We trekken alleen nog ons broek aan, de rest niet meer, hoe is het zo ver kunnen komen? De regel is: laat mij gerust, ik laat u ook met rust, punt. Een aan minachting grenzende onverschilligheid zag ik een tijdje terug. Een fiets van een vrouwelijke postbode was omvergevallen, de inhoud van de tassen vloog in het rond. De fiets recht zetten was voor mij al een hele klus, zulk een groot onhandig ding. De mensen stapten over en op de brieven het post meisje weende.

Onlangs moest ik iets zwaar in de auto leggen, ik stond een beetje op het voetpad toen er iemand aankwam die moeilijk te been was. Ik zou me verplaatst hebben, maar ik kreeg de kans niet. Men schold me uit dat ik geen rekening hield met een gehandicapte, ik voelde mij een misdadiger. Weet u nog toen we in ons kleinte alle dagen een goede daad moesten doen? Het moest geen heldendaad zijn, gewoon belangloos een onbekende helpen, dat deed deugd voor de mensen en uzelf.

Ik heb gehoord als er nu ‘s avonds in het donker een mens op de baan ligt: niet stoppen. Zijn kompanen staan op de loer en als u uitstapt, beroven ze u en nemen je auto. Dus er rond rijden en hem laten creperen.

Nog iets erger incident aan de kas van het grootwarenhuis. Een meisje van allochtone afkomst, hier geboren en perfect Nederlands pratend, heel vriendelijk, moest met haar poten van zijn waren blijven aan de kassa, de baas moest er bij komen om het te regelen.

Ik weet het niet meer, trek het u niet aan, ga er rond, doet of u het niet hebt gezien. Als u een vrouw op haar gezicht ziet slaan moet u niet proberen te bemiddelen, ze zal het wel verdiend hebben. Mentaliteit aanwenden, daar komt u het verst mee.

We kunnen het zo goed hebben, en we hebben het goed, geloof dat maar, laat de gedachte vallen. Als zij niet eerst spreekt dan ik ook niet, wat denkt die wel? Op die manier worden wij een rancuneuze maatschappij.

En toch zijn er nog veel lieve mensen.

Dag hoor,

Tot gauw,

Rocor