Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
18-09-2006
de volgende.
Wie zal het worden???? In deze reeks zijn we ijverig op zoek naar de nieuwe burgemeester van Arendonk. ********************* "Daar is em, daar is em!!!!" Uit het bronsgroen Limburgs eikenhout kwam zes jaar geleden deze Johny op tafel gesprongen. Samen met een soortgenote ijverde hij voor "AZA", een "Arendonk zonder Asielcentrum". Als beloning voor zijn onverdroten inzet voor deze sukkelaars en sussen wordt hij nu beloond met een ereplaats op de lijst van de sossen.
Spaar uw aanmoedigingen niet voor deze onverdroten ijveraar voor andermans geluk.
God, Kop van den Eynde,Karl Marx en "klein peterke" gaan u dankbaar zijn.
Wie zal het worden???? In deze reeks zijn we ijverig op zoek naar de nieuwe burgemeester van Arendonk.
Gaan we op 8 oktober, zoals de burgers van Hameln, met zijn allen achter deze muizenvanger aan?
Hij is even populair als Jean Luc Dehaene, hij is populairder dan de burgermeesters van Laakdal, Essen, Turnhout en Herselt. Spijtig voor hem zijn er nog een 150tal vlaamse gemeentes waar de burgers hun vader liever zien dan wij de onze.
"...Hij blaft ons af alsof we in een hondenkennel zitten"zegt een van de leden van de gemeenteraad. Misschien heeft hij helemaal geen ongelijk:Om alle kiekens terug op hun peulder te krijgen moet ge van tijd tot tijd het beest in U loslaten.
Wat er ook van zij: Een nieuwe ambtstermijn van zes jaar leidt automatisch naar het ere-burgemeesterschap. En zeg nu zelf: Misgunt U dat aan deze lieverd ???? Foei, neen toch?
De collectieve waanzin heeft toegeslagen.... Nog 2 dagen en in Duitsland begint het wereldkampioenschap voetballen. We moeten daar niet flauw over doen: De belgische sjotters zijn daar niet bij en plezant vinden we dat niet. Dat ze niet mee voetballen nog daar aan toe maar nu moeten we meer dan twee weken lang lijdzaam de hollandse spotternijen ondergaan en aanhoren "hoe leuk en lekker onze jongens toch weer foetballe...". Aan hun pronostieken te horen worden ze dit jaar voor de zesde keer wereldkampioen.
Onze noorderburen worden algemeen beschouwd als een nuchter en beschaafd volk: mensen die ook in extreme omstandigheden hun hoofd koel kunnen houden. Eén keer om de vier jaar slaat echter decollectieve waanzin toe bij onze hollandse vrienden, dan slaat de oranjegekteom zich heen met een kracht van acht punt drie op de schaal van Richter. Voorgevels van burgerlijke rijtjeshuizen worden met oranje verf beklad, ambtenaren en ander kantoorvolk sloft vanaf vrijdagmorgen op met molentjes versierde klompen naar hun werk terwijl zelfs de meest bezadigde opa een met leeuwtjes versierde hoed op zijn kanes heeft staan met daarop "koud hé" (of is dat met het schaatsen?). Jonge moeders hebben hun kroost oranje pampers omgebonden en de oma's van het kleine grut flaneren met zelfgebreide truitjes met daarop "Hup Holland Hup" geborduurd. Overal te lande zijn er actiecomités opgericht om er voor te zorgen dat "men de leeuw niet in zijn hempie zal laten staan" en elke autoantenne is versierd met een oranje plastic balletje; een soort cliniclownneusje. Dat zal zo duren tot na de eerste twee matchen van het oranjeteam: De eerste match tegen Servie-Montenegro gelijk gespeeld (1 - 1) en dan door pech verloren van Ivoorkust (0- 1 na een stommiteit van de hollandse keeper). Dan sluipt de paniek in de rangen van de Nederlandse natie, tegen die tijd begint "het volk" te morren en de spelers in Duitsland te rebeleren. .... Hoe ik dat allemaal weet zult U zich afvragen: Ik weet dat van een hollandse cafébaas die iets van foetballe afweet: Die trakteert al zijn klanten met een gratis pint voor elke goal die de hollandse sjotters maken. Hollandse cafébazen en hun ijver om gratis pinten weg te geven kennende, kan ik dan ook voorspellen dat het oranjeteam hooguit aan twee goaltjes zal geraken. ....Ik ga dan ook vragen of ik mijn twee gratis pilskes mits wat opleg kan omruilen tegen twee "blonde Leffes".
Ingesneeuwd... Mijn acht vrienden zijn terug van de Kronplatz of zoals de Italianen zeggen "Plan de Coronnes". Normaal bezoeken zij het land van Berlusconi in september maar dit jaar waren er gegronde redenen om reeds in mei naar Tirol te trekken. De zoveelste "Giro d'italia" trok door de Dolomieten en mijn acht vrienden hadden zich voorgenomen om drie bergritten te volgen. Reeds weken van te voren hadden zij hun favorieten uitgekozen. Het zouden dit jaar de engelsman Charles Wegelius en de spanjaard Juan Antonio Staccato worden. Daar zou anders toch niemand voor supporteren. De rit met aankomst op de Kronplatz zou het hoogtepunt van hun verlof worden. Gewapend met een spandoek met daarop "Hallo Brabbes" en twee potten witte verfom het parcours te schilderen zijn ze 's morgens rond een uur of half zes uit hun hotel vertrokken. 's Avonds rond half twaalf waren ze afgepeigerd terug in het hotel: ze hadden geen coureur gezien. Alleen een paar uitgeputte wielertoeristen die zich voor één dag Fausto Coppi waanden. De twee flessen "grappa" in hun rugzakske waren reeds om tien uur in de voormiddag soldaat gemaakt. Uitgedronken van pure miserie en koude. Kort na de middag zijn ze zelfs uit de sneeuw gegraven door een peloton carabinieri. Via het sportkanaal van de Rai Uno, ook van Berlusconi, hoorden ze in het allerlaatste avondnieuws dat Piepoli had gewonnen. Van pure miserie zijn mijn acht vrienden aan de drank geraakt. Hun lievelingsbier , de Forst, was om half één 's nachts uitgeput. Een uurtje later was ook het lokale "birra" opgetutterd en toen heeft de wanhopige hotelbaas de brouwer laten komen met nog twee bakskes van een plaatselijke pilssoort.
's Anderendaags kwamen de coureurs over de Pordoi gefietst. Ook daar waren mijn acht vrienden present. En ook daar hebben mijn acht vrienden geen coureurs gezien: ze lagen op hun rug tegen een bergflank aan met aan de ene kant nog een stuk in hun voeten en aan de andere kant een hevige kater. Allemaal een gevolg van hun uitspattingen van de vorige nacht. Eén troost voor mijn acht vrienden: ze hebben de kosten van de genuttigde consummaties eerlijk kunnen delen met vier zatte hollanders die al in de waan verkeerden dat Nederland "het wereldkampioenschap foetballe" had gewonnen... Vandaar natuurlijk hun vlotte traktatie....
Het trabantjesweekend. Afgelopen zaterdag en zondag had er op de enigste parking die Arendonk nog rijk is een nostalgisch treffen plaats van een hoop oud ijzer, in de volksmond ookTrabantjes genoemd. Ge kent dat soort autootje wel: een stinkend monsterke op wielen met een tweetakt motortje en destijds het enig rijdend vehikel in Oost-Duitsland buiten de geimporteerde sovjettanks. De organisatoren waren aan hun tweede uitgave toe en in tegenstelling tot vorig jaar werd de collectie DDR-tuffertjes uitgebreid met alles wat reed en ouder was dan twintig jaar.
't Is een prettige vaststelling op zo'n treffen mensen tegen te komen die naast enige nostalgie voor oude rommel ook over een hoop geld schijnen te beschikken -al dan niet in 't zwart verworven. Ik trof er zelfs de trotse eigenaar van een MG. Een keurig engels sportwagentje. Prettig detail: de eigenaar was de schoonbroer van de man die pretendeert de leer van Marx en Engels in de Noord-Oost Kempen te hebben geintroduceerd. Zijn zwager had hij in ieder geval niet kunnen overtuigen van een socialistische heilstaat. Die zag duidelijk meer heil in een kapitalistisch racemachientje. Om enige importantie en geloofwaardigheid aan het gebeuren te geven hadden de organisatoren onder leiding van een plaatselijke horecaboer, een nietsvermoedende parochiepater zo ver weten te krijgen dat deze laatste om klokslag twaalf uur met kwispel en wijwater de aanwezige autootjes van zijn en Gods zegen voorzag. Aan de angstige blikken van sommige deelnemers was duidelijk te zien dat zij vreesden voor enige schade aan het lakwerk veroorzaakt door het uiteenspattende wijwater.
Nadat de pater van dienst vakkundig van het terrein was verwijderd begonnen de randactiviteiten. Een oude Duits - waarschijnlijk gevonden in een van de Trabantjes - amuseerde de kindjes terwijl de ouderen konden genieten van een Palm en een Jupiler. Dat laatste werd hun aangereikt door de plaatselijke pitspoezen. ....Nu ja, pitspoezen: het leken meer op geopereerde Japanese sumo-worstelaars, maar dat kan gelegen hebben aan het gesponsorde t-shirt dat ze over hun aanminnig lijf hadden getrokken. In 't kort; weerom een weekend dat we zonder al te veel hartritmestoringen of psychische klachten zijn doorgekomen.
Punt 1 en punt 2. "vuurpelotonners in la douce France". Punt 1: Mijn acht vrienden zijn terug van de "Kronplatz". Een bataljon van de Italiaane carabienieri heeft ze uit de sneeuw gegraven. Punt 2: Afgelopen zaterdag en zondag had er op de enigste Arendonkse parking een nostalgisch treffen plaats van een hoop oud ijzer, in de volksmond Trabantjes genoemd. Deze twee spannende gebeurtenissen moeten echter nog enkele dagen wachten op een verslag. Ik wou het nog even hebben over het verdwijnen van een paar lieftallige blogs op het seniorennet. Dat "het vuurpeloton" vroeg of laat de duimen zou moeten leggen was van het begin af aan duidelijk. Iets of iemand die om wat voor reden ook succes en sympathie wekt, wordt door anderen als gevaarlijk en bedreigend gevoeld. Er zijn honderd en één ....aan te halen . "Het vuurpeloton" was een blog waar je voor of waar je tegen was. Een blog met duidelijke standpunten en vaak op het randje. Honderden keren is er op honderd verschillende manieren geschreven dat een blog dat je niet zinde, links of rechts moest laten liggen, er niet moest gaan kijken. Je kon er vergift op innemen: De reglementen van het Seniorennet als alibi gebruikend profiteerden kommaneukers, moraalridders en vooral enkele ontevredenen en haatdragende filous ervan om "het vuurpeloton" te wraken. Zij zijn daar in geslaagd. Het is voor "het vuurpeloton" geen eerlijke strijd geworden. In plaats van als "derde hond" met het been te gaan lopen is het door twee bijtende honden doodgebeten. "Het vuurpeloton" is weg, amen en fini. Dat het gesneuveld is op HET reglement stemt echter tot nadenken. Van de vele duizenden senioren die dagelijks langs het Seniorennet surfen zijn er vele duizenden die perfect weten wat ze doen en die nog voldoende realiteitszin hebben. Die mensen en bloggers rond hun oren slaan met een reglement dat hun vrijheid van schrijven beperkt gaat tot meerdere opgaves leiden. En dan kom ik tot het volgende blog: "La douce France"; een blog waarvan de schrijver ook geen blad voor de mond nam. Eentje die de zere plekken in onze maatschappij dierf blootleggen. Ook hij stopt met zijn blog. "Ik ga me bij elk woord dat ik intik, niet afvragen of het wel getolereerd wordt of niet" zegt de schrijver van "La douce France". En gelijk heeft hij: indien er morgen een rancuneus iemand is die de heer Jean Peeters van "la douce France" niet meer moet of een kloot wil aftrekken dan moet hij HET reglement in zijn pollen pakken, eventjes gillen en pats...weg blog. Dat "La douce France" hiervoor paste is dus meer dan begrijpelijk. En dat vind ik een gevaarlijke situatie. Dat er blogs verwijdert worden omwille van plagiaat, racisme, porno.....is niet meer dan normaal, is zelfs een dwingende opdracht voor het Seniorennet, maar raken aan de vrije meningsuiting gaat mijn inziens te ver...Maar ja, wie ben ik? Waarschijnlijk een "brabbes" in de woestijn.
Omwille van de belangrijkheid, blijft dit bericht staan tot zondagavond. In Memoriam .bij het sterven van een blog.
Het vuurpeloton is niet meer. Verwijderd door hogerhand.
Ik vertel U niets nieuws als ik u zeg dat ik een supporter was van het vuurpeloton. Niettegenstaande ik door de leden ervan regelmatig door de mangel ben gehaald hield ik wel van hun aanpak. Afwisselend, recht voor de raap, eerlijk, voor niets of niemand bang.
De reacties in hun gastenboek waren eveneens van een bepaalde kwaliteit: lovend als het de bezoeker uitkwam, bitsig en dreigend als weer eens iemand zich geviseerd voelde. Ik herinner me nog hoe de eerste maanden de moraalridders , de boer Bavos zeg maar, struikelden over zogenaamde porno en schunnige fotos en tekeningen op het vuurpeloton. Die reacties, waarschijnlijk uitgebracht door lieden die de moraal belijden met hun tong maar met hun genitaliën op een ander zitten, zijn ondertussen vervangen door reacties van bezoekers die zich geroepen voelen om hun eigen ongenoegen en frustraties te ventileren langs andermans blogs. De laatste weken hadden een paar enkelingen last van een opstoot van zogezegd fatsoen: Geen woord meer over de blote kutjes en klootjes, pesten was het nieuwe modewoord. Daar moest en zou op gereageerd worden. En blijkbaar met succes.
Dus het vuurpeloton is niet meer. Het zij zo. Er is geen mens overboord, het leven gaat verder en er zullen ongetwijfeld nog blogs sneuvelen op het altaar van de onverdraagzaamheid.
Waar ik me echter aan stoor is dat het vuurpeloton geen eerlijke kans heeft gekregen. Persoonlijk ben ik met mijn brabbesblog twee maal zeer nauw betrokken geweest bij een schorsing en een tijdelijke verwijdering. In beide gevallen was er de mogelijkheid tot een weerwoord van de blogbezitter. Na een aanpassing en enig overleg hadden de blogs steeds de mogelijkheid om wel of niet terug te keren naar het Seniorennet. Zelfs het manneke Cyberfox heeft destijds herhaalde malen de mogelijkheid gekregen om zijn blog terug op te starten. (ik wil dolgaarne voor diegenen die het willen de correspondentie die Cyberfox/Willy Annaert destijds in oktober 2005 voerde met de webmaster en met de redactieraad van het SN doorsturen. Diverse emails van Cyberfox /Blogassistent/blogassistentester, allen één en dezelfde persoon, briefjes aan week- en maandbladen om zijn gelijk te halen ). Cyberfox was zelfs van kwade aard en begon stalking en onderkruiperijen toe te passen, en toch had ook hij de kans op een verzoening met het SN. Dat is dus iets dat het vuurpeloton niet heeft gekregen: Ik kan opmaken uit het officiële orgaan van het SN, het blog Blognieuws dat het vuurpeloton zonder de mogelijkheid op een weerwoord, zonder recht op verdediging werd verwijderd. Het zij zo. Ik vind het een aantasting van het vrije woord en een ernstige vorm van censuur.
De redactieraad van Seniorennet met de webmaster op kop heeft hier een unieke kans laten liggen op dialoog. Het lijkt me dat het SN met deze actie de poort heeft opengezet naar willekeur en vrije interpretatie van de huisreglementen.
Niemand houdt vanaf nu nog rancuneuse mensen tegen die omwille van een persoonlijke vete andere blogs gaan aanklagen. Ik raad de leden van het vuurpeloton aan om, na een periode van bezinning, ijverig op zoek te gaan naar alle blogs die racistische praat verkopen, mopkes over Marokkanen vertellen, vieze en vuile plaatjes van blote kutjes en tetjes afbeelden, reklame maken voor de verkoop en verhuur van hun appartementen of vakantiehuisjes en deze te melden aan het Seniorennet.
Alle senioren hebben met zn allen een nederlaag geleden en de zwijgende meerderheid heeft eens te meer de duimen moeten leggen..!!!!
Ten slotte nog dit: Mijnheer Annaert, alias Cyberfox, ik heb u destijds leren kennen als iemand die niet tegen zijn verlies kon. Op zich is dat niet erg. IK HEB ZELFS ENIGE SYMPATHIE VOOR U GEHAD. Uit uw verlies is echter een rancune gegroeid die zich als een kankergezwel ontwikkelde tot een diepe haat tegen het Seniorennet. Om het SN te kloten gebruikt u alle middelen die U uitkomen Dat alles, Cyberfox, maakt U tot een slecht mens, een vergift voor onze maatschappij. Meer woorden wil ik aan U niet meer vuilmaken.
De Giro d' Italia.. Acht vrienden van mij zijn zondagmorgen vertrokken naar "La bella Italia". Naar de koers kijken. Al meer dan dertig jaar gaan vrienden van mij naar een lieflijk plaatske in de Dolomieten. Ze logeren dan in Onach niet ver van Brixen ergens in Tirol. Slapen, eten en drinken doen ze bij de "Frie" een sympathieke hoteluitbater. Normaal gaan ze in augustus-september maar dit jaar moest en zou het midden mei worden. Het gasthof van de Frie ligt namelijk op zo'n 25 kilometer van de "Kronplatz" of de "Plan de Coronnes". Koersanalfabeten zal dat nikske zeggen maar de "Kronplatz" is naast een gerenommeerd skigebied dit jaar voor de eerste maal de aankomstplaats van een bergetappe uit de Giro. 16,9 kilometers stijl bergop, over onverharde wegen en vol haarspeldbochten. Elke coureur heeft er schrik van. Mijn vrienden hebben zich voorgenomen om al van 's morgens vroeg met een paar potten witte verf de bergflank op te trekken en de naam van hun favorieten, de engelsman Charles Wegelius, en de spanjaard José Antonio Garrido, op de kiezelstenen te schilderen. Om half zes deze morgen zijn ze vertrokken. Twee grote rugzakken met daarin een dikke trui, vier grote salamis, een fles grappa en hun verfborstels. Rond een uur of acht uur moesten ze hun auto aan de kant laten staan wegen file bergop. Tevoet verder. Ze hadden nog zo'n kilometer of tien voor de boeg eer ze aan de aankomst zouden zijn. Door de regen, door een ijskoude wind en de laatste twee kilometer door sneeuwvlagen en bij minus twee graden Celcius zijn ze om half drie op de top aangekomen. Van verven en schilderen is nikske in huis gekomen, zelfs van hun salamis hebben ze niet kunnen bijten. Dood van de kou en van vermoeidheid horen ze daarboven toch wel zeggen zeker dat de laatste vijf kilometers van de koers zijn geschrapt. Wegens te gevaarlijk en te veel sneeuw. Daar staan ze nu met hun potjes verf en hun spandoek van "hallo Brabbes" want dat hadden ze beloofd; ze zouden me de groeten doen via de Italiaanse televisie. Niks dus. Van de koers hebben ze nikske gezien en ik heb mijn schatten van vrienden net een sms-ke gelaten en hun meegedeeld dat geen enkele van hun twee favorieten heeft gewonnen. Het is toch wel Piepoli geworden zeker. Volgens de laatste berichten van de "carabinieri" mogen mijn vrienden rond een uur of negen vanavond de terugtocht naar hun autoke halverwege tevoet aanvatten. Daarna nog een uur of vier in de file. Dat heb ik allemaal gezien en gehoord op den televisie....Gelukkig is de "Frie" dan nog wakker. 't Heeft wel iets; zo een rit in de Giro volgen....
25/05/2006. Volgens de laatste berichten zijn mijn vrienden om half twee 's nachts in het hotel aangekomen...De potten verf hebben ze onderweg aan een hollander verkocht.
Met mijn extreme dank... Aan de Luc, Loekie, Dipperke douwerke,Amorke fatima, Loeki, IKKE, Jeneverbesje, besje, de holtorren, de mestkevers, de nero's, de wijze rechters, de Lana's en zijn kopstukken, lullerke lukske, djauwke, en nog zoveel ander pipos die elke dag vijfentwintig keer kwamen kijken en hun vingerke kapot tiepten op de "nullekes" en naar taalfouten zochten, 100.000 maal dank voor de stemmetjes.
Als het internationaal internet vandaag niet uitvalt haalt dit blog de "100.000". Niet dat ik daar fier op ben: er zijn blogs waar nog geen één zinnig woord is verschenen en die hebben ook lezers. Veel van mijn collega's hier op het seniorennet vingeren alleen zichzelf. Mijn blog wordt bevingerd door bovengenoemde dropzwansen en ander misdienaars.
Aan diegenen die uit bezorgdheid, sympathie of uit interesse mijn blog bezochten (en dat is de overgrote meerderheid onder jullie) mijn gemeende dank. Brabbes en zijne vriend J.Rekel. (in het donkerbruin om sommigen onder u op stang te jagen)
Help ons, Heer.!!! Debiel Vlaanderen zit met een zware depressie. De vlaamsche natie is in diepe rouw gedompeld. Kate Ryan, onze vertegenwoordigster bij het Eurosongfestival in Athene, is er niet ingeslaagd om zich te plaatsen voor de grote finale en heeft als gevolg daarvan half Vlaanderen een collectief orgasme onthouden. Bètje Anciaux zou voor minder gaan bleiten.
Nadat Miss Ryan op uw, den Bor en mijn kosten, het complete Oostblok was afgefietst en daarvoor 60.000 euro van ons belastingsgeld had opgesoupeerd waren de voorspellingen en loterijen unaniem en eensgezind: het melkmeisje uit Tessenderlo zou de eerste Vlaamsche deerne worden die de zangersbokaal heimwaarts zou slepen. Geen kat die rekening hield met andere landen, niemand die dacht aan het solidariteitsgevoel van onze Oostblokkers, iedereen was vergeten dat de oorlog op de Balkan tot het verleden behoorde. België zou dit jaar de plaats krijgen die het verdiende. Daar waren zelfs kakelend Bartje Peeters en moederkloek André Vermeulen het roerend over eens. Ons Keet had het mooiste lieke, de mooiste knieën en een kleed van 16.000 euro met een split tot aan haar buitenste schaamlippen. Dit jaar kon het niet mislopen. Wel dus: de uitslag was de ondergang van een verregaande arrogantie.
En de specialisten -showblaadjes, Sergio's, gewoon gazetten, de belse televisie, en de voltallige ministerraad vertegenwoordigd door Albert Anciaux- begonnen redenen te verzinnen waarom Kate niet en Armenië, Litauwen, en nog enkele kutlanden uit de Balkan wel naar de finale gingen. "Het was walgelijk die monsters uit Finland, het liedje uit Litauwen - we are the winners- was om te kotsen enzoverder enzovoort. En dan elkaar punten geven; stel U voor: vijf jaar geleden sloegen ze elkaar de kop in en nu supporteren ze voor elkaar. Bart en André en de rest van het journalistieke gepeupel konden er niet genoeg van krijgen.... En Vlaanderen volgde beaat: Europa had ons landje een groot onrecht aangedaan, we werden belachelijk gemaakt en vooral we waren 120.000 euro kwijt die geen fluit had opgeleverd. Zou het ook kunnen dat, hoe hard ons Keetje Ryan haar best heeft gedaan, hoe mooi de kleur van haar string onder haar splitje te voorschijn piepte, ze net niet goed genoeg was om mee te mogen doen met de grote jongens..... en kunnen we nu eindelijk terug overgaan tot de orde van de dag.
en de hollanders moeten hier niet mee lachen, die krijgen binnen een dikke maand weer op hunne flikker,...bij het voetballen in Duitsland.
Diepe droefnis... is ons deel geworden. Het nationaal exportproduct van Tessenderlo, de zangmie Kate Ryan, is er in Griekenland niet in geslaagd om in de grote Eurosongfinale nogmaals haar liedekijn te mogen kwelen. Zij is dus figuurlijk van het podium getotterd. Kunnen we terug overgaan tot de orde van de dag.
Later op de dag, als de droefnis enigszins is weggezakt, komen we nog even terug op deze voor Vlaanderen droeve dag...Het noodlot heeft ons de voorbije dagen en weken zwaar getroffen. Na moord en doodslag, gescheurde kruisbanden, nu een zangeres die haar kniezwengel vergeet. Ooh Heer, wat hebben wij Vlamingen, U misdaan.?
Thuis kindjes kopen.. Een vriendin van mij heeft een kindje gekocht. Buiten het feit dat de baby twee weken later is gekomen dan verwacht -wat enige twijfel deed ontstaan omtrent het vaderschap-is alles goed verlopen. De baby, een schattig jongetje van drie kilo tweevijftig en eenenvijftig centimeter groot, is thuis geboren. Ge moet weten; dat is tegenwoordig een gewoonte in sommige huishoudens. Het staat chique als men kan zeggen dat heel de familie, inclusief de golden retriever des huizes, aanwezig was op het moment dat de kleine eruit floepte. Samengetroept rond het kraambed en met z'n allen solidair meekreunen schijnt rustgevend te werken voor moeder en de op komstzijnde baby. Gedeelde smart is halve smart zou de verontruste vader zeggen. 't Is ooit anders geweest: Zo rond de jaren 40-50 van de vorige eeuw kwamen de moederhuizen op. Verbonden aan grotere ziekenhuizen gaven ze aan de toekomstige moederkes de redelijke zekerheid dat de bevalling met behoud van eigen leven zou gebeuren. Wat eerst een luxe was, werd na verloop van tijd een verworvenheid voor elke jonge moeder: "Bevallen" in de best mogelijke omstandigheden. De kindersterfte daalde, oma kon thuis alles in gereedheid brengen en de oudere broers en zusjes opvangen, opa mocht elke dag naar het moederhuis naar de kleine gaan kijken en en passant twee fleskes bier uitdrinken op de gezondheid van de pasgeborene en het "nieuwe moederke" kon in alle rust bekomen van de doorstane emoties en geleden pijnen. "De goeie ouwe tijd" had eindelijk afgedaan.
Nu is het dus "bon ton" als de bevalling thuis gebeurt. Het kraambed moet in de living gesleurd worden, liefst voor het raam aan de straatkant, de vroedvrouw wordt stand-by gehouden (soms twee weken te lang), de hele familie ligt nerveus door het huis te ijsberen, de andere kindjes beginnen te jengelen en te zeuren wegens gebrek aan aandacht.........En eindelijk is het dan zover: daar komt opeens de langverwachte, met alles erop en eraan en ook nog heel wat er achteraan. Een gezonde brok....En gelukkig maar: voor hetzelfde geld zijn er verwikkelingen - ik moet ze niet opnoemen - paniek, de dokter, de mug, hup...met de sirene op weg naar het ziekenhuis. Mijn grootvader-zaliger was er nog eentje uit een groot nest: zeven broers en zussen in leven en vier "non nato" zoals het in de registers staat: "doodgeboren" in het kraambed thuis. Jawel...de goeie tijd. Vooral proberen om hem terug te halen...
Sedert meer dan twintig jaar wordt de Arendonkse gemeentepolitiek geteisterd door een partijke van wringers en kankeraars. In lang vervlogen dagen als afscheursel van de Volksunie, daarna als Nieuw, nog later in een monsterverbond met van alles en nog wat en de laatste zes jaren als N-VA. De naam zegt het al: Nieuw Veilig Arendonk. Een naar rechts rukkend partijke dat in de gemeenteraad kakelde met twee vertegenwoordigers. Dat partijke is dus ontploft. Ene ervan stopt er nu mee; hij gaat zijn loopbaan eindigen als voddenophaler. Het ander boegbeeld van de partij, een geimporteerde advokaat uit het bronsgroen eikenhout heeft nog ambitie. ...Maar waar naar toe?. Het moet zijn dat er in Arendonk sprake is van bloedarmoede in de politiekersrangen. Geen valabele kandidaten, dus bij de rode kamaraden werd mijnheer de advokaat met de grote trom ingehaald. 't Staat altijd mooi om op je kandidatenlijst geleerd en slim volk te hebben; dus een strafpleiter, al is het nu een specialist in echtscheidingen en gedeukte auto's, is meer dan welkom.
De Arendonkse socialisten zijn al meer dan honderd jaar lang bezorgd om de zwakkeren in onze maatschappij: aandacht voor de sigarenmakers en andere sukkelaars, anti-militaristisch en tegen "den Duits", opkomend voor en actief meewerkend aan de opvang en de integratie van asielzoekers. Een partij van sociaal voelende mensen met een hart voor de zwaksten. Laat nu juist die partij met vendelgezwaai iemand binnenhalen die daar de tegenpool van is. Bij de bekendmaking en de daarop volgende procedureslagen voor allerlei rechtbanken - tot bij de Raad van State - was de geachte advokaat de pleitbezorger van alle anti's en contra's voor de inplanting van het asielcentrum in Arendonk. Hij verscheen als boegbeeld van de club "AZA - Arendonk zonder Asielcentrum" in alle gazetten en boekskes. Nog straffer: hij werd er zelfs voor betaald.Zitpenningen van onze plaatselijke Vlaams Blokker moesten mee dienen om de advokaat en zijn procedures te betalen. De stille Limburger gaat nu dus voor een vernieuwd zitje in de Arendonkse gemeenteraad. Dit maal gedrapeerd met een rode vlag en een gebalde vuist met daarin een rode roos. De partijvoorzitter die ook sociaal en vergevingsgezind is vindt dat het moet kunnen. "Wie maakt er in zijn leven al eens geen fout" geeft hij toe. Ik denk dat opportunisme en mogelijk een zeteltje meer zwaarder hebben doorgewogen dan in dit geval politiek fatsoen.....Een kus van de juffrouw en een bank vooruit hebben de rooi mannekes van Arendonk er in ieder geval niet mee verdiend. Integendeel: ze zijn toe aan een strafstudie.
Voetbal- en Di Ruposupporters. Dessel Sport - Bergen 1-2.
Vrienden van mij zijn voetbalsupporters.Niet bepaald voor den Anderlecht, FC Zwaneven, Sporting Heikant of KFC Scherpenheuvel. Neen, mijn vrienden bezoeken voetbalmatchen op uitnodiging. Ze hebben er een sport van gemaakt om langs allerlei wegen aan gratis inkomkaarten te geraken en liefst nog die kaarten waar in het groot VIP opstaat en waarmee ge in de "businessloges" uitgebreid kunt eten. Vorig weekend hebben ze de hand kunnen leggen op tien vrijkaarten met alles erop en eraan voor de thuismatch van Dessel Sport in tweede nationale. De match zou gaan tegen Bergen, nog altijd in de running om te stijgen naar Eerste nationale. Een bevriende grootgrondbezitter die tevens enkele bouwvakkers in dienst heeft, had voor de kaarten gezorgd.Nu ben ik ooit wel eens op de tribunes van Dessel Sport gekropen.De memel en de zeiksmoeiers kruipen in dichte drommen vanaf de houten banken langs uw broekspijpen naar boven... Dus ik had geen hoge pet op van die gekregen vrijkaarten.
Groot was dan ook mijn verwondering toen mijn vrienden met een gelukzalige glimlach om hun mond terug in onze plaatselijke kroeg arriveerden. Ze hadden aperitiefjes geproefd, oesters gegeten (ik wist zelfs niet dat de mensen van Dessel op de hoogte waren van het bestaan van oesters...), tournedos voor hun kiezen gekregen en de witte en rode wijn uitgebreid laten vloeien. En dat alles met een VIP-kaart. Onder de rust waren ze afgezakt naar de kantine - de stand was ondertussen 1-1 en hadden ze zich gemengd tussen het gewone voetbalplebs. Bij gebrek aan champagne in de kantine waren ze overgeschakeld op een gewone jupiler en daar voelden zij zich goed bij. ....En plots stond hij daar: de voorzitter van de PS-Wallonne, de minister-president van de Waalse gemeenschap, de burgemeester van Bergen en baas van de voetbalploeg, de man met het zwarte haardosje en het rooie neuke: Elio Di Rupo himself. Tussen zijn trouwe aanhang was hij pinten aan 't verdelen.
Kwam het door de reeds genuttigde drank? hadden de oesters een averechtse uitwerking op hun linker hersenkwabben? We zullen het nooit weten: Niettegenstaande mijn vrienden in hun vrije tijd affiches gaan plakken voor de partij van Pieter De Crem schoten zij op Di Rupo toe met de vraag om een handtekening. Di Rupo had echter de vraag niet goed begrepen en zijn aard getrouw kuste hij mijn vrienden overdadig. Kwatongen beweren dat sommige van de vrienden tweemaal langs de voorzitter zijn gepasseerd voor "un bisou d'Elio". De tweede helft van de match hebben zij niet meer gezien, gecharmeerd als ze waren door de avances van de Waalse socialist.... Wat een fijne kerel !, wat een schatje!!! Als in een delirium zijn ze terug huiswaarts gereden; nog wel over het jaagpad langs het kanaal Dessel-Schoten.
Vandaag heb ik er drie van de tien teruggezien: Onder hun overall droegen ze alledrie een hevig roodgekleurd vlinderdasje ofte nondedjuke...ze praatten zelfs Frans tegen elkaar.!!! Desschel-Mons: un-deux.
Moderne pestlijders... Heel vroeger, in de middeleeuwen en nog lang nadien waren er ook al van die verschrikkelijke ziektes. De mensen klappen vandaag over allerlei soorten "kankers" en "aids" alsof het niets is. Zo'n vier- vijfhonderd jaar geleden hadden onze voorouders het over de "pest" en in de landen een beetje verder van ons over "de melaatsheid". Omdat die dingen besmettelijk waren werden de getroffen sukkelaars met een stootkar naar de rand van het dorp gebracht, in een strooien hutteke opgesloten en op straffe van een lap tegen hunne kop verboden om nog buiten te komen. ...Het waren "de pestlijders" en niemand wou er iets mee te maken hebben.
(Een pestmeester die de zieken verzorgde, droeg een lange jas en een masker dat leek op een pinguïn-bek. Dit masker was gevuld met kruiden (o.a. jeneverbessen en het boerenwormkruid) om de kwade dampen tegen te gaan)...vandaag zijn dat de verpleegsters van het wit-gele kruis..............ouw mennekes, weet ge.
Vandaag in onze moderne tijd zijn ze er terug, maar nu in een ongekeerde beweging: Ieder dorp of stad kent ondertussen het fenoneem van de afgesloten villawijken of appartementsblokken. Omgeven door metershoge "herashekwerken" voorzien van stalen poorten, camerabeveiliging en bewaakt door overjaarse dancingcipiers worden deze woongelegenheden afgeschermd voor de gewone sus in de straat. Men moet bij wijze van spreke "een geheim wachtwoord" kennen om binnen te geraken.
Ons lieflijk dorpke Arendonk heeft sinds kort ook zo'n "residentiewijk". Midden in het centrum, verscholen achter een architecturaal monster waar de KBC huist en uw centen afluist zijn er appartemensblokken verschenen waar zo'n 50tal huishoudens (meestal alleen een manneke en een vrouwke) in huizen. Dat de overgrote meerderheid van de bewoners een andere nationaliteit heeft dan de doorsnee Arendonkenaar zal niemand verbazen; evenmin als ik zeg dat het ook geen uitgeprocedeerde asielzoekers of negers zijn. Ge begrijpt me wel hé. De appartementen zijn verschenen daar waar vroeger "de hufkens" waren; een Arendonks woord voor kleine smalle paadjes, kriskras door het centrum en waar honderden jongens en meisjes elkaar ooit eeuwige trouw hebben gezworen, weliswaar elke week aan een andere. Op die plaats dus, huizen ze nu: bedaarde en bejaarde gepensioneerden; ieder met een eigen toegangscode en een sleutel om de poort open te krijgen. Opgehokt tussen de doktoors, de apothekers, de ziekenkas, het bejaardentehuis en het kerkhof, zitten ze op elkanders lip en dicht bij de andere geneugtes des levens. Daar kijken zij naar met gemengde gevoelens: lawaai- en pleziermakende jongeren en luidende kerkentorenklokken, stinkende brommerkes.... ..De reden dat mijn dorpsgenoten hier samentroepen zal wel zo zijn goede redenen hebben: dicht bij de Cash of den Aldi, begrafenismissen op loopafstand,... Alleen snapt een normaal denkend mens niet waarom daar persé een metershoog hek dient rond te staan?Waarom ge bij onze heilige Vader in Rome of bij president Bush minder moeite moet doen voor een audientie dan bij een gemiddelde senior in zijn versterkte burcht? Is' t uit schrik? Is 't een modeverschijnsel? Of is het een uiting van onze moderne maatschappij en zijn het dan toch "moderne pestlijders"?
