o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
19-05-2014
mister lum
argh! al meer dan een halve week achterstand opgelopen door rugpijn. ik noem mijn pijn mister lum en praat ook met hem. het was duidelijk een lichte vorm van lumbago, die dan toch meesterlijk besliste over mijn activiteiten: ik kon een paar dagen niets anders dan liggen, want elke beweging deed pijn. een reden te meer om lui in mijn bedje te blijven en mijn huisgenoten te belasten met de huishoudelijke karweitjes. natuurlijk heerlijk veel boekskes gelezen...
bovenstaande cover is van een boek van alessandro baricco: de barbaren, een essay over de mutatie. een weird boek! alessandro bezigt een bizarrre schoolmeesterachtige stijl, die nog grappig is ook, en wil aantonen dat we in een veranderende tijd leven. hij heeft zeker een punt: zijn stelling dat de tijd van het zeggen plaats heeft moeten maken voor communicatie, vind ik wel een doordenkertje.
en chardonnay is tegenwoordig wat hij noemt een hollywoodwijn, die wijnkenners en traditionele wijnboeren grijze haren bezorgt. toch dacht ik direct: ach, dat exclusieve, welke gewone mens kan zoiets constant ervaren? ik ben heel blij met een gekoelde chardonnay op een zomers terrrasje, en het kan me worst wezen als die niet volgens de regels is gemaakt. ik luister naar mijn eigen smaakfeetje. als ik vrolijk ben en het snikheet is, vind ik elk gekoeld drankje hemels...
la superba van ilja leonard pfeijffer las ik al een tijdje geleden, maar tijdens mister lums' heerschappij vernam ik dat ilja er een prijs mee had gewonnen: de libris literatuurprijs 2014 (zie http://www.deredactie.be/permalink/1.1966416). sinds ik zijn dichtbundel dolores heb gelezen, is ilja 1 van mijn favoriete schrijvers!
een flinterdunne tanizaki, de zwevende brug der dromen. een meesterwerk. kon niet anders dan door een japanner geschreven zijn: met een sensuele pen van fluweel borstelt hij een beeld van zijn adoptieve moeder. ik post een link: http://fr.wikipedia.org/wiki/Jun%27ichir%C5%8D_Tanizaki
dit is een literaire thriller met een setting in het oude egypte! los van het ophelderen van de moordzaak en de zoektocht naar smokkelaars door luitenant bak, genoot ik van de zintuiglijkheid in dit verhaal. en vooral: de gouden gloed waarin alles wordt gedompeld door oppergod re, de zon. het gloeiend hete zand, de glimmende gebruinde (geoliede) en gespierde torso's van de mannelijke personages, de gracieuze en sensuele lichamen van de dames, de gouden enkelbanden, de lapis lazuli in ringen en armbanden, de parfums, de zon op het dak van de citadel, de azuurblauwe hemel.... de schrijfster - of is het de vertaalster? bezigt een verrukkelijk-pulpeuze stijl. alleen een vrouw kan dit zo. ahum!
een kleine pessoa. lief boekje. ben te weten gekomen dat pessoa nogal geïnteresseerd was in vrijmetselarij en in kabballa. de inleiding is superinteressant, het verhaal zelf is niet af. maar achteraan volgt een soort synopsis, door pessoa zelf geschreven. wat een tipje oplicht van de sluier: ook pessoa was in zijn schrijven georganiseerd.
laatste boekje, met dank aan mister lum. de auteur is een palestijn uit ramallah. eigenlijk een politiek boekje, maar verweven in een subliem verhaal. ik vond deze schitterende passage: je me suis abstenu d'entrer dans des conditions politiques, philosophiques ert historiques sur les révolutions, leurs commencements et leurs fins, et comme toujours, je ne me suis laissé émouvoir par aucune prétention idealiste. j'ai une longue expérience des masques. je ne penche pas spontanément pour la marge en tant qur telle. la marginalité n'est pas pour moi une valeur en soi et ceux qui s'en garganisent ne me fascinent pas. je dirais même que mes méditations m'ont révelé que la marge n'est pas moins cruelle envers la marge de la marge que le centre lui-même ne l'est envers la marge.
(uit wikipedia: een flashmob (Nederlands: "flitsmeute") is een (grote) groep mensen die plotseling op een openbare plek samenkomt, iets ongebruikelijks doet en daarna weer snel uiteenvalt. Flashmobs worden veelal georganiseerd via moderne communicatiemiddelen zoals het internet. Het aantal deelnemers staat niet van tevoren vast; hoe meer deelnemers, hoe succesvoller de flashmob.)
argh! een flashmob is dus gewoon het nieuwe woord voor happening! op een bepaalde plek, op een bepaald moment, verschijnen flashmobbers in een menigte en doen enkele ongewone acts. daarna verdwijnen ze weer en laten hun publiek stomverbaasd (stupéfait, éberlue) achter: wat was dat nu voor een voorstelling??????
zaterdagnamiddag wilden wij naar de tentoonstelling to the point, over het pointillisme (tussen haakjes: een schitterende tentoonstelling!) in het ing-cultuurcentrum op de koninklijke plaats in brussel. daar het verboden was foto's te nemen van de tentoongestelde werken, stelde anne voor 'te flashmobben'.
dit was de aanzet: anne zet een soort breakdance-move in, natasja kromt haar linkerbeen en lieve speelt de bewonderende toeschouwster. zij had mooie fragiele oorbelletjes aan, daarom laat zij zich fotograferen in zijzicht.
deze heren wisten nog niet dat zij moesten flashmobben, maar zij zijn flashy en mobby puur natuur. zij naderden zo rap dat ik hun voeten miste!
dit is een kruising tussen een leuke foto en een flashmob. spijtig dat ik niet kon meedoen, anders hadden we - meegesleept door mijn gebruikelijk enthousiasme - veel meer gemobd dan geflashed!
mijn versie van een flash: ik laat me fotograferen met de trappen van de kerk. euh! ik bedoel natuurlijk met de catalogus van de tentoonstelling. mijn sjaal (gekocht bij paprika) mobt.
dit begint er al op te lijken: samen met n. een venitiaans dansje op de koninklijke plaats!
n. wou flashen, maar zoals altijd moet ze diep nadenken voor ze in actie schiet. toch een mobbige foto!
is dit een flashmob of een fotoshoot? psssst.....! deze jeunehomme is misschien een voormalig fotomodel dat toevallig mee kwam doen!
een gelukte mob. dit is een voorstelling van de januskop uit de romeinse mythologie. janus was de god van de poorten, van het begin en het einde. hij wordt afgebeeld met twee gezichten, die de tegenovergestelde kant uitkijken. in de literatuur wordt de term januskop gebruikt om te benadrukken dat iets diverse - vaak tegengestelde - eigenschappen of karakteristieken kan hebben.
een manier om mekaar te plagen: de lepels kruisen! maar n. zit er toch maar tussen...
(argh! zucht, zucht! wanneer zullen die kleine kindjes ophouden met dat gedoe... au!....)
w. komt, wippend op 1 been en met mijn foto-etuitje zwaaiend, uit de tearoom. mooie flashmob!
l. wil absoluut nog een foto in zijaanzicht. zien jullie allemaal mijn mooie belletjes?
in het centraal station nog een laatste flashmob. a. en t. kijken demonstratief naar het aankondigingsbord.
zegt l. tegen w.: en de volgende keer koop jij nu echt een jasje. en als je thuiskomt en je eet prinsessenboontjes, oppassen dat je niet smost, want op een prinsessenboontje kun je makkelijk uitglijden...
de mooiste mob. t.'s vingers houden krampachtig de rode tas met schoenen van camper vast.
t. is bang dat hij, door een onzichtbare macht gedreven, de schoenen zal dumpen in de glas-papier-rest-pmd vuilbak, die in aantrekkelijke kleuren op elk perron flashed.
eindelijk was het zover: de damespoëzieavond in het literair cafe den hopsack op donderdag 3 april in de grote pieter potstraat in antwerpen! 9 dames, 9 muzen, 9 dichteressen hadden hun medewerking toegezegd! dagen, neen, weken, neen, maanden bij voorbaat was ik al bezig met de voorbereiding. uitnodigingen sturen, mailen, nog eens mailen, nog eens mailen, een programmaatje samenstellen, in betweenen tussen de vvl, de dames en het management van den hopsack enz... ik was zo geobsedeerd door het woord donderdag, dat ik mij voor 2 theatervoorstellingen in het cc 't vondel hier in mijn stadje van dag vergiste: de voorstellingen gingen door op vrijdag en ik stond daar reeds aan de deur op donderdag! in mijn perceptie moesten alle events op donderdag plaatsvinden!
ik had de dames op het hart gedrukt hun voordracht te beperken tot 5 minuten. 5 minuten! argh! dat leek zo weinig! maar het moest van het management, want negen dichteressen op het podium in anderhalf uur... dat was schuiven en puzzelen en vooraf inoefenen met de klok naast zich. maar tegenwoordig gaat dat zo: theater- en circusacts worden tot op de minuut voorbereid, reporters bij voorbeeld krijgen vijf en een halve minuut spreektijd, niet meer, niet minder... ik vroeg de dames dus een strakke timing aan te houden.. en het lukte! stipt om 22 uur sloten we af! van solidariteit gesproken! ik wil de dames hierbij feliciteren voor hun professionaliteit en hun enthousiaste inzet! bravo en nog eens bravo! hieronder een kleine reportage van dit heuglijk event (foto's zijn van geertje, ik schreef de commentaren). in de bijlage (naar beneden scrollen aub) wil ik een keuze van de voorgedragen gedichten en verhalen opnemen.maar dat komt nog!
oeps! bij aankomst moest ik natuurlijk pronken met mijn mooie rode tas... de dame met het hoedje is renée, de heer met de hoed is tony, voorzitter van de vvl.
in mijn intro verklapte ik waarom op de affiche stond: de tiende muze. ik citeer uit mijn speech: 9 muzen, zegt u? Op de affiche staat nochtans: De Tiende muze? Wie is dan die 10de muze? Grappenmakers zullen beweren dat ik misschien die 10de muze ben. Maar neen, ik zet een stap opzij en verwijs naar de grootste dichteres uit de klassieke oudheid, onze illustere voorgangster, Sappfo van Lesbos (ca. 625-565 v. Chr.), die door de Griekse filosoof Plato in een flitsend epigram geprezen werd als de Tiende Muze. Ik wil hierbij zeker ook vermelden, dat dichteres Renée van Hekken eigenlijk op het idee kwam een vrouwenpoëzieavond in te richten in Den Hopsack. Daarom geef ik haar zo dadelijk als eerste het woord...
jaja, renée had een schitterend idee! hierboven leest ze haar valentina-gedichten. ik kijk bewonderend naar haar mooie hoed!
edith de gilde kwam helemaal uit den haag naar den hopssack. zij begon te schrijven en te publiceren op haar vijftigste. wat een revelatie! haar poëzie is heel verdicht en zij leest haar gedichten zorgvuldig, met intense aandacht. het resultaat was wondermooi!
met opzet heb ik de rode oogjes niet weggewerkt! dit lijkt wel een bijeenkomst van vampiertjes! of waren het vamps? links ziet u ann van dessel, rechts vooraan erika de stercke uit gent. rechts, verborgen in het duister, ziet u melissa leboeuf!en de dame die op de achtergrond elegant applaudisseert is rose.
erika de stercke neemt veelvuldig deel aan slams in nederland en belgië. zij deed ook mee aan poëziefestivals zoals 'Dichters in de Prinsentuin in Groningen' en 'Onbederf’lijk Vers in Nijmegen'! maar vanavond wilde zij niet slammen! jammer! haar gedichten vond ik desondanks superleuk!
'christina guirlande ontroerde met een gedicht over haar moeder die altijd naar zee wilde maar daar nooit aan toe is gekomen....' (dit stukje nam ik over van de blog http://mededelingen.over-blog.com/article-de-tiende-muze-123212823.html. moet u zeker lezen!). christina is een waardige en stijlvolle dichteres, van wie ik een reeks verrukkelijke gedichten over rozen heb gelezen... zie mijn blogbericht van 12/04/2011!
lut natens was voor mij eigenlijk een onbekende! zij las een mooi gedicht voor over haar jonggestorven broer, met zachte stem...
zusterlijk naast elkaar op de bank: patricia de landtsheer, christina guirlande, melissa leboeuf. van patricia en melissa heb ik geen podiumfoto, jammer! maar ik wil hier onmiddellijk aan toevoegen dat ik hun professionele voordracht enorm kon waarderen! wat een prachtige, sterke dames! bravo! links nog eens de doordringende blik van ann en rechts de besnorde bert bevers...
ann van dessel is een fenomeen! haar gedichten zijn heel sterk, tegelijk grappig en tragisch en zij leest ze rechtstaand voor, heel levendig, met de nodige gebaren en een flitsende energie! waw, ann, supertof!
en hier zijn we, de negen (tien) muzen: achteraan van links naar rechts Patricia De Landtsheer, Melissa Leboeuf, Lut Natens, Christina Guirlande, Renée Van Hekken, Nicole Van Overstraeten, Edith de Gilde en Erika De Stercke. Vooraan Ann Van Dessel en Annmarie Sauer.(foto Geertje Hoefnagels)
daar annmarie sauer alleen maar op deze foto voorkomt, publi ik hier tot slot een schitterend engelstalig cherokee-gedicht, dat zij vertaalde voor publiek geheim 7. (zie ook bijlagen)
How Madwomen Survive
I come from a long line of madwomen and of this, I am proud. Strong women with determined resiliency, open minds, and hands that knew no idleness. A great grandmother who became accustomed to the whiskey-colored breath of strangers in order that her children be fed.
A grandmother who captured and killed the white chickens of neighbors for the same reason. And a mother who tried and failed and tried and failed and tried and failed and tried and failed to understand the reasoning
behind the lies of men who said they were her lovers. I come from a long line of madwomen and of this, I am proud. There is a difference in madness and craziness: Craziness causes one to twirl and twirl until a great breath sucks her spirit home leaving her mind and body to laugh on their own.
Madness allows the mind and body to function while the spirit dances to the heartbeat of the stars. I come from a long line of madwomen and of this, I am proud. Women who folded their shame into the gathers of their pride wrapped them both around their ankles and continued to dance, letting everyone know they were not afraid to dance backward if it meant survival.
I come from a long line of madwomen and of this, I am proud.
verleden week bracht ik drie bibliotheekboeken ongelezen terug (rikka pulkkinen- vreemdeling, carmien michels- wij zijn water, en zelfs een murakami- kagoeroecorrespondentie). reden: eerst en vooral verveelden deze boeken me na enige pagina's; ten tweede besloot ik de boeken die ik al enkele maanden geleden van een vriend ter inzage had gekregen eindelijk en helemaaaal uit te lezen! vooral valse papieren, een narratief essay van de mexicaans-italiaanse valeria luiselli wou ik uitlezen en herlezen, want deze dame intrigeert me. niet alleen heeft ze hetzelfde kapsel als mijn dochter en roept zij bij mij iedere keer weer een vers uit een oud gedicht van me op: mijn zwerftochten in de vierendertigste straat (jaja, toen ik jong was telde ik de straten in brussel!), maar een jonge vrouw die schrijft over wat zij schrijft: niet zo evident! in het eerste hoofdstuk, de anderhalve kamer van brodsky, is zij op reis in italië en bezoekt het kerkhofeiland san michele in de baai van venetië, om het graf van jozeph brodsky te vinden*. dit hoofdstuk, verspreid over elf pagina’s, verdeelt valeria dan nog in vijf stukjes, waarboven de naam van een hotel (hotel bellevue, hotel alla salute, hotel grutti palace enz…) prijkt. waarschijnlijk logeerde brodsky in deze hotelletjes, want hij hield erg veel van italië. de vertalingen van zijn gedichten in het italiaans vond hij trouwens super, want het rijmschema in het italiaans is hetzelfde als in het russisch!ëïï wat nu opvallend is: die stukjes zeggen niets over die hotels of de omgeving, maar vertellen daadwerkelijk over haar zoektocht naar brodsky’s graf. zij filosofeert over brodsky’s eenzaamheid, verwijst naar andere dichters en beroemdheden (zoals ezra pound!) die daar ook zijn begraven, citeert gilbert keith chesterton* en john ruskin* en beschrijft, zonder zich te verliezen in dromerige contemplatie (daar is zij, zegt zij zelf, te ongeduldig voor!) op pakkende wijze de sfeer op het kerkhof van san-michele… terwijl ze aan een sigaretje lurkt! deze techniek past zij toe in het hele boekje: tien hoofdstukken, verdeeld in aparte hapklare blokjes, doorspekt met narratieve paragrafen with a touch of melancholy, waarboven zij vreemde titels schrijft en metaforen geïnspireerd op ruines en verval niet schuwt. zij linkt haar observaties aan kunst, filosofie, architectuur en literatuur en refereert uiteindelijk naar het schrijfproces en de verbeelding.
* valeria flaneert door mexico-city, haar thuisstad, geeft haar ogen de kost en laat daarbij haar gedachten en fantasie de vrije loop. daarna (of tegelijk?) schrijft zij alles op, daarbij puttend uit haar toch wel rijke belezenheid en eruditie. in een van mijn favoriete stukjes (twee straten en een stoep, p.55) denkt zij na over de term saudade. ze begint met een wetenschappelijke uiteenzetting over het begrip melancholie, onderzoekt daarna de oorsprong van de term nostalgie en probeert tenslotte het woord saudade uit te leggen – eigenlijk een niet uit te leggen woord: waar de pijn te horen is in de samenklank van de eerste twee klinkers, (en) doet denken aan dingen die tegelijkertijd mooi en verdrietig zijn: zeeschepen, treurwilgen, wierook, hagedissen..(p 62). deze tristesse vind ik ook terug in de hoofdstukken waarbij valeria luiselli het heeft over ruines, verval en restauratie in de stedelijke architectuur. het stof van mexico-city stuift zo van de bladzijden omhoog.. . zij vertelt over 'stoftochten' in steden, want waar anders verzin je titels als á velo, bouwmaterialen, brug in onderhoud, cement, in aanbouw, relingo’s, verhuizingen, woningmarkt, staatsburgerschap (want voor papieren moet je naar grote stoffige gebouwen in de hoofdstad)?
* relingo’s zijn stukjes braakliggende grond, ontstaan in mexico-city, op plekken waar men omwille van de aanleg van een grote snelweg, de paseo de la reforma, een reeks gebouwen met de grond gelijk maakte. langs de paseo de la reforma, de indrukwekkende façade die ermee pronkt de toegangsweg te vormen naar een keizerlijk mexico-stad dat al lang niet meer bestaat, loopt een patroon van kleine open plekken, van pleintjes waar ooit iets was maar waar nu alleen nog maar braakliggende stukken grond zijn. het oorspronkelijke grindpatroon van de stad werd doorkruist door deze snelweg en van de rechthoekige terreinen bleven dus driehoekige of trapeziumvormige stukken over, waar onmogelijk nog kon op gebouwd worden. deze terrains vagues inspireren luiselli tot overdenkingen omtrent stedelijke architectuur, commentaren bij roland barthes’ essay over de eiffeltoren, de terraines vagues van de catalaanse architect ignasi de sola-morales, het huis voor de kunsten en handenarbeid, speciaal bedoeld voor doven, gebouwd op de relingo dichtbij metrostation hidalgo, de muurschilderingen in de oude miguel de cervantes bibliotheek, het begrip lingering… uiteindelijk vergelijkt zij steden en aanverwante bouwkundige esbattementen met het schrijven zelf, dat zij een omgekeerd restauratieproces noemt. schrijven is niet hetzelfde als bouwen: schrijven is juist het maken van relingo’s, het achterlaten en verspreiden van stiltes en leegtes, van relingo’s in de taal. de zwerftochten die we gedurende onze lectuur maken brengen de ruimtes in beeld waarin we ons tijdens onze intieme momenten begeven.
* oef: wat ik eigenlijk zeggen wil - bij luiselli voor een keer geen onderwerpen als: relaties, familiegeschiedenissen, passionele liefdes, reisreportages e.d. luiselli’s verhaal is een amalgaam waarbij architectuur, sociologie, filosofie, geschiedenis en literatuur de ingrediënten zijn. luiselli kun je oppervlakkig lezen als een soort bevreemdend avontuur, een zwerftocht doorheen steden als venetië, mexico-city, new-york. maar bij nadere lectuur ontdek je een wereld van schoonheid, waar je kunt in verblijven en je nooit of nooit zult vervelen. want haar metaforen zijn toepasbaar op wat wij voortdurend in ons eigen leven ervaren, op de manier waarop wij bewegen in de stad, met de overweldigende aanwezigheid van grootschalige architectuur, dichte infrastructuur en ook het verval.
de relingo’s, de terrains vagues in de stad (en in onszelf) gelden dan als ultieme rustpunten, als sluipwegen naar herinnering en verbeelding.
• ik vond dit hoofdstuk zelfs integraal op internet terug: http://issuu.com/uitgeverijkaraat/docs/valeria_luiselli_joseph_brodsky) • http://fr.wikipedia.org/wiki/G._K._Chesterton • http://en.wikipedia.org/wiki/Ruskinian
al een maand deze blog niet aangevuld. ziek geweest (griep, hoofdverkoudheid, vervelende oorontsteking...). me bijna 3 weken mottig gevoeld. kamerarrest. als het winderig was of regende, mocht ik niet naar buiten. het was ALTIJD WINDERIG EN REGENACHTIG IN DE VOORBIJE WINTER. van de gelegenheid gebruik gemaakt om te rommelen in mijn kamer/werkkamer (of liever: alles zogezegd te ordenen en tot de ontdekking komen dat ik altijd te weinig plaats heb, teveel boeken...).
toch ook zo moedig geweest in de weekends vrijwillig te werken in de oude post, als suppoost en gids. fijn!
op dit ogenblik de derde van een reeks tentoonstellingen omtrent de duisternis en het licht.... net nu is het tweede luik van no lights on bezig: (zie ook deze link: http://www.ringtv.be/videos/zina-20-februari).
licht!
ach, mijn relatie met licht is bizar. eigenlijk wil ik me al jaren verbergen in de schaduw. ik ben eenschaduwvrouw. eigenlijk ben ik bang van licht.
maar sinds verleden jaar zoek ik het licht.
eens kijken: maar in twee van mijn gedichten heb ik het duidelijk over geen licht/licht:
licht, verblindend wit licht. laat me niet alleen in dit licht.
(vlier, uit de bundel sapkracht, 1999)
ben tussen haakjes, schaduwvrouw met gradaties. want er is
schaduw en schaduw. spetterschaduw, donkere schaduw. chillen toch, die schaduw. maar niets - zeg het nu zelf – is aangenamer dan halfschaduw. eigen schaduw benadert kernschaduw. aan buitenste begrenzing dringen eindelijk lichtstralen door. onvermijdelijke bijschaduw, op de grens van, onder open kroon bijvoorbeeld. ach mijn liefste, koester mij, koester mij! fluisterzon op aangezicht, nekje in het duister. no more light, no more light!
(schaduwvrouw, chlorofyl 2, uit de bundel de tuinen van thevenet, 2012)
jaja, licht is soms beangstigend. soms ook fantastisch. sinds enige dagen zit ik in de zon in mijn tuintje. heb al een knalgeel boterbloemeke ontdekt en de bloempjes van de forsythia bloeien schroomvallig open.
daar is de lente, de zon!
daar is het licht!
ik publi hier een kleine fotoreportage, gerealiseerd door mijn vriendin anne de cremer. zij heeft een naturel oog voor composite, lichtinval, ritme. sommige foto's zijn bijna professioneel. soms overstijgen ze de mainstream-fotografie en bekomt ze een supertake. een publicatie in een glossy magazine waardig!
veiled lady lamp van damien gernay.
een authentiek mijnlampje, omgetoverd tot een kunstobject door jos devriendt. de petroleum is vervangen door een led-lampje!
dit is echt een goede foto.
lichtvlek op het schilderij van wannes lecompte wordt als het ware herhaald en ondersteund door de zonnevlek op de fotolijst van jan marechal.
knappe compositie, dynamisch, ritmisch...
ook hier kondigt de spinachtige move op het schilderij van wannes lecompte de designlamp van nathalie dewez aan.
ja, dames en heren, er is zonlicht, daglicht, neonlicht, spotlicht, eeeuh.... kaarslicht, gloeilamplicht, hallogeenlamplicht, spaarlamplicht, ledlicht ....
niet gemerkt dat een bezoekster zo'n mooie sjaal aanhad...
dit zijn realisaties van de brusselse nathalie dewez: de standing moon-lamp en de spinachtige staande lamp, heel stijlvol en elegant!
het licht in de de spinlamp kun je dimmen!
de installatie van franziz denyz wekte heel wat vragen en reacties op. een enigmatisch kunstwerk!
de kunstenaar liep stage in japan, daarom deze materialen: papier(karton), hout, steen...
de lampion bestaat uit een stapel vierkante kartonnen lijstjes, geel geschilderd en samengehecht met kopspeldjes. de stenen vond franziz in een veld in de rupelstreek. het zijn bakstenen die te lang in de oven hebben gelegen en dus mislukt zijn. de lamp is een luxueus designermodel, genaamd tolomeo, van de italiaanse designer michele de lucchi en geproduceerd door artemide.
tja, het was een hele discussie omtrent deze installatie. hoe kun je het commentaar van franziz deniz interpreteren:
beter eerst een italiaanse designlamp ontwerpen, voor je je waagt aan een japanse lampion...
tot slot: nog even mijn administratie in orde brengen en de visitekaartjes nalezen...
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
