al een maand deze blog niet aangevuld. ziek geweest (griep, hoofdverkoudheid, vervelende oorontsteking...). me bijna 3 weken mottig gevoeld. kamerarrest. als het winderig was of regende, mocht ik niet naar buiten. het was ALTIJD WINDERIG EN REGENACHTIG IN DE VOORBIJE WINTER. van de gelegenheid gebruik gemaakt om te rommelen in mijn kamer/werkkamer (of liever: alles zogezegd te ordenen en tot de ontdekking komen dat ik altijd te weinig plaats heb, teveel boeken...).

toch ook zo moedig geweest in de weekends vrijwillig te werken in de oude post, als suppoost en gids. fijn!

op dit ogenblik de derde van een reeks tentoonstellingen omtrent de duisternis en het licht.... net nu is het tweede luik van no lights on bezig: (zie ook deze link: http://www.ringtv.be/videos/zina-20-februari).

licht!

ach, mijn relatie met licht is bizar. eigenlijk wil ik me al jaren verbergen in de schaduw. ik ben eenschaduwvrouw. eigenlijk ben ik bang van licht.

maar sinds verleden jaar zoek ik het licht.

eens kijken: maar in twee van mijn gedichten heb ik het duidelijk over geen licht/licht:

licht, verblindend wit licht.
laat me niet alleen in dit licht.

(vlier, uit de bundel sapkracht, 1999)

ben tussen haakjes, schaduwvrouw met gradaties. want er is

schaduw en schaduw. spetterschaduw, donkere schaduw.
chillen toch, die schaduw. maar niets - zeg het nu zelf –
is aangenamer dan halfschaduw. eigen schaduw benadert
kernschaduw. aan buitenste begrenzing dringen eindelijk
lichtstralen door. onvermijdelijke bijschaduw, op de grens
van, onder open kroon bijvoorbeeld. ach mijn liefste,
koester mij, koester mij! fluisterzon op aangezicht,
nekje in het duister. no more light, no more light!

(schaduwvrouw, chlorofyl 2, uit de bundel de tuinen van thevenet, 2012)

jaja, licht is soms beangstigend. soms ook fantastisch. sinds enige dagen zit ik in de zon in mijn tuintje. heb al een knalgeel boterbloemeke ontdekt en de bloempjes van de forsythia bloeien schroomvallig open.

daar is de lente, de zon!

daar is het licht!

ik publi hier een kleine fotoreportage, gerealiseerd door mijn vriendin anne de cremer. zij heeft een naturel oog voor composite, lichtinval, ritme. sommige foto's zijn bijna professioneel. soms overstijgen ze de mainstream-fotografie en bekomt ze een supertake. een publicatie in een glossy magazine waardig!

veiled lady lamp van damien gernay.


een authentiek mijnlampje, omgetoverd tot een kunstobject door jos devriendt. de petroleum is vervangen door een led-lampje!

dit is echt een goede foto.

lichtvlek op het schilderij van wannes lecompte wordt als het ware herhaald en ondersteund door de zonnevlek op de fotolijst van jan marechal.

knappe compositie, dynamisch, ritmisch...

ook hier kondigt de spinachtige move op het schilderij van wannes lecompte de designlamp van nathalie dewez aan.

ja, dames en heren, er is zonlicht, daglicht, neonlicht, spotlicht, eeeuh.... kaarslicht, gloeilamplicht, hallogeenlamplicht, spaarlamplicht, ledlicht ....

niet gemerkt dat een bezoekster zo'n mooie sjaal aanhad...

dit zijn realisaties van de brusselse nathalie dewez: de standing moon-lamp en de spinachtige staande lamp, heel stijlvol en elegant!

het licht in de de spinlamp kun je dimmen!


de installatie van franziz denyz wekte heel wat vragen en reacties op. een enigmatisch kunstwerk!

de kunstenaar liep stage in japan, daarom deze materialen: papier(karton), hout, steen...

de lampion bestaat uit een stapel vierkante kartonnen lijstjes, geel geschilderd en samengehecht met kopspeldjes. de stenen vond franziz in een veld in de rupelstreek. het zijn bakstenen die te lang in de oven hebben gelegen en dus mislukt zijn. de lamp is een luxueus designermodel, genaamd tolomeo, van de italiaanse designer michele de lucchi en geproduceerd door artemide.

tja, het was een hele discussie omtrent deze installatie. hoe kun je het commentaar van franziz deniz interpreteren:

beter eerst een italiaanse designlamp ontwerpen, voor je je waagt aan een japanse lampion...

tot slot: nog even mijn administratie in orde brengen en de visitekaartjes nalezen...

*http://www.ringtv.be/videos/zina-20-februari

12-03-2014 om 00:00 geschreven door nicole2  

verleden donderdag fantastisch theater in het cc 't vondel!

een jonge toneelgroep uit gent met de vreemde naam het kip speelde een 'bijna vrouwelijk' stuk, want twee actrices , een vrouwelijke regisseuse (lies pauwels), een regieassistente...

laisse tomber: theater waarvan ik totaal ondersteboven was. tegelijk hilarisch en dramatisch, met een splendid overacting. de fysische capriolen van actrices ineke nijssen en leen roels waren overrompelend, zij gaven zich volledig. hun lijf was het middel waarvan zij zich bedienden om intens af te dalen de hel van het menselijk bestaan. en ze zongen de longen uit hun lijf: beautiful people (in een versie van melanie), honesty van billy joel...

waarom kwam plots de naam antonin artaud in mijn gedachten, de naam grotowski?

op bepaalde momenten kon ik het lachen niet laten, op andere momenten bracht hun spel me in verlegenheid, ik schaamde me dood. de teksten waren bloedmooi, het decor sober, de accessoires de kers op de taart: grotesk, obsceen, mooi, spuuglelijk... leen roels, zou zij de volgende dag uit bed zijn geraakt?

op deze website vond ik deze geweldige foto's:

http://www.sontag.be/index.php/laisse-tomber/

een goede raad: ga halsoverkop kijken!

07-02-2014 om 00:00 geschreven door nicole2  

op de dag na gedichtendag gebeurde er een drama in leuven. de krantenkoppen logen er niet om:

Twee studentes komen om bij zware kotbrand in Leuven

dichter mark meekers had daags voordien nog een ontmoeting met deze dames en schreef een gelegenheidsgedicht. echte dichters kunnen dat, gelegenheidsgedichten schrijven...

Beste Nicole,
Donderdagavond (op gedichtendag) raakten ik en de Limburgse dichter Herman Rohaert in gesprek met twee leuke Ierse meisjes. Ze kochten zelfs een bundel van Herman. Acht uren later verdwenen ze in de brand van hun studentenhuis. Een te uitdrukkelijke demonstratie van het lot.
Groet,
Mark

31 JANUARI 2014

voor Dace en Sara

twee giechelende meisjes en de eerste
winterbloem op de ruit van een uitgewoonde
kamer. dakpannen braken de stilte van hun
slaap, vensters sprongen stuk, dwongen

de buren wakker te worden, te kijken hoe
de muil van de hel openging, een peuk het
gloeiend oog werd van ’n woedende draak,
niets meer uit de brand te slepen viel.

vuur discrimineert niet, volgt zijn eigen on-
verbiddelijke wet, maakt geen onderscheid
tussen beddenlinnen, hout, papier of mensen-
haar. nooit zullen ze kinderen horen joelen.

Sint-Brandaan, open jouw Ierse hemel voor
hen. vaders identificeren hun dochters.
ze snikken in mij na. geef hen 'n vermoeden
van licht, groter dan elk verdriet.


Mark Meekers

Bijlagen:
media_xl_6448991.jpg (16.7 KB)   

gisteren gedichtendag. ik mailde een gedicht naar vrienden en bekenden.

begon mijn vaderland een aantal jaren geleden, daarna verdween het in een map. onlangs, bij het recupereren van teksten op mijn doorgebrande usb-stick, vond ik het terug. ik schrapte en schaafde. eindelijk was ik tevreden met het resultaat.

verrassing:

kreeg leuke reacties.

sommige (fijne) collega-dichters vonden mijn vaderland gewoon mooi en bedankten me hoffelijk.

anderen deden hun best om gauwgauw ook een gedicht te sturen, voelden zich geroepen om ook een gedichtgedichtgedicht te schrijven (in overtreffende trap).

vertederend!

de gedichten die ik kreeg zijn geïnspireerd, roerend, grappig.

maar nog fijner vond ik het, dat ook 'gewone mensen' (niet-dichters) een reactie binnenstuurden.

blij was ik, dat mijn mini-project zoveel succes had.

heb me dus danig geamuseerd.

in bijlage verzamelde ik enige reacties en de (toch heel fraaie) gedichten.

hierbij dank ik iedereen (met een virtuele zoen!) die moeite deed om mee te doen..

mijn vaderland
het land van mijn vader, mijn vaders vaderland
- het land dat mijn grootvader bewerkte.

ogenschijnlijk diep liggend
in de bellingenstraat (komende van
de edingense steenweg moesten we
rechts, net vóór de windmolen
van hondzocht, het straatje in)
het huis van grootvader, links
op honderd meter. zijn land rechts
op tweehonderd meter. zei toen
nonkel roger: prachtig toch, wonen
op een plek waar je de wijde horizon ziet!
leve het platteland, de boerenstiel,
het land van mijn vaders vader!

we hielpen die zomer met de oogst.
’s avonds rustten we uit bij het vuur.
we aten aardappels, zwartgeblakerd,
met zout uit de hand. om de beurt
dronken we dorstig van amberkleurig
schuimend tafelbier. daarna speelden we
voetbal in het kniehoge gras aan de rand
van het land van mijn vaders vader.
de reusachtige hond van nonkel roger
rende wild tussen mijn wijde spreidstand,
ik viel bijna om van verbazing! plots
had ik een rijdier, een paard. ik reed
trots als een pauw op mijn paard,
prinsesje van organdie op het land
van mijn vader, mijn vaderland.

Bijlagen:
rreacties.docx (177.7 KB)   

nieuwjaarsnacht.

mijn vestibule mooi versierd met lichtjes en wenskaarten...

n. had vreemde hapjes met geroosterde peperkoek + eendelever + uien- en vijgencompote + partjes verse vijg + schijfjes rode biet + peterselie klaargemaakt... mmmm... nog lekker ook...

de champagne werd ontkurkt...

en in de ijsemmer geplaatst..

n. pronkte met haar madmenjurk...

de foto's met de supergesofistikeerde camera van a. waren superwazig.. daarom maakte ik gauw een selfie!

maar deze foto vond ik dan weer erg artistiek, haha!

rond middernacht was het queen op tv. het vuurwerk barstte los toen freddy mercury wijdbeens I want to break free inzette...

Freddy Mercury - I Want To Break Free (HQ 1986) par STARDUST72

maar de meest wonderlijke mail kreeg ik van s.

anders altijd heel ernstig en ingetogen...

nu werd ik overrompeld met taalpareltjes uit, vermoed ik, het verzekeringswezen.

nog nooit zo gelachen.

Uw computer heeft mij een kind toebedeeld. Maar ik heb zover ik weet helemaal geen kind. En al helemaal niet van Uw computer waar ik niets mee had. Want die snertjongen was overal en nergens op de straat. Ik moest meerdere scherpe bochten nemen voor ik hem goed raakte.

Wie mijn portemonnee gestolen heeft kan ik niet zeggen, aangezien er van mijn familie niemand in de buurt was. Zelfs mijn eigen man niet. Laat dat duidelijk zijn.

Uw argumenten zijn werkelijk zwak. Voor zulke lelijke uitvluchten moet u toch echt een dommer iemand zoeken maar die zult u bijna niet kunnen vinden. Ik heb het daar met mijn overbuurvrouw over gehad. Die begreep het ook al niet.

Meteen na de dood van mijn man ben ik helemaal weduwe geworden. Het is maar dat u het weet en dat u dat onthoud want ik word al behoorlijk vergeetachtig.

Ik had de hele dag planten ingekocht. Toen ik de kruising naderde, groeide er plotseling een flinke struik in mijn gezicht en ik kon het andere voertuig totaal niet meer zien.

Mijn fiets kwam van het voetpad af, raakte een Porsche en reed zonder mij verder.

01-01-2014 om 00:00 geschreven door nicole2  

mijn herinneringen zijn wollig

als ik moeite doe om ze me te herinneren lijkt het

alsof ik mezelf een beetje dronken voer met een glaasje cognac.

nochtans doemen soms beelden en moves op,

zij onderbreken mijn gedachten, mijn handelingen, mijn gemoedsrust.

ik kan mij dan onmogelijk langer concentreren

op dagelijkse beslommeringen

als het soppen van lingerie in zeepwater

of het bedenken van een kerstdiner.

ik ben mij ervan bewust dat ik op die momenten

ogenblikkelijk terug wil naar het verleden.

ik wil tussenbeide komen, om het beter te doen dan toen.

om fouten en stommiteiten, dingen die ik zei, dingen die ik deed

in de soft-rauwe grondtoon van mijn jeugd, te herschikken.

mijn herinneringen zouden warmer zijn, vriendelijker, menselijker.

ik zou me minder moeten schamen over mijn egoïsme,

ik zou mensen minder hebben gekwetst

en zelf ook minder kwetsuren hebben opgelopen.

herinneringen drijven bijna altijd in een schuimig bad van melancholie.

zij lijken sterk op het gevoel dat binnensluipt na een coïtus,

een mengeling van onbehouwenheid en oneindige zachtheid,

een soort kloppend nazinderen van lacherigheid, wellust, tederheid,

onstuimigheid, stomende levenskracht enz...

aan al mijn blogvrienden:

een gelukkig

een onstuimig

een teder

nieuw jaar 2014!

30-12-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

verleden zondag (8 december) om halfnegen in de ochtend reeds op de trein naar antwerpen. in het literair café den hopsack stond een literair ontbijt geprogrammeerd. dichters die in 2013 in het ledenblad publiceerden, mochten hun ding doen en het beste gedicht zou een prijs krijgen.... deelnemers waren Ward Mertens, Ann Aelterman, Raf de Bie, Sarah Buys-Devillé, Anke Dingemans, Kristiaan Geerts, Joris Iven, Frederik Van Rooyen, Marc Schoeters, Walter Simons en Cecile Vanhoutte.

wanneer ik een literaire voordracht bijwoon, stel ik me dikwijls daarna de vraag: wat heb ik nu in 's hemelsnaam van die esbattementen onthouden, welke naam, welk gedicht, welke verzen... ? meestal blijft er bitter weinig ‘hangen’. het meest herinner ik mij de passie waarmee dichters hun gedicht hebben voorgedragen, of ze behoorlijk articuleerden, of ze correct, met gevoel voor timing en ritme, voordroegen….

soms herinner ik mij alleen een paar woorden uit hun voordracht, af en toe een vers. dikwijls denk ik: de gedichten zouden aan het publiek moeten worden getoond, op een scherm geprojecteerd, uitgedeeld op losse velletjes… dan zouden de teksten veel beter tot hun recht komen.

toen ik na de optredens naar het toilet schuifelde, sprak een langharige man me glunderend aan en zei: ‘twas goed hé!' en ik beaamde rustig zijn enthousiasme. maar op de trein buitelden alleen woorden als kabeljouw, havermoutpap, papaver, kutje, en het vers ik kom voorzichtig nader door mijn hoofdje... vond ik het echt goed? ik vond het vooral een sympathiek optreden, met grappige, frisse momenten ... en redelijk onbekende dichters, behalve joris iven dan...

de eerste dichter was mijn maatje ward, die blijkbaar dol is op havermoutpap.

Samenwerkingsovereenkomst

Tenslotte zal ik weer beginnen met het afbreken
van zinnen op de juiste plaats, dat zorgt voor betekenis-
verschil. Havermoutpap is wat ik wil.
Ik zal gedichten schrijven op het ritme van de trein,
het ritme valt samen met wat in mij klopt.
De gaten dicht ik met rozijnen.
Ik zal rijmen wanneer het mag.
Nooit om het effect, nooit bij twijfel
over de schrijfwijze van een moeilijker woord.
Zaterdag is gesuikerde havermoutpapdag met kruiden.
Ik leg de dieren in mij voorgoed het zwijgen op,
dat brengt mijn lezers in de war.
Ik zal nooit rijmen lapjeskat met
HAVERMOUTPAP HAVERMOUTPAP

Ingrediënten volgens mijn grootmoeder: havermout, melk. Meng en breng aan de kook. Voeg toe: suiker, kaneel, kardemom, gedroogd fruit. Zal ik de inhoud op één regel schrijven? Is deze wijze verwarrend? Gaat het om snel oplosbare of de indikking van een gewoon kwartier? Koken moet op gevoel.
DIT IS HET DEFINITIEVE RECEPT VOOR HAVERMOUTPAP

Over twee weken schrijf ik een doorbraakgedicht, over vier een bundel:
ik ben een drachtige koe uitroepteken. In ontbloot bovenlijf zal ik
poseren op de achterflap met in mijn mond een sigaret.
Na ontvangst van de C. Buddingh’-prijs zal ik de tweede druk verbeteren:
elke ik wordt geschrapt en ook alles wat is gelogen.
Mijn uitgever zal negatief reageren en niemand zal mij nog geloven.
Ik zal uiteindelijk alles opeten.

ward bracht het publiek in de war, zette de mensen op grappige wijze op het verkeerde been. was dit nu een gedicht of een recept voor havermoutpap? de besmuikte giechellachjes, de olijke kuchjes, de verdoken kreetjes uit het publiek spraken boekdelen...

ward somde ingrediënten op, gaf technische tips, niet voor het koken van havermoutpap, maar voor het schrijven van een gedicht! breek je zinnen af op het juiste moment, volg het ritme, rijm als het moet, let op de spelling, denk na over de lengte van een vers... tegelijk verklapte ward aan de aandachtige luisteraars grootmoeders recept voor havermoutpap.

in het laatste deel van samenwerkingsovereenkomst simuleert ward zijn succes als dichter. zijn eerste bundel verschijnt: hoe zal hij zich gedragen bij de presentatie? voor de foto wil hij uit de kleren, zal hij uitdagend een sigaret roken...

haha, blijkbaar zijn er raakpunten tussen koken en poëzie schrijven!

de waarde van dit gedicht is de grappige, relativerende en ook lenige manier waarop ward de aanmatigende droom van succes, het schrappen van het ik, waarachtigheid en geloofwaardigheid in de literatuur mixt met zoiets alledaags als een gezellig potje havermout koken...

bravo, zou ik zo zeggen, gedicht (en voordracht) geslaagd, tien op tien!

dit zijn ward, ikzelf en joris iven aan de ontbijttafel. ward en ik zien er een beetje verwaaid uit, we waren eigenlijk beiden doodmoe. joris ziet er netjes en sportief uit: ruitjeshemd, kortgeknipt kopje, goed zo...

joris kreeg de prijs voor wat me toekomt, het beste gedicht. (op deze foto, die een beetje wazig is, ziet u hem samen met frank devos.)

Wat me toekomt

Ver en thuis. Zo valt het altijd,
altijd in mijn wijd open handen
die omhelzen willen wat toch

ontglipt, en wat ook aan tijd
onttrokken is, het glijdt, als
door akkers en door aders,

zoals niemand het had kunnen
voorzien, het glijdt als bloed,
warm en golvend, nergens

stremmend, nooit stollend,
geheel onverwacht naar
wat verwelkomend en

omhelzend op ons beiden
te wachten staat, of ligt.
Ik kom, voorzichtig, nader.

tja, wat joris voorlas, hoeft bijna geen commentaar, want het was perfect. ook zijn voordracht was helemaal ok. de innigheid waar dit gedicht over gaat kon joris schitterend en tegelijk intens vertolken. hij bracht als het ware het publiek tot stilstand. iedereen luisterde ademloos.

als water vloeiden zijn woorden door het zaaltje, heen en weer golvend en glijdend als bloed en borrelend als een natuurlijke heetwaterbron, een geiser...

en het zijn maar drie zinnetjes! de eerste en de laatste zin bevatten drie/vier woorden, de middelste meer dan zestig, met een tiental komma's, een knap enjambement (wat toch/ ontglipt), een langgerekte vergelijking om het wegglippen van wat aan tijd onttrokken is (het moment van intensiteit, van tederheid, het... ) te omschrijven, een paar herhalingen (altijd, altijd, wat, wat, het glijdt, het glijdt) die het ritme voeden, en nuanceringen uitgedrukt door bijvoorbeeld een hulpwerkwoord van modaliteit: zoals niemand het had kunnen voorzien. hulpwerkwoorden van modaliteit drukken uit hoe de spreker de verhouding tussen de beschrijving en de werkelijkheid ziet: als een wenselijkheid, een mogelijkheid enzovoort.

joris iven wil met wijd open handen dat wat ons beiden te wachten staat, maar wat ons ontglipt (de liefde?) verwelkomen. tederheid, menselijk contact, liefde: een mogelijkheid, een wenselijkheid, een droom. maar laten we voorzichtig zijn: liefde kan ontroerend zijn, we kunnen er ook door gekwetst worden...

in het laatste vers drukt het bijwoord voorzichtig deze kerngedachte uit. 

joris iven benadert menselijke communicatie behoedzaam en schroomvallig, met verwelkomende tederheid.

en om af te ronden: groepsfoto met hoed.

10-12-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

van woensdag is het geleden dat ik mons bezocht, hoofdstad van henegouwen en een van de charmantste waalse steden die ik ken.

ons doel was de tentoonstelling Andy Warhol. Life, Death and Beauty te bezichtigen.

deze tentoonstelling is erg leuk. maar foto's maken was verboden (zucht!).

de belangstellende hoeft de titel van de tentoonstelling maar te googelen, om alle info te zien en te lezen.

aan het einde kon je van jezelf een warhol-foto laten maken, die ook in dit blogbericht niet getoond mag worden (nogmaals een zucht!).

alleen op deze website http://www.popmaton.com/ is hij te bewonderen!

ach, altijd gevonden dat ik een nogal warhol-achtig kapsel heb, daarom in dit bericht om te beginnen en uitzonderlijk een foto van mezelf.

ietwat dromerig wacht ik tot n. klaar is om te vertrekken...

zij moest nog gauw haar railpass invullen!

mons is een half uurtje sporen van uit halle. vreemd dat we altijd naar brussel trekken om te shoppen en cultuur op te snuiven. een kwartiertje langer op de trein en we belanden in een waals walhalla... haha!

mons is een stad met veel draaiende en stijgende en dalende straatjes, nog allemaal geplaveid met kinderkopjes.

heel pittoresk, maar niet geschikt voor naaldhakken...

de achterzijde van de prachtige sint-waltrudiskerk. waltrudis is de patroonheiiige van mons, leefde in de zevende eeuw.

mons bezit een schitterende lijst van beschermde historische gebouwen en gevels. hier de gevel van een charmant oud spaans huis (la vieille Maison Espagnole (XVIe siècle)). op de achtergrond het belfort (1661-1669).

we lunchten in de oudste en meest kwaliteitsvolle brasserie op de grote markt, l'excelsior. de perrier-flesjes hadden warempel een warhol-etiketje!

en klimmen maar, en shoppen ...

toen we ons verstopten voor dronken studenten (was het saint verhaegen of zo, ze hadden bekladde kashpoesjeirs aan en stonken kilometers ver naar bier) een hip vintage winkeltje ontdekt. n. vond een splinternieuw bontjasje (nep natuurlijk) van esprit voor 15 euro... en ik kocht een roodbrokaten jas, superfeestelijk voor... 3 euro! echt heel mooi, passend en als gegoten.. bij een volgende gelegenheid trek ik ze aan, ik lijk wel angela merkel in kerstoutfit.

jaja, die avond doodmoe om negen uur naar bed, we hadden stang moeten lappen in mons, maar het was de moeite!

andy warhol in mons -

stijgen moet je en dalen

naar de grote markt.

sterretjes op straat, kerstmarkt -

en heerlijke motregen.

09-12-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

engelenzweet & kruidenboter

jaja, dit is de juiste omschrijving van wat er gebeurde deze zomer

al enige maanden geurde zij naar engelenzweet en kruidenboter

voelde zich elke nacht zweven op de eenenveertig milligram valeriaan

liep halfnaakt tussen de rimpeltjes

hij kwam de kamer binnen liep niet stapte niet

maakte een entree met sensueel lachje om de lippen

heupwiegend schouders in erotische kramp oeps!

etta james krijste I don't want you to be no slave;/ I don't want you to work all day;/ but I want you to be true,/ and I just wanna make love to you....love to you......love to you...ooooohhooh......love to you... keek zij werkelijk zo geil als het meisje op de vriendinnenheuvel in het cocacolalightmanfilmpje keek zij omfloerst als jodie foster in taxi driver van martin scorcese? met robert de niro? oeps ben broeds denkt zij maar o wee dat kan niet ben bijna zeventig mijn borsten wijken horizontaal naar links naar rechts heb love handles bubbelbuikjes geur naar engelenzweet en krudenboter dat kan niet dat kan niet…. ooooh!

23-11-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

Salon op zondag; bij Lieve Bollaert
Tentoonstelling, Meerdere kunstvormen
Lieve Bollaert nodigt drie hedendaagse kunstenaars uit om werk tentoon te stellen in haar atelier: Patrick Keulemans, Jan Locus en Liesbeth Marit.Iedereen met interesse voor cultuur kan hierover van gedachten komen wisselen. De werken van de kunstenaars dienen als katalysator.Het wordt een informeel gebeuren. Iedereen is welkom en brengt een stukje taart of gebak mee. Lieve zorgt voor koffie!

Wanneer
zo 10/11/13 van 14:00 tot 18:00 zo 17/11/13 van 14:00 tot 18:00 zo 24/11/13 van 14:00 tot 18:00
Waar
Atelier van Lieve Bollaert
Vestingstraat 48, 1500 Halle

dit bericht heb ik krek overgenomen van uit in vlaanderen. het evenement is al een weekje achter de rug. vanochtend (om 4 uur, in bed) besliste ik dit bericht af te werken, want een volgend bericht stuwt mijn tokkeldrang reeds in het honderd. de lectuur vannacht van het boekje bonsai, van de chileense auteur alejandro andrés zambra infantas bracht mij terug naar het verleden. ik kreeg een visioen (neen, niet van zwemmende herten of wadende paarden), maar van een hotelkamer in parijs, waar ik met mijn toenmalige geliefde rond sluimertijd dazai osamu las en yukio mishima, en onmiddellijk herinnerde ik me ook een gesprek op de parijse metro met een prachtige peruaanse jongen, die me vertelde dat hij nederlands studeerde, want hij had gezien dat ik een boekje bijhad, geleend van de bibliotheek van de belgische ambassade: herman teirlinck. de jongen leek op zambra.

terug naar de vestingstraat in halle. kunstenares lieve bollaert verrast iedereen met nieuwe initiatieven, projecten, tentoonstellingen. een unicum hier in halle, waar tot nu toe heren kunstenaars de plak zwaaiden. ik stelde haar deze pertinente vraag: of zij zichzelf zag als een vrolijke kunstenares. na enige momenten van aarzeling vertelde ze me, dat zij wou uitdrukken hoe een vrouw zich voelt in deze samenleving. net wat ik enkele jaren geleden zelf ook zou hebben gezegd. alhoewel ik nu in woestijnmeisje, zelfbedacht runenspel beweer:

ach liefje, luister niet naar zijn gefluister. je alfabet, je namen,
het is niets. je liefdes, het is niets. je schaamte, je bedrog, je verraad, het is niets.

sweetheart, it’s nothing....

ik kom dus in opstand, schud het juk van me af, op weg naar de vrijheid, het licht...

dichteres annemarie estor, winnares van de herman de coninckprijs 2013 voor haar bundel de oksels van de bok* worstelt blijkbaar met hetzelfde gedachtengoed: het leven van de vrouw is een nachtmerrie-achtig avontuur, de man (die symbool staat voor de samenleving), laat haar voelen dat hij haar nekje ook kan doen knakken:

Soms sprak
hij of hij messen klemde met zijn tanden. Dan legde hij
zijn spieren op mijn appel, liet hij voelen dat mijn nek
ook knakken kon

maar annemarie kiest voor de overgave. zij wil opgaan in iets groters, iets goddelijks. zij kruipt door de modder omdat ze dat zelf wil en incasseert de blutsen en de builen. zij denkt, voelt en handelt zonder gêne*.

lieve bollaert handelt ook zonder gêne, maar is een dame die het emancipatie-gedachtengoed omzet in daden. geen gezwets over overgave, vrijheid, het licht enz... daarbij geeft zij ook andere kunstenaars een plek in haar atelier... waw!

 

19-11-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

ooit schreef ik: no more light!

nu zeg ik:

licht, licht, licht!

vijftig tinten aubergine
opgedragen aan david foster wallace, die in de bleke koning super literaire fragmenten afwisselt met technische passages en dat alles op 1 bladzijde

wie had ooit gedacht dat op die bewuste donderdagochtend
31 oktober 2013 op de ninoofsesteenweg nummer 58
in het winkeltje met de buitengewone naam exclusive
(enig! apart! bijzonder! uniek!)
een kledingzaak onvergelijkbaar in zijn soort
want bestemd voor dikke dames
de vloer omhoog kwam in de pashokjes
ik voelde me wankelen wiebelen zweven neen toch zei ik
is dit nog het effect van mijn jaarlijks broeds zijn
of is het hier plots italië of tokyo of brazilië

vreemd dat omhoogkomen stopte even plotseling
als het begonnen was had net een dure tuniek gepast
met dromerige auberginekleurige bloemenmotieven
had net bij mezelf gezegd de kleur van mijn rode schoentjes
in dit neonlicht is prachtig je ziet de regenvlekken niet
toen de strenge verhuurster er onverwijld werd bijgehaald
zij was de buurvrouw en de eigenares van huizen
en huizen en appartementen in de wijk
de man van kathleen (de mollige beeldschone gerante
die prachtige donkerrode robijnen tranen aan haar hals droeg)
kwam kwaad binnen geschuifeld toen begon een lang gesprek
over vochtinsijpeling en click clack vloeren
en boormachines en advocaten en verantwoordelijkheden

ondertussen had ik al de kledingrekken afgeschuimd
op zoek naar de juiste outfit om gedichten voor te dragen
op de antwerpse boekenbeurs ik sloop als een dievegge
in de nacht tussen de bijna vechtende panelleden
altijd opnieuw naar het pashokje met de omhoge vloer
trok alle roze en mauve en auberginekleurige
ook zwarte met luipaardmotieven
tuniekjes aan paste zeven pantalons met elastieken band
het verslag werd opgesteld ze gingen het onderzoeken

waarom moet jij optreden vroeg kathleen ik zei dat ik gedichten schreef
oh! zei ze als ik jong was las ik ook gedichten
maar nu ik lees ik chicklits zie ze liggen onder de toonbank
ik lees ze als ik me verveel in de winkel
ik zal je een bundeltje meebrengen zei ik
morgen beslis ik welke outfit ik kies moet nu naar huis
zo gebeurde het dat ik op halloweendag 1 november nogmaals
auberginekleurige tuniekjes paste bij kathleen
eindelijk had ik er eentje gevonden met elegante mousselinen voorpanden
vijftig tinten aubergine dacht ik

in de winkel waren er ondertussen twee dikke dames
bijgekomen de ene was mooi inktzwart gekleed de andere
met een dikke bobbelbuik bloeide in oranjerode bloemenprints
misschien was zij ook broeds bedacht ik
op haar leeftijd oeioeioei
lees eens een gedicht zei kathleen en ik las
it’s not only rock 'n roll baby, not only rock ‘n roll
de dame in bloemenprints trok grote ogen
bij het woord condoom zij had zeventig tinten grijs gelezen
mijn gedicht was nog niet zo erg zei ze
het zijn vijftig tinten grijs zei kathleen geen zeventig
heb ze alle drie echte pornografie in het derde deel
kom je maar pas te weten waarom ze het doet

hoe is het met je vloer vroeg ik
misschien werkt de click clack vloer door de kou
antwoordde kathleen het is een hele klus een click clack vloer leggen
er moet speling zijn tussen de randjes en de muur
maar de inktzwarte dame vroeg toen een grotere maat

16-11-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

lievelingsboeken van afgelopen week:



een rasschrijver! daarvan geniet ik het meest: zo gewoon, vlot, onderhoudend, grappig, vliedend, schijnbaar ongekunsteld schrijven. af en toe is karl ove ook heel diepzinnig: omdat de diepzinnige fragmenten ingebed zijn in het voortkabbelend gebabbel, vallen zij des te meer op. herkenbaar: in de dagelijkse stroom van gebeurtenissen, conversaties enz... zegt iemand plots, zonder het zelf te willen, iets ongelooflijk grappig, dromerig, diepzinnig, hilarisch, metafysisch, bovennatuurlijk, paranormaal  enz...

natuurlijk kan ik ook genieten  van wat ik noem  hoogstaande literaire taal, met veel kronkels en additieven. maar soms veel vermoeiender om te lezen. eist veel meer concentratie, veel meer traagheid. maar ik wil meezweven op gevleugelde woorden, op lichtheid, als een donsveertje in de wind.

knausgaard is ook heel noordelijk: hij leeft voor de helft van de tijd in een donkere omgeving (6 maanden dag, 6 maanden nacht), zijn eetpatroon is herkenbaar (acht boterhammen), zijn hang naar drank ook. en hij schrijft 's nachts....

Deze notities zonder titel komen uit het boek mumyōshō en zijn geschreven in de japanse 12^de eeuw. het zijn gesprekken omtrent dichters en gedichten. kamo no chōmei (鴨 長明, 1153 of 1155–1216), auteur, dichter en essayist) geeft goede raad aan dichters die zich in het schrijven van de tanka willen bekwamen.

vreemd, deze tekst op de cover:

il arrive aussi qu'une dame récemment entrée au palais, ou au contraire rompue à tous ses usages, vous adresse, en guise de ce qu'elles appellent "une équivoque", un ou deux vers d'un poème que vous n'avez jamais entendu. si on comprend ce qu'elle veut dire, on lui répondra comme on veut. mais si le sens reste obscur, on peut répondre par un simple "vous n'y songez pas..." pareille réponse est adaptée à tous les cas. elle convient aussi bien pour le cas où la dame vous exprime son amour que pour celui où elle vous fait des reproches ou se plaint de vous. si vous le dites sur un ton de fâcherie, vous semblerez avoir cédé à un mouvement d'humeur, mais vous pourrez toujours tourner le reproche en un spirituel badinage.

 kamo no chômei,  des procédés pour le cas où une femme vous adresse un poème, notes sans titre, vers 1212.

de laatste vrucht van marleen. een overdaad aan kijk- en leesgenot! ik schrijf eerstdaags een recensie voor de auteur.
en er zit een echt spiegeltje in dit boek!




mijn recente aankoop!

maar… o, wat een plezier was het om te lezen! als de letters hun juiste klank hadden gekregen en zich tot woorden vormden die ik kende van mijn eigen mond en die van de anderen, als de samenstelling van de woorden alle verklaringen van de wereld voortbracht en verhalen die bij elkaar mijn hoofd van binnenuit bekleedden alsof dat benige gewelf de muren vormde van het museum en de bibliotheek van de universiteit van kopenhagen… (p.26)

16-11-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

Het moet je maar overkomen, dat je grootvader Lieven Colardyn heette. Dat deze man, een architect, in het interbellum een excentrieke kubistische villa ontwierp, een der stoutmoedigste bouwkundige kunstenaarsidealen in België.

Het moet je maar overkomen, dat je grootvader stierf enkele maanden vóór je geboorte.
 

Het moet je maar overkomen, dat je zussen voor je vijftigste verjaardag in datzelfde huis in Tiegem een feestje organiseerden, waarbij je schliderijen en beeldhouwwerken zouden worden tentoongesteld naast kunstwerken van je grootvader. Dat je daar gedichten zou voordragen en je oudste zus de gedichten van Lieven Colardyn…

Het moet je maar overkomen, dat het op die bewuste dag, 13 oktober 2013, pijpenstelen regende. Dat het stormde. Bomen en struiken zwiepten gevaarljk van links naar rechts, bladeren en takken zwabberden door de lucht, de tuin van Villa Zonnekracht* was gevaarlijk gebied...

*

Toch reisde ik stoutmoedig naar Tiegem, want het hele verhaal rond de familie van kunstenaar Hans Claus intrigeerde me en de affiche op de uitnodiging (ontworpen door Ilse Kerkove) prikkelde mijn verbeelding...

De Tiegemberg in Tiegem, waar Villa Zonnekracht werd gebouwd, is bijna de Vlaamse Ardennen, op de grens tussen Oost- en Westvlaanderen. ik slaagde erin door het grote raam toch een foto van de tuin te nemen, met een doorkijkje: een glooiende heuvel, een stormhemel die geen spatje zon toeliet, de einders mistig. Toch een mooi fotooke, vind ik.



Dit is de vreemd kubistische (?) ingangsdeur van de villa. Deze foto leende ik van de nieuwssite van Anzegem.* 



Alsook deze foto. Villa Zonnekracht is nu een permanent museum, waar schilderijen en beeldhouwwerken van Lieven Colardyn worden tentoongesteld. Eigenlijk had ik graag een foto van de villa zelf gepu, maar de enige foto die ik heb gevonden op internet is beschermd.

Een eigen foto. Beelden van Hans Claus vormden een mini-zuilengang aan het begin.

Soms was het moeilijk het onderscheid te malen tussen de kunstwerken van Hans en de kunstwerken van Lieven. Maar dit is duidelijk geen schilderij van Hans. Oeps! koestert deze mooie dame met het lange haar daadwerkelijk een doodskop?

In een apart zaaltje hingen 'politieke kunstwerken', waaronder een dubbelportret van Osama Bin Laden. Mooie baard!

Aan de muur een monumentaal wandtapijt waarop een massa donker gekleurde mensen in de rij staan, hoogstwaarschijnlijk bij een voedselbedeling. Opeengepakt als sardienen in een blikje. Een aanklacht.

Detail.

Hans Claus heeft 4 zussen. Hij is de jongste (niet van de zussen, wel van het gezin). Deze leuke zus (in zwart en rood) zong een liedje van George Brassens, Elle est à toi cette chanson...

En deze dame droeg krachtig gedichten voor van haar grootvader Lieven Colardyn.
Ik was helemaal weg van haar cognackleurige ribfluwelen pantalon!

Het koor met de mooie naam Acantus fleurde het (natte) gezelschap op met een keur aan Vlaamse, Italiaanse en Engelse liedjes. De jongeman in het midden en de jongedame aan de piano zongen samen If I needed you, een track uit de film The broken circle breakdown. Zo mooi, ik kreeg er zowaar kippenvel van.

Lieven Colardyn maakte dit beeld en droeg het op aan Vlaanderen, dat in zijn tijd nog worstelde met zijn 'profilering'. Een mooie vrouw als symbool voor Vlaanderen... Tof! Ineens moest ik denken aan het schilderij De Vrijheid leidt het volk (La Liberté guidant le peuple) van de  Franse schilder Eugène Delacroix, waarbij ook een naakte dame symbool staat voor heropstanding. Maar de Française is wel wat dynamischer....

Nog een prachtig beeld en een mooie foto, al zeg ik het zelf. Dit lijkt me dan weer Egyptisch, zo mysterieus en statig. Alhoewel Egyptische beelden in de verte staren en niet naar de hemel.

Dit is Hans Claus, de feesteling. Hans publiceerde reeds 7 dichtbundels.
Het supersterkgedicht Wolf hieronder komt uit de bundel Overwicht, opgedragen aan zijn moeder.


Wolf

Op het einde lacht een wolf je toe.
En heel het bos krijgt rillingen
omwille van het sprookje dat verstilt.

Dat het van harige monsters zou afhangen
dat de wereld moegedraaid een laatste wending neemt,
zo van ik om jou en jij om mij, wie had dat gedacht?

Och, het draait op het einde hoe dan ook om een vruchteloze
poging lief te hebben, grootmoeder zijn voor een gulzig beest
dat loert naar alles wat in ons aan liefs beweegt, het is een beeld

goed aan mij besteed. Met klasse,
in een laatste blijk van eerbied voor het leven
lach ik, wolf geworden grootmoeder zijnde, de jager in the face


Tegelijk wil ik hier ook vermelden dat Hans zich engageert voor het lot van de gevangenen. Hij is directeur van de gevangenis van Oudenaarde en wil het gevangeniswezen hervormen naar Scandinaafs model. Bewonderenswaardig!

*

Een vriendelijke meneer gaf ons achteraf een lift naar Oudenaarde. Hij bleek een operazanger te zijn. Hij vertelde ons over een operazanger die oefende in kopstand: kwestie van zijn hele lichaam te betrekken in de muziek!

Leuk verhaal.

Nog een kiekje van het prachtige Gothische stadhuis....

En met deze foto wil ik dit bericht afsluiten. In Oudenaarde helpen ze de mensen zo een gasboete te ontwijken...


* Deze villa, Tiegemberg 56,  werd ontworpen in enge samenspraak tussen bouwheer Lieven Colardyn (1894-1962) maar ook beeldhouwer en kunstschilder én de jonge architect Lucien De Munnynck. De werken duurden, in twee bouwfases, toch vijf jaar. In de villa, die nu onbewoond is, zijn veel beeldhouwwerken en schilderijen tentoongesteld van Colardyn. Een enig museum !

* http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=BLPCO_20120916_001

14-10-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

je zou het niet zeggen: al meer dan 15 dagen herfst! in mijn tuin bloeit (nog steeds) een crèmekleurige met zachtroze-hartjes hibiscus, struiken en bomen beginnen nu maar pas te verkleuren. ondanks mistige ochtenden en avondkilte loop ik in zomerkleren rond. zwarte winterjassen en dikke pulls, bweeeeeek! moet er niet aan denken! ik wil kleur, kleur en nog eens kleur!

omdat het zo fijn nazomert, wandelen we graag in parken en tuinen. eeuwigdurend vakantiegevoel, heerlijk! en een weelde aan plantjes en bloemen om te ontdekken...



deze boom heeft toch al een kleurig randje....




maar het schattig ezeltje in de wei trekt er zich niks van aan en graast onverstoorbaar verder...



deze zachtglooiende plek is pas gemaaid...



dit lijken wel krokusjes! maar ik vrees dat dit de uiterst giftige herfsttijlloos is.

de herfsttijloos bevat op basis van drooggewicht zowel in de knol als in de bloemen en zaden 0,3-1,2 % colchicine, een sterk vergif.  

op wikipedia vind ik dit:

'Er was een tijd dat kinderspeelgoed vooral door de natuur werd aangereikt. In de zaaddozen van de herfsttijloos rammelen de zaden. Kinderen plukten deze zaaddozen wel. Het werd dan een levensgevaarlijk rammelaartje. Sommige kinderen aten de zaden en overschreden de dodelijke dosis colchicine. De dodelijke dosis wordt geschat op circa 20mg. Eén zaad bevat ongeveer 4 mg colchicine.'

toch een supermooi bloemke...



kamperfoelie wordt ook wel 'geitenblad' genoemd. dat komt overeen met het franse 'chèvre-feuille', het duitse 'geißblatt' en het italiaanse 'caprifoglio'.  de bloemen hebben vooral 's avonds een sterke zoete geur.



en dit is waarempel het bergamotkruid, het plantje wiens etherische olie aan earl grey tea zijn typische smaak geeft.



 we vonden ook chocoreiplantjes...



en de warmgele goudsbloem, een wondehelend en ontstekingsremmend kruid.



tja, het is dan toch herfst. we struikelden bijna over de stekelige bolsters van de paardekastanje!


zo. dus toch weer herbegonnen met bloggen.

dit is een vrolijk bericht, want na deze prachtzomer wil ik de hele winter opgewekt zijn.

alsof ik in het zonnetje loop, op de kade van een kleine vissershaven aan de adriatische rivièra...

06-10-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

kris van trier speelde verrukkelijk: hij was ugolin, de neef



délie, de kuisvrouw, werd gespeeld door yves degryse, die ook de bloemenverkoper, ange de timmerman, de werkman, de dokter, de kledingverkoper en de priester voor zijn rekening nam. een huzarenstukje!



de kweekkonijnen van jean zijn in kartonnen pakjes toegekomen, wat een geharrewar!



in het tweede deel (manon) gniffelen papet en ugolin omdat de zaken goed gaan, dank zij de opnieuw blootgelegde bron. ugolin kweekt anjers oftewel genoffels



de konijnen waren eigenlijk knuffels...



hier zijn we warempel getuige van een dansje....



maar de burgemeester, gespeeld door de sublieme waas gramser, wil de zaak van de dichtgemetselde bron uitgeklaren!



ook de rol van de ingenieur neemt waas voor haar rekening



de pastoor op zijn kansel



en tenslotte zien we hier ook maaike neuville, in de rol van manon, naast de leraar, gespeeld door frank dierens, die ook jean speelde in het eerste stuk

10-08-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

dichteressen wyszlawa szymborska en julia hartwig

oef! ondanks de hitte probeer ik toch elke dag wat zinnigs te doen. de verleiding is groot om met het zoemende geluid van een ventilator op de achtergrond uren naar radio klara te luisteren, of aan een ijsje likkend de krant te lezen en niks anders dan de krant, of gewoon te niksen en te niksen en te niksen...toch heb ik vandaag besloten om dit blogbericht af te ronden. was er al aan begonnen eind juli, af is af.

.

al een decennium lang organiseert schilder en dichter jos de decker een poëzie- en kunstenfestival in de mansfeldhoeve, oudenaakse straat, 4 te elingen. een deelgemeente van pepingen, in het pajottenland. een kwartiertje rijden van bij mij.

ook dit jaar*  waren er tal van geprogrammeerde activiteiten, o. a.  een kunstexpositie en een poëziewandelroute. op 21 juli begon om 14 uur de POOLSE DAG, met om 19 uur een poëzieavond omtrent poolse dichters, door drie sprekers dichters-vertalers en waarop ook roel richelieu van londersele zou voorlezen uit eigen werk.

mijn vriendin a. en ik daar naartoe, ondanks de verzengende zon... het viel ons onmiddellijk op dat binnen de muren van de grote schuur waar de poolse avond doorging, de temperatuur aangenaam koel was. de bouwheren van vroeger wisten wel hoe ze moesten bouwen om hitte en kou de baas te blijven.

op de website van het pools instituut, dienst cultuur van de ambassade van de republiek polen in brussel* vond ik volgende tekst:
(ingekort!)
 
Poolse poëzie doet bij weinig mensen in België een belletje rinkelen, ondanks haar rijke traditie en een bekroning met de Nobelprijs in 1980 en 1996... De thema's van de Poolse poëzie worden gekenmerkt door het verdwijnen van de Poolse staat op het einde van de 18de eeuw, de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog en het leven onder een communistisch bewind na 1945. Volgens de Poolse dichter Czesław Miłosz, Nobelprijswinnaar in 1980, zijn de Poolse dichters verbonden door een historisch bewustzijn dat zich voedt met de tragedies van een gemeenschap.

Na 1945 werd poëzie het uithangbord van ’s lands literaire leven met als hoogtepunt de twee Nobelprijzen. De trauma’s van de Tweede Wereldoorlog lagen nog vers in het geheugen.  Bovendien kwam er een communistisch regime dat censuur en zijn visie op het artistieke leven aan schrijvers opdrong. Desondanks behield de Poolse poëzie al die tijd zijn vitaliteit en volgens Tadeusz Różewicz, bekend Pools dichter, stond de Poolse poëzie zelfs “na de dood weer midden in het leven.

Aan de ene kant is er de taalkundige poëzie, die de mogelijkheden van de taal als communicatiemiddel exploreert en waarbij de nadruk op de taal zelf ligt. Aan de andere kant wordt poëzie opgevat als het vermogen om de menselijke ervaring in taal te vangen.

de leidraad op de avond was de bloemlezing “na de dood stond ik midden in het leven",  over de kopstukken van de naoorloge poolse poëzie, samengesteld door rené smeets, kris van heuckelom en maarten tengbergen en uitgegeven bij P.

op de webpagina van P. lees ik het volgende:

Peetvader van de erudiete cultuurpoëzie Milosz, ironicus Zbigniew Herbert, publiekslieveling Szymborska en antitraditionalist Tadeusz Rozewicz vertegenwoordigen 'de oude garde', die in het eerste kwart van de 20^ste eeuw het levenslicht zag. Ook Julia Hartwig behoort tot die generatie, alhoewel ze lange tijd in hun schaduw bleef staan.

De 'Nieuwe Golf' biedt zich aan met Stanislaw Baranczak, Adam Zagajewski, Ryszard Krynicki en Ewa Lipska. Zij ontmaskeren in hun gedichten de holle communistische 'newspeak'. De andere 'jongeling' Janusz Szuber maakte pas in de jaren negentig zijn spraakmakend debuut.*

ach, ach, heel mooi allemaal, maar desondanks wil ik luisteren, kijken en lezen...

.

ik fotografeerde dit gedicht, opgehangen aan een buitenmuur. het is van czesław miłosz.



dit is jos dedecker. zijn hemd was gestreept, dus niet full roze, maar dat zie je niet op de foto.



dit is prof. dr. kris van heuckelom. een nog jonge man, die met vuur poolse gedichten voorlas, in het pools natuurlijk. wij wilden enkele verzen nazeggen, maar na enige tellen waren onze kaken verkrampt...



dichter johan van cauwenberge las de poolse gedichten in het nederlands.

tussendoor las johan ook nog eigen gedichten voor. ik had eerljk gezegd nog nooit van deze dichter gehoord (wat niets zegt over hem, maar wel over mij), maar ik merkte dat hij toch al heel wat bundels had gepubliceerd.

ik hield erg veel van zijn natuurgedichten. 

roel richelieu van londerzele was de speciale gast.

leuke man, maar geen leuke foto: in het midden van zijn gezicht heeft roel een neus staan, geen micro, haha!

dit is dus al veel beter. bij de voordracht van zijn gedichten bedacht ik eensklaps: bestaat er zoiets als vlaamse poëzie? ik bedoel, stel dat vlaamse dichters naar het buitenland gaan voorlezen, krijgen hun gedichten dan eigenschappen toegedicht die als specifiek vlaams worden beschouwd?

ik merkte wel op dat roels gedichten korter waren, meer ingedicht. misschien ook vierkanter.  ik bedoel: ik zag echte gedichten verschijnen in mijn hoofdje...

terwijl poolse gedichten zomaar bij mij binnenvloeiden… omdat de verzen meer op spreektaal leken? eenvoudiger waren? omdat het zingen was, wat de dichters deden?  maar toch ook langere gedichten.....

lappen tekst!

24-07-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

in dit schattig gebouwtje, een apart staand, gerestaureerd torentje daterend uit de 19^de eeuw is het rozenmuseum ondergebracht. een wit kronkelpad tussen statige stamrozen brengt ons er naartoe.



natuurlijk bezochten we de vermaarde rozentuin. hij was op zijn mooist. overal hing een heerlijke rozengeur, wij konden ons geluk niet op om zoveel schoonheid...

zindert de zon

onder de oude bomen

bloeien de rozen

nachtblauw is de nacht en ademloos de rozen

zij bloeien in schoonheid, een witte roos is de max

verrukkelijk en dan rabarber

verpulverd

zelfs in de schaduw

van deze vreemde plataan

oef - wat een hitte!

ik lees net de omweg van gerbrand bakker. het verhaal speelt zich af in wales, op het platteland. het hoofdpersonage agnes dwaalt door een redeljk verwilderde omgeving en vindt een steencirkel, een grotere dan bovenstaande. zij valt in slaap bovenop een steen en wordt gebeten door een das, haha, vreemd toch wat men zich uit een boek herinnert...

deze steencirkel intrigeert mij. moet nog opzoeken waarom men deze installatie heeft neergeplant tussen de rozen.... 



tja deze foto wou ik eerst niet publi, ik lijk wel miss parple, pardon, miss marple




tot slot: deze roos komt uit mijn tuintje...

14-07-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

06-07-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

Postkaart, Generaal zicht op de piramides, begin 20ste eeuw

© Koninklijk Museum van Mariemont. Foto Michel Lechien

keramiek uit korea

een wasbekken uit de romeinse tijd

een antiek chinees orkestje, heel grappig

deze kameel is chinees!

... maar deze kandelaar komt uit iran.

05-07-2013 om 20:25 geschreven door nicole2  

aan het eind heb ik het over de sprokkelkoningin, het veredelde sprokkelvrouwtje van weleer, een figuur beladen met een geweldige symboliek. lees hierover het artikel van Irmgard Busch, Sprokkelen en Takkewijven, verschenen in symforosa nr 12 (een tijdschrift voor vrouwen).

dit kwakkelweer brengt mij

in een toestand van wolken

nog aangenaam ook

wonen in een hibiscus syriacus

of in een hangpetunia

is een droom

zachtroze sluiers

een hemel van cyclaam

de protuberantie van meeldraden en stampers hinderen tegelijk

alsof zij middelpuntvliedend zijn

niet centrifugaal maar centripetaal

mooi weliswaar maar bang

de regen is alom

het diepste water is het water onderwater

zij hangt van het water en druipt zwaar in het halfrond

lobelia’s lijken vertrapt

variërend van lichtblauw tot koningsblauw

wacht maar tot de tropen komen

the deep blue sky and the bayou (wij krijgen

de helft van het huis, de deur wordt vooraf opgestuurd)

pakjes op onweer

stortregens in de keuken

de bakken

meeuwen, zij vormen het echte gevaar

daarom houden wij het op een bed

waarop alles gespreid

alles verzorgd tot in de donkerste puntjes van de oneindigheid

daar ben ik niet zo zeker van

niet van het heelal

het alomvattende water

het regent hier overal, overal leugens

nachtblauw is de nacht en ademloos de rozen

zij bloeien in schoonheid, een witte roos is de max

verrukkelijk en dan rabarber

verpulverd. de pottentuin neemt plaats

het is drukkend en bedrukt

wij genieten ongebreideld van het water

de zon en de vlierbessen

het hout drogen we daarna

alles komt terug, de tijd is een cirkel

wij zijn als hout, gerimpeld, geduldig

taai weliswaar maar niet ontegensprekelijk

tegenspreken kan, tegenspreken is nodig

tegenspreken is pijnlijk

de dagen vervliegen in gouden zuchten

het is weer zover

het hout droogt zienderogen

stapels groeien op stapels

ik breek de takken middendoor en doe een schietgebed

begroet de vlier en hak hem in stukken

gebruik hem als mulch

bodembedekker

in deze bodemloze tuin

deze tombe

ik moet mij verontschuldigen

alle begin is moeilijk

nog even en ik ben bezig

met de terugkeer van de sprokkelkoningin

zij is het mooist in roze, haar totemdier de specht

29-06-2013 om 07:59 geschreven door nicole2