Leen (mijn oudste dochter) vandaag op weg in Kameroen

Dag grote en kleine schatten verspreid over dezen aardbol,

Het is hier vakantie!!! Dat geeft toch zo'n gelukzalig gevoel van niks moet; vrij te gaan en staan waar je wil, (binnen de limieten natuurlijk want er zijn hier ook nog altijd de grote putten in de weg!!!) Waarom is alles altijd relatief!!! Maar enfin : vrijheid. Morgen (Dit is vandaag 19 dec!) vertrek ik met de kindertjes (of eigelijk kinderen, de -tjes is er al af) naar het hoge Noorden van Kameroen. Ik ga het avontuur nog eens wagen met de auto, onze nu 2,5 jarige 4X4 Nissan X-trail. Ik zie er naar uit door de verscheidene landschappen van Kameroen te rijden. Eerst gaat de tocht (Van Douala, de haven- en grootste stad (3 miljoen) van Kameroen), naar de hoofdstad Yaounde, 260 km geasfalteerde weg, maar 3-baansvak en befaamd voor de vele dodelijke ongevallen. (staat zelfs vermeld in Guiness Book of Records) Na Yaounde verder in oostelijke richting naar Bertoua, diep in het regenwoud. Vorige keer hebben we daar miereneter gegeten (met gekookte banaan). Normaal eten (kip, rund, vis, enz. is duur en moeilijk te vinden) Daar overnachten we bij de  katholieke zusterkes. Vorige keer was dat in het stikdonker want de electriciteit was uitgevallen. Gelukkig heb je niet veel licht nodig om te slapen! En boeiend om de volgende ochtend te ontwaken in een kamer die je nooit eerder hebt aanschouwd en nog boeiender om je kleren bij elkaar te zoeken. (Oei, is dat een kakkerlak in mijn schoen? Je krijgt van die eigenaardige gewoonten : telkens je schoenen checken voor je ze aantrekt.) Dan volgt er nog een stuk redelijk goede piste, donkerrode weg door het regenwoud, met wat geluk kom je niet al te veel enorme kamions tegen die gevallen woudreuzen naar de bewoonde wereld (zagerij) voeren want die kerels nemen de hele weg in beslag omdat ze toch de grootste en de sterkste zijn. Gelukkig rijden ze vooral 's nachts. Leuk door de dorpjes te rijden alhoewel er wel erg veel en soms verborgen ezelsruggen (aanschouwelijker woord voor verkeersdrempels) geplaatst zijn. De geiten en honden zijn soms vervelend. Vooral omdat ze zo gewend zijn aan motorgeluid dat ze niet meer boezjeren, luieriken! Luid toeteren helpt op den duur wel. En dan weer een plashalte inlassen voor Isis want die heeft duidelijk de kleinste blaas en drinkt als een kameel. De combinatie is vervelend, vooral als je een lange afstand piste wil afleggen binnen een bepaalde tijd. En rondomrond regenwoud, bomen in alle schakeringen van groen en hier en daar gele en rode  felgekleurde bloemen. De kinderen zijn er snel op uitgekeken. Ik kan ze nu enkel meekrijgen met de belofte dat ze dvd's mogen kijken op mijn widescreen laptop. Dat zal helpen. En af en toe luidkeels meezingen met Natalia of K3 of een vorige Musical die we op school hebben opgevoerd. Tot we een grote put tegenkomen en de CD-speler er de brui aan geeft.... Het lastigste traject is Garoua-Boulai tot Ngaoundere, na de afsplitsing naar Tsjaad. Omwille van het oliepipeline-project is de piste tot daar goed onderhouden maar achter de afsplitsing is het putten troef. Een herademing als je Ngaoundere bereikt, mijn favoriete stadje in Kameroen. Op meer dan 1000 m hoogte gelegen, op het  Adamoua plateau, pittoresk, veel Peul of Fulbe die zorgen voor de melk waar men heerlijke yoghurt van maakt. Mooi paleis van de Lamido, de plaatselijke chef. Met wat geluk zien we een fantasia, een optocht van prachtig uitgedoste paarden en ruiters, de nobelen die hun chef komen  groeten. Die komen aangegalopeerd en stoppen voor hun chef die onder een grote parasol zit, zijn hoofd helemaal ingepakt in een spierwitte tulband die nog juist zijn ogen vrijlaat. Bij vele van die lamido's zie je nog Arabische trekken en een lichtere huidskleur. Deze keer gaan we op een 'ranch' overnachten die voor ornitologen het neusje van de zalm is. Meer dan 200 vogelsoorten kan je daar in de omgeving observeren. We zullen ons best doen en nemen alvast de kijker en het vogelboek mee. Nu gaat de tocht verder door de savanne, het wordt hoe langer hoe droger, mindere bomen, bruine kleuren troef maar als compensatie een oneindige horizon met tafelbergen in de verte. Zaaalig.

We kunnen  het rustig aan doen want we moeten enkel naar Garoua, hopelijk hebben we wat tijd om de omgeving te verkennen, een wandelingetje te maken, fotootjes trekken tot de kinderen reclameren...

In Garoua blijven we overnachten bij Bapak Sadjo, een moslimnonkel van Aminou waar we ons thuis voelen en ik ga me informeren over het Benoue Park dat ik graag met de kinderen en moeke zou bezoeken op de terugweg. Buffels, zwarte neushoorns, hippo's enz. maar ook wel een regio met een slechte reputatie wat veiligheid betreft, vandaar eerst even informeren.

Dan naar Going, zien hoe moeke het stelt, Kerstmis vieren d.w.z. een rondedans met de dorpelingen en bilbili bier drinken. Tweede Kerstdag mijn Amerikaanse collega Vikki met haar dochter en vriend afhalen aan de luchthaven in Maroua, terug naar Going, gaan dansen in een naburige wijk van het dorp en de volgende dag met zijn allen naar WAZA nationaal park. Safari game drive 's avonds en 's morgens en in de namiddag terug naar Maroua waar zij terug op het vliegtuig stappen. Wij terug naar Going en enkele dagen later terugtocht met hopelijk een bezoek aan het Benoue Park...