Dat was ook het geval met de film 'Jonathan Livingston Seagull', een geromantiseerde natuurfilm over het leven van een zeemeeuw uit het late najaar van 1973. De prent werd geregisseerd door Hall Bartlett en was gebaseerd op de gelijknamige novelle van Richard Bach. Gedurende heel het jaar 1974 stonden de hitlijsten vol met die muziek van Neil Diamond's soundtrack. Zoals deze haast religieuze songs 'Be' en 'Dear Father'.
 


1974 was ook het jaar van de Franse schandaalfilm 'Emmanuelle' die van de Nederlandse Sylvia Kristel op slag een ster maakte. Just Jaeckin regisseerde de controversiële softpornoprent die het hele jaar door, en nog lang daarna, gespreksonderwerp nummer 1 was. Pierre Bachelet zong het themanummer. In 1973 had hij in de hitlijsten gestaan als groepslid van The Peppers met 'Pepper Box' (de tune van Sportweekend op de BRT) en het jaar nadien als oprichter van de groep Resonance die een hitje scoorde met het instrumentale 'O.K. Chicago'. Onnodig te zeggen dat de verkoop van Thaïse rotanzetels vanaf het vertonen van de film in de lift zat!
 


De Amerikaanse prent 'The Way We Were' geregisseerd door Sydney Pollack werd in de VS al uitgebracht in oktober 1973, maar de première in Nederland vond pas plaats in mei 1974 en waarschijnlijk gelijktijdig in Brussel. Naast Robert Redford speelde Barbra Streisand ook een hoofdrol en zorgde zij voor een prachtige uitvoering van het titelnummer geschreven door Marvin Hamlisch. De soundtrack bevatte ook nog andere diverse muziek. Ze had met de gelijknamige titelsong een hit in de Verenigde Staten in de loop van het jaar 1974.
 


De Amerikaanse Maria Muldaur zorgde in 1974 voor een van de betere zomerdeuntjes op de radiogolven. Helaas geraakte ze met haar single 'Midnight At The Oasis' niet in onze hitlijsten, wat mij niet belette om een hele elpee van haar te kopen en dat werd dan 'Waitress In A Donut Shop' waarop ook een fantastische versie staat van 'Brickyard Blues', een song van Allen Toussaint die ik gisteren nog draaide in de versie van Three Dog Night. Heerlijke laidbackmuziek en laat de zomer nu maar komen.
 


Toen ik verleden maand een prachtige zonsondergang in Wadi Rum (Jordanië) meemaakte spookte deze formidabele song uit 1974 van de Canadese singer/songwriter door mijn hoofd. Wat is er mooier op aarde dan hemelse muziek en een fabelachtige natuur?
 


En dat brengt ons meteen in de maand december 1974 want toen werd de negende James Bondfilm uitgebracht. De Schotse Lulu had in het begin van dat jaar nog een hit gehad samen met David Bowie ('The Man Who Sold The World'). Deze titelsong geleek er sterk op (alhoewel niet muzikaal): 'The Man With The Golden Gun' werd geen hit voor haar (alhoewel ze haar best deed om vocaal op Shirley Bassey te lijken) en naar verluidt haatte John Barry zijn eigen compositie. De lyrics werden geschreven door Don Black.
 








Bob Dylan speelde zowaar mee in de film.














De beruchte pose in de rotanzetel.