In dit heerlijke en supereenvoudige gerecht gebruik ik marjolein als keukenkruid.

Het is interessant om daar even op in te gaan, want er bestaat nu eenmaal een

 portie verwarring over marjolein, die ik meteen en definitief uit de wereld wil helpen.

Dit welriekende plantje (ook wel genoemd ‘echte’ marjolein) wordt wel eens

 verward met een ander kruid, dat zijn blaadjes de hoogte insteekt onder de ook

 heel bekende naam oregano.

Dit laatste staat eveneens genoteerd onder de naam ‘wilde marjolein’.

Beide planten lijken erg op elkaar qua smaak en gebruik, maar er zijn wel degelijk

 verschillen. De echte marjolein is namelijk een éénjarige plant terwijl oregano tot de

 groep van de doorlevende en meerjarige planten behoort.

Deze laatste kan dus wel tegen een kouwelijke stoot.

De bladeren zijn breder en donkerder groen dan die van de teergevoelige

 marjolein.

De smaak van oregano is iets pittiger, sterker en pikanter dan die van marjolein.

Je kunt je voorstellen dat de Italianen meer voor oregano op hun pizza voelen.

In mijn gerecht gebruik ik de echte marjolein, en daarover vind je hier nog wat

 interessante informatie. Oregano is wellicht voor een volgende keer.

De (echte) marjolein is afkomstig uit het oosten van het Middellandse Zeegebied.

De plant is reeds sinds de oudheid geïmporteerd in Europa via Griekenland.

De Grieken hielden van de kruidengeur na een bad, als dan marjoleinolie op hun 

voorhoofd en in hun haren gemasseerd werd.

Eerder al, in het oude Egypte, was het bekend dat oregano kon genezen,

 desinfecteren en voedsel conserveren, en die kennis is sindsdien bewaard

 gebleven.
Echte marjolein werd in de Middeleeuwen in West-Europa ingevoerd en het was in

 trek bij de chique dames "om in ruikers, kruidenbuiltjes en reukwatertjes te doen".

In het Duits heet het kruid ‘Gartenmajoran’ of ‘Wurstkraut’.

Andere namen in het Nederlands zijn ook: ‘majoraan’ en ‘palingkruid’.

Aan deze namen kan je al vermoeden waar het in de keuken van pas kan komen.

Marjolein heeft een intens aroma, dat aan tijm doet denken, maar zachter van

 smaak en zoeter is. Het kruid wordt voornamelijk gebruikt bij de bereiding van

 worsten (vooral van de grill), maar past ook uitstekend bij peulvruchten,

 champignons, aardappelgerechten, slaatjes en in sommige kazen.

Maar het is ook lekker in zuurkool, gehakt, varkensvlees, vleespastei, vullingen voor

 kip en kalkoen, wild en gevogelte, salades en kruidensauzen en op tomaten.

Zoutloze gerechten, die meestal heel saai zijn, krijgen meer pit dankzij marjolein.

Italiaanse pizza's krijgen bij ons als afwerking steeds een snuifje marjolein.

Kortom bijna alles kan er mee op smaak gebracht worden.

Marjolein laat zich ook uitstekend combineren met tijm, basilicum en look.

En die laatste combinatie met look zal ik vandaag met plezier toepassen in het 

goddelijke gerecht “engeltjes te paard”.

Vanwaar deze hemelse naam komt weet ik niet, maar het klinkt wel smakelijk.

Hier is het recept, geschikt voor BBQ, ovengrill of tepanyaki, waarop ik het vandaag bereid.

Op het volgende prentje ligt de mosterd al ter plaatse, 

en lepel ik de kruidenmarinade over de platte vleeslapjes.

De schnitzeltjes worden gerold, gehalveerd, omzwachteld 

met een spekje en/of Serranosneetje, aan pennen geregen,

gescheiden door halfzachte uitjes.

Een beetje olijfolie, geborsteld met een takje rozemarijn, 

maakt ze immuun voor brandwondjes.

De pennen zijn van het XL formaat, maar de tepanyaki 

kan ze moeiteloos opvangen en verwerken.

Een lekkere salade maakt dit gerecht compleet, voor degene die het eet.

Tafel en stoelen staan klaar en de bak- en eetpret kan beginnen.

Bereid in Spanje en gebaseerd op een recept uit ‘Eten van Grill en BBQ, pag. 48’

26-11-2010, 00:00 geschreven door grob  

Na de tweede nacht in Salers begint het te kriebelen om verder zuidwest te bollen.

We ontbijten met twee Parijzenaren, en genieten van de huisgemaakte yoghurt.

Maar voor we vertrekken willen we het middeleeuwse Salers wat meer uitkammen.

Het klinkt als een cliché, maar het lijkt of de tijd hier is blijven stilstaan.

De meeste huisjes lijken als twee druppels water op elkaar, dateren uit dezelfde

 tijdsperiode, en zijn meestal ingekaderd in bloemen en planten.

Op de talrijke pleintjes zijn natuurlijk ook voorzieningen voor natjes en droogjes.

Alles is hier oerecht, en oerdegelijk. Zelfs eeuwenoude 

houten deuren houden het nog uit. Dit was vakmanschap.

In sommige straatjes is er een insprong, 

een steegje eigenlijk, waar dan aan het einde 

meestal een origineel huisje staat, met kleine 

raampjes en een dak van leisteen.

Het hooggelegen dorp Salers wordt omsloten door een pad met panorama.

In de vallei liggen enkele piepkleine gehuchtjes weggedoken.

Er zijn ook winkels in Salers. Niet echt supermarkten natuurlijk.

Achter de lantaarn heeft zelfs een bank postgevat.

De zichten op de huisjes lijken op prullige schilderijtjes, 

die je kunt kopen op elke willekeurige vlooienmarkt.

Nochtans is dit echt, en de huisjes zijn 

zelfs nog bewoond ook.

Het hele dorp doet ons denken aan het decor 

van een film zoals men die gebruikt voor Dracula 

of Frankenstein, of Sneeuwwitje. Wel heel sfeervol.

We hebben een toevalstreffer mee: het is vandaag marktdag in het dorp.

Op het centrale plein staan de marktkramen, en er is zelfs een heuse veemarkt!!

Het is al jaren geleden dat ik dat nog gezien heb.

De plaatselijke schonen poseren met veel 

genoegen en flair voor de camera van Greta.

De koe wil ook eens in profiel op de foto, maar 

de temmer heeft bezwaren tegen teveel beweging,

want de koebel gaat dan teveel lawaai maken

en de openbare rust verstoren.

Hij moet zwaar aan de bruinhuid sleuren 

om ze terug in positie te krijgen.

Dit zijn de echte Salers koeien, befaamd in dit departement voor hun lekker vlees.

Ze lijken op het eerste zicht op de beter gekende Limousin runderen.

Let wel, links heb je een koe, en rechts staat een stier.

Ik hoop dat jullie aan de kop het verschil merken.

Hoeveel beesten staan er trouwens op de foto? Geen twee, maar drie!

Het bewijs zie je op de volgende foto.

Deze lieverdjes zien er erg vredig uit, maar wat lees ik van de week in de krant?

"ANDERLECHT - Een personeelslid van het slachthuis in Anderlecht is gekwetst geraakt

toen de politie op een ontsnapte stier schoot. De man is er niet erg aan toe.

Dinsdag is een stier erin geslaagd om te ontsnappen uit het slachthuis van A.

De hulp van de politie werd ingeroepen om het dier op te sporen en te vangen.

Toen de stier op een politie-inspecteur afging, loste die een schot. De kogel ketste af

 en raakte een medewerker van het slachthuis. Die raakte daarbij licht gewond.

De stier kon uiteindelijk gevangen worden."

(ik heb de krantentekst aangepast, om het copyright te vermijden)

De eetbare dieren laten zich niet meer doen vandaag. Vorige week hadden we al

 ontsnapte varkens in China, en nu weer een ontsnapte stier in Anderlecht.

Nu we Salers hebben uitgepluisd en uitgeplozen roept ons de horizon (en de zon).

We nemen de autoweg verder door het gebergte via Aurillac, richting Millau.

De laatste keer dat we hier waren hebben we van de brug niets gezien, 

door de mist in en over de vallei.

Nu is de hemel puur blauw, en we stoppen en genieten op de parking 

voor een foto van de hoogste brug ter wereld.

Ik herinner me nog levendig de tijd dat we, meestal achter een vrachtwagen, 

een uur naar beneden moesten rijden, dan over de rivier, en dan weer een uur

naar omhoog om terug aan te pikken op de autoweg.

Aan de kant van de rivier, waar de twee hoogste pylonen staan, is de hoogte

344 meter boven de vallei, zodat de Eiffeltoren eronder kan.

De grens over in Le Boulou, Spanje in, en volop in de zon 

maken we een stop in Playa d’Aro aan de Costa Brava.

Dit is een heel andere wereld dan de voorbije dagen.

We overnachten in het nieuwe en aangename hotel 

Nautic Park, midden in het commerciële centrum 

van de kustplaats.

Morgenvroeg zien we onze vrienden Danny en Luc,

die hier regelmatig in hun appartement verblijven.

Vanuit onze kamer hebben we een mooi zicht op het zwembad, 

maar de tijd om op deze plaats te verblijven is kort uitgemeten.

Morgen vertrekken we samen met Luc en Danny voor drie dagen naar Valencia, 

een van de belangrijke cultuursteden die we nog niet bezocht hebben.

De volgende dagen zullen we er meer over weten. We zijn er klaar voor.

21-11-2010, 18:15 geschreven door grob  

Vandaag bereiden we iets heel lekkers met medaillons,

versneden uit een varkenshaasje, met salie als smaakmaker. 

Iedereen is natuurlijk van mening dat hij/zij alles weet

over varkens, maar niets is minder waar natuurlijk.

Lees maar even verder.

Het gewone tamme varken dat ons zoveel eetplezier geeft, is afkomstig 

van het  wilde zwijn, dat al 5000 tot 6000 jaar geleden gedomesticeerd werd.

Daarnaast is er het everzwijn of wild zwijn, maar dat staat vandaag niet

op het menu. Volgens Wikipedia (en die kunnen het weten) leven in Nederland

ruim 11,6 miljoen en in België 6,7 miljoen varkens.

Ik heb altijd al vermoed dat in Nederland meer varkens rondlopen dan in België,

wat nu ook bevestigd wordt door een neutrale bron.

Je bent zeker ook van mening dat je al de specifieke namen kent voor varkens?

Even een test. Een jong varken wordt een big genoemd, een vrouwtjesvarken 

een zeug en een mannetjesvarken een beer.

Dat weet iedereen natuurlijk. Maar dan: een barg of borg is een gecastreerd

 mannetjesvarken. Een gelt is een vrouwtjesvarken dat nog niet geworpen heeft. 

Keu is regiolect of dialect voor jong varken.

Ik neem zelf regelmatig een keu ter hand, maar dat is dan om mee te biljarten.

In grote delen van de wereld zijn varkens verwilderd geraakt (zoals in Nieuw-

Zeeland en eilandjes in de Stille Oceaan). Vroege Westerse zeevaarders, 

vooral Nederlanders, hebben bewust varkens uitgezet, bij voorkeur op eilanden, 

om een duurzame voedselvoorraad te garanderen, voor wanneer ze 

de volgende keer langskwamen . De varkens hebben daar grote ecologische

 schade toegebracht en doen dat in vele gevallen nog steeds.

De meeste mensen weten natuurlijk wel dat varkens worden gebruikt voor

het opsporen van truffels en drugs, wegens hun ontwikkeld reukorgaan.

Let wel, dit laatste mag je nooit gebruiken als stopcontact.

Maar hier is nog een merkwaardig, meestal onbekend weetje over varkens: 

volgens het bijgeloof kunnen mensen die varkenshersenen eten

geen leugens vertellen.

Let dus volgende keren goed op als je aan tafel gaat, wat er op je bord ligt.

Met mijn gerechtje moet je niet ongerust zijn: geen varkenshersenen op het menu,

 maar wel een onschuldig “varkensmedaillon met salie op een groen bedje”.

Terwijl het haasje, versneden in medaillons murmelend staat te bakken op laag

 vuur, moet af en toe in de spinazie geroerd worden.

Intussen zijn ook de aardappels gaar, met hun levendig

laagje roomkaas er bovenop.

Het flesje vino tinto staat ook al klaar.

Nog even controleren of het varkentje

niet van de tafel wil springen.

Alles is in orde. Het ziet er goed uit.

Lekker is het zeker, gemakkelijk te maken, en snel klaar.

Wat wil je nog meer?

Bereid in Spanje en gebaseerd op een recept van www.tuinadvies.be

Gisteren stond in de krant “Het Laatste Nieuws” de volgende kop:

Ontsnapte varkens hinderen verkeer in China.

Het is een aardig artikel, met grappige foto's, maar omwille van het copyright 

mag ik die niet weergeven natuurlijk.

Een ding kan ik jullie wel bevestigen: mijn varken is niet kunnen ontsnappen.

Bye bye!!

13-11-2010, 00:00 geschreven door grob  

Tijdens onze toeristische vakantietocht van België naar

Andalusië verblijven we zoveel mogelijk in Bed & Breakfasts,

vooral in Frankrijk.

In de Auvergne is de keuze gevallen voor een tweenachtelijk

verblijf in Salers, ook weer eens een van de “100 mooiste

dorpen van Frankrijk”.

We logeren in de Chambre d’hôte du Haut Mouriol, aan de rand van het dorp,

bij Eliane Vantal, te vinden op www.salers-chambres-hotes.com.

Gezien er niet veel volk is, zoals gewoonlijk, kan ik de kamer kiezen.

Ik reserveer vooraf de Chambre Bleuet, met aparte bedden.

De volgende morgen gaan we op pad met de wagen naar de top van de Puy Mary,

 één van de 60 tot 70 vulkanen die het “Parc Naturel Régional des Volcans

 d'Auvergne” rijk is.

Elk jaar komen hier 600 000 bezoekers langs, en dat enkel in de periode van mei 

tot einde oktober. Hier zit natuurlijk het risico, omdat we nu al half oktober noteren.

De weg is meestal zeer smal, en slechts geschikt voor één wagen.

Om de 300 meter zijn er nissen om elkaar te kunnen kruisen.

Tijdens de beklimming zien we op de smalle weg een skiër, met ski’s op rolletjes.

Je kunt, als je geluk hebt,  over de Puy Mary rijden via de “Pas de Peyrol “ op

1589 meter hoogte, de hoogste pas van het Centraal Massief en het hoogste punt

 van het departement  Cantal.

Een beetje verder rijden we voorbij de bareel, die omlaag gaat over twee weken,

en de weg zes maanden zal afsluiten voor alle verkeer.

Ik had op de Puy Mary een wandeling voorzien, kort maar zeer steil naar de top.

Als we op de parking aankomen, is het mistig, en geeft de thermometer +2°C aan.

Voor dit soort klimaatomstandigheden hebben we geen kleren!!

In de Cantal kan je alle kanten uit, maar dat is vooral prettig als het weer goed blijft, 

én op voorwaarde dat je niet te hoog gaat.

Honderden meter lager is alles weer perfect.

We doorkruisen lieflijke Breugeliaanse dalletjes in de buurt van het dorpje Anjony.

Het dorpje ligt op een bergflank, en bloemen tieren welig.

Mensen zijn er niet te zien.

Zoals het een Frans dorpje betaamt, heeft het zijn eigen plaatselijk kasteel.

Merkwaardig is hier de aparte vorm: vier gelijke  hoge torens, vlak naast elkaar.

Het lijkt bijna een reusachtig kegelspel.

Het kasteel is momenteel op dit uur niet bezoekbaar, maar dat geeft niet.

We hebben er al veel gezien, en vooral de wandeling er naartoe is ontspannend.

Auvergne is natuurlijk de streek van de vulkanen en andere oeroude bergen, 

waartussen talloze rivieren kronkelen, en valleien hebben uitgesleten. Hier en daar

 mag een vulkaantje op de gevoelige plaat, zolang het maar niet begint te spuwen.

Sommige vulkaankraters zijn waterdicht, en dus ontstaan er heel wat ronde meren,

 gevuld met eeuwenoud regenwater.

Zelfs aan de senioren wordt af en toe gedacht! Bewonder het machtige, 

wisselende vulkaanlandschap van op een zitbank in volle natuur.

Het landschap is werkelijk pakkend, door de enorme ruimte, en het spel van zon

en schaduw, gecreëerd door de supersnel bewegende wolken.

Voor de jongere generatie valt er ook een en ander te

beleven in volle natuur.

Wijzelf hebben enkel zin in een rondje benji-jumpen, maar

de stand is nu niet open. Je zal maar pech hebben.

De bekendste vulkaan, onder meer uit de Tour de France, 

is de Puy de Dôme.

Hier is eigenlijk de carrière van Eddy Merckx geëindigd,

toen hij van een kwaadwillige toeschouwer tijdens de harde

beklimming een harde stomp in de lever mocht incasseren.

De kale granieten spuwberg heeft een restaurant en toeristische 

accommodaties boven op de top, op een 1000 meter hoogte.

De laatste uitspuwing van deze knaap was in 4040 vóór Christus.

Enkele jaren later, in 1956 na Christus, werd er een pyloon 

van 73 meter hoogte geïnstalleerd, voor het doorsturen van 

radio- en Tv-programma’s.

De pyloon is van heel ver herkenbaar.

Net als de Mont Ventoux is de Puy de Dôme heel populair bij

veel afgetrainde fietsers.

Er zijn drie varianten mogelijk voor deze stoere beklimming.

Voor wie er wil aan beginnen geef ik een paar tips: de beklimming is mogelijk

van de eerste maart tot 31 december, enkel op woensdagen en zondagen.

Je sportieve conditie moet wel bovennatuurlijk in orde zijn: je moet hellingen

kunnen beklimmen van 12 tot 14% over 4.2 km.

Een uurtje verblijven op de top is fantastisch, met 360° zicht op alle vulkanen

in de omtrek, en de Michelinstad Clermont Ferrand.

Als je naar de Puy de Dôme wil gaan met de wagen, of het fietstochtje

naar boven wil doen, doe het dan maar in 2011.

Als je nog langer wacht worden alle wegen onherroepelijk afgesloten.

De fietspaden gaan dicht, en op de plaats van de gewone weg komt een

 tandradbaan.

Vanaf juni 2012 kan je enkel nog naar boven met de “Panoramique des Dômes”,

 een stille en ecologische trein, die gans het jaar door zal rijden.

Het zal de eerste nieuwe tandradbaan zijn, gebouwd op een bergsite in meer

dan honderd jaar.

De trein zal aankomen in een ondergronds station, en de huidige autoparking

wordt opnieuw natuurlijk beplant.

Het is meteen de laatste keer dat Greta de top van de Puy en de wijde omgeving

in zijn huidige gedaante kan bekijken, en ze geniet ervan.

Een ander interessant plaatsje is het hooggelegen stadje Murat.

Het is gebouwd op drie rotsen die fungeerden als schouwen 

van de bijbehorende vulkaan.

Wat onmiddellijk opvalt, zijn de overal aanwezige bloemen, 

aan elk authentiek huis en op de openbare pleinen en straten.

De middeleeuwse sfeer is gebleven omdat deze bergstreek 

lang was afgesloten van de buitenwereld. Men kan langs 

alle kanten fotogenieke plekjes zoeken en ook vinden.

Tijdens de middeleeuwen werden vele kerken in de streek 

bezet door monniksoldaten van de Maltezerorde of de Tempeliers.

Geestelijken hebben blijkbaar door alle eeuwen heen ook minder vanzelfsprekende

 activiteiten uitgeoefend.

Na de uitgestippelde wandeling van de toeristische dienst, doorheen de

 middeleeuwen, bekijken we of het “Grand Café” op het marktplein,

ook iets te bieden heeft.

En inderdaad, naast Leffe van het vat, is er de enige echte Hoegaarden, 

die hier zelfs exclusief in drie verschillende formaten wordt geserveerd, 

met ijskrabber inclusief, en van het vat natuurlijk.

Hier hebben de Tempeliers zeker pap van gegeten, want 

volgens de affiche is het biertje al beschikbaar sinds 1445.

De keuken van de Auvergne is rijk aan vlees, boter, kaas en sauzen.

De reden hiervan zie je hieronder: het Salers koeienras, trouwens sterk

lijkend op Limousin runderen.

Typisch streekgerecht is de Aligot, een aardappelpuree verrijkt met kaas en room.

Nog zoiets lekker is de Truffade, gebakken aardappelen in gesmolten kaas.

Beide gerechten worden geserveerd bij zowel vlees, gevogelte als vis.

De Cantalkaas die men hiervoor ten overvloede gebruikt is ook een van de vele

 lekkere soorten van Frankrijk.

Hoog tijd dus om die specialiteiten uit te testen. Op advies van onze BB gastvrouw

 gaan we naar het dorp in het gezellige restaurant “Le Baillage” om de plaatselijke

 lekkernijen uitvoerig te proeven.

Na vier gangen - voor 25€ - in dit voortreffelijke restaurant, met onberispelijke

 service, zijn we zeer tevreden klanten.

Omdat het nu al laat is, en Seniorennet momenteel slechts 20 foto’s toelaat,

is het tijd geworden om te stoppen.

We kunnen onze tweede Saleriaanse nacht met rustig gemoed tegemoet zien.

06-11-2010, 00:00 geschreven door grob  

We zijn met de wagen goed aangekomen in het Spaanse Andalusië,

de avond van 23/10/10.

Om dat te vieren, en om voor mezelf wat achterstand in te halen in het cuisineren, 

ga ik maar vrij snel aan de slag. Ik mag dus de spits afbijten van het koken.

Aangekomen op zaterdagavond, en met zondag de winkels dicht, is het voor

 maandag 25/10.

Een paar flinke filets van heilbot, “halibut” in het Spaans, en wat gezonde groenten,

 en we zijn weer vertrokken. Het gerecht wordt pittig gemaakt met cayennepeper, 

en ziehier nu een woordje uitleg voor wie dit pikante poedertje niet dikwijls gebruikt.

Cayennepeper is een gemalen gedroogde Spaanse peper, die in de keuken

 gebruikt wordt als specerij. Het is vernoemd naar de Zuid-Amerikaanse stad

 Cayenne, de hoofdstad van het Franse Overzeese Departement Frans-Guyana.

Het bezit een aantal eigenschappen die de gezondheid positief beïnvloeden.

Cayenne raakte in zwang door toedoen van de Amerikaanse dokter Samuel

 Thompson, als eenvoudig middel tegen gevaarlijke Zuid-Amerikaanse koortsen. 

Hij schreef grote doses voor om de tropische koorts te laten uitzweten. Het kon

hem een worst wezen dat het haar van zijn patienten loodrecht op hun hoofd stond.

De scherpte van de specerij stimuleert de vorming van speeksel en daardoor

 bevordert het de menselijke spijsvertering.

Onderzoek heeft aangetoond dat cayennepeper ook helpt de eetlust te

 onderdrukken en zo dus overeten onderdrukt. Recente testen geven ook aan dat

 cayennepeper de ontwikkeling van vetcellen tegengaat.

De stof die daar verantwoordelijk voor is in cayennepeper, heet capsaicin.

Studies uit Japan onderschrijven dat capsaicin werkzaam is tegen prostaatkanker. 

Vandaag worden crèmes van cayenne ook als pijnstiller in ziekenhuizen toegepast. 

Cayenne is wel geschikter voor volwassenen - en senioren - dan voor kinderen.   

Was steeds je handen na aanraking met cayenne, wrijf niet in de ogen.

Cayennepeper maakt men uitsluitend van een bepaalde soort Spaanse pepers.

Deze soort behoudt ook na het drogen zijn rode kleur. Na de droging worden de

 pepers vermalen tot het scherpe poeder dat we kennen als cayennepeper.

In de VS vermijdt men best de aanschaf van cayennepeper, die afkomstig is van de

 specerijenafdeling in de supermarkt. De meeste kruiden en specerij en worden

 daar namelijk bestraald waardoor alle goede eigenschappen verdwijnen.

In de EU is het nog zo ver niet, maar door de geplande invoering van de

Europese “Codex Alimentarius”, komt hier mogelijk verandering in.

Je kunt misschien beter overwegen je eigen plantje cayenne te

kweken, wat vrij gemakkelijk gaat in een bloempotje.

Bewaring: cayennepeper blijft lang houdbaar, en dat is

maar goed ook, want het is geraden het liefst enkel in kleine

hoeveelheden te gebruiken.

Cayennepeper wordt courant gebruikt bij de productie

van tabasco en chilisaus.

Je kunt het in de keuken gebruiken om vlees- en visgerechten,

pasta's en soepen mee te kruiden.

Ook in eiergerechten past cayennepeper uitstekend.

Ik verwerk het vandaag in een eenvoudig visgerecht.

Lang geleden dat ik hier in de keuken gestaan heb, en het

duurt wel even om al het gereedschap te vinden in de kast.

Ook met mijn keukenschort lig ik een beetje overhoop,

nu ik zelf de foto zie.

Nadat het visje aan beide kanten lichtbruin is gebakken, zet ik het tijdelijk

in de oven op 70°, zodat het geen kou krijgt, of de Spaanse griep .

Er staat op het menu: “gebakken heilbot met tomaten en paprika”.

Dit is een universeel gerecht, maar met veel Spaanse accenten.

Heel eenvoudig te maken, en heel gezond.

Het komt van bij de Weight Watchers, waar wij heel veel sympathie voor hebben.

Hier is het recept:

 

ingrediënten voor 2	bereiding
1 volwassen rode paprika	blancheer de tomaten 1’, ontpel, verwijder zaad, hak in stukjes
olijfolie	blancheer de peper 5’, pel hem boven een kom
350g zeevisfilet (hier: heilbot)	vang het paprikasap op in de kom, verwijder steel en zaadjes
1 ui fijngehakt	snijd het vruchtvlees eveneens in stukken
2 lookteentjes, fijn gesnipperd	verhit de olie in een grote antikleefpan
3 middelgrote tomaten	bestrooi de visfilets met bloem, en klop de bloem er af
citroensap	bak de vissen aan elke kant gedurende 3 à 4’
2 el fijngehakte platte peterselie	als ze lichtbruin zijn, leg ze dan op een schotel
zout en cayennepeper	fruit ui en look 1 à 2’in dezelfde pan, voeg eventueel wat olie toe
	als de ui zacht is, voeg paprika, paprikasap en tomaten toe
	doe er nog bij: citroensap, peterselie, zout en cayennepeper
	zet de warmtebron iets lager, dek de pan af
	laat het geheel 5 à 7’ zachtjes koken, roer af en toe in de pan
	leg de visfilets terug in de pan, en warm ze nog even op, 1 à 2’

Het visje is gebakken, en alle andere ingrediënten liggen gezellig samen in de pan,

en koesteren zich op de vurige plaat.

Het deksel vliegt al onderweg om de pan af te sluiten.

De visjes er nog even bij, en alles mag samen op de tafel.

Het is nu acht uur in de avond van 25 oktober, ongeveer 20° buiten op het terras,

en Greta is thuisgekomen, rechtstreeks van de bridgetafels.

Da Daaang!!!

De deksels gaan van de potten, en we kunnen er aan beginnen, bij kaarslicht.

Kaarsje, eigenlijk.

Greta vindt het resultaat een beetje pikant.

Een tegenslag natuurlijk, maar één ding is zeker: haar vetcellen worden in bedwang

 gehouden, haar spijsvertering verbetert, en ze zal de volgende dagen zeker geen

 koorts krijgen.

En ook de kans dat ze prostaatkanker krijgt is sterk verkleind.

Je moet er iets voor over hebben!

Buen apetito.

Bereid in Spanje en gebaseerd op een recept uit Weight Watchers Menu Kookboek, pag. 90

27-10-2010, 00:00 geschreven door grob  

Heel binnenkort vertrekken we weer naar Spanje, laten we zeggen: woensdag.

Enkel Sennet Live en de Actief50 beurs van Seniorennet stonden nog in de weg.

In het verslag van de beurs op de home page van Sennet lees ik dat er nu al

18246 verschillende blogs leesbaar zijn .

Eentje daarvan is het mijne, dit dus, en dus moet ik maar nog een klein stukje

 neerpennen, of neertoetsen, hoewel de neuzen van mijn schoenen al gericht zijn

op het zuiden van Spanje.

Greta heeft gans het weekend in Genk haar Photoshop volop kunnen

demonstreren en promoten met haar collega’s , en ik mocht intussen de nieuwe

VIP Oxypass “aanprijzen”.

De tweede dag had ik de eer en het genoegen als enige de boeken van Pascal

 Vyncke te mogen verkopen, in aanwezigheid van de Grote Voorman.

Het is een toffe gast, maar hij mag zijn half lege colablikje niet meer laten staan!
Hij was wel grieperig, misschien komt het daarmee.

Bericht aan de kopers van zijn boeken:

zorg ervoor dat je de binnenkant van pagina 3, waar hij zijn opdracht heeft gezet,

 grondig spoelt met water, om de bacteriën weg te krijgen.

Zoniet ga je ook griep krijgen.

Terug naar ons onderwerp: in en door Frankrijk 2009.

Vorige reportage uit de Franse Auvergne, waar je helemaal in het Centraal Massief

 zit, was gestopt bij het vertrek vanuit de B&B  La Chèvre Noire in Montoldre.

“De Zwarte Geit” ligt nu achter de rug en achter de bergen, en we rijden verder

naar het hart van het Centraal massief.

Daar wacht ons, voor twee nachten een andere B&B, die ook nieuw is voor ons.

Hij ligt in aan de rand van het dorpje Salers, een van de “100 meest schilderachtige

 dorpen van Frankrijk”.

Door het mooie weer (in de valleien althans!) aangespoord, doen we een aanbevolen

rondrit in een streek, die zeer schaars bewoond is.

We stoppen eerst in een piepklein dorpje, met een rasechte Franse naam: Billy.

In Billy weten de bloemen nog niet dat het half oktober is, en bloeien rustig verder

in stille schoonheid.

Mooie villa’s sieren de wandelweg naar het kasteel.

Iemand heeft moeite gedaan om een aanzet te geven aan het aanduiden van de

 openingsuren, maar heeft het halfweg opgegeven.

Het is nu gesloten, maar de toeristen zijn ook al weg natuurlijk, behalve wijzelf.

De temperatuur is ideaal, de zon schijnt, en zelfs het kasteel staat te genieten.

Een mooie lokkende Billyaanse jonkvrouw staat me op te wachten aan de

 kasteelpoort, maar ik laat me niet zomaar binnenpraten.

Billy ligt op de weg naar het mondaine Vichy, en dat is natuurlijk andere koek.

Het is een oord van bronwater en van prestige.

De huizen in het centrum stralen Franse grandeur af, en dateren meestal van einde

 19^de,  en prille begin 20^ste eeuw.

Veel Art Nouveau elementen vind je terug over de ganse stad.

Zoals in elk kuuroord is er natuurlijk een Casino, waar het op dit moment

volledige rust is.

Het casino ligt aan een park, het Parc des Sources, dat in opdracht van Napoleon I

 werd aangelegd. Er omheen lopen oude ijzeren galerijen zodat je eventueel droog

 van het Casino aan de ene kant naar het badhuis aan de andere kant kunt lopen.

De straten tussen het Casino en de Allier, de plaatselijke rivier, zijn ook de moeite

 waard om eens door te kuieren. Je kunt je hier vergapen aan de prachtige oude

 villa's en wegdromen in de sjiek van weleer.

Vichy moet je gewoon op je eigen manier, al wandelend ontdekken.

Lekker slenteren door de straten, af en toe een bankje in het park om weer

even bij te komen. Verzin het zelf maar. Een goed begin is natuurlijk altijd om even

 binnen te lopen bij het Office du Tourisme, wat we uiteraard gedaan hebben.

Vichy is een “ville fleuri” met 4 sterren. Dat komt vooral omdat keizer Napoleon III

 een prachtig park heeft laten aanleggen. Je kunt er heerlijk wandelen en van

het zonnetje  genieten.

De meeste bloempjes beginnen wel weg te kruipen, behalve bij zonnig weer.

Je bent er omgeven door ca 20 hectare bomen, planten en bloemen waaronder

 diverse uitheemse en exotische planten.

Villa’s aan de rand liggen tussen het groen. Het is het Knokke-Zoute van Auvergne.

Er zijn een paar routebeschrijvingen te krijgen om te wandelen die je langs

de mooiste punten van de stad brengen. Er loopt er een door het Quartier Thermal.  

Een andere brengt je door de oude stad. Vanaf het Casino lopen we via een mooi

 park naar de Allier, de plaatselijke rivier en ook de naam van het departement.

Een prachtige herfstwandeling door een dreef in het warmende zonnetje doet deugd.

Langs de Allier lopen wandelpaden, en aan de overkant van de rustige rivier

is een paardenrenbaan en een golf. Minder kan natuurlijk niet.

Terug richting stad komen we langs de Source des Célestins, zoals we kunnen 

aflezen boven de ingang. In België hebben we Spa Barissart, als meest bekende

 bron, en hier is het dus Célestins.

Aan de binnenzijde van het gebouw is het heel luchtig, en opgebouwd met

Art Nouveau elementen.

Vichy staat al sinds de Romeinen bekend om de warme bronnen die tegen allerlei

 ongemakken (zouden) helpen.

In de tijd van Napoleon III werd Vichy omgebouwdd tot een ruim opgezette stad.

Tot een eind in de 20e eeuw was het een geliefd ontmoetingspunt van

de upperclass van Europa. Vichy kent diverse kuuroorden en natuurlijk

is het bronwater ook in flessen verkrijgbaar.

Nog leuker is het om met je lege flessen naar de Source Célestin te gaan.

De bronnen geven hier hun heilzame water af via bronzen kranen die voor 

het publiek zijn opengesteld.

Dit is dus geen WC die niet is doorgespoeld!

Er staan hier verschillende batterijen van tapkranen naast elkaar.

Ook op het gebied van water is er gelijkenis tussen Vichy op Knokke: zeewater

 geschept in Knokke smaakt net hetzelfde als het flessenwater van Vichy.

Hier zie je trouwens op de achtergrond een proefpersoon (letterlijk), die het water

 getest heeft, en nu steun zoekt, wegens een wrang gevoel in de maag.

Het zijn trouwens hypocrieten in Vichy.

Waar ze de (rijke) mensen zogezegd van kwalen,

zoals artrose enz willen afhelpen,

met hun spa’s en hun flessenwater,

zetten ze aan de andere kant de patiënten aan

om te roken, wat ook weer niet de gezondste sport is.

Deze gevel in het centrum is wel komisch, want de onderste verdieping is geschilderd.

De kerk is zeker interessant voor een kort bezoek.

Ze is heel donker, en daardoor komen de brandglasramen,

als de zon schijnt, goed tot hun recht.

Speciaal voor de dames: je voelt je opnieuw dertig,

na het gebruik van de gepaste huidproducten uit het

gamma van Vichy. Vrouwen onder de dertig blijven er

 dus maar best af, want die gaan een slechte zaak doen.

Soms krijg je zelfs de indruk dat de Fransen

houden van Amerikanen.

Zelfs hun eigen (ex!) Napoléon III moet wijken

voor de Yankees.

Dit is dan het voorlopige afscheid van Vichy.

Ondermeer omdat momenteel Seniorennet slechts 20 foto’s

toelaat per aflevering.

Daarenboven moet ik nu dringend de valiezen pakken.

Woensdagmorgen 20/10 vertrekken we met de wagen

richting Marbella.

Misschien komt er nog een live verslag onderweg,

speciaal voor jullie!.

Tot zeer binnenkort!

18-10-2010, 00:00 geschreven door grob  

In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, mag een witte kool niet wit zijn, 

maar eerder lichtgroen.

Zorg ervoor dat de buitenbladeren stevig en glanzend zijn als je hem koopt.

Witte kool is wereldwijd een van de belangrijkste menselijke voedingsbronnen.

In Rusland, China, Oost- en Noord-Europa zijn winterharde koolsoorten gewoon

onmisbaar, en bijna dagelijkse kost.

Mongolen zien zelfs een beetje groen, omdat ze bijna constant witte kool eten.

Ook op Mars is deze kool het nummer één op het menu; kijk maar naar de groene

 mannetjes die van daar komen.

Deze ultieme wintergroente mag dan wel de reputatie hebben zwaar

in het lichaam te vallen, in werkelijkheid is ze caloriearm, en vetarm.

Waar de witte kool wel bijzonder rijk aan is, zijn vitaminen en mineralen.

Aan amper 200 gram heb je genoeg om je dagelijkse behoefte aan vitamines A 

en C binnen te krijgen, daarnaast zit er nog een stevige dosis mineralen in als ijzer,

 calcium, fosfor en magnesium.

Men rekent 300 tot 400 g gekookte witte kool per persoon.

In tegenstelling tot wat men soms denkt, hoef je ze om de lieve lijn niet te laten,

want witte kool levert maar 24 kcal/100g.

Behalve voor zijn voedingswaarde, staat de kool in de traditionele Europese

 kruidengeneeskunde bekend als middel tegen brandwonden en ontstekingen.

Maar… nu moet ik toch even een prangend en nijpend onderwerp aansnijden.

Kolen slepen een bijzonder slechte reputatie met zich mee.

Ze zouden moeilijk verteerbaar zijn en zodoende de vorming van ongewenste

 gasbellen in onze darmen bevorderen.

Bij effectieve ontsnappingspogingen brengen die het fatsoen van de

 gastheer/vrouw luidruchtig en/of geurig aan het wankelen.

Nochtans, en dat is dan het supergoede nieuws, mits inachtneming van enkele

 voorschriften hoeft je metabolisme er hoegenaamd geen hinder van te ondervinden.

Tip 1:

Een van de voorschriften is dat je kool vooral niet te lang mag koken.

Bij langdurig koken ontstaan zwavelverbindingen, met het gekende gevolg

ter hoogte van de darm-exit.

Naar verluidt stoppen de Mongolen hun paarden trouwens vol met witte kool, 

zodat na de maaltijd en de dierlijke vertering, die beesten soms als een raket

 vooruit vliegen, gedreven door luide knallen en zwavelachtige dampen.

Kool bevat mosterdolie, dat is een vluchtige stof die het verteringsproces versnelt

 en de zwaveltoestanden fors verbetert.

Om de mosterdolie van kool intact te houden, mag je dit slechts even stomen.

Tip 2:

Je kunt er ook op het einde van de bereiding een lepel mosterdzaad of -poeder

in mengen, wat hetzelfde effect heeft.

Hiermee gewapend is er geen enkele reden meer om geen (witte) kool te bereiden.

Dankzij deze twee tips kan iedereen onbezorgd aan de kool! Lang leve de Mongool!

Witte kool is natuurlijk ook de basis voor zuurkool. Dit gerecht wordt gemaakt van

 fijn geschaafde witte kool, die met een weinig zout en een scheut karnemelk in

een inmaakpot tot gisting wordt gebracht.

De lichtverteerbare zuurkool heeft bovendien een zeer hoog vitamine C-gehalte.

Tenslotte is witte kool heel geschikt voor salades.

Verwijder de buitenblaren, snijd de kool in vieren en haal de stronk eruit.

Was de vier delen apart. Schaaf de kool of snijd hem in smalle snippers.

Voor salades rekent men 75 tot 100g per persoon.

Eens geschaafd en geblancheerd kan ze makkelijk worden ingevroren.

Ik heb (zeer) persoonlijk ook nog een goeie reden om witte kool klaar te maken.

Het is nu midden april in Spanje, en ik heb me speciaal opgetut om de Semana

 Sancta te vieren. Daarvoor heb ik een blits halssnoer uitgedacht, waarin

een paar kleine witte kolen verwerkt zijn.

Na afloop van de processie kan, en mag ik dit voedsel niet zomaar te grabbel 

gooien, en moet het de keuken in. Ecologisch inzicht moet er ook zijn.

Hier zie je me nog in groot ornaat met mijn koolhangers.

Er staat op het menu: “kabeljauw met witte kool en spekjes”.

Het is een Spaans gerecht, dus heel eenvoudig te maken, en heel lekker.

Hier is het recept.

De kool voelt zich blijkbaar beter in de pan dan aan mijn nek.

Ik denk er ook zo over.

Intussen strijkt Greta er duchtig op los, op het terras. Ze is gerust in de afloop.

Ook de kalme kabeljauwen voelen zich happy in de koesterende warme pan.

De groentjes (in twee betekenissen) gaan gedwee op het bord en het zwemmertje

 komt er zachtjes bovenop.

Op het moment van de bereiding wist ik nog niets van het belang van de kooktijd.

TIP: laat de wijn niet inkoken, om zo de kooktijd in te korten, maar doe er

op het laatst 2 eetlepels sherry bij in plaats van de wijn.

Buen appetito!

 Bereid in Spanje en gebaseerd op een recept uit de reeks “New Mediterranean Meals”

van de Engelsman Mark Harrison, van wie ik eens per post een CD kocht met recepten.

09-10-2010, 00:00 geschreven door grob  

Binnenkort vertrekken we weer naar Spanje voor de winter 2010.

Dat doet me eraan denken dat de zuidwaartse tocht van vorig jaar nog niet

is aan bod gekomen op mijn blog.

Als ik dat nu eens zou doen, dan komen alle prettige reisherinneringen weer

naar boven. Doen dus.

Niet (alleen) de bestemming is belangrijk, maar de ervaringen van onderweg

 maken het reizen een prachtige belevenis. Daarom kiezen we elk jaar een

verschillend parcours. Want denk eraan: reizen is goed, als je het traag doet.

Dan maak je zelf de gelegenheid om alles veel intensiever te beleven.

We noteren 11 oktober 2009.

Dit jaar bollen we over en door het Centraal Massief, dwars door

het hooggelegen centrum van Frankrijk.

Daar richten we ons naar Auvergne, in het departement Allier.

Eerst gaan we nog rond Parijs, via de Francilienne. Rustig is het daar, en dat mag.

Dertig kilometer van Vichy weten we een uitstekend adresje: Mike en Sue Papala.

Hier zijn we al eerder geweest, en we komen hier thuis.

Het verwachte bordje hangt er al, als we in de vroege avond aankomen.

Even schetsen: Mike is een Engelse geoloog, werkt in Canada in de mijnexploitatie.

Sue is eveneens Engels, maar heeft als lerares heel veel jaren in een vroeger leven 

in Zwitserland gewerkt. Ze heeft een talenknobbel, die echter in tegenstelling tot

 mijn tenenknobbel, met het blote oog niet te zien is.

Ze houden samen een gezellige B&B (trois épis), La Chèvre Noire, de Zwarte Geit, 

maar Mike is regelmatig afwezig voor zijn part time werk in het andere continent. 

De dag zelf van onze aankomst is Sue hem gaan oppikken aan het station van Moulins.

Het is een heerlijk weerzien, een prachtige herfstdag, en ook de wagen voelt zich

 goed in de tuin. Hij staat hier natuurlijk 200% veilig.

We zijn hier (weer) alleen, dus alle rust en genot is exclusief voor ons.

Greta ademt gretig de Auvergniaanse lucht in vanuit het raam op de verdieping.

Intussen heb ik mijn plekje gevonden in de salon, terwijl ik wacht op het aperitief

 “on the house”, bij de brandende open haard.

Vanuit de woonkamer heb je een mooi zicht op de parktuin,

waar de herfstkleuren alles wikkelen in een zacht licht.

We weten dat Sue een prima kokkin is, dus wordt het nu genieten.

Ik had telefonisch een “light meal” besteld, en Sue houdt daar natuurlijk rekening mee.

We beginnen met lekkere soep van pompoen (uit de tuin), met gebakken uitjes

en spekjes om de pompoensmaak wat op te krikken.

Dan is er de salade met vlees en kaas.

Ik heb al veel soorten Franse kazen

 gegeten, maar deze zit vanaf nu zeker in mijn top drie:

de “Comtesse de Vichy”.

Spijtig genoeg is het een streekkaas, en kan je hem in

België waarschijnlijk niet vinden. Subliem lekker!

Dan krijgen we nog eendenborst met salami en hesp en stekelbes chutney.

Het dessert is iets met een crumble van wat weet ik niet meer.

Al een geluk dat ik een “light meal” had gevraagd.

We gaan dus nog even in de tuin om enkele calorieën kwijt te spelen. 

Zoals het echte Engelsen past zijn ze hier niet gespeend van humor.

Zo zien we een bordje hangen, met een zinnetje, aangepast aan de reusachtige tuin.

In de tuin bij het zwembad loopt een vriendelijke hond.

Ik zal hem maar Blakkie noemen.

Blakkie loopt onafgebroken naar alle kanten en zeult een speeltje mee, een soort frisbee.

Het zwembad ligt tussen enkele prachtige bomen, maar dat gaat me achteraf

nog parten spelen…

Wanneer het tijd is om te gaan slapen, geef ik al duidelijk

aan met mijn vijf vingers hoe laat ik van plan ben

om op te staan. De werkelijkheid is er niet ver af…

Nog een kleine merkwaardigheid: Sue is zo bezeten

van het maken van lekkere salades dat ze prompt

de lavabo heeft vervangen door een slakom.

Ik moet in de nacht veel niezen, want ik heb een verkoudheid

meegebracht uit België.

Rond zes uur in de ochtend, met andere woorden in het

midden van de nacht, maakt Greta me dan nog wakker

met een schok. Ik heb niet veel uitleg nodig, want ik hoor

het alarm van de wagen. Om de dieven in snelheid te pakken,

loop ik naar buiten, met enkel mijn schoenen aan.

De volgende twee minuten komt dus voor mij het raadsel

van de zwarte geit

De wagen staat slechts tien meter van het huis, en er is

niets abnormaals aan te zien of te horen.

Intussen is Sue uit het raam komen kijken, in nachtgewaad,

en roept iets van: “the swimming pool”. Wat is er gebeurd?

Het zwembad heeft een alarm. De Europese wetgeving

verplicht namelijk een afsluiting te bouwen rond zwembaden,

toegankelijk voor het publiek, ofwel moet men een alarm

plaatsen. Dit zwembad heeft dus een alarm, dat in werking

treedt als er iemand invalt, m.a.w. als er golfslag is.

Het toeval wil dan nog dat het geluid identiek is aan dat

van onze wagen. Daar sta ik dus mooi van te genieten!

Door een speling van de natuur (of door Blakkie?) is er

dus een golfslag ontstaan. De wind eventueel?

Het Mysterie van de Zwarte Geit is dus niet opgelost!

Mijn nachtrust is niet helemaal perfect, is de conclusie.

’s Morgens komt Blakkie mij zijn speeltje aanbieden,

om me te troosten. Mooi gebaar.

Iedereen mag nog eens op de foto vóór het vertrek naar

andere oorden. Ik heb Blakkie zijn speeltje toch maar teruggegeven.

Tot ziens, Mike en Sue, en Blakkie ook.

Nee Blakkie, ik wil je speeltje niet. De koffer zit vol.

01-10-2010, 00:00 geschreven door grob  

Vandaag maken we het merkwaardige, maar smaakvolle gerechtje

“in cider gestoofde varkensmedaillon met appeltjes”.

Een woordje uitleg over cider mag dus wel. 

Cider is een alcoholische drank die van het sap van vruchten, vooral appels,

wordt geperst. Oorspronkelijk werd cider gemaakt van appels die werden

geperst in een cidermolen.

In een cirkelvormige bak, draaide een stenen molenwiel rond dat de appels

fijn perste. Cider is een vrij ruim verspreide drank. De meest bekende is de

Franse, maar ook in Spanje verfrist hij de kelen, onder de naam Sidra.

Hier zie je een molen op Jersey, vlak tegen Normandië, dé ciderstreek bij uitstek.

Vroeger werden de cidermolens aangedreven met de hand,

met behulp van waterkracht of door een paard. Tegenwoordig maakt men gebruik

 van persmachines die vrijwel altijd aangedreven worden door elektriciteit.

In de ciderpers werd de  pulp in lagen gelegd op een stapel die ook wel bekend

staat als 'el queso' (de kaas).

In de pers werd de kaas blootgesteld aan steeds toenemende druk zodat alle most

 (sap) uit de pulp werd geperst. Dit sap werd, nadat het was gezeefd in een grove

 haarzeef, in houten vaten gegoten. De uitgeperste pulp werd aan de boerderijdieren

gegeven als wintervoer, gecomposteerd, of weggegooid.

Er werd ook wel likeur van gestookt. Zie ook het stukje op mijn blog over het

 Jenevermuseum van Hasselt.

Ook daar komen veel van dezelfde technieken terug.

Alleen ontbreken n Hasselt de juiste meisjes,

zoals de Spaanse sidra jonkvrouwen.

Cider bestaat al een heel tijdje.

Het was bijvoorbeeld de lievelingsdrank in de USA,

in de tijd van  en na de Engelse kolonisten.

Er kwam pas verandering in, toen daar hele ladingen Duitsers aanspoelden

(toen ook al) die de techniek verbeterden om bier te brouwen. Prosit!

De eerste ciders werden waarschijnlijk al gemaakt door de oude Egyptenaren

en Byzantijnen.

In Spanje begon men ermee vanaf 1629, toen op grote schaal appelbomen

werden ingevoerd vanuit Amerika.

De verwerking was primitief, en is het soms nog.

Vandaag kan je in Spanje sidra drinken direct uit de kupelas, grote vaten,

meestal van kastanjehout. Er zijn zelfs “Sideria” bars, waar Sidra de specialiteit is.

Ze komen vooral voor in Asturia, Galicia en bij de Basken.

Het klimaat is daar ideaal om appels te kweken: natte zomers en zachte winters.

(met andere woorden: in België kan men ook aan de slag, als de winters wat

 zachter worden door de klimaatverandering; de natte zomers hebben we al)

De barman zal je een glas schenken, voorzien van de nodige show en acrobatie.

Zogezegd wordt dat gedaan om het boeket te verbeteren.

Hoe drink je de Sidra? Belangrijk: de fles moet in één keer leeggemaakt worden.

Cider oxideert heel snel, en na een dag of wat is hij volkomen plat. Daarom.

Persoonlijk hou ik niet zo van de Spaanse sidra. Ik gebruik hem wel om te koken,

om bijvoorbeeld te deglaceren, in plaats van met water. Het geeft meer smaak.

Normaal gezien blijft er een droesem over, onderaan in de fles.

Je kunt die consumeren (als je moeilijk naar het toilet gaat), of in een Sideria

mag je hem op de grond uitgieten, ofwel in een speciale afloop doen belanden.

Dit is een van de redenen waarom een Sideria verschillend is van een gewone bar.

Terug naar en in de keuken nu.

Er staat een "in cider gestoofde varkensmedaillon met appeltjes" op het menu.

Het is heel eenvoudig, want ik kan het. Hier is het recept.

Het grote werk is gedaan, en ik kan de borden dresseren.

Het bord komt op tafel, met een glaasje rood. De liefhebbers kunnen er natuurlijk

de rest van de cider bij drinken. Ik zet hem liever apart voor later keukengebruik.

Tevreden dat het gelukt is, ga ik nu happen.

Ik doe er nog een gekookt piepertje bij en de lekkere saus.

Buen approveche!

Bereid in Spanje en gebaseerd op een recept uit de reeks “Slim koken” van Carrefour.

23-09-2010, 00:00 geschreven door grob  

Hier is dan het vervolgstukje van de dag met de Seniorennet Photoshoppers

op de Schelde.

Ankrispi, achtenswaardig hoofdorganisator van dit initiatief te Antwerpen heeft

nog een “specialleke” in petto!

Het Scheldedecor is een prachtige locatie om “Idool Photoshop 2010” te organiseren.

Iedereen die een beetje talent bezit, mag een liedje komen zingen voor de micro.

Het is uiterst spannend en een groot aantal kandidaten zetten hun beste beentje

en stemmetje voor, met de meest aangrijpende liedjes.

De twee finalisten zie je hier, terwijl Ankrispi de uitslag van de schiftingsrondes

 meedeelt. Lieve/Lila uit Limburg, links, komt in de finale eerst aan de beurt,

en brengt een doorleefde versie van “Het Hutje op de Heide”.

Maar het is Greta/Gaviota die uiteindelijk nipt de finale wint met een verschroeiende

 interpretatie van de hit: “Dos Cervezas, por favor”. De Spaanse tekst is vrij

moeilijk, maar ze wordt sterk geholpen door haar ervaring in de Spaanse taal.

Tot zover de foto’s die het Seniorennet Systeem niet wou opnemen vorige keer.

Zoals toen gezegd, gaan we nu vooral bovendeks, waar we al onmiddellijk

de Drie Wijzen van de Photoshop Senioren tegenkomen, die nog napraten

over de Idool zangfinale.

Uiteindelijk komt iedereen naar buiten, waar de vogeltjes fluiten.

Het weer is prachtig, maar zelfs de meest kouwelijke passagiers kunnen

indien nodig genieten van het verwarmde achterdek.

Daarvoor zorgt een kachel met lange stoofbuis.

Op het achterdek komen de tongen los, terwijl de boot langs idyllische plekjes vaart.

Onderwerp van gesprek is ondermeer het eigenaardige fenomeen dat hier geen

 schepen mogen aanmeren waarvan het anker ondersteboven hangt.

Een aantal mensen vraagt zich ook (terecht) af wat die “Lei dingen” mogen betekenen.

Iedereen kent in Antwerpen natuurlijk de Frankrijk Lei, de Britse Lei...enz.

Maar hier, langs de oevers staat dan een bord met “Lei Dingen”! Wat is dat?

Vreemd toch. Niemand van de achterdekzitters weet wat het betekent.

Een interessant gesprek hebben we met Photoshopster Princess, ook een

 Nederlandse, die vanuit Zuid-Afrika  geland is in Overpelt, in Belgisch Limburg. 

Laat dat nu net de plaats zijn waar we op 12 september gaan fietsen met Olaba.

Alle Photoshoppers zijn degelijk opgevoede mensen.

Als er tijdens een gesprek iemand een vraag wil stellen, of naar de WC wil gaan,

dan steekt die persoon heel beleefd zijn vinger op. Zo hoort het.

Een baken op de Schelde is natuurlijk Mariekerke.

Hoeveel palingen zijn hier al niet gedegusteerd?.

Vroeger werden de glibbervissen plaatselijk gevangen, maar vandaag

is het allemaal import uit Canada en Noorwegen. En toch lust ik die even graag.

In Mariekerke kan men de stroom over met een overzetboot, of zoals men het

zo lief kan zeggen in Nederland: met een pontje.

Af en toe zien we een merkwaardig beeld, zoals dit zinkende schip bijvoorbeeld.

De brug waar we nu ondergaan is bij velen geen onbekende.

Voor wie ze toch niet zou herkennen heeft men er dan maar de naam opgeplakt.

Toch wel een merkwaardig beeld levert dit op: de oude brug op de achtergrond,

en het nieuwe exemplaar vooraan.

Zoals achteraf zou blijken hebben vooral de dames hier een aantal bedenkingen bij.

Ik wil dit nu echt niet uitvergroten, maar even na het aanschouwen van het ophalen

van de bruggen ontstaat er enige beroering bij een aantal vrouwelijke passagiers.

Hier zie je bijvoorbeeld een dame die met behulp van twee vingers een bepaalde

maat opgeeft. De dame met het rode kleed, die op specifieke vraag verder

 onbekend wenst te blijven, heeft al een iets grotere maat in het hoofd.

Ook benedendeks is er grote belangstelling voor het ophalen van de bruggen,

en is er eveneens een interessante gedachtewisseling gestart.

Tribaloma heeft zo haar eigen idee over de gang van zaken.

Ik zou aan de dames maar één advies kunnen geven in zake dit onderwerp

 waarmee we nu aan de Temsebrug geconfronteerd worden: size doesn’t matter.

Excuseer.

Ook aan de boottrip komt een einde. Antwerpen komt weer in het vizier.

De kathedraal staat er nog, hoewel hij intussen weer wat ouder is geworden.

Ik kom niet zo veel meer in Antwerpen, en nu merk ik dat het Steen vernieuwd is.

Er is een nieuwe vleugel aangebouwd van frisgrijze appartementen. Moet kunnen.

Eens terug aan land moet er geklonken worden, omdat we niet gezonken zijn.

Waar kan je dat beter dan in café ’t Bolleke, tussen de kathedraal en de Groenplaats?

Een leuke zomeravond in centrum Antwerpen, met de Photoshoppers.

Er zijn minder aangename dingen.

Alle Photoshoppers houden van elkaar, ten minste éénmaal per jaar.

Is dit geen perfecte wereld?

Tot volgend jaar. Be There.

11-09-2010, 22:15 geschreven door grob  

Vorig jaar ging de jaarlijkse bijeenkomst van de Seniorennet

 Photoshoppers door in Blankenberge.

De omstandigheden werden uitvoerig uit de fotodoeken gedaan 

op deze weblog in “Blankenberge op zijn kop” op 2 juli 2009.

Nog altijd herleesbaar natuurlijk, via de rechterkolom

in de rubriek “Archief per maand”.

Dit jaar was Antwerpen de plaats en the place to be voor de beeldrijke

happening op 19 augustus .

Het is niet evident om in die stad een plaats te vinden om te lunchen,

en gezellig te keuvelen, in volle toeristisch seizoen.

De plaatselijke organisatoren hebben dat knap en creatief opgelost

 door te kiezenvoor een boottocht, stroomopwaarts van Antwerpen

 op de Schelde.

Allen dus naar Antwerpen! Slechts 130 gelukzaligen konden mee.

Begin nu al maar te reserveren voor volgend jaar, als je er ook

bij wil zijn!

We komen aan met de trein in het Centraal Station, samen met

Willy Greenstuff, die begeleid wordt door enkele groupies.

Zijn fotoapparaat heeft hij al in aanslag.

Een groepje Photoshoppers zien elkaar in het station,

en gaan te voet verder langs de Keyserlei, naar de ondergrondse tram,

in de richting van de Groenplaats.

Het volgende verzamelpunt, met een voortdurend groter wordende

 groep is op de Groenplaats, tussen Rubens en het Hilton hotel.

De dame in de achtergrond die de rode paraplu droeg als

 herkenningsteken wordt bijna meegenomen door verplegers

in witte jassen, gewapend met dwangbuizen.

Wie loopt er nu met een paraplu rond bij stralend zomerweer?

De kathedraal staat er nog, hoewel hij al heel lichtjes

begint over te hellen.

Het weerzien is hartelijk, en we zien er nog allemaal even

jong uit als vorig jaar, ofwel zijn onze ogen er slechter op geworden.

Van de Groenplaats, langs de Grote Markt bereikt het nu

voltallig vaar- en fotogezelschap de Scheldekaden.

De boot, met een capaciteit voor 140 personen en 220 fototoestellen, ligt te

wachten.

Goed nieuws, het is de “Jan Plezier” die ons meeneemt.

Alle voortekenen zijn goed. Dit kan niet mislukken.

Sommigen zitten al in het schip, anderen dweilen het achterdek af

 (figuurlijk  natuurlijk) en de VIP's gaan als laatste aan boord.

Een lekkere lunch wordt deskundig in de magen weggewerkt, en stelt ons fysiek

in staat om de zware watertocht in te zetten.

Vriendschapsbanden worden gesmeed of opnieuw aangehaald, zoals bij deze

 twee dikke vrienden (figuurlijk natuurlijk).

Eens de boot in beweging, begint Greta al wat te wankelen door de sterke golfslag.

Een stoere Scheldebonk staat dadelijk paraat om haar op te vangen indien nodig.

Photoshoppers zijn zo, maar er moeten dan wel foto’s van genomen worden.

Greta geraakt terug in stabiele verticale toestand, en zoekt haar plaats op naast

Lieve (Lila voor het kennerspubliek, en mentor van de Photoshoppers).

Ze krijgen het onderhoudende bezoek van Willy. Ik dacht eerst aan Willy Wonka van

 The Chocolate Factory, maar het is onze grote vriend Willy Loebass, de grote

 Manitou van de  Initiatie Photoshop groep.

De foto bewijst dat Gaviota en Lila aan zijn lippen hangen (figuurlijk natuurlijk).

Onze gouwe ouwe Loebass Willy

kweekte in een vroeger leven pili-pili

in een helder visioen ontdekte hij Photoshop

en zette hij zijn kwekerij definitief stop

Af en toe werp ik een blik door het raam (figuurlijk, want anders krijg ik de eco-

jongens achter mijn hielen).

Soms liggen er vreemde dingen op de kade, zoals deze grote oranje

groenteblikken.

Kleine wasje, grote wasjes, het linnen moet stevig worden vastgemaakt of

het waait onverwachts van de wasdraad.

De creatieve organisatoren hebben zelfs een gratis tombola voorzien.

Greta wint een prijs: een zak met inhoud, maar dat had ze al, en ik kan het weten.

Andere aanwezigen zijn straaljaloers op deze leuke prijs.

Greta kan het niet laten haar nieuwste aanwinstzak te tonen aan Matea.

Deze kranige jongedame was met ons samen in Noorwegen in juli, maar ze heeft

intussen een nieuwe knieprothese - met - complicatie, die haar mobiliteit enigszins

 beperkt. En toch wil ze er vandaag absoluut bij zijn.

Bobbieke is helemaal niet gerust in het blijvende drijfvermogen van deze

 Plezierboot.

Het dragen van opblaasbare reddingsbandjes zal haar daarom de ganse

 watertocht een gevoel van veiligheid geven.

Zo zet de Jan Plezier zijn riviertochtje verder, langs de stilaan rustiger wordende

zomerse Scheldeboorden. Iedereen komt tot rust en begint al te dromen van een

kalmerende siësta op het water.

Ankrispi, achtenswaardig hoofdorganisator van dit initiatief te Antwerpen laat het

hier niet bij. Ze neemt de micro ter hand en nodigt de beste stemmen onder de

 aanwezigen uit om een klein stukje te zingen uit een actueel liedje, dat iedereen

 kent.

Dit is dan (noodgedwongen) het einde van deel 1.

Er waren nog twee onthullende foto's, maar het Systeem wil ze (weer) niet aannemen.

Deel 2 (“Niks speciaals te melden van op de Schelde”) speelt zich voornamelijk

 bovendeks af, en dat lees je heel binnenkort.

06-09-2010, 00:00 geschreven door grob  

Mijn laatste verslagje eindigde in Hasselt, recht tegenover het Jenevermuseum.

Er stond een foto met het onderschrift van het Speculaasmannetje

en de volgende tekst:

Quote:”Iedereen gaat aan de overkant, langs het Speculaasmannetje,

naar de eetgelegenheid.

De foto van het Speculaasmannetje wil het systeem niet aannemen!

!!=%£µçৠ§##!!!   Sorry.”

Ik wil de trouwe lezer toch nog laten genieten van het Speculaasmannetje,

en doe nog een poging om dit prachtige Hasselts figuurtje door

het internet te duwen.

Het “Systeem” heeft blijkbaar berouw, en deze maal wordt de foto

 wel opgenomen.

Enkele bezoekers van het jenevermuseum zie je nu eindelijk

toch naar de dis gaan.

Hun honger zal nu wel aangescherpt zijn, na al die tijd.

Nu we toch over eten en tafelen bezig zijn, kan ik maar beter

meteen doorgaan.

Vandaag doen we iets met feta, de welbekende Griekse kaas.

Hoewel ik niet zo wild ben van de Griekse keuken, zijn er toch wel

 enkele dingetjes, die de moeite van het proberen waard zijn.

De gewezen Franse president Charles De Gaulle zei ooit:

”Het is moeilijk een land te regeren dat 246 soorten kaas heeft”.

In Griekenland is er nauwelijks één soort kaas.

Het land regeren zou dus een makkie moeten zijn, maar wat zien we?

De Grieken hebben vandaag geen geld meer, helaas,

maar nog wel een hoop schulden én hun fetakaas.

Feta is een klassieke ongerijpte kaas die duizenden jaren geleden al

werd gemaakt in Griekenland, Turkije en nog andere landen met

schapen en geiten.

De Griekse beschaving was in die tijd ver vooruit op de rest van de wereld.

Een van de problemen waarvoor men een beschaafde oplossing zocht,

was een methode om melkproducten lang te bewaren.

Dat was dan vooral kaas.

In Griekenland was dit probleem nijpender dan in de Franse of Zwitserse

Alpen, omdat de warmte de bewaringsduur aanzienlijk inkortte.

Met de methode van pekelen, op basis van verzadigd zout water kon men de

kaas gedurende vele maanden bewaren alvorens te worden geconsumeerd.

Dat was de oplossing.

Het is ook deze bereidingsmethode – nog altijd actueel - die de feta zijn typische

 zoutsmaak en zijn vochtig uitzicht verleent, verschillend van alle andere kazen.

In het Grieks betekent feta plak, omdat deze kaas nooit in zijn geheel wordt gebruikt.

Feta is wit, normaal gesproken in de vorm van vierkante plakken, en kan variëren

 van zacht tot halfhard met een prikkelende smaak die varieert van mild tot scherp.

De feta is een kruimelige, ruwe, gekorrelde kaas, zonder korst.

De Grieken zijn dol op hun kaas en zijn dan ook niet voor niets de grootste

 kaasconsumenten van deze planeet.

Ze eten per hoofd van de bevolking ongeveer 15 kg feta per jaar.

TIPS!

De kazen die buiten bepaalde streken van Griekenland, of op basis van koemelk

 worden vervaardigd, mogen vanaf 2007 niet langer de naam “feta” dragen.

Namaak feta komt vooral uit Oost-Europa en Turkije, en is bestemd voor export.

Volgens de Europese wetgeving mag het product geen “feta” heten omdat dat

een Grieks woord (φέτα) van oorsprong is.

Bedenk dus, als je “feta” koopt, dat het in veel gevallen van de koe afkomstig is!

De smaak is in dat geval onvoorspelbaar en kan wel enigszins tegenvallen.

In Spanje gebeurt tegenwoordig trouwens hetzelfde met de Manchego kaas.

Ook daar wordt schapen- en/of geitenmelk nu dikwijls vervangen door koemelk.

Normaal wordt feta dus best bewaard in een bokaal met pekel.

Gebruik liefst geen kaas die té lang in pekel heeft gelegen.

Deze heeft weinig smaak en is hard en moeilijk te verkruimelen.

Hetzelfde geldt voor veel vacuüm verpakte kazen.

Koop feta het liefst vers uit de pekel en, indien mogelijk,

proef hem eerst.

Hij kan eveneens in de koelkast worden bewaard in zout water

dat dagelijks wordt ververst.

Als hij te zout smaakt, leg je hem een poosje voor gebruik in melk.

Bewaar de kaas in een plastic trommel met wat pekelwater,

zodat hij niet uitdroogt.

Wegens zijn zoutsmaak (in bepaalde gevallen wordt overigens

aangeraden het zout enkele uren voor consumptie met water af

te spoelen), en op die manier is het een ideale kaas bij onder

meer salades en rauwkost.

Hij is perfect combineerbaar met bijvoorbeeld fijne kruiden en basilicum.

Met spinazie wordt hij bereid in traditionele bladerdeeggerechten, in vullingen

of op gratins. Vandaag gaan we hem zelf trouwens ook in de oven steken.

Jullie weten nu ongeveer alles over fetakaas, de behandeling, en de vervalsers.

Hoog tijd om een passend gerechtje te bereiden: gebakken paprika met feta.

Gemakkelijk en snel klaar. Mediterraan en gezond en lekker.

We beginnen met de paprikastukken, die op de bodem van een ovenschaal nog eventjes

mogen uitrusten. Broodkruim en gehakte peterselie en rozemarijn

gaan er dan zachtjes bovenop, als een knus dekentje.