|
Ik help nog een beetje mee in het bedrijf waar ik reeds 56 jaar werk. Ik ben 69 jaar maar ik kan het niet laten. Ik doe het graag en mijn vrouw zegt dat ik gene gemakkelijke ben om alle dagen in huis te hebben. Ze zal wel gelijk hebben, ikzelf denk het tegenovergestelde, maar een mens weet misschien niet van zichzelf hoe moeilijk hij is.
De werven worden door mij op voorhand bezocht, ik heb afspraken met architecten, eigenaars of aannemers, verspreid over Vlaanderen. Omdat ik behoor tot de gewichtigen, zeg maar de overgewichtigen, geeft mijn vrouw me alle dagen een schoofzak mee, zodat ik geen overdaad kan doen, precies of ik zou dat durven, alhoewel? Maar onlangs gebeurde er iets waarbij ik me niet goed voelde. Meestal rond de middag zet ik mij op een veilige plaats om te eten maar ik had niet veel keuze en parkeerde mij op een parking van een grootwarenhuis. Ik haalde mijn brood en beleg uit, het was een stuk koude kip met ananas van de dag ervoor, een kan warme thee en een appel, altijd lekker en meer moet dat niet zijn. Aan de ingang van het warenhuis zat een vrouw met kind op de grond, met een kartonnen plaat voor zich, waar op stond geschreven: AUB mijn kind en ik hebben honger, geef me wat eten.
Daar zit ge dan met uw boterhammen, kip en fruit en je warme thee. In een flits dacht ik, ik ga me verzetten, ik kan niet eten terwijl dat kind en de moeder honger hebben. Ik vond dit een smerige gedachte dus ben ik uitgestapt, de winkel binnengegaan en kocht 4 broodjes, een grote fles Cola, beleg erbij en een pakje koeken voor de kleine. Ik gaf het af en die mevrouw was mij heel dankbaar, het klein ventje zijn ogen lichten op als hij die koeken zag en ik kreeg een warm gevoel vanbinnen.
Ik ben uit het zicht gaan parkeren om te eten, plots rijdt een wagen voorbij met een ster erop. Die mevrouw met het kind nemen het gekregen zakje mee, stappen in op het eind van de parking. Ze keek schuw rond maar ze zag me niet en weg waren ze.
Ne mens begint dan na te denken, mijn goed gevoel dat men heeft als men iemand helpt was een beetje weg, het enige dat overbleef waren die pretoogjes van die kleine knaap. Hij zei nog zo mooi: Dank u wel mijnheer en toch het is nog altijd beter dat je kan geven in plaats van te moeten krijgen, of wat denkt U ervan?? Misschien stonden ze achter de hoek en aten ze die broodjes op in de Mercedes
Het ergste vind ik, hoe denkt dat kind erover en hoe moet dat later met hem, mijn koude kip smaakte mij ook niet meer zo goed. Misschien was er een reden en waren die mensen ten einde raad.
Rocor tot gauw
|
