De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
30-06-2007
Ik hield mijn hart vast
Ik was op weg naar de E17, in onze gemeente (Beveren Waas) te bereiken via de Bergstraat die ongeveer 1 km lang is. De straat op zich is nagemeten juist geen 5 meter breed, wat betekend dat als 2 vrachtwagens elkaar moeten kruisen, de spiegels elkaar raken. Juist naast de baan aan weerszijden ligt een strookje grond dat kapot gereden is van de camions, die dat strookje nodig hebben om elkaar te passeren. Het is ongeveer 40 cm breed. Het staat natuurlijk vol water, niet berijdbaar voor fietsers. Dus fietsen zij op de rijbaan. Aan beide kanten van het baantje ligt een gracht van 2 meter breed, vol water met afgekalfde kanten waar ge in kunt verdrinken. Dat is onze oprit van de E17 sinds zijn aanleg meer dan 20 jaar en voor duizenden mensen voorzien elke dag.
Begrijpt U zoiets voor een gemeente vol bloemen, want we hebben een prachtige gemeente. Ik ben er fier op, maar wat ik deze week zag, daar moet men wat aan doen, niet in 2008, neen, morgen. Iedereen van de vorige beleidsmensen heeft de kans gehad daar wat aan te doen en nooit wat aan gedaan, geen geld, geen toelating, de provincie, U weet wel, de gewone zever. Wat is dan het excuus en tevens dikke zever, we willen dat het vertraagd in onze gemeente. Goed, maar dan staat men in de file en is de uitstoot maal tien. Als er een ongeval is op de E17, de drukste snelweg van Belgie, nemen de truckers onze afrit, enig idee hoe het dan gaat in onze Bergstraat als die kinderen daar tussen zijn om 4uur?
Deze week dus op weg naar de oprit wat zie ik, 2 kinderen van denk ik 7 en 8 jaar met een boekentas op de rug met een klein fietsje op weg naar school. Achter zich rijdt een trekker oplegger met 5 collegas erachteraan, dus achtervolgt door 100 meter camion met oplegger ietsje sneller dan een voetganger. Voorbij gaan kunnen die truckers niet, dan waaien die kinderen in de sloot. Ziet U het voor je ogen, die kinderen op hun fietsje, 2 meter verder een mastodont van 3 meter hoog, de chauffeur met zijn armen over het stuur wachtend op het einde van de straat tegen 5 kilometer per uur, neem er een foto van en U haalt de voorpagina .
Kunt U zich voorstellen wat die ouders denken s morgens en s avonds? Zouden die zeggen tegen hun kinderen oppassen hé!? Ze hopen dat geen trucker het in zijn hoofd haalt ze voorbij te steken want dan gebeuren er malheuren. Echt waar, we hebben een pracht van een gemeente, maar ze staat s morgens en s avonds 2 uur vol stilstaande autos. Alle mensen moeten naar hun werk via de E17 of de N49. Wanneer staat er iemand op die er wat aan doet? Denkt U waar houdt hij zich toch mee bezig, maar die ukjes met 100 meter vrachtwagen achter zich heeft me aangegrepen het zal met de leeftijd te maken hebben zeker en grootvader zijnde.
Van thuis uit heb ik meegekregen om mensen te helpen, elke vorm van naasten liefde is per definitie geweldig. En zeker in werken die ge beheerst, in mijn geval, alles wat met renoveren van een woning te maken heeft. Natuurlijk zijn er veel kandidaten, als ge het doet om te helpen, en niet voor geld. Ik vind, als ge het kunt moet ge het doen, in de eerste plaats voor je beste vrienden, en de warme gevoelens die met het geven te maken hebben voelen altijd zo goed aan, dat is het wonderbare ervan, en een wederdienst hoeft helemaal niet.
Ooit brandde de woning af van mijn vrienden, hebt U al eens in een woning rondgelopen waarvan alles is verkoold? Al die mooie waardevolle dingen, al die persoonlijke spullen, dat is afgrijselijk. Toen nam ik me voor, hier moet ik helpen. Het enige waar die mensen zich aan optrokken was dat er niemand was gekwetst. Mits de woning onbewoonbaar was moesten ze in een caravan leven en moesten ze alle dagen 120 km rijden, want het leven gaat verder, en het gaan werken ook. Kunt U zich dat voorstellen, hoe hopeloos die mensen zich toen moeten gevoeld hebben?
Waar ik nu nog niet goed van ben, in de vernielde woning werden de juwelen van hun overleden moeder gestolen uit een kistje in de slaapkamer. Omdat alles vol roet was, stonden de smerige poten van de dief er nog op, begrijpt U dat? In al uw misère besteelt men U, van mij mag de dader doodvallen! Langzaan maar zeker hebben we de werken uitgevoerd, hebben er lang over gedaan met de gedachte dat alles wat men zelf doet, men beter doet, en zeker goedkoper. Geloof me, er is geen grotere vreugde van beloning geweest dan de blijheid van het dankgevoel dat die mensen mij altijd gegeven hebben voor alles wat ik voor hen deed. Ik zou dit niet mogen schrijven want eigenlijk wil ik dat gevoel met niemand delen en het siert me helemaal niet, toch doe ik het.
Afbranden vind ik een van de ergste dingen, nu nog betrappen die mensen zich erop dat ze iets zoeken en plots zeggen ze: Och God ja, dat is mee verbrand. Dat blijft je achtervolgen
Er is natuurlijk de verzekering dat weet ik wel, maar men is meer kwijt dan je spullen, en het bange gevoel, dat blijft steeds aanwezig, en men wordt pijnlijk voorzichtig.
Ne mens kijkt er naar uit, zeker als er 45 jaar werk op zit. Uw fantasie slaat dan op hol, ge hebt gans uw leven logisch gedacht maar in het vooruitzicht van het zalige niets doen, bent u niet meer redelijk, en flipt u gewoon. U denkt aan laat opblijven, televisie kijken, s morgens uitslapen, ontbijten met zicht op de tuin, terwijl u de krant leest over Tom Boonen, terrasjes doen. U moet u niet schuldig voelen, gewoon genieten en je gespaarde geld opdoen. U hoort de verkeersopstoppingen en denkt: is t weer van dat!! Ik zal langs de oude baan rijden en plots besef je: niet meer voor mij! Maar, ge hebt geen rekening gehouden met je 45 jaar van gewoonten, je nam dan je lunch mee en weg was je, met je werk bezig, nadenkend, dingen noteren, gans de dag op de weg; maar nu?
Nu gans de dag thuis. Je vrouw die zegt wat ge moet doen, je mag niets meer laten rondslingeren, kortom: ge wordt op je vingers gekeken. U hebt nu niets meer te zeggen, je vrouw is nu de Big chief, zij en niemand anders bepaald hoe je dag er zal uitzien. Want U bent op haar terrein gekomen en ze dult geen tegenspraak. Laat staan bemoeienis, en, zegt ze: Ge moet uw handen niet afdrogen aan ne keukenhanddoek en zet uw sloefen in de kast, en als ge in de toekomst naar toilet gaat moet ge den borstel gebruiken, en int vervolg uwen douche uitwassen, ge moet vandaag uwen auto afwassen en met mij naar de winkel rijden. En als ge ..., en ge moet.., en ik zeg U Ik was sprakeloos, ik wist niet wat mij overkwam, ik ben gewoon van mensen werkopdrachten te geven, nu was er een huisreglement waar ik mij strikt aan moest houden, bij overtredingen zouden er direct sancties volgen.
Ze kon niet begrijpen dat zo een sloddervos zoals ik leiding kon geven. Ze nam zich voor mij een brainwashing te geven. Ik was dan wel 65 jaar, maar dacht met weemoed aan de tijd van toen, en heb wijselijk besloten nog wat mee te helpen op mijn vroegere werk. Ik moest toegeven, een thuiswerkende vrouw heeft gans de dag haar handen vol. Ik heb dat onderschat, ze verdienen een standbeeld. Ooit heeft een minister voorgesteld om een moeder die thuis bleef (dat noemde toen moeder aan de haard) en haar kinderen grootbracht, zou vergoed worden, en er zouden geen sleutel kinderen meer zijn. Grootouders zouden er alleen nog zijn om pree van te krijgen en schoolmeesters enkel om de kinderen te onderwijzen in plaats van ze op te voeden.
Beste oudjes, denk goed na vooraleer ge besluit om er mee te stoppen. Zonder werk telt ge niet meer mee. Leidt jonge mensen op, ik heb ondervonden dat er nood aan is, en ge zult uzelf goed voelen en nog een beetje belangrijk.
Groot huisvuil in de gemeente is altijd een bron van verbeelding
En hebt gij meubels en hebt gij huisgerief , dan kunt ge trouwen met U lief, was vroeger een volkse meezinger. Toen het deze week in de gemeente groot huisvuil was dacht ik bij mezelf: wat een ongelooflijke bron van verbeelding, wat mensen op de straat zetten, is niet te geloven. Ik zag een complete eetkamer, een salon, een tuinset, 4 stoelen en een tafel met zonnescherm. Weliswaar beschadigd, maar toch, een fiets klaar om te berijden, kinderspeelgoed met bedje en popje erin, een complete keuken met aanrecht, een kruiwagen met platte band, want wie pompt er nu nog banden op, dat smijt men toch gewoon weg zeker. Alles tweedehands maar toch, wat een ongelooflijke weelde overspoelt ons, en we beseffen het niet.
Ik heb er nu nog plezier in, een winkel had een naakte vrouwelijke etalagepop buiten gezet op een stoel, een vrouwmens met alles erop en eraan. Ik heb gewacht in de auto om te zien hoe de milieu deskundige, lees vuilnisman, dat zou oplossen om dat mens vast te nemen en in zijn wagen te gooien. Hij had problemen toen hij haar opmerkte, hij keek rond of niemand hem zag. Hij lachte, nam het mens heel zedig vast, opende de deur van de vuilniswagen en plaatste het blote model heel voorzichtig naast zijn vriend, de chauffeur, die op zijn beurt het meisje groette met een tik tegen zijn voorhoofd, van hoffelijkheid gesproken. Zoiets kon je zien op TV bij Gaston en Leo, toch maar mooi meegemaakt.
Op die dag zeg ik tegen mijn vrouw om te plagen: Houdt U binnen vandaag want het is groot huisvuil. Dat gezegde wordt niet in dank afgenomen want ze antwoordde: Houd gij U maar binnen, want men schuimt op voorhand de straten af op zoek naar antiek: 1-1 dus. Van uw familie moet ge het hebben hé
Onlangs keek ik door het raam naar buiten, ik had zelf wat rommel buiten gezet. Stopt er een dame, doet haar koffer open, en deponeert een grote doos boven op mijn huisvuil. Ik wreed nieuwsgierig, gaan zien wat er nu in zat. U gelooft het niet, in die doos zaten 100 stukken zeep, mooi per stuk ingepakt, er stond op: FERRIER MARSEILLE 72% huile,garantie Pur. Het was zeep van de jaren 50.
Ik was er mij iedere dag mee ik heb geen enkel rimpeltje ruikt lekker en is puur, puur. Als U een stuk wil: www.rimpeloosdoorhetleven.be. Mijn gedacht, al wat ge nu ziet buitenstaan was vroeger een fortuin waard, nu waardeloos. Het geeft soms een zielig aanblik, het is maar hoe ge het bekijkt, wat voor de ene rommel is, is voor een ander een gerief.
Iedere mens zou moeten beseffen dat er niets belangrijker is in je bestaan dan je familie en je familiegeluk. Alles in een mens zijn leven draait voor het grootste gedeelte rond je verwanten in welke graad dan ook. Moest men bijhouden in uren hoeveel tijd men doorbrengt met rond de tafel te zitten terwijl men eet, drinkt en praat, men zou opkijken. Wat is leuker om te ontbijten terwijl men in de hof kijkt of naar de mooie dingen in je huis of appartement, nadien de krant lezen en het voornaamste nieuws bespreken. Zeker mensen met kinderen en kleinkinderen, daar is altijd wat over te zeggen. Het zijn geen wereldzaken, dat niet, maar iemand met een goed rapport, een kleinkind dat langskomt voor achterstallige pree, soms een zieke, soms een nieuw lief, een ander met liefdesverdriet, ge hebt altijd praat. Zon mooie dingen kan men allemaal verliezen met een stomme ruzie.
Soms gebeurt het toch en is men behoorlijk boos op zijn naasten, over een misverstand en wrevel, over een uitspraak die verkeerd begrepen is en die hard aankwam, meningsverschillen die niet worden bijgelegd, zich vastbijten in die wrevels en koppig wachten tot de ander de eerste stap zet en daardoor de vriendschap en de familieverhouding op het spel zetten. We denken dat onze trots soms belangrijker is dan het familiegeluk. Maar wat is de moeite om ruzie te maken, niets eigenlijk, toch niet met je familie. Moest ik het voor het zeggen hebben zou gelijk welke ruzie op 2 uur moeten gedaan zijn. Er zijn ruzies in families die maanden duren, waar heel harde verwijten worden gebruikt, dan zou men toch eerst moeten nadenken vooraleer zoiets te doen. Na een tijd is de ruzie over, maar de harde woorden die men gebruikt heeft, blijven hangen. Het vertrouwen in elkaar heeft een deuk gekregen en voelt niet goed aan. Het ergste is daarbij: het spontane is weg.
De minder sympathieke kanten en de onvolmaaktheden die iedereen heeft, moet men aanvaarden, hoe moeilijk soms ook, zo zit liefde toch in elkaar, dacht ik. Men kan het oneens zijn, maar ik vind dat ge uw woordkeuze moet beperken tot het aanvaarbare, het kan toch niet de bedoeling zijn die persoon verwijten toe te sturen die blijven hangen voor het leven en die meestal niets te maken hebben met de discussie die men op dat ogenblik voert. Zeg uw gedacht, want ieder staat achter zijn eigen idee, maar ruzie maken, kom nou, discuteren, een heftige woordenwisseling. Akkoord, zelfs eens kwaad maken, maar kwetsende en verdacht makende uitspraken waar men achteraf veel spijt van heeft, die kan men niet meer ongedaan maken. Met verschoning te zeggen, het blijft hangen, dus laat het.
Er zijn geen cursussen over ruzie maken, maar de kwetsuren die men aanbrengt zijn niet te wissen. Weet ge wat? Geef eens toe, ook als ge weet dat u gelijk heeft, dan beseft u pas dat het allemaal de moeite niet was. Het geeft een vredig gevoel, en we moeten toch met elkaar verder in goede en slechte tijden. Tot gauw.
