De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
20-02-2010
Ik ben het vergeten
Ze hebben er samen nog om gelachen: hij ging boodschappen
doen met de fiets, hij kwam terug zonder fiets. Gewoon vergeten, dat kan
iedereen overkomen, lachten ze het toen weg.
Tot zij op een keer niet meer wist of ze 2 of 3 kinderen
had. En dat ze het spijtig vond dat ze geen kleinkinderen had. Toen bleef de
lach uit. Ze had zelfs achterkleinkinderen Als hij dan haar trachtte te zeggen
dat ze mis was, maakte ze zich heel boos. Ze zei: Ik ben wel 80 jaar maar zeker
niet dement!
In het begin ging het nog een beetje, maar toen ze s morgens
om 5 uur haar jas aandeed om te gaan winkelen, haar hond (die ze niet had)riep
om mee te gaan, en onzin uitkraamde, wist hij het : De vrouw waar hij 65 jaar
gelukkig mee was, is niet meer hier met haar gedachten
De tijd die nog volgde was een hel voor hem. Hij kon haar
geen ogenblik alleen laten. Moest de deuren slotvast maken, gans het huishouden
doen. Zijn kinderen hielpen hem waar mogelijk maar zagen vader zienderogen
achteruitgaan.
Toen ze hem voorstelden om moeder aan een instelling toe
te vertrouwen was hij verontwaardigd. Nooit! riep hij. Maar toen zijn vrouwtje
na een tijdje zelf niet meer kon eten en het niet meer zo nauw nam met de
hygiëne, besefte hij, ik kan het niet meer aan.
Op de dag dat ze haar kwamen ophalen en zij haar weinige
heldere momenten gebruikte om tegen hem te zeggen dat ze het gemeen vond dat
hij haar liet wegsteken, was hij diep geraakt.
Hij heeft een week geweend en een ogenblik gedacht: ze
heeft gelijk. Ze verdient zoiets niet. Hij dacht een einde aan zijn leven te
maken maar zonder zijn kinderen was voor hem voortleven nooit gelukt. Iedere
dag bezocht hij haar stipt om 9.u 45. Iedere dag nam hij een kleinigheid mee , een
snoepje of een bloemetje uit de hof. Ze glimlachte dan eens en ze ontbeten dan
samen.
Op een dag moest hij zelf naar de dokter voor een klein
onderzoek De dokter zei dat zijn bloeddruk en zijn hartritme aan de hoge kant
was. U bent zenuwachtig mijnheer, ontspan je maar.
Weet U wat hij zei? Ik moet stipt om 9u45 bij mijn vrouw
zijn. Wat scheelt haar vroeg de dokter. Ze heeft geen besef van tijd meer, ze herkent
mij al jaren niet meer maar ik weet nog wie zij is. Ik zie haar nog altijd
graag daarom wil ik geen minuut te laat komen. Ze zou het ook voor mij doen,
zei hij.
De ware liefde is niet lichamelijk en niet romantisch. De
ware liefde is het aanvaarden wat er is, wat geweest is en wat het nog zal zijn
Tot gauw rocor
Reacties op bericht (1)
20-02-2010
.
vasthouden en los laten kunnen even moeilijk zijn.
