************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
01-06-2010
Live acts 2010
Live acts 2010
Normaal gezien ben ik niet zo'n fan van live optredens omdat die meestal ontgoochelen. De kwaliteit van de huidige cd's is opperbest en sommige acts zijn peperduur. Zo las ik onlangs dat Eric Clapton en Steve Winwood € 75 vroegen en dat je voor het komende optreden van Leonard Cohen in Gent € 90 moet afdokken. Dan zeg ik neen, bedankt. Ik zal wel een cd kopen. Soms maak ik wel een uitzondering op de regel en pik ik hier en daar een gratis concert mee of een optreden dat zijn geld waard is. Dat zijn dan meestal minder bekende of zelfs onbekende artiesten.
Zo was er op donderdag 8 april 2010 in de KVS een optreden van "More more more ... future" van Studios Kabako / Faustin Linyekula uit Congo.
Op vrijdag 30 april 2010 vond in het Cultureel Centrum van Oudergem een voorstelling plaats over het leven van Edith Piaf: "Edith" door Compagnie Lowie. Het leven van La Môme Piaf alias Edith Piaf werd op een onnavolgbare wijze geportretteerd. Grandioos en zeer emotioneel!
Op zondag 23 mei 2010 vond op de Belgium Pier in Blankenberge een optreden plaats met als thema "The Blues". Preston & Bonkowski speelden de pannen van het dak. Het was een prachtig optreden van twee authentieke bluesartiesten uit Canada (20 uur - 22.30 uur). Op het einde van deze warme Pinksterdag zagen we een grandioze rode ondergaande zon. Als souvenir van een mooie bluesavond kocht ik hun cd die niet in de winkels verkrijgbaar is.
Sinds 1967 heb ik enkele memorabilia bijgehouden van live optredens die ik in al die jaren heb bijgewoond. Het zijn er niet veel, maar kwaliteit primeert over kwantiteit. Hieronder vindt u artikels die ik geschreven heb over alle live acts tussen 1967-2010, met foto's. Hierna zijn enkele memorabilia te zien:
1967: optreden in het Brussels Rogiercentrum van de Spaanse groep Los Cuervos met in hun voorprogramma Jess & James with The J.J. Band die de pannen van het dak speelden! "Move" was toen hun grote hit. Van Los Cuervos (met hun radiohitje "Hey, Hey") hebben we achteraf niets meer vernomen...
Op 1 februari 2009 heb ik een optreden gezien van Yasmine in de Brusselse AB Club, enkele maanden vóór haar dood.
Op 19 maart 2009 was er in het Oudergemse Cultureel Centrum een zeer geslaagd optreden van de groep Voice Male met hun Hit Hit Hoera tournee.
Op donderdag 8 april 2010 heb ik een uniek optreden meegemaakt van de groep Studios Kabako / Faustin Linyekula n.a.v. 50 jaar Congolese onafhankelijkheid. Zeer speciaal en toch de moeite waard.
Het gaat niet over gepofte maïs maar over de popcorn oldies! Ik heb de eer en het genoegen een befaamde DJ te kennen die zich gespecialiseerd heeft in het genre van de popcorn oldies. Af en toe draait hij in Willebroek in dancing Willy's Moustache en zelfs tot in Manchester is hij bekend, waar hij op het einde van mei 2010 plaatjes zal draaien! Hij heeft ook tal van compilaties van popcornklassiekers op cd gezet. Het gaat om onze landgenoot, Jeff Callebaut, een expert op het gebied van popcorn-muziek. Gewoonlijk is er in dancing Willy's Moustache een popcornparty voorzien op de vooravond van een feestdag, zoals Pinksteren, Maria Hemelvaart (15 augustus) of Wapenstilstand (11 november). Ambiance verzekerd! DJ Jeff Callebaut draait de beste popcorn oldies!
Een mooi voorbeeld van popcorn is de hit van Jimmy Frey uit 1980: "Yet I Know", een Engelse vertaling van "Et pourtant" van Charles Aznavour. Klik ophttp://www.youtube.com/watch?v=fRPZuc6O2Pg
Mijn favoriete popcorn-song is "You Always Hurt The One You Love" gezongen door ... Richard Chamberlain, de Amerikaanse acteur bekend uit series als "Dr. Kildare", "The Thornbirds", "Shogun" en de films "De 3 Musketiers" en "De 4 Musketiers". Jammer genoeg heb ik geen audiolink op het internet gevonden.
Onstaande link is zeer interessant voor iemand die wil weten wat er belangrijk was op muzikaal gebied op een welbepaalde dag in de geschiedenis. Met een gemakkelijke zoekmachine vind je wat je precies nodig hebt.
Deze productie van Phil Spector was fenomenaal, maar de single uit 1965 waarop enkel Tina Turner was te horen samen met studiomuzikanten flopte in de V.S. In G.B. werd het een Top-3 hit. Ike was niet welkom in de studio. In 1969 werd de single opnieuw uitgebracht met meer succes. Dit is een schoolvoorbeeld van de zogenaamde "Wall of Sound". http://www.youtube.com/watch?v=ULw1RHHPv5g&feature=related
Curtis Mayfield was de zanger met het hoge stemmetje bij The Impressions. In de jaren '70 ging hij solo en scoorde hij ook enkele hits, zoals dit schitterende "Move On Up". http://www.youtube.com/watch?v=6Z66wVo7uNw
David McWilliams werd door de piratenzenders erg geliefd. Zijn "Days of Pearly Spencer" werd er grijsgedraaid. Ook de opvolgers "Three O'Clock Flamingo Street" en "Can I Get There By Candlelight?" werden hits. We spreken nu over de periode 1967/1968. http://www.youtube.com/watch?v=U0uFkq1oZVc
De single van The Rolling Stones uit 1965 zal iedereen bijblijven omwille van de geweldige intro. Keith Richards droomde erover, werd wakker en nam de melodie op een bandje op en sliep verder. De volgende ochtend nam hij een demo van de song op. De rest is geschiedenis! http://www.youtube.com/watch?v=Y8T8eNhKSik
The Mamas & The Papas zongen "California Dreamin'" naar de hoogste regionen van de hitparade in de V.S. Nochtans was het geen original. John Phillips had zijn compositie aan Barry McGuire gegeven. We kennen hem van zijn "Eve Of Destruction" uit 1965. De versie van Barry flopte niettegenstaande The Mamas & The Papas op de achtergrond zongen en John besloot het lied op te nemen met zijn groep. Hij gebruikte dezelfde instrumentale track, voegde een dwarsfluit in de bridge toe en veegde de stem van McGuire uit. Niet goed genoeg want als je goed luistert hoor je nog een flard van Barry's stem in het linkerkanaal. http://www.youtube.com/watch?v=V0UcQDUR-fU
Zoek en luister eens over de grenzen heen, misschien vind je nu wel jouw favoriete zender?
Alle Europese radiozenders plus de Amerikaanse, Australische en Canadese zenders. Zo'n 7000 verschillende!
Hij staat nu op een Oostenrijkse radiozender ingesteld waar ze oude gouden hits uitzenden zonder al te veel bla-bla tussenin. Ook goed om je Duits wat bij te schaven. Aan de linkerzijde vind je de landen, rechts de zenders. Kiezen maar en zet hem bij je favorieten! Gegarandeerd veel luisterplezier.
De eeuwige strijd tussen fans van The Beatles en The Rolling Stones.
Phil Spector heeft in de beginjaren van de sixties mooie producties gemaakt.
Ik hou van zowel van The Beatles als van The Rolling Stones, met toch een voorkeur voor het complete oeuvre van de Fab Four.
Ook Bill Haley & Elvis Presley mogen er zijn.
Vandaag, 19 mei 2010 werd Pete Townshend, gitarist van The Who, 65 jaar en hij denkt nog altijd niet aan zijn pensioen. Zong hij in 1965 niet "hope I die before I get old" ?
Sir Tom Jones, geboren op 7 juni 1940 als Thomas Jones Woodward (Pontypridd (Wales), is een popzanger. Hij begon zijn carrière onder het pseudoniem Tommy Scott.
Vooral in de jaren zestig en zeventig was Tom Jones een wereldster en een sekssymbool. Hij scoorde vanaf 1965 verschillende hits zoals o.m.: "What's New Pussycat", "It's not unusual", "Delilah" (een cover van een Italiaans nummer), "The Green Green Grass of Home" (een country standard) en "She's a Lady" (een compositie van Paul Anka). Eind jaren 90 kende hij een revival met het album "Reload". Daarop staat onder andere de hit Sex Bomb. Op 29 maart 2006 werd Jones geridderd door de Britse koningin Elizabeth II.
Liefdesliedjes... Onlangs kreeg ik in mijn mailbox een Top 100 Lovesongs. Het is altijd zeer moeilijk een Top 100 of zelfs Top 20 samen te stellen van beste liefdesliedjes of beste rocksongs of beste soulkrakers. Dat hangt bij mij af van mijn humeur van de dag, maar bij de allerbeste liefdesliedjes, die ook iets te betekenen hebben voor mijn echtgenote, zijn de volgende songs :
"Oh! Darling", "Don't Let Me Down", "And I Love Her", "Something", "Here, There And Everywhere", "When I'm Sixty-Four" en "Yesterday" van The Beatles, "Without You" van Nilsson, "A Whiter Shade Of Pale" van Procol Harum, "Your Song" van Elton John, "Only You" van The Platters, "Je t'aime... moi non plus" van Serge Gainsbourg & Jane Birkin, "Nights In White Satin" van de Moody Blues, "Unchained Melody" van The Righteous Brothers, "Love Is All Around" van The Troggs, "Love Hurts" van Nazareth, "When A Man Loves A Woman" van Percy Sledge, "Love Me Tender" van Elvis Presley, "Still Loving You" van The Scorpions, "Pastorale" van Ramses Shaffy & Liesbeth List, "I'm Sorry" van Brenda Lee, "Are You Lonesome Tonight" van Elvis Presley, "A Thing Called Love" van Johnny Cash, "Du" van Peter Maffay, "Moon Over Naples" van Bert Kaempfert aka "Spanish Eyes" van Al Martino, "That's Amore" van Dean Martin en "I'm Not In Love" van 10cc. Deze lijst is niet limitatief en varieert van dag tot dag, naargelang mijn humeur.
Hier volgt dan de tweede helft van de Top 100 Lovesongs die de lezers van een krant hebben samengesteld. Uiterst rechts naast titel en uitvoerder(s) staat een audiolink :
"Hier vloekt men niet, God blogt u !", zult u nu zeggen. Alle voorgaande uitdrukkingen zijn nochtans titels van liedjes voor het Eurovisiesongfestival, tussen 1956 en 2010 !
Yes I speak fluently Eurovision !
Do you speak Eurovision ? Wadde hadde dudde da ?
Louis Neefs nam tweemaal deel aan het Eurovisiesongfestival. In 1967 met "Ik heb zorgen" en in 1969 met "Jennifer Jennings". Hij eindigde tweemaal zevende !
In 1975 nam Ann Christy deel met "Gelukkig zijn/Could It Be Happiness"
In 1977 was het de beurt aan Dream Express om in het (steenkolen)Engels te zingen: "A Million in 1, 2, 3"
In 1987 verdedigde Liliane Saint-Pierre de Belgische kleuren in Brussel omdat Sandra Kim het jaar voordien gewonnen had.
Hier volgt de Top-10 van de allerbeste gitaristen volgens het Amerikaans vakblad Rolling Stone:
De absolute nummer 1 aller tijden: Jimi Hendrix
Nummer 2: Duane Allman
Nummer 3: B.B. King
Nummer 4: Eric Clapton
Nummer 5: Robert Johnson
Nummer 6: Chuck Berry
Nummer 7: Stevie Ray Vaughan
Nummer 8: Ry Cooder
Nummer 9: Jimmy Page
Nummer 10: Keith Richards
De overige 90 gitaristen zijn te vinden op bovenstaande link. Ben je het niet eens met die rangschikking ? Laat het me dan weten en stuur mij je persoonlijke Top-10 op !
Sinds 1975 ben ik fan van Linda Ronstadt en sinds 1976 ben ik haar albums beginnen kopen, 7 op vinyl en 4 op cd, dus 11 in totaal.
In 1967 zong ze bij een obscuur folkgroepje The Stone Poneys. In de V.S.A. hadden zij een hitje met "Different Drum", een nummer geschreven door Michael Nesmith van The Monkees. Het jaar nadien ging Linda solo en in 1969 bracht ze het album "Hand Sown ... Home Grown" uit dat onopgemerkt bleef. Het bevatte nochtans o.a. covers van Bob Dylan ("Baby You've Been On My Mind" en "I'll Be Your Baby Tonight"), Randy Newman ("Bet No One Ever Hurt This Bad"), John D. Loudermilk ("Break My Mind") en Fred Neil ("The Dolphins").
In 1970 kwam het album "Silk Purse" uit met de controversiële hoesfoto van Linda in een varkensstal. Het album flopte. Parels voor de zwijnen ? Het bevatte o.m. een cover van Goffin/King ("Will You Love Me Tomorrow ?"), het alombekende "I'm Leavin' It All Up To You" en een compositie van Gene Clark/Bernie Leadon ("He Darked The Sun").
In 1972 bracht de platenmaatschappij het album "Linda Ronstadt" uit met een nummer van Jackson Browne ("Rock Me On The Water"), een compositie van Roy Cash Jr./Johnny Cash ("I Still Miss Someone"), een cover van Woodie Guthrie/John Lomax/Huddie Ledbetter ("Ramblin' 'Round") en een nummer van Neil Young ("Birds"). De plaat ging onopgemerkt voorbij.
In 1974 verscheen het album "Heart Like A Wheel" met de single "You're No Good" (Clint Ballard Jr.) die de bal aan het rollen bracht. Verder stonden er op deze LP o.m. "It Doesn't Matter Anymore" (geschreven door Paul Anka en de postume hit voor Buddy Holly), "Heart Is Like A Wheel" (compositie van McGarrigle), "When Will I Be Loved" (Phil Everly), "Willing" (George Lowell), "I Can't Help It (If I'm Still In Love With You)" van Hank Williams en "You Can Close Your Eyes" van James Taylor. Deze LP betekende de doorbraak voor Linda Ronstadt. Terloops, haar begeleidingsgroepje zou later evolueren tot The Eagles, niet de Eagles die Jean Blaute begeleidden in de jaren '60, maar THE EAGLES, die van "Hotel California" !
In 1975 en 1976 was er geen houden meer aan en verkochten haar albums als broodjes. Zij bracht met goede smaak covers van artiesten als Dylan, Buddy Holly, Roy Orbison, Elvis Costello, The Rolling Stones, Chuck Berry en Warren Zevon (spreek uit: Zievon en niet Zevven).
Creedence Clearwater Revival was een Amerikaanse rockband, die zijn hoogtijdagen kende in de periode 1968-1972.
De bezetting bestond uit John Fogerty (1945; zang/gitaar), zijn broer Tom Fogerty (1941-1990; gitaar), Stu Cook (1945; bas) en Doug Clifford (1945; drums).
De groep kent een karakteristieke swamp blues (moeras-blues), een mix van country, blues en rock 'n' roll.
Biografie
De geschiedenis van Creedence Clearwater Revival (ook bekend als Creedence en voor het gemak vaak afgekort tot CCR) begint eind jaren ’50, wanneer de broers Fogerty de formatie Tommy Fogerty and the Blue Velvets oprichten. Ze treden voornamelijk op in het San Francisco Bay Area en vergaren zo enige regionale bekendheid. In 1964 krijgt de groep een contract bij platenlabel Fantasy Records, op voorwaarde dat zij haar naam wijzigt in The Golliwogs. Er worden enkele singles opgenomen, maar die hebben weinig impact. De single “Fight Fire” zal evenwel een belletje doen rinkelen (zie link onderaan dit artikel !). In 1967 wordt nogmaals besloten tot een naamswijziging en gaat de groep voortaan door het leven als Creedence Clearwater Revival.
Rond deze tijd is het muzikale klimaat aan het veranderen en hier zal de herdoopte groep snel van gaan profiteren. Ze nemen hun titelloze debuutplaat op en brengen twee singles op hetzelfde moment uit. Het zijn covers van nummers uit de jaren ’50: I Put A Spell On You en Suzie Q. Beide nummers halen de Amerikaanse hitparade. "Suzie Q" is het eerste singletje dat ik van CCR koop en ik vind het fantastisch. Alleen jammer dat de platenfirma besloten had de song in twee stukken te knippen (A-kant en B-kant). Dit doet mij besluiten de LP aan te kopen. Begin 1969 verschijnt het tweede album Bayou Country en met de bijbehorende single Proud Mary breekt de band definitief door. Creedence groeit binnen de kortste keren uit tot een van de succesrijkste groepen ter wereld en produceert hits aan de lopende band: Bad Moon Rising, Commotion, Down On The Corner, Who’ll Stop The Rain, Up Around The Bend en Long As I Can See The Light zijn slechts een paar van de vele hits die CCR in een korte periode, ook in België en Nederland, scoort. Ook de albums Green River, Willy & The Poor Boys en Cosmo’s Factory kennen veel bijval.
De leden starten alle vier een solocarrière, maar alleen die van John Fogerty is het vermelden waard. Zo schrijft hij in de jaren na CCR onder andere Rockin’ All Over The World, een nummer waarmee Status Quo later met de pluimen aan de haal gaat. Zijn eerste soloalbums worden redelijk ontvangen, zij het slechts door de critici. Commercieel gezien floppen ze genadeloos en Fogerty trekt zich langere tijd terug. Pas in 1985 en 1986 verschijnen er weer twee albums, waarna hij opnieuw een aantal jaren uit de schijnwerpers verdwijnt. Hij worstelt die periode ook behoorlijk met het feit dat de rechten van zijn Creedence-songs in handen zijn van zijn vroegere platenmaatschappij. Er gaan verschillende rechtszaken overheen en het conflict is nog altijd niet de wereld uit. Het maakt Fogerty er niet gelukkiger op. Ook niet echt gelukkig is hij met Creedence Clearwater Revisited, een CCR-replica waarmee Cook en Clifford sinds midden jaren ‘90 het Gouwe-Ouwen-Circuit afstruinen. Een reünie van het oorspronkelijke CCR zit er dan al niet meer in wegens het overlijden van Tom Fogerty in 1990. Zijn broer John heeft zich de laatste tijd enigszins over zijn problemen weten heen te zetten en treedt weer regelmatig op.
De bandnaam is een combinatie van de woorden "Creedence", een gemeenschappelijke kennis van de gebroeders Fogerty, "Clearwater" was een organisatie die zorg droeg voor de waterkwaliteit van de Francisco Area, met name het Clear Lake. "Revival" staat voor de revival van Rock-'n-Roll die ten tijde van de oprichting van de band gaande was. In 1968 stond Bill Haley inderdaad terug in de hitlijsten met een heruitgave van “Rock Around The Clock”, hadden The Beatles een nummer 1 met “Lady Madonna” een ode aan Fats Domino en oogstte Sha-Na-Na veel succes met een act uitgewerkt zoals de rock ‘n’ roll en doo-wop groepen van de jaren ’50.
1968: “Creedence Clearwater Revival” met o.m. I Put A Spell On You (Screaming Jay Hawkins), Suzie Q (Dale Hawkins), Ninety-Nine And A Half (Steve Cropper/Wilson Pickett), Get Down Woman en Walk On The Water.
1968: “Bayou Country” met o.m. Born On The Bayou, Bootleg, Good Golly Miss Molly (Little Richard), Proud Mary en Keep On Chooglin’.
1969: “Green River” met o.m. Green River, Commotion, Tombstone Shadow, Bad Moon Rising, Lodi, The Night Time Is The Right Time.
1969: “Willy And The Poor Boys” met o.m. Down On The Corner, It Came Out Of The Sky, Cotton Fields, Fortunate Son, The Midnight Special en Effigy.
1970: “Cosmo’s Factory” met o.m. Ramble Tamble, Before You Accuse Me, Travelin’ Band, Ooby Dooby (Roy Orbison), Lookin’ Out My Back Door, Run Through The Jungle, Up Around The Bend, My Baby Left Me (Arthur Crudup), Who’ll Stop The Rain (ode aan Woodstock), I Heard It Through The Grapevine (Norman Whitfield/Barrett Strong – Ode aan Motown) en Long As I Can See The Light.
1971: “Pendulum” met o.m. Have You Ever Seen The Rain ?, Born To Move, Hey Tonight en Molina.
1972: “Mardi Gras” met o.m. Someday Never Comes, Hello Mary Lou (geschreven door Gene Pitney en bekend van Ricky Nelson), Door To Door en Sweet Hitch-Hiker.
Kortom een discografie om U tegen te zeggen. In die korte tijdspanne is John Fogerty er met zijn companen in geslaagd 7 studio-albums uit te brengen (1968-1972) en een 15-tal prachtige singles met meestal een dubbele A-kant !!!
John Fogerty is er ook als enige in geslaagd ooit een proces voor plagiaat betekend te krijgen door zijn oude platenfirma voor twee songs die door hemzelf werden gecomponeerd. Inderdaad, toen John overgestapt was naar een ander platenlabel en “The Old Man Down The Road” uitbracht kreeg hij prompt een proces aan zijn been wegens plagiaat met het nummer “Run Through The Jungle”, uitgebracht met CCR op het vroegere platenlabel. Na lange tijd wees de rechter die eis af. Luiter naar beide nummers en er is natuurlijk een zekere gelijkenis maar een componist kan zichzelf moeilijk plagiëren ! Klik op: http://www.youtube.com/watch?v=VtTNK5HZ84A (The Old Man Down The Road)
Internet maakt het ons, muziekliefhebbers, toch gemakkelijk dezer dagen ! Ik voeg hieronder een link toe en als je daarop klikt kan je een keuze maken onder duizenden videoclips en de teksten staan er zelfs bij afgedrukt !
Een van mijn muziekvrienden publiceerde onlangs een Top-20 van zijn favoriete Beatlenummers. Een gedurfde onderneming voor een Beatlefan maar wel een schitterend idee. Dus probeerde ik hetzelfde maar ik kon mij niet beperken tot een Top-20 en het liefst van al had ik er een Top-100 van gemaakt. Het werd uiteindelijk een Top-30. Hieronder druk ik hem af.
Die vraag houdt menigeen bezig sinds ongeveer 45 jaar. Wie kan er allemaal aanspraak maken op die flatterende titel ? Laat ons even samen een lijstje overlopen.
Stu(art) Sutcliffe was hun eerste basgitarist. Hij was niet zozeer muzikaal aangelegd doch wel artistiek en was een goede vriend van John. In Hamburg leerde Stu Astrid Kirchherr kennen die kapster was en het Beatlekapsel uitvond. Daarvoor droegen alle jongens vetkuiven zoals hun idolen in de jaren vijftig. Stu verliet de band in 1962 en stierf kort daarop aan de gevolgen van een hersenbloeding.
De immer droef kijkende Pete Best.
Groot nieuws in de muziekwereld. Bij de opname van hun eerste officiële single "Love Me Do" in 1962 was George Martin, producer niet tevreden met het drumspel van Pete Best en verving hij hem door studiodrummer Andy White. Op de eerste LP "Please Please Me" verschijnt "Love Me Do" met Pete Best als drummer en Ringo op de tamboerijn. Er bestaat ook een versie van "Love Me Do" met Ringo als drummer en die is te horen op de Anthology CD. Er zijn dus 3 versies van die song in omloop.
Sommigen menen dat ook de vroegere leden van de Quarrymen aanspraak kunnen maken op de titel "Vijfde Beatle". De kandidaten zijn Pete Shotton, Colin Hanton, Len Gary, Eric Griffiths en Rod Davis.
Dit zijn de Quarrymen met in de achtergrond een zeer jonge George Harrison die zich vasthoudt aan een statief van een microfoon maar nog geen deel uitmaakt van de groep. Hij was een goede vriend van Paul en woonde bijna al hun optredens bij.
Soms werd een beroep gedaan op een tijdelijke drummer, zoals hier Tommy Moore.
http://nl.wikipedia.org/wiki/George_Martin_(producer) Hun producer zorgde ervoor dat hun aanvankelijk onverzorgd voorkomen gepolijst werd en dat hun muzikale horizonten uitgebreid werden. Hij was het die de geniale beslissing nam om het aftellen van Paul aan de intro van "I Saw Her Standing There" (One, two, three, FAH !) op de single te laten. Later zei een muziekjournalist dat die openingszin even belangrijk was als Elvis' "Well it's a-one for the money, two for the show, three to get ready, now go cat go" (uit "Blue Suede Shoes"). Hij schitterde ook in zijn productie van "Eleanor Rigby" en speelde ook piano op "In My Life". Hij had ook het idee om een baroktrompet toe te voegen aan "Penny Lane". Toch nam hij in 1967 een verkeerde beslissing door "Penny Lane"/"Strawberry Fields Forever" als single uit te brengen en niet op de LP "Sgt. Pepper" te plaatsen. Maar dat was de schuld eigenlijk van hun manager, Brian Epstein, die ongeduldig werd.
Uiterst links is Billy Preston te zien aan de klavieren. Hij is de enige muzikant die gecrediteerd werd op de hoezen. Op de single "Get Back"/"Don't Let Me Down" speelde hij op de toetsen en op het hoesje stond te lezen: The Beatles with Billy Preston. Ook op sommige songs van de LP "Let It Be" speelde hij mee. Om verwarring te vermijden spraken sommigen van de "Zwarte Beatle".
Tijdens hun tournee door Nederland en Zuid-Oost Azië in 1964 moesten The Beatles het een tijdje stellen zonder Ringo die aan zijn amandelen werd geopereerd. Hij werd vervangen door ene Jimmy Nicol die gretig gebruik maakte van de publiciteit en persconferenties gaf en zowaar meteen een fanclub had. George was de boezemvriend van Ringo en duidelijk niet opgezet met het gedrag van Jimmy, wat hier zeer goed te zien is op de foto. Uiteindelijk werd Jimmy terug vervangen door Ringo, tot groot jolijt van zijn aanhangers maar dit leidde ook tot boze reacties vanwege de aanhangers van Nicol.
Brian Epstein, hun manager die hen een afgeborsteld imago gaf en hun ruige imago van rockers deed afwerpen. Zijn aandacht werd getrokken door hun singletje "My Bonnie"/"The Saints" samen met Tony Sheridan. Naar verluidt zou hij honderden exemplaren zelf aangekocht hebben om zo de hitparadecijfers te beïnvloeden. Hij pleegde zelfmoord in 1967 (overdosis barbituraten).
Hun roadie, Neil Aspinall, wordt ook vaak getipt als Vijfde Beatle.
Neil Aspinall hier samen met Paul McCartney.
Een andere roadie en chauffeur, Alf Bicknell, schreef een boek over The Beatles.
Alf Bicknell hield er een dagboek op na dat hem geen windeieren legde.
Hier staat Alf op latere leeftijd en je ziet duidelijk dat het gezelschap van de Fab Four zijn uitzicht hipper hebben gemaakt. Vergelijk met de foto hierboven !
Mal Evans was nog een roadie die vooral te zien is bij de opname van "Strawberry Fields Forever". Hij is het die de zogenaamde metronoom bedient in het nummer "A Day In The Life" en in "Octopus's Garden" bespeelt hij een aambeeld ! Zijn leven eindigt in een tragedie: de politie schiet hem dood omdat hij zogezegd een poging deed om een revolver te trekken, die er niet was !
In 1968 werden de fans met verstomming geslagen toen bleek dat op het nummer "While My Guitar Gently Weeps", een compositie van George Harrison, Eric Clapton een prachtige gitaarsolo ten beste gaf.
De kunstenaar van dit meesterwerkje is een boezemvriend van The Beatles, m.n. Klaus Voormann, die ze hadden leren kennen in hun Hamburgperiode. Later zou Klaus deel uitmaken van Manfred Mann en de Plastic Ono Band. Hij zou ook meespelen met George op het Concert voor Bangla Desh.
Links zien we Klaus Voormann naast George Harrison.
Halfweg jaren negentig mocht Klaus nog eens zijn talenten zien voor de drie hoezen van de Anthology CD's. Hij zou er meer dan 1.000 tekenuren aan gespendeerd hebben !
Klaus Voormann zoals hij eruit zag in 2007.
Het demootje "Free As A Bird" opgenomen door John op een cassetterecorder eind jaren zeventig werd vrijgegeven door zijn weduwe, Yoko Ono, en de overige drie Beatles herwerkten dit nummer samen met Jeff Lynne (ex-Move, ex-Traveling Wilburys en ex-ELO).
Mag Tony Sheridan (uiterst links) aanspraak maken op de titel 5de Beatle ? Dan klopt het plaatje niet helemaal want John, Paul, George en Tony, dat zijn er maar vier !
Sommigen gaan zelfs zover te beweren dat Yoko Ono de vijfde Beatle zou zijn ! Terwijl de meningen vrijwel unaniem zijn om te zeggen dat zij zoniet de schuldige dan toch de aanleiding was tot de split. Vanaf 1968 was zij constant aanwezig bij elke opname tot grote ergernis van de drie overige Beatles.
John en Yoko hielden natuurlijk zielsveel van elkaar, niettegenstaande zij acht jaar ouder was.
Paul had al een tijdje geleden een punt gezet achter zijn relatie met Jane Asher en had Linda Eastman leren kennen, een fotografe die zich gespecialiseerd had in het nemen van foto's van rocklegendes (zoals Jim Morrison van The Doors). Zij was geen familie van het Eastman-Kodak bedrijf. Later zou ze een prominente rol vertolken in de groep Wings, die Paul oprichtte na de split van The Beatles. Ook zij kan, volgens mij, het epitheton ornans "5de Beatle" niet op haar conto schrijven.
Was het dan Pete Bennett, hun manager na Epstein ? Hij was erbij toen de allereerste single van het Apple-label "Hey Jude" werd gelanceerd in 1968. Ook bij viif LP's: "Magical Mystery Tour", "The White Album", "Yellow Submarine", "Abbey Road" en "Let It Be". Na de split zorgde hij voor de fanclub en werd hij manager van alle vier Beatles afzonderlijk !
Pete Bennett (links) met Phil Spector en George Harrison aan de knoppen bij "Let It Be". Mag Phil Spector zich de vijfde Beatle noemen ? Momenteel zit hij een lange gevangenisstraf uit voor moord.
En de immer sympathieke acteur Victor Spinetti die in drie films van The Beatles meespeelde ? Hij was te zien in "A Hard Day's Night", "Help!" en "Magical Mystery Tour".
(Peter Sellers – She Loves You – Dr. Strangelove) Peter Sellers was al langer bevriend met de vier Beatles, in het bijzonder met Ringo. Hier zien we hem in een scene van "The Magic Christian".
(Peter Sellers – A Hard Day’s Night – als Laurence Olivier) Peter Sellers was niet alleen acteur maar ook zanger. Zo nam hij verscheidene songs van The Beatles op, zoals "She Loves You", "A Hard Day's Night" en "Help!".
(Peter Sellers – Help!) Dit is de LP van Peter Sellers met parodieën van Beatlesongs. Zelfs de hoes is een parodie op de hoes van "A Hard Day's Night" van de Fab Four.
The Beatles in Hamburg met Pete Best op de drums en uiterst rechts Stu Sutcliffe. Hamburgperiode 1960-1961. Toen waren ze met vijf.
John, George, Paul en Pete. Toen waren ze nog met vier. 1962.
Ringo heeft Pete Best vervangen in 1962. LP uitgebracht alleen in de V.S.A. begin 1963.
De Fab Four in 1964.
De typische humor à la Marx Brothers is hier al te zien. 1965.
De vier kameraden in 1966. Het haar begint al flink te groeien !
In 1967 komt er meer stijl in de haren en groeien de snorren welig.
The Beatles in 1968. De eerste breuken waren al te bespeuren.
Het einde nadert. Hier poseren ze in 1969.
Laatste fotosessie voor "Let It Be", begin 1970. Het is verbazend hoe sterk de vier jongens veranderd zijn op amper 10 jaar tijd ! In die periode zijn de vier jongens mannen geworden.
Wie is dan die vijfde Beatle ? Is het de immer sympathieke Billy Preston ?
Niet de Macedonische legeraanvoerder die de Gordiaanse knoop doorhakte en aan een simpele griep overleed, maar Arthur Alexander was een grote ... in de country- en soulmuziek. Hij is er nochtans niet rijk van geworden. Relatief onbekend tot opeens The Beatles op hun allereerste album "Please Please Me" en ook op de Vee-Jay LP "Introducing The Beatles" (oorspronkelijk enkel uitgebracht in de V.S.A.) een nummer van Arthur Alexander coverden, m.n. "Anna (Go To Him)". Wie was die componist ? Chuck Berry was veel bekender. Enkele jaren later coverden The Rolling Stones een ander nummer van Alexander, nl. "You Better Move On". En dat ging zo maar door. De covers volgden regelmatig: The Hollies en George Jones & Johnny Paycheck brachten ook een versie van "You Better Move On", net zoals Willy DeVille. Na The Beatles coverden de mannen van Humble Pie ook "Anna (Go To Him)". "Everyday I Have To Cry (Some)" werd in onze contreien bekend door een Franse popgroep genaamd Mardi Gras maar was in het begin van de jaren zestig (omstreeks 1964, in de Australische periode dus) al gecoverd door The Bee Gees. Dit nummer werd in de hitparades gezongen door Steve Alaimo in 1963 en door de Gentrys in 1966. "Go Home Girl" een compositie uit 1963 werd gecoverd door Ry Cooder op zijn album "Bop 'Til You Drop" uit 1979. Zelfs Bob Dylan waagde zich aan een cover van "Sally Sue Brown" in 1988. The Beatles brachten live-versies van "Soldier Of Love", "A Shot Of Rhythm & Blues" en "Where Have You Been" in 1962 in volle Hamburgperiode (Star-Club). Dave Edmunds bracht ook een knappe versie van "(Need) A Shot Of Rhythm & Blues" in 1975. "Solder Of Love" werd gecoverd door Marshall Crenshaw en door Pearl Jam. Tenslotte coverden Esther Phillips en Joe Tex het nummer "Set Me Free". En er zijn misschien nog meer covers op de ene of de andere LP of CD te vinden van deze grote artiest ! Alleen al voor het feit dat zowel The Beatles, The Rolling Stones als Bob Dylan een nummer van hem gecoverd hebben, verdient een plaats in de annalen van de muziekgeschiedenis ! Dit is het laatste stukje dat ik dit jaar schrijf op mijn blog, vandaar mijn wensen bovenaan links.
Arthur Alexander componeerde niet alleen, maar bracht ook nummers van andere artiesten, zoals blijkt uit bovenstaande hoesje. http://www.youtube.com/watch?v=AOT7OwcbK-k ("You Better Move On")
Ik heb zojuist gestemd en dit is mijn persoonlijke Top-5 :
1. Something - The Beatles 2. Strawberry Fields Forever - The Beatles 3. Hey Joe - The Jimi Hendrix Experience 4. I Put A Spell On You - Creedence Clearwater Revival 5. Good Vibrations - The Beach Boys
Radio 2 vroeg ook een verantwoording van mijn keuze. Ziehier wat ik schreef:
“Something” is het nummer waarmee de stille Beatle George Harrison eindelijk erkenning kreeg naast Lennon/McCartney. Een jaar eerder had hij al het wondermooie “While My Guitar Gently Weeps” op de dubbele witte laten plaatsen met een gitaarsolo van zijn vriend Eric Clapton ! “Strawberry Fields Forever” is een nummer dat eigenlijk op Sgt. Pepper had moeten staan net zoals “Penny Lane” maar Brian Epstein was ongeduldig en er moest absoluut een single uitgebracht worden. Jammer genoeg bleef deze single steken op nummer 2 in het Verenigd Koninkrijk. Engelbert Humperdinck brak alle records met “Release Me” ! “Hey Joe” is een oud nummer dat door The Leaves werd gecoverd net als door de groep Love. Een jaar later ontdekte Chas Chandler, bassist van The Animals het nummer in een discotheek en vroeg aan Jimi om het vertraagd op te nemen. De rest is geschiedenis. Oorspronkelijk heet het liedje “Blue Steel 44” en werd het ontdekt door Tim Rose. “I Put A Spell On You” is een formidabel nummer van Screaming Jay Hawkins dat gecoverd werd door Nina Simone, Alan Price en zo vele anderen, maar deze cover is fenomenaal ! John Fogerty op zijn best ! “Good Vibrations” van The Beach Boys is een monument in de popgeschiedenis. Het eerste nummer waarop een theremin te horen is, de voorloper van de moog synthesizer. De tempowisselingen maken het nummer verrassend en het gaat nooit vervelen. Wat een samenzang. Als er een hemel bestaat zullen de engelen gelijken op Brian Wilson en companen ! Eigenlijk had ik gekozen voor “I Am The Walrus” van The Beatles (op nummer 1) en “All Along The Watchtower” van Jimi Hendrix (op nummer 3), maar deze 2 prachtige songs ontbreken in jullie lijst ! Jammer maar helaas. Keuzenummer: I Am The Walrus – The Beatles
Ik ben benieuwd naar de uiteindelijke uitslag. De 1000 klassiekers worden op Radio 2 uitgezonden tussen 26 en 31 december 2009. Stemmen kan nog tot en met 24 december 2009 via www.radio2.be !
Zowel "Penny Lane" als "Strawberry Fields Forever" hadden eigenlijk op de elpee "Sgt. Pepper" moeten staan, maar Brian Epstein wou dat er een single werd uitgebracht.
"Hey Joe" is een oud nummer dat eerst "Blue Steel 44" heette en dat door vele artiesten werd gecoverd.
The Beatles in 1967.
Het magnifieke nummer "Good Vibrations" van Beach Boy genie Brian Wilson.
De eerste elpee van Creedence Clearwater Revival met de cover "I Put A Spell On You".
Gitaarlegende Jimi Hendrix (1942-1970).
Linksboven staat George Harrison die vanaf 1968 bewees dat hij zijn mannetje kon staan naast het duo Lennon/McCartney en dat ook bewees op de dubbele witte elpee en definitief doorbrak op de elpee "Abbey Road" met zijn wondermooie composities "Here Comes The Sun" en "Something".
Ik heb de eer en het genoegen een befaamde DJ te kennen die zich gespecialiseerd heeft in het genre van de popcorn oldies. Af en toe draait hij in Willebroek in dancing Willy's Moustache en zelfs tot in Manchester is hij bekend, waar hij op het einde van mei 2010 plaatjes zal draaien! Hij heeft ook tal van compilaties van popcornklassiekers op cd gezet. Het gaat om onze landgenoot, Jeff Callebaut, een expert op het gebied van popcorn-muziek. Gewoonlijk is er in dancing Willy's Moustache een popcornparty voorzien op de vooravond van een feestdag, zoals Pinksteren, Maria Hemelvaart (15 augustus) of Wapenstilstand (11 november). Ambiance verzekerd! DJ Jeff Callebaut draait de beste popcorn oldies!
Thomas Jones Woodward 
Do you speak Eurovision ?
De allerbeste gitaristen
