Toen La Esterella en Bobbejaan samen met Jan Verbraken gigantisch populair waren, en wij nog met smalle broekspijpen rondliepen zoals kachelbuizen, ons haar in enveloppe gekamd, droegen wij mocassins en witte kousen en dansten we rock en roll. We swingden op Hello Josefine. Wij werden gestuwd door Elvis, wat later begonnen wij te ‘twisten’. Onze ouders schudden met het hoofd en vroegen of we gek werden, want wat was er mooier dan een wals, sierlijk uitgevoerd?

We vonden de wals passé, en schudden danig met ons achterste, de goddeloosheid droop eraf. Frank Sinatra en Tom Jones deed ons smelten van verliefdheid. Maar stilaan kwam onze beurt ook, onze romantische overmoed van de sixties werd definitief vervangen door popmuziek, met een verbijsterend gebrek aan fijngevoeligheid, vonden wij. Ik kan er niet naar luisteren en kan die muziek niet plaatsen: countryrock, reggae, glitter rock, new wave en disco. Ik kan dat niet meer onderscheiden. Sorry.

Wat is heavy metal en hip hop? Wat is wereldmuziek? Hardcore en house? Help mij. Eerst en vooral: kent de jeugd plots engels? Ze zingen dat allemaal mee exact zoals in onze tijd, met de lichtjes van de schelde, en op de purperen heide. Allemaal die stijlen doet de kwaliteit toch dalen naar een niveau van straatmuziek. Iedere zanger denkt dat hij een wereldhit heeft, en maakt een nieuwe dansstijl. Mijn kleinkinderen schudden het hoofd en denken: Ja grootvader, bij jullie veranderde dat elke 20 jaar, nu is er alle dagen iets nieuw.

Alles met zijn tijd mee denk ik dan maar. Wat mij danig stoort is dat single dansen, dat gewring met hun lijf, in alle stijlen. Dat raakt kant nog wal. Ik houd mij liever vast aan een vrouwenlichaam dat stijl heeft.

Tot gauw  rocor