We zitten aan tafel en mijn vriend zegt tegen zijn schoonvader: Alex geef de pruimen gelei eens door. Op hetzelfde ogenblik komt de moeder van zijn vrouw uit de keuken en hij zegt: Jeannine  zet U toch bij seffens is het eten koud. Waarom zegt bij niet gewoon ma en pa? Het zijn toch de ouders van zijn vrouw? Dat is een gewoonte, zegt hij, ik zeg altijd hun voornaam. Het zijn tenslotte mijn ouders niet. Dat is juist, maar…

Ik geloof niet dat de ouders dat zo graag hebben. Zij of hij heeft toch een huwelijk aangegaan met hun dochter of zoon. En als er dan kindjes komen mogen die dan ook hun grootouders met de voornaam noemen? Ik mag er niet aan denken. Dat zal weer modern zijn zeker? Ik zal weer niet met mijn tijd meekunnen, ewel dat heeft niets met modern zijn te maken, want ik volg gewoon mijn hart. Als mijn schoondochter of schoonzoon PA tegen mij zeggen dan voel ik mij vereerd en ik zal wel hun eigen pa NOOIT  kunnen vervangen, maar ze zullen zich toch thuis voelen. Ik zal ook al het mogelijke doen om hun dat gevoel te geven, dat ik een zoon en een dochter bij heb.

Een cru voorbeeld, hoe doen die dat dan als ze op een feest uitgenodigd zijn bij haar ouders? ik zal een fles rode wijn meedoen voor den Alex en een bloemetje voor de jeannine? En als die speechen: Beste Alex en Jeannine? En nog zoiets, gans hun santenboetiek op facebook zetten met uur en datum en vakanties dat wel, maar PA en MA zeggen tegen de grootouders van hun kinderen dat is een stapje te ver.

Dat afstandelijk gedoe, dat onpersoonlijke, ik kan er niet aan wennen. Maar op die manier brokkelen vele gewoontes af. Men heeft toch een verbintenis aangegaan die levenslang is, zoals met de dochter van den Alex en de Jeannine. Moest dat mij overkomen ik zou me echt ongelukkig voelen.

Tot gauw

rocor

14-10-2010 om 16:41 geschreven door godelieve

11-10-2010 om 17:30 geschreven door luc taelman