Het hoge woord is eruit. BDW ziet liefst de onderhandelingen mislukken. Het zou hem en zijn partij goed uitkomen ?! Euh ?! De Wever bevestigt zelf persoonlijk zijn destructief negativisme ! Het was voor velen al langer duidelijk. NVA en dus BDW wilden geen akkoord ! Veertien maand heeft de man zitten wachten op het Belgisch politiek Fukushima. Maar het kwam niet ! Hij is dan maar zelf aan de zijlijn gaan staan. Zichzelf teruggetrokken uit de onderhandelingen. Zelf geweigerd zijn kiezers verder te vertegenwoordigen in de gesprekken. Een perverse strategie blijkt. Een vies politiek spelletje om er zelf beter van te worden.

Maar geloof het of niet, de BDW aanbidders en NVA-fans hebben alweer de bekentenis van kwaadwillige onwil niet gehoord. Die extremistische Vlamingen leven blijkbaar met een vervormer op hun oren. BDW gooit in een anderhalf uur durende zeg-eens-neen-met-Bart-show de handdoek. Hij plaatst met veel poeha zichzelf buiten de onderhandelingen. Maar de NVA-verslaafden hebben gehoord dat de anderen hem buiten gesloten hebben ?! Nu hij zijn onwil tot het bereiken van een akkoord toegeeft, zijn eigen belang in een mislukking duidelijk stelt, nu hebben ze weer niets gehoord. Nieuw Vlaams ? Mijn oor ja, selectief doof en blind voor de realiteit noemen ze zoiets.

En hoe lang is dit perverse spelletje van BDW reeds bezig ? Ik ben ervan overtuigd dat zowel BDW als EDR een welgemeende poging hebben gedaan om “eruit” te komen. Ongeveer tot het moment dat BDW dacht een kopij van zijn partijprogramma te moeten overhandigen als compromisnota die EDR sneller dan de wind doch logischerwijze naar de prullenmand verwees. Was de hierna volgende vraag van BDW om de MR met Maingain bij de onderhandelingen te betrekken niet al zo’n berekende perverse zet ! Iedereen wist dat met Maingain geen akkoorden konden gesloten als NVA erbij zat. BDW wist dat natuurlijk ook. Zo dwaas is die vent nu ook weer niet. En nu zijn masker is gevallen en hij duidelijk heeft toegegeven geen akkoord te willen, nu kan men zich afvragen of zijn verzoek om de MR er niet is gekomen omwille van de aanwezigheid van Maingain ? Die man zijn Francofone extremisme komt de NVA goed uit…..

06-09-2011 om 07:50 geschreven door De Rode Willem

U hebt ze ook al gezien, daar ben ik zeker van. De beelden van negers en negertjes die honger lijden. Ach ze gaan u door het hart ? Mij niet ! Kijk, ik wil wel geven. Ik ben niet harteloos. Ik heb een, voor mij, vrij mooi bedrag gegeven aan Japan na de aardbeving. Ik moest dit doen via het Playstation netwerk, want hier in België vond geen halve kat het nodig enige hulp aan Japan te coördineren. Nochtans is Japan een land met een bevolking die zich wil inzetten voor wederopbouw of om hun problemen op te lossen. Is Japan een land met een bevolking die dankbaar is als er Westerse hulp komt. Een bevolking die hard werken verkiest boven vechten, plunderen en elkaar afslachten. Een bevolking die de handen uit de mouwen steekt om het malheur zo snel mogelijk te verwerken en te vergeten en die niet jammerend op god of allah zit te roepen boven op het puin. Aan zulke landen wil ik echt wel geven.

Maar als er landen getroffen worden waar ouders hun kinderen willen grootbrengen in een sfeer van moorden, plunderen en vechten ? Ouders die wapens belangrijker vinden dan eten voor hun kinderen. Neen, dan is de miserie hun eigen verantwoordelijkheid ! En wat ik dan geef ? euh niets ! Sans gêne ! En dat heb ik zaterdag een keihard in het gezicht gezegd van die naïeve idealisten die meenden van mij nog geld los te krijgen voor de moordende en vechtende bendes.

22-08-2011 om 11:16 geschreven door De Rode Willem

Pukkelpop heeft mij aangegrepen. 5 doden. Zeker als je de ouders van één van de slachtoffers goed kent. Zij, de mama, werkend in de plaatselijke winkel van mijn geboortedorp. Hij, de papa één van de twee zoons van de zaaleigenaar die op onze trouw mee het feest hebben gemaakt. Ik leef mee met deze ouders. Ouders die met een bang hartje en zonder hun volle goesting hun kinderen zien afdruipen naar zulke fesstivals. Ouders die dan enkele weken later de oorsprong van het woord tentslet mogen lezen in hun krant of over over coma zuipen en druggebruik op festivals. Ouders dus die niet de dwarsdrijver durven uithangen en hun kinderen verbieden om naar zulke dingen te gaan. Ouders die nachten wakker liggen.

Willem is niet zo voor festivals. Maar zulke ramp kan men niemand toewensen. Ik kan mij inleven in de gevoelens die zulke organisatie moet ondergaan op zulke moment. Een feest. Het grootste van de zomer. En een zomeronweer ruïneert alles. Ook je persoonlijke leven.

Toch mogen wij ons geen zand in de ogen laten strooien door het drama. Er moeten vragen gesteld worden . Naar verantwoordelijken en naar nalatigheden. Kon buienradar niet helpen ? Of het KMI ? Kon men na het dramatische weer in Brussel en de doorschuifpiste die duidelijk was echt niets ondernomen hebben ? Tuurlijk is het achteraf altijd gemakkelijk kritiek geven natuurlijk. U zult het maar voorhebben. En dan blijkt de communicatie nog kompleet mank te lopen. Zoveel GSM operatoren maar als er een onweertje uitbreekt ligt alles plat ? Euh ? Komaan dat kan toch niet. En op de weide ? Nederlanders gewaagden van kippen zonder kop. Komplete chaos ? Maar ach wat mag men op zulke zomer orgiën verwachten aan communicatie ? Vanop de weide zelf meestal wat apestoned gebral hoe leuk dat alles wel is, uitgekraamt door de oetlul van dienst al dan niet met plastiek tieten op zijn hoofd. En de officiële communicatie ? Die komt enkele weken later…als men in de krant de oorsprong van het woord tentslet mag lezen.

Maar ook de foto op de eerste pagina van de krant (De Standaard) greep mij aan. Twee varkensachtig met modder besmeurde plodden die initiatiefloos tegen elkaar met lege blik zitten te wachten. Neergeslagen zonder enig drang om terug recht te komen. Zoals wij sommige islamieten boven op hun hoop puin zien zitten als er daar een ramp heeft geweest. Gelaten, lamlendig. Waar is die Vlaamse mentaliteit om terug te vechten, op te staan en verder te doen ? Niet bij de zooiïge plodden op de voorpagina ! Het symbool van onze Vlaamse jeugd. Fuiven en feesten…maar als er iets misloopt liggen ze lamlendig te wachten tot anderen hen uit hun zelf gezocht miserie haalt ! Een aangrijpend beeld ! Het einde van de vechtende Vlaming.

Ach ja…ze zullen wel snel dat zomeronweertje tot een ramp verklaren. Dan zijn alle vragen naar verantwoordelijkheden afgeweerd. En komen de kosten nog eens op de rug van de gemeenschap terecht. De politieke druk om zo’n afwikkeling is al volop aan de gang. Schandalig…maar ach ja. Het leuke is dat er eindelijk een discussie lijkt op gang te komen of zulke massale zomer-vozigheden nog wel verantwoord zijn ? Misschien betekent Pukkelpop 2011 wel het definitieve begin van het einde van de zomerse massa-orgiën. In elk geval zullen er al flink wat meer ouders zijn waar de bezwaren groot genoeg zijn om hun kinderen van zulke hoogmissen van decadentie weg te houden.

21-08-2011 om 10:11 geschreven door De Rode Willem

Een boek als reactie op de bloedige gebeurtenissen van 1944 ?! Dat sprak mij aan. Een getuigenis uit de eerste hand. De dwerg….

Wat een begin van het boek ! Het slaat aan en grijpt je vast en voert je mee. En dat gevoel blijft tot helemaal op het einde. Naar de vorm is het boek een historische roman. Een dwerg aan het hof van een Italiaanse stadstaat in de renaissance is de verteller en het ik-hoofdpersonage. Eigenlijk is het boek een soort dagboek van de dwerg, alles wordt vanuit zijn perspectief vertelt. Het kereltje is behoorlijk misantroop. Hij haat ongeveer iedereen, houdt van brutaliteiten en van oorlog. En kan eigenlijk niet tegen wijzigende verhoudingen en situaties.

Het verhaal is dus een ketting van gebeurtenissen die we via de dwerg vernemen. De komst van meester Bernardo, de voorbereidingen op de oorlog, de verzoening, maitresses, dood, liefde, de pest… Wij leren de vrouw van de koning kennen, zijn dochter, de naburige vorst Lodovico Montanza en zijn zoon, de op Da Vinci geïnspireerde meester Bernardo…En Lagerkvist laat al deze personage door het verhaal evolueren onder invloed van de gebeurtenissen. Alleen de dwerg blijft zijn eigen zelf. Onveranderbaar. Het verhaal is meeslepend en wekt goesting op naar het vervolg. Het einde is redelijk verrassend, maar heel geloofwaardig.

Het boek lijkt dus bol te staan van symbolen. De dwerg is het kwade. Het slechte. De koning is de macht, het gezag. De vrouw is de verdorvenheid, de dochter de zuiverheid, onschuld of naïviteit. Bernardo is de “uomo universale”. Deze interpretatie vindt men gemakkelijk op internet. En ligt, ik moet het toegeven, voor de hand bij het lezen van het boek. Wetende dat het boek een reactie is op de tweede wereldoorlog, heb ik steeds getracht deze symboliek naar die periode terug te brengen. En dan ziet men dat de symboliek algemeen voor “de mens” kan gelden, maar ook verschillende aspecten van één enkele persoon kan zijn. Deze symboliek maakt van het einde van het boek wel een heel deprimerende en akelige bedoening.

“De dwerg” is dus een boeiend boek. Eentje dat de lezer spontaan tot nadenken uitnodigt. Geen gekunsteld denkwerk achteraf waar hooggeleerde doch weinig in de realiteit staande professoren zich een kluif aan uitvinden. Mooi geschreven met een krachtige beeldende taal. Men kan zich zo een film bij het boek voorstellen. Elke regelt nodigt uit de volgende te lezen. Geen flauwe of mindere momenten. Eindelijk nog eens een prachtboek….een vergeten pareltje. Een dik verdiende 8,5/10.

18-08-2011 om 07:47 geschreven door De Rode Willem

Gow zegh…wat een zomer. De kwalificaties “rot” en “slecht” zijn niet van de lucht. Dan toch als men het weer wil aanduiden dat het huidige seizoen aan de Belgen voorschoteld. Maar eigenlijk vind ik dat weer niet erg. Beter nog, ik vind het een goede zomer. Voor mijn jaarlijkse portie zon en buiten leven hebben wij drie weken Andalusië achter de rug. Een streek waar ik enkele jaren geleden mijn hart verloren ben, en die perfect voldoet om een voldoende dosis zon op te doen. Dit jaar was het er voor de derde keer op rij, koeler dan het vorige jaar. 29-32°. Perfect dus. En meer sneeuw op de Sierra Nevada. Ook de derde keer op rij. De opwarming van de aarde hé ?

Maar die Belgische zomer dus. Perfect. De regen houdt op zijn minst de kutkoters van straat. Het is een verademing te kunnen wakker worden zonder het gekrijs, gedrein, gejengel of gebrul van die rotjongen. Laat het maar regenen en wat koeler zijn. Niet alleen dat wakker worden…ook de rest van de dag wordt gezuiverd van het rotlawaai dat die ettertjes produceren. Machtig rustig.

De regenachtige avonden kennen ook niet het zattemans gelal dat normaal is in onze straat als het droog is. De ouders van die kleine rottirannetjes komen dan buiten. Hoogst waarschijnlijk zichzelf staan beklagen met zoveel onopgevoedheid van hun koters. Hun stemmen, aan kracht winnend met elke jupiler die ze binnen kappen, doorsnijden op de duur de nacht en ontnemen de andere mensen elke kans op nachtrust. En de bakken jupiler worden echt wel massaal aangevoerd in tijden van “goed” weer. Zodanig zelfs dat het geen uitzondering is dat een of ander zat gezopen troela op haar smoel in de goot terecht komt. Of zelfs een jupiler-gemarineerde randmongool in zijn eigen brievenbus pist. Dus leve de regen !

Maar ik mis de zon echt niet. Ik heb dat verblindend onding niet nodig. Wie wil er nu opstaan en die stomme zon in zijn smoel voelen ? Ik niet. Ongenadig legt zij haar schijnvingers op elk vlekje op het glas, op elk stofje op kast of tafel. Die arrogante zon, alsof ze ons gesloof wil belachelijk maken en reduceren als nooit voldoende. Neen dergelijk gevoel mis ik echt niet op die mooie regenachtige dagen. Of dat schijnmonster dat recht in uw ogen zit op dat nu net gevaarlijk kruispunt ? Neen, dank u. Met wat mooie wolken is dat gevaar geweken. Om maar te zwijgen van de hitte die dat stralende onding produceert ? Neen geef mij maar de koelte van een regendag !

Nu heb ik nooit de neiging om naar buiten te stormen als ik een zonnestraal zie. Wij hebben een mooi en goed voorzien huis (al zeg ik het zelf, laat het ons houden dat ik er best tevreden mee ben, hoe klein en weinig luxueus het ook is). En ik ben een mens, geen koe of ander buitenbeest. Dus ik geniet ervan, liggend in de zetel de regendruppeltjes op de ruit te zien bewegen. Een goed boek, een mooi muziekje, een spannende film vanuit de confortabele zitmeubels…allemaal dingen die men mist als men de afwijking heeft buiten te moeten zijn. Geen wespen en vliegen, geen zonnebrand….ach wat een mooie zomer is deze van 2011 ! Ik wil ervoor tekenen dat de rest van mijn leven de zomers zijn zoals dit jaar.

13-08-2011 om 11:24 geschreven door De Rode Willem

Dimitri Verhulst heeft met ‘De helaasheid der dingen' een dijk van een boek neergezet. Zodanig zelfs dat dit de nieuwsgierigheid naar meer Verhulst aanwakkerde. Het werd ‘De laatste liefde van mijn moeder'. De prequel op ‘De helaasheid der dingen'

Het verhaal zelf is innemend en grappig. Het hoofdpersonage Jimmy is elf jaar oud en leeft bij zijn gescheiden moeder. Samen met de stiefvader Wannes gaan ze op busreis naar het Zwarte Woud. In gezelschap van een groep bierdrinkende, luidkeels schlagers debiterende, ietwat xenofobe en licht fascistische landgenoten waagt het nieuw samengesteld gezin de trip naar het verre Duitsland. Onderweg en ter plekke spelen zich enkele hilarische scènes af. Waar ‘De helaasheid der dingen' vol memorabele scènes en gitzwarte humor zit, lijkt ‘De laatste liefde van mijn moeder' eerder een slap aftreksel van Verhulsts meesterwerk.

Het taalgebruik zit wel nog vol vuurwerk. Met complexloze zinnen slaagt de schrijver erin om sprekende beelden op te roepen. Hoewel soms de naturel van de taal een beetje verloren gaat. Het klink op sommige momenten wel een beetje geforceerd. En neen het gaat niet diep. Er blijft verschrikkelijk weinig hangen van het boek.

 ‘De laatste liefde van mijn moeder' zou dus een heel persoonlijke roman moeten zijn, maar Verhulst zet bijlange na niet zoveel gevoelens op het spel als in ‘De helaasheid der dingen'. Het blijft allemaal een beetje afstandelijk. En hoe het ook iemand kan tekenen als zijn moeder hem verstoot, nooit slaagt Verhulst in dit boek zijn moeder (en de andere personages) boven de karikatuur uit te tillen.

10-08-2011 om 08:33 geschreven door De Rode Willem

Het geluid en de drift. The sound and the fury. Volgens verschillende internetlijstjes  het beste boek dat wij in huis hebben. Ik moest het hebben toen een tijdje geleden een nieuwe vertaling uitkwam. Het was duur. Maar 35 euro voor een van de beste boeken aller tijden ? Moest kunnen.

Het tragische verhaal van de verleidelijke Caddy Compson, telg uit een ooit vooraanstaande familie uit Jefferson, Mississippi, wordt verteld vanuit de gefragmenteerde perspectieven van haar broers. De manier waarop Faulkner in het eerste deel van zijn virtuoze vierluik de stomme idioot Benjy portretteert zou weergaloos zijn. Ik vond het moeilijk. Zeer moeilijk. En eigenlijk moet dit hoofdstuk herlezen worden na consumptie van het volledige boek. Pas dan zullen de dingen kunnen geplaatst worden. Een leessensatie ? Ik heb mijn best gedaan…samen met de nuttige en handige leeshulp (help…een boek dat een leeshulp nodig heeft) en met de verantwoording achter in het boek. Neen. Een beetje een tegenvaller…maar de volgende hoofdstukken zouden alles verklaren. Dacht ik toen nog.

Het tweede hoofdstuk is het verhaal van Quentin. De broer die aan de unief mocht studeren. Wie beter dan het eerste verwacht is er aan voor de moeite. Chaos…pure chaos. Zinnen in het midden afgebroken. Woorden zonder verband naast elkaar geplaatst. Tijdsprongen zonder veel logica. De chaotische hersenwereld van de tweede broer net voor zijn zelfmoord. Achteraan bij de verantwoording wordt de lezer gewaarschuwd niet alles van dit hoofdstuk te willen begrijpen. Nou moe…neen goed was dit niet. Op dit moment heb ik het boek nog 1 bladzijde van het derde hoofdstuk krediet gegund.

En ja toen heb ik de Faulkner die ik kende van o.a. “Licht in augustus” en” toen ik al heenging” terug gevonden. De tweede helft van het boek is weldegelijk te pruimen. Stukjes bij beetje worden ook de verhalen van hoofdstuk één en twee een beetje duidelijker.

Faulkner is normaal zeer leesbaar. Voor dit boek geldt dit echter alleen voor de tweede helft. Faulkner zou het verval van de familie Compson op onnavolgbare, tergende en zeer suggestieve manier tot verhaal gemaakt hebben ? Maar dan wel eentje waar een eerste lezing een leeshulp nodig heeft…en eigenlijk tweemaal moet gelezen worden.  Als vlijmscherp waarnemer heeft Faulkner het lot van de blanken in de zuidelijke staten van de VS na de Burgeroorlog onthutsend geborsteld. In grove scherpe lijnen, aangevuld met confronterend uitgewerkte details. Fragmentarisch en versplinterd moet de lezer ook puzzelaar zijn om uit de scherven het verhaal te reconstrueren.  De onomkeerbare neergang van een gezin en van een gemeenschap is tastbaar weergegeven. Doch het boek laat mij met een dubbel gevoel achter.

Neen ik kan niet meegaan met de internet lijstjes. “Het  geluid en de drift” kon mij niet overhalen dit boek op te nemen in mijn lijstje van beste boeken. Daarvoor is de eerste helft te ontgoochelend. Een 5/10…en een alternatieve, extravagante en moeilijke leeservaring rijker.

08-08-2011 om 10:25 geschreven door De Rode Willem

“Neen” is het geworden. Een beetje verwonderlijk. Voor een nuchter en logisch denkend mens had de onzinnigheid nu wel lang genoeg geduurd. De aaibaarheidsfactor van ideologische geconstipeerdheid heeft een vervaldatum ! En die was voor mij ruimschoots overschreden.

Maar ik ben dus niet representatief. De NVA zei “neen”. Ze hielden vast aan hun destructief negativisme. De traditie van de resultaatloosheid wordt verder gezet. Het schrijnende nulresultaat wordt gekoesterd als ware het een overwinning. De trofee van het niets wordt nog eens om hoog gehouden zodat het plebs nog eens kan juichen. De onderbroeken van den Brack blijven de enige verwezenlijking van deze NVA ! Voorwaar men moet al een algeheel gebrek aan kritische zin hebben wil men voor zulke dingen nog juichen.

Hoelang blijft de rek zitten in deze strategie van het niets ? Als we over NVA en strategie spreken moeten wij toch oppassen. Wetende dat NVA al de ene strategische blunder na de andere tactisch fiasco heeft opgestapeld. Vroeg of laat komt de kemel te veel voor Vlaanderen ! Wat mij betreft is die reeds maanden geleden gepasseerd, maar een deel van Vlaanderen heeft blijkbaar meer tijd nodig.

De Wever vindt het nodig de illusie staande te houden dat het stropen van wat Waalse dompelaars voldoende zal zijn om Vlaanderen buiten schot te houden om de bankencrisis te betalen. Misschien aantrekkenlijk voor een aantal naieve gelovigen...maar de rekening ligt er ! 21 miljard ! En die moet betaald worden ! Vlaanderen zal nog hard ontwaken !

08-07-2011 om 09:35 geschreven door De Rode Willem

John Steinbeck ?! Onrecht van de sterkste…Zeker niet zijn bekendste werk. Een onderdeeltje van de Dust Bowl trilogie, samen met Druiven der Gramschap en Van muizen en mensen. Tot hier toe heb ik zeer veel plezier beleefd aan de realistische schrijfstijl van Steinbeck waarmee hij een scherp observatievermogen combineert met een grote sociale betrokkenheid.

Een jongeman, Jim, trekt in bij de “rooien”. Een groepje mensen dat principieel vecht tegen de extreem slechte omstandigheden waarin dagloners in de jaren dertig in de VS moesten overleven. Overgeleverd aan de grillen van rijke landeigenaren slaafden ze hun kostje bij elkaar onder complete uitbuiting. Jim trekt op met Mac om een staking te organiseren om betere loonsvoorwaarden uit de brand te slepen voor de appelplukkers in de Torgas vallei. Als een zeer oude man uit een boom valt, begint de bal te rollen. Samen met London, de leider van de stakers proberen Jim en Mac stand te houden tegen de georganiseerde burgerrij.

Wat opvalt is de afstandelijke benadering van Steinbeck. Ondanks het boek over mensen gaat overheersen de koele berekening en het emotieloze denken.  Dit komt soms raar over en maakt dat het boek soms een beetje raar wringt tijdens het lezen. Men kan geen sympathie krijgen voor geen enkele van de personages. Zelfs de bevallen dochter van de stakingsleider wordt een afstandelijk decorstuk in het verhaal. Alleen London zelf kan af en toe sympathie wekken met een menselijk trekje. Een minpunt van Steinbeck ? Ik denk het niet. Ik vrees dat er echt wel heethoofden waren die dachten zoals de personages in het boek.

Steinbeck heeft, ondanks het afstandelijke en het rationele, een prachtig boek geschreven dat nadenkt over volkmanipulatie en populistische volksmennerij. Steinbeck hoedt zich om de “rooien” menselijk  voor te stellen of enige sympathie voor het communistische gedachtengoed te laten blijken. Het boek is zeker geen sociaal pamflet geworden maar een (naar ik aanneem) redelijk realistisch relaas over een aspect van de VS geschiedenis van de kleine man. En geschiedenis hoeft inderdaad niet sympathiek te zijn.

Steinbeck bevestigt met dit boek voor mij dat hij tot de absolute top behoort wat literatuur betreft. Great American novels zoals men ze nu niet meer kan vinden. Onrecht van de sterkst krijgt een 7/10 van mij.

08-07-2011 om 08:12 geschreven door De Rode Willem

De nota. Di Rupo. Heeft weer heel wat beroering gebracht op de Vlaamse fora. Ook Willem heeft zich niet onbetuigd gelaten. Di Rupo heeft een magistrale zet gedaan door zulke fantastische nota af te leveren. Een werkstuk dat ver gaat en een mooie basis vormt voor verdere gesprekken. Zeg tegen zulk werk maar eens “neen”. De extremisten en radicalen stonden daar rap voor klaar. De onnuttige idioot van het VVB eerst en dan de onbenoemde FDF maloten uit de rand. Een denkend mens wil zich tich niet aansluiten bij zulke fundamentalisten ?

Maar die nota moet ook een schok betekent hebben voor vele rechts-correct denkende Vlamingen. Velen van deze leefden in de overtuiging dat het bankenfiasco wel zonder hen zou opgelost worden. Responsabiliseer wat Waaltjes hier, splits wat daar en hervorm wat ginder en alles zou in orde komen. Als ze het profitariaat zouden aanpakken en wegsnijden zou de hardwerkende Vlaming niets voelen van het dichtrijden van de bankenput. Integendeel ik durf wedden dat velen zich al een nieuwe patserige Duitser op de oprit konden voorstellen.

En daar komt dan Di Rupo. Die man vertelt de rechts-correctdenkende Vlaming dat niet alleen de dynastie-werklozen uit de Walen profiteurs zijn. Maar ook de gebruikers van dienstencheques. Verwaanheidscheques voor parvenu’s die zich te schoon voelen om zelf nog iets te doen in hun huishouden en dan maar hun menagerie laten onderhouden op kosten van de overheid. Op het zweet van de hardwerkende Vlaming. Ach Willem doe niet zo jaloers…het is voor het goed van de kindjes. Dat is niet profiteren. Net zoals dat tijdskrediet en dat brug of vervroegd pensioen. Allemaal voor de kindjes en de kleinkindjes…dat is toch niet profiteren ?!

Ach had er echt één normaal denkend Vlaming geloofd dat een hoop Waalse dompelaars het vel afstropen de bankencrisis zou betalen ?  Geloofden er echt Vlamingen dat een beetjes splitsen hier en wat nieuw behang (hervormingen) daar de staatskas zou vullen ? De NVA heeft deze valselijke mythe natuurlijk rustig laten woekeren. Zelfs gecultiveerd….wegens electoraal voordelig. Maar die goedgelovige NVA-sekteleden zijn opgelicht. Di Rupo heeft magistraal en haarscherp aangetoond dat overheidsparasieten overal zitten, ook daar waar rechts-correct denkenden ze niet verwachten.  Het moet nogal een patat gegeven hebben bij die NVA-slachtoffers geconfronteerd worden met de realiteit.

06-07-2011 om 07:56 geschreven door De Rode Willem

Razend spannend, zorgvuldig geschreven, verrassend, hilarisch, vangt deze tijd. Dat staat er op de achterflap. Van “zomerhuis met zwembad” van Herman Koch. Het boek zou nog beter zijn dat zijn zo fantastisch onthaald vorige.

En ja…een bladzijde geprobeerd om eens te kijken. Ik raasde door naar pagina 30. Ongelofelijk goed. Fenomenaal nieuw…en zeer vlotjes leesbaar. Hoofdpersoon Marc Schlosser is huisarts. De eerste pakweg zestig bladzijden (het boek telt bijna vierhonderd pagina's) slaat hij zich er, mopperend op zijn patiënten, zijn beroep en zijn leven in het algemeen, dapper doorheen.  Zijn patiënten hebben vrijwel allemaal een beroep in de amusementssector: film, toneel, literatuur. De dokter vindt dat deze  kunstvormen in Nederland op een zeer laag niveau beoefend worden. Als hun huisarts wordt Schlosser vaak uitgenodigd voor film- en toneelpremières van zijn patiënten en dan moet hij komen opdagen: 'Ik weet nooit wat ik erger vind: de film zelf, de eigenlijke toneelvoorstelling, of het rondhangen na afloop.'

Fantastisch tot daar. Maar rond pag 90 komt de klad erin. Spanning nog niet tegen gekomen. Tot halfweg het boek had ik hoop dat die nog moest komen. Rond pag 250 heb ik de wikkel van het boek genomen om te kijken of er toevallig geen verkeerd boek in zat. Spanning ? zoveel als in een slappe koord. En neen…die spanning is er nooit in gekomen. Het boek verzand in hetzelfde euvel als de autheur aan de patiënten van zijn hoofdpersonage verwijt. Het wordt een aaneenrijgen van clichés en herhalingen van clichés en nog maar eens herhalen van diezelfde clichés. Ironie ? Sarkasme ? Het werkt na een tijdje niet meer. Opgekloptheid in de traditie van de slechte hilarische Amerikaanse lachfilms. Denis the menace…en andere Flodder over the top gecursiveer en geschreeuw. Ook het veelvuldig gebruikte “lul” redt het boek niet. Neen…aantrekkelijk is anders. Diepgang ? Die vindt men in deze streken vooral in de Schelde niet in dit boek.

“Verassend” ? Dat zullen allicht de enkele domme plotwendingen zijn (die men echt niet zie aankomen...?)  die bij mij vooral overkwamen als oprekwerk. Vulsel om toch maar voorbij die 300 bladzijden te raken. Kompleet nutteloos in het verhaal en extra bagger om te doorploeteren als men echt het einde wil bereiken. Ik heb de indruk dat meneerke Koch vooral graag door hemzelf gevuld papier ziet. Iemand die zichzelf graag ziet schrijven…of er inhoud is of niet.

Vangt deze tijd ? Komaan zeg…als “deze tijd vangen” een pleidooi houden is voor sexspelletjes van dertienjarigen waar de ouders uiteindelijk nog goedkeurend mee instemmen ook ? Neen, de hilarische excessen van deze tijd worden soms hard en genadeloos tegen het licht gehouden…maar te weinig. De autheur is duidelijk een genieter van deze tijd die niet de persoonlijkheid noch het talent heeft om deze tijd te vangen op een boeiende en consequente manier !

Een doffe tegenvaller ! Willem houdt niet van hedendaagse moderne boeken ? Ach toch wel. Stephen King mag er zijn, Vargas Llosa, Brusselmans, Verhulst, Lanoye…ik heb ze allemaal gesmaakt. Maar wat Koch gebakken heeft staat ver af van kwaliteit. Een schamele 3,5 op 10. En dan ben ik nog heel gul. Literaire lente….mocht de lente de kwaliteit van dit boek hebben het zou koud en regenachtig zijn van begin maart tot einde mei !

26-06-2011 om 00:00 geschreven door De Rode Willem

Tuurlijk wil Willem het pensioensysteem redden. En daar wordt nogal wat tam tam rond gemaakt deze dagen. Langer werken wordt er georakeld. Tot 67 ! Oh maar…neen hier gaat Willem niet akkoord.

Laat ons om te beginnen eens kijken wie dergelijke dwaasheden rondstrooit. Er zijn drie soorten mensen die luidkeels voorstander zijn de werkmens te laten presteren tot hij doodvalt. Ten eerste zijn er de politici. O.a. De 39 euro per minuut verdienende president van Europa, en de rode professor politicus VDB en de ganse NVA, en…. Allemaal profiteurs vegeterend op gemeenschapsgeld. Niet na 30-40-50 jaar lang keihard werken…neen hun ganse politieke leven lang. Vele zijn gesjeesde derderangsadvokaatjes van mijn voeten of andere onnuttige schuimers die de politiek uitmelken om op de rug van de actief productieve man hun overheidsprofitariaat op te strijken.
Ten tweede zijn er de professoren. Hooggeleerde wereldvreemde jandoedels die van hun ganse leven nog geen centiem economisch toegevoegde waarde hebben geproduceerd. Maar wel heel rijkelijk betaald worden door…euh ja ? De overheid ? Pensioen gedurende hun ganse leven ? En zulke jandoedels zijn dan de eerste om de gewone kleine werkmens het recht te ontzeggen eens te profiteren. Van het leven en van de door henzelf afgedragen centjes.
En ten derde is er het patronaat…de werkgevers die luidkeels brullen dat hun slaafjes moeten sloven tot 67. Hier moet de nuance dat deze mensen de maatschappij heel veel opbrengen. Dat ze werk en toegevoegde waarde creëren  en meestal ook langer actief zijn dan tot 65. Maar het is wel deze groep die gemakkelijkheidshalve en voor hun eigen profijt mensen van 50-52 naar de overheidskas stuurt via brugpensioen. Ook niet echt heel duurzaam… en niet consequent.

Waarom zouden wij echter luisteren naar de parasiterende politici en de vegeterende professoren ? Waarom  gooien wij die heren professoren niet in de economische markt. De plaats waar ze met hun talenten economische meerwaarde kunnen creëren ! Voor de economisch gerichte vakgebieden zal dat allicht geen probleem zijn. Laat de anderen een echt vak leren of hun hobby beoefenen zonder dat zoiets maatschappelijk moet betaald worden.

Waarom zouden wij trouwens niet echt veranderen en die zwik politici buiten gooien en zoeken naar mensen die de creativiteit en de talenten bezitten om een land te leiden zonder dat de kleine man moet gestroopt worden en moet bloeden voor alle dommigheden van de politieke kaste ? Laat ons een referendum organiseren over de pensioenleeftijd….en laat de politici met de uitkomst daarvan maar aan de slag gaan ! Als een meerderheid zich lijdzaam onderwerpt aan politici met korte pootjes…moet Willem het hoofd deemoedig buigen. En werken tot 10 jaar na de leeftijd dat zijn vader is overleden….

23-06-2011 om 13:46 geschreven door De Rode Willem

Waarom De Vreemdeling ? Omdat het op één staat in de lijst van de eeuw van Le Monde. http://fr.wikipedia.org/wiki/Les_100_livres_du_si%C3%A8cle en zeer hoog staat in Les 100 meilleurs livres de tous les temps http://fr.wikipedia.org/wiki/Les_100_meilleurs_livres_de_tous_les_temps
Eens iets anders dan de Engelse of Angelsaksische lijstjes. En vooral het is een dun boek.

Het leest als een sneltrein. Meursault is het hoofdpersonage. Men komt in zijn leven als zijn moeder is gestorven in een rusthuis. Hij moet naar de begrafenis. Onmiddellijk wordt duidelijk dat die man een hoek af is. Heel normaal gedraagt die zich niet echt. Na de begrafenis beslommert zijn verhaal rustig verder. Hij leert een lief kennen en krijgt een vriend bij. Die vriend verdient hij door het schrijven van een brief in diens opdracht. Uit deze brief vloeien een aantal gebeurtenissen met een vrouw en uiteindelijk met haar broer. Meurseult komt ertoe deze broer dood te schieten. Het tweede deel van het boek zijn de mijmeringen van Meurseult vanuit de gevangenis en tijdens zijn proces. Het proces dat zich vooral toelegt op “het hoek af zijn” van Meursault. De misdaad staat vast maar het non-conformistische karakter van het hoofdpersonage maakt alles veel erger. Hij wordt dankzij zijn rare karakter ter dood veroordeeld. Ook daarna blijft hij zichzelf, de rare. Na een eigenaardig “gesprek” met de aalmoezenier komt het einde. Een einde dat net zoals bij Marquez’ zijn “generaal krijgt nooit post” een statement is…en culminatie van het ganse verhaal.

Ondanks zijn dunheid is het boek aanleiding tot oeverloze en talrijke beschouwingen. Er zou veel filosofie inzitten. Existensialisme… en zo. Nihilisme en absurdisme ?!  Meursault is geen rationeel wezen. Het is een mens. Een beperkt mens die de ernst van situatie moeilijk (of niet) kan inschatten door een emotionele handicap. De omgeving is het hoofdpersonage niet echt goed gezind…maar ook niet echt vijandig. Meursault twijfelt (neen is zeker) dat menselijke daden enig doel hebben. Het nihilisme ligt echt op de loer doch is niet alles overheersend aanwezig.

Ik vind het vooral een leesboek…geen filosofeerboek. Toegegeven dat de eigenaardigheden van het hoofdpersonage worden gebruikt door Camus om een hoop van zijn filosofische inzichten te spuien. Zeker in het tweede deel. En neen dat maakt de leesbaarheid van het boek niet groter. De laatste 5 pagina’s zijn echt een tirade van Camus om zijn denkwijze over te brengen. De moeilijkste uit het ganse boek…drie keer moeten lezen.  En dan komt de laatste zin…de enig mogelijk logische geniale laatste zin van het boek.

20-06-2011 om 18:00 geschreven door De Rode Willem

Willem was snoeihard voor de Europese politiek die het grootkapitaal nahuppelt. Het grootkapitaal dat alles kan en alles mag en dat zich verzekerd weet dat alle hun risico’s, hoe roekeloos ook, worden gedekt en betaald door de kleine burger.

20-06-2011 om 09:04 geschreven door De Rode Willem