Het voelt niet lekker als grootvader als ge moet opletten hoe ge u  moet gedragen in het bijzijn van kinderen. Sinds het geval met die kinderverkrachter voelt dat anders aan, het spontane is weg. Ik vind dat jammer. Onlangs hadden we ingeschreven met onze kinderen en kleinkinderen om te gaan eten ten voordele van een goed werk het was bedoeld als steun voor de weesjes. We werden bediend en zaten aan lange tafels. De kinderen hadden een tekening gekregen bij het binnenkomen, die ze moesten kleuren en afgeven. Naast mij zat een kind dat aan het kleuren was en zich naarstig inspande om er iets mooi van te maken.

Ik keek geïnteresseerd mee en zei dat het zeer mooi was en ze niet moest vergeten haar naam eronder te zetten. De vader zag dat en zei dat het kind naast hem moest komen zitten want hij had gezegd dat ze niet met vreemden mocht praten. De man bedoelde dat goed, men kan nooit voorzichtig genoeg zijn, maar voor mij  kwam dat heel hard aan. Ik heb zelf 4 kleinkinderen, als zo een viezerd die aan zou raken, dan neem ik gegarandeerd de wet in eigen handen. Ze zouden er geen 8 jaar moeten over doen. Ik ben alle dagen met de auto onderweg, heel Vlaanderen rond, van de ene werf naar de andere. Als ge in een woonwijk moet zijn, met bijvoorbeeld allemaal bloemetjesnamen, dan durf ik dat niet meer te vragen aan kinderen die op straat spelen, laat staan aan tieners.

De enige mens aan wie ik de weg nog durf vragen is de postbode en die blijft ook meestal op een veilige afstand van de auto. Ik heb het daar moeilijk mee, leuk is anders, ik ben een kindervriend en houdt van mensen. Ik denk dat op den duur iedereen enkel zijn eigen familie nog vertrouwd. Het vertrouwen en de verdraagzaamheid is ver zoek. Maar laten we met zijn allen de vriendschap niet verloren gaan, het kan toch zo deugd doen. Een schouderklopje en vooral een knuffel van je kleinkinderen is met niets te vergelijken, ik ben misschien sentimenteel nu, maar het is zo.

Tot gauw.

31-03-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Ge hoort niets anders en iedereen ontkent er iets mee te maken te hebben. Tegenwoordig komen er dierenartsen aan te pas. Als ge uw prestaties wilt verbeteren, moet ge terecht bij die mannen die met hun botten vol stront over een boerenerf lopen. Die kunnen er ook voor zorgen dat kleine magere dieren, dikbillen worden. Als ge die in de wei ziet staan zie ik die niet direct op een koersfiets zitten, maar ge weet maar nooit. In mijn jeugd was er een plaatselijke wielrenner die talent had. Het bracht hem tot kampioen van België, ondanks de aanwezigheid van de groten bij de beroepsrenners. Een topprestatie! Weet ge wat die kreeg als versterking? U gelooft het niet, hij moest jonge duiven eten! Er was een supporter die duiven kweekte speciaal voor de renner. Af en toe moest hij een trappist drinken van Westmalle waar men een rauw ei in geklutst had, en dat was het zowat, de doping van die tijd.

Hij werd toch maar mooi kampioen van België onze dorpeling. Nu spuit men die jongens vol producten en al het natuurlijke is weg. Als nu iemand een topprestatie neerzet denkt men direct aan die dikbillen in de wei. Een mopje: Weet u waarom koeien en paarden meelopen in de wei als er een wielerwedstrijd voorbij komt? Omdat ze elkaar kennen van bij de veearts, flauw, maar het kan wel eens kloppen…

Nu ga ik iets vertellen en dat is top secret. Een renner vroeg aan de arts wat hij moest doen om in de top 100 te komen. Weet ge wat die arts zei: “Krab aan uw ... en hang ze nadien in een pot zout, dan worden ze vuurrood, ga naar een dermatoloog en laat U 6 maanden ‘disprosole’ voorschrijven. Wrijf uw edele delen met die zalf in”. Weet U wat het gevolg was? Hij kon gedurende 6 maanden ‘disprostène’ ingespoten worden, zonder positief te zijn bij de dopingcontrole! Straf hé, zelf gelezen. Hij won op die 6 maanden verschillende grote koersen. Het kostte 13.000 euro bij de arts, maar zijn prijzengeld van die gewonnen koersen oversteeg die kosten ruimschoots. Hij vond het de moeite waard. Kunt ge dat nu geloven?.

Als ge dat leest als ge 69 jaar bent en terugdenkt aan die jonge duiven en die trappist met een ei erin geklutst, was dat toch een topprestatie, vind u niet? Een gouden raad voor mijn leeftijdsgenoten als het niet meer zo goed lukt, u weet wel… geen viagra nemen maar jonge duiven eten! En zeker niet over een pot zout gaan hangen maar wel veel trappisten drinken! Tot gauw!

25-03-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

We waren thuis met 4 kinderen en die gingen uit werken samen met onze vader. Ons moeder maakte dus om 5 uur ‘s morgens 5 knapzakken met de nodige koffie erbij. In die tijd was er nog geen gesneden brood, dus ons moeder drukte die 5 broden tegen haar borsten, tikte met het broodmes er een kruisteken op, en sneed die broden precies allemaal op dezelfde sneedikte. Soms eens met een uitschieter met als gevolg dat die boterham veel dikker was. Ik vond dat brood snijden een hachelijke onderneming. Zo dicht met dat scherpe mes bij ons moeder haar borsten, was niet zonder risico. Het is nooit tot een ongeval gekomen want iedere morgen 5 broden snijden is niet niets. Misschien heeft dat kruisteken daarvoor gezorgd…

De keuze van het beleg was kaas of hesp en een boterham met confituur of in betere tijden een reep chocolade, een appel was er altijd bij. Het was feest als ze spek met eieren bakte om mee te nemen, het huis geurde dan naar dat vers gebakken spek.  Het ei maakte dan uw brood vochtig en rond de middag was het juist van “trok”: koud en doorweekt. Ondertussen kookte de “moor” op de Leuvense stoof en er werden 3 scheppen koffie in de zak gedaan, zeg maar bus. Dan werd het overgoten met kokend water. Er stonden 5 aluminium koffiebussen klaar met een gazet er rond om warm te blijven. Er werd toen nog aan de teut gedronken dat was toen nog niet onbeleefd ! Moeder aan de haard was een lieve vrouw die vroeg opstond en haar kinderen een schoofzak klaarmaakte en ze uitwuifde. Ze zei dat we voorzichtig moesten zijn en ze riep: “tot vanavond”

Ondertussen 50 jaar later, bij den bakker (ik ga iedere dag om 7 uur ‘s morgens naar de warme bakker, bij ons is het een bakkerin en ik zie daar niets heet aan). stond ik in de rij met 7 MAN vóór mij. Een ongewassen bouwvakker vroeg hem 2 smosjes, 1 met kaas en “heps” en nog een martino. Een broodje werd opengesneden er werd gul préparé tussen gesmeerd, men legde er komkommers op, peper en zout en ajuin Men spoot er ketchup tussen en het dreef er aan de zijkant uit. Hij vroeg zich nog een worstenbrood, 2 koffiekoeken en 2 colablikjes, moest rond de 350 frank betalen en was weg. Afgezien van het feit dat het € 8,50 kostte vraag ik mij af waar is die moeder of zijn vrouw of da lief ? Hij was zeker niet uitgewuifd, zijn broek was gescheurd, en een vieze stoppelbaard …(maar hij was misschien wel een goede werker?!) Maar toch, moet dat nu zo? Als ik goed begrijp worden er dus geen schoofzakken meer gemaakt, mij niet gelaten maar waar blijft dan de gezelligheid van het ontbijt? Nu valt men uit zijn bed en loopt men naar de bakker… Als ik uit werken ga botert men mijn brood met beleg, er zit een appel bij, ik heb een thermoskan bij, af en toe een toetje, een kommetje met rijstpap en een beetje bruine suiker!

Goed hé’? Ga eens na hoe het bij jouw kinderen gebeurt ???

17-03-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Weet u nog toen men u ooit eens uitnodigde om naar de trouwfeest te komen? Dat was toch iets om naar uit te kijken. Naar de kapper en uw kostuum naar de kuiserij, want "de keren dat ge dat maar draagt", zei men toen. Een nieuwe das, nog tot daar toe, en de vrouw om een nieuw kleed, want ze had niets meer om aan te doen, begrijpen wie kan…

Dat gedoe is over en out. Er wordt niet meer getrouwd, ouderwets, en voor dat tijdje dat ze toch maar samenblijven, veel te duur! Men gaat samenwonen en in zonde leven; zeker ook leuk maar toch anders. Er is geen vastigheid meer. Er is niets aan de hand zolang er geen kinderen zijn, misschien een voorbij gestreefde gedachte… Als werfleider moest ik onlangs een afspraak maken op de werf. De dame aan de lijn zei : “mijn vriend is op de werf”. Hoe zou dat later gaan  als je aan hun kinderen iets vraagt, gaan die dan antwoorden : “Wacht mijnheer, ik zal mama hare vriend eens roepen" of andersom: "Ik zal ons papa zijn vriendin eens roepen"! Misschien wel modern maar ik moet er toch aan wennen hoor …

Toen ik onlangs aan de kerk stond in een zeer landelijke gemeente, en van achter de bomen de open koets met de bruid, haar vader en de bruidskinderen zag komen met blinkende paarden, geleid door een koetsier in volle ornaat, gaf mij dat een enorm goed gevoel. De bruid was heel mooi en straalde van geluk. Dit was hun dag om nooit te vergeten! Ze had een prachtig lang kleed, het decor met de paarden, de bomen en de mensen eromheen was heel romantisch en de zon deed de rest. Toen volgde de koets met de bruidegom en de familie. Hij zag er goed uit in zijn nieuw kostuum, wel wat last van zenuwen. Ik zag hem enkele keren heel verliefd kijken naar zijn aanstaande in de andere koets. Toen werd de bruid naar het altaar gebracht door de fiere vader. Hij moest zijn mooie dochter afgeven, maar ja, ze had gekozen met hem door het leven te gaan.

Een kleine anekdote: toen de pastoor klaarstond om de huwelijks plechtigheid te beginnen zei plots het 5-jarige kind van de vrouwelijke getuige hardop: “mama ik moet plassen”, en als het moet dan moet het. De pastoor kon er mee lachen en iedereen wachtte tot de klus geklaard was. Het toekomstig echtpaar keek al eens schuw achterom waar ze bleef, en toen de moeder en het kind verscheen kregen ze een applaus!

Met mooie muziek werd het koppel in het echt verbonden in gezelschap van familie en vrienden. Het was heel ontroerend, speciaal en mooi. Nadien waren we genodigd op het feest. Er waren meer dan 100 mensen genietend van het feestmaal, in een aangename sfeer. Iedereen was in opperste stemming pratend over de zin van het leven. Dan was het tijd om te dansen. De man achter de discobar speelde zowel een wals en een tango om de ouderen van hun stoel te lokken als de moderne versie waarbij ge elkaar niet meer moet vasthouden. Als u het mij vraagt kies ik voor ne plakker. Het werd een mooie dag. Het zal veel geld hebben gekost. Men zegt dan: “Met dat geld kan je iets anders kopen.” Dat zal wel, maar zo een dag is onvergetelijk en niet te vergelijken met “samenhokken”. Uiteraard heeft dat ook voordelen en zeker heel plezant, maar als u het mij vraagt de ouderwetse manier is toch spannender…

10-03-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Wat mij altijd verwonderd is dat mensen naar Lourdes gaan om Onze Lieve Vrouw wonderen te laten verrichten, niet dat ik daar iets tegen heb, ieder zijn job! Maar hare HEILIGHEID woont wel in FRANKRIJK, te bereiken met de trein of met het vliegtuig. Meestal blijft men er enkele dagen, want er zijn duizenden mensen en O.L.Vrouw is alleen. Doe het maar hé, want mensen durven wat vragen! Zo van; MOEDER VAN GOD; kan U onze Kurt erdoor halen met zijn examen? Kunt U er voor zorgen dat ik win met de lotto, niet direct het grote lot, maar als het voor U hetzelfde is ben ik al tevreden met 100.000 frank dat is 2500 euro want het is nu euro. (ik zeg het maar moest ge er geen erg in hebben) O.L.Vrouw, voor U is het een kleine moeite, maar ons Betty zou zo graag een kindje hebben en daarvoor zou ik durven vragen..., en dat gaat zo maar door.

Ik ken er ook die van gans het jaar niet naar de H. Maria omkijken maar als ze in de put zitten dan zijn ze daar! Ik hoor er ook bij… Maar wat mij het meeste stoort, wij hebben op loopafstand een Lieve Vrouw die voor niemand moet onderdoen, O.L.V. van GAVERLAND. Ze heeft haar degelijkheid al bewezen want onlangs vroeg ik haar of ze iemand kon bijstaan, een vriendin die een operatie moest ondergaan. Dat is perfect verlopen. Ik moet nog naar Haar om te bedanken. Zodra de zieke uit de voeten kan, gaan we samen naar Gaverland. Ik vroeg aan onze Lieve Vrouw: “Waarom gaan zoveel mensen naar LOURDES en komen er minder naar GAVERLAND?” Want als ik goed begrijp gaat het toch over dezelfde MOEDER van GOD? “JA”, zegt ze: “Mijn zuster in Frankrijk is een betere zakenvrouw dan ik.”

Onlangs zei ik het nog tegen onze Jezus, en weet ge wat die zei? “Moeder zaag niet, gij zijt altijd al jaloers geweest!” Awel hé, dan hebt ge met hem op uwe rug door de woestijn gevlucht voor den Dutroux”, lees Herodes, “en dan krijgt ge zo een antwoord!” Want onze Jozef zei nog: “Moeder zwijgt, want als het over tante Lourdes gaat luistert hij toch niet!” “Sorry”, zei ze tegen mij, “ik moet mijn hart eens luchten. Ik ben een beetje ontgoocheld in de mensen van hier, maar ze komen wel terug als de tijden wat slechter gaan, dat is altijd zo geweest.” “En gij!”, en ze keek naar mij, “moet zo hoog niet van de toren blazen, want jij bent geen haar beter!” Maar gij vraagt meestal om hulp voor een ander en dan help ik ook meestal. Ik ben dan maar stillekes weggegaan maar wel wreed dankbaar. WEES GEGROET MARIA!

04-03-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Rap bedoelt u toch, op een jaar geeft men ongeveer 1 tot 1,5 liter bloed. Wat betekent, als ik dat bloed dat onze pa gekregen had, terug wou geven, was ik bijna 10 jaar bezig, een mens staat daar niet bij stil, maar toch is het zo. Maar het goed gevoel dat ik al die jaren heb ondervonden bij het bloed geven is onbeschrijflijk; de vriendelijkheid bij die dokters en verpleegkundigen! Wat daar aan te pas komt aan voorbereiding en opslaan van het bloed is ongelooflijk! Men kan zich geen enkele fout permitteren. En U krijgt de zekerheid dat uw bloed bij elke gift wordt onderzocht op kwaliteit. Ik denk ook aan die gevers. U komt thuis van uw werk, douche nemen, andere klederen aan, dan op weg met de auto naar het zaaltje, inschrijven, prikje krijgen, op de brancard naast de beenhouwer en de bouwvakker, borreltje drinken, een doosje kleurpotloden voor je kleinkinderen en het   “zalig”   gevoel van je goede daad voor je medemens, en terug op weg naar huis. Het is niet mijn bedoeling om mensen te overtuigen bloed te geven maar als het van het buitenland moet komen heb ik toch mijn bedenkingen.

Ik ben gestopt op 65 jaar met bloed geven, langer kan en mag niet. Ik deed een 80-tal giften. Men heeft me hartelijk bedankt en omdat ik niet op de huldiging kon zijn bracht iemand bloemen! Ongelooflijk toch, want eigenlijk deed ik maar mijn plicht. Want wie waren die mensen die onze PA nog een kans gaven?? Wat me wel is opgevallen nooit zag ik een politicus, een architect, een notaris, een bekende Vlaming. Zouden die zo gezond zijn dat zij en hun familie nooit bloed nodig hebben? Verschoning, ik ben verkeerd, onlangs stond er een tent op de Grote Markt om een bloedinzameling te doen. Toen waren ze er wel !!

25-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Ik zat in de keuken toen mijn vrouw riep :”Wat wilt gij eten deze middag en vanavond?” Nou dat vind ik een hele eer, ik ben één van de bevoorrechten waar men aan vraagt WAT WIL MIJNHEER ETEN? Bij de jonge mannen van vandaag roept men: gaat ge om frieten of brengt ge pizza mee, breng ook 2 flessen cola mee, want ik zit zonder. Ik riep terug : “Doe voor mij deze middag maar spek met eieren en grof brood, en voor vanavond patatten, met ajuinsaus en ne pekelharing”. Dat zijn 2 hoofdgerechten uit moederstijd. Men noemde het wel eens “arme mensen eten”. Ik hoorde mijn vrouw mompelen : “Hij wordt oud, hij begint op zijn vader te lijken,wie wil er nu pekelharing met ajuinsaus eten? Een mens moet wel oppassen wat ge zegt als ge met uw vrouw over je eigen moeder spreekt en hoe goed die kon koken. Toen heb ik een flater gemaakt, ik draag er nu nog de gevolgen van ! Ik liet me ooit ontvallen aan mijn vrouw dat haar rijstpap wel goed was maar die van mijn moeder lekkerder, zeg maar beter, met kaneel, volle melk, en bruine suiker.

Als ik jullie een raad mag geven: doe dat nooit ! Het is verkeerd ! Het was toen eventjes stil en weet u wat mijn vrouw zei ? “Als het zo goed was bij je moeder waarom zit ge dan hier?” Ze zei ook nog: “als ge nog eens rijstpap wilt eten gaat ge maar naar u moeder”; Het mensje was er allang niet meer. Dus lezers, ge weet het, als ge nog eens rijstpap maakt denkt aan mij, maar zoals ons moeder hé!

Als men tegenwoordig in een restaurant gaat eten weet ge niet wat ge voorgeschoteld krijgt,  ge moet een woordenboek bij hebben. Onlangs stond er: “onze gerechten worden geserveerd met een zalfje van bintjes”. Ik vind dat niet lekker, vroeger noemde men dat aardappelpuree. Wat is er mis met een koninginnehapje, tomatensoep, groentekrans met rosbief en kroketten,een crèmeglacé met een gebakje en koffie na, overgoten met enkele glazen bier?

Nu serveert men alles op een bedje van lente frisse sla overgoten met tongstrelende saus die de chef speciaal voor u heeft klaargemaakt, geloof het maar! Nu krijgt ge van alles een kwakske waarvan ge begot niet weet wat het is. Tussen de soep en de patatten krijgt ge een ijsje. Sorbet heet dat! Het was lang geleden, de pekelharing smaakte uitstekend. Het is lang geen arme mensen eten. Het kost meer dan vlees, zegt mijn vrouw. Als ge uit eten gaat moet ge een “VAN DAELE” bijhebben. Zo van : “traditioneel drieluik van seizoenshapjes ! Wat krijgt ge dan? Ik zou het niet weten! Nog zoiets: “verrassingpakje van schartong” . Ik hou niet van verrassingen, ik wil op voorhand weten wat ik eet. Pekelharing met ajuinsaus, das duidelijk.

Onlangs nog: “rollade van mechelse koekoek gevuld met duxelle van Parijse champignons”. Wat is dat ?! Als Gaia dat leest komt ge in de gazet en staat ge binnen de kortste keren in de gerechtszaal voor dierenmishandeling! Ach ja, er was ook een blanke saus bij, mijn moeder zaliger zou gezegd hebben : “wat kan daar nu inzitten in blanke saus” ?

“Ne marmer van 3 chocolades”. Waarom moet dat zo ingewikkeld ? Bij ons noemt dat : 3 bollen crèmeglacé met warme chocolade overgoten. Ik moet wel iets bekennen: het had me gesmaakt en vooral die mechelse koekoek die was juist: à point ! En toch vond ik die rijstpap van ons moe hele goeien, maar niets zeggen tegen mijn vrouw! Beloofd ?

17-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Ik zat in een park op een bank mijn boterhammen op te eten. Achter mij kwamen twee oude mensen zitten, ze konden mij niet zien want er stond een struik tussen. Toen ze aankwamen haalde hij zijn zakdoek uit en legde die op de plaats waar zij moest zitten. Ze waren blijkbaar hardhorig zodat ik hun gesprek heel goed kon volgen, ze praatten dus tamelijk luid. Achteraf bleek dat ze respectievelijk 85 en 83 jaar waren.

Plots zei hij: “Marieken”, zo noemde hij haar: “Gij hebt altijd nog mooie benen zoals toen we 20 jaar waren” en hij legde zijn hand op haar knieën, zag ik door de struiken.

“Vindt gij dat Jef?”, zei ze en ze keek verliefd naar hem en legde haar hand boven op het zijne. “Weet ge wat ik vind"? en ze keek even rond: "dat gij nog altijd een strak kontje hebt zoals 60 jaar terug, ze giechelde als een puber.”

Ik voelde me een beetje gegeneerd, maar ik genoot ervan hoe ze met elkaar praatten.

“Ziede gij mij nog geiren”, vroeg ze? “Ja, nog meer dan vroeger antwoordde hij want een tijd terug lachtte gij heel vriendelijk naar de Frans en ik was jaloers, ik ben er kwaad op.”

Ze lachte luid en zei: “Ik was ook jaloers een tijdje terug toen ik u naar de decolté van de Bertha zag kijken, die vuile verleidster.”

Ik voelde mij een gluurder, maar ik ben toch blijven zitten.

“Jef”, zei ze, “wat een geluk hebben wij toch gehad met onze kinderen en kleinkinderen, dat maakt ons leven zo aangenaam. Zeker en vast nog wat geluk met ons gezondheid, dan hebben we een goed leven gehad beaamde hij.”

 “Marieken, gaan we een koffie drinken op den hoek ik heb er goesting in, gij ook"? "Neen Jef, voor dat geld kunnen we beter 2 gebakjes halen en maak ik thuis koffie.”

Ik hoorde hem zeggen voor mij een met rozijnen.

Hij hielp haar rechtstaan van de bank en gaf haar nog een kusje en keek in haar ogen. Ze zei: “Jef, uw zakdoek niet vergeten”, en weg waren ze, hand in hand. Ik dacht het leven kan toch simpel zijn. Achteraf bekeken noemde ze Maria en Jozef… misschien toeval?

11-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

Onlangs moest ik stoppen aan het zebrapad om een heleboel jonge studenten over te laten gaan. Ik heb genoten van het uitzicht, ze waren tussen 12 en 16 jaar schatte ik zo. Meisjes en jongens vrolijk pratend, zonder zorgen kris kras door elkaar. Ze hadden bijna allemaal een rugzak om, toen heette die boekentas. De rugzak hing bij de meeste ter hoogte van hun knieën, klotsend bij iedere stap die ze deden.

Ik had de tijd om ze te bekijken het was een grote groep, ze hadden geen haast wat kon hun dat schelen. Ze waren geschoeid met basket sloffen de sportievelingen, sommigen hadden nog geen tijd gehad om hun veters te knopen, want die sleepten achteraan op de grond. De meeste moeders, dacht ik zo, hadden hun broeken op de groei gekocht zoals in onze tijd dan kon de broer, die achter u kwam die broek afdragen zo zei men dat toen.

Ze was drie maten te groot en zoals ik achteraf heb vernomen is dat de mode en keitof, het is zelfs zo als de broekspijpen uitgerafeld zijn van over de grond te slepen, krijgt ge alle waardering van de ganse bende. Bij de meisjes was het andersom, zeker bij hun truitjes, dat hadden die mama’s verkeerd gewassen en zodanig gekrompen dat die arme schapen met hun buikje bloot liepen en dan met zo’n weer, onverantwoord noem ik dat. De haardos van onze toekomst jongeren was echt de moeite, het varieerde, soms kon je niet zien of het een jongen of een meisje was. Een meisje had een haarkleur tussen ros, purper en oranje want ik zei nog tegen mezelf als dat mijn kleindochter moest zijn....... dan zou ik niets zeggen?

Een hanenkam noemt dat, stok stijve haartjes omhoog gekamd mooi in de rij, ja das juist mijn kleinzoon die heeft dat ook. Een verliefd koppeltje was er ook bij, ontroerend, ze waren schat ik samen 26 jaar, tongzoenen had voor beiden geen geheimen meer, dat demonstreerden ze juist naast het zebrapad ze misten hun mama dat zag je duidelijk.

Wat kan het leven toch mooi zijn, eigelijk genoot ik van die hele bende jonge snaken, zouden wij anders geweest zijn? Op een andere manier maar juist hetzelfde wat meer op onze vingers gekeken. Toen was de baan vrij, ik had binnenpretjes en een goed gevoel. OUD WORDEN hé…

07-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor

06-02-2007 om 00:00 geschreven door Rocor