|
Ik zal meer tijd nodig hebben, het is zo en U moet me raad geven. Meer en meer mensen die op pensioen zijn, die in een huis wonen, worden geconfronteerd met het feit dat u beter de laatste periode van je leven kunt doorbrengen in een appartement, verlost van alle werk in dat huis, plus den hof en je bent ook ver verwijderd van alle winkels in dat huis. Voor alle verplaatsingen heb je de auto nodig. Als U op een appartement dicht bij het centrum woont, kunt ge uw boodschappen te voet doen, geen auto meer nodig, terrasjes doen, geen last van alcohol controles, als u iets tekort komt aan tafel, gaat U er vlug om, het onderhoud van zo een appartement is op een uurtje per dag opgelost, volgens immobiliënkantoren niets dan voordelen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De kinderen komen goeiedag zeggen als ze in het centrum zijn voor boodschappen, u krijgt veel bezoek. Werk is er niet, alles is nieuw, ge kunt op je sloffen lopen gans de dag. Ge moet niet anders doen dan telefoneren, televisie kijken, achter je computer zitten, een boek lezen, films kijken, eten, drinken, vrienden ontvangen, want U hebt tijd. Kortom kabouter lui uithangen, als het dat is wat ge wenst, is het de beste keuze.
In het huis waar ge nu woont, dat ge zelf hebt gemetst, getimmerd, gevloerd, geschilderd, alles dus, is altijd werk, er begint overal sleet op te komen na 50 jaar. De keuken moet vernieuwd worden, op de veel belopen plaatsen is de glans van de vloer, de hof moet opnieuw aangelegd worden. Er zijn kosten aan, zeg maar. Maar ge houdt van dat huis, het is je thuis. Ge hebt alles aangepast naar je wensen, het heeft zoveel comfort, ge hebt elk plekje naar je zin gemaakt, kunt ge dat zomaar in de steek laten. Dat is een belediging voor dat huis, als is het maar een hoop bakstenen. U kijkt in de tuin als u ontbijt, daar zijn vogels want die voedert u, uw werkhuis is daar, met je gereedschap als U dingen herstelt. U praat veel met de buren Jaqueline en de Gust, u helpt elkaar indien nodig.
Als u aan tafel zit en je denkt, bij dit eten wil ik een tomaatje, rijp gekomen op de struik, ga je in de serre en kiest maar uit, een onbespoten bloemkool, een komkommer, wat radijsjes, u doet maar. Ewel voor die keuze staan vele mensen, er is natuurlijk de leeftijd. Het kiezen is moeilijk, appartementen verkopen als broodjes aan mijn leeftijdsgenoten. Voor de prijs van je huis hebt U een appartement. Ik hoor soms zeggen van die appartementen bewoners: Ik moest het al veel vroeger gedaan hebben, maar ik denk nog dikwijls aan mijn huis. Maar als er iemand zou wegvallen van ons twee, is een huis veel te groot en altijd op je kinderen rekenen, kunt ge niet doen, ze hebben ook hun gezin.
Zou het waar zijn wat men zegt? Als men over je praat in een appartementsgebouw er naar het schijnt niemand er niemand kent en zegt men: Weet ge wie ik tegengekomen ben in de lift, dat koppel van 6e! Ze hadden zeker boodschappen gedaan ze zien er nog goed uit. Dus voor de rest van je leven bent U dus dat koppel van t zesde.
Wat moeten we doen, zeg U gedacht!!
Tot gauw rocor
|
