Of mag ik dat niet meer in het openbare, juist voor en na het eten? Alleman zit mij aan te staren, over 65 jaar maakte ik driemaal per dag voor en na het eten een kruisteken. Men schut nu zelfs het hoofd als ik dat doe. Ik wil niet opvallen en doe dat heel diskreet, ik doe zelfs mijn ogen dicht, zoals ons moeder toen wilde. Maar zelfs mijn vrienden hebben er moeite mee, ze noemen mij een komediant, zo christelijk leeft ge toch ook niet meer hé rocor, zeggen ze dan.

Gelijk hebben ze, maar het is ook niet gemakkelijk. Ze hebben zoveel dingen veranderd, waar ik vroeger zoveel respect voor had, dat lijkt nu allemaal van geen tel meer. Neem nu, vis eten op vrijdag, bij ons iedere vrijdag nog pekelharing. Toen, ter communie gaan, alleen als je nuchter was. Mensen durfden nog niet drinken, als er een hostie op de grond viel moest de priester knielen en gebeden opzeggen. Niemand mocht ze oprapen, dat was heilig schennis. Nu deelt ons Betty van achter den hoek de communie, en ze doet dat echt goed, ze legt de hostie nu zelfs in je hand.

Te biechten gaan hoeft niet meer. U zegt tegen ons Heer dat het U spijt en de zonden zijn vergeven, en met je buikje vol gaat u tot bij ons Hetty ter communie. U mag er zelfs op knabbelen hoor ik soms in de kerk, wat vroeger niet mocht, op ons Heer bijten. Nu kunt u trouwens in ieder geloof naar de hemel. Er zijn godsdiensten bij die zelfs maagden beloven als u hierboven aankomt, daar doen mannen alles voor. Dat is pure leden werving, want als ik moet kiezen, tussen rijstpap met gouden lepeltjes of maagden versieren dan is mijn keuze snel gemaakt hé, de twee zou ik zeggen. Daarom beginnen mijn twijfels te komen, het schijnt dat men nu zelfs mag vrijen zonder kinderen te verwekken. Alleen voor de leute. Niet dat ik daar tegen ben, verre van, maar ik ben opgevoed met al die vorige dingen, en heb het nu moeilijk, zeker met het gezegde: “ZE hebben ons vroeger nogal wat wijs gemaakt zenne!”, was dat dan allemaal bedrog en komedie?

Voor mij is bijna alles weg. Ik heb mijn eigen geloof gemaakt na al die jaren, ik ga nog ter kerke, maar verder? Voor mij is iedereen gelijk. Ik tracht eerlijk te zijn, wat niet van mij is moet ik niet hebben, ik zorg voor mijn familie en zeker voor mezelf, dat heb ik ondertussen geleerd. Ik eet nog wel pekelharing maar alleen als ik zin heb, ik praat nog wel met God als ik hem nodig heb, ik profiteer van het leven. En die maagden hierboven en die rijstpap, het is aanlokkelijk, maar ik heb mijn twijfels erover. Er is nog niemand teruggekomen ter bevestiging.

Van in mijn twijfelaar zeg ik,

Tot gauw rocor

29-01-2009 om 08:14 geschreven door Rocor

Ze was een onbekende voor mij, een schone knappe madame, en ze wist het. Toen haar man stierf, die gans zijn leven gewerkt had en een goede duivenmelker was geweest, verdacht ze hem dat hij, omdat hij veel prijzen had gewonnen, het gewonnen geld en dat zou veel geweest zijn, had weggestopt en voor zichzelf had gehouden. Daarom deed ze beroep op mij, om uit te zoeken of het geld niet verstopt was op zijn duivenkot. Ik erheen, ik had mijn slechtste klederen aan, ik mocht enkel langs achter gaan, want zo een slecht geklede man verdroeg ze niet in haar omgeving, liet hare hoogheid heel duidelijk merken.

Wat ze wel zei: “Ik hoop dat U eerlijk bent, en als ge iets moet vinden klop dan maar op de deur”, want binnenkomen zat er niet in. Ik heb dat kot binnenstebuiten gekeerd, geen rooie duit gevonden. Ik had er zelfs de dakpannen afgehaald, ik was er uren aan bezig. Volgens mij had hij het geld opgezopen en gelijk zou hij gehad hebben, dacht ik nadien. Ze geneerde mij gewoon en keek met ongelooflijk afgrijzen naar mijn klederen, want daar hingen duiven pluimpjes aan, en misschien wat duiven stront. En zeker, nu ik niets had gevonden, gunde ze mij geen blik of bedankje voor mijn inzet en zei dat ik de uitgang wel zou vinden via de zijdeur, zich duidelijk bewust van haar schoonheid en waardigheid.

Vele vele jaren later wordt er gebeld aan de deur bij mij thuis. Een verpleegster vraagt mij: “Mijnheer, kan U mij eens helpen, er zit een dame op het toilet hier in de straat en ik krijg ze niet opgelicht om ze te verschonen, ze is veel te zwaar!” Ik mee op het wc. Een oude dame, die grote boodschap had gedaan, dat kon je ruiken. En wie herkende ik? Juist ja, de chi-chi madame van toen. Ik heb ze opgetild, ze geneerde zich schromelijk. De nurse waste haar kont af en deed haar een pamper aan, ik plaatste ze terug in haar stoel.

"Geef mijn geldtas eens", zei ze tegen het meisje. "Zodat ik de werkman kan betalen." Ze had het godver nog niet afgeleerd, nog altijd dezelfde minachting. ‘Het kan verkeren, zei Bredero’. Weet u wat ik, de werkman dacht? U mag U geld houden! Eén ding is zeker, zelfs mooie knappe mensen moeten grote boodschap doen. En stinken!

Tot later rocor

23-01-2009 om 00:00 geschreven door Rocor

Een tijdje terug dacht ik, ik word oud, ik ken niemand meer van onze politiekers. In het begin een raar gevoel, maar achter een tijdje went het. Jongere en betere, denkt u. Als men die jonge mensen bezig hoort, heb ik dik mijn twijfels. Er moet een oppositie zijn, daarom hebben we gekozen voor democratie. Maar alle voorstellen, maar dan ook alles afbreken, en meestal breken ze dan voorstellen af van de vorige regeringen waar ze zelf in hebben verbleven. Dan moet die voorzitter toch zeggen: ‘Mijnheer uw mening wordt niet gevraagd.’ Wat die geleerde mensen allemaal aanvangen en uitkramen, en niets besluiten. Als dat in de privé moest zijn, dan gaat men failliet, dat weet iedere ondernemer, ook een huismoeder.

Wat mij opvalt is dat we Nederland na-apen, moeilijk om toe te geven. Een wet die ginds al in voege is, nemen we aan, mits wat aanpassingen. En daar zijn maar de helft aantal politiekers van wat er hier zijn. Ze zijn met teveel, dat lukt nooit, en ze willen allemaal eens aan het woord en in beeld komen. Mijn gedacht: neem er vijf per provincie en daarmee uit, alle weken bijeenkomen. Zo simpel kan het zijn. Een voorbeeld: waarom bevinden zoveel bedrijven zich in Brussel? Ieder zijn ding, maar nu is men met duizenden mensen op pad iedere morgen, om te doen wat in iedere provinciale hoofdstad kan. Die duizenden ambtenaren, waar geen controle op is, naar de provincie ermee. Roepen en tieren vanop de zijlijn. Hebben die dan geen manieren? Maar er moet één de baas zijn, weet U wel? En in de volgende regering kooien die weer netjes bij elkaar, begrijpen wie kan.

Uitmesten die boel, wanneer gaat er nu eens iemand opstaan die daar allemaal eerlijk en oprecht een eind aan maakt en al die financiële vergoedingen nadien laat ophouden? Die schelden elkaar uit voor het vuil van de straat, en dat moet samen besluiten nemen? Kom hé zeg, er moet wat meer gelachen worden en wie nooit mis is werpe de eerste steen. Ik vind die smerige uitspraken tegen elkaar niet kunnen, respect is een woord wat sommige niet kennen. Zijn daar geen cursussen voor op de universiteit?

Ons schoon land in twee scheiden, durf niet hé, dat zou het einde betekenen. Zolang er centen zijn niets aan de hand, maar U ziet wel wat er nu gebeurd, dikke paniek. Zoals altijd weet ik hoe het moet. Verdeel en heers zegt men. Maar wat ik zeker weet: U bent met teveel. Heersen, dat lukt niet op deze manier.

Een bezorgde 71 jarige.

Tot later 

rocor

16-01-2009 om 14:03 geschreven door Rocor

We gingen iets eten in het restaurant. Niet chic, maar gewoon. Maar wel goed en betaalbaar. We zaten er al een tijdje, en wij wachtten eigenlijk op de kelner die als naar gewoonte zou komen vragen welk aperitief we wensten te nemen. We doen dan het klapke van de week met vrienden, wat altijd aangenaam is. Het duurde vrij lang en we gaven een teken aan de kelner om langs te komen, wat hij ook deed. Toen we hem vroegen of hij ons vergeten was voor de aperitief, zei hij: “Sorry, wij mogen dat niet meer vragen van de baas, met die alcoholcontroles nemen de mensen geen aperitief meer, ze bestellen ineens een fles wijn waar ze mee aperitieven, die ze dan verder opdrinken bij het eten. Aan jullie de keuze.” Geen aperitief dus.

Na de hoofdschotel hebben we graag een ‘Italian coffee’, U raadt het al, niet dus. Mijn vriend is een roker, hij tracht te stoppen. Hij is dus aan het afbouwen, maar bij warm eten lust hij nog wel een sigaartje. Hij moet dan na zijn hoofdschotel zijn jas gaan halen en buiten in de koude enkele haaltjes doen en halfweg zijn sigaartje wegsmijten en zijn koffie komen drinken, allemaal wreed plezant vindt U niet?

Iemand had er iets op gevonden. Hij had een feest in een hotel, hij vroeg of hij kon overnachten na het feest, geen enkel probleem, hij had stevig gedronken. ‘s Morgens een licht ontbijt genomen, en met de auto naar huis, rond 10 uur in de voormiddag, want de kinderen kwamen hem verjaardag wensen. Alcoholcontrole, hij moest zijn auto laten staan en zijn kinderen bellen om hem te komen halen. De agenten hadden er alle begrip voor en de boete zou klein zijn.

Ja man, we zijn allemaal 70 jaar, wat is het nu eigenlijk, mag er nog wat? Ik stel voor: vanaf 65 jaar een tolerantie in te voeren, waarbij we net iéts meer mogen. En nu volgt onze bedreiging, we laten enkele schotels komen thuis, we nemen onze beste wijn en doen wat we willen. En, we rijden jullie niet meer in de weg, weg met die oude knarren, maar ook de helft van de restaurants dicht, zoek het maar uit, we zijn in ons gat gebeten!

Ik ben dik aan‘t zeveren, in de krant van 21 december stond: ‘In Zimbabwe mengen de mensen koeienmest in het weinig eten dat ze hebben om toch dat gevoel van voldaanheid nog eens te ervaren.’ Ik ben beschaamd, ik ga dit blogje uitgommen…

Tot gauw rocor

10-01-2009 om 18:32 geschreven door Rocor

Kort geleden was ik in gezelschap, alleen als man (overleef het maar) van minstens acht vrouwen, en omdat mijn moeder mij altijd gezegd had: Roger, altijd met twee woorden spreken, en alleen spreken als men je iets vraagt, luisterde ik en zei niets, wat bangelijk moeilijk is voor mij. Want het gesprek ging over 'mijnen doktoor' en over hun ziekten. Ze leken er godver niet ziek uit, ze wilden aandacht ja, weten die nu anders niets? Leutig voor mij! Maar ik hield mij aan de regels, mondje dicht.

Die dames waren allen om op te eten, zo mooi waren ze, maar ik stelde vast dat hun houdbaarheids -en versheidsdatum ruim overschreden was, ze zagen er nog zeer goed, dat wel, maar opeten neen dat zat er niet meer in. Zes van de tien konden ‘s nachts niet slapen, ze namen een ‘Stilnoct’ in. Een medicijn van 'mijnen doktoor', dat kon geen kwaad had hij gezegd. Een klein nadeel, u moet er een doktersbriefje voor hebben en dan kwam het duur uit, dus Roger oppassen geen slecht woord over 'hun doktoor,' dat was God de Vader.

De andere vier namen een ‘Dafalgan’ in, volkomen onschadelijk zei 'mijnen doktoor' en de zorgen vielen zo van je af, en je sliep als een roos, zonder pijn of zorgen. Ja, zei Irène: de laatste tijd heb ik last van mijn maag ik ben naar mijnen doktoor geweest. Hij schreef ‘Motilium’ voor, laten smelten onder de tong drie maal daags, dat kon je gans je leven innemen, zonder problemen. En het hiélp zei Reentje, de bloedprocessie ging toch niet meer uit, zei ze, ik weet niet wat ze bedoelde.

Allemaal, maar dan ook allemaal, namen ze een pil ‘Zokor’ in tegen hoge cholesterol. Iedereen had nu rond de 180, perfect had hunne doktoor gezegd, beter dan U alles ontzeggen van vet of pralinnekes. Een Zokor lost dat allemaal op. Een bloedverdunner was ook in, alle dagen te nemen met wat yoghurt, dan kreeg je geen geraaktheid, wat dat ook moge zijn.

Ik werd hoe langer hoe zenuwachtiger. Irène had al een paar keren naar mij gekeken, zo van: En wat neemt U mijnheer? Ik antwoordde, maar met de gevolgen van dien. Ik zei :”Ne whisky cola mevrouw met ijs en citroen.” “Anders niets?” riepen ze in koor, “Wat komt u hier dan doen, gezonderik?” Ik zei dat ik zelfs geen blauwe pil nodig had, (die vanbinnen wit is), en die het leven nog aangenamer maakt. Maar dat zegt u niet in zo een gezelschap, wist ik nadien. Ik hoorde ze nog roepen “vuile opschepper!” Mijn moeder had gelijk, alleen praten als men je iets vraagt. Volgens mij hé, kunnen die allemaal met de helft van die pillen ook overleven, maar als ik beleefd mag vragen: spreek eens over iets anders dan jullie ziekten. Aandachtvragers!!

Allemaal een gezonde.

Tot gauw

rocor

02-01-2009 om 11:51 geschreven door Rocor