over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
23-07-2008
Confederalisten en seperatisten willen het zelfde!
Vlamingen, met uitzondering van N-VA- en Vlaams Belang- aanhangers, zouden er niet op uit om België te laten barsten. Wel zouden er steeds meer voorstander zijn van een confederale staat. Of de meerderheid daarvan zich bewust is wat een confederaal model inhoudt, valt te betwijfelen. De propagandisten, zowel politici als media,van het confederaal model zouden er misschien eens goed aan doen om uit te leggen wat confederalisme inhoudt. Want laat één ding duidelijk zijn: men kan niet én voor confederalisme zijn én tegelijk tegen de volledige Vlaamse onafhankelijkheid.
Er bestaat, zowel taalkundig als politiek geen enkele discussie over het feit dat een confederatie of statenbond een samenwerkingsverband is waarbij onafhankelijke staten bij verdrag regelen welke bevoegdheden ze samen wensen uit te oefenen. Met andere woorden, wie zegt voorstander te zijn van een confederale Belgische staat, (contradictio in terminis) is meteen ook vóór de volledige onafhankelijkheid en zelfstandigheid van de deelstaten. Een confederaal België impliceert dan ook dat aan de deelstaten een volledige soevereiniteit wordt gegeven. Hoe dan ook, houdt een confederaal België in dat er een einde wordt gemaakt aan de grondwet en dat deze wordt vervangen door een internationaal verdrag. Confederalisme is dus geen doorgedreven vorm van federalisme! Het veronderstelt de onafhankelijkheid van de betrokken geconfedereerde staten. Confederalisten en separatisten willen dus hetzelfde: de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Het enig verschil met de 'separatisten' is dat de confederalisten beloven om met de overige, voormalige Belgische deelstaten een internationaal verdrag te sluiten om bepaalde bevoegdheden zoals bvb defensie en bepaalde internationale betrekkingen, gemeenschappelijk te beheren.
Politieke partijen die beweren het confederalisme na te streven, verzwijgen dus dat zij voor Vlaamse onafhankelijkheid zijn. Dat de Vlaamse pers nalaat hierop te wijzen, getuigt van weinig respect voor een eerlijk debat. Men kan zich afvragen of dit het gevolg is van moedwilligheid, of omdat men intellectueel niet in staat is om te begrijpen waarvoor confederalisme staat. Een 'vrije' pers mag dan wel een eigen mening hebben, maar mag daarom nog niet verzaken aan haar deontologische verplichting de bevolking correct te informeren over de ware gevolgen van de zogenaamde "legitieme Vlaamse eisen voor een confederale staat".
Het gebrek aan die correctheid stelt die vrijheid sterk in vraag!...
Door het communautaire circus moeten krantenlezers de laatste maanden steevast een ganse katern over drie kolderburgemeesters uit kleine dorpjes in de rand van Brussel doorworstelen, alvorens ze ergens tussen de banken- en Telenet reclame, in een uithoek van de krant kunnen lezen dat General Motors binnenkort misschien failliet gaat, dat duizenden oudere werknemers hun pensioenspaarfondsen zien wegsmelten, dat in de VS de éne na de andere bank ineenstort, dat Fortis dolgelukkig is dat Khadaffi en de Russische miljardair Suleiman Kerimov nog aandelen willen kopen, dat diezelfde Kerimov door Fortis-baas Lippens enkele maanden geleden nog uitgescholden werd voor maffiabaas, dat 200 miljoen mensen bedreigd worden door de voedselcrisis omdat wij nu landbouwproducten als brandstof willen gaan gebruiken, en dat de 8 machtigste politici van de wereld beloofd hebben dat zij binnen 48 jaar (2050) het probleem van de broeikasgassen zullen aanpakken.
Blijkbaar heeft niet alleen België, maar zelfs deze hele planeet een chronisch gebrek aan visionaire politici die iets nieuws uitvinden, nu het falende neoliberalisme blijkbaar geen alternatief te bieden heeft voor het sinds 1990 ter ziele gegaan verkeerd uitgevoerd 'wereldsocialisme'. Maar tot zolang de politieke elite, het salonsocialisme incluis, zowel in binnen als buitenland, dat halsstarrig weigert in te zien, is het bang afwachten...
Vandaag vieren heel wat Brusselaars, samen met de meerderheid van de Walen, en een minderheid van de Vlamingen, de Belgische nationale feestdag. Voor diegenen die daar niet aan meedoen heeft deze viering veel weg van een verjaardag van een overjaarse oma, die zich ietwat lijdend aan dementie, niet meer echt bewust is van haar teloorgegane glorie en enkel nog bij de gratie van enkelingen noodgedwongen in leven wordt gehouden.
Zoals sommige van de kinderen hopen dat hun voormalige toeverlaten het niet te lang meer zullen trekken, zodat ze eindelijk verlost zijn van de oubollige dwingeland die hen verplicht om de noodlijdende broers en zussen te ondersteunen, zo ook wacht Vlaanderen met ongeduld op het afsterven van het oude België dat tot heden min of meer garant stond voor een solidaire samenleving van de verschillende taal- en standen-bevolkingsgroepen.
En zoals dat ook het geval is bij familievetes, gaat het ook bij de communautaire twisten in dit land grotendeels om geld, en de mogelijkheid om het volledig zelfstandig voor eigen gebruik te kunnen aanwenden. Daarom dat voor het gros van de 'gouden kalf-aanbiddeers' vindt dat het 'oude' België, zo niet het hoekje om, dan toch op zijn minst handelingsonbekwaam moet verklaard worden.
Hoe dan ook, die nationale feestdag, die willen zij voorlopig wel behouden, tot zolang de Vlaams-nationale feestag niet voor iedereen een betaalde verlofdag is...
Wie op dit ogenblik ergens op vakantie is in het buitenland, of dat de komende weken van plan is te doen, doet er goed aan om geen onnodige ruchtbaarheid te geven over zijn nationaliteit, en liefst volkomen zwijgzaam te zijn over zijn entiteit. De wetenschap een Belg te zijn, zoul bij zijn gastheren misschien enige meelijwekkende empathie kunnen opwekken, maar met zijn Vlaamse entiteit paraderen, zal, zo niet onbegrip, dan toch op zijn minst enige argwaan genereren.
Je kan het Nederlanders, Fransen, Duitsers, laat staan Engelsen, moeilijk kwalijk nemen, dat zij geen moer begrijpen van onze ingewikkelde staatstructuur. Voor zover men er zelf wat van weet, is het trouwens onbegonnen werk om op een zwoele namiddag uitgelegd te krijgen dat, om dit op zichzelf geografisch mooi landje te besturen, er zes regeringen en evenveel parlementen nodig zijn. Nog onbegrijpelijker wordt het, als men stelt dat de hoofdstad van het eentalig gewest Vlaanderen, in een ander gewest ligt dat tweetalig is, en voor 70% bewoond wordt door Franstalige Belgen, en tegelijk dienst doet als hoofdstad van het federale België. Om zijn toehoorders helemaal tureluur te maken, kan men daar dan bij vertellen dat het Brusselse tweetalig gewest, binnen het grondgebied van het eentalig Vlaamse gewest ligt, waar het omringd wordt door Vlaamse gemeenten, waarvan sommige voor 80% bevolkt worden door Franstaligen, maar toch in de Nederlandse taal, door een hoofdzakelijk Franstalig gemeentebestuur bestuurd worden. Dat niet alleen het nationale parlement, maar daarenboven ook de federale regering uit partijen en ministers bestaat die maar door één enkele taalgemeenschap zijn gekozen, kan je bij gebrek aan voldoende resterende toehoorders, gerust achterwege laten.
De enkelingen die na het voorgaande nog enigszins bij bewustzijn zijn gebleven, kan je de fatale mep toedienen door te wijzen op het feit dat dit land, wereldwijd een benijdenswaardig sociaal verzekeringsstelsel en gezondheidszorg heeft, en geroemd wordt voor zijn kwalitatief hoogstaand onderwijs. Alleen de super hoogbegaafden zullen de moed nog opbrengen zich af te vragen, waarom in het derde welvarendste land van Europa, de bewoners van een het Vlaamse deel, dat tot de top-10 behoort van 's wereld rijkste regio's, steen en been klagen over het feit dat zij niet volledig zelfstandig over hun rijkdom kunnen beslissen, en het beu zijn daar heel klein deel van af te staan aan het andere, minder fortuinlijke andere landsdeel ...
De 'Vlaamse D-day' is dus, zoals verwacht, met een sisser afgelopen. De CD&V heeft haar ware aloude 'tjeven-gelaat' terug van de sluier ontdaan, en 'in het belang van, het volk' haar zoveelste onoverkomelijke deadline ingeslikt. De 'vijf minuten politieke moed' is ondertussen al tot meer van 525.600 minuten aangezwollen. Op een paar duizend minuten (weken) zal het dus ook niet aankomen. Met nieuw gespoten mist (het betrekken van de deelregeringen bij de onderhandelingen) tracht men de illusie te wekken dat er alsnog uitzicht op de (door Vlaanderen) gewenste oplossingen.
Wie nu nog de wereldvreemdheid aan de dag legt te denken dat men zonder in dit land fundamentele dingen kan wijzigen zonder dat beide gemeenschappen daar over akkoord zijn, geeft blijk van bijzonder simplisme dan wel uitgesproken domheid. Het principe dat bij taalgemeenschapmateries 'de macht van het getal' en het normale spel van meerderheid-minderheid niet van toepassing is, ligt niet alleen grondwettelijk vast, maar is één van de fundamenten van de federale Belgische staat. Daar aan raken is gewoonweg het einde van die staatsvorm. Dat daardoor hervormingen die voor de ene gemeenschap voordelig, en voor de andere nadelig uitvallen, niet mogelijk zijn, is juist de bedoeling van dat zogenaamde 'blokkeringmechanisme'
De door de Vlaamse meerderheidspartijen gewenste defacto economische en sociale zelfstandigheid kan alleen via een confederatie of volledige onafhankelijkheid. Maar gemakkelijkheidhalve vergeet men daar bij te vertellen dat men ook daarvoor de medewerking van de Franstaligen nodig heeft. De bevolking wijsmaken dat het Vlaams parlement eenzijdig een dergelijke staatsvorm kan uitroepen is het summum van volksverlakkerij. Tenzij men natuurlijk alle regels van het volkeren- en statenrecht aan zijn laars lapt, wat van een eventueel nieuwe Vlaamse staat, internationaal tot een banaanrepubliek maakt. De dan verkregen 'economische hefbomen' zullen dan tot niet veel meer dienen...
Vandaag, 11 juli, staat België aan de vooravond van een nieuwe 'D-day'. Al zal daar wat minder om gejuicht worden dan dat in 1944 het gaval was. Voor de enen is het erop of er onder, en voor de anderen het begin of het einde van iets wat nooit echt begonnen is. Maar vooral in de politiek wordt de soep nooit zo heet wordt gegeten als ze is opgediend. Meer zelfs, ze wordt zelfs niet eens zo heet opgediend als ze volgens het recept wordt gemaakt, en maar al te dikwijls wordt ze koud, en soms zelfs helemaal niet gegeten.
Een staatsman waardig, zal Eerste minister Leterme, bij gebrek aan een daadwerkelijke overeenkomst, een verklaring voor het parlement afleggen waarin hij de nadruk zal leggen op de gemaakte vorderingen bij de onderhandelingen en de lichten die aan het einde van de tunnel te zien zijn. Niemand van de meerderheidspartijen zal de lef hebben te vragen hoe lang die tunnel dan wel mag zijn. De VLD- en vooral de CD&V-mandatarissen zullen moeten kiezen of ze al dan niet hun goedbetaald mandaat opgeven, met voor velen de kans om bij bij de volgende verkiezingsronde uit de boort te vallen, ofwel of ze onder het mom van 's lands belang en het belang van het volk, staatsmanschap, en het opnemen van hun verantwoordelijkheid, hun duur gezworen eed van voor en zelfs na de verkiezingen, zullen inslikken. Niemand twijfelt er aan wat hun keuze zal zijn. Vraag is hoe sterk de weerstand van de militanten zal zijn, want ten slotte zijn zij het toch die het bij de achterban kunnen gaan uitleggen.
De NVA heeft geen keuze, en zou gek zijn om de electorale winst te negeren welke het fiasco van Leterme, of het tijdelijk langer voorduren van de zwanenzang, hen bij de eerstvolgende verkiezingen zal opleveren.
Het land zal hoe dan ook zijn ongezien grote politieke crisis hebben, die het gros van de, vooral Vlaamse politici hebben gewild. Dat er ondertussen niets is gedaan aan de koopkrachtvermindering en er in 2007 en 2008 helmaal niets is gespaard voor de komende vergrijzing, zal hen door de (Vlaamse) bevolking pas kwalijk worden genomen als ook de 'bemiddelde' burger daar onder te lijden krijgt. Maar tegen die tijd zijn de huidige politici al lang Europarlementslid, of zetelen zij als bestuursleden met riante zitpenningen, in financiële, farmaceutische of intercommunale bedrijven, die bij gebrek aan degelijk politiek beleid, monsterwinsten hebben gemaakt. Waarvoor hun dank...
Klimaatakkoord van 8 rijkste landen: wereldwijde volksverlakkerij
De belangrijkste industrielanden hebben een akkoord bereikt om tegen 2050 de uitstoot van broeikasgassen met de helft te verminderen. All Gore, en al wie zich bezighoudt met het (leefbaar) voortbestaan van de mensheid, mag dus op de twee oren slapen: binnen 48 jaar zal de opwarming van de aarde met 50% vertraagd zijn! Als dat geen goed nieuws is. Behalve het feit dat tegen die tijd al de ondertekenaars van het akkoord allang via crematie of door toedoen van aardwormen tot stof 'zijn weergekeerd', is het nog maar de vraag of er tegen die tijd nog wat te vertragen is, laat staan dat er nog wat 'terug te dringen valt'.
Volgens heel wat klimaatdeskundigen en aanverwante biologen, is een catastrofale 'opwarming' en de voor de mensheid daar aan verbonden desastreuze gevolgen, enkel nog te voorkomen als wij er de komende tien jaar (dus tegen 2018) in slagen om de broeikasgasuitstoot vrijwel tot 0% te herleiden. Bovendien zetten sommige economen en dito professors hun carrière op het spel door te beweren dat de niet te stoppen economische groei van China India en Rusland, de gedachte om wereldwijd de Co² uitstoot te verminderen, niets meer dan een utopisch sprookje is.
Als staaltje van internationale volksverlakkerij, kan deze bijeenkomst van de G8 dus wel tellen. Na All Gore, is en blijft het dus wachten op, zo niet een andere mislukte presidentskandidaat, dan toch een bekende wereldfiguur, die ons komt wakker schudden met de boodschap dat wij moeten kiezen tussen het uitzichtloos streven naar welvaartsbehoud, of opteren voor toekomstgericht welzijn voor iedereen.
Met andere woorden: stappen terugzetten door dat deel van de wereldbevolking dat té ver is gegaan, opdat diegenen die achtergebleven zijn, de tijd zouden krijgen om daar te komen, waar wij reeds lang voorbij zijn...
Het belangrijkste Nieuwsitem van de afgelopen vorige donder- en vrijdag was de 'bevrijding' van Ingrid Betancourt, de Colombiaanse senator die in 2008 door een rebellenbeweging in dat land werd ontvoerd. Wat de reden was waarom zij de afgelopen zes jaar tot een in Europa tot een 'bijna heldin' heldin werd gepromoveerd, is mij onduidelijk. Voor zover ik weet zijn haar Colombiaanse senatorschap en haar ontvoering met de daaropvolgende zes jaar durende gijzeling, haar enige twee 'verdiensten', . Waarom de ruim zevenhonderd andere gegijzelden van de FARC, waaronder ook andere Colombiaanse politici en binnenlandse en buitenlandse, in oorsprong ons even onbekende personen, die zelfde internationale mediabelangstelling niet krijgen, is mij een raadsel. Waarom o.a. de Venezolaanse en Franse presidenten, Chavez en Zarkozy zich de benen van onder 't lijf hebben gelopen voor Betancourt ,en zij zelfs met het persoonlijk vliegtuig van de Franse president werdt opgehaald en door hem en zijn vrouw, nog net niet als staatshoofd op het vliegveld wordt opgewacht, zijn zo van die vragen die ik nergens gesteld zie, laat staan dat ze beantwoord worden. Maar misschien heeft het wat te maken met het feit dat zij de dochter is voormalige minister die daarna diplomaat werd in Parijs, en gescheiden van de Franse diplomaat Fabrice Delloye.
Als de rest van de zevenhonderd, door de Colombiaanse rebellenbeweging gevangengehouden burgers nog maar een tiende van die aandacht en inspanningen krijgen, ziet het er voor hen goed uit, en betekent dat voor de media en imagobuilende presidenten veel werk... héél veel werk.
Het Vlaamse kleinburgerlijke materialistisch egoisme
Volgens de al dertig jaar in Vlaanderen wonende Nederlander Hans Tijl, zijn Vlamingen kleinburgerlijke, materialistische en platte egoïsten, die geen oog hebben voor cultuur en schoonheid. Dat schreef hij onlangs in een opiniestuk in het Nederlandse magazine HP/De Tijd, waarin hij geen spaander heel laat van Vlaanderen en zijn inwoners.
Alhoewel wij bij onze noorderburen doorgaans bekend staan als sympathieke levensgenieters, is dat beeld is volgens hem helemaal verkeerd en ziet Tijl Vlamingen absoluut niet als Bourgondiërs, maar eerder als kleinburgerlijke jagers op geld en bezit, en waarvoor alles draait om materie. Een en ander zou naar zijn zeggen te maken hebben met het ontbreken van een Vlaamse aristocratie en het gegeven dat het gros van de Vlamingen uit landbouwers- en arbeidersgezinnen afstammen.
Niet zo leuk om te lezen, ware het niet dat de man, althans wat het egoïsme betreft, enigszins gelijk heeft. Wie alle rancune over de francofone overheersing tot de jaren zestig, en de blijvende verfransingdrang in de Brusselse rand weet van zich af te zetten, dient toe te geven dat, wij, via onze politieke vertegenwoordigers, het hoofdzakelijk hebben over wij , meer hebben en minder weggeven, en wij in tijden van mondialisering, centralisering en Europeanisering, zoveel mogelijk alles voor ons zelf willen hebben, en zelf doen. De kleinburgerlijkheid dus ten top!
Dat Nederlanders uiteraard ook wel een aantal splinters in eigen oog hebben, doet daar weinig aan af
Behalve stemmingen over splitsingen van kiesarrondissementen en wekelijkse 'Fawlty Towers'-achtige vragenuurtjes, zijn er sinds juni vorig jaar voor de federale volksvertegenwoordigers geen noemenswaardige dingen te beleven in de praatbarak, welke tegen beter weten in, nog steeds officieel 'het parlement' wordt genoemd. En of dat op zich al niet erg genoeg zou zijn, slaagt CD&V-fractieleider Servais Verherstraeten er in om met een wetsvoorstel voor de pinnen te komen dat al even verbazend als belachelijk is.
Om de problematische overbevolking in de gevangenissen op te lossen, stelt hij voor om alle 'kleinere' misdrijven zoals diefstallen, geweldpleging, oplichting, enz. niet meer te bestraffen met celstraffen, maar met een rijverbod tot max. 5 jaar.
Ja, U leest het goed: de inbreker die zich tegoed heeft gedaan aan je waardevolle inboedel, zal het voortaan geweten hebben: hij loopt het risico een tijdlang 'veroordeeld' te worden om het openbaar vervoer te gebruiken voor zijn 'uitstapjes'. Dat zal hem leren in het vervolg goed na te denken...!
Afgezien van het feit dat controle op het bezit van een rijbewijs niet bepaald een prioriteit is bij de politiediensten, kan men zich vragen stellen over de geestelijke gezondheid van iemand die denkt dat, wie de intentie heeft tot diefstal of geweldpleging, zal afzien van zijn kwade bedoelingen omdat hij achteraf de kans loopt om een tijdlang zonder rijbewijs de baan op te moeten. Geen zinnig mens kan toch beweren dat belastingfraudeurs, of geweldenaars die iemand het ziekenhuis in slaan, achteraf tot inkeer komen door hen een rijverbod op te leggen?
Maar misschien is het allemaal een spijtig misverstand, en dacht Verherstraeten dat het 1 april was; maar...dan is er toch écht wat mis met hem?
In de politiek is de waarde en betekenis van een woord, begrip en afspraak, zoals de kleur van de kameleon: zij wijzigen al naargelang de omstandigheden dat noodzaken. Gewoonlijk worden wetsbepalingen zodanig opgesteld dat er steeds enige interpretatie mogelijk is. Bij conflict kan men dan bij de rechter terecht die een uitspraak kan doen, zich al dan niet beroepend op de zogenaamde geest van de wet.
Dat er een wezenlijk verschil kan zijn tussen wat er letterlijk in de wet staat en wat de bedoeling van de tekst is, mag dan algemeen aanvaard zijn, maar in de praktijk geeft dat voor de burger alleen maar rechtsonzekerheid, wat dan weer financieel voordeel geeft voor juristen.
De achterstand inzake rechtspraak en de ellenlange rechtsprocedures, voordelig voor de kapitaalkrachtige en nadelig voor de minderbedeelde rechtsgebruikers, is niet zozeer het gevolg van onderbemanning of inefficiënte werking van ons rechtsapparaat, dan wel van de in vorige alinea aangehaalde verschillende interpretatiemogelijkheden die schering en inslag zijn in de nationale en internationale wet- en regelgevingen.
Wetten, regelgevingen en overeenkomsten zijn in feiten alleen maar dienstig zijn als het om ondergeschikten of onderliggende niveaus gaat, en de betrekkelijkheid ervan stijgt al naargelang ze hoge politieke financiële of economische belangen in de weg staan. De waarachtigheid van deze stelling wordt de dag van vandaag nog maar eens duidelijk aangetoond door de leiders van de Europese Unie. Met hun reacties op het Ierse neen tegen het Verdrag van Lissabon geven zij aan dat er ook voor hen een wezenlijk verschil is tussen wat zijzelf unaniem zijn overeengekomen, en wat er dient te gebeuren als dat niet het gewenste gevolg heeft.
Omdat het Europees project als groepering van individueel onafhankelijke landen het belang van elke lidstaat moet dienen, kunnen beslissingen alleen worden genomen mits goedkeuring door elk lid. Hoe groter de Unie werd, hoe moeilijker het was om tot beslissingen te komen. Sinds de uitbreiding tot 27 lidstaten met sterk uiteenlopende belangen en noden, is deze unanimiteitsregel niet meer werkbaar. Daarom dat in het nieuwe verdrag voor een groot deel van de beslissingsdomeinen de meerderheidsregel wordt voorzien.
Probleem is natuurlijk dat zolang dat nieuwe verdrag niet door elke lidstaat wordt goedgekeurd, deze wijziging niet kan worden doorgevoerd. Een vorige poging, de zogenaamde Europese Grondwet, waar het huidige Verdrag van Lissabon een afgewassen versie van is, werd enkele jaren terug ook weggestemd door landen zoals Nederland en Frankrijk, waar de goedkeuring via een referendum rechtstreeks aan het volk werd gevraagd. Om een herhaling daarvan te voorkomen werd overeengekomen om de ratificatie van het nieuwe verdrag alleen door de nationale parlementen te laten gebeuren. Aangezien in de westerse particratieën de parlementen gewoon stemmachines zijn van de regerende partijen, hield de goedkeuring door de regeringsleiders al een de facto goedkeuring van die landen in en is de parlementaire ratificatie niets anders dan een administratieve afhandeling.
Spijtig genoeg voor diegenen die vinden dat het volk te dom is om te weten waarvoor zij stemmen (en die zijn niet gering in aantal), is er één lidstaat waar de grondwet nog enige democratische bevoegdheid aan het volk laat als het gaat om wezenlijke wijzigingen binnen hun eigen democratisch bestel. En juist zoals bij vorige referenda in Nederland en Frankrijk, vind nu ook de meerderheid van de Ierse bevolking dat afgezien van de voordelen die een verenigd Europa hen te beiden heeft, het verder uithollen van de nationale beslissingsmacht, te ver gaat.
Volgens de regels van het spel is het Verdrag van Lissabon dus afgewezen en dood. Volgens de eigen vooropgestelde wetgeving dient men, ofwel verder te werken zoals voorheen, ofwel een nieuw aangepast verdrag op te stellen, waarin rekening wordt gehouden met de reden van afwijzing, en te hopen dat men zodoende de Ieren kan verleiden om bij een volgend referendum ja te stemmen. Zo eenvoudig is dat!
Maar dat is buiten de politiek gerekend natuurlijk. Voor gedreven en goede politici is er voor alles een oplossing. Of beter gezegd, voor alles is een door hen gewenste oplossing. Dus is het zaak om te zoeken naar een oplossing waardoor men, zonder de goedkeuring van het Ierse volk toch het verdrag kan laten doorgaan.
Met andere woorden: hoe leggen zij het aan boord om niet volgens de wet te handelen, en het zodanig uit te leggen dat zij niet anders kunnen omdat de overgrote meerderheid van de lidstaten dat willen. Of nog anders gezegd: omdat 26 van de 27 regeringen een verdrag goedkeuren waarvan de meeste weten dat hun bevolking daar niet achterstaat.
Democratie? Met de afhandeling van dit probleem zal Europa zelf aangeven of de "neen" stemmers gelijk hebben.
De Belgen staan, via belasting op inkomen, verbruik, en allerhande heffingen, gemiddeld 44.6% van hun inkomen af aan de gemeenschap. In Europa doenn Enkel de Denen en de Zweden het 'beter' met respectievelijk 49.1 en 48.9% .
Zowel de vandaag naar Bermuda afreizende grootverdiener, als de minimumloner die zich met een dagelijkse wandeling naar het stadspark moet tevreden stellen, klagen steen en been over het feit dat zoveel van hun 'zuurverdiende' centen naar 'de staat' vloeit. Een 'staat' van 'geldverkwanselaars' en 'zakkenvullers'.
Niemand zal en kan ontkennen dat er, zowel in de administratie als in de leidinggevende politieke overheid, gemeenschapsgelden voor 'oneigenlijk' gebruik worden aangewend. Maar laten we wel wezen, het daardoor 'ontvreemde' gemeenschapsgeld mag dan in geldwaarde misschien een respectabel bedrag zijn, veel meer dan een fractie van de totale staatsinkomsten zal dat niet bedragen. Hoe dan ook, behalve de ontoelaatbaarheid van het op die wijze verloren gegaan gemeenschapsgeld, kan en moet er uiteraard kritisch toegezien worden op de logische en rechtvaardige aanwending er van. De kritieken en aanklachten daarop zijn spijtig genoeg maar al te dikwijls gegrond.
Toch zou ik de klagers over zoveel belastingsdruk er willen op wijzen dat wij geen belastingen betalen "aan de staat" maar aan de gemeenschap. Aan de gemeenschap van Belgen, Vlamingen, provincialen en gemeentebewoners, al naargelang het over federale, gewestelijke, provinciale of gemeentebelastingen gaat. De betrokken overheden zijn geen 'eigenaars' van die gelden maar enkel de beheerders ervan. Beheerders die het volgens bepaalde wetten, reglementen en de door ons verleende besluitvormingsmacht bepalen hoeveel en op welke wijze die onder de gemeenschappelijke kosten worden verdeeld.
Kritiek op dat laatste is enkel verantwoord als men niet alleen berekent hoeveel belasting men op het einde van zijn leven zal betaald hebben, maar als men ook in rekening brengt hoeveel gemeenschapsgeld er terug is gevloeid via kindergeld, allerlei premies, onderwijstoelagen, kortingen, terugbetaalde ziektekosten en pensioenen. Daarbij het gebruik van geldverslindende gemeenschappelijke diensten en voorzieningen niet vergetende, als daar zijn: wegen, openbare verlichting, openbaar vervoer en andere diensten, onderwijs enz.
Zodoende zouden velen tot de vaststelling komen dat zij te weinig belastingen betalen, en anderen dat zij overmatig aan de gemeenschap bijdragen. Maar dat laatste is nu eenmaal het gevolg van het solidariteitsbeginsel. Alleen diegenen die daar van af willen, hebben een punt...
De politieke actualiteit zet mij aan tot dromen...
Ondanks een inflatie (dus prijsstijging) van 5.8%, leeflonen en laagste pensioenen welke volgens een zoveelste universitaire studie beduidend onder de armoedegrens liggen, dokters die weer volop dure merkgeneesmiddelen voorschrijven, en de steeds opnieuw herhaalde loze belofte van een Eerste Minister om zich met de belangrijke dingen van de mensen bezig te houden, heeft deze regering sinds haar aantreden vorig jaar, nog geen enkel wetsvoorstel of Koninklijk besluit dienaangaande ingediend of uitgevoerd. Ondertussen slepen de 'werkloze' parlementsleden zich met hun riante veelvoud van een 'werkloosheids'-vergoeding doelloos naar de zomervakantie, met de vrees dat bij hun terugkeer in oktober, er geen oplossing voor BHV, en de staatshervorming, maar een C4 op hen ligt te wachten.
Spijtig dat wij (zoals in vrijwel alle zogenaamde democratische landen) een 'particratisch', en geen democratisch politiek bestel hebben. In dat geval zouden de 'gekozenen des volk' de regering kunnen naar huis sturen, hun falende partijleidingen duidelijk kunnen maken dat zij als parlementairen hun individueel grondwettelijke prerogatieven opnemen en zullen uitvoeren. Zodoende zouden zij een regering van technocraten, dus een échte uitvoerende macht, kunnen samenstellen, met de opdracht zich uitsluitend met de sociale- economische- en milieuproblematiek bezig te houden. Met andere woorden: met datgene waarvoor de mensen op 10 juni vorig jaar hebben gekozen.
Juist...de grote lijnen van het scenario van een goedkope kortfilm. Maar, mag ik op een warme prille zomerdag, zo af en toe ook eens dromen?...
Zoals verwacht hebben de Ieren, de enig Europese burgers die daar hun zegje mochten over doen, het nieuwe EU-verdrag afgewezen. Dat verdrag is een ietwat bijgestuurde versie van de zogenaamde Europese grondwet die voorheen door de Franse en Nederlandse bevolking in een referendum was weggestemd. Om dit geen tweede maal te moeten ervaren, had men, behalve in Ierland waar de grondwet dat voorschrijft, in geen enkel ander EU-land de mening van het volk gevraagd. Kwestie om de democratie te gebruiken waarvoor zij in de partictratische landen voor dient: om de beslissingsmacht daar te leggen waar ze volgens de moderne democraten thuishoort: namelijk bij de politieke partijen en de financiële en economische machtsgroepen waarvan zij de slippendragers zijn.
Theoretisch kan een Europees verdrag (vooralsnog) maar ingaan als alle 27 lidstaten het hebben goedgekeurd. Men zal dus een politieke spitsvondigheid moeten vinden om het toch met 26 te kunnen doen. Gezien loodgieter Dehaene dienaangaande een gevraagd 'vakman' in de EU-topregionen is, zal dat waarschijnlijk geen probleem zijn.
Hoe dan ook, de meerderheid van de Fransen, Nederlanders en Ieren, (van de anderen weet men het niet, gezien niet geraadpleegd) zien geen heil in meer macht voor het logge, ver-van-mijn-bed, ondoorzichtig, geldverslindend, en moeilijk controleerbaar europees centraal bestuur. Het feit dat de Europese elite met dat gegeven waarschijnlijk weinig of geen rekening zal houden, zal het gebrekkige vertrouwen in de Europese instellingen zeker niet versterken.
Maar zolang het Europees project de heilige koe van de kapitalistische vrije wereldhandel in haar vaandel voert, is er voor diegenen die daar wel bij varen, niets aan de hand.
"Europe is good for you". Wie "you" ook mag zijn...
Vorige zondag verklaarde de CD&V-voorzitster, weliswaar in ietwat zachtere bewoordingen, dat ons huidig Belgisch staatbestel de pot op kan indien de Franstaligen niet bereid zijn om de verzuchtingen (eisen) van Vlaanderen ter wille te zijn.Wie hoopt dat daarmee de argwaan van de Walen ten opzichte van de Vlaamse bedoelingenietwat getemperd wordt, heeft op zijn minst een duidelijk gebrek aan inlevingsvermogen.
Het is zoals bij een uitgeleefd huwelijk waar de sterke en vermogende, zijn zwakke en afhankelijke partner met een scheiding afdreigt indien hij zijn zin niet krijgt. Al gaat de vergelijking niet helemaal op. Bij gebrek aan 'onderlinge toestemming' blijft enkel een 'vechtscheiding' over. Maar in tegenstelling tot een echtscheiding, ontbreekt bij een eventuele scheiding van de Belgische deelstaten een rechter die een bindende uitspraak kan doen. Zoals bij de meeste politieke verkiezingsretoriek is dus ook de bedreiging van de zich profilerende CD&V-voorzitster gewoonweg de reinste volksverlakkerij. Zij werkt de radicalisering van de onderscheiden bevolkingsgroepen in de hand en sterkt de Walen in hun verlatingsangst.
Beweren dat men het kiesarrondissement BHV kon splitsen zonder goedkeuring door de Franstaligen ,was de bevolking voorliegen. Met het vertellen dat men tegen de wil in van Wallonië het staatsbestel kan wijzigen ,doet men dat opnieuw. Dat mate waarop men bij de eerstvolgende verkiezingen hen daar ook nog zal voor belonen, zal aangeven hoe erg het is gesteld met het politieke intelligentiepeil van de Vlamingen...
Er is de laatste tijd heel wat te doen omtrent de koopkracht. Volgens allerhande directeurs en voorzitters van nationale banken en werkgeversorganisaties, uiteraard met een meer dan behoorlijk inkomen, is er helemaal niets aan de hand met onze koopkracht. Rekening houdend met inflatie en loonaanpassingen koopt de gemiddelde Vlaming (Belg?) vandaag evenveel of zelfs meer dan twintig jaar geleden, luidt het. Gelukkiglijk gaat men niet zo ver om een vergelijking met de tijd van Priester Daens te maken. Misschien moesten wij dan in de ogen van de VBO-voorzitter uit eerlijke schaamte negentig procent van ons loon gaan inleveren!
Maar...misschien zit er wel iets in de denkwijze, dat de regering eventuele koopkrachtvrijwaringmaatregelen beter kan toespitsen op de inkomencategorieën die daadwerkelijk koopkrachtverlies lijden, omdat vooral die groepen de duurder geworden voeding en huisvestingskosten, verhoudingsgewijs een veel groter deel van hun uitgavenpakket uitmaken dan dat bij de meer-dan-modaal-verdieners het geval is. Alhoewel met enige verbazing, merk ik toch met genoegen dat er hier en daar onder rechtgeaarde kapitalisten en verstokte rechtse liberalen, mensen opstaan die de klassieke het zogenaamde sociaaldemocratische solidariteitsprincipe in vraag gaan stellen en zich afvragen of wij de daarvoor bestemde gemeenschapsmiddelen niet beter exclusief reserveren voor inkomensgroepen die het nodig hebben.
De oplossing voor zowel het huidige koopkrachtverlies als de toekomstige onbetaalbaarheid van onze ziekteverzekering, pensioenen en ouderenzorg ligt misschien simpelweg in de afschaffing van het voorbijgestreefde eendimensionale 'solidariteitsprincipe'. De keuze tussen 'minder voor iedereen' of 'minder voor diegenen die het niet nodig hebben opdat de noodlijdenden meer zouden krijgen' is niet alleen een sociale maar bovenal een menselijke keuze. Daar tegen zijn, getuigt van ronduit plat en mensonwaardig egoïsme!
Het is niet bepaald vernieuwend om in een tijd waar het ik en het ieder voor zich, mooi vertaald in individuele ontplooiing en het opnemen van eigen verantwoordelijkheid de trend is, te pleiten voor samenhorigheid, gemeenschapszin en solidariteit.
Ook schijnt het getuigend van simplistische naïviteit, zo niet van domheid, om nog te geloven in de maakbaarheid van de maatschappij en de gelijkmatige verdeling van bezit en opbrengsten. Alle naar Marx en Engels neigende sociaaleconomische modellen als mogelijk alternatief voor de steeds individualistischer en opperplakkeriger wordende kapitalistische consumptiemaatschappij, worden opzijgeschoven als bewezen onwerkbaar en tegen de menselijke natuur in zijnde.
Kinderen worden niet meer opgevoed en voorbereid op een leven waar iedereen volgens eigen kunnen en mogelijkheden, binnen een vooraf bepaald stramien zijn rol te spelen heeft, maar via een zogenaamd aan het individu aangepaste eigen ontwikkeling, gestuurd naar een maatschappij welke meer aan de biologische natuur van de mens beantwoordt. M.a.w. Een samenlevingsvorm waar men het voorstelt alsof iedereen dezelfde kansen krijgt, maar bij gebrek aan dezelfde middelen, de macht van de sterkste ( slimste) primeert en waar (financiële en psychische) macht en status bepalend zijn voor het wel en wee van het individu.
Waar democratie in zijn oorsprong bedoeld was om de maatschappij te sturen volgens de wil van de meerderheid van het volk, nadat die gemeenschappelijke wil in overleg was bepaald, heeft men deze doelstelling ten gronde weten om te buigen om de belangen en de machtsposities van de maatschappelijk sterken en geprivilegieerden te vrijwaren. Daartoe heeft men de democratie omgevormd in een particratie om de zogenaamde gekozen vertegenwoordigers des volks te binden en te gebruiken als zetbazen van de onderscheiden partijleidingen, die op hun beurt , zo niet zelf behorend tot, dan toch afhankelijk zijn van diegenen die als gevolg van hun financiële macht en positie de werkelijke macht in handen hebben.
Het probleem met alle mogelijke maatschappijvormen, van socialisme via liberalisme tot plat kapitalisme, waarin men voor iedereen de beste bedoelingen heeft, is, dat de onderscheiden theorieën door een leidinggevende groep in de praktijk moeten worden gebracht. Een groep die bestaat uit individuen die elk in min of meerdere mate, afhankelijk van hun verkregen machtspositie te kampen hebben met hun eigen ego en drang naar meer bezit en macht. Hoe goed de controlemechanismen daar op ook zijn, door het feit dat de uitvoeringswetten steevast door de leidinggevende machthebbers zelf worden bepaald, maken dat de door hen gewenste onrechtvaardigheden, discriminaties, en bevoor- en benadelingen, via wetgeving van hun negatieve begrippen worden ontdaan. Zodoende wordt van onrechtvaardigheid 'Recht' gemaakt
In onze huidige kapitalistische consumptiemaatschappij wordt de maatschappij opgedeeld in machtigen, de burgerij, en de kansarmen . In bezit en geld vertaald: de rijke elite, de beter gegoeden en de minder bedeelden. De steeds verder doorgedreven prestatiecultuur wakkert de egoïstische reflex en drang naar steeds meer aan, ten behoeve van het te bereiken einddoel: gelukkig zijn.
De explosie van onderwijs, techniek en automatisering welke zich de afgelopen zestig jaar in het noordwestelijk halfrond van deze aarde heeft voorgedaan, heeft er voor gezorgd dat in hun eigen wereldregio de rijken en welstellenden, zowel kwalitatief als kwantitatief sterk zijn gegroeid. Ondanks lovenswaardige minieme initiatieven heeft het natuurlijke egoïsme van de mens er echter voor gezorgd dat de kloven tussen de verschillende sociale groepen in even grote mate zijn toegenomen. Van een verdeling van de verworven rijkdom met de noodleidende minder fortuinlijke samenlevingen in de rest van de wereld is er, behalve een minimum aan symbolische ontwikkelingshulp, weinig terecht gekomen.
Machtigen danken hun macht aan het bestaan van de onmacht. Bezit heeft enkel zijn nut in een omgeving waar er gebrek aan is. Wetenschap en verstand krijgen enkel zin door de onwetendheid en het gebrek aan verstand. En rijken bestaan alleen door de gratie van de armen. Aan deze wetmatigheden hebben wij enerzijds de vooruitgang, welvaartstijging en rijkdom te danken, als anderzijds de onuitroeibare oorlogen, armoede en ellende.
Misschien dat wij toch nog eens de moeite moeten doen om onbevooroordeeld Marx en Engels moeten lezen, ook al zou dat getuigen van simplistische naïviteit, of misschien wel domheid men weet maar nooit!
Vandaag 14 mei, gingen de eerste 12 minuten, van het zeven-uur journaal, en de eerste 17 minuten van Ter Zake niet over de gevolgen van de aardbeving in China en de Taifoen in Myanmar, maar wel over de belastingontwijkende en daarom in Monaco gehuisveste, maar verder nog steeds als Belgische beschouwde Justin Henin, die de goegemeenteverbaasde met het bericht dat ze de tennisraket aan de haak hangt.
Dat besluit kwam er na drie achtereenvolgende wedstrijdnederlagen. Volgens sommigen is er moed voor nodig om als topsporter zo vroeg te stoppen. Ik dacht dat het juist van moed zou getuigen om door te vechten, en terug het voorgaande peil te bereiken of tenminste te benaderen.
Dat de om haar talent verafgoodde, na jarenlang 50% van heer meer dan riante inkomen aan de Belgische gemeenschap te hebben onthouden, een aardig ( in feiten een zwart) aardige spaarpot heeft aangelegd voor haar oude dag(die gezien haar leeftijd 40 jaar langer kan duren dan deze van de gemiddelde Berg), wordt wijselijk gezwegen. Van de doden niets dan goed, zo ook van de stoppende populaire sportgoden.
Het lijkt mij dus eerder ingegeven door de wetenschap dat men voldoende rijkdom heeft verworven, en men daar nu lekker wil van genieten. Gelijk heeft ze natuurlijk, maar moed is daar niet echt voor nodig.
Volgens de commentatoren is dat spijtig voor de sportminnende Belgen en zullen wij haar missen. Meer zelf dan het dat bij Kim Cleysters het geval was.
Justin mag dan iets beter tennis gespeeld hebben dan Kim, maar Cleysters kwam wel haar financiële verplichtingen na tegenover de Belgische gemeenschap, terwijl Henin die ontliep door in Monaco te gaan wonen. Op dat vlak zulmlen wij haar dus geenszins missen
Volgens een ruwe schatting van de voedsel- en landbouworganisatie van de Verenigde Naties sterven er elke dag gemiddeld 25.000 mensen van de honger. De recente voedselrellen in ondermeer Egypte en Kameroen geven aan dat daar niet onmiddellijk verandering in zal komen. Aan de basis van de reeds geruime tijd aan de gang zijnde stijging van de voedselprijzen ligt de wereld-graanvoorraad welke als gevolg van de enorme vraag tot een minimumpeil is gezakt. Van de totale graanproductie wordt meer dan de helft gebruik voor de productie van diervoeders en recentelijk steeds meer voor biobrandstoffen.
Een niet zo bekende waarheid is dat runderen, varkens en kippen veel meer plantaardig diervoeder eten dan dat zij vlees produceren. Zo is er zeven tot 10 kg graan nodig voor de productie van 1 kg rundvlees. Dus niet alleen de groeiende vraag naar biobrandstof, maar zelfs nog meer de wereldwijde ook steeds groeiende vraag naar vlees zorgen voor minder en duurder graan voor de mensen. Bedenk daarbij de de productie van 1 kg. vlees zo maar eventjes 15.000 liter water vereist, wat tien maal meer is dan voor een zelfde hoeveelheid graan, en je kan niet anders dan besluiten dat zo'n verspilling niet te verantwoorden valt.
Wouden worden gerooid om landbouwgrond te winnen. Steeds meer landbouwgrond wordt herbestemd tot industrie- en bouwgrond. Het grond-(drink)waterpeil zakt doordat er steeds minder doordringbaar grondoppervlak voor het regenwater is. De constant groeiende wereldbevolking heeft ook steeds meer water en voedsel nodig...
En men komt mij vragen waarom ik het zo moeilijk heb hier iets positiefs te schrijven?
Voor de liberalen is privatiseren blijkbaar de ultieme oplossing voor alles wat bij de overheid moeilijk of verkeerd loopt. Het voorstel van de Open VLD-er De Croo om door privatisering het tekort aan gevangeniscellen op te lossen komt welgeteld eenendertig dagen te laat. Want als aprilgrap zou het wel origineel zijn geweest. Nergens in de berichtgeving daarover wordt de vraag gesteld, laat staan beantwoord, waarom de kostprijs van gevangenisgebouwen met privékapitaal en dito beheer goedkoper voor de gemeenschap zou uitvallen. Ook is het mij niet duidelijk waarom er dan geen cel-tekorten meer zouden zijn, en het gevangeniswezen efficiënter zou werken.
Volgens de blauwe gouden kalfaanbidders zouden wij er beter aan toe zijn indien het ganse overheidsapparaat, inclusief alle gemeenschapsdiensten zoals gezondheid en zorg, aan de vrije markt ten grabbel zou worden gegooid. Gelukkiglijk is, weliswaar uit eigenbelang, het privatiseren van 's lands bestuur, ook voor hen nog een brug te ver. Maar dat terzijde.
Hoe dan ook, ik wacht nog steeds op een geloofwaardige uitleg over het waarom een privébedrijf , dat in theorie gezien de winstfactor, een hogere werkingskost heeft, goedkoper en efficiënter zou werken dan een overheidsdienst die zijn product of dienst aan kostprijs kan aanbieden. Als de steeds aangehaalde oorzaken waarom werknemers in overheidsdienst, in veel gevallen minder goed zouden presteren dan in privédienst, juist zijn, waarom worden die dan niet weggewerkt? Met andere woorden: Als de wijze waarop een privébedrijf een gemeenschapsdienst zou uitvoeren efficiënter en goedkoper kan, waarom zouden overheidsdiensten dan niet op dezelfde wijze als privébedrijven kunnen werken? Aangezien er geen aandeelhouders te' voeden' zijn ,zou men de verkregen winsten in het befaamde zilverfonds kunnen storten!
Een oplossing voor de toekomstige hoogoplopende kosten van het vergrijzingsprobleem. Maar door zijn eenvoud, en nog meer het van een onbekende en onbelangrijke 'man in de straat' komt, is ze hallucinant, absurd en belachelijk. Even belachelijk trouwens als het voorstel van De VLD-patriarch. Maar hij is nu eenmaal De Croo, en wie ben ik?
Het belangrijkste Nieuwsitem van de afgelopen vorige donder- en vrijdag was de 'bevrijding' van Ingrid Betancourt, de Colombiaanse senator die in 2008 door een rebellenbeweging in dat land werd ontvoerd. Wat de reden was waarom zij de afgelopen zes jaar tot een in Europa tot een 'bijna heldin' heldin werd gepromoveerd, is mij onduidelijk. Voor zover ik weet zijn haar Colombiaanse senatorschap en haar ontvoering met de daaropvolgende zes jaar durende gijzeling, haar enige twee 'verdiensten', . Waarom de ruim zevenhonderd andere gegijzelden van de FARC, waaronder ook andere Colombiaanse politici en binnenlandse en buitenlandse, in oorsprong ons even onbekende personen, die zelfde internationale mediabelangstelling niet krijgen, is mij een raadsel. Waarom o.a. de Venezolaanse en Franse presidenten, Chavez en Zarkozy zich de benen van onder 't lijf hebben gelopen voor Betancourt ,en zij zelfs met het persoonlijk vliegtuig van de Franse president werdt opgehaald en door hem en zijn vrouw, nog net niet als staatshoofd op het vliegveld wordt opgewacht, zijn zo van die vragen die ik nergens gesteld zie, laat staan dat ze beantwoord worden. Maar misschien heeft het wat te maken met het feit dat zij de dochter is voormalige minister die daarna diplomaat werd in Parijs, en gescheiden van de Franse diplomaat Fabrice Delloye. 
In de politiek is de waarde en betekenis van een woord, begrip en afspraak, zoals de kleur van de kameleon: zij wijzigen al naargelang de omstandigheden dat noodzaken. Gewoonlijk worden wetsbepalingen zodanig opgesteld dat er steeds enige interpretatie mogelijk is. Bij conflict kan men dan bij de rechter terecht die een uitspraak kan doen, zich al dan niet beroepend op de zogenaamde geest van de wet.
