************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
25-04-2010
Thomas Jones Woodward
Thomas Jones Woodward
Sir Tom Jones, geboren op 7 juni 1940 als Thomas Jones Woodward (Pontypridd (Wales), is een popzanger. Hij begon zijn carrière onder het pseudoniem Tommy Scott.
Vooral in de jaren zestig en zeventig was Tom Jones een wereldster en een sekssymbool. Hij scoorde vanaf 1965 verschillende hits zoals o.m.: "What's New Pussycat", "It's not unusual", "Delilah" (een cover van een Italiaans nummer), "The Green Green Grass of Home" (een country standard) en "She's a Lady" (een compositie van Paul Anka). Eind jaren 90 kende hij een revival met het album "Reload". Daarop staat onder andere de hit Sex Bomb. Op 29 maart 2006 werd Jones geridderd door de Britse koningin Elizabeth II.
Liefdesliedjes... Onlangs kreeg ik in mijn mailbox een Top 100 Lovesongs. Het is altijd zeer moeilijk een Top 100 of zelfs Top 20 samen te stellen van beste liefdesliedjes of beste rocksongs of beste soulkrakers. Dat hangt bij mij af van mijn humeur van de dag, maar bij de allerbeste liefdesliedjes, die ook iets te betekenen hebben voor mijn echtgenote, zijn de volgende songs :
"Oh! Darling", "Don't Let Me Down", "And I Love Her", "Something", "Here, There And Everywhere", "When I'm Sixty-Four" en "Yesterday" van The Beatles, "Without You" van Nilsson, "A Whiter Shade Of Pale" van Procol Harum, "Your Song" van Elton John, "Only You" van The Platters, "Je t'aime... moi non plus" van Serge Gainsbourg & Jane Birkin, "Nights In White Satin" van de Moody Blues, "Unchained Melody" van The Righteous Brothers, "Love Is All Around" van The Troggs, "Love Hurts" van Nazareth, "When A Man Loves A Woman" van Percy Sledge, "Love Me Tender" van Elvis Presley, "Still Loving You" van The Scorpions, "Pastorale" van Ramses Shaffy & Liesbeth List, "I'm Sorry" van Brenda Lee, "Are You Lonesome Tonight" van Elvis Presley, "A Thing Called Love" van Johnny Cash, "Du" van Peter Maffay, "Moon Over Naples" van Bert Kaempfert aka "Spanish Eyes" van Al Martino, "That's Amore" van Dean Martin en "I'm Not In Love" van 10cc. Deze lijst is niet limitatief en varieert van dag tot dag, naargelang mijn humeur.
Hier volgt dan de tweede helft van de Top 100 Lovesongs die de lezers van een krant hebben samengesteld. Uiterst rechts naast titel en uitvoerder(s) staat een audiolink :
"Hier vloekt men niet, God blogt u !", zult u nu zeggen. Alle voorgaande uitdrukkingen zijn nochtans titels van liedjes voor het Eurovisiesongfestival, tussen 1956 en 2010 !
Yes I speak fluently Eurovision !
Do you speak Eurovision ? Wadde hadde dudde da ?
Louis Neefs nam tweemaal deel aan het Eurovisiesongfestival. In 1967 met "Ik heb zorgen" en in 1969 met "Jennifer Jennings". Hij eindigde tweemaal zevende !
In 1975 nam Ann Christy deel met "Gelukkig zijn/Could It Be Happiness"
In 1977 was het de beurt aan Dream Express om in het (steenkolen)Engels te zingen: "A Million in 1, 2, 3"
In 1987 verdedigde Liliane Saint-Pierre de Belgische kleuren in Brussel omdat Sandra Kim het jaar voordien gewonnen had.
Hier volgt de Top-10 van de allerbeste gitaristen volgens het Amerikaans vakblad Rolling Stone:
De absolute nummer 1 aller tijden: Jimi Hendrix
Nummer 2: Duane Allman
Nummer 3: B.B. King
Nummer 4: Eric Clapton
Nummer 5: Robert Johnson
Nummer 6: Chuck Berry
Nummer 7: Stevie Ray Vaughan
Nummer 8: Ry Cooder
Nummer 9: Jimmy Page
Nummer 10: Keith Richards
De overige 90 gitaristen zijn te vinden op bovenstaande link. Ben je het niet eens met die rangschikking ? Laat het me dan weten en stuur mij je persoonlijke Top-10 op !
Sinds 1975 ben ik fan van Linda Ronstadt en sinds 1976 ben ik haar albums beginnen kopen, 7 op vinyl en 4 op cd, dus 11 in totaal.
In 1967 zong ze bij een obscuur folkgroepje The Stone Poneys. In de V.S.A. hadden zij een hitje met "Different Drum", een nummer geschreven door Michael Nesmith van The Monkees. Het jaar nadien ging Linda solo en in 1969 bracht ze het album "Hand Sown ... Home Grown" uit dat onopgemerkt bleef. Het bevatte nochtans o.a. covers van Bob Dylan ("Baby You've Been On My Mind" en "I'll Be Your Baby Tonight"), Randy Newman ("Bet No One Ever Hurt This Bad"), John D. Loudermilk ("Break My Mind") en Fred Neil ("The Dolphins").
In 1970 kwam het album "Silk Purse" uit met de controversiële hoesfoto van Linda in een varkensstal. Het album flopte. Parels voor de zwijnen ? Het bevatte o.m. een cover van Goffin/King ("Will You Love Me Tomorrow ?"), het alombekende "I'm Leavin' It All Up To You" en een compositie van Gene Clark/Bernie Leadon ("He Darked The Sun").
In 1972 bracht de platenmaatschappij het album "Linda Ronstadt" uit met een nummer van Jackson Browne ("Rock Me On The Water"), een compositie van Roy Cash Jr./Johnny Cash ("I Still Miss Someone"), een cover van Woodie Guthrie/John Lomax/Huddie Ledbetter ("Ramblin' 'Round") en een nummer van Neil Young ("Birds"). De plaat ging onopgemerkt voorbij.
In 1974 verscheen het album "Heart Like A Wheel" met de single "You're No Good" (Clint Ballard Jr.) die de bal aan het rollen bracht. Verder stonden er op deze LP o.m. "It Doesn't Matter Anymore" (geschreven door Paul Anka en de postume hit voor Buddy Holly), "Heart Is Like A Wheel" (compositie van McGarrigle), "When Will I Be Loved" (Phil Everly), "Willing" (George Lowell), "I Can't Help It (If I'm Still In Love With You)" van Hank Williams en "You Can Close Your Eyes" van James Taylor. Deze LP betekende de doorbraak voor Linda Ronstadt. Terloops, haar begeleidingsgroepje zou later evolueren tot The Eagles, niet de Eagles die Jean Blaute begeleidden in de jaren '60, maar THE EAGLES, die van "Hotel California" !
In 1975 en 1976 was er geen houden meer aan en verkochten haar albums als broodjes. Zij bracht met goede smaak covers van artiesten als Dylan, Buddy Holly, Roy Orbison, Elvis Costello, The Rolling Stones, Chuck Berry en Warren Zevon (spreek uit: Zievon en niet Zevven).
Creedence Clearwater Revival was een Amerikaanse rockband, die zijn hoogtijdagen kende in de periode 1968-1972.
De bezetting bestond uit John Fogerty (1945; zang/gitaar), zijn broer Tom Fogerty (1941-1990; gitaar), Stu Cook (1945; bas) en Doug Clifford (1945; drums).
De groep kent een karakteristieke swamp blues (moeras-blues), een mix van country, blues en rock 'n' roll.
Biografie
De geschiedenis van Creedence Clearwater Revival (ook bekend als Creedence en voor het gemak vaak afgekort tot CCR) begint eind jaren ’50, wanneer de broers Fogerty de formatie Tommy Fogerty and the Blue Velvets oprichten. Ze treden voornamelijk op in het San Francisco Bay Area en vergaren zo enige regionale bekendheid. In 1964 krijgt de groep een contract bij platenlabel Fantasy Records, op voorwaarde dat zij haar naam wijzigt in The Golliwogs. Er worden enkele singles opgenomen, maar die hebben weinig impact. De single “Fight Fire” zal evenwel een belletje doen rinkelen (zie link onderaan dit artikel !). In 1967 wordt nogmaals besloten tot een naamswijziging en gaat de groep voortaan door het leven als Creedence Clearwater Revival.
Rond deze tijd is het muzikale klimaat aan het veranderen en hier zal de herdoopte groep snel van gaan profiteren. Ze nemen hun titelloze debuutplaat op en brengen twee singles op hetzelfde moment uit. Het zijn covers van nummers uit de jaren ’50: I Put A Spell On You en Suzie Q. Beide nummers halen de Amerikaanse hitparade. "Suzie Q" is het eerste singletje dat ik van CCR koop en ik vind het fantastisch. Alleen jammer dat de platenfirma besloten had de song in twee stukken te knippen (A-kant en B-kant). Dit doet mij besluiten de LP aan te kopen. Begin 1969 verschijnt het tweede album Bayou Country en met de bijbehorende single Proud Mary breekt de band definitief door. Creedence groeit binnen de kortste keren uit tot een van de succesrijkste groepen ter wereld en produceert hits aan de lopende band: Bad Moon Rising, Commotion, Down On The Corner, Who’ll Stop The Rain, Up Around The Bend en Long As I Can See The Light zijn slechts een paar van de vele hits die CCR in een korte periode, ook in België en Nederland, scoort. Ook de albums Green River, Willy & The Poor Boys en Cosmo’s Factory kennen veel bijval.
De leden starten alle vier een solocarrière, maar alleen die van John Fogerty is het vermelden waard. Zo schrijft hij in de jaren na CCR onder andere Rockin’ All Over The World, een nummer waarmee Status Quo later met de pluimen aan de haal gaat. Zijn eerste soloalbums worden redelijk ontvangen, zij het slechts door de critici. Commercieel gezien floppen ze genadeloos en Fogerty trekt zich langere tijd terug. Pas in 1985 en 1986 verschijnen er weer twee albums, waarna hij opnieuw een aantal jaren uit de schijnwerpers verdwijnt. Hij worstelt die periode ook behoorlijk met het feit dat de rechten van zijn Creedence-songs in handen zijn van zijn vroegere platenmaatschappij. Er gaan verschillende rechtszaken overheen en het conflict is nog altijd niet de wereld uit. Het maakt Fogerty er niet gelukkiger op. Ook niet echt gelukkig is hij met Creedence Clearwater Revisited, een CCR-replica waarmee Cook en Clifford sinds midden jaren ‘90 het Gouwe-Ouwen-Circuit afstruinen. Een reünie van het oorspronkelijke CCR zit er dan al niet meer in wegens het overlijden van Tom Fogerty in 1990. Zijn broer John heeft zich de laatste tijd enigszins over zijn problemen weten heen te zetten en treedt weer regelmatig op.
De bandnaam is een combinatie van de woorden "Creedence", een gemeenschappelijke kennis van de gebroeders Fogerty, "Clearwater" was een organisatie die zorg droeg voor de waterkwaliteit van de Francisco Area, met name het Clear Lake. "Revival" staat voor de revival van Rock-'n-Roll die ten tijde van de oprichting van de band gaande was. In 1968 stond Bill Haley inderdaad terug in de hitlijsten met een heruitgave van “Rock Around The Clock”, hadden The Beatles een nummer 1 met “Lady Madonna” een ode aan Fats Domino en oogstte Sha-Na-Na veel succes met een act uitgewerkt zoals de rock ‘n’ roll en doo-wop groepen van de jaren ’50.
1968: “Creedence Clearwater Revival” met o.m. I Put A Spell On You (Screaming Jay Hawkins), Suzie Q (Dale Hawkins), Ninety-Nine And A Half (Steve Cropper/Wilson Pickett), Get Down Woman en Walk On The Water.
1968: “Bayou Country” met o.m. Born On The Bayou, Bootleg, Good Golly Miss Molly (Little Richard), Proud Mary en Keep On Chooglin’.
1969: “Green River” met o.m. Green River, Commotion, Tombstone Shadow, Bad Moon Rising, Lodi, The Night Time Is The Right Time.
1969: “Willy And The Poor Boys” met o.m. Down On The Corner, It Came Out Of The Sky, Cotton Fields, Fortunate Son, The Midnight Special en Effigy.
1970: “Cosmo’s Factory” met o.m. Ramble Tamble, Before You Accuse Me, Travelin’ Band, Ooby Dooby (Roy Orbison), Lookin’ Out My Back Door, Run Through The Jungle, Up Around The Bend, My Baby Left Me (Arthur Crudup), Who’ll Stop The Rain (ode aan Woodstock), I Heard It Through The Grapevine (Norman Whitfield/Barrett Strong – Ode aan Motown) en Long As I Can See The Light.
1971: “Pendulum” met o.m. Have You Ever Seen The Rain ?, Born To Move, Hey Tonight en Molina.
1972: “Mardi Gras” met o.m. Someday Never Comes, Hello Mary Lou (geschreven door Gene Pitney en bekend van Ricky Nelson), Door To Door en Sweet Hitch-Hiker.
Kortom een discografie om U tegen te zeggen. In die korte tijdspanne is John Fogerty er met zijn companen in geslaagd 7 studio-albums uit te brengen (1968-1972) en een 15-tal prachtige singles met meestal een dubbele A-kant !!!
John Fogerty is er ook als enige in geslaagd ooit een proces voor plagiaat betekend te krijgen door zijn oude platenfirma voor twee songs die door hemzelf werden gecomponeerd. Inderdaad, toen John overgestapt was naar een ander platenlabel en “The Old Man Down The Road” uitbracht kreeg hij prompt een proces aan zijn been wegens plagiaat met het nummer “Run Through The Jungle”, uitgebracht met CCR op het vroegere platenlabel. Na lange tijd wees de rechter die eis af. Luiter naar beide nummers en er is natuurlijk een zekere gelijkenis maar een componist kan zichzelf moeilijk plagiëren ! Klik op: http://www.youtube.com/watch?v=VtTNK5HZ84A (The Old Man Down The Road)
Internet maakt het ons, muziekliefhebbers, toch gemakkelijk dezer dagen ! Ik voeg hieronder een link toe en als je daarop klikt kan je een keuze maken onder duizenden videoclips en de teksten staan er zelfs bij afgedrukt !
Een van mijn muziekvrienden publiceerde onlangs een Top-20 van zijn favoriete Beatlenummers. Een gedurfde onderneming voor een Beatlefan maar wel een schitterend idee. Dus probeerde ik hetzelfde maar ik kon mij niet beperken tot een Top-20 en het liefst van al had ik er een Top-100 van gemaakt. Het werd uiteindelijk een Top-30. Hieronder druk ik hem af.
Die vraag houdt menigeen bezig sinds ongeveer 45 jaar. Wie kan er allemaal aanspraak maken op die flatterende titel ? Laat ons even samen een lijstje overlopen.
Stu(art) Sutcliffe was hun eerste basgitarist. Hij was niet zozeer muzikaal aangelegd doch wel artistiek en was een goede vriend van John. In Hamburg leerde Stu Astrid Kirchherr kennen die kapster was en het Beatlekapsel uitvond. Daarvoor droegen alle jongens vetkuiven zoals hun idolen in de jaren vijftig. Stu verliet de band in 1962 en stierf kort daarop aan de gevolgen van een hersenbloeding.
De immer droef kijkende Pete Best.
Groot nieuws in de muziekwereld. Bij de opname van hun eerste officiële single "Love Me Do" in 1962 was George Martin, producer niet tevreden met het drumspel van Pete Best en verving hij hem door studiodrummer Andy White. Op de eerste LP "Please Please Me" verschijnt "Love Me Do" met Pete Best als drummer en Ringo op de tamboerijn. Er bestaat ook een versie van "Love Me Do" met Ringo als drummer en die is te horen op de Anthology CD. Er zijn dus 3 versies van die song in omloop.
Sommigen menen dat ook de vroegere leden van de Quarrymen aanspraak kunnen maken op de titel "Vijfde Beatle". De kandidaten zijn Pete Shotton, Colin Hanton, Len Gary, Eric Griffiths en Rod Davis.
Dit zijn de Quarrymen met in de achtergrond een zeer jonge George Harrison die zich vasthoudt aan een statief van een microfoon maar nog geen deel uitmaakt van de groep. Hij was een goede vriend van Paul en woonde bijna al hun optredens bij.
Soms werd een beroep gedaan op een tijdelijke drummer, zoals hier Tommy Moore.
http://nl.wikipedia.org/wiki/George_Martin_(producer) Hun producer zorgde ervoor dat hun aanvankelijk onverzorgd voorkomen gepolijst werd en dat hun muzikale horizonten uitgebreid werden. Hij was het die de geniale beslissing nam om het aftellen van Paul aan de intro van "I Saw Her Standing There" (One, two, three, FAH !) op de single te laten. Later zei een muziekjournalist dat die openingszin even belangrijk was als Elvis' "Well it's a-one for the money, two for the show, three to get ready, now go cat go" (uit "Blue Suede Shoes"). Hij schitterde ook in zijn productie van "Eleanor Rigby" en speelde ook piano op "In My Life". Hij had ook het idee om een baroktrompet toe te voegen aan "Penny Lane". Toch nam hij in 1967 een verkeerde beslissing door "Penny Lane"/"Strawberry Fields Forever" als single uit te brengen en niet op de LP "Sgt. Pepper" te plaatsen. Maar dat was de schuld eigenlijk van hun manager, Brian Epstein, die ongeduldig werd.
Uiterst links is Billy Preston te zien aan de klavieren. Hij is de enige muzikant die gecrediteerd werd op de hoezen. Op de single "Get Back"/"Don't Let Me Down" speelde hij op de toetsen en op het hoesje stond te lezen: The Beatles with Billy Preston. Ook op sommige songs van de LP "Let It Be" speelde hij mee. Om verwarring te vermijden spraken sommigen van de "Zwarte Beatle".
Tijdens hun tournee door Nederland en Zuid-Oost Azië in 1964 moesten The Beatles het een tijdje stellen zonder Ringo die aan zijn amandelen werd geopereerd. Hij werd vervangen door ene Jimmy Nicol die gretig gebruik maakte van de publiciteit en persconferenties gaf en zowaar meteen een fanclub had. George was de boezemvriend van Ringo en duidelijk niet opgezet met het gedrag van Jimmy, wat hier zeer goed te zien is op de foto. Uiteindelijk werd Jimmy terug vervangen door Ringo, tot groot jolijt van zijn aanhangers maar dit leidde ook tot boze reacties vanwege de aanhangers van Nicol.
Brian Epstein, hun manager die hen een afgeborsteld imago gaf en hun ruige imago van rockers deed afwerpen. Zijn aandacht werd getrokken door hun singletje "My Bonnie"/"The Saints" samen met Tony Sheridan. Naar verluidt zou hij honderden exemplaren zelf aangekocht hebben om zo de hitparadecijfers te beïnvloeden. Hij pleegde zelfmoord in 1967 (overdosis barbituraten).
Hun roadie, Neil Aspinall, wordt ook vaak getipt als Vijfde Beatle.
Neil Aspinall hier samen met Paul McCartney.
Een andere roadie en chauffeur, Alf Bicknell, schreef een boek over The Beatles.
Alf Bicknell hield er een dagboek op na dat hem geen windeieren legde.
Hier staat Alf op latere leeftijd en je ziet duidelijk dat het gezelschap van de Fab Four zijn uitzicht hipper hebben gemaakt. Vergelijk met de foto hierboven !
Mal Evans was nog een roadie die vooral te zien is bij de opname van "Strawberry Fields Forever". Hij is het die de zogenaamde metronoom bedient in het nummer "A Day In The Life" en in "Octopus's Garden" bespeelt hij een aambeeld ! Zijn leven eindigt in een tragedie: de politie schiet hem dood omdat hij zogezegd een poging deed om een revolver te trekken, die er niet was !
In 1968 werden de fans met verstomming geslagen toen bleek dat op het nummer "While My Guitar Gently Weeps", een compositie van George Harrison, Eric Clapton een prachtige gitaarsolo ten beste gaf.
De kunstenaar van dit meesterwerkje is een boezemvriend van The Beatles, m.n. Klaus Voormann, die ze hadden leren kennen in hun Hamburgperiode. Later zou Klaus deel uitmaken van Manfred Mann en de Plastic Ono Band. Hij zou ook meespelen met George op het Concert voor Bangla Desh.
Links zien we Klaus Voormann naast George Harrison.
Halfweg jaren negentig mocht Klaus nog eens zijn talenten zien voor de drie hoezen van de Anthology CD's. Hij zou er meer dan 1.000 tekenuren aan gespendeerd hebben !
Klaus Voormann zoals hij eruit zag in 2007.
Het demootje "Free As A Bird" opgenomen door John op een cassetterecorder eind jaren zeventig werd vrijgegeven door zijn weduwe, Yoko Ono, en de overige drie Beatles herwerkten dit nummer samen met Jeff Lynne (ex-Move, ex-Traveling Wilburys en ex-ELO).
Mag Tony Sheridan (uiterst links) aanspraak maken op de titel 5de Beatle ? Dan klopt het plaatje niet helemaal want John, Paul, George en Tony, dat zijn er maar vier !
Sommigen gaan zelfs zover te beweren dat Yoko Ono de vijfde Beatle zou zijn ! Terwijl de meningen vrijwel unaniem zijn om te zeggen dat zij zoniet de schuldige dan toch de aanleiding was tot de split. Vanaf 1968 was zij constant aanwezig bij elke opname tot grote ergernis van de drie overige Beatles.
John en Yoko hielden natuurlijk zielsveel van elkaar, niettegenstaande zij acht jaar ouder was.
Paul had al een tijdje geleden een punt gezet achter zijn relatie met Jane Asher en had Linda Eastman leren kennen, een fotografe die zich gespecialiseerd had in het nemen van foto's van rocklegendes (zoals Jim Morrison van The Doors). Zij was geen familie van het Eastman-Kodak bedrijf. Later zou ze een prominente rol vertolken in de groep Wings, die Paul oprichtte na de split van The Beatles. Ook zij kan, volgens mij, het epitheton ornans "5de Beatle" niet op haar conto schrijven.
Was het dan Pete Bennett, hun manager na Epstein ? Hij was erbij toen de allereerste single van het Apple-label "Hey Jude" werd gelanceerd in 1968. Ook bij viif LP's: "Magical Mystery Tour", "The White Album", "Yellow Submarine", "Abbey Road" en "Let It Be". Na de split zorgde hij voor de fanclub en werd hij manager van alle vier Beatles afzonderlijk !
Pete Bennett (links) met Phil Spector en George Harrison aan de knoppen bij "Let It Be". Mag Phil Spector zich de vijfde Beatle noemen ? Momenteel zit hij een lange gevangenisstraf uit voor moord.
En de immer sympathieke acteur Victor Spinetti die in drie films van The Beatles meespeelde ? Hij was te zien in "A Hard Day's Night", "Help!" en "Magical Mystery Tour".
(Peter Sellers – She Loves You – Dr. Strangelove) Peter Sellers was al langer bevriend met de vier Beatles, in het bijzonder met Ringo. Hier zien we hem in een scene van "The Magic Christian".
(Peter Sellers – A Hard Day’s Night – als Laurence Olivier) Peter Sellers was niet alleen acteur maar ook zanger. Zo nam hij verscheidene songs van The Beatles op, zoals "She Loves You", "A Hard Day's Night" en "Help!".
(Peter Sellers – Help!) Dit is de LP van Peter Sellers met parodieën van Beatlesongs. Zelfs de hoes is een parodie op de hoes van "A Hard Day's Night" van de Fab Four.
The Beatles in Hamburg met Pete Best op de drums en uiterst rechts Stu Sutcliffe. Hamburgperiode 1960-1961. Toen waren ze met vijf.
John, George, Paul en Pete. Toen waren ze nog met vier. 1962.
Ringo heeft Pete Best vervangen in 1962. LP uitgebracht alleen in de V.S.A. begin 1963.
De Fab Four in 1964.
De typische humor à la Marx Brothers is hier al te zien. 1965.
De vier kameraden in 1966. Het haar begint al flink te groeien !
In 1967 komt er meer stijl in de haren en groeien de snorren welig.
The Beatles in 1968. De eerste breuken waren al te bespeuren.
Het einde nadert. Hier poseren ze in 1969.
Laatste fotosessie voor "Let It Be", begin 1970. Het is verbazend hoe sterk de vier jongens veranderd zijn op amper 10 jaar tijd ! In die periode zijn de vier jongens mannen geworden.
Wie is dan die vijfde Beatle ? Is het de immer sympathieke Billy Preston ?
Niet de Macedonische legeraanvoerder die de Gordiaanse knoop doorhakte en aan een simpele griep overleed, maar Arthur Alexander was een grote ... in de country- en soulmuziek. Hij is er nochtans niet rijk van geworden. Relatief onbekend tot opeens The Beatles op hun allereerste album "Please Please Me" en ook op de Vee-Jay LP "Introducing The Beatles" (oorspronkelijk enkel uitgebracht in de V.S.A.) een nummer van Arthur Alexander coverden, m.n. "Anna (Go To Him)". Wie was die componist ? Chuck Berry was veel bekender. Enkele jaren later coverden The Rolling Stones een ander nummer van Alexander, nl. "You Better Move On". En dat ging zo maar door. De covers volgden regelmatig: The Hollies en George Jones & Johnny Paycheck brachten ook een versie van "You Better Move On", net zoals Willy DeVille. Na The Beatles coverden de mannen van Humble Pie ook "Anna (Go To Him)". "Everyday I Have To Cry (Some)" werd in onze contreien bekend door een Franse popgroep genaamd Mardi Gras maar was in het begin van de jaren zestig (omstreeks 1964, in de Australische periode dus) al gecoverd door The Bee Gees. Dit nummer werd in de hitparades gezongen door Steve Alaimo in 1963 en door de Gentrys in 1966. "Go Home Girl" een compositie uit 1963 werd gecoverd door Ry Cooder op zijn album "Bop 'Til You Drop" uit 1979. Zelfs Bob Dylan waagde zich aan een cover van "Sally Sue Brown" in 1988. The Beatles brachten live-versies van "Soldier Of Love", "A Shot Of Rhythm & Blues" en "Where Have You Been" in 1962 in volle Hamburgperiode (Star-Club). Dave Edmunds bracht ook een knappe versie van "(Need) A Shot Of Rhythm & Blues" in 1975. "Solder Of Love" werd gecoverd door Marshall Crenshaw en door Pearl Jam. Tenslotte coverden Esther Phillips en Joe Tex het nummer "Set Me Free". En er zijn misschien nog meer covers op de ene of de andere LP of CD te vinden van deze grote artiest ! Alleen al voor het feit dat zowel The Beatles, The Rolling Stones als Bob Dylan een nummer van hem gecoverd hebben, verdient een plaats in de annalen van de muziekgeschiedenis ! Dit is het laatste stukje dat ik dit jaar schrijf op mijn blog, vandaar mijn wensen bovenaan links.
Arthur Alexander componeerde niet alleen, maar bracht ook nummers van andere artiesten, zoals blijkt uit bovenstaande hoesje. http://www.youtube.com/watch?v=AOT7OwcbK-k ("You Better Move On")
Ik heb zojuist gestemd en dit is mijn persoonlijke Top-5 :
1. Something - The Beatles 2. Strawberry Fields Forever - The Beatles 3. Hey Joe - The Jimi Hendrix Experience 4. I Put A Spell On You - Creedence Clearwater Revival 5. Good Vibrations - The Beach Boys
Radio 2 vroeg ook een verantwoording van mijn keuze. Ziehier wat ik schreef:
“Something” is het nummer waarmee de stille Beatle George Harrison eindelijk erkenning kreeg naast Lennon/McCartney. Een jaar eerder had hij al het wondermooie “While My Guitar Gently Weeps” op de dubbele witte laten plaatsen met een gitaarsolo van zijn vriend Eric Clapton ! “Strawberry Fields Forever” is een nummer dat eigenlijk op Sgt. Pepper had moeten staan net zoals “Penny Lane” maar Brian Epstein was ongeduldig en er moest absoluut een single uitgebracht worden. Jammer genoeg bleef deze single steken op nummer 2 in het Verenigd Koninkrijk. Engelbert Humperdinck brak alle records met “Release Me” ! “Hey Joe” is een oud nummer dat door The Leaves werd gecoverd net als door de groep Love. Een jaar later ontdekte Chas Chandler, bassist van The Animals het nummer in een discotheek en vroeg aan Jimi om het vertraagd op te nemen. De rest is geschiedenis. Oorspronkelijk heet het liedje “Blue Steel 44” en werd het ontdekt door Tim Rose. “I Put A Spell On You” is een formidabel nummer van Screaming Jay Hawkins dat gecoverd werd door Nina Simone, Alan Price en zo vele anderen, maar deze cover is fenomenaal ! John Fogerty op zijn best ! “Good Vibrations” van The Beach Boys is een monument in de popgeschiedenis. Het eerste nummer waarop een theremin te horen is, de voorloper van de moog synthesizer. De tempowisselingen maken het nummer verrassend en het gaat nooit vervelen. Wat een samenzang. Als er een hemel bestaat zullen de engelen gelijken op Brian Wilson en companen ! Eigenlijk had ik gekozen voor “I Am The Walrus” van The Beatles (op nummer 1) en “All Along The Watchtower” van Jimi Hendrix (op nummer 3), maar deze 2 prachtige songs ontbreken in jullie lijst ! Jammer maar helaas. Keuzenummer: I Am The Walrus – The Beatles
Ik ben benieuwd naar de uiteindelijke uitslag. De 1000 klassiekers worden op Radio 2 uitgezonden tussen 26 en 31 december 2009. Stemmen kan nog tot en met 24 december 2009 via www.radio2.be !
Zowel "Penny Lane" als "Strawberry Fields Forever" hadden eigenlijk op de elpee "Sgt. Pepper" moeten staan, maar Brian Epstein wou dat er een single werd uitgebracht.
"Hey Joe" is een oud nummer dat eerst "Blue Steel 44" heette en dat door vele artiesten werd gecoverd.
The Beatles in 1967.
Het magnifieke nummer "Good Vibrations" van Beach Boy genie Brian Wilson.
De eerste elpee van Creedence Clearwater Revival met de cover "I Put A Spell On You".
Gitaarlegende Jimi Hendrix (1942-1970).
Linksboven staat George Harrison die vanaf 1968 bewees dat hij zijn mannetje kon staan naast het duo Lennon/McCartney en dat ook bewees op de dubbele witte elpee en definitief doorbrak op de elpee "Abbey Road" met zijn wondermooie composities "Here Comes The Sun" en "Something".
50. JE T'AIME ... MOI NON PLUS - SERGE GAINSBOURG & JANE BIRKIN - 1969 49. STONE FREE - THE JIMI HENDRIX EXPERIENCE - 1967 48. RED RIVER ROCK - JOHNNY & THE HURRICANES - 1960 47. COMMOTION - CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL - 1969 46. SIMON SMITH AND THE AMAZING DANCING BEAR - THE ALAN PRICE SET - 1966 45. JUST LIKE A WOMAN - BOB DYLAN - 1966 44. JUDY IN DISGUISE (WITH GLASSES) - JOHN FRED & HIS PLAYBOY BAND - 1967 43. ON THE ROAD AGAIN - CANNED HEAT - 1968 42. YOU'VE GOT TO HIDE YOUR LOVE AWAY - THE BEATLES - 1965 41. NEED YOUR LOVE SO BAD - FLEETWOOD MAC - 1968 40. JOHNNY B. GOODE - CHUCK BERRY - 1958 39. COTTON FIELDS - CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL - 1969 38. THINGS WE SAID TODAY - THE BEATLES - 1964 37. GREEN RIVER - CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL - 1969 36. DIZZY MISS LIZZY - THE BEATLES - 1965 35. EXCERPT FROM A TEENAGE OPERA (GROCER JACK) - KEITH WEST - 1967 34. WITHOUT YOU - NILSSON - 1972 33. HEARTBREAK HOTEL - ELVIS PRESLEY - 1956 32. THIS WHEEL'S ON FIRE - JULIE DRISCOLL& BRIAN AUGER TRINITY - 1968 31. PROUD MARY - CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL - 1969 30. BABY PLEASE DON'T GO - AMBOY DUKES (ft. TED NUGENT) - 1967 29. BLOWIN' IN THE WIND - BOB DYLAN - 1962 28. WAR - EDWIN STARR - 1970 27. YOUR SONG - ELTON JOHN - 1971 26. GOLDFINGER - SHIRLEY BASSEY - 1965 25. THE FOOL ON THE HILL - THE BEATLES - 1967 24. IMAGINE - JOHN LENNON + PLASTIC ONO BAND - 1971 23. SUZIE Q (long version) - CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL - 1968 22. (I CAN'T GET NO) SATISFACTION - THE ROLLING STONES - 1965 21. HEY JUDE - THE BEATLES - 1968 20. IT'S A MAN'S MAN'S MAN'S WORLD - JAMES BROWN - 1966 19. REVOLUTION - THE BEATLES - 1968 18. A DAY IN THE LIFE - THE BEATLES - 1967 17. MY SWEET LORD - GEORGE HARRISON - 1970 16. BORN ON THE BAYOU - CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL - 1969 15. WILD THING - THE TROGGS - 1966 14. WITH A LITTLE HELP FROM MY FRIENDS - JOE COCKER - 1968 13. ITCHYCOO PARK - SMALL FACES - 1967 12. JAILHOUSE ROCK - ELVIS PRESLEY - 1957 11. NIGHTS IN WHITE SATIN - MOODY BLUES - 1967 10. UNCHAINED MELODY - RIGHTEOUS BROTHERS - 1965 9. I PUT A SPELL ON YOU - CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL - 1968 8. YESTERDAY - THE BEATLES - 1965 7. ELEANOR RIGBY - THE BEATLES - 1966 6. A WHITER SHADE OF PALE - PROCOL HARUM - 1967 5. HOUSE OF THE RISING SUN - THE ANIMALS - 1964 4. GOOD VIBRATIONS - THE BEACH BOYS - 1966 3. ALL ALONG THE WATCHTOWER - THE JIMI HENDRIX EXPERIENCE - 1968 2. STRAWBERRY FIELDS FOREVER - THE BEATLES - 1967 1. I AM THE WALRUS - THE BEATLES - 1967
TOP-50 ALLER TIJDEN (samengesteld op zaterdag 26 december 2009) DE GUSTIBUS ET COLORIBUS NON DISPUTANDUM EST !
The Beatles ten tijde van de Mundovisie uitzending (Our World) - 1967
Kan film muziek beïnvloeden en omgekeerd ? Jazeker ! Getuige hiervan is de Amerikaanse zanger, Buddy Holly.
In 1957 bracht hij een single uit met als titel "That'll Be The Day", een zinnetje dat herhaalde malen werd uitgesproken door John Wayne in de western "The Searchers" van regisseur John Ford uit 1956. Een jonge Paul McCartney was zodanig wild van dit nummer dat hij het meteen kon meezingen (woord voor woord) en ook noot voor noot kon naspelen. Hij stelde dit nummer voor aan zijn nieuw maatje, John Lennon en vroeg hem het lied op hun repertoire te plaatsen. Die groep heette The Quarrymen en al vlug veranderde die naam in Johnny & The Moondogs, The Rainbows, The Silver Beetles en uiteindelijk in The Beatles. Er bestaat een opname hiervan uit 1958 die verscheen op de Anthology 1 cd. http://www.youtube.com/watch?v=ltvM3Kwfc44
Toen Buddy Holly, niettegenstaande een schitterend repertoire, geen echte hits kon scoren werd zijn contract bij de platenfirma niet verlengd en richtte hij een groepje op genaamd "The Crickets". Die naam (de krekels) zou ook de jonge kerels uit Liverpool beïnvloeden om hun definitieve naam te kiezen: de kevers (The Beetles maar dan met ea om de beat te accentueren). Het echte succes van Buddy Holly kwam pas na zijn overlijden en in Groot-Brittannië was hij populairder dan in zijn geboorteland. Zoals het gezegde luidt: "nooit Sant in eigen land".
De western van John Ford beïnvloedde ook de keuze van de groepsnaam van de Britse beatgroep "The Searchers", bekend van o.a. "Needles and Pins".
In 1971 bracht ene Don McLean een nummer uit genaamd "American Pie" waarin hij het heeft over "the day the music died". Die song alludeerde natuurlijk op de vliegtuigcrash van 3 februari 1959 waarin Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper het leven lieten. Jaren later werd "American Pie" ook gecoverd door Madonna zodat een jongere generatie ook het lied en de tragische gebeurtenis kende.
In 1973 kwam een film uit met als titel "That'll Be The Day" met in de hoofdrollen David Essex en Ringo Starr, de latere drummer van The Beatles. Zo zijn we weer aan het begin van ons verhaaltje gekomen en is de cirkel rond. Kruisbestuiving bestaat dus wel degelijk.
Bovenstaande affiche kondigde het optreden aan van Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper, waar zij helaas nooit zouden geraken door de sneeuwstorm.
Deze gebeurtenis wordt beschreven als "the day, the music died".
Deze beatgroep uit Engeland koos voor hun groepsnaam dezelfde als de titel van de western uit 1956.
Deze film uit 1973 draagt dezelfde naam als de single van Buddy Holly, maar heeft er verder niets mee te maken. Er is wel een schitterende soundtrack aan verbonden (zie bovenstaande link) !
Jimi Hendrix werd geboren in 1942 op een 27ste november, net als ik maar ik werd pas 9 jaar later geboren. Dat schept een band, zowel een muzikale als een sympathieke. Hij was niet alleen een muzikaal genie, maar ook een innovator. Ziehier wat Wikipedia over hem weet te vertellen.
"James Marshall (Jimi) Hendrix (Seattle, 27 november 1942 – Londen, 18 september 1970) was een invloedrijke Amerikaanse gitarist. Hij werd bekend door zijn virtuoze, flamboyante gitaarspel. Hij bracht een revolutie in het gitaarspelen teweeg door het gebruik van nieuwe akkoorden, feedback en vernieuwende opnametechnieken. Zijn stijl is een samensmelting van rock, blues en jazz.
Jimi Hendrix werd als Johnny Allen Hendrix geboren op 27 november 1942 om 10:15 's ochtends, in Seattle (Washington VS), en was van gemengde afkomst (Afro-Amerikaans, Cherokee en Iers). Nadat zijn vader, Al Hendrix, terugkwam van zijn dienstplicht in het leger, noemde hij zijn zoon James Marshall Hendrix, omdat Johnny de naam was van een man waarmee zijn toenmalige vrouw was vreemdgegaan. Jimi's moeder Lucille, die 16 was toen ze Jimi baarde, was danseres en verslaafd aan alcohol. Jimi woonde vaak bij familie. Kleine "Jimmy", of "Buster", zoals hij werd genoemd in zijn jongere jaren, was altijd erg verlegen en terughoudend. Hij groeide op in de achterbuurten van Seattle. Zijn moeder is vrij jong aan alcoholvergiftiging gestorven, Jimi was niet bij de begrafenis aanwezig.
Van jongs af aan was hij weg van muziek. Al Hendrix, de vader van Jimi, betrapte hem er regelmatig op de bezem als gitaar te gebruiken. Dit zag hij nadat hij Jimi opdracht had gegeven de kamer te vegen, en na afloop tientallen twijgjes op de grond vond. Hierna besloot Al een ukelele voor zijn zoon te huren. Na een aantal maanden werd het steeds moeilijker voor Jimi's vader om de rekeningen te betalen, zo ook voor Jimi's ukelele. Aangezien Al Jimi's plezier belangrijker vond dan het zijne, gaf hij het saxofoonspel (hij speelde toentertijd zelf sax) op. Zo kon hij een akoestische gitaar voor Jimi kopen, die inmiddels 11 jaar was. In zijn dertiende levensjaar kocht Jimi zijn eerste elektrische gitaar, een Supro Ozark 1560 S. Jimi gebruikte deze gitaar toen hij in zijn eerste bandje speelde, "The Rocking Kings".
In 1961 verliet Jimi Hendrix zijn middelbare school, om het leger in te gaan. Later, eenmaal beroemd, vertelde hij vaak aan de pers dat hij van school af was gestuurd, omdat de rector hem hand in hand had zien lopen met een blank meisje. Dit bleek, na navraag bij zijn oude klasgenoten en zijn vader, absoluut niet waar te zijn.
Jimi ging in dienst bij de luchtlandingsdivisie, die in het zuiden van de VS was gelegerd. Hier ontmoette hij in nabij gelegen cafeetjes veel muzikanten, onder wie Billy Cox, een bassist waarmee hij later nog op het Woodstock-festival optrad en enkele singles opnam. Hendrix zag veel goede gitaristen aan het werk, die een grote indruk op hem maakten. Na veertien maanden in het leger in dienst te hebben gezeten werd hij ontslagen, vanwege een gebroken enkel na een mislukte parachutesprong. Charles R. Cross, de schrijver van het boek A Room Full Of Mirrors (Een biografie over het leven van Jimi Hendrix), beweert echter dat Hendrix zich voordeed als homoseksueel, en zo hoopte te worden ontslagen uit de luchtlandingsdivisie.
In Engeland vormde hij een groep onder de naam "The Jimi Hendrix Experience". Het was een groep met een paar vluchtig bij elkaar gezochte muzikanten, maar die later een sterk trio bleek te zijn. Hendrix zong zelf en speelde uiteraard gitaar, en hij werd daarbij ritmisch ondersteund door Noel Redding, basgitaar en gitaar, en Mitch Mitchell op drums. Noel Redding was van oorsprong helemaal geen bassist, en Mitch Mitchell kwam uit een heel ander hoekje van de muziekindustrie, namelijk de jazz.
Hoewel Hendrix in Engeland successen boekte en zijn faam zich verspreidde, was hij nog weinig bekend in de VS. Het eerste optreden in de VS op het Monterey International Pop Festival op 18 juni 1967 bracht daar verandering in; The Jimi Hendrix Experience sloeg in als een bom en Jimi kreeg de status from rumour to legend. Op dit optreden stak hij ook zijn gitaar in brand, iets wat hij overigens maar driemaal deed. De in brand gestoken gitaar sloeg hij vervolgens stuk op de grond. Andere gimmicks die hij ook al in Engeland gebruikte waren het spelen met zijn tanden en met de gitaar achter zijn rug.
Vanwege een onhandig platencontract moesten er twee platen worden gemaakt in 1967. Het tweede album "Axis Bold as Love" kwam uit eind 1967. Hierin is veelvuldig gebruik gemaakt van nieuwe gitaar- en studiotechnieken, waarmee Hendrix tot op de dag van vandaag nog geassocieerd wordt. Op deze plaat staat de klassieker "Little Wing" en nummers als "Spanish Castle Magic", "If 6 was 9" en "As Bold as Love".
Het derde album van de band, Electric Ladyland (1968), wordt door critici beschouwd als het beste werk in zijn carrière. Het werd ook het best verkochte album dat Hendrix ooit maakte, en het bevat tijdloze klassiekers zoals de cover van Bob DylanAll Along The Watchtower en Voodoo Child (Slight Return). De beroemde hoesfoto van Electric Ladyland, waarop 19 naakte vrouwen te zien zijn, werd geheel tegen de wil van Hendrix in gebruikt. Hendrix zelf had voor deze plaat de voorkeur voor een hoesfoto waarop hij met Redding en Mitchell te midden van een aantal klauterende kinderen op een kunstwerk zat.
Einde van The Experience
De Jimi Hendrix Experience trad vaak op in televisie-uitzendingen, clubs, en uitverkochte stadions. De drie mannen bleken elkaar erg goed aan te vullen, maar Noel Redding was vaak ontevreden over hoe alles verliep met de band. Hij vond de commerciële hype rond de band maar niets en speelde veel liever op zijn traditionele instrument, de gitaar, dan te bassen bij The Jimi Hendrix Experience. Noel Redding richtte hierom naast The Experience zijn eigen band op, "Fat Mattress", waarop Jimi vaak pesterige verwijzingen naar Noel maakte, zoals "Thin Pillow".
Het feit dat Noel zijn eigen band had betekende dat hij en Jimi elkaar steeds minder zagen in de studio. Dit betekende onder andere dat Jimi zelf een deel van de baspartijen inspeelde bij het opnemen van zijn album Electric Ladyland (ook op de andere albums speelde hij vaker bas). Noel weigerde overigens vaak dit te doen, vanwege Hendrix' perfectionisme. Bij bijvoorbeeld de single Gypsy Eyes liet Hendrix Redding de baspartij maar liefst 43 keer opnieuw inspelen, tot grote ergernis van Redding. Na een optreden op het Denver Popfestival in Denver, waarin Hendrix en de rest van zijn band zich moesten opsluiten in een truck vanwege hysterische fans, kondigde Noel Redding zijn vertrek aan.
Woodstock en de Band of Gypsys
In augustus 1969, op het beroemde Woodstock-festival in New York, verraste Hendrix iedereen door zonder aankondiging (de presentator kondigde hen wel aan, maar abusievelijk als The Jimi Hendrix Experience) opeens met een totaal andere band op het podium te verschijnen. Hij noemde de band "Gypsy Suns and Rainbows", die tijdens het Woodstock-festival bestond uit ondere andere zijn oude legermaatje en bassist, Billy Cox, en Experience-drummer Mitch Mitchell. Verder was de band uitgebreid met een tweede gitarist en twee percussionisten. Zijn optreden op Woodstock wordt door veel mensen een van zijn beste liveoptredens ooit genoemd. In deze show bracht hij onder andere een beroemde controversiële versie van het Amerikaanse volkslied ten gehore. Veel mensen dachten dat dit een protestlied was tegen de Amerikaanse regering, Hendrix zelf zei in een interview bij het televisieprogramma "The Dick Cavett Show" dat dit totaal niet het geval was. I thought it was beautiful, zei hij. Deze band was geen lang leven beschoren. Hendrix vormde weer een trio. Legendarisch zijn de optredens in de beroemde Fillmore East rond de jaarwisseling 1969/1970, met Billy Cox en drummer Buddy Miles. Ze noemden zich de Band of Gypsys. De lp die onder die naam werd uitgebracht wordt nog steeds beschouwd als een van de beste live albums aller tijden.
De Cry of Love Band
Na ongeveer twee maanden rust te hebben genomen en aan zijn nieuwe album, First Rays Of The New Rising Sun te hebben gewerkt, besloot Hendrix zijn oude band, The Jimi Hendrix Experience weer bij elkaar te brengen. Hendrix, Mitchell en Redding hadden net bekend gemaakt weer te gaan toeren, maar op het laatste moment haakte Redding af en haalde Jimi opnieuw Billy Cox terug als bassist. De band heeft nooit een officiële naam gehad, maar veel fans die de optredens hebben meegemaakt na hun, overigens ietwat korte tour, noemden de band steevast "The Cry of Love Band", naar de naam van de tournee zelf. Veel shows van deze tournee zijn professioneel opgenomen in hoge geluidskwaliteit en worden nu nog steeds beschouwd als gedenkwaardige concerten van Hendrix.
Electric Lady Studios
Al zijn hele carrière lang vertelde Hendrix aan veel mensen dat hij graag een plek had voor zichzelf waar hij in alle rust liederen kon opnemen, componeren en mixen. In de beginjaren van zijn carrière had hij daar simpelweg het budget niet voor, maar hij maakte zijn droom in augustus 1970 eindelijk waar. Hij zocht samen met zijn geluidstechnicus Eddie Kramer een pand uit ergens in New York dat kon dienen als een pand om een studio in te vestigen. Na een korte zoektocht vond Kramer een geschikte locatie op 8th street, en liet Jimi zich door professionele architecten leiden en zijn droomstudio bouwen. Veel conflicten vertraagden de bouw: hevige regenval verwoestte een deel van de ruwbouw, en pompen moesten worden geïnstalleerd toen bekend werd dat het pand gesitueerd was boven een ondergrondse rivier. Uiteindelijk moest een zesvoudige lening van Warner Brothers de studio redden.
Hendrix spendeerde uiteindelijk maar vier weken tijd in de studio, drie weken daarvan terwijl het bouwen van de studio nog in de eindfase zat. Op 26 augustus werd de bouw voltooid en werd een groot openingsfeest gehouden. De volgende dag vloog hij naar Londen voor zijn optreden op het Isle Of Wight Festival op 30 augustus 1970 (Hendrix zou pas na middernacht het podium betreden).
Electric Lady Studios, zoals Hendrix zijn studio had genoemd, is na Hendrix' dood een immens populaire studio geworden waar veel beroemde artiesten en bands hun muziek hebben opgenomen, onder wie John Lennon, Led Zeppelin, The Rolling Stones, David Bowie, The Who, Stevie Wonder, Frank Zappa, Dave Matthews Band en Green Day.
Dood
Gedenksteen in Duitsland
Hendrix stierf in het Samarkand hotel te Londen op 18 september 1970 op op z'n 27ste, nadat hij als gevolg van een overdosis slaappillen en het drinken van wijn in een coma was geraakt. Hierbij zou een rol hebben gespeeld dat Britse slaappillen die hij in had genomen sterker waren dan de Amerikaanse slaappillen, waaraan hij gewend was. Hij werd begraven in Renton, een stadje bij Hendrix' geboortestad Seattle (WA). Na een autopsie werd duidelijk dat Hendrix nooit in zijn leven verslaafd is geweest aan heroïne, en dat dit dan ook niet de doodsoorzaak was, wat destijds veel mensen dachten.
De omstandigheden rond zijn overlijden zijn echter nooit geheel opgehelderd. Volgens een vroegere roadie is hij vermoord door zijn manager. James ’Tappy’ Wright doet hiermee een boekje open over de mysterieuze dood van deze legende; het staat in scherp contrast met de gebruikelijke aanname dat Hendrix was gestikt in zijn eigen braaksel van die cocktail van wijn en pillen. Volgens de roadie flapte manager Michael Jeffery na de tragedie in een ladderzatte toestand eruit dat hij Hendrix had vermoord — hij zou hem met de hulp van enkele vennoten vol drank en pillen hebben gestopt, omdat hij bang was dat Hendrix naar een andere manager zou overstappen. Wrights laattijdige bewering (juni 2009) kan niet op waarheid worden getoetst, omdat Jeffery al lang in een vliegtuigcrash overleden is (drie jaar na Hendrix' dood en hij zou dit zo een maand voor die crash hebben gezegd).
Invloed
Hendrix' stijl was uniek, en ondanks zijn hectische toerschema en perfectionisme in het opnemen van nummers, heeft hij meer dan 300 onuitgebrachte nummers nagelaten. Muzikaal gezien tilde Hendrix volgens velen het elektrische gitaarspel naar een veel hoger niveau, en door zijn gebruik en combinatie van onder andere feedback, distortion en wahwahpedalen is de populariteit van deze effecten en technieken na Hendrix' dood veel groter geworden. Hij haalde het uiterste uit zijn gitaar, meestal een Fender Stratocaster (die hij daarmee definitief op de kaart zette), en combineerde die op allerhande manieren met zijn versterker(s) (meestal Marshall).
De invloed van Hendrix is tot op de dag van vandaag terug te vinden in moderne muziek. Artiesten als Queen, Dave Murray (Iron Maiden), Joe Satriani, Lenny Kravitz, Popa Chubby, Steve Vai, Yngwie J. Malmsteen, Prince, Billy Gibbons, Jeff Beck, Stevie Ray Vaughan, John Frusciante, Mike McReady, John Mayer, Wolfmother, Eric Johnson, Matthew Bellamy (Muse) en Walter Trout zijn door hem beïnvloed."
Jimi Hendrix in zijn typische houding tijdens een gitaarsolo. Meestal met gesloten ogen, bijna in extase.
Jammen met Jimi in de kleedkamer. ;-)
Achter de bühne, na een optreden. Jimi kijkt goedkeurend toe. ;-)
Een donderslag bij heldere hemel eind 1966 als de eerste single van The Jimi Hendrix Experience uitkomt: een bewerking van een heel oud nummer (Blue Steel 44) ontdekt door Tim Rose en gecoverd door twee garagebands, m.n. The Leaves en Love. Chas Chandler, ex-bassist van The Animals, ontdekte het nummer in een discotheek, kocht het op en gaf het aan Hendrix, met de opdracht het vertraagd op te nemen. Een succes ! In 1992 werd het nogmaals een dikke hit voor Willy DeVille, overgoten met een mariachi-saus.
De omstreden hoes van de elpee Electric Ladyland. Jimi had liever een andere gehad, bijvoorbeeld met spelende kinderen. Deze hoes werd in sommige landen zelfs geboycot en vervangen door een rode hoes met het zijaanzicht van Jimi Hendrix.
Voor mijn verjaardag kreeg ik de volledige box van The Beatles met al de geremasterde albums (13 in totaal), aangevuld met "Past Masters", in stereo. Dit alles met erbovenop een DVD van mini-documentaires over het maken van elk album. Zowel de muziek als de filmpjes zijn echt de moeite waard en een echt tijdsdocument van wat er zich afspeelde tussen 1962 en 1969 van de twintigste eeuw. De elpee "Let It Be" kwam toch uit in maart 1970, zult u zeggen. Ja, maar die plaat werd reeds opgenomen het jaar voordien, nog vóór "Abbey Road", de echte zwanenzang van The Beatles. Maar echte kenners weten dit natuurlijk allemaal.
Het symbool van de Sixties: de kever, maar een kever is ook een "beetle" ! (of was het nu Beatle ?).
The Beatles in 1967 tijdens de rechtstreekse uitzending op televisie, uitgezonden over de hele wereld (Mundovisie). Een jonge fan uit Belgiïe is hen komen gelukwensen ;-) !
Reeds in hun Hamburgperiode was er belangstelling vanuit ons land.
En nu, op 58-jarige leeftijd nog altijd fan van de geweldige muziek van The Beatles, maar ook van andere goede muziek.
Thomas Jones Woodward 
Do you speak Eurovision ?
De allerbeste gitaristen
