Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
20-09-2007
baby D.
Bart en Geertrui en Ann en Wim en Nathalie....
Kent u ze nog? De wens-, juridische-, pleeg-, voogdij-, biologische,- en draagouder(s) van baby D.; het babietje dat ergens in februari 2005 geboren werd. ...Even resumeren: Zo'n drie jaren geleden was een zeker Bertje - een Limburger - het beu om telkens opnieuw zijn zorgvuldig opgespaard zaad aan zijn eigenste madam te besteden. Er kwam toch geen zak van terecht. Gepros in onvruchtbare bodem. Via de hulp van internet kwamen ze terecht bij een zekere Anneke, een Oost-vlaamse, die haar eierstokken en baarmoeder tegen betaling ter beschikking stelde om aan de kinderwens van het Limburgs koppel te voldoen. De bevruchting zou gebeuren per K.I. kunstmatige inseminatie.
In de moderne veehouderij bestaat de K.I. al jaren. Alleen moet de varkensboer daar betalen voor enkele porties gezond berenzaad om zijn zeugen drachtig te maken. Hij mag dan kiezen: ofwel het roze ras ofwel de zwartgevlekte Piétrain. Ook voor het zaad van een dikbilstier dient een koeienboer zwaar in de portemonnee te tasten. Zo echter niet bij de Limburger; die moest naast zijn kwakje sperma nog een paar duizend euro nikkelen om de draagmoeder te bevredigen. Commerce is commerce.
Na 9 voorspoedige maanden kwam baby D. uit de buik van draagmoeder Anneke gekropen. Die was ondertussen een Hollands koppel tegengekomen die ook wel een paar duizend euro veil had voor een nieuwe baby. Ook zij kampten al jaren met onvruchtbare rotsen waarop zaad werd verspild. De Limburgers werden met een kluitje in het riet gestuurd en baby D. verhuisde naar Wimmeke en Nathalieke ergens in de steppen van Gelderland...
Dat alles kon natuurlijk niet verborgen blijven: Het werd een procedureslag van jewelste. De Limburgers, die dus naast wensouders ook voor de helft biologische ouders zijn wensten voogdijouders te worden. De draagouder, de andere helft van het biologisch koppel was dan weer, samen met hare vent, de juridische ouders, terwijl de hollanders als koopouders al lang blij waren dat zij voor pleegouders mochten spelen. Ge ziet het: het loopt 't honderd.
Iedereen is dus overtuigd van zijn eigen groot gelijk en heeft daar smakken geld en schrokkerige advocaten voor over. Ze doen maar... Alleen vraag ik me dan af: Wat met die kleine? Als die rond zijn 6de levensjaar ergens in een zandbak, hetzij in Gelderland, god-behoede-het-joenk ergens in Limburg, zit te spelen en daar te weten komt dat hij gekocht en verkocht is voor een paar luizige euro's dan moeten er psychiaters aan te pas komen. Wat moet dat kind voelen als hij of zij hoort zeggen dat hij eigenlijk drie papa's en drie mama's heeft. En dat geld de grote drijfveer van zijn bestaan is, en eigenbelang ???
Ik zal het waarschijnlijk niet meer meemaken maar ik zie het zo voor me: Een soort pseudo-advocaat Vermassen die binnen 20 jaar voor de één of andere rechtbank staat te pleiten en zal zeggen: "Edelachtbare, ik pleit zeer verzachtende omstandigheden: vroeger heette de beklaagde baby D. en hij had een erg verschrikkelijk slechte jeugd... van hot naar haar, van Wimmeke naar Anneke, naar Geertruike, naar Bartje, naar Nathalieke, en dan opnieuw... 3 paar ouders die alleen aan zichzelf dachten en geen rekening hielden met hun babietje...egoisten, weet U Edelachtbare, U kent ze wel, die soort...."
Mijne vriend is het product van een oerdegelijk kempisch koppel. Koppige boeren die met blote handen op de weerbarstige kempische zandgrond "eten" lieten groeien voor hun groot nageslacht. Mensen die wisten wat werken was. Dat nageslacht was er gekomen omdat ze - tegen beter in - bleven geloven in de wijze woorden van de pastoor 's zondags op de preekstoel. "Kinnekes maken en blijven boeren" zei de pastoor week na week.
Mijne vriend was één van die kinnekes. Hij groeide op tot algemene tevredenheid van de nonnekes op school en was voorbestemd om het heel ver te schoppen. Er zat verstand in dat ventje zei de onderpastoor. Rond zijn achttiende kwam hij het "ware geloof" tegen. Tijdens een papierslag van de plaatselijke boerenjeugd vond hij een beduimeld exemplaar van "Das Kapital" van Marx. Hij werd op slag communist, leerde de "internationale" zingen, ging betogen tegen de kernkoppen, begon de bazen uit te schelden en leerde het complete citatenboek van Che guevara vanbuiten. Hij werd een ware strijder voor het werkvolk. Zijn hele leven lang...
Tussendoor plaatste hij - na uitvoerige excursies - zijn spaarcenten bij banken die met de dikste getrouwheidspremies zwierden, pluisde alle tabellen van de Bel-20 en de Nasdaq uit, sjachelde met aandelen en obligaties en werd een graaggeziene gast bij de Rabobank vlak over de grens. Hij werd een gerenomeerd lid van een plaatselijk clubje van link(s)e wereldverbeteraars die vanuit hun knusse salons het elite-socialisme naar ongekende hoogtes voerden.
In dat clubje leerde hij de echtgenote van een plaatselijke middenstander, actief in de pharmacie, kennen. Niettegenstaande de echtgenote in kwestie haar bedgenoot ver weg hield van alle aardse geneugtes en plezierkes, maakte zij mijn vriend attent op de nieuwe cassière die in de plaatselijke Fortisbank was komen werken. Die nieuwe cassière was voorzien van een prachtig voorfront en weer of geen weer, zij showde dat ten overvloede aan iedere klant aan haar loket. Of zij dit deed in opdracht van haar bankdirecteur of voor haar eigen genoegen vond mijn vriend bijkomstig. Mondjesmaat, om het plezier zo lang mogelijk te laten duren, bracht hij zijn uitstaand kapitaal over van al zijn financiële instellingen naar de bank van de kassierster met de "grote borsten". Intresten spelen geen rol meer, moreel verantwoorde investeringen tellen niet meer mee, devaluaties en waardeverminderingen neemt hij er met een kwinkslag bij; het enige wat nog telt is de diepte van haar decolleté.... Iedere keer mijn vriend de bank binnenstapt geeft de cassière in kwestie haar "push up behaatje" enkele duwtjes, kwestie van het plaatselijk Fortis-filiaal aan een niet-geplande omzetverhoging te helpen.
Mijn vriend is zich van geen kwaad bewust.... Hij laat zich voor de zoveelste keer in zijn leven naaien: Eerst door de rooien, nu door de blauwen.!!!
Op het zelfde moment waarop Flip De Winter en zijn cohorten van het "vlaamsch belang" in Brussel "een toek op hun mule" kregen van luikse gendarmes omdat ze betoogden tegen de invasie van Turken, Tadsjieken, Moldaviërs en ander zogenaamd "islamgespuis" werd er in Antwerpen een illegale asielzoeker opgepakt. Ge ziet het:als de Flip een dag van huis is, zitten er vreemdelingen in zijn achtertuintje.
Dit alles werd bekend gemaakt in een hoofditem in het Eén-uur-journaal op de VRT en het stond 's anderendaags in alle fatsoenlijke gazetten... Het was zelfs "Ongezien nieuws".
De vreemdeling zat verstopt in een spleet onder een spoorwegviaduct in Antwerpen en is zo'n 4 millimeter groot. Vanwaar het ding komt is niet erg duidelijk maar men veronderstelt uit de Walen, uit de steengroeven; een reden te meer om Flip De Winter te laten steigeren.
Het spinneke, want daar gaat het om, is nu voorwerp van grote opwinding onder allen die met beesten bezig zijn. Stel U voor: een nieuwe dierensoort ontdekt in Vlaanderen. Alle groene jongens, de gasten van Natuurpunt op kop, kregen met z'n allen een spontane erectie en kwijlden van de emoties. De spin kreeg meteen de erg toepasselijke naam van "kierkogelspin"(spleetkogelspin klinkt zo vulgair) en is als zodanig familie van de huiskogelspin, de donkere kogelspin, de graskogelspin, de platte en grauwe kogelspin en nog 825 andere soorten kogelspinnen. De ontdekkers en hun vriendjes zijn dus in alle staten want net op het ogenblik dat wereldwijd de oerang oetangs, de mammoets, witte tijgers, de grijze en vale kogelspinnen met uitsterven bedreigd zijn, vinden vier leukerds uit Antwerpen de "kierkogelspin".
Om zeker te zijn dat het om een nieuwe spinnensoort gaat hebben de 4 Antwerpse spinnenzoekers meer dan 1.000 spinnen moeten vangen, open snijden en aandachtig en met precisie de inwendige geslachtsdelen uit elkaar moeten prutsen.
Dan probeert een fatsoenlijk mens een beetje voorzichtig om te gaan met flora en fauna en dan fileren die gasten meer dan 1.000 spinnetjes !!! Ik vraag me af wat Michelleke Van den Bossche met zijn Gaiaclubke vindt van deze bloederige bedoening.... of zou het lospeuteren van een spinnetjesclitoris minder erg zijn dan het in plakjes snijden van een kreupele Golden retriever bij Janssen Pharmaceutica ?
Spinnetjes hebben ook hun gevoelens hoor !!!
Nu moet ik dringend op huisbezoek... ik ga de plaatselijke Rottweilerclub condoleren,... die zitten namelijk met een sterfgeval. Weeral weer eentje minder!!!.
Een stuk of wat Arendonkse middenstanders zijn met een klupke begonnen. Ze noemen zich "werkgroep Halverwege". Waar de naam op slaat hebben we het raden naar. Halverwege hun tweede of derde miljoen? Halverwege de aanschaf van hun tweede appartement? Of halverwege de miserie die ze denken aangedaan te worden door de aan de gang zijnde wegenwerken? In hun miserie worden ze ondersteund door de plaatselijke "Unizo-club" die altijd op nieuwe of afvallige zieltjes van zelfstandige kruideniers zit te loeren.
Eerst dit: we gunnen iedereen zijn kostwinning, dus ook de plaatselijke middenstand. .............
Waar het echter om draait is het volgende: Na vijftien jaar van onveilig verkeer, wateroverlast, stinkende open riolen is een buurt van Arendonk aan een grondige renovatie toe met fietspaden, riolering en verfraaiingswerken. Deze werken zullen een achttal maanden duren en om alles veilig en vlot te laten verlopen wordt de baan - een verbindingsweg in Arendonk tussen België en Nederland - compleet afgesloten. Dat wil zeggen onder de werkuren. Voor en na het labeur en tijdens het weekend kan iedereen passeren. Dat alles omwille van de veiligheid van het plaatselijk verkeer, de bewoners en arbeiders. En dat alles zint de middenstand niet.
Op de betreffende route liggen een vijftal handelszaken waaronder een hollands frietkot, een italiaanse pizzabakker en een baancafé. Alledrie etablissementen die het moeten hebben van de weekenden en de laatavonduurtjes. Als ze goesting hebben.
De overige clubleden van "Halverwege" en den "Unizo" liggen kilometers verwijderd van het epicentrum van de ontstane rotzooi maar ze vrezen wel een debacle omdat de hollandse klanten gaan wegblijven. Met de mond belijden ze wel de veiligheid van de getroffen mensheid maar als ze aan hun portemonnee beginnen denken en aan de misgelopen euros dan krijgen ze pijnscheuten in hun broekzak en aan hun kruideniershart. Dan gaan ze ineens oplossingen bedenken en de beslissingen van een competente technische dienst/ gemeentebestuur en de 50-jarige ervaring van de aannemer in twijfel trekken. Ze voelen zich in hun kruis gepakt en een klootje afgetrokken.
Ze gaan de hollandse klanten missen. Ik snap 't, maar heeft de plaatselijke leverancier van benzine en mazout of die van toebak en sigarettenblaaikes al eens bedacht dat hun commerce draait bij de gratie van een schrokkerige hollandse regering? Als Balkenende en consoorten morgen de taksen en accijnzen op benzine en tabak met 10 percent verlaagd komt er geen ene hollander nog over de grens gefietst; dan tanken ze thuis en gaan ze hun pruimtabak in hun eigen dorp halen. 't Zijn geen stommerikken hoor, die Kezen! Klanten moet ge verdienen en voor een vriendelijke cafébaas rijd ik desnoods 50 kilometer om.
Vijftien jaar al vraagt een buurt met zo'n 500 inwoners beleefd en geduldig om een veilig fietspad voor iedereen. Dat krijgen ze nu. Dat daar enige overlast bij ontstaat is overduidelijk. Dat zouden ook die gasten van Unizo en de eigenaars van die ander klein multinationals moeten snappen.
De dikte van de portemonnee overstijgt soms de solidariteit met de gewone burger; dat getuigt van weinig burgerzin en ruikt in hoge mate naar eigenbelang....
Ik kan de clubleden van "de werkgroep Halverwege" en het bestuur van Unizo wel uit een natte droom halen. In tegenstelling met wat jullie suggereren in een brief aan de gemeente, staat de overgrote meerderheid van de betrokken buurt wel achter de beslissing van het gemeentebestuur om uit veiligheidsoverwegingen de straat af te sluiten. ...'t Is maar dat jullie het weten.
Plaatselijk verkeer is toegelaten; ge zijt dus welkom bij ons. Ge krijgt zelfs een kom koffie. Brengen jullie dan de Flair en de Playboy mee en een zak friet met pikkels? Smoren en op de lotto spelen doe ik al jaren niet meer.... Ne mens met principes hé.
... Nu ga ik eerst een gazet halen, en een brood en in de rapte nog eens tanken. Ik ga het nu doen want straks moet ik een omweg maken tot ergens "Halverwege". Misschien blijf ik daar wel plakken ???
't Is over. De twee maanden vacantie zitten er op. 't Nageslacht van "Jef Koffie " kan terug aan de arbeid: De oudste van de zes naar het laatste jaar lager onderwijs, de jongste van de hoop naar het eerste kleuterklasje. 't Zal stil worden bij opa en oma: niemand meer om op te passen als pa en ma moeten gaan werken, gedaan met kampen bouwen, de muren vol kladderen, cremeglace gaan eten bij "de Vierschaar" en schatten gaan zoeken.
De jongste van de hoop - juist drie jaar - vertrekt dus op expeditie naar het eerste kleuterklasje. Aan het enthousiasme en de manier waarop ze oefent om haar boekentasje in te pakken gaat ze ineens het volledig kleutergedoe overslagen en zal ze meer dan waarschijnlijk starten in het eerste leerjaar. Allé, die ambitie heeft ze tenminste nu nog. Maandagmorgen liggen die ambities waarschijnlijk anders als mama haar aan de schoolpoort afzet en ze haar collega-kleuters op een hoopje ziet staan schreeuwen en traantjes vegen.
(alles toch rap eventjes uittesten in 't klasje....)
Om de vacantie goed af te sluiten is de opa met de drie jongens op schattenjacht getrokken. De opengebroken baan met aan weerszijden diepgetrokken sleuven is een ideaal jachtterrein. D'er moest nog een hoop oud legermateriaal van de tweede wereldoorlog in de grond zitten. Gelijk als ze vertellen en van horen zeggen. De opbrengst was navenant: ontplofte kogelhulzen, een wieldop van een duitse halftrack en verder veel verroeste cola- en jupilerblikjes.
(voortwerken mannen, ge bent bijna "halverwege".)
Toen de chauffeur van de graafmachine vertelde dat hij ooit een dooie duitse soldaat - met kostuum en al - had opgegraven werd de ambitie om ooit archeoloog te worden opgegeven. We zijn toen maar gaan vissen: op een halfuurtje hadden we er dertig; allemaal een hand groot. We hebben ze wel gevangen met een schepnet..... de vislijnen zaten namelijk al na vijf minuten verstrengeld in een onontwarbare knoop.
't Zit er dus op. Binnen veertien dagen de eerste oudercontactdagen, grootoudersdag, herfstvacantie, de eerste toetsen en met Kerstmis het eerste rapport. Dan komen de krokussen, Pasen en de schoolreizen. ....Verdomme, ik moet me spoeden om die vislijntjes uit de knoop te krijgen; binnenkort is 't grote vacantie.
Mijn vriendin en hare vent zijn in diepe rouw. "De Joep" is dood. "De Joep" is een kruising tussen een pekineesje - een deurwaardershondje - en een halfwassen stratier, die op zijn beurt weer een kruising was tussen een kreupele labrador en een engelse jachthond. Op en top vuilbakkenras dus. "De Joep" was al in zijn twaalfde levensjaar toen hij vorige week in de open veranda van mijn vriendin lag te zonnen. Een halfwilde rosse kater op de rand van het schuttingsmuurke bezorgde hem de schrik van zijn leven en tevens een hartattaque. Een bijgeroepen dierenarts kon niet anders dan "de Joep" zijn oogleden sluiten en voor dood verklaren. Weer een bastaard minder.
"De Joep" was heel erg geliefd bij mijn vriendin en hare vent. Dit in tegenstelling tot de rest van de familie, de vrienden, kennissen en naaste geburen. Die vonden de Joep maar een rotkreng die te pas en te onpas begon te keffen en mensen die hem niet aanstonden in de hielen probeerde te bijten. Dat had hij overgeërfd van zijn moeder; de pekinese.
Omdat mijn vriendin nogal wat verwanten heeft wonen langs de kanten van Borgerhout en Antwaarpe-centrum hebben ze geprobeerd om de Joep op 't Schoonselhof te begraven. De vierde rij links naast het erepark leek hun wel wat. De schepene van vermakelijkheden heeft hun dit uit de kop kunnen praten en de Joep zou thuis een zerkje krijgen.
Omdat daar enige voorbereiding aan voorafgaat werd "de Joep" in een wit lakentje gerold en voor een week tussen de hardgevroren prei en de geslachte konijnen in de diepvriezer gestopt. Ondertussen werd een eikenhouten kistje in elkaar geklopt en wit geschilderd, in een naburig tuincentrum een halfwassen treurwilg aangeschaft, het kruisje van een Lourdes-paternoster afgeknipt en op het kistje geplakt en een gedenkplaatje gemaakt met daarop de tekst: "Hier ligt onze Joep 1995 - 2007". De kostprijs voor een requiemmis met drie heren deed mijn vriendin terugschrikken anders had de Joep een katholieke begrafenis gekregen. Midden in het gazon werden twee gaten in de grond gegraven van een halve meter diep. Eentje voor de halfwassen treurwilg en eentje voor het wit eikenhouten kistje met daarin de Joep en daarop het paternosterkruisje.
Dat alles kreeg gisteren namiddag zijn beslag. Getooid in een zwart debardeurke met daaronder zwarte laarsjes en een zwarte zonnebril op haar koppeke zal mijn vriendin nu twee weken rouw in acht nemen en in gedachten bij haar "Joepeke" zijn...
(deze gasten hadden minder geluk)
...Dit alles maar om te zeggen dat misplaatste liefde voor beesten in het algemeen en hondenbeesten in het bijzonder soms tot pure waanzin kan lijden.
Een vriend van mij ligt al een week languit en stijf op zijn driezitsbank. Onder zijn onderbenen een lege patattenbak met daarop een kussen tegen de pijn en het doorliggen. Mijn vriend heeft namelijk het verschot in zijne lage onderrug. Een verschot, of zoals ze zeggen in het medische jargon: het spit of een lumbago, krijgt ge van dingen te doen die ge niet gewoon zijt om te doen. Werken bijvoorbeeld of uw eigen bukken om iets op te rapen....of bruuske bewegingen maken - ge kunt het ook krijgen van hevige en onverwachte sex.
't Verschot was bij mijne vriend tot voor enkele jaren een steeds weerkerend verschijnsel: een keer in 't voorjaar als de hof moest omgespaaid worden en een keer in 't najaar als de patatten moesten uitgedabt worden. Dat liet hij de laatste tijd over aan anderen: Half maart kwam een leuke hollander de patatten in de grond steken en midden in september kwam een bevriende macedonische familie ze er weer uit te halen.
't Verschot was gelijk uit zijn leven verbannen. Tot vorige week dus. Toen ging het opnieuw fout. Tijdens een beweging die hij in zijn leven al wel duizenden keren heeft gemaakt schoot de miserie in zijne rug en ... lap daar lag hij met zijn verschot.
"...Brabbes, ge draait rond de pot" hoor ik u zeggen. Zeg ons hoe hij aan dat verschot is gekomen. 't Is inderdaad een beetje genant en mijne vriend werd er niet bepaald vrolijker van toen hij, na lang aandringen en nadat ik beloofd had het niemand verder te vertellen, de oorzaak van zijn lumbago uit de doeken deed. ...'t Is gebeurd tijdens zijn dagelijks bezoek aan het "kleinste kamerke". Op zijn wintersloefen en met De Standaard trekt mijn vriend zich daar iedere morgen terug om zijn natuurlijke behoeftes af te werken. Bij het einde van de werkzaamheden merkte mijn vriend dat het toiletpapierhouderke leeg was. Achterwaarts grabbelde hij een nieuwe rol vantussen de wc-eendjes, de airspraybussen en de wc-borstel. Het daaropvolgend maneuver met de drie blaadjes toiletpapier was er teveel aan. Tijdens het op en neer-vegen voelde hij zijn rug kraken. Net zoals destijds met het patatten planten. Maar toen had hij zijn broek aan als 't in zijne rug schoot.
Omdat mijn vriend eigenzinnig en zelfstandig door het leven wenst te gaan is hij eigenhandig - met zijn broek op zijn knieën - op handen en voeten naar zijn driezitsbank gesukkeld. Een bijgeroepen huisarts kon niet anders dan een kwalijke lumbago vaststellen. Nu ligt hij daar: hulpeloos en compleet overgeleverd aan de kwade mensheid rondom zich. Zijn vrouw weigert pertinent om zijn achterste proper te maken en ook trouwe vriendschap heeft zijn grenzen. Daarom doet mijn goede vriend langs deze weg een oproep naar gepensioneerde gasthuisnonnen om hem nu en in de toekomst te helpen in zijn primaire levensbehoeftes. Gezien zijn fysieke toestand kan hij geen vergoedingen in natura garanderen maar wanneer hij op de pot zit wil hij met de non in kwestie wel in discussie treden over "onze moeder de heilige kerk" over "Wittgenstein" over "de sexuele prioriteiten van muilezels" en in uiterste nood over " de invloed van Honoré De Balzac op 's mensens stoelgang".
Solliciteren kan via dit blog. Ook jonge nonnen mogen zich aanmelden; die hou ik voor mijn eigen gerief.
Dat alles kreeg gisteren namiddag zijn beslag. Getooid in een zwart debardeurke met daaronder zwarte laarsjes en een zwarte zonnebril op haar koppeke zal mijn vriendin nu twee weken rouw in acht nemen en in gedachten bij haar "Joepeke" zijn...
