o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
17-09-2014
japanse tuin 2
het event. ik publi hier een reeks foto's genomen (en bereidwillig doorgestuurd) door jp valkeneers, een heer met werkelijk een gesofisticeerd fototoestel (leek me toch zo).
en het u-tube filmpje van Georges Dewarier maakt het feest compleet:
http://youtu.be/n-iaHwgSpM4
ik las een samenvatting van de inleiding voor. oorspronkelijk bevatte de tekst 3295 woorden en 297 regels, verspreid over 6 pagina's A4. ik slaagde erin de tekst in te korten tot 1135 woorden en 148 regels. net geen 15 minuten spreken... oef! lang genoeg!
maar het event in het event was wel het optreden van een dame, die ik voor eeuwig dankbaar zal zijn voor haar medewerking: grete moortgat, voorzitter en oprichter van feniks taiko, een organisatie die japanse percussie promoot. zij is zelf een specialiste taiko en behoort tot de groten in deze discipline!
Hoewel een exacte datering speculatie is, zou Taiko vermoedelijk meer dan 2000 jaar oud zijn. De oudste tot nu toe gevonden bron is het Haniwa Haniwa-figuurtje Man beating the taiko, opgegraven in de Sawa-prefectuur Gunma. Het is een afbeelding van een man die een drum bespeelt met een drumstok...De oorsprong en de ontwikkeling van taiko worden in verband gebracht met culturele invloeden uit China en Korea, vanaf de 5e eeuw. Anderzijds is er een link met het boeddhisme in Japan en waarschijnlijk ook met het Indisch subcontinent. Volgens Takata is de evolutie van taiko's na 900 na Chr. een eigen weg gegaan en zou dat volledig toe te schrijven zijn aan Japanse ambachtslui...
Er zijn veel verschillende soorten taiko's en afhankelijk van de grootte en vorm bespeelt men elke variant anders. Elke taiko heeft twee vellen onderaan en twee bovenaan, meestal door middel van ijzeren pinnen aan de taiko bevestigd. Elke taiko bespeelt men met Bachi (桴, 枹), houten stokken. Ze kunnen naargelang de taiko-variant een andere grootte hebben (Voor een O-Daiko een grote bachi). Hieronder een korte lijst met enkele variaties.
zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Taiko
jaja, grete kon er wat van. fantastisch was het te kijken naar haar mimiek: drummen blijkt vreugde en kracht te genereren...
grete woonde enkele jaren in japan, waar zij haar opleiding kreeg. zij is eigenlijk siniloge, maar tijdens haar reizen kwam ze in japan terecht en toen ze naar een taiko-concert ging wist ze, dat ze dit haar hele leven wou doen. zij gedraagt zich volgens de japanse code. na een gesprek knikt ze lichtjes met haar hoofdje ... wat alle japanners doen, om je te bedanken voor de aandacht. een klein gebaar, maar o zo hoffelijk!
tot slot droeg jorisshimizu voor. hij kan dat goed, voorlezen, hij leest rustig en traag en zijn houding is ok. hier op de foto zelfs met een elegant handgebaar...
er waren 30 stoelen, en elke stoel was bezet. sommige mensen (dat zie je niet op de foto) moesten op stenen bankjes zitten.
en glunderen maar...
de bloemen kregen wij van joris. zijn dame had ook voor een kleine receptie gezorgd: cava in een plastieken champagneglaasje... vond ik heel leuk... en een assortiment zoute koekjes en studentenhaver... mmmm
SHIMIZU, zuiver water, door Joris Iven. Inleiding: Nicole Van Overstraeten. Demer uitgeverij, 2013. Paperback, 32 pagina's, prijs: € 12,00.
RESERVATIE IS WENSELIJK Telefonisch: 02 3053808 of 011 352068 Email: nicole.van.overstraeten@telenet.be of joris.iven@telenet.be
Op vertoon van deze uitnodiging krijgen 2 personen gratis toegang tot de Japanse tuin, die geopend is van 14 tot 18 uur.
jaja, het nieuwe literaire seizoen is voor mij begonnen! eigenlijk, moet ik eerlijk bekennen, met een voordracht in den hopsack op 31 augustus, tijdens de cultuurmarkt in antwerpen. maar de uitnodiging hierboven omvatte toch wat anders: de presentatie van een lang gedicht van joris iven, shimizu, waar ik een even lange inleiding voor geschreven had over tokyo, hoofdstad van japan.
van op deze brug kijken naar het zonlicht een blauwe zomer in het water weerspiegeld de koi in de wolken
we hadden het event gepland in de japanse tuin in hasselt. het weer was gelukkig denderend: een schitterende laatzomerzon, een aangename temperatuur... en een schitterend kader!
de japanse esdoorn bij het ceremoniehuis kleurde reeds oranjerood.
ik wou een kiekje bij deze mooie boom, maar ik leek wel overweldigd door het zonlicht.
als een balletdanseres in tutu (die moet u er maar bij denken!) huppelde ik de trapjes af naar het mini-keienstrandje (alhoewel... mini.. de keien waren groot!) om naar de beroemde koi te kijken.
vette vissen!
dit is mijn fotograaf. de zon in je haren, jeugdig zijn en vol energie... iedereen die mijn leeftijd heeft beseft dat jong zijn toch wel uniek is... als een lieve oma zou ik tegen elke jonge man, elke jonge vrouw willen zeggen: leef voor 100 %, want het kan verkeren...
maar ik wil hier niet zagerig overkomen. wij (mijn vriendinnen en zo...) zijn toch ook jong????? en phenomenal?
een selfie!
ik had een voorbijgangster gevraagd een fotooke te nemen.... stilzitten, zei ze, maar ik heb graag een foto in actie!
jaja, zei ik, de zon staat daar keihard te blinken in de lucht...
dit is de foto dan die de dame wou. joris geeft geen krimp. jaja, oogjes dicht voor het zonlicht, beetje stresserig... en stilzitten!
jaja, deze zomer was een zomer van vrienden en vriendinnen. heb ongeveer 10 'vaste' vriendinnen, sommige zie ik geregeld, andere maar een paar keer per jaar...
maar de vier dames op de foto's hieronder zijn toch wel uniek. daarom dit bericht. aan hen draag ik ook het gedicht phenomenal woman van maya angelou op:
haha, knappe betsy ken ik al meer dan 50 jaar! zij heeft altijd heel verzorgde gelakte nagels en een cleavage om u tegen te zeggen. tegenwoordig leest ze tot stukken in de nacht. ik was zo verrukt om met haar in het zonnetje te zitten (eigenlijk kan ik niet tegen de zon, maar toch was het blijkbaar zo heerlijk om de zon op mijn huid te voelen), dat ik mijn oogjes dichthield om het effect nog te versterken...
marie-rose en ik in het café les gens que j'aime in de zuidstraat in brussel. zij had mij juist een supergekke droom verteld, daarom grinnikte ik een beetje. marie-rose is slim, geestig en geraffineerd, een dame met stijl. wij lachen veel! zij heeft een vlotte pen en veel verbeelding. zij houdt van bomen, bloemen en dieren. haar hond kara is superlief, haar poezen, haha, die omringen me als in een wollige droom.
hier zit ik met monika op het terrasje van duo in halle. monika, die eigenlijk geboren is in oostenrijk, is net herstellende van een rugoperatie. zij is al aan het sparen voor een reis naar japan. haar ultieme droom is ook nog sint-petersburg te zien. moedige madam!
intermezzo: deze foto van mijn hibiscus in mijn tuintje. hij bloeit al van in juli en nog steeds staan er bloempjes wijdopen.
marie-rose praat tegen haar plantjes. ik doe dat stiekem ook.
hier trek ik een rare smoel, op het terras van de taverne in het leopoldpark in oostende. mijn tafelgenote is kris, een vriendin die ik ook al van in de lagere school ken. zij is mijn meest stijlvolle vriendin. tegen haar intelligentie, redelijkheid en beschaving (wat dit woordje ook inhoudt!) kan niemand aanschurken. daarbij houdt ze van theater, van kunst en schoonheid. een juweel van een dame!
jaja, mijn hibiscus was supermooi bloeiende deze zomer. daarom eindig ik dit bericht met nog 2 mooie takes van en 3 haiku's over mijn alternatieve vriendinnetjes - de bloemen...
ochtendzon een bloemknop ontwaakt o hibiscus
mooie hibiscus hoe bedwelmend traag je bloemknop zich ontvouwt
mijn bezoek aan mijn jonge vrienden annelies, benedict en ward (in jette) dateert al van enige weken geleden en eigenlijk wachtte ik op enige foto's van de reis van annelies en benedicte (naar namibië, alsjeblief) om dit bericht af te werken, maar we zijn reeds 19 september en ondertussen gebeurt er bijna dagelijks iets waar ik over wil schrijven, dus haal ik nu mijn achterstand gewoon in!
altijd vind ik het wonderlijk waarom mensen met mij willen omgaan - want ja, wie wil er nu optrekken met een een onwaardige getormenteerde oude dame als ik, die altijd in haar hoofdje bezig is met het kanaliseren van golven poëzie, met een niet aflatende stroom van woorden, zinnen, haspelende fragmenten van weirde verhalen - om dan nog niet te spreken van mijn strange dreams, die zich als woekerende winde slingeren rond mijn lichaam (mijn hoofdje, mijn armen, mijn romp, mijn benen, zelfs mijn aura is aangetast) en mijn geest (dat spook!) en doordringt tot in de diepste regionen van mijn wezen?
gisteravond las ik nog het megadicht van yahya hassan (zie een vorig bericht), een tekst van meer dan 30 pagina's en zijn drammende oersterke poëzie dreunde zo door mijn hoofdje, dat ik daarna het prachtige proza van de roemeense herta müller las in hetzelfde ritme als de poëzie van yahya, en de mix leek op niks, een kakafonie, niets klopte en ik viel dan maar in slaap.
maar zoals u op de foto hierboven ziet, zijn er verlichte jongelui die blijkbaar wel plezier beleven aan mijn aanwezigheid en die zelfs voor mij een potje willen koken...
benedicte: hoe fijn is om mooi te zijn, jong, slank, geestig en slim?
we kregen een soort mix van bourgul met andere granen en een slaatje met mozarella (denk ik toch). superlekker! leuk en anders vond ik de manier waarop annelies haar groentjes had gesneden. een courgette in schijfjes smaakt nu eenmaal anders dan een courgette in kleine grappige balkjes, een tomaat in schijfjes smaakt anders dan een tomaat in partjes, haha!
annelies en ward: ik bewonder deze jongelui om hun tomeloos enthousiasme. zij hebben een drukke baan en toch slagen zij erin daarnaast nog bezig te zijn als redactielid van een literair tijdschrift (ward) en te acteren in een avant-garde theatergreopje (annelies). en ze doen dit met verve!. en beiden schrijven zij sublieme gedichten!
het minituintje: deze gele bloempjes gewoon gekocht op de markt!
een mix van plantjes en struikjes, aangeplant of naturel.
en deze bloem is bovennatuurlijk. supernaturel!
de toffe namiddag eindigde vóór de apple-laptop van annelies: ik mocht honderden foto's bewonderen van de namibië-reis. en kijk naar het schaaltje met het koekje op de tafel: ik werd op mijn wensen bediend. bij koffie hoort namelijk een koekje...
deze zomer was werkelijk een opwindende, turbulente, vreemde zomer... een zomer van valpartijen, emoties, de zee, giechelafspraakjes met vrienden en vriendinnen, opmerkelijke leessessies...
argh! al een hele tijd stel ik me vragen over... herinneringen! is het zo dat het impact van het verleden op het nu veel groter is dan ik kan bedenken? ik heb een droom: leven zonder dat tegelijk fabuleuze en toch ook hinderlijke verleden. elke dag beginnen op punt nul... zou toch heerlijk zijn! en niet, zoals bij mij het geval is, bij het minste voorval overspoeld te worden door beelden uit het verleden. ik zeg wel: overspoeld! overwhelmed! ik draai rondjes in een chaos van herinneringen. op dit ogenblik wil ik over vele dingen tegelijk schrijven: mijn ervaringen op het platteland, op bezoek bij mijn grootouders, mijn politiek bewustzijn dat, ik geef het eerlijk toe, in de late jaren '60 (mei '68) ontstond, mijn liefde voor japan, een liefde die dateert van een decennium later en die altijd en altijd nog een rol speelt in mijn huidige leven. al heb ik perioden gehad dat ik enorm veel moeite deed om deze jeugd-fling van mij af te stoten...
vrijdag zag ik een film in galeries in brussel, winter sleep, een turkse film die de palme d'or van cannes 2014 kreeg. een heerlijk lange, wijd uitgedragen film, met ellenlange conversaties en monologen, dat alles met op de achtergrond bevreemdende sneeuwlandschappen in anatolië... ik werd zo meegezogen in de witheid en de woestheid van de setting, dat ik het koud kreeg en me een beetje verwilderd voelde, net alsof ik me ook in een in rotsen uitgehouwen huisje zonder verwarming bevond. mijn voeten waren ijskoud toen ik de cinemazaal verliet en ik had zin in een kopje warme, troostende chocolademelk.. en weer doemden beelden op... van die ondergesneeuwde nieuwjaarsnacht, toen ik samen met mijn ouders en mijn zus op de bus stond te wachten en wij het door en door koud kregen, want de bus kwam niet opdagen... we stonden te stampvoeten in de sneeuw aan de halte tegenover de bellingenstraat, net vóôr een reusachtige 19de eeuwse hoeve, de plek waar - weet ik nu bijna met zekerheid- mijn vader zijn eerste liefde, anna jacobi ontmoette...
maar o wonder! toen later op de avond de film bright star, een film van jane campion over de engelse romantische dichter john keats zag, sloegen mijn herinneringen weer een andere weg in. ik bevond me weer op school, we moesten van onze strenge, roodharige en sproeterige lerares engels ode to a nightingale vanbuiten leren... ach, ben nu al enkele dagen dol op john keats, lees alle gedichten in een bundeltje dat ik me aanschafte, weer zo vele jaren geleden, in londen, in hampstead heath (een wijk in het noorden van londen, de huizen hebben grote, kleurrijke tuinen) tijdens een bezoek aan zijn woning... en nu drummen weer beelden van londen, van hyde park, van de underground om een plaatsje in mijn hoofdje...
onderstaande openingsverzen uit hyperion, book 1, een episch gedicht over de strijd der titanen tegen de olympische goden, waaronder oppergod saturnus, vind ik schitterend...
Hyperion. Book I
Deep in the shady sadness of a vale Far sunken from the healthy breath of morn, Far from the fiery noon, and eve's one star, Sat gray-hair'd Saturn, quiet as a stone, Still as the silence round about his lair; Forest on forest hung above his head Like cloud on cloud. No stir of air was there, Not so much life as on a summer's day Robs not one light seed from the feather'd grass, But where the dead leaf fell, there did it rest. A stream went voiceless by, still deadened more By reason of his fallen divinity Spreading a shade: the Naiad 'mid her reeds Press'd her cold finger closer to her lips.
maar dit gedicht is wereldbekend:
A Thing of Beauty (Endymion)
A thing of beauty is a joy for ever: Its lovliness increases; it will never Pass into nothingness; but still will keep A bower quiet for us, and a sleep Full of sweet dreams, and health, and quiet breathing. Therefore, on every morrow, are we wreathing A flowery band to bind us to the earth, Spite of despondence, of the inhuman dearth Of noble natures, of the gloomy days, Of all the unhealthy and o'er-darkn'd ways Made for our searching: yes, in spite of all, Some shape of beauty moves away the pall From our dark spirits. Such the sun, the moon, Trees old and young, sprouting a shady boon For simple sheep; and such are daffodils With the green world they live in; and clear rills That for themselves a cooling covert make 'Gainst the hot season; the mid-forest brake, Rich with a sprinkling of fair musk-rose blooms: And such too is the grandeur of the dooms We have imagined for the mighty dead; An endless fountain of immortal drink, Pouring unto us from the heaven's brink.
de verzen deinen en deinen, sommige gedichten bevatten wel 2500 woorden en meer en een gedicht van 400 regels, daar draaide john keats zijn hand niet voor om. ... subliem vind ik dit!
tijdens deze zwoele, lange, stoffige, regenachtige zomerdagen kun je niet anders doen dan lezen.
ik lees continu... verrukkelijke ierse gedichten (vertaald door joris iven), nederlandstalige gedichten, herta muller, job degenaar, nicci french... en een fantastisch en geestig boek over de geschiedenis van japan, chronique japonaise van nicolas bouvier. misschien wil ik een beetje in the mood komen, want in september neem ik deel aan enkele japans geïnspireerde projecten: een presentatie van het gedicht shimizu van joris iven in de japanse tuin in hasselt op 13 september en een workshop over japanse poëzie op 28 september.
nicolas bouvier is een zwitserde schrijver, fotograaf en iconograaf (6 maart 1929, Grand-Lancy - 17 februari 1998, Genève).
volgende uitspraak van hem vind ik super:
That day, I thought that I held something important and that my life would be changed. But nothing of this nature is acquired definitively. Like water, the world traverses you, and for a while, lends you its colours. It then draws back, leaving you once again to face the emptiness that one carries in oneself, to face that central insufficiency of the spirit that one must learn to live with, to fight, and which, paradoxically, is possibly our surest driving force. (Translated from L'Usage du monde)
nb lijkt een olijke man, en zijn boek is ook heel grappîg. toch ben ik onthutst over het gewelddadig verleden van japan. niet alleen leverde japan strijd tegen china, ook met de russen lagen de japanners in de knoop en het arme korea werd meermalen aangevallen en bezet. en dan heb ik nog niets gezegd over WO2! ik heb het nooit willen geloven, maar toch moet ik besluiten dat geen enkel land een vredevol verleden heeft, ondanks de sprookjes die men soms vertelt...
toch is chroniques japaonaises een tof boek: nicolas bouvier beschrijft perfect hoe hoffelijkheid, het gevoel voor schoonheid en elegantie en ook de ingetogen, beschaafde attitude (het uithangbord van de japanse cultuur), desondanks in dat gewelddadige verleden ontstonden.
2.
tja en dat is nog niet alles: ook ligt een standaardwerk over het midden-oosten naast mijn bed: een totaal avontuurlijk reisverhaal, met o.a. een kleurrijk relaas over een verblijf bij de bedoeïnen, geschreven in 1884 en maar pas gepubliceerd in 1908, van de engelse charles montagu daughty, arabia deserta, met een voorwoord van de befaamde t.e. lauwrence (lawrence of arabia!).
gisteren was ik op bezoek bij vrienden, ik mocht kijken naar een fotoreportage omtrent een reis naar namibië (van annelies en benedicte). ik was erg onder de indruk van de foto's van een verlaten dorp in de woestijn. de vloeren in de huisjes waren bedolven onder het zand, een hallucinante kijk-ervaring...
de landschappen leken erg op de foto hier onderaan, uit het boek arabia deserta.
ik geloof datdit boek niet toevallig op mijn nachtkastje is terechtgekomen: de volkeren in het midden-oosten, wiens cultuur toch aan de basis ligt van onze eigen europese cultuur (the cradle of civilisation!), hebben nu zo veel te lijden onder oorlogsgeweld, dat ze vragen om aandacht en een positieve benadering...
dit is luxueuze folio-uitgave van arabia deserta, met 200 schitterende illustraties, gedrukt op geweven papier en gebonden in geitenleer en gemarmerd papier...
‘It is the true Arabia … there can never be another picture of the whole, in our time, because here it is all said, and by a great master’ T.E. Lawrence
lokale artiesten of nationale artiesten? belgische of buitenlandse kunst? ik vind alle soorten kunst interessant...
moet wel bekennen dat ik al vlugger de trein neem om naar tentoonstellingen in brussel of antwerpen te gaan, want ik bezit geen auto en ik neem vlot het openbaar vervoer. evenementen in het pajottenland gaan aan mij dikwijls voorbij....
maar vorig weekend trok ik toch naar het stedelijk park hier in halle, waar de jaarlijkse tentoonstelling van de kunstgroep aureool plaatsgreep, voor de 43ste keer...
dit zijn jeanne en jenne. jeanne vervaardigt kantwerkjes en wondermooie juwelen, jenne (lucas) is de organisatrice van deze tentoonstelling.
deze juwelen zijn versierd met swarovski-parels. aan een armband of een collier werkt jeanne soms een hele maand. ze vertelde me dat er in dit ambacht vele technieken bestaan. sommige juwelen worden zelfs gebreid of gehaakt.
theo o. schilderde de rommelmarkt op het pleintje achter de basiliek. heel kleurig en levensecht!
dit lijkt wel een foto. maar neen, het is een schilderij. mevrouw lucas noemt dit genre realistisch impressionisme, omdat het een impressie is van de realiteit, het leven in de stad halle, in dit geval.
de bloemenmarkt op het possozplein. alsof je erbij staat!
ik vermoed dat dit een impressie is van een heel klein straatje in halle. hoogstwaarschijnlijk het vissestraatje, in de winter.
dat wirwarrende van lover, de grilligheid van de takken....heel mooi weergegeven door dirk van kerckhoven.
in zijn eenvoud en rechtlijnigheid is dit een subtiel stilleven...
dit surrealistisch schilderij is van mevrouw lucas. zij beschilderde de kader in de kleuren van het schilderij. wat is hier te zien? een woestijnlandschap met een diepe zandput. een geweer naast het hoofddeksel van een soldaat uit het vreemdelingenlegioen. een strandstoel en een witte parasol. een onderzeeër in de lucht.
in dit schilderij zijn er details op te merken die in de realiteit niet mogelijk zijn. een onderzeeër in een rode woestijnlucht? moet kunnen!
het onnozele parasolleke geeft geen schaduw. de camouflagekleuren bij deze ligstoel passen niet bij een woestijnlandschap. het hout is ook niet woestijns. de poten vertakken... lekker irreëel!
pavlin, de bulgaar, gebruikt feërieke kleuren... zijn stijl kan dan ook een feëriek magisch realisme genoemd worden...
maar toch is hij geboeid door het vrouwenlichaam...
moet eerlijk bekennen dat dit het leukste schilderij is. die lieve koeikes van marc sterckmans...
mooi lijnenspel, mooie studie van een koe
dit schilderij van hendrik de greef vind ik bevreemdend. hoogstwaarschijnlijk spelen ook licht- en spiegeleffecten op deze foto een rol (zie de weerkaatsing van de huizen in de parklaan rechtsboven), maar door de vlekkerige techniek, het verwarrende lijnenspel, de wazige personages is dit een bijzonder schilderij. het maakt een sterke indruk op mij. als in een droom komen wollige herinneringen in me op. plots bevind ik me weer in dat park in warchau, waar een piano werd bnnengebracht en waar zomaar een concertje werd gegeven op een warme zomerdag. ik herinner me ook het oude dametje dat naast mij op een stoel zat, haar sneeuwwitte haar gekapt in een sierlijke wrong, het tere lila van haar jurk, haar fragiliteit, haar blij luisteren...
wat een schilderij kan teweegbrengen!
dit mooie porselein werd vervaardigd door een dame die zich lin van laat noemen. ik dacht tot nu toe altijd dat zij een vietnamese was, maar zij woont wel degelijk in halle.
haar bakoven bevindt zich in frankrijk, maar lin van is een echte belgische.
wij hadden kaartjes voor een filmvoorstelling/concertje genaamd jeruzalem, in het koninklijk atheneum in oostende. de film was opgenomen vÓÓr de recente gebeurtenissen in gaza, dus eigenlijk niet meer actueel. er waren 3 schermen: in het midden werden beelden geprojecteerd van de stad jeruzalem, aan de zijkanten deden de inwoners hun zegje. wij vonden de commentaren eenzijdig en onjuist.
veel meer plezier hadden we toen we het huis henri serruys binnenliepen. daar hield alexandra verhaest een mini-tentoonstelling. haar beelden lijken wel verstilde scènes, een beetje zoals bij een tableau vivant. maar er is iets mysterieus aan de hand met deze lichtbeelden...
uit de commentaren:
Temps Mort/Idle Times is het resultaat van Alexandra Verhaests jarenlange fascinatie voor kunst uit de late middeleeuwen en de vroege renaissance, voor de symboliek, het kleurgebruik, de bevreemdende personages. Deze fascinatie vertaalt zich op een intrigerende manier in haar werk Temps Mort, waarbinnen ze een familiedrama vertelt gebruikmakend van die vormelijke referenties
de dame links vooraan knippert voortdurend met haar ogen...
de vlinder in dit stilleven beweegt echt!
een beetje afschuwelijk waren de beelden van alexandra. ook hier, op dit karkas, wonderlijk fladderende vlinders...
je ziet het hier niet, maar op het tafelkleed zwermen vieze mieren...
deze dame rimpelt voortdurend haar voorhoofd en weent dikke tranen...
deze serieuze man integendeel vertrekt geen spier...
ook deze dame lijkt in kramp...
in het leopoldpark sporen van protest voor de 373 dode kinderen in gaza, om het leven gekomen in de periode tssn 8 juli en 3 augustus 2014
Leopoldpark, Oostende
Het Leopoldpark in Oostende werd tussen 1861 en 1870 aangelegd, gedeeltelijk over de oude stadswallen van Oostende. Het park werd ontworpen door tuinarchitect Louis Fuchs (1818-1904) naar het model van een Engels park, met bruggetjes, wandelwegen en bloemperken. De fraaie muziekkiosk werd in 1885 ingehuldigd. Sinds 1963 vindt ook het wereldberoemde bloemenuurwerk er haar vaste stek. In 2006 werd het Leopoldpark beschermd als monument.
en vreemde in het water drijvende hoofden....
"Allegorische koppen", bronzen drijvende installatie daterend van 1998 naar ontwerp van de Gentse kunstenaar Leo Copers (° 1947), en gelegen in de vijver (zuidzijde) van het Leopoldpark. De kunstenaar had deze beelden aangetroffen op een Frans gemeentelijk openluchtdepot, waar ze oorspronkelijk deel uitmaakten van een monument voor de advocatuur. Geeft de koppen een nieuwe rol in zijn kunstwerk. "Rechtspraak", "Welsprekendheid", "Rechtvaardigheid" en "Geschiedenis" kijken elk een andere kant op; het water reikt hen tot aan de lippen en belet hen te spreken. Bronzen hoofden (afm. 54 x 38 x 34 cm) gemonteerd op vier vlottende elementen.
De jaarlijkse editie van Arts Elingen op de Mansveldhoeve, Oudenaaksestraat 4, op 27 juli om 19uur was dit keer een feestelijk evenement: het was de 10de keer dat de kranige zeventiger Jos De Decker een bijzondere poëzieavond inrichtte. Deze zomer was Ierland aan de beurt.
Waren te gast: de Ierse dichters Dave Lordan en Ciaran O’Cealaigh, samen met dichter-vertaler Joris Iven.
Dichter Jan Vanhaelen las het welkomstwoord.
Jos De Decker gaf uitleg...
De poëzielezingen werden afgewisseld met Ierse muziek gebracht door het huistrio Pallieter, Marieke en Yani. Het zangeresje lijkt hier een dansje te doen, maar zij droeg alleen maar een zwierige jurk....
Bekende songs als Oh Danny boy en The Wild Rover beroerden menig hart!
Het hele gezelschap: Dave Lordan, Ciaran O’Cealaigh, Joris Iven, Jos De Decker, Jan Vanhaelen...
Dave Lordan, WRITER AND CREATIVE WRITING TEACHER, is een schitterend performer...
en een kanjer van een dichter!*
Dave vonden wij er uitzien als een echte Ier...
terwijl Ciaran O’Cealaigh, met zijn puntbaardje, heel goed zou passen in een aflevering van The Tudors.
Ciaran O’Cealaigh is Linguistic Administrator bij de Europese Raad in Brussel. Hij beheerst het Gaelic* volkomen en vertaalt van en naar deze taal, die sinds januari 2007 een officieel erkende Europese taal is.
Deze twee cherubijnen zien er een beetje uit als saters: ik kreeg hun rode oogjes niet helemaal weg!
Oh Danny boy is eigenlijk een smartlap.
The Wild Roverleerde ik van mijn eigen leerlingen, op bosklassen. Wat een stamper!
Twee prachtige, sterke foto's van Joris Iven, een van onze beste Vlaamse Dichters.
Hij las gedichten voor uit De prangende verbeelding, een verzameling (door hem vertaalde) Ierse poëzie, uitgegeven bij P.
Tot slot: heb me heel goed geamuseerd!
* Iers of Iers-Gaelisch (Gaeilge) is een Keltische taal die gesproken wordt in Ierland.
Het Primitief Iers is bekend uit de vijfde en zesde eeuw door inscripties in het Ogham-alfabet. Vanaf de zesde eeuw zijn er Oudierse glossen, en vanaf 700 een rijke literatuur.
* In februari 2013 werd de belangrijke bloemlezing Ierse poëzie, De prangende verbeelding. Kopstukken van de naoorlogse Ierse poëzie gepresenteerd, gekozen, vertaald en ingeleid door Peter Flynn en Joris Iven. In deze bloemlezing werd werk opgenomen van Brendan Kennelly, Michael Longley, Seamus Heaney, Derek Mahon, Eiléan Ní Chuilleanáin, Paul Durcan, Medbh McGuckian, Paul Muldoon, Nuala Ní Dhomhnaill en Matthew Sweeney.
gisteren kreeg ik een kaartje van jou met daarop persian buttercups perzische boterbloemen een naam die zacht smaakt mijn lippen worden vochtig ik proef zowaar honing moest zo nodig de betekenis opzoeken natuurlijk zijn het boterbloemen de engelsen maakten er kopjes van (denk onmiddellijk aan de mooie porseleinen kopjes die ik van je kreeg voor mijn verjaardag kadootje wat woorden met me doen - onwaarschijnlijk) de kleur van perzische boterbloemen ranunculus asiatica is niet altijd wat men noemt crèmekleurig of geel soms kleuren ze oranje of roze vijftig tinten roze de kleur roze van jouw glaasje rosé bijvoorbeeld waarover je schrijft ook de kleur van mijn glaasje rosé gris de gris cépages de saint-tropez dat ik de laatste tijd bij voorkeur drink op het terrasje van duo op de beestenmarkt desondanks, desondanks
*
ik dacht na over de woorden van b. die bij mij was toen ik op ’t veer in de oude havenbuurt van mechelen waar vroeger mosselschepen aanmeerden pardoes op de grond stuikte ik bloedde uit mijn neus als een koe ik kroop op handen en voeten want als ik rechtkwam zou mijn prachtige linnen tuniek van exclusive bloedrood kleuren mijn witte linnen broek idem dito een kroostrijke familie roma verzamelde zich in een kring rond mij kleine zigeunermeisjes in lange bloemenrokjes jongetjes met blote bruine benen en een smoel een roma moeder gaf mij een flesje water om mijn gezicht en handen te wassen een oude mediterrane roma bracht een pak papieren servetjes om het bloed te stelpen hij belde de 100 en pardoes lag ik op spoed b. zei: ik schaamde me achteraf rot dat ik onze sjacosjen tegen me aandrukte bang als ik was voor diefstal jij bent niet kleinzerig, zei ze het is niets, dacht ik, het is niets in vergelijking met
*
ik kijk vandaag naar het nieuws op tv met een pleister op mijn neus de geesten van de dode kinderen van gaza tollen in mijn hoofdje honderden doden, duizenden vluchtelingen op de smalle gazastrook een gebied waar rond 1000 vóór christus een beroemd zeemansvolk (de filistijnen) aanmeerde zij kwamen hoogstwaarschijnlijk uit mycene of kreta vrijwel gelijktijdig en gelijkwaardig aan andere grote beschavingen van die omvang de megalithische cultuur op malta anatolië, kanaän, het oude egypte, mesopotamië en helemaal in het oosten de indusvallei de geesten van de dode vaders de dode moeders de kinderen weer eens, weer eens is het zover dode palestijnen overal bloedplassen in ziekenhuizen die niet worden opgedweild wegens tekort aan personeel daverende huizen babylijkjes opgepeuzeld door honden oorlogslogica altijd, altijd afscheid nemen
*
na de ontploffing vond zij haar dode moeder onder het tapijt vier kleuters houden de wacht bij een andere dode moeder zij kunnen niet meer staan de bezorgde vader legde ze te slapen in verspreide kamers tevergeefs, tevergeefs alain platel van ballets c de la b wil meer oppositie want tegenspreken mag tegenspreken is nodig tegenspreken is pijnlijk zonder oppositie stelt een land niks voor is niet democratisch als elke vorm van verzet de kop wordt ingedrukt ach zegt a. wat zij willen is de totale vernietiging van het palestijnse volk een door amerika getolereerde genocide want deed amerika niet hetzelfde met de indianen en de aboriginals dan in australië zelfde verhaal zelfde delirium van verloren zielen soms ben ik nog zo naïef te denken dat rechtvaardigheid bestaat dat een of andere god de moordenaars zal straffen maar zegt shylock niet in the merchant of venice
If a Jew wrong a Christian, what is his humility? Revenge! If a Christian wrong a Jew, what should his sufferance be by Christian example? Why, revenge! The villainy you teach me I will execute and it shall go hard but I will better the instruction.
wraak
oorlog draait dikwijls om wraak oog om oog tand om tand maar soms vergist men zich van vijand doodt men de zwakste naaste het lijkt of de ware schuldigen hebben vrij spel
maar de ergste vijand zit diep in onszelf
wraak
is een koude schotel fluister ik voor de spiegel en bekijk mijn pleister ik kan me er niet van weerhouden diep diep in mijn hart de moordenaars alle onheil toe te wensen zij zijn de ergste vijanden van zichzelf
ik bid
*
zegt koning filip - de tijden zijn verwarrend jij zegt dat het de chaos is de chaos in mezelf
But what does revolt mean in a writerly sense? It means, I think, to follow the passion of Harold Pinter, who, in his Nobel acceptance speech—a speech the fake-neutrals at the BBC refused to broadcast because of its anti-imperialist content—advised writers to smash the mirror. I take this to mean a committed refusal to be taken in by the pomp of queens and presidents, of generals and cardinals, of economic ‘experts’ and of chief execs. I take it to mean not turning your gaze away from the ruthless means by which the ruling class maintain their power, no matter what the bribe is. I take it to mean actively taking the side of the oppressed in your work and ignoring any absurd anti-political literary taboos. I take it to mean working in words to capture unflinchingly the shocking image of power and, shocking back, to break it up, to weaken it, to reveal it to the other, to disenchant the world for your neighbour, and to change the dead stone back into living human flesh.
Dave Lordan - The Abyss Staring Back: Shock in Literature, Literature in Shock
de wereld davert. horror op het tv-scherm: een vliegtuig met toeristen wordt in oost-oekraÏne uit de lucht geknald (tot 15 km in de omgeving nog menselijke resten gevonden!), vliegtuigen crashen (in taiwan, in algerije)...
in gaza worden onschuldige kinderen vermoord.
bevolkingsgroepen in/ vertegenwoordigers van landen als zweden, noorwegen, ierland, japan, brazilië, argentinië, colombia, chili en nu ook egypte vertolken openlijk hun weerzin.
belgië labelt dadels, appelsienen, granaatappels, cosmetica en sodastream, producten afkomstig uit de bezette gebieden. het verenigd koninkrijk, denemarken en zuid-afrika deden dat reeds in 2009 en in 2012, volgens de europese en internationale richtlijnen.*
een vredesboodschap op een plein in tokyo
de nationale voietbalploeg in chili draagt de kaart van palestina op haar truitjes
een niet mis te verstane boodschap!
onderstaande links tonen twee interviews: de eerste met de schitterende palestijns-amerikaanse journaliste rula jebreal. de tweede toont kathleen cools, die de belgische israëlier tomer eilon ondervraagt. hij beweert dat de belgische media niet objectief zijn. de brave kathleen laat zich beroepsmatig beledigen, in het oog van de storm. wat een schaap!
Hij schrijft in hoofdletters. En af en toe glipt er een uitroepteken tussen. Zo urgent is de poëzie van Yahya Hassan, de 19-jarige Palestijnse Deen die van zijn debuutbundel ‘Gedichten’ liefst honderdduizend exemplaren verkocht. Het zijn ook geen traditionele gedichten, veeleer schrijnende kortverhalen met een beat van dynamiet waarin de boze jonge dichter de valse baard van de profeet afrukt.
Sinds de publicatie van ‘Gedichten’ staat Hassan onder permanent toezicht: in het land van de Mohammed -cartoons lachen ze niet met lui die de profeet aanpakken. In het station van Kopenhagen is hij zelfs aangevallen door een man met een verleden als terrorist. Gelukkig zonder veel erg, maar sindsdien mag hij niet meer alleen de straat op. Zeker niet in de stad van wijlen Theo van Gogh.
EEN MOSLIM UIT GELLERUPPARKEN
WEET DE WEG NAAR ONZE PORTIEK TE VINDEN
LEEST DE BRIEVENBUSSEN
EN KLOPT OP DE DEUR MET DE MEESTE MEISJESNAMEN
BEOORDEELT HET NAGESLACHT
WIL MIJN KLEINE ZUSJE GRAAG ALS HUISVROUW
VOOR HAAR IN EEN ANDER BETONBLOK EEN PARADIJS CREËREN
MET ALLAH ALS RAADGEVER EN 20 JAAR LEEFTIJDSVERSCHIL
(uit ‘KLOP KLOP’)
yahya hassan is wijs, ondanks zijn rebels imago, ondanks de drammende manier van voordragen. toevallig werd hij geboren in een islamitisch migrantengezin in denemarken. als tiener werd hij in internaten geplaatst, om te beletten dat hij de criminele toer zou opgaan. maar de wereld die hij aanklaagt, kan ook naar andere werelden getransponeerd worden.
in onze westerse manier van leven en denken komt veel geweld voor. soms ook verborgen geweld, verfijnd geweld. zij het in de dominantie van de consumptiemaatschappij, waarbij mensen steeds op afgelikte manier worden voorgehouden dat kopen gelukkig maakt (zoals in het gedicht van medvedev), zij het in het mysterieuze mechanisme dat mensen uitsluit, niet toelaat deel te nemen aan het maatschappelijk leven, iemand te zijn.
vreemdelingen, migranten, illegalen, vrouwen, homo's, gevangenen, mensen met een medisch dossier.... natuurlijk zijn de westerse landen rijk genoeg om deze mensen een aalmoes te gunnen, om zo te kunnen overleven. maar om deel uit te maken van the crowd, daar zijn andere trampolines voor nodig.
ijver, inzet en talent zijn meestal niet genoeg....
en het verschil tussen arm en rijk wordt steeds maar groter.
de laatste dagen toevallig met underground-dichters kennisgemaakt, die ik de nieuwe rebellen noem: de russische kirill medvedev en de deens-palestijnse yahya hassan.
vooreerst een lang gedicht van medvedev:
(Op 1 mei 2014 verscheen de bundel 'Alles is slecht', met gedichten, essays en acties van de Russische dichter en activist Kirill Medvedev. )
in de smolenski supermarkt
in de smolenski supermarkt op de hoek van de tuinring en de arbat heb ik een potje sprotpaté gevonden dat zeven roebel kostte midden in een berg dure luxeproducten; op het potje stond dat een van de ingrediënten parelgerst was ik nam twee potjes omdat ik meende dat dit een speciale aanbieding was voor de buurtbewoners die hier iedere dag komen winkelen maar die natuurlijk niet zo rijk zijn als die volgevreten burgermannetjes die hier vanuit andere stadsdelen komen aanrijden in hun auto’s om voorraden in te slaan; ik nam de paté en begon de rekken met producten af te lopen: ik was nog op zoek naar niet al te dure vis en ik keek mijn ogen uit naar de producten die daar op de rekken lagen en naar de tijdschriften die er heel vreemd uitzagen in dat decor van voedsel ik liep daar zo lang rond dat de bewakers die de wacht hielden om diefstal te voorkomen het zat werden me in de gaten te houden ik vond het daar nu eenmaal zo mooi ik had het daar zo naar mijn zin; ik herinner me dat ik niet werd afgeleid door de andere klanten omdat ze mij niet interesseerden er waren trouwens niet zo veel klanten onverschillig bijna zonder te kijken stouwden zij die mandjes op wieltjes vol met producten terwijl ik met zorg en piëteit ieder product onderzocht en me overgaf aan de lectuur van de geraffineerde benamingen van die prachtig verpakte etenswaren, soms deden die mijn hoofd duizelen (er was bijvoorbeeld een product met de naam ‘twee regenboogforellen’) ik liep daar zo lang rond dat ik uiteindelijk ten prooi viel aan een vreemd gevoel; het was een soort melancholie; het was een akelig soort verstikkende melancholie, een soort medelijden; ik kreeg erg te doen met die vissen, met de wijn, enkele honderden soorten, die verkocht werden in die winkel, en met al die gebakjes, die tijdschriften, die snoepjes, die enorme dozen snoepjes, die gigantische stukken vlees, en vis, een tijdlang staarde ik naar al die mooie domme dure blingbling die daar verspreid lag op de rekken van de supermarkt en ik begreep dat dit wellicht de basisbrandstof was van onze maatschappij (niet omdat we allemaal in een consumptiemaatschappij leven, maar gewoon omdat de rest entourage is terwijl je van voedsel kan zeggen wat je wil maar het zijn proteïnen het is de basisgarantie voor gezinsgeluk en welvaart in wezen wordt alles veroorzaakt door voedsel, en daarom hoeft het misschien niet te verbazen dat voedsel de oorzaak is van gezinnen die uiteenvallen van relaties die stuklopen en van moorden); na zo nog wat rondgelopen te hebben drong het besef tot me door dat mijn verstikkende gevoel van medelijden met die producten ook een soort fetisjisme was en ook een vorm van materialisme; want eigenlijk is er geen reden om te doen te hebben met de producten die dat alles veroorzaken; ik betaalde voor een visfilet en voor de twee potjes van die verbazingwekkend goedkope paté die ik bij mezelf ‘de paté der armen’ noemde en toen ik op straat stond met die producten drong het tot me door hoe vaak mijn afschuw voor de grimas van de consumptiemaatschappij omslaat in sentimentaliteit
Kirill Medvedev behoort samen met de feministische punkgroep Pussy Riot en het kunstenaarscollectief Chto Delat uit Sint-Petersburg tot de jongere generatie schrijvers en kunstenaars in Rusland die zich verzet tegen het regime van Vladimir Poetin. Uit protest tegen het corrupte en ingedutte literaire milieu in zijn land kondigde Medvedev in 2003 het einde aan van zijn literaire carrière. Een jaar later gaf hij ook zijn copyright op, zodat tegenwoordig alleen nog piraatedities van zijn werk kunnen verschijnen. Een paar jaar geleden begon Medvedev in Moskou een eigen uitgeverij, die voornamelijk door hemzelf verzorgde vertalingen van westerse marxistische auteurs als Pier Paolo Pasolini, Herbert Marcuse en Alain Badiou publiceert. Daarnaast speelt hij in de band Arkady Kots, vernoemd naar de Russische dichter die DeInternationale in het Russisch vertaalde. Met die band brengt hij teksten van de bekende Russische ‘kunst-terrorist’ Aleksandr Brene ten gehore.
Kirill Medvedev. Alles is slecht. Gedichten–Essays–Acties. Leesmagazijn, 2014. Vert. uit het Russisch door Pieter Boulogne. Met een inleiding door Keith Gessen. ISBN: 978-94-91717-09-3. € 19,95.
Maarten van der Graaff wint C. Buddingh'-prijs 2014 donderdag 12 juni 2014
Dichter Maarten van der Graaff wint met zijn bundel ‘Vluchtautogedichten' de C. Buddingh'-prijs 2014 voor het beste Nederlandstalige poëziedebuut van het afgelopen jaar. Van der Graaff neemt de prijs vanavond aan het slot van het feestelijke uitreikingsprogramma op het 45e Poetry International Festival Rotterdam in ontvangst. De jury, bestaande uit Anne Vegter, Patrick Peeters en Rokus Hofstede, noemt Van der Graaff 'een uiterst vindingrijk en beweeglijk dichter' en 'was onder de indruk van de spankracht van Van der Graaffs gedichten, qua compositie, woordenschat en thematiek.' Ook de debuten van Hanneke van Eijken, Josse Kok en Hannah van Wieringen waren genomineerd. Aan de C. Buddingh’-prijs is een bedrag van € 1.200,- verbonden.
ZO. DiT WAS DUS POETRY INTERNATIONAL 2014!
heb de indruk dat ik mijn berichtjes beetje slordig heb ingetikt.
heb ook niet alle optredende dichters belicht: er was ook nog Monica Aasprong, Paul Bogaert, Julian Talamantez Brolaski, Jules Deelder, Adam Dickinson, Martín Gambarotta, Roni Margulies, Véronique Pittolo, Alfred Schaffer, Habib Tengou....
maar had al van in het begin een keuze gemaakt, vermoed ik. of lag het aan mijn pc, die voortdurend kuren had bij dit bloggen, en alleen die dichters doorliet die aansloten bij mijn intiemste poetische beleving?
‘Een van de opgaven die ik als dichter heb is om naar de buitenwereld te luisteren in relatie tot iets als een binnenwereld die anders onleesbaar zou blijven. Die twee wil ik verbinden en het verband klank geven.’
Dit verklaart de schijnbaar improvisatorische gang van zijn gedichten. Regels zijn aan elkaar gekoppeld via steeds verschuivende verbanden: ritmisch, syntactisch (bijvoorbeeld in een gedicht dat voortkomt uit variaties op een enkele zin van Simone Weil), klankmatig. Zo ontstaat een golvende zangerigheid.
jaja, golvend zangerig is peter wel: bij het voordragen golft en zingt zijn lichaam, alsof hij zich aanschurkt tegen de liefde. hij is een amerikaan, misschien van italiaanse afkomst. dat zingen, die lichaamstaal: puur mediterraan!
DE GROEIENDE RAND
Er is een scherpe punt in de lucht een verre gons dat noem je gezang en hoeveel nachten dit megagroot, gestriemd gestemd, ik vraag me af of je me hoort ik bedoel ik praat via jou in mezelf kat de lucht af jij bent daar ergens vannacht en ik ook al zolang als ik weet praat ik met de lucht wat is dat hard zijn maakt ’t uit bedoel je hoe ver kan ik ernaast zitten, hoe kon het me ontgaan want dat doet het helemaal oké dan ik weet niks van de wereld zie hem nu kan echt zien dat er een scherpe punt een verre gons naar de lege klokslag herfst rommel het is grimmig, gratuit het asfaltkarakter deze gevoelens het is zondag in de ruimte en in het briesje strooisels, wezens die je voelt achter het gat in de dag, vonken grimmig puntig hier ben ik niet eerder geweest, mijn stem zoekt naar een deur dit zeeverschietlicht dat in de muil reikt wat wil het zeggen die kamer ingaan de laatste keer wist ik er nog van een on samenkomst elk stukje open hemel erin de diepe kilte die verzint, en is het troost de kou die terugkeert helder nu en kristallijn de kou en ik sta voeten op de grond ik bevroren en ik voel dat om de dood van dienst te treffen wij een lichaam in ons dragen bevroren grond wat wil het zeggen hard zijn of een gedicht schrijven ik bedoel heel die kolk van thuis die instort binnen een diepzeegehuil flits bliksem geboortestormen bleekheidsweer leven verblindend
Mohamed Al-Harthy was born in al-Mudhayrib, Oman, in 1962. He has a degree in Geology and Marine Sciences. His first poetry collection came out in 1992, and since then four more. He writes on travel in Arab newspapers. Some of his poetry has appeared in English, French, German and Malabar translation.
In 2003 he won the Ibn Battuta Award for Geographical Literature for his travel book Ain wa Janah [Eye and Wing], first published in Abu Dhabi in 2004, then by Dar al-Jamal in 2008, with the third edition being published in Kitab fi Jareeda in 2009.
je zou het als westerling niet geloven, naar er bestond ook zoiets als een pre-islamistische periode in de geschiedenis van het midden-oosten. een tijd waarin dichters prachtige poëzie schreven, die uitblonk in klankrijkdom en lyriek.
maar, zegt mohamed-el-harthy, alles is nu aan het veranderen, ook moderne poëzie komt in de mode, zoals prozagedichten.
hierboven een leuke jeugdfoto van mohamed. hij refereert in zijn gedichten dikwijls naar europese literatuur. of beter: internationale literatuur, want mohamed is een bereisde man!
EEN RUSTPUNT IN DE PAUZETUIN
Pauzes worden zoiets als rustpunten waar een mens niet buiten kan bij het lezen als hij het poëtische moment dat, onafhankelijk van de harmonie van het hele gedicht, uit elke regel tevoorschijn springt. De pauze is zeker geen typografisch instrument, in tegendeel, het is een psychologische gesteldheid. Die is soms belangrijker dan de dichtregel die eraan vooraf gaat. – de Peruviaanse dichter Alberto Hidalgo
Ik ga rusten, beste dichter, ik ga rusten… ik zal de aanwijzingen van de weg volgen - of ik wel of niet over stenen struikel niets zal me weerhouden om struikelstenen toe te voegen als ik over de drempel ben gestapt:
Een gladde stopsteen om te herademen tussen hijgende zinnen of een rots op weg naar de afgrond voordat zij in de volle leegte komt die het penseel van de schilder vergat in te kleuren tussen de steen van William Butler Yeats en de rots van de moeallaqa van Imroe ’l-Qays…* omdat elk gedicht voor zijn geboorte in zich nageslacht en voorouders draagt – of het gestommel tussen de ene en de andere regel kort of lang is…
Met of zonder reden schittert een zin tussen haakjes hij vertraagt de stroom, hij vertraagt de stroom om als vloedstroom los te barsten als de (openende en sluitende) haakjes hem niet grijpen als dat bestaat! als hij er niet is, dan bedekt of onthult de verborgen valstrik tussen de regels een plotselinge ritmebreuk
Hoed u voor de puntenregels (de regels die niets zeggen) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . hoewel zij alles zeggen in de tuin van pauzes wat wel en niet gemist kan worden… want zij zijn de bewaarengelen van het gedicht in weddenschappen van de eeuwigheid die niet genoeg heeft aan de duurzaamheid van steen leve het gedicht, dat hij leve alle dagen van zijn leven dat niet eindigt tussen de bladzijden van een boek
Opmerking vertaler: *Volgens de overlevering werden in de voor-Islamitische tijd enkele bijzondere gedichten aan de Kaaba gehangen. Deze gedichten kregen de naam ‘moe’allaqa’ = ‘opgehangen’ gedicht.
vandaag post ik filmpjes van de verrukkelijke duitse dichter norbert hummelt en de zuid-afrikaanse charl-pierre naudé.
hummelt blijkt een verlegen, lieve man, die herinneringen opschrijft en ze verbindt met huidige impressies. zo weet hij niet meer of het wel herinneringen zijn. onderstaand gedicht is duidelijk erotisch.
SYRINX
een hete zucht in mijn nek die me wekte: je kwam met je tong aan mijn oor ik was al aan het dromen toen je bij me kwam liggen dauwfris gedoucht en zonder nachtjapon.
toen lagen we naar het plafond te staren. het zwijgende verwijt hield je me voor. ik zei alleen dat ik nu niets meer zeg. toen begonnen we te praten en stortten almaar dieper
neer. de volkomen duisternis waarin ik loop. zelfs de trams zijn leeg omstreeks dit uur. alleen mijn stappen op de stenen galmen. het eerste licht komt uit
de bakkerijen. de eerste vogels worden wakker. je slaapt misschien. maar ik ben de koudste van allen en kan het me niet vergeven: verlossen kan me alleen je hete zucht.
maar ik wil dit gedicht er nog aan toevoegen, vind ik 1 van zijn beste:
PAN IN HET RIET
hoe deze hete wind, sirocco, alles lamlegt .. modderige bodem, oeverriet, wortelstelsel, alles zo tergend traag, olijfgrijs getint dat iedereen van de hitte kreunt zoals die keer toen ik in palermo was, bij het ochtendgloren in de eerste bar, toen de espresso me terug in het leven haalde; ik kon niet slapen want ik besefte dat ik waar ik ook heenga sterven moet. kon zo niet in de catacomben van de kapucijnen, niet bij de mummies, schedels en skeletten. ik wilde liever nog een keer naar zee en doen alsof ik de ogen kon sluiten, de wind, de warmte, golven om me heen, en dommelen, dobberen .. zijn wij het eerst aan de kleine baai? kom je mee zwemmen? het water is niet diep. maar iemand zit daar al voor ons in het riet, keert ons zijn blote rug toe. ’t is nu wel beter als je hem niet stoort: het is die vent waar de hond bij hoort, de dog. maar hij merkt ons niet op, hij heeft oortjes in. je roept me toe: zwem niet te ver van de oever. maar weer hoor ik hem in mij zingen .. onder mijn voeten zijn nu slingerplanten. voor mijn ogen bliksemt het: de libel. nog twee, drie slagen, doet niet erg zeer. hoe snel kan ik mijn hele leven zien en dan raak ik de grond niet meer.
My motor stippel deur die knewel van ’n berg- tonnel;
’n spoormetaal in klip wat gestolde lig stort.
Ek bring ’n klip en dit bring vir my
geklonte spikkels wat deur die newel glip.
dit is denk ik maar een fragment, vond het filmjke op internet. charl-pierre droeg het niet voor op poetry international 2014, maar op soort zuid-afrikaanse dichters in de prinsentuin, in het breytenbach centrum in wellington, zuid-afrika.
charl-pierre is trouwens een oude bekende van me.
in mijn dagboekaantekeningen vond ik ik deze nota:
zaterdag 12 maart 2005
Tot nu toe heb ik altijd gedacht dat poëzie te maken had met taal. Poëzie was talig, een bijna organisch en vooral subliem gestructureerd spel met de taal. In vrouwentaal: poezie was niets minder dan een ingenieus breiwerk, gaande van het dooreenweven van draden in de rijstpapsteek tot het nog redelijk eenvoudige rechts-links rechts-links, tot de meest ingewikkelde jaquardpatronen waarin de breister zich verliezen kan.
Nu denk ik helemaal anders over poezie. In poëzie is taal alleen maar een middel, geen doel op zichzelf. Taal is een van de vele wegen naar poëzie. Taal is de wagen waarop poëzie kan worden vervoerd, taal is een vervoermiddel, een mogelijkheid tot het bereiken van.
Taal is het lichaam van de poëzie. Poëzie zit binnenin dit lichaam, poëzie is het hart, poëzie is de ziel.
En volgens de Zuid-Afrikaanse dichter Charl-Pierre Naudé heeft poézie alles, maar dan ook alles te maken met verbeelding.
Ik voeg hierbij een citaat uit de poëziekrant:
‘Bij zijn verder dichtwerk trekt Charl-Pierre Naude deze narratieve lijn door. Hij neemt meer en meer afstand van de traditionele dichtkunst: ‘Digkuns is nie meer vir my sininiem met die manipulering van die tekstuur van taal nie. Dis nie vir my sinoniem met klank nie. Digkuns is vir my eender ’n manipulering van die moonlikhede van verbeelding.’
(Poëziekrant 5de jaargang nr 20 september-oktober 2004, p. 68)
ann jäderlund las gisteren haar gedichten voor. het profiel van een sjamaan, alhoewel ze een mooie voilen tuniek droeg, en een 7/8ste broek (beige). op sandalen, bizar. ze is ouder dan op deze foto, maar daarom niet minder mooi. ze leest heel verlegen, ondersteunt haar hoofd, net of ze pijn heeft. heel aarzelend. in het interview zei ze: al wat evil, strange and unfair is wil ik beschrijven, want het leven is zo. to express complexity. en ook dit is schoonheid. ze cirkelt en cirkelt rond haar gedicht; als je in iets geïnteresseerd bent komt het naar je toe. nu wil ze over the lack of love schrijven, the love that nevertheless exists. I have become narrowminded.
ZELF BEN IK TOTAAL VAN KAART DOOR DE KRATERS DIE ZE CREEERT TUSSEN HAAR WOORDEN. HAAR VERZEN. VOOR EEN NIEUW VERS BEGINT, EEN WERELD.
WAAROM ZIJN WE NIET IN HET PARADIJS? Ik ga dood. Diep erbuiten. Buiten mezelf om. Ik ging dood gisteren en sinds mijn geboorte. Ik werd niet uit mezelf geboren. Ik word verknoeid. Mijn lichaam ontbindt alles wat ik bezit. Ik kan er niet in zijn.
Wie recht het hoofd in gaat. Recht omhoog in een van de smalste kanalen. Als de lichamen vernietigd worden. Wie binnengaat. Als je iemand ziet die eigenlijk niet kan geven. Die niet gelooft. Dode lichamen van voedselgeschenken voorziet. Of als het lichaam te veel opgesmukt wordt. Verminkt als het verminkt wordt. Vernietigd door de haat zelf. Dan is niets daarvan daarin. Wat kan komen zal komen. Onveranderd van vorm. Wendt zich naar de binnenste achterkant van de ogen in het hoofd. Misschien voor altijd opnieuw
Wat in het water is. Maar niet het water is. Wat het water niet kent. Maar het water van binnenuit is. Wat niemand kent. Maar alles van binnenuit is. Wat niet bestaat. Waarvan het lichaam niet bestaat. Geen reuk gehoor. Gezicht noch spraak. En niet vergankelijk is.
Daniel Falb kijkt heel teder als hij aan een nieuw gedicht begint. praat hoogstaande wartaal. toch heb ik begrepen dat hij woorden, zinnen uit verscheidene taalregisters in elkaar laat vloeien en zo vreemde effecten bekomt. heeft veel plezier met zijn eigen poëzie. is fysicus en filosoof. wordt beschouwd als een politiek dichter, alhoewel hij dat zelf niet echt gelooft. hij schrijft wel over hoe structuren en rituelen het maatschappelijk leven bepalen.
I dwell in Possibility... Emily Dickinson ***
zie die doenerige families eens wonen. vandaag is het de dag van de zes miljard. historische veldslagen achtervolgen ons en wij hen.
door histamines overweldigd komen velen dus natuurlijk ter wereld... een jarenlang gerepeteerde, jarenlang niet opgevoerde parade.
……….....superieure vormen van je schamen, van sterilisatie als je een kitten bent. de presentatie van een gezicht als ontharing en wereldtentoonstelling.
crystal palace toont het vuur zelf van de naties en het geboortedom……....... dat is het adres van een struik, een blaadje, een dotje cellen.
ik betrad het landenpaviljoen en kwam er als uitgebreide familie weer uit. ik trans- planteerde in 1967 het eerste menselijke hart, in een tweeling.
comfortabele wandelpaden verbinden de zandgronden, makkelijke wandeltijden verlichten haar vlammend, de biënnale. eenkleurig beschilderde macrofagen.
…..……..welke werkfase is dit en wat ervan overblijft. het afstoten van de organen. het afstoten, van de hand, van de kunstenares.
Optreden van de verrukkelijke countertenor Oscar Verhaar, die teksten zong van Constantijn Huygens... ik voeg er nog een utube filmke bij, want dit is een engel...
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
