Reis naar het Scottish Crop Research Instituut

De kleinfruitgroep van de Boerenbond richtte o.l.v. consulente Leen Jolling een driedaagse reis in naar Schotland.

Met Ryanair werd er ’s avonds vertrokken van Charleroi naar Edinburgh. De twee auto’s voor telkens 5 man werden opgehaald. Leen had haar GPS bij om in het donker naar het hotel te rijden. GPS, een fantastische uitvinding voor een dergelijke gelegenheid.

Een bezoek aan het S.C.R. I. stond reeds lang op mijn verlanglijstje. Wellicht is dit het voornaamste opzoekingstation voor kleinfruit van Europa. Naast kleinfruit ontwikkelt men ook nieuwe, tegen de plaag zo resistent mogelijke aardappelrassen (o.a. Lady Balfour, genoemd naar de eerste vrouwelijke bioingenieur in Engeland. Zij schreef al in 1943 ‘Living Soil’ en creëerde het Haughley Farm experiment : een dertigjarige vergelijking van enerzijds klassieke teelt naast biologische   -organic in het Engels- teelt). Men doet ook onderzoek naar granen enz.

Nieuwe frambozenrassen krijgen als eerste woord Glen. Glen in het Schots betekent: nauw dal. Zwarte bessen herkent men aan Ben : berg. Bramen aan Loch : meer. De bramen die jullie eten zijn hoogst waarschijnlijk

Loch Ness bramen, het algemeen geteelde standaardras.

Glen Clova en Glen Moy waren lange tijd de standaardrassen onder de Frambozen. Momenteel wordt er in Groot Brittannië voornamelijk gekweekt met Glen Ample.

Het nieuwe topras bij de zwarte bessen is Big Ben.

We werden ontvangen door Rex Brennan, het afdelingshoofd kleinfruit. Onderzoekster Alison Dolan vertelde over de diverse testen waaraan de nieuwe rassen gedurende verschillende jaren onderworpen worden. Als ze uiteindelijk waardevol blijken krijgen ze een naam en een paspoort.

We troffen het niet bepaald met het weer. Bij de eerste maal  gaan kijken naar de veldproeven begon het stilletjes te regenen. Eerst had ik nog menen een veldleeuwerik te horen. Men heeft er veel ruimte: bedrijf 1: 120 Ha; bedrijf 2: 250 Ha.

Frambozen moeten stekelvrij zijn en resistent tegen de wortelziekte van de frambozen, daarbij stevig, mooi rood en van goede smaak.

Bij zwarte bessen is het smaakaspect belangrijk gezien er afzet is bij de grootwarenhuizen. De prijs is beter dan bij verwerking. Ik proefde verschillende proefrassen en de goede smaak verraste mij. Paters, zwarte bessen in ’t West-Vlaams, waren voor mij als kind een lievelingsfruit.

Deze bezoeken gebeurden onder leiding van mevrouw Niki Jennings, die instaat voor de ontwikkeling der rassen. Zij is enkel naamgenote, geen verwante van Derek Jennings, die hier vele jaren werkte en tal van rassen kweekte waaronder Glen Clova en Glen Moy. Ook de Taybes, in de handel gebracht in 1978 staat op zijn naam. Ik heb hem in 1992 leren kennen na zijn pensionering. Hij was verhuisd naar Otham, een buitendorp van Maidstone,  de hoofdplaats van Kent. Hij verkocht toen bramen Waldo, Loch Ness en Silvan en de purperen framboos Glen Coe. In 1996 had ik met enkele fuitvrienden weer een afspraak. Toen vertelde hij dat hij pas vernomen had dat in een tuin in het graafschap Buckinghamshire een stekelloze mutatie ontstaan was van de Taybes: de Buckingham Taybes.

In de latere namiddag volgden bedrijfsbezoeken. Met het regenweer konden we minder genieten van het golvende landschap.

Het bedrijf dat we bezochten werkt met een aantal andere bedrijven samen in de groep Angus, dezelfde naam als het graafschap hier.

We zien een landschap met vele tunnels van honderden meter lang.

Het bedrijf is 400 Ha groot, waarvan 140 Ha kleinfruit. We bezochten de tunnels met frambozen en bramen. De zwarte bessen staan in openlucht.

Voor het plukken heeft men maar eventjes 450 plukkers nodig, mensen uit de vroegere Oostbloklanden.

Op een andere locatie zagen we de frambozenplanten van het ras Glen Ample, die onlangs uit de frigo kwamen. Men had ze per 3 geplant in containers, gemaakt met zwart plastiekfolie. De blaadjes begonnen pas te ontluiken. Straks zou men deze onder tunnels brengen.

Na inchecken in het hotel reden we naar Dundee voor het avondmaal. De stroom  Tay is er een brede zeeinham geworden. Eerst werd een bezoek gebracht aan de fruitstanden van de grootwarenhuisketen Tesco.

’s Anderendaags reden we naar het hoofdbedrijf van Angus.

Weer ontelbare tunnels. We bezochten de tunnels met diverse aardbeien op stellingen in betonijzer.  We konden ook proeven in een tunnel met rijpe vruchten van het recente, lekkere ras Sonata. We verplaatsten ons per auto naar de diverse tunnelcompexen: frambozen, blauwe bessen en bramen. We konden het vroege bramenras Karaka Black proeven. Een Nieuw-Zeelands ras, met opvallend smakelijke, zeer langwerpige vruchten, gecreëerd met erfelijk materiaal van bramen uit het westen van Amerika. De dracht bedraagt echter slechts een vierde van deze van het huidige, overal geteelde topras Loch Ness van het SCRS, dat we gisteren bezochten. Maar wat een heerlijke smaak!

Daarna mochten we een kijkje nemen in de verpakkingseenheid. Eerst trokken we een stofjas aan en kregen een netje op het hoofd. Aan verschillende lijnen was men bezig met het inpakken van aardbeien en frambozen voor de verschillende grootwarenhuisketens. Voor elke keten zijn er eigen labels die tot zeven maal gecontroleerd worden om zeker een vroegere, zeer kostelijke vergissing te vermijden.

Na de lunch in een badplaats aan de kust was het tijd voor de terugrit naar het vliegveld van Edinburgh. Op ’t einde moesten we nog terugrijden naar het enige benzinestation op de autoweg dat we in de andere rijrichting hadden gezien. De auto moet immers met een volle tank terug afgeleverd worden. We zagen de collega’s links afslaan naar een andere autoweg. Wij konden gelukkig nog net rechts aanhouden naar het rond punt om terug te rijden.

In Charleroi was het opgehouden met regenen. Het onweer was al naar Antwerpen en Limburg getrokken. Ik was zeer tevreden in de regen terug te rijden.

De lange droogteperiode en hittegolf zijn voorbij.

FOTO’S

Het Scottish Crop Research Institut te Invergowrie (Dundee). Let op de URL. Op hun website is heel veel te vinden.

Afdelingshoofd Rex Brennan

Uiteindelijk krijgt elk nieuw ras zijn paspoort

Viruszieke planten in een serre

Onderzoekster Alison Dolan  en Kim Stevens van het ministerie

Eerste veldbezoek en ‘t begint te regenen

Sven Clemens, de opvolger van Patrick Meesters als directeur van de proeftuin Tongeren en onderzoekster Wendy Odeurs

Met Brennan aan de koffietafel

VERVOLG SCRI

Naar de frambozen en bramen

Met Niki Jennings bij de frambozen

De groep

Sven Clemens, de nieuwe directeur van Tongeren en Eddy Bal van de veiling Borgloon

Een toekomstvrucht?

Nog een voetbad bij de terugkeer

Bij de zwarte bessen

Een nieuw ziektebeeld bij zwarte bes

Bij het afscheid een presentje uit Vlaanderen.

Insecten verlekkerd op sap van Sterappel

Ik kreeg volgende mail.

Vorige week heeft mijn echtgenoot Lode, je opgebeld met een vraag ivm een barst in de schors van een sterappel.

Ik ben de volgende dag op zoek gegaan naar wondafdekmiddel. Bij Verlinden in Oelegem heb ik dan een product op basis van latex gekocht, Subopast verdeeld door Edialux.

Er staat ook Eco op het etiket.

De boom is hiermee behandeld en de volgende dag zaten er al terug een aantal wespen gaten te maken in die laag afdekmiddel (mogelijk hardde die niet genoeg uit door de hitte).

De boom begon ook weer direct sap te verliezen door die gaten. Lode heeft die gaatjes terug afgedekt en dan hebben we, omdat die insecten er altijd opnieuw naar toe kwamen, golfkarton over die latex gebonden.

Ook op andere plaatsen op de stam proberen wespen, met succes, gaatjes in de schors te maken.

Dit hebben we nog nooit meegemaakt.

Moeten we schrik hebben dat die boom met ziektekiemen besmet wordt door die wespen en vliegen?

Heb jij dit al ooit gezien?

Hilde

Ik heb dit inderdaad nog nooit gezien en ben gaan kijken. Een gewone wesp en een andere deden zich tegoed. Hilde had 2 vangplaten gehangen die na 1 dag al vol hingen met vliegen. Geen wespen of vlinders.

Boven de afdekking hadden insecten al een nieuwe wonde gemaakt. Ze hadden o.a. een hoornaar bezig gezien. Als ik er kwam zag ik o.a. 2 verschillende wespen: een gewone en de middelste wesp.

Heeft het sap van een sterappel een bijzondere aantrekkingskracht? Is er verband tussen de droogte met tropische temperaturen en de sapuitbraak?

Dit fenomeen heb ikzelf nog nooit opgemerkt.

Is er iemand van de lezers die hier wel mee bekend is?

Lode is een straffe natuurfotograaf:

natuur fotografie http://lode.piru.be/splash.html

Papavers – Maanzaad

Dit jaar belooft er een rijke oogst aan maanzaad, tenzij een koolmezenfamilie weer ontdekt waar ‘Adam zijn mosterd haalt’.

Dit was 5 jaar terug het geval. Alle rijpe papaverbollen werden toen aangepikt en de zaadjes werden opgesnoept.

Deze Russische papavers zijn nazaten van het zaad dat Mevrouw De  Meutter,  Russische, 35 jaar terug meebracht van haar familie uit Oekraïne.

Onze tuin lag 2 jaar braak wegens de aanleg van een gasleiding. De resterende papavers konden zich naar hartenlust ontwikkelen en opmerkelijk: enkel de papavers op de buitenkanten werden geplunderd. Waagden de mezen niet verder in de brousse?

Toen de tuin weer in gebruik werd genomen, verschenen ondanks het omwoelen toch weer enkele papavers. Deze bleven onaangetast. Blijkbaar was de slimme koolmezenfamilie verdwenen en was het familiegeheim niet doorgegeven aan andere soortgenoten, want ik heb nog steeds koolmezen in de nestkasten.

1000 Zonnen

Gisteren kwamen hier Kristine Matthijssens en fotografe in verband met het negende Afrikaans Tuinfeest van morgen zaterdag. Aleide demonstreerde de zonneoven en ’s namiddags kwamen zij terug om het resultaat te proeven. Vandaag verscheen hun artikel in ‘De Gazet van Antwerpen’.

Vanmorgen maakten 1000 Zonnen van VRT 1 een afspraak en kwamen hier even later filmen.

Vanavond, vrijdagavond om 19u40 te zien op TV1.

KEULEN  20/6

Elk jaar richt het Davidsfonds Halle in-de-Kempen een interessante reis in. Dit jaar ging het naar Keulen. (Tussen haakjes: Ik heb bijzonder goede herinneringen aan de uitstap van vorig jaar Antwerpen Noord, blog van 22/06/2009).

Jules en Miel hadden de reis weer grondig voorbereid en een parcours uitgestippeld. Miel had gezorgd voor een informatief brochuurtje.

We stapten uit ter hoogte van de vroegere haven en trokken via kleine straten de stad in. Op een gebouw stond een merkteken van een grote overstroming in de jaren 1700. Het eerste huis waar halt werd gehouden was het “Overstolzenhuis”, een van de oudste van Keulen, dat als woon – en stapelhuis dateert van 1230. Romaanse stijl: let op de rondbogen. Het deed van 1840 tot 1930 dienst als beursgebouw. Nu is het Museum voor toegepaste Kunst.

Over de Heumarkt (hooi-) met standbeeld van een koning wandelden we tot aan de achterkant van Gross St-Martin, een romaanse kerk van de 10 de eeuw, met massieve toren met vier hoektorens.

Op onze weg ligt menige Kneipe, café met eigen Keuls biermerk. Er zijn knusse pleintjes met speciale fonteinen met beeldhouwerk. Er werd stilgestaan bij een fontein ter gedachtenis van een Keulse volkszangeres. Iemand van de medereizigers, die een tijd in Keulen gewoond had, kon nog een strofe zingen. 

Terug op de Rijnkaai toonde Miel ons de in de grond gewerkte waterkering, bedoeld om een waterpeil tot 11 m tegen te houden. Het normale peil bedraagt 2,80m. In december 1993 was er een hoogste waterstand van 10,63 m.

We scheepten in voor een vaart op Rijn met smakelijk middagmaal. Eerst vaarden we stroomopwaarts, tegen de felle stroming in.

Pas dan realiseerde ik mij dat Keulen op de linkeroever van de Rijn gebouwd is. Ik had een tegenover gesteld beeld in mijn hoofd (cfr Antwerpen)

Terug uitgestapt ging de wandeling verder langs de Rijn tot en op de Hohenzollern brug, eigenlijk een zeer drukke treinbrug met een voetgangers/fietsers gedeelte Je ziet de treinen uit het hauptbahnhof vertrekken.

We wandelen naast het Ludwig Museum en het Römisch-Germanische Museum. Door een buitenraam heb je een kijk op het Dionysosmosaiek (2^de eeuw na Christus). Keulen was voor de Romeinen een bolwerk tegen de Germanen van over de Rijn.

We staan voor de imposante, gotische Dom. Eerste steen in 1248. Pas in 1880 geraakten de 2 torens ( hoogte 166 m ) voltooid.

De Dom is grotendeels gespaard gebleven tijdens de laatste oorlog. Rondom rond lag alles plat.

In de dwarsbeuk kwam in 2007 een nieuw brandglas van de beroemde, keulse, Gerhard Richter. Het nieuwe raam is bijna 19 m hoog en ruim 9m breed. Dit moderne werk past wonderwel in deze belangrijkste kerk van Duitsland.

Op de Alter Markt (oude markt), met zicht op de toren van het stadhuis, was het tijd voor een Pinkelpauze (plaspauze).

Bij het raadhuis waren er belangrijke opgravingen naar de resten van een in 1183 door de Keulse bisschop aan de Keulse joden toegewezen eigen gebied dat met poorten kon afgesloten worden, het eerste Joodse getto.

De fundamenten liggen zo’n 10 m lager dan het huidige grondniveau. In de loop der tijden werd de stad een heel stuk opgehoogd.

We passeren in de oude parochie het Wallraf-Richarts-Museum. In deze wijk woonden op het einde van de Middeleeuwen de belangrijkste patriciërs van de stad.

Naast het massieve, blanke volume van het museum staat de ruïne van de romaanse Sankt-Albanskirche. In de fond van de kerk heeft men een kopie van het beroemde treurende ouderpaar van Käthe Kollwitz geplaatst. Het origineel staat op het Duitse oorlogskerkhof van Vladslo, een 7 tal km van “De Reiger” te Ichtegem waar ik in mijn jeugd woonde.

Even verder komen we aan het huis Farina. Het is 300 jaar geleden dat Johan Maria Farina het reukwater uitvond dat Keulen wereldberoemd maakte. Nu is het een klein museum. Maar het is vooral concurrent 4711 die met de pluimen is gaan lopen. Ten tijde van de bezetting door de Fransen van Napoleon kregen de huizen een eigen nummer en in huis nr. 4711 werd eveneens “Keuls water, eau de Cologne “ gefabriceerd. Verder op de wandeling komen we er voorbij.

We wandelen door enkele, verkeersvrije winkelstraten.

In de St-Antonieter kerk zien we een monumentaal, hangend beeld van Ernst Barlach uit de Jugendstil periode van een eeuw terug.

Nog een merkwaardig, groot gebouw is de enorme, ruim 5000 vierkante meter grote stolp Peek & Cloppenburg, grootwarenhuis van Renzo Piano, de in Parijs gevestigde Italiaan die ooit samen met Richard Rogers het Centre Pompidou bouwde.

Onze laatste bestemming was het in 1985 opgerichte Käthe Kolwitz Museum Keulen.

Miel schrijft: “ Een zwaartepunt vormen de tekeningen uit alle scheppingsperiodes, o.a. vroege pastellen en kooltekeningen voor het satirisch tijdschrift “Simplicissmus”, studies over drukgrafische werken, die het scheppingsproces begrijpelijk maken, alsook enige van de mooiste en meest expressieve bladen uit de late tijd, toen Käthe Kollwitz (1867-1945) zich vooral met het thema dood bezighield.”

FOTOMATERIAAL    MET ALEIDE ALS FOTOGRAAF

Het Overstolzenhuis

Deel van de medereizigers

Koningsstandbeeld op de Heumarkt

Kneip (café)

Monument voor volkszangeres

Iemand van de groep, die lang in Keulen gewoond had kon nog een strofe zingen!

Beelden op een pleintje.

Achterkant Gross St-Martin

Gross Saint gezien van de Rijnkaai

We schepen in op Köln-Düsseldorfer voor een Rijnvaart met lunch

Inscheping

Bij de Severin Brücke, een tuigbrug, zoals Miel die ons 2 jaar geleden toonde in Luik.

Er passeren geregeld boten. Mooie oevergebouwen

Restant van de vroegere vestingmuur.

Op de boot

Oevergebouwen en weer een passerende boot.

Gross St Martin en Dom

We passeren een rivier cruise boot.

VERVOLG  2

Jules telt of er geen achterblijvers zijn

Ze zijn er allemaal

Gross St.- Martin van de Rijnkant

We bezoeken deze oude romaanse kerk

Middeleeuwse beeldengroep

Hogenzoller  brug

Idem met treinen. Aanstaande trouwers komen er een slot hangen, ten teken van hun engagement.

Hauptbahnhof

Aan de Dom.

VERVOLG 3

De Dom

In de Dom

Het Richter glasraam

Dit is een replica op ware grootte van de torenspits.

Römisch Germanisches Museum ( en een late kerstman).

Bloemen in de stad

Op de Alter (oude) markt

Jules en Miel (met Micro) met gotische toren van het stadhuis

De inkom van het stadhuis werd later gebouwd en in renaissance stijl.

VERVOLG 4

Bij het opgegraven Joodse stadsgedeelte.

Opgraving

Het Farina huis van de uitvinder van het Keuls water.

De St-Alban ruïne

Kopie van het treurend ouderpaar van Käthe Kollwitz

Het Wallraf Richard Museum

Barlach beeld in de St-Antoniter kerk.

Het latere 4711 huis

Het Käthe Kollwitz Museum op de Neumarkt

Luchthaven Deurne

De Landelijke Gilde nam het initiatief voor een bezoek aan de luchthaven van Deurne. De gids-piloot maakte er een uitgebreid bezoek van van meer dan 3 uur.

Bij de start krijgt iedereen een batch.                                    In de hal hangt een portret van de eerste Belgische vliegenier, baron De Caters, 1908.

Het begint met echt inchecken. Vest uit, geldbeugel en sleutels in een box. Bij de doorgang door het portaal moest ik terug: ook schoenen uit en dan was er geen alarm meer. Een dame moest gefouilleerd worden door een vrouwelijke beambte.

Momenteel zijn er op vrijdag vanuit Deurne 6 vaste verbindingen: 4 naar Londen City Airport in de Docklands en 2 naar Manchester. Verder zijn er de private vluchten. Er was net een Duits (letter D) ambulancevliegtuig geland. Je ziet de landenletter(s) op de romp. Voor Belgische vliegtuigen zijn dat twee OO’s. In de loodsen zagen we nog de N van de Verenigde Staten.

Op het terrein stonden de 3 vliegtuigen die terug waren uit Engeland. In de late avond zagen we nog het laatste vliegtuig landen. Het zijn Fokkertoestellen met turbopropellers. Die schroeven worden zeer heet: “Afblijven met de handen” zei de gids.

De landingsbaan meet 1480 m. Telkens een vliegtuig landt staat het verkeer op de krijgsbaan stil. De tunnel laat nog altijd op zich wachten.

We kregen uitleg over de diverse hulpwagens: o.a. de waterkar, de toiletruimkar, de batterijenwagen die zorgt voor de stroomvoorziening op de grond…

Men komt ook in sommige loodsen en we zagen er vrij grote privéjets,  en kleinere  toestellen, naast opleidingsvliegtuigen.

Een bezoek aan de brandweerkazerne maakt indruk met de reuze bluswagen met enorme banden, die toch 120 km per uur kan halen. Op snelheid komt het aan. In Deurne heeft tot nog toe gelukkig nooit ongelukken gehad.

Tenslotte bezoekt men het Stampe en Vertongen Museum met historische vliegtuigen, zelfs van de eerste wereldoorlog, die bij grote gelegenheden van stal gehaald worden om echt te vliegen.

Je hebt er ook de kans om een echte V1 te zien. Als jongen van 9 heb ik er bij ons thuis één horen en zien voorbijvliegen.  5 km verder te Bovekerke-Koekelare stortte hij neer en ontplofte.

FOTO’S

In de inkomhal

In de inkomhal

Inde inkomhal

Wegen van de bagage.  Wat het gewicht van de passagiers betreft maakt men een schatting: een Europeaan: 85 kg. Voor een Amerikaan neemt men 100 kg en een Aziaat telt maar voor 65 kg. Ik vraag mij af wat men doet met een gezelschap Suomi worstelaars?

Baron De Caters, de eerste vliegenier in 1908.

In het briefinglokaal waar de piloot gegevens opvraagt, noteert en instructies krijgt (o.a. meteo).

Idem

Buiten

Buiten

De indrukwekkende brandweerwagen

Naast de brandweerwagen (voorzitter Marcel Cools, de enige nog echte boer van Halle en echtgenote).

De eerste schroeven waren in hout (tot in de 20 tigerjaren).

Tweedekker

Let op de mitrailleurs. Eerst schoten piloten met pistolen naar elkaar, maar dra kwamen de mitrailleurs. Men mocht netuurlijk de eigen schroef niet stukschieten. Daarvoor had men een synchronisatie uitgevonden die enkel schieten toeliet nadat de schroef net voorbij was. Als ik het goed onthouden had draaide een schroef toen ongeveer 1500 toeren per minuut. Later met vierspakige en nog vlugger draaiende schroeven bevestigde men de machinegeweren aan de vleugels.

Duits toestel

V1

V1

Het Tuinclubje bij Renée (begin juni)

Toen 10 jaar terug het belendend perceel aangekocht werd, is Renée begonnen met de moestuin. Vroeger had ze nooit getuinierd. Echtgenoot Luc, alhoewel zoon uit een boomkwekersgeslacht uit de streek van Wetteren, heeft andere interesses.

Eerst moest er echt ontginningswerk gedaan worden om het door bramen overwoekerde terrein te cultiveren.

Daar is zij aardig in geslaagd.

Met compost en bentoniet, het beste kleimineraal wordt de zandgrond nog voortdurend verbeterd.
Er verrees ook en serre.

Achteraf kon zij nog zelfgekweekte tomatenplantjes uitdelen.

Zonnepanelen

De zonnepanelen zijn geïnstalleerd (15/6). We hebben een geschikt dak. De ligging is praktisch pal zuid en al jaren hebben we een zonneboiler voor warm water.

De ploegbaas was eerst niet gerust met het oude, niet effen dak. Achteraf was hij wel danig tevreden met het behaalde resultaat.

Een ploeg van 3 installeert de draagelementen en panelen, terwijl de andere 2 werken aan het elektrisch gedeelte: omvormers plaatsen, kabels leggen en aankoppelen.

Ze hebben het niet nodig aan het strand te liggen om te bruinen. Het kan best warm zijn om pal in de zon te werken. Gisteren was het goed te doen, 20° en een verfrissende wind.

FOTOMATERIAAL

Het begint met aanbrengen van de onderliggende planken en het plaatsen van de haken waarop de draagrails voor de panelen vastgezet worden.

De ploegbaas

Aleide had voor hen soep gemaakt met wilde planten

Aanbrengen van de draagrails

Idem

Idem

Panelen

Bedrading

Leggen van de panelen

Bonte Vliegenvanger (Muscicapa hypoleuca)

Wat een verrassing: een nieuwe broedvogel en dan nog een (zeer?) zeldzame. Een donker vogeltje met witte vleugelvlek en wat wit aan de zijkant van de staart. Het mannetje is zwarter dan het wijfje. Dit vogeltje heb ik hier vroeger nog nooit gezien. Sinds 2-3 jaar is zijn verwant, de veel meer voorkomende grauwe vliegenvanger hier echter verdwenen. Voordien was deze altijd een trouwe zomervogel. In een bepaald jaar hadden we een paartje aan de voorkant en een aan de achterkant van het huis: een in een half open nestkastje, typisch voor deze vogel; de andere had zijn nestje gebouwd tussen de vertakking op een liggende tak van een druif. Thuis op de boerderij te Ichtegem in West-Vlaanderen zat het nest dikwijls in de mik van een pruimenboom. Een geliefde nestplaats was ook het 1 liter conservenblik dat ik als jongen van 8- 9 jaar aan een liggende tak gebonden had. Ik herinner mij dat eenmaal de jongen geroofd werden door een ekster. Eksters waren in de omgeving van het Wijnendale bos echter zeldzaam omdat ze systematisch verdelgd werden door de boswachters.                                                                      De Bonte Vliegenvanger heb ik in mijn jeugd daar nooit gezien.

De bonte vliegenvanger heeft zijn nest in een gesloten nestkastje tegen de muur van de schuur. Het ouderpaar is druk doende met het aanbrengen van voedsel. Toen ik fotografeerde protesteerden ze heftig met een soort “swiet”, maar overwonnen toch dra hun schrik.

FOTO'S

1. Wijfje?

2. Idem

3. Mannetje?

4. idem

5. Wijfje?

6. Mannetje?