o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
03-02-2015
facebook
1. GIRO GIRO TONDO, poëzieweekgeschenk
Ben dolblij met het poezieweekgeschenk, een sonnetenbundel geschreven door de ongeëvenaarde grootdichter Ilja Leonard Pfeijffer. Het laatste vers van het eerste sonnet is de beginregel van het volgende enz. Sonnet vijftien is alle veertien beginregels van de vorige gedichten samen.
Het zijn verrukkelijke liefdesgedichten, ik kan mij geen beter valentijnsgeschenk voorstellen...
Op marktplaatsen heb ik naar jou gezocht. Waar minderbroeders op je hammen kwijlden, prelaten onder al je rokken zeilden, heb ik het pluimvee uit je schoot gekocht.
Gebraden hanen reeg je aan het spit alsof je daarmee iets wilde beweren. Je greep met harde hand naar schorseneren en raspte stengels met ontbloot gebit.
Al heb je ik zo vaak nog nooit ontmoet, zal ik je van mijn leven niet vergeten. Ik wil je zeggen hoe je overvloed
mijn honger al die jaren heeft bezeten. Ik zou niet weten hoe ik zoeken moet. Ik wist je naam niet, wilde die niet weten.
Ilja kreeg ook de Librisprijs voor zijn roman LA SUPERBA
Heb dus onmiddellijk ook ilja's nieuwste bundel besteld!
2. De laatste week was een facebookweek. Moet verdomme oppassen niet aan dit nieuwe speeltje (mijn smartphone) verslaafd te raken.
Ga af en toe slapen met mijn phone in het zakje van mijn pyjama. Diep weggemoffeld onder mijn dekens lees ik dan gratis proefversies van psychologische thrillers van Nicci French. Leuk makkelijk lezen, soms hilarisch: het verhaal van het jonge leraresje dat met een pompoen een tasjesdief neerknuppelde in Onderhuids! De pompoen was nog heel na de operatie, de tasjesdief buiten westen. Lag te gniffelen van pret en viel dan in slaap.
3. Kreeg deze mail van een vriendje:
Vind het trouwens verrukkelijk hoe je mailt, sms't, blogt en facebook gebruikt; ik kan nog wat van je leren. ik ben al blij als ik één kanaal (mijn blog) enigszins kan opvolgen.
Ach, ach, in snap nog een heleboel dingen niet: wat is in 's hemelsnaam een bug? Hoe ik moet delen, hoe ik berichten op mijn facebook moet zenden naar mijn blog bijvoorbeeld. Uitzoeken of mijn berichten van op facebook wel bij de juiste persoon terechtkomen. Al enige keren mislukt, vermoed ik!
Maar geen nood: kan al fotookes nemen, heb apps van de krant, de nmbs en de lijn.
4. Een paar dagen geleden (vrijdag 30 januari, nu ik het me herinner), naar White Lies gaan kijken in CC 't Vondel.
1. nieuwsflits: heb nu een smartphone, voor 1 euro gekocht bij telenet! kan ook googelen, facebooken enz... zit alles uit te proberen.
mijn profielfoto, genomen in december 2014 in resto prego in de mausstraat in brussel, werd onmiddellijk geliked.
maar mijn quote uit le vrai lieu van annie ernaux, daar besteedde niemand aandacht aan...
Cela dit, la différence qui joue dans l’écriture est davantage, selon moi, de nature sociale que sexuelle. Qu’on soit homme ou femme, c’est l’origine sociale qui détermine. On n’écrit pas de la même manière quand on est issu s’un milieu populaire ou, au contraire, privilégié. Cela reste sans doute une des plus fortes composantes de l’écriture.
Annie Ernaux, LE VRAI LIEU, entretiens avec Michelle Porte
vind 90% van mijn eigen ervaringen en ideeën in annie ernaux terug. maar ach, progressief en links zijn is tegenwoordig not done: de overwinning van syriza in griekenland werd door de noordelijke rijke landen met argusogen bekeken. ik wens tsipras alle geluk!
2. heb gisteren een antwoordgedicht geschreven bij de dichter is een koe van gerrit achterberg.ernaux en maitland helemaal uitgelezen. ben blij dat maud de publieksprijs kreeg (Herman De Coninck-prijs 2015), had toevallig net de bundel wij zijn evenwijdig ontleend aan de bib...
ben ook blij voor peter verhelst, wil ook het boekenweekgeschenk van pfeijffer bemachtigen!
en, verneemik daarnet, hester knibbe wint de VSB Poëzieprijs 2015!
3. jaja, vrij zijn om te schrijven, een droom... maar dikwijls schrijf ik dan toch poëzie omgeven door hels lawaai (in vgl met maitlands stilte!) en zo tussen de optredens van mijn huisgenoten door...
4. ben wakker om 4 uur in de ochtend en slaap in de namiddag, maar dan droom ik onmiddellijk,...
Droom nummer 63
Weer bevond ik me in een zoete winkel. Ik moest voorraad verzamelen, want ik was op reis. Ik zwierf van het ene adres naar het andere, wou mijn koffers pakken, mijn gebakjes, pralines en fruitbonbons inpakken. Maar de straten waren eindeloos verlaten. Ik verdwaalde, vond mijn reisgenoten noch mijn vrienden, noch mijn huisgenoten terug.
Droom nummer 64
Grafic novel
Een wezen opende zich volkomen, spreidde zich breed in de oneindigheid, het werd een gekrulde omgekeerde boog, met zwarte rafelflitsen, zoals in een grafic novel.
In de boog nestelden wezens van ander allooi, van vlees en bloed.
Droom nr 65
Mijn moeder, mijn vader en mijn zus beletten mij te ontbijten. Mijn pa plaatste altijd maar speelgoedkopjes naast mijn bord, mijn ma schoof mijn pannenkoek op mijn bord heen en weer. En mijn zus ging pardoes bovenop mijn pannenkoek zitten.
Droom nummer 66
Lange slanke modellen, dat waren mijn vrienden. Daartussen evolueerde ik. Een meisje liet haar ellenlange knalrode haren (middenstreepkapsel) golven in de wind. Het waren allemaal skeletten…
Nog niet zo lang geleden een leuke cultuurplek ontdekt in hartje Brussel: HUIS DE BUREN (deBuren, Leopoldstraat 6, 1000 Brussel). tal van events, tentoonstellingen, lezingen, debatten en zelfs interactieve projecten waarbij het publiek kan meedoen enz... worden daar georganiseerd. heb me onmiddellijk ingeschreven op de nieuwsbrief. ook meegedaan aan het project faceless, een fototentoonstelling die plaatsgrijpt in de markten. mijn faceless foto prijkt tussen vele andere schitterende zonder gezichten, haha, leuk spelletje.. doen, doen, vond ik!
FACELESS DO 22.01.15 > ZO 08.02.15 | 12:00 > 18:00
De Markten, Oude Graanmarkt 5, 1000 Brussel
Vernissage: WO 21.01 I 18:30 > 20:30 www.facelessexhibition.com
Gratis
Sinds 11 september 2001 leidt de angst voor het verhulde gezicht tot meer surveillance en het bevragen van wat privacy ons waard is. Het verhulde gezicht neemt een steeds grotere rol in in de mainstream beeld- en popcultuur. Kunstenaars, mode-ontwerpers en fotografen reageren op deze beelden en onderzoeken op hun manier wat het betekent om gezichtsloos te zijn. Na Wenen en Amsterdam komt een selectie uit de tentoonstelling FACELESS naar Brussel. Curatoren: Bogomir Doringer en Brigitte Felderer.
Organisatie: Privacy Salon vzw en Restart vzw. Partners: deBuren, LSTS-Vrije Universiteit Brussel, De Markten, IAPP (International Association for Privacy Professionals) en freiraum quartier21 INTERNATIONAL / MuseumsQuartier Vienna. In het kader van CPDP
elk jaar in de winter verrast cc 't vondel de halse bevolking met tentoonstellingen, installaties, workshops enz...
in de galerie de oude post: een speciaal D3D event voor kids met de unieke naam cacao bleu.
ik publi hier enkele filmpjes, te zien in de kijkdozen.
op de website van 't vondel staat enige uitleg...
D3D staat voor 'Dans 3 Dimensies' en laat het publiek zowel actief als reflectief kennis maken met wat hedendaagse dans kan zijn. Het parcours bestaat uit 7 kijkkasten en een projectie van een fragment uit een dansfilm, waarin je telkens een danser die op een bijzondere manier beweegt ziet, hoort of voelt. Tijdens het bezoek ontpopt deze expositie zich tot een doe-plek waar je kan experimenteren met beweging.
Kind & ouder worden ondergedompeld in een bad van beweging, waarbij je onder professionele begeleiding ontdekt dat ieder van hen een potentiële danser kan zijn!
Jong en oud worden uitgedaagd om zelf aan de slag te gaan in de bijhorende installatie.
Deze installatie is open voor een vrij bezoek op zaterdag 10, zaterdag 17 en zondag 18 januari
Lungo Gieter; een origineel design van Davy Grosemans voor Xala
gedicht geschreven in de galerie de oude post tentoonstelling for 4
dit is mijn rotlot
vijf fiere gieters bewaken in de galerie de oude post zij hebben de vorm van een koffiepot de koffiepot van mijn bobonne het zijn lichtgewichten
gisteren had ik een geheim contact met de heilige theresia van ávila oorspronkelijke naam: teresa sánchez de cepeda yahumada zij was een specialiste in levitaties hallucinaties exaltaties zij mag van geluk spreken dat ik met haar contact heb want normaal spreek ik niet met onbekenden
normaal hou ik meer van half heiligen als françois de pâris hij was diaken van de parochie saint-médard in 1735 slaagde hij erin juffrouw coirins tepel opnieuw te laten aangroeien nadat hij was afgevallen
fraai en ingenieus vond ik dat
maar ik zit gehurkt en de chauffages zingen ik draag dit lied op aan mijn vriend de jonge schoorsteenveger ook aan de oude paardenhoefsmid die altijd de nagels van mijn tenen knipt
uit verveling eet ik een lolly uit de fuchsia roze bonbonnière van rafaël charles
(verwantschap met mystieke ervaringen à la teresa)
er staat geschreven dat iedereen als woorden zal veranderen
zo vreemd en verwonderlijk, het gevoel dat me onlangs bij het zappen overviel. per toeval kwam ik terecht bij een natuur- programma van de bbc, pal op het scherm verscheen het engelse platteland, met op de voorgrond een weelderige boom, de kleur groen alomtegenwoordig, van jadegroen tot gifgroen. de rust die me toen overviel, het gevoel van oneindige liefde, van volmaaktheid ook.
(het laatste wat ik zou verwachten, want tegenwoordig loop ik nogal te koop met tekortkomingen, zo van: wij zijn maar mensen, we zijn niet volmaakt. de laatste jaren bijvoorbeeld voel ik me overrompeld door een gevoel van allesoverheersende verontwaardiging.)
het was perfect, zo organisch, net alsof ik zelf een boom werd, net alsof ik opgenomen werd in een groen schuimend wolkenveld, in pistachekleurige mistbanken, in een frisgroene lentekleurige motregen, de hemel
(in deze tekst voel ik me verbonden met de natuur, gelukzaligheid)
BERICHTEN
1.
het zerpe geluid van splinterend ijs het breken van glas woorden, herinnering verzen van glanzend metaal onbetamelijk aanmatigend klinkt mijn zachte gemurmel mijn schreeuw in het woud
2.
niks teveel meer zeggen, niks te weinig alleen woorden die hoogstnodig zijn korte hortende zinnen dit is niet de taal die ik wil dit is de taal die wil
IJLTE, HERINNERING
ik droomde een maanlandschap kraters, koele aarde. ruigheid
langs blauwgerande ravijnen liep ik koortsig van verlangen, mijn lichaam
zinderend in melkwitte stromen mijn hersenen in knoop
mij hart te pletter
BEET
je moet nu heel stil zijn
behoedzaam, venijnig als een slang beweeg niet, wees onbevreesd
zij zijn noch de schetterende stemmen noch de loerende angst. werp nu
je schitterende donkere blikken zijwaarts meet nauwkeurig de afstand
de laatste dagen lees ik voor het slapen gaan een fantastisch boek, van de britse schrijfster en feministe sara maitland: stilte als antwoord. vernam daarnet, om halfvier in de ochtend, dat zij al meer dan een kwart eeuw (!) niet naar de kapper was geweest op het ogenblik dat zij werkte aan haar fascinerende reportage!
zij omschrijft in detail haar geestelijke en lichamelijke gewaarwordingen tijdens haar zes weken-lange verblijf in een eenzaam huisje (zij wou absoluut de stilte, de eenzaamheid opzoeken, far from the madding crowd) in het westen van schotland, op het eiland skye (in het gealic an-t-eilean sgitheanach). het huis (een voormalige herdershut) bevond zich aan de voet van de berg cuillinen, op een plaats genaamd alit dearg. pure wildernis dus.
sara deelt haar unieke gewaarwordingen in deze stille en desolate omgeving in 8 categorieen in:
1. een verheviging van fysiologische en
2. psychologische gevoelens
3. ontremming (wat staat voor verwildering, het soort verwildering waar ik in het najaar 2014 ook aan leed: drie dagen lang dromerig rondzwalpen in mijn rommelig huisje, in trainigsbroek en enkele slordige dikke truien over elkaar aangetrokken - alhoewel ik elke dag wel een nieuw slipje aantrok, heb ik mezelf voorgenomen dit niet meer te laten gebeuren in 2015)
3. een gevoel van givenness of verbondenheid
4. gehoorshallucinaties - een vrij specifiek soort stemmen horen (ik heb nooit gehoorshallucinaties, wel voortdurend geurhallucinaties. tiens, daar spreekt sara niet van!)
5. grensverwarringen, waarbijeen normaal besef van zelfbescherming niet naar behoren functioneert
6. een opwindend besef van gevaar
7. onuitsprekelijkheid
8. gelukzaligheid
aldeze gevoelens vertonen overeenkomsten met ervaringen van mystici, bijvoorbeeld theresia van avila (16de eeuw), een specialiste in levitatie, hallucinatie en exaltatie, en tegelijk ook ervaringen van hypersensitieve psychiatrische patiënten.
zit nog maar aan het begin van het derde van de acht hoofdstukken (de donkere kant). tot mijn verbijstering vind ik een heleboel van die gewaarwordingen terug in mijn gedichten!
still uit de film wintersleep van de turkse regisseur nuri bilge ceylan (palme d’or festival van cannes 2014)
werd zo meegezogen in de witheid de woestheid van de setting dat ik het zelf koud kreeg me een beetje verwilderd voelde net alsof ik me ook in een in rotsen uitgehouwen huis zonder verwarming in cappadocië bevond net alsof ik in de film meespeelde mijn voeten klompjes ijs mijn gedachten drie uur lang op oneindig toen ik de cinemazaal verliet had ik zin in een kopje warme troostende chocolademelk weer doemden beelden op van die ondergesneeuwde nieuwjaarsnacht toen ik samen met mijn ouders en mijn zus op de bus stond te wachten wij kregen het door en door koud de bus kwam niet opdagen we stonden te stampvoeten in de sneeuw aan de halte tegenover de bellingenstraat net vóôr een reusachtige 19de eeuwse hoeve de plek waar - weet ik nu bijna met zekerheid - mijn vader zijn eerste liefde anna jacobi ontmoette
.
woeffff! daarnet nota's verwerkt tot bovenstaande tekst, die ik dan uitvulde (je kunt gewoon uitvullen, gemiddeld, laag en hoog, wist ik niet). terwijl ik daarmee bezig was bedacht ik: vandaag begin ik aan mijn winterslaap. afgelopen weken bijna 200 gedichten gelezen, ze van commentaar voorzien in drie recensies, een verslag geschreven en op speurtocht gegaan naar literaire berichtjes en wetenswaardigeheden in halle en het pajottenlad (de oogst bijzonder schraal!).
ook de 672 pagina's tellende kortverhalenbundel liefdesdood in kamara en andere japanse verhalen (vertaald door luk van haute uitg. atlas contact, amsterdam. 672 blz. € 45) gelezen, plus een psychologische thriller van fred vargas (de verdwijningen) en daar een leuk gedicht over geschreven...
omen opgedragen aan de steentjesgooiende oude heks
binnensmonds mompelend terwijl het regent in mijn hoofd plooi ik onhandig de gele verpakking van mijn lievelingskaasje bouquet des moines val dieu anno 1216 met het rode lipje dicht maar val dieu glijdt uit mijn hand rolt pardoes op de grond oeps een voorteken een omen zeg ik straks horen de trollen me of de plaaggeest kludde of nog erger de wraakengelen van het woeste leger van ordebec in normandië
ik moet stoppen met mopperen mijn vriendinnen stom mijn collega’s onnozel bart de wever ongelofelijke zever tegen de elegante heer die condoleancekaartjes verkoopt ter nagedachtenis aan zijn vrouw zeg ik val dood in de marge vreemd telkens ik iemand verwens verplaatsen voorwerpen zich in mijn omgeving of ik word zelf verplaatst ik val ik struikel krijg een klap van een deur die ik niet zorgvuldig had gesloten
envoy: val dieu vraag ik nu dringend om een spreuk zodat mogelijke ongelukjes die mij in de toekomst zouden kunnen overkomen worden afgewend
woensdag 5 november 2014
In de psychoologische thriller De verdwijningen van Fred Vargas worden volgens een legende in het Normandische Ordebec mensen met een misdadig verleden door Het Woeste Leger, een soort troep van middeleeuwse wraakengelen, meegesleept om niet lang daarna dood teruggevonden te worden.
.
de boeken waar ik mee bezig was zwaar verwaarloosd, maar vannacht dan toch weer een eind verder geraakt in:
'Er was nu stroming in het water. Takken, daken, huisraad, alles dreef ons voorbij, alleen of in donkere klompen onder water, of er met een hand, een voet of een twijg bovenuit stekend. Tegelijk met het opkomen van de maan kwam er een stilstand, zo volledig, dat het water niet rimpelde.' (p.78)
'De lach, de glimlach trok zich terug in haar lichaam, ze tilde de schouders op, trok de buik in, trok haar ovale schoot bijeen, en verontschuldigde zich in haar mimieke exoplosies: intieme bijeengaring van vIngertoppen, knieën, voeten in elegante schoenen, in de bogen van de wimpers, omgekeerde glimlachjes, maar zwarte glimlachjes desalniettemin, nogmaals de opgeheven schoudertjes, puntig van kom en klein, onmogelijk klein, gele woltrui om de schouders en lijfje, zwarte rok in nylon waaronder de aders, rimpelend onder vingertoppen die de zwart rimpelende onzichtbarte mazen bevoelen om huid te voelen en aders onder kous en de huid te vinden.' (p. ?; heb het boek al moeten binnenbrengen in de bib!)
'Van buitenaf lijkt schrijven misschien op praten. Maar van binnen is het een kwestie van alleen-zijn. Geschreven zinnen verhouden zich tot meegemaakte feiten als zwijgen tot praten.' (p 88)
dit bericht zal dus het laatste zijn van dit jaar 2014! wil mij met dagelijkse dingen bezighouden, o.a. het herinrichten van mijn keukenrekken, want pipo mijn katertje was een tijdje geleden behekst en maakte gekke sprongetjes, zodat het grote rode metalen rek omviel en wij een nieuw rek hebben moeten kopen, een houten eco-rek dit keer, lichter, beter voor het milieu, beter passend bij het andere keukenrek, haha!
Marie Peyrat werd markiezin van Gaasbeek. Zij huwde in 1873 Gianmartino Arconati Visconti, zoon van. Als hij in 1876 overlijdt, erft zij zijn fortuin en bezittingen. Zij was een geëmancipeerde en onconventionele vrouw. Samen met haar geliefde Raoul Deseigneur legt ze een aanzienlijke kunstcollectie aan in het kasteel. Vanaf 1887 laat ze het kasteel restaureren en creëert een gebouw zoals wij dat nu kennen: een schijnbaar middeleeuwse burcht aan de buitenkant, een neorenaissance sprookjeskasteel aan de binnenkant. In dit filmpje maakt u kennis met deze fantastische dame...
http://www.youtube.com/watch?v=Pcn-MAukG0c
Deze installatie, waarbij een grote lap stof uit een schilderij waaiert, is ook van Tim. Eigenlijk is dit een gedrapeerde jurk, ontworpen voor de wereldpremière van Romeo & Julia (2014) van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen...
Ik kon het niet laten een foto te nemen van deze drie dametjes, in een achterafzaaltje, tijdens onze tocht langs de fluistermuren van dit sprookjeskasteel, met de verrukkelijke muziek van Jeroen d'Hoe op de achtergrond.
De intieme vertrekken van Marie...
lieten me weer een ogenblikje mediteren, starend door het raam...
Dit kostuum draagt weer de signatuur van Tim Van Steenbergen: opera- en theatervoorstelling Macbeth!
In 1913 verlaat Marie Gaasbeek, zonder te weten dat ze niet zou terugkeren. Een jaar later breekt de oorlog uit en vlucht ze samen met Duseigneur uit Parijs om in een hotel in Angers te gaanwonen. Duseigneur wordt ziek en sterft in datzelfde jaar. Aangezien de markiezin geen kinderen had, wil ze haar fortuin goed besteden. Ze bereidt zich voor op haar dood door al haar bezittingen weg te schenken.
Marie sterft in 1323 in Parijs. Deze laatste installatie is sprookjesachtig mooi. Op de achtergrond van dit witte rozendoodsbed worden beelden en filmpjes geprojecteerd uit het leven van deze bijzondere dame..
Een tweede belangrijke figuur in deze tentoonstelling is Paul Arconati Visconti, steenrijke erfgenaam van de Italiaanse familie Arconati Visconti en eerste markies van Gaasbeek, en ZEKER een bijzonder man. Hij reist naar verre landen, tot in Lapland en de Noordkaap toe. Na een bezoek aan Turkije kleedt hij zich graag als een Ottomaans edelman, compleet met tulband en kromzwaard.
In dit bericht publi ik vooral foto's omtrent de droomwereld van deze merkwaardige man. Hij was een utopisch denker en wou de wereldvrede bewerkstelligen. Hij stichtte een school voor weeskinderen en leerde hen het belang van schrijven: het legt vast wat anders onbenullig wordt en dreigt weg te drijven. Hij praat met engelen die hem recepten dicteren tegen ziekte, verdriet, verslavingen en ook... een recept voor macaroni met tomatensaus. Aan het eind van zijn leven is hij een beetje gek geworden, denk ik...
Tim Van Steenbergen, bekende Antwerpse designer, ontwerpt kostuums voor opera en ballet. Zijn inbreng in deze tentoonstelling is subliem. Op deze foto ziet u een weird figuur gehuld in een vreemd gewaad, die van boven op de ballustrade de bezoekers in het oog houdt.
Dit ontwerp heet: utopische dromen.. Op de spiraal staan teksten van Paul...
Op dit bed liggen oude landkaarten. Om bij weg te dromen...
Dit bed zweeft door de lucht..
Het alziend oog en nogmaals teksten van Paul, geprojecteerd op een soort laken... Men noemt zo'n installatie een licht- en schaduwspel. En de bijhorende geluiden zijn soundscapes!
In de zaal van Europa mochten we puzzelen. Ik had graag mijn puzzel afgemaakt, maar had niet genoeg tijd...
want we moesten ook de prachtige kostuums van Tim bewonderen...
Deze en volgende toneeljurken van Tim Van Steenbergen komen uit The house of the Sleeping Beauties (2009), opera in samenwerking met LOD, Toneelhuis en de Munt, Kris Defoort en Guy Cassiers.
-
Met spijt in het hart verlieten we deze zaal, met nog een laatste blik op de puzzeltafel, die uitnodigend was opgemaakt, met een soort kartonnen stapeltaart in het midden en geheimzinnige afgedekte schotels, net of we op een eetfestijn waren uitgenodigd...
In de keuken van het kasteel geurt het ALTIJD naar kruiden. Boven de schoorsteen deze spreuk. En of we daarmee akkoord waren!
Deze plek was natuurlijk ideaal om de recepten van Paul te presenteren...
Een middel tegen vampieren... wat dacht u... look natuurlijk!
Als je door deze spiegel kijkt, vind je je verloren dromen...
Een middel tegen tabaksverslaving: stop je pijpjes in een bokaal!
Once upon a Caste is een wondermooie tentoonstelling, die dit seizoen het Kasteel van Gaasbeek en zijn voormalige bewoners op een betoverende manier weer tot leven brengt. Het kasteel wordt, in handen van het Britse theatergezelschap en kunstenaarscollectief WildWorks een levend en mysterieus personage dat zijn eeuwenoude herinneringen op ons loslaat. Dramatische en intieme momenten wisselen elkaar af in een labyrint dat speelt met ‘tijdslagen’, historische gebeurtenissen en emoties. Performance, installaties, soundscapes, licht- en schaduwspel heffen daarbij de grenzen tussen erfgoed en kunst, tussen geschiedenis en fictie op.
Zo veelbelovend klonk het commentaar op de website van het kasteel van Gaasbeek, dat mijn vriendin L. en ik een bezoekje meer dan noodzakelijk achtten. Vrijdag 3 oktober was het zover! Het weer was heerlijk. Verwachtingsvol tuften we door het Pajottenlnd, benieuwd naar zoveel schoonheid...
Ik heb moeite gedaan om een beetje resaerch te verrichten: het kasteel van Gaasbeek kende een bewogen geschiedenis!(zie bijlagen).
Bovenstaande foto's, daterend van 2012, had ik nog in mijn mapje zitten. De fazanten zijn er nog, en het uitzicht van op het binnenplein (links) is nog altijd even adembenemend.
De grote open haard bij de ingang vind ik iedere keer weer schitterend. Bovenaan (onzichtbaar op de foto) bevinden zich koperen handvatten, waaraan de knechten zich vasthielden om hun benen en voeten te kunnen strekken naar het haardvuur en het zo warm te krijgen in de koude winters. Maar nu lagen er koperen potten in de haard. De kleine steelpannetjes vond ik superschattig!
De tentoonstelling was interactief. Overal konden wij boodschappen spotten. In een glazen kom een prachttekst op doorzichtige velletjes. Het kasteel zelf aan het woord: de getijden van de geschiedenis overspoelden mijn voorname oude lijf.... help me op weg door de architectuur van mijn herinnering. want ik ben oud en soms vergeet ik dingen.
Spreuken op muren, op tegels, spiegels, tapijtjes..
In de eerste zaal (de galerij van tijdsverschuiving) kijken wij verbaasd naar een vreemd bouwsel, een soort reuzenmobiel met spiegeltjes, lichtjes, sferen, pijltjes en geometrische vormen...
We traden Het huis van Egmond binnen...
O wee! Direct daarna kwamen wij in een sinistere kamer, de Kapel van het Noodlot, waar de executie van de graven Egmond en Hoorn wordt uitgebeeld. Deze gevallen engel is onthoofd, het beeld ligt in de sneeuw...
In de rouwkapel een interpretatie van het prachtig schilderij: De laatste eerbewijzen aan de graven Egmond en Hoorn van Louis Gallait.in deze tentoonstelling veel gedroogde bloemen - deze rode roosjes waren verrukkelijk!
Als je op het bankje knielde, hoorde je een prachtig afscheidsgebed van de Graaf van Egmond.
Tja, ik moest er toch even gaan bij zitten om het plan en de boodschappen in de grote envelop, waarop uitnodigend Open mij geschreven stond, nog eens te bestuderen..
Op een andere vensterbank een kussentje met een boodschap en een variante op een geplooide kraag, een molensteenkraag, ook pijpkraag, plooikraag of lubbenkraag genaamd. Deze ronde kraag van geplooid fijn linnen batist werd later versierd met kant. Het dragen van deze kraag was in de 16e eeuw mode aan het Spaanse hof. Deze mode werd in de Nederlanden, die onder sterke Spaanse invloed stonden, overgenomen.
het event. ik publi hier een reeks foto's genomen (en bereidwillig doorgestuurd) door jp valkeneers, een heer met werkelijk een gesofisticeerd fototoestel (leek me toch zo).
en het u-tube filmpje van Georges Dewarier maakt het feest compleet:
http://youtu.be/n-iaHwgSpM4
ik las een samenvatting van de inleiding voor. oorspronkelijk bevatte de tekst 3295 woorden en 297 regels, verspreid over 6 pagina's A4. ik slaagde erin de tekst in te korten tot 1135 woorden en 148 regels. net geen 15 minuten spreken... oef! lang genoeg!
maar het event in het event was wel het optreden van een dame, die ik voor eeuwig dankbaar zal zijn voor haar medewerking: grete moortgat, voorzitter en oprichter van feniks taiko, een organisatie die japanse percussie promoot. zij is zelf een specialiste taiko en behoort tot de groten in deze discipline!
Hoewel een exacte datering speculatie is, zou Taiko vermoedelijk meer dan 2000 jaar oud zijn. De oudste tot nu toe gevonden bron is het Haniwa Haniwa-figuurtje Man beating the taiko, opgegraven in de Sawa-prefectuur Gunma. Het is een afbeelding van een man die een drum bespeelt met een drumstok...De oorsprong en de ontwikkeling van taiko worden in verband gebracht met culturele invloeden uit China en Korea, vanaf de 5e eeuw. Anderzijds is er een link met het boeddhisme in Japan en waarschijnlijk ook met het Indisch subcontinent. Volgens Takata is de evolutie van taiko's na 900 na Chr. een eigen weg gegaan en zou dat volledig toe te schrijven zijn aan Japanse ambachtslui...
Er zijn veel verschillende soorten taiko's en afhankelijk van de grootte en vorm bespeelt men elke variant anders. Elke taiko heeft twee vellen onderaan en twee bovenaan, meestal door middel van ijzeren pinnen aan de taiko bevestigd. Elke taiko bespeelt men met Bachi (桴, 枹), houten stokken. Ze kunnen naargelang de taiko-variant een andere grootte hebben (Voor een O-Daiko een grote bachi). Hieronder een korte lijst met enkele variaties.
zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Taiko
jaja, grete kon er wat van. fantastisch was het te kijken naar haar mimiek: drummen blijkt vreugde en kracht te genereren...
grete woonde enkele jaren in japan, waar zij haar opleiding kreeg. zij is eigenlijk siniloge, maar tijdens haar reizen kwam ze in japan terecht en toen ze naar een taiko-concert ging wist ze, dat ze dit haar hele leven wou doen. zij gedraagt zich volgens de japanse code. na een gesprek knikt ze lichtjes met haar hoofdje ... wat alle japanners doen, om je te bedanken voor de aandacht. een klein gebaar, maar o zo hoffelijk!
tot slot droeg jorisshimizu voor. hij kan dat goed, voorlezen, hij leest rustig en traag en zijn houding is ok. hier op de foto zelfs met een elegant handgebaar...
er waren 30 stoelen, en elke stoel was bezet. sommige mensen (dat zie je niet op de foto) moesten op stenen bankjes zitten.
en glunderen maar...
de bloemen kregen wij van joris. zijn dame had ook voor een kleine receptie gezorgd: cava in een plastieken champagneglaasje... vond ik heel leuk... en een assortiment zoute koekjes en studentenhaver... mmmm
SHIMIZU, zuiver water, door Joris Iven. Inleiding: Nicole Van Overstraeten. Demer uitgeverij, 2013. Paperback, 32 pagina's, prijs: € 12,00.
RESERVATIE IS WENSELIJK Telefonisch: 02 3053808 of 011 352068 Email: nicole.van.overstraeten@telenet.be of joris.iven@telenet.be
Op vertoon van deze uitnodiging krijgen 2 personen gratis toegang tot de Japanse tuin, die geopend is van 14 tot 18 uur.
jaja, het nieuwe literaire seizoen is voor mij begonnen! eigenlijk, moet ik eerlijk bekennen, met een voordracht in den hopsack op 31 augustus, tijdens de cultuurmarkt in antwerpen. maar de uitnodiging hierboven omvatte toch wat anders: de presentatie van een lang gedicht van joris iven, shimizu, waar ik een even lange inleiding voor geschreven had over tokyo, hoofdstad van japan.
van op deze brug kijken naar het zonlicht een blauwe zomer in het water weerspiegeld de koi in de wolken
we hadden het event gepland in de japanse tuin in hasselt. het weer was gelukkig denderend: een schitterende laatzomerzon, een aangename temperatuur... en een schitterend kader!
de japanse esdoorn bij het ceremoniehuis kleurde reeds oranjerood.
ik wou een kiekje bij deze mooie boom, maar ik leek wel overweldigd door het zonlicht.
als een balletdanseres in tutu (die moet u er maar bij denken!) huppelde ik de trapjes af naar het mini-keienstrandje (alhoewel... mini.. de keien waren groot!) om naar de beroemde koi te kijken.
vette vissen!
dit is mijn fotograaf. de zon in je haren, jeugdig zijn en vol energie... iedereen die mijn leeftijd heeft beseft dat jong zijn toch wel uniek is... als een lieve oma zou ik tegen elke jonge man, elke jonge vrouw willen zeggen: leef voor 100 %, want het kan verkeren...
maar ik wil hier niet zagerig overkomen. wij (mijn vriendinnen en zo...) zijn toch ook jong????? en phenomenal?
een selfie!
ik had een voorbijgangster gevraagd een fotooke te nemen.... stilzitten, zei ze, maar ik heb graag een foto in actie!
jaja, zei ik, de zon staat daar keihard te blinken in de lucht...
dit is de foto dan die de dame wou. joris geeft geen krimp. jaja, oogjes dicht voor het zonlicht, beetje stresserig... en stilzitten!
jaja, deze zomer was een zomer van vrienden en vriendinnen. heb ongeveer 10 'vaste' vriendinnen, sommige zie ik geregeld, andere maar een paar keer per jaar...
maar de vier dames op de foto's hieronder zijn toch wel uniek. daarom dit bericht. aan hen draag ik ook het gedicht phenomenal woman van maya angelou op:
haha, knappe betsy ken ik al meer dan 50 jaar! zij heeft altijd heel verzorgde gelakte nagels en een cleavage om u tegen te zeggen. tegenwoordig leest ze tot stukken in de nacht. ik was zo verrukt om met haar in het zonnetje te zitten (eigenlijk kan ik niet tegen de zon, maar toch was het blijkbaar zo heerlijk om de zon op mijn huid te voelen), dat ik mijn oogjes dichthield om het effect nog te versterken...
marie-rose en ik in het café les gens que j'aime in de zuidstraat in brussel. zij had mij juist een supergekke droom verteld, daarom grinnikte ik een beetje. marie-rose is slim, geestig en geraffineerd, een dame met stijl. wij lachen veel! zij heeft een vlotte pen en veel verbeelding. zij houdt van bomen, bloemen en dieren. haar hond kara is superlief, haar poezen, haha, die omringen me als in een wollige droom.
hier zit ik met monika op het terrasje van duo in halle. monika, die eigenlijk geboren is in oostenrijk, is net herstellende van een rugoperatie. zij is al aan het sparen voor een reis naar japan. haar ultieme droom is ook nog sint-petersburg te zien. moedige madam!
intermezzo: deze foto van mijn hibiscus in mijn tuintje. hij bloeit al van in juli en nog steeds staan er bloempjes wijdopen.
marie-rose praat tegen haar plantjes. ik doe dat stiekem ook.
hier trek ik een rare smoel, op het terras van de taverne in het leopoldpark in oostende. mijn tafelgenote is kris, een vriendin die ik ook al van in de lagere school ken. zij is mijn meest stijlvolle vriendin. tegen haar intelligentie, redelijkheid en beschaving (wat dit woordje ook inhoudt!) kan niemand aanschurken. daarbij houdt ze van theater, van kunst en schoonheid. een juweel van een dame!
jaja, mijn hibiscus was supermooi bloeiende deze zomer. daarom eindig ik dit bericht met nog 2 mooie takes van en 3 haiku's over mijn alternatieve vriendinnetjes - de bloemen...
ochtendzon een bloemknop ontwaakt o hibiscus
mooie hibiscus hoe bedwelmend traag je bloemknop zich ontvouwt
mijn bezoek aan mijn jonge vrienden annelies, benedict en ward (in jette) dateert al van enige weken geleden en eigenlijk wachtte ik op enige foto's van de reis van annelies en benedicte (naar namibië, alsjeblief) om dit bericht af te werken, maar we zijn reeds 19 september en ondertussen gebeurt er bijna dagelijks iets waar ik over wil schrijven, dus haal ik nu mijn achterstand gewoon in!
altijd vind ik het wonderlijk waarom mensen met mij willen omgaan - want ja, wie wil er nu optrekken met een een onwaardige getormenteerde oude dame als ik, die altijd in haar hoofdje bezig is met het kanaliseren van golven poëzie, met een niet aflatende stroom van woorden, zinnen, haspelende fragmenten van weirde verhalen - om dan nog niet te spreken van mijn strange dreams, die zich als woekerende winde slingeren rond mijn lichaam (mijn hoofdje, mijn armen, mijn romp, mijn benen, zelfs mijn aura is aangetast) en mijn geest (dat spook!) en doordringt tot in de diepste regionen van mijn wezen?
gisteravond las ik nog het megadicht van yahya hassan (zie een vorig bericht), een tekst van meer dan 30 pagina's en zijn drammende oersterke poëzie dreunde zo door mijn hoofdje, dat ik daarna het prachtige proza van de roemeense herta müller las in hetzelfde ritme als de poëzie van yahya, en de mix leek op niks, een kakafonie, niets klopte en ik viel dan maar in slaap.
maar zoals u op de foto hierboven ziet, zijn er verlichte jongelui die blijkbaar wel plezier beleven aan mijn aanwezigheid en die zelfs voor mij een potje willen koken...
benedicte: hoe fijn is om mooi te zijn, jong, slank, geestig en slim?
we kregen een soort mix van bourgul met andere granen en een slaatje met mozarella (denk ik toch). superlekker! leuk en anders vond ik de manier waarop annelies haar groentjes had gesneden. een courgette in schijfjes smaakt nu eenmaal anders dan een courgette in kleine grappige balkjes, een tomaat in schijfjes smaakt anders dan een tomaat in partjes, haha!
annelies en ward: ik bewonder deze jongelui om hun tomeloos enthousiasme. zij hebben een drukke baan en toch slagen zij erin daarnaast nog bezig te zijn als redactielid van een literair tijdschrift (ward) en te acteren in een avant-garde theatergreopje (annelies). en ze doen dit met verve!. en beiden schrijven zij sublieme gedichten!
het minituintje: deze gele bloempjes gewoon gekocht op de markt!
een mix van plantjes en struikjes, aangeplant of naturel.
en deze bloem is bovennatuurlijk. supernaturel!
de toffe namiddag eindigde vóór de apple-laptop van annelies: ik mocht honderden foto's bewonderen van de namibië-reis. en kijk naar het schaaltje met het koekje op de tafel: ik werd op mijn wensen bediend. bij koffie hoort namelijk een koekje...
deze zomer was werkelijk een opwindende, turbulente, vreemde zomer... een zomer van valpartijen, emoties, de zee, giechelafspraakjes met vrienden en vriendinnen, opmerkelijke leessessies...
argh! al een hele tijd stel ik me vragen over... herinneringen! is het zo dat het impact van het verleden op het nu veel groter is dan ik kan bedenken? ik heb een droom: leven zonder dat tegelijk fabuleuze en toch ook hinderlijke verleden. elke dag beginnen op punt nul... zou toch heerlijk zijn! en niet, zoals bij mij het geval is, bij het minste voorval overspoeld te worden door beelden uit het verleden. ik zeg wel: overspoeld! overwhelmed! ik draai rondjes in een chaos van herinneringen. op dit ogenblik wil ik over vele dingen tegelijk schrijven: mijn ervaringen op het platteland, op bezoek bij mijn grootouders, mijn politiek bewustzijn dat, ik geef het eerlijk toe, in de late jaren '60 (mei '68) ontstond, mijn liefde voor japan, een liefde die dateert van een decennium later en die altijd en altijd nog een rol speelt in mijn huidige leven. al heb ik perioden gehad dat ik enorm veel moeite deed om deze jeugd-fling van mij af te stoten...
vrijdag zag ik een film in galeries in brussel, winter sleep, een turkse film die de palme d'or van cannes 2014 kreeg. een heerlijk lange, wijd uitgedragen film, met ellenlange conversaties en monologen, dat alles met op de achtergrond bevreemdende sneeuwlandschappen in anatolië... ik werd zo meegezogen in de witheid en de woestheid van de setting, dat ik het koud kreeg en me een beetje verwilderd voelde, net alsof ik me ook in een in rotsen uitgehouwen huisje zonder verwarming bevond. mijn voeten waren ijskoud toen ik de cinemazaal verliet en ik had zin in een kopje warme, troostende chocolademelk.. en weer doemden beelden op... van die ondergesneeuwde nieuwjaarsnacht, toen ik samen met mijn ouders en mijn zus op de bus stond te wachten en wij het door en door koud kregen, want de bus kwam niet opdagen... we stonden te stampvoeten in de sneeuw aan de halte tegenover de bellingenstraat, net vóôr een reusachtige 19de eeuwse hoeve, de plek waar - weet ik nu bijna met zekerheid- mijn vader zijn eerste liefde, anna jacobi ontmoette...
maar o wonder! toen later op de avond de film bright star, een film van jane campion over de engelse romantische dichter john keats zag, sloegen mijn herinneringen weer een andere weg in. ik bevond me weer op school, we moesten van onze strenge, roodharige en sproeterige lerares engels ode to a nightingale vanbuiten leren... ach, ben nu al enkele dagen dol op john keats, lees alle gedichten in een bundeltje dat ik me aanschafte, weer zo vele jaren geleden, in londen, in hampstead heath (een wijk in het noorden van londen, de huizen hebben grote, kleurrijke tuinen) tijdens een bezoek aan zijn woning... en nu drummen weer beelden van londen, van hyde park, van de underground om een plaatsje in mijn hoofdje...
onderstaande openingsverzen uit hyperion, book 1, een episch gedicht over de strijd der titanen tegen de olympische goden, waaronder oppergod saturnus, vind ik schitterend...
Hyperion. Book I
Deep in the shady sadness of a vale Far sunken from the healthy breath of morn, Far from the fiery noon, and eve's one star, Sat gray-hair'd Saturn, quiet as a stone, Still as the silence round about his lair; Forest on forest hung above his head Like cloud on cloud. No stir of air was there, Not so much life as on a summer's day Robs not one light seed from the feather'd grass, But where the dead leaf fell, there did it rest. A stream went voiceless by, still deadened more By reason of his fallen divinity Spreading a shade: the Naiad 'mid her reeds Press'd her cold finger closer to her lips.
maar dit gedicht is wereldbekend:
A Thing of Beauty (Endymion)
A thing of beauty is a joy for ever: Its lovliness increases; it will never Pass into nothingness; but still will keep A bower quiet for us, and a sleep Full of sweet dreams, and health, and quiet breathing. Therefore, on every morrow, are we wreathing A flowery band to bind us to the earth, Spite of despondence, of the inhuman dearth Of noble natures, of the gloomy days, Of all the unhealthy and o'er-darkn'd ways Made for our searching: yes, in spite of all, Some shape of beauty moves away the pall From our dark spirits. Such the sun, the moon, Trees old and young, sprouting a shady boon For simple sheep; and such are daffodils With the green world they live in; and clear rills That for themselves a cooling covert make 'Gainst the hot season; the mid-forest brake, Rich with a sprinkling of fair musk-rose blooms: And such too is the grandeur of the dooms We have imagined for the mighty dead; An endless fountain of immortal drink, Pouring unto us from the heaven's brink.
de verzen deinen en deinen, sommige gedichten bevatten wel 2500 woorden en meer en een gedicht van 400 regels, daar draaide john keats zijn hand niet voor om. ... subliem vind ik dit!
tijdens deze zwoele, lange, stoffige, regenachtige zomerdagen kun je niet anders doen dan lezen.
ik lees continu... verrukkelijke ierse gedichten (vertaald door joris iven), nederlandstalige gedichten, herta muller, job degenaar, nicci french... en een fantastisch en geestig boek over de geschiedenis van japan, chronique japonaise van nicolas bouvier. misschien wil ik een beetje in the mood komen, want in september neem ik deel aan enkele japans geïnspireerde projecten: een presentatie van het gedicht shimizu van joris iven in de japanse tuin in hasselt op 13 september en een workshop over japanse poëzie op 28 september.
nicolas bouvier is een zwitserde schrijver, fotograaf en iconograaf (6 maart 1929, Grand-Lancy - 17 februari 1998, Genève).
volgende uitspraak van hem vind ik super:
That day, I thought that I held something important and that my life would be changed. But nothing of this nature is acquired definitively. Like water, the world traverses you, and for a while, lends you its colours. It then draws back, leaving you once again to face the emptiness that one carries in oneself, to face that central insufficiency of the spirit that one must learn to live with, to fight, and which, paradoxically, is possibly our surest driving force. (Translated from L'Usage du monde)
nb lijkt een olijke man, en zijn boek is ook heel grappîg. toch ben ik onthutst over het gewelddadig verleden van japan. niet alleen leverde japan strijd tegen china, ook met de russen lagen de japanners in de knoop en het arme korea werd meermalen aangevallen en bezet. en dan heb ik nog niets gezegd over WO2! ik heb het nooit willen geloven, maar toch moet ik besluiten dat geen enkel land een vredevol verleden heeft, ondanks de sprookjes die men soms vertelt...
toch is chroniques japaonaises een tof boek: nicolas bouvier beschrijft perfect hoe hoffelijkheid, het gevoel voor schoonheid en elegantie en ook de ingetogen, beschaafde attitude (het uithangbord van de japanse cultuur), desondanks in dat gewelddadige verleden ontstonden.
2.
tja en dat is nog niet alles: ook ligt een standaardwerk over het midden-oosten naast mijn bed: een totaal avontuurlijk reisverhaal, met o.a. een kleurrijk relaas over een verblijf bij de bedoeïnen, geschreven in 1884 en maar pas gepubliceerd in 1908, van de engelse charles montagu daughty, arabia deserta, met een voorwoord van de befaamde t.e. lauwrence (lawrence of arabia!).
gisteren was ik op bezoek bij vrienden, ik mocht kijken naar een fotoreportage omtrent een reis naar namibië (van annelies en benedicte). ik was erg onder de indruk van de foto's van een verlaten dorp in de woestijn. de vloeren in de huisjes waren bedolven onder het zand, een hallucinante kijk-ervaring...
de landschappen leken erg op de foto hier onderaan, uit het boek arabia deserta.
ik geloof datdit boek niet toevallig op mijn nachtkastje is terechtgekomen: de volkeren in het midden-oosten, wiens cultuur toch aan de basis ligt van onze eigen europese cultuur (the cradle of civilisation!), hebben nu zo veel te lijden onder oorlogsgeweld, dat ze vragen om aandacht en een positieve benadering...
dit is luxueuze folio-uitgave van arabia deserta, met 200 schitterende illustraties, gedrukt op geweven papier en gebonden in geitenleer en gemarmerd papier...
‘It is the true Arabia … there can never be another picture of the whole, in our time, because here it is all said, and by a great master’ T.E. Lawrence
lokale artiesten of nationale artiesten? belgische of buitenlandse kunst? ik vind alle soorten kunst interessant...
moet wel bekennen dat ik al vlugger de trein neem om naar tentoonstellingen in brussel of antwerpen te gaan, want ik bezit geen auto en ik neem vlot het openbaar vervoer. evenementen in het pajottenland gaan aan mij dikwijls voorbij....
maar vorig weekend trok ik toch naar het stedelijk park hier in halle, waar de jaarlijkse tentoonstelling van de kunstgroep aureool plaatsgreep, voor de 43ste keer...
dit zijn jeanne en jenne. jeanne vervaardigt kantwerkjes en wondermooie juwelen, jenne (lucas) is de organisatrice van deze tentoonstelling.
deze juwelen zijn versierd met swarovski-parels. aan een armband of een collier werkt jeanne soms een hele maand. ze vertelde me dat er in dit ambacht vele technieken bestaan. sommige juwelen worden zelfs gebreid of gehaakt.
theo o. schilderde de rommelmarkt op het pleintje achter de basiliek. heel kleurig en levensecht!
dit lijkt wel een foto. maar neen, het is een schilderij. mevrouw lucas noemt dit genre realistisch impressionisme, omdat het een impressie is van de realiteit, het leven in de stad halle, in dit geval.
de bloemenmarkt op het possozplein. alsof je erbij staat!
ik vermoed dat dit een impressie is van een heel klein straatje in halle. hoogstwaarschijnlijk het vissestraatje, in de winter.
dat wirwarrende van lover, de grilligheid van de takken....heel mooi weergegeven door dirk van kerckhoven.
in zijn eenvoud en rechtlijnigheid is dit een subtiel stilleven...
dit surrealistisch schilderij is van mevrouw lucas. zij beschilderde de kader in de kleuren van het schilderij. wat is hier te zien? een woestijnlandschap met een diepe zandput. een geweer naast het hoofddeksel van een soldaat uit het vreemdelingenlegioen. een strandstoel en een witte parasol. een onderzeeër in de lucht.
in dit schilderij zijn er details op te merken die in de realiteit niet mogelijk zijn. een onderzeeër in een rode woestijnlucht? moet kunnen!
het onnozele parasolleke geeft geen schaduw. de camouflagekleuren bij deze ligstoel passen niet bij een woestijnlandschap. het hout is ook niet woestijns. de poten vertakken... lekker irreëel!
pavlin, de bulgaar, gebruikt feërieke kleuren... zijn stijl kan dan ook een feëriek magisch realisme genoemd worden...
maar toch is hij geboeid door het vrouwenlichaam...
moet eerlijk bekennen dat dit het leukste schilderij is. die lieve koeikes van marc sterckmans...
mooi lijnenspel, mooie studie van een koe
dit schilderij van hendrik de greef vind ik bevreemdend. hoogstwaarschijnlijk spelen ook licht- en spiegeleffecten op deze foto een rol (zie de weerkaatsing van de huizen in de parklaan rechtsboven), maar door de vlekkerige techniek, het verwarrende lijnenspel, de wazige personages is dit een bijzonder schilderij. het maakt een sterke indruk op mij. als in een droom komen wollige herinneringen in me op. plots bevind ik me weer in dat park in warchau, waar een piano werd bnnengebracht en waar zomaar een concertje werd gegeven op een warme zomerdag. ik herinner me ook het oude dametje dat naast mij op een stoel zat, haar sneeuwwitte haar gekapt in een sierlijke wrong, het tere lila van haar jurk, haar fragiliteit, haar blij luisteren...
wat een schilderij kan teweegbrengen!
dit mooie porselein werd vervaardigd door een dame die zich lin van laat noemen. ik dacht tot nu toe altijd dat zij een vietnamese was, maar zij woont wel degelijk in halle.
haar bakoven bevindt zich in frankrijk, maar lin van is een echte belgische.
wij hadden kaartjes voor een filmvoorstelling/concertje genaamd jeruzalem, in het koninklijk atheneum in oostende. de film was opgenomen vÓÓr de recente gebeurtenissen in gaza, dus eigenlijk niet meer actueel. er waren 3 schermen: in het midden werden beelden geprojecteerd van de stad jeruzalem, aan de zijkanten deden de inwoners hun zegje. wij vonden de commentaren eenzijdig en onjuist.
veel meer plezier hadden we toen we het huis henri serruys binnenliepen. daar hield alexandra verhaest een mini-tentoonstelling. haar beelden lijken wel verstilde scènes, een beetje zoals bij een tableau vivant. maar er is iets mysterieus aan de hand met deze lichtbeelden...
uit de commentaren:
Temps Mort/Idle Times is het resultaat van Alexandra Verhaests jarenlange fascinatie voor kunst uit de late middeleeuwen en de vroege renaissance, voor de symboliek, het kleurgebruik, de bevreemdende personages. Deze fascinatie vertaalt zich op een intrigerende manier in haar werk Temps Mort, waarbinnen ze een familiedrama vertelt gebruikmakend van die vormelijke referenties
de dame links vooraan knippert voortdurend met haar ogen...
de vlinder in dit stilleven beweegt echt!
een beetje afschuwelijk waren de beelden van alexandra. ook hier, op dit karkas, wonderlijk fladderende vlinders...
je ziet het hier niet, maar op het tafelkleed zwermen vieze mieren...
deze dame rimpelt voortdurend haar voorhoofd en weent dikke tranen...
deze serieuze man integendeel vertrekt geen spier...
ook deze dame lijkt in kramp...
in het leopoldpark sporen van protest voor de 373 dode kinderen in gaza, om het leven gekomen in de periode tssn 8 juli en 3 augustus 2014
Leopoldpark, Oostende
Het Leopoldpark in Oostende werd tussen 1861 en 1870 aangelegd, gedeeltelijk over de oude stadswallen van Oostende. Het park werd ontworpen door tuinarchitect Louis Fuchs (1818-1904) naar het model van een Engels park, met bruggetjes, wandelwegen en bloemperken. De fraaie muziekkiosk werd in 1885 ingehuldigd. Sinds 1963 vindt ook het wereldberoemde bloemenuurwerk er haar vaste stek. In 2006 werd het Leopoldpark beschermd als monument.
en vreemde in het water drijvende hoofden....
"Allegorische koppen", bronzen drijvende installatie daterend van 1998 naar ontwerp van de Gentse kunstenaar Leo Copers (° 1947), en gelegen in de vijver (zuidzijde) van het Leopoldpark. De kunstenaar had deze beelden aangetroffen op een Frans gemeentelijk openluchtdepot, waar ze oorspronkelijk deel uitmaakten van een monument voor de advocatuur. Geeft de koppen een nieuwe rol in zijn kunstwerk. "Rechtspraak", "Welsprekendheid", "Rechtvaardigheid" en "Geschiedenis" kijken elk een andere kant op; het water reikt hen tot aan de lippen en belet hen te spreken. Bronzen hoofden (afm. 54 x 38 x 34 cm) gemonteerd op vier vlottende elementen.
De jaarlijkse editie van Arts Elingen op de Mansveldhoeve, Oudenaaksestraat 4, op 27 juli om 19uur was dit keer een feestelijk evenement: het was de 10de keer dat de kranige zeventiger Jos De Decker een bijzondere poëzieavond inrichtte. Deze zomer was Ierland aan de beurt.
Waren te gast: de Ierse dichters Dave Lordan en Ciaran O’Cealaigh, samen met dichter-vertaler Joris Iven.
Dichter Jan Vanhaelen las het welkomstwoord.
Jos De Decker gaf uitleg...
De poëzielezingen werden afgewisseld met Ierse muziek gebracht door het huistrio Pallieter, Marieke en Yani. Het zangeresje lijkt hier een dansje te doen, maar zij droeg alleen maar een zwierige jurk....
Bekende songs als Oh Danny boy en The Wild Rover beroerden menig hart!
Het hele gezelschap: Dave Lordan, Ciaran O’Cealaigh, Joris Iven, Jos De Decker, Jan Vanhaelen...
Dave Lordan, WRITER AND CREATIVE WRITING TEACHER, is een schitterend performer...
en een kanjer van een dichter!*
Dave vonden wij er uitzien als een echte Ier...
terwijl Ciaran O’Cealaigh, met zijn puntbaardje, heel goed zou passen in een aflevering van The Tudors.
Ciaran O’Cealaigh is Linguistic Administrator bij de Europese Raad in Brussel. Hij beheerst het Gaelic* volkomen en vertaalt van en naar deze taal, die sinds januari 2007 een officieel erkende Europese taal is.
Deze twee cherubijnen zien er een beetje uit als saters: ik kreeg hun rode oogjes niet helemaal weg!
Oh Danny boy is eigenlijk een smartlap.
The Wild Roverleerde ik van mijn eigen leerlingen, op bosklassen. Wat een stamper!
Twee prachtige, sterke foto's van Joris Iven, een van onze beste Vlaamse Dichters.
Hij las gedichten voor uit De prangende verbeelding, een verzameling (door hem vertaalde) Ierse poëzie, uitgegeven bij P.
Tot slot: heb me heel goed geamuseerd!
* Iers of Iers-Gaelisch (Gaeilge) is een Keltische taal die gesproken wordt in Ierland.
Het Primitief Iers is bekend uit de vijfde en zesde eeuw door inscripties in het Ogham-alfabet. Vanaf de zesde eeuw zijn er Oudierse glossen, en vanaf 700 een rijke literatuur.
* In februari 2013 werd de belangrijke bloemlezing Ierse poëzie, De prangende verbeelding. Kopstukken van de naoorlogse Ierse poëzie gepresenteerd, gekozen, vertaald en ingeleid door Peter Flynn en Joris Iven. In deze bloemlezing werd werk opgenomen van Brendan Kennelly, Michael Longley, Seamus Heaney, Derek Mahon, Eiléan Ní Chuilleanáin, Paul Durcan, Medbh McGuckian, Paul Muldoon, Nuala Ní Dhomhnaill en Matthew Sweeney.
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
