Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
15-01-2012
Op het kerkhof vind je me niet...
Het is net zover als van hier naar de Bargerweg, zei Rick. Vanaf Paul Sietse naar oma op het kerkhof in Hattem, voegt hij er aan toe. Het is de zaterdag dat hij tegen de avond bij ons komt, eten en bijpraten, even op de bank en dan naar de buren waarmee hij na 11 jaar nog steeds een goede band heeft. Rick is nog bezig met alles wat er gebeurde de laatste paar weken. Dan kunnen we de volgende keer op de heen- of terugweg even langs het kerkhof gaan. Komt er ook een steen op? Ik vertel over opa die dat onzin vond. Op het kerkhof vind je me niet, placht hij te zeggen. Oma was het blijkbaar met hem eens , maar heeft bij mijn weten nooit met zoveel woorden gezegd wat zij ervan vond. Over dood wilde ze het nooit hebben. Maar hoe weet je dan waar ze liggen? Voor Rick is het blijkbaar toch anders. Ik vertel dat er wel een klein steentje met een nummer zal zijn. Misschien is het een idee om een paar struikjes cotoneaster over het graf te laten groeien, een kruipend struikje met rode besjes. Een keer per jaar gaat hij ook in Vorden naar het kerkhof om langs de graven van opa en oma Eggink te gaan. Soms met Berend en af en toe met ons. Hij struint nu de doos met fotos door die Ben en Niesje mee terug brachten met Wims verjaardag. Er zijn er een paar bij die hij erg leuk vindt. Ze zijn in omas huis genomen met een heel stel neven en nichten erbij. Op een staat zelfs Gerhards vriend Ipe die ook eens mee is geweest om bij oma te logeren. Ik heb ze Rick beloofd als ik ze gescand heb. Hij wil die twee fotos laten vergroten zodat hij die kamer bij oma altijd voor zich kan zien. Oma van der Kolk hield van spelletjes. Zelfs bij de Bongerd deed ze overal aan mee. Alleen bloemschikken had niet echt haar interesse. In de laatste Hanzemare januari 2012, het huisblad van Hanzeheerd De Bongerd en Brinkhoven, werd haar laatste slag gemeld, haar topscore bij de Ballenbak: 1 Mevr. van der Kolk 9050 punten 2 Mevr. v Lohuizen 8940 punten 3 Mevr. Karssing 8595 punten
'Kom er nu maar even allemaal bij', zal er gezegd zijn. En het hele clubje verzamelt zich gezellig rondom oma. Op de voorgond van l. naar r. Catharina, Arend en Mark. Achter van l. naar r. Gera, Gerhard, Rick, oma en Ipe. Ik denk dat dit 1980/81 is.
Het is toch zo fijn om een recorder te hebben om de Engelse krimis zoals
Frost te kunnen opnemen of een voetbalwedstrijd die je anders zou missen. Wij
hebben zo een!. Maar op de een of andere manier kon Wim de films niet meer
wissen, laat staan een nieuwe opnemen. Alle knopjes heeft hij al geprobeerd en
dat tien keer. Steeds kwam er iets over een externe link waardoor het niet
werkte zoals hij dacht. Ten langen leste maakte hij een afspraak bij Expert om
eens te komen kijken. Nee donderdag is niet handig, dan ben ik jarig en zit er
visite. Het werd dus vrijdag. Toen gisteren er verscheidene mannen waren die
normaal gesproken toch het een en ander van techniek afweten, kwam er nog geen
oplossing. Vanmorgen kwam er een zeer jonge Lars van Expert. Die hoorde het
verhaal aan, drukte op slechts één knopje en ziedaar alles werkte weer zoals
het moest. Wim was stomverbaasd. Ik ook. Alle techneuten hadden gisteren de
knoppen al uitgeprobeerd en dat zonder succes . En dan komt zon jong
ventje . Nu had Lars meteen even tijd voor een kop koffie met een stuk
appeltaart met slagroom. Wanneer er opnieuw problemen zijn die we onmogelijk,
zelfs na deze uitleg, kunnen oplossen? Dan bellen we Expert en vragen om
Lars.
De mannen trokken zich terug in de achterkamer en hadden 'a good
talk'.
Ik heb een mooie dag gehad, zegt Wim wanneer de laatste de deur
uit gaat. En zo is dat. Het begon met Ben en Diny en bijna gelijktijdig kwamen
de Hattemers, Ben en Niesje, Henry en Tonny. Deze kwamen samen in één auto,
gevolgd door de aanhanger met de laatste spullen van oma. Het werd een
genoeglijke dag. We beseften dat het uniek is dat we zo samen bij elkaar zijn.
Henry en Tonny gaan al gauw weer terug naar Canada. De auto van Henry en Tonny
wordt uit de hoes gehaald en gestart. Wim had de motor al eens een keer gestart
en laten draaien en ook nu functioneert alles nog. Wim en ik hadden van te
voren drie soorten soep gemaakt, broodjes gesmeerd en een paar schotels met
hapjes gemaakt, zodat we niet echt in de keuken hoefden te staan. De soupe à la
José, de groenselderiesoep ging schoon op, de mosterdsoep is ook altijd een
succes en de vermicelli- groentesoep mocht er ook zijn. Buurvrouw Anja komt
nog even met Tim en Daan om buurman Wim te feliciteren. Wim geniet van alle
aandacht, ook door alle telefoontjes, mails en de kaarten. Niesje heeft wat
sieraden bij zich van oma van der Kolk. Zo heb ik ook een aandenken gekregen in
de vorm in een ketting met armband en was er voor Judith en Jennifer ieder een
mooie broche. Verder zijn er nog wat spullen over. Er kwam heel wat bodylotion
en zeep uit de kastjes, bijna alles onaangebroken. Kan ik nog wat van
uitdelen. Net als Ben en Diny naar huis gaan komt de eerste lichting van de
kinderen aanfietsen: Judith met Robin. Wat later volgt de rest: Jennifer, Eva en
Mark, Rick en als laatste Gerhard. We zijn wel bevoorrecht dat ze allemaal
dichtbij wonen. Het wordt een leuke voortzetting met de jongere hap. Robin en
Eva zijn met hun bijna 14 jaar al bijna net zo groot als de anderen. Niet te
geloven. Op het moment dat de laatste de deur uitgaat, Rick, kijken we elkaar
eens aan en beseffen: dit was een dag met een gouden randje.
Wie is het grootst? Judith of Jennifer?
Mark of Robin?
Wim met Gerhard en Mark. Je ziet dat hij geniet van een moment met alle kinderen om hem heen.
30 maart 1939- trouwdag van Gerard van der Kolk en Sietje de
Bruin.
Bij de afspraken die allemaal nodig waren om het een en ander te
regelen voor de begrafenis van moeder van der Kolk hoorde ik de dominee zeggen
waar hij graag de microfoon wilde hebben op de begraafplaats. Hij had nl
hoogtevrees èn werd wel eens duizelig, dus wilde hij niet vlakbij het graf
staan. We hadden al gespeculeerd hoe oud deze meelevende man zou zijn. We kwamen
op midden 50. Terwijl wij genoeglijk klem zaten achter in de rouwauto vertelde
hij dat hij volgend jaar met pensioen gaat. Hij had de eerste helft van zijn
werkzame leven in de hulpverlening voor drugsverslaafden gewerkt, kreeg op zijn
39e een hartinfarct en moest nadenken wat hij met de rest van zijn leven wilde.
Dat was de studie theologie. Dat lukte en hij heeft achtereenvolgend in Drenthe
en Brabant gestaan, twee totaal verschillende typen mensen. Nu is hij al weer
5,5 jaar in Hattem, een man met een veelbewogen leven. Hij heeft ons allemaal
erg fijn begeleid in het afscheid van onze moeder en oma. Nu blijkt ook dat
hij geboren is in de Bilt en dat Arien dagelijks langs zijn geboortehuis rijdt
en dat ze wat jaren terug hun box verkocht hebben aan een neef van deze dominee.
De wereld wordt klein...
Moeder wordt 70 en dat werd gevierd. Alle kleinkinderen rondom oma op de
foto.... Vooraan naast oma Paul Sietse l. en Gerard. Boven van l. naar
r.: Rick, Arend, Catharina, Rob, Peter, Gera, Gerhard en Mark.
Misschien
is het in ieder Zorgcentrum de mooie gewoonte om een overleden bewoner
uitgeleide te doen. Dat weet ik niet, maar gistermorgen stonden alle
begeleidsters en verzorgsters in twee rijen aan weerskanten van de deur toen
moeder van der Kolk voor het laatst de Bongerd verliet. Ben en Niesje, die er
bij waren vonden het indrukwekkend. Maar toen na de begrafenis weg alle
mensen weg waren begon er een laatste taak. Het was de zesde dag na haar
overlijden en dan moet de kamer in het Zorgcentrum leeg zijn. Je kon niet zeggen
dat er te weinig hulp was. Onze jongens, Gerhard, Rick en Mark en dan Gerard en
Paul Sietse en Catharina, Ben en Niesje, Henry en Tonny en wij tweeën. Aan het
eind kwam Arien ook nog helpen met de vloerbedekking die er uit moest. Alles
werd naar beneden gebracht in verhuisdozen en zakken. Onze aanhanger was al snel
afgeladen vol en net als de auto. Je wilt niet weten wat er in één kamer,
badkamer en keukentje verstopt zit in de kasten. Bepaalde dingen kregen een
bestemming. Catharina de Engelse kopjes, Mark de naaidoos en de klok en Niesje
een bord van Makkums aardewerk. Soms waren het maar kleine dingen waaraan je
gehecht kunt zijn omdat ze van moeder of oma waren. Maar het meeste gaat naar
onze eigenste favoriete shop: Kringloopwinkel het Goed, die alles aanpakt wat
nog heel is. Toen ik Ben vanmorgen aan de telefoon had zei hij: As die kamer
van mien moe een schip was, zol die allange ezunken wean. Zovölle kapiteins op
een schip t was haoste gien doen! Het deed me even denken aan het
dankwoord van Henry in de kerk die vertelde dat Ben toch wel een bijzondere band
met moeder had. Terwijl de anderen het gewoon over moeder hadden had Ben het
altijd over mien moe. En zo was het. Hij wist altijd met een opmerking moeder
op te beuren die dat steeds met een kwinkslag beantwoordde. Maar de kamer is
leeg. Vanmorgen hebben we de eerste dozen nagezocht want Ben was al de
tekeningen van vader van der Kolk kwijt. Die zijn weer terug net als de
trouwfoto van moeder en vader Gerard. De rest is al weg naar het Goed. Donderdag
wanneer Wim jarig is, komt de volgende lading mee.
Op een zondags bezoekje aan oma in de Bongerd. - 2008.
Een mooie
gewoonte vind ik het om voorafgaand aan de herdenkingsdienst te kunnen
condoleren. Je kunt nog even een kopje koffie drinken..even praten. Samen
staan we even later om de kist en de kleinzonen schroeven met elkaar het deksel
vast en brengen oma de kerk in. Het ontroert me. En de dienst zelf? Het wordt
inderdaad echt een 'Dankdienst voor het leven' van onze moeder en oma Sietje van
der Kolk- de Bruin. Op Wilhelm na, die in het buitenland zit, zijn alle neven en
nichten van de van der Kolk en de Bruin familie er. En wat een bekenden uit het
Hattemse zelf. Voor iemand die zo oud geworden is, is het een bijzonder gevulde
kerk. Ik herken veel gezichten die net als wij zoveel jaren ouder zijn geworden.
Voor mij zelf vind ik het fijn dat ook Ben en Diny zijn gekomen. En zoals
verwacht wordt er veel gezongen. De dominee heeft moeder van der Kolk door de
gesprekken met ons goed leren kennen zoals ze was. Catharina vertelt over haar
leven met oma die bij de Hattemse kleinkinderen een erg grote rol speelde. Vaak
werd er tussen de middag bij haar gegeten, regelmatig met een vriendje of
vriendinnetje. Ook onze jongens konden het altijd goed met oma vinden, een
opgeruimde oma waarbij je goed kon logeren. Eén van de liederen die moeder zo
mooi vond was het Abba Vader U zij d' eer. Het klinkt prachtig in deze
vertrouwde kerk waar alle vier haar jongens getrouwd zijn en als je goed oplet
haal je de van der Kolk- stemmen er zo uit. Ik meen Wim en Ben een baspartij
horen zingen en Henry een vrij hoge tenor. Henry spreekt even later een
dankwoord voor iedereen die gekomen is en geeft nog enkele aanvullingen en
uitleg bij het familiebloemstuk. Ik denk dat moeder trots zou zijn op haar
jongens. Mooi is het dat opnieuw de kleinzonen oma de kerk uit dragen naar de
begrafenisauto en op het kerkhof naar het graf. Wel zitten wij aardig als
sardientjes in t blik in de volgauto. De dominee moet ook mee en zit met Wim en
mij klem achterin. Nu ligt ze dan eindelijk bij haar man Gerard, een mooi
afscheid. De achterkleinkinderen leggen als laatste nog een mooie witte roos op
haar kist. Dan volgt er zoiets wat je vaker ziet wanneer er een ouder iemand
begraven is. Neven en nichten die elkaar weer tegenkomen, vrienden die je lang
niet gezien hebt. Maar vaak hoor ik de naam van tante Siet noemen. Er is koffie
met broodjes, zodat niemand met een lege maag verder hoeft. Rick belt ons net
nog even om te melden dat hij het een dag met een lach en een traan had
gevonden. En zo was het....
Morgen gaan we moeder van der Kolk begraven. Ds Talma zal de Dankdienst
voor haar leven leiden. Hij stelde deze week voor om vanmiddag op haar kamer in
Zorgcentrum De Bongerd nog een moment bij elkaar te zijn om in kleine kring
rondom haar wat te lezen, te danken en te zeggen wat je in grote kring niet zo
gauw zou doen. Hij was daar eens mee begonnen en had de ervaring dat het op
prijs werd gesteld. Onze jongens wilden ook mee en zo zaten we weer eens als
vroeger met zn vijven in de auto op weg naar onze moeder en oma. Er waren
zelfs drie achterkleinkinderen bij. Paulijne die net terug is van haar
skivakantie met vader Arien, Elianne en Isa. Vol belangstelling keken ze naar
hun oma Bongerd en Henry vertelde over de betekenis van de bloemen in het
symbolisch familiebloemstuk. Kijk die ene mooie anjer is oom Wim en die iets
kleinere ben ik en kijk die langere is opa Ben en Dat rode is haar spirit,
zei Isa die goed onthouden had wat ik erover vertelde. De dominee las een
gedicht voor en dankte met ons. Daarna vertelde hij dat hij soms alleen maar met
moeder zong als hij haar opzocht. Een wat dieper gesprek was niet meer mogelijk.
Eens had hij haar een gedicht voorgelezen over wat er zou kunnen zijn na dit
leven. Ze had als antwoord het bekende lied ingezet: Ik zie een poort wijd open
staan, waardoor het licht komt stromen Het had hem geraakt. Later wachtte
hij ons beneden op om afscheid te nemen en ons sterkte te wensen voor de dag van
morgen. Toen we weer bij het huis aan de Dorpsweg waren kwam ook Piet net aan
na een lange reis. Hij zal in zijn voormalig ouderlijk huis logeren bij Ben en
Niesje en zo morgen erbij zijn als we samen moeder naar haar laatste rustplaats
zullen brengen.
Er gebeuren soms heel nare ongelukken, verkeersongelukken
of zoals met de drie meisjes die het slachtoffer waren van koolstofmonoxide.
Vreselijk, maar wanneer je ze zelf niet kent leef je gewoon door. Vandaag waren
we bij Johan en Joke, Joke die twee van haar broers verloor door een dolle
stier. Wat een verdriet. Vanavond was er gelegenheid om je medeleven te tonen
en afscheid te nemen van de beide broers die op alle verjaardagen van Joke en
Johan van de partij waren. Samen met Ben en Diny gingen we er al op tijd heen.
We moesten immers nog terug.
De condoleancegelegenheid was tot in de puntjes
voorbereid, mede met de burenhulp die hier in de Achterhoek zon grote rol
speelt: plaatsen waar je kon parkeren, de route door het huis langs de beide
broers in het oorspronkelijk ouderlijk huis en langs de familie. Daarna naar
een bijgebouwtje waar je kon tekenen. Wat een mensen, honderden En overal waren
glazen met lichtjes die de te volgen route op het erf aangaven en in de vorm
van een paar harten. Eigenlijk is het
nog steeds niet te bevatten. Maandag is de afscheidsdienst in de Remigiuskerk
in Hengelo Gld met aansluitend de begrafenis. Bijzonder was het dat ondanks hun
grote verdriet wij ook gecondoleerd werden met het overlijden van moeder van
der Kolk.
Hoe komt het toch dat jullie met zn allen op een officiële foto van een
fotograaf staan. Daarvoor is er alleen de trouwfoto van je ouders en een
verdwaalde van je vader en moeder naast de fiets met twee jongens waarvan we nog
niet weten of het Piet en Henry, Henry en Ben of zoals Wim denkt hij en Ben
zijn. En dat is het dan., zo vroeg ik Wim pas. Na die tijd, de tijd van de
jeugdclubs, een enkele foto van een schoolreisje, komt er wat meer schot in. Wim
heeft intussen zelf een fototoestel. En dat is het. Wim ging varen... aan de
dikke knopen zie ik dat hij zijn uniformjasje aanheeft en ik denk dat moeder van
der Kolk dat een reden vond om een gezamenlijke foto te willen hebben. Toen deze
foto genomen werd is het intussen 1958, twee jaar na het overlijden van vader
Gerard. Ik heb uit die tijd twee verhalen onthouden. Een van de eerste
zomers werden ze uitgenodigd door een broer van moeder die in Borculo les gaf
aan de Mulo. Op de fiets gingen ze er heen. Vlak voor Borculo viel moeder zo
ongelukkig dat ze van onder tot boven onder de schaafwonden zat. Het grind zat
er in. Voor haar werd het een weekje van broodnodige rust daar bij broer Gerard
en schoonzus Riek. De jongens is vooral bijgebleven dat op een keer oom Gerard
lollig wou zijn en bij iedereen een stokje op het bord had gelegd. Toen konden
ze op een houtje bijten. De jongens konden het niet waarderen. Er was die
eerste twee jaar nog geen weduwenpensioen en dat was geweldig aanpakken voor
moeder èn haar jongens. Ze verzorgden eens een weekend lang een soort kerkelijke
cursus of vergadering. Iedereen hielp mee. Zelfs Henry die in die tijd door zijn
neven Kees werd genoemd vanwege zijn witte bos haar, ging de mensen langs met
rollen pepermunt en ander lekkers en omdat hij een van die dagen jarig was,
mocht hij met de pet rond. Als iemand er over begon, zo onder het eten, gingen
ze allemaal enthousiast mee vertellen. Het was een hele klus geweest maar ze
hadden héél goed verdiend. Verder kregen ze vaak kleren van vrienden die
geschikt waren. Zo heeft Wim jarenlang de plus four, ook een drollenvanger
genoemd, van dokter van Haeringen gedragen. Hij fungeerde bij hen ook wel als
oppas, nee niet voor de kinderen maar voor spoedgevallen die belden of aan de
deur kwamen. Ondanks de moeilijke tijd bleef moeder opgewekt doorgaan en de band
met haar jongens was dan ook bijzonder hecht.
Het huis aan de Dorpsweg 4 was oorspronkelijk van opa Hendrik van der Kolk.
Het linker stuk nam ome Anton over die concierge van de naastliggende van
Heemstraschool was. Het rechter stuk kwam op naam van vader Gerard van der Kolk.
Alleen was dat deel verhuurd aan een onderwijzeres van de van Heemstraschool.
Het gezin woonde toen aan de Gasthuissteeg op een bovenwoning met balcon.
Inderdaad het balcon waar Piet en Wim om de beurt Ben aan hun armen naar beneden
lieten hangen om te zien wie dat het langste volhield. Von ie dat niet
griezelig, vroeg ik Ben eens, zon ende boven de grond. Ach, zei Ben die ook
toen al een behoorlijk sterke bril nodig had, Ik zag de grond gien iens en Piet
zei dat r mien niks gebeuren kon en dat geleuven ik grif. Toen de juf
uiteindelijk de huur van hun huis aan de Dorpsweg opzegde werd het tijd om te
verhuizen. Alleen heeft vader van der Kolk dat net niet meer meegemaakt. Dat
laatste jaar was hij zo ziek dat huisarts van Haeringen elke morgen voor de
kinderen naar school gingen langskwam, hij bleek een goede vriend des huizes te
zijn. Hij durfde zelfs in de pannen te kijken of er nog wel genoeg vlees
voorradig was. Vader van der Kolk hield niet van poespas, ook niet wat
betreft zijn graf. Er moest geen steen op en wilde ook niet dat ze bloemen
gingen brengen. Die zet ie thuus maor op taofel, dan heb ie dr allemaole wat
an, zei hij. Ben is pas nog gaan kijken of hij het graf terug kon vinden, maar
het bleef bij: hier ongeveer. Toch is er nog plek in dit graf om ook moeder van
der Kolk te kunnen begraven. Moeder hield ook niet van poespas, maar toch
heb ik een bloemstuk gemaakt met een paar witte rozen in het midden( vader,
moeder), vier lichtgroene anjers er omheen( de vier jongens), verder veel witte
bloemetjes met groene hartjes( klein en achterkleinkinderen). Er omheen en
ertussen veel groene klimop ( trouw) en ander groen met in het midden rechtop
een oude wat kromme tak ( oud en krachtig). Toch miste ik iets dat de spirit
van moeder van der Kolk weergaf en probeerde dat weer te geven met wat takjes
rode kornoelje. Niesje zorgt straks voor een hele mooie bos bloemen voor in
de kerk, die later naar de Binnenplaats van de Bongerd gebracht zal
worden.
Moeder in de outfit bij het koffieschenken. Hier in de achtertuin die toen
nog groot en groentetuin was en door opa Barink bijgehouden werd.
Wat
komen er veel herinneringen boven wanneer je met elkaar aan het voorbereiden
bent voor een begrafenis. De dominee kende moeder van der Kolk alleen van haar
laatste jaren en dan ineens begint het. Wim en Ben struikelden bijna over de
woorden hoe ze vroeger aan de Gasthuiskamp woonden en dat Wim al op 12 jaar
wist dat hij zijn vader ging verliezen en hoe moeder alles aanpakte om aan geld
te komen voor haar opgroeiend gezin. Kranten bezorgen, kosteres van de kerk,
verzorgen van maaltijden voor vergaderingen, koffie en thee verkopen, oppasser
bij de speeltuin en op Koninginnedag, wanneer de muziekkorpsen s morgens vroeg
Hattem rondgingen, het verzorgen van een stevig bakje koffie op Dorpsweg 4. Ben
vertelde nog heel beeldend, zoals hij alleen dat kan doen, hoe het Sanhedrin-
dominee met ouderlingen en diakenen- bij hen thuis vertrok naar de kerk terwijl
de kinderen van een pepermuntje voorzien werden. Hoe ze later naar de nieuwe
kerk waar nog geen keukentje in zat, s avonds de zware kan met koffie en kopjes
naar toe bracht voor de vergaderingen, toch 100 meter. Hoe ze een keer viel . De
jongens hielpen overal aan mee en voor het schoonmaken van de kerk was haar
vriendin en trouwe hulp tante Gees er altijd bij. Dat waren er twee bij elkaar,
er werd wat afgelachen in 'Gods Huis'. Moeder kreeg in die voor haar zo
zware tijd vaak kleding van een van de juffen van de van Heemstraschool die
hetzelfde postuur had als zij. Toen ze een keer met haar fiets met pakken koffie
bij een vast adresje kwam, kreeg ze te horen: Nee ik hoeve gien koffie meer. Ie
hebt et niet neudig. Ie hebt mooiere klere as ik. Moeder antwoordde dan
alleen: Dan gao ik toch weer een deurtje wieter. Nee klagen was ook niet haar
ding. As klagen hielp, dan begon ik dr vandage nog mee, placht ze te zeggen.
De dominee kreeg zo een eerste indruk en vrijdag wordt de kerkdienst zelf verder
besproken. Zondagmiddag is er nog wel in zeer kleine kring een afscheid op
omas kamer dat door de dominee begeleid wordt, wat persoonlijker dan maandag
wanneer er veel meer bij zullen zijn.
Moeder van der Kolk was er op mijn 65e verjaardag in 2008 nog
bij.
Alles op één dag Net het tragische gebeuren van gisteravond, wordt
Judiths vader vandaag 80 jaar. Iedereen is uitgenodigd. Hoogtepunten en
dieptepunten allemaal tegelijk. We willen ons net aan gaan kleden voor de
jarige, komt er een telefoontje van de Bongerd, het zorgcentrum waar moeder van
der Kolk al sinds haar 90e woont. Moeder is niet goed geworden en of wij willen
komen. Even later zitten we al in de auto en krijgen onderweg al te horen dat
ze is overleden, zomaar ingeslapen. Net nog een rondje gemaakt achter de
rollator, even in de stoel en weg was ze. Tegen 5 uur zijn we op haar kamer waar
Ben en Niesje al zijn met Gerard en Paul Sietse. Henry in Canada en Piet in
Frankrijk zijn al gebeld. Moeder ligt in haar bed en als de dame van De
Laatste Eer komt wordt ze door haar en Niesje afgelegd en in een van haar
mooie pakjes gekleed. Intussen bezoeken wij haar vroegere buurvrouw Stobbink,
die ook in de Bongerd woont om haar over moeder te vertellen. Ach , zei die
met tranen in de ogen ,ze neumen mie altied Wiechien. De uitvaartverzorger
Henniphof (echt een naam van hier) blijkt de vader van de Henniphof uit het
schoolbestuur dat mij indertijd benoemde als juf op de van Heemstraschool, bijns
50 jaar geleden. Er moet gelijk alles geregeld worden: kist, rouwbrief,
graf, gemeentehuis, kerk, dominee, koster, bloemen. Al was ze 98, moeder wilde
nooit over de dood praten. Laow et noe maor aover de laevenden hebbn, had ze
gisteren nog gezegd tegen Ben toen er over iemand gepraat werd die overleden
was. Morgen gaan we opnieuw naar Hattem om samen met de dominee de
afscheidsdienst te bespreken. Een ding weten we al zeker... er zal flink
gezongen moeten worden want daar hield ze van.
Dagblad van het Noorden, 3 januari 2012. Na dit bericht kun je alleen
maar verslagen zijn en met de familie meeleven. Dit overkwam Hendrik en
Hendrikus, de beide oudste broers van ons schoonzusje Joke op de boerderij waar
ook zij opgroeide.
Verdorie ik heb helemaole gien stemme meer aover.We zaten gistermorgen in de kerk en Wim kon niet zo voluit gaan als anders. Dat kump van die smerige rook in de Rietlanden man.. man wat een geknap. Ik heb nergens last van. Dan had je er ook niet midden tussen moeten gaan staan, vind ik. Hij wilde nooit aan het vuurwerk, nou ja vooruit toen de kinderen thuis waren streek hij over zijn hart en kwam er elk jaar een kinderpakketje dat ze samen gingen kopen. En nu stond hij midden tussen het knalwerk. We waren de laatste avond van het jaar bij de Kuifmezen op bezoek met wat appelflappen en klonken samen op een gezond en heel gelukkig 2012. Rick was er ook bij en moest natuurlijk ook in die kruitdampen net als Gerhard en Robin. Toen het geknal wat minder werd gingen we op huis aan en naar de rust. Vandaag doen we rustig aan en gaan nieuwjaar wensen bij onze buren. We hoeven eigenlijk geen eten meer. Ik heb nog een pannetje soep á la José en een lekkere beenham en daar hebben we succes mee bij Mark, Jennifer en Eva als die langskomen met Queeny. Ze hadden eer ingelegd met Queeny op het adres waar een soort buurtfeest werd gehouden deze oudjaarsdag. Die had een goede invloed gehad op een paar drukke honden. Mark had zelfs een soort Ceasar rol toebedeeld gekregen. Eén hond van de gasten was getraind met brokjes als beloning, maar dat werkte blijkbaar averechts ( of ze waren niet consequent genoeg). Met een paar rukjes aan de ketting had Mark wel succes. En zo is die eerste dag van het nieuwe jaar alweer voorbij. Het regent hier verschrikkelijk en ik hoor net van Anda dat in Zuid- Frankrijk de zon schijnt. Geniet ervan!
We zijn al een paar dagen van plan om eens lekker te shoppen. Dat doen we altijd ergens tussen kerst en oud en nieuw. Gewoon gezellig even er uit in deze donkere dagen. Maar het is zo gek. s Morgens is het pas laat licht, helemaal als het zulk triestig en regenachtig weer is, en al vroeg weer donker. De ene keer doen we even de supermarkt en dan blijkt de post aan de deur te zijn geweest met een pakketje. Een dagje bezoek is erg leuk maar shoppen ga je dan ook niet. Dus morgen maar. Opnieuw laat wakker en het is zomaar oudjaarsdag. Frank en Tim komen ons helpen met de appelflappen. Ze brengen al kniepertjes mee, platte ronde wafels het jaar is uit. Op nieuwjaarsdag worden hier dezelfde wafels gegeten maar dan opgerold. Het jaar moet immers nog beginnen. Richting Groningen hebben ze nog een andere lekkernij: spekdikken, ronde wat dikkere koeken waar plakjes worst en stroop in verwerkt worden. Buurvrouw Geesje bakt die altijd. Maar ik hou het bij appelflappen, genoeg voor de hele familie. Het wordt een gezamenlijk project. Wim schilt de appels, snijdt ze in plakken van 1 cm. Tim roert de kaneel en suiker door elkaar op een bord. Frank zorgt dat de appelplakken aan beide kanten met het mengsel bedekt worden en dat ze mijn kant op komen. En ik bak. Tim zorgt weer voor de poedersuiker die er op mag. Om half een komt Anja de boys weer halen en drinken we samen een kop koffie mèt appelflap natuurlijk. En vanzelf nemen ze ook een schaal met flappen mee, eerlijk verdiend. Dan moet Wim eerst even op de bank want vanavond zal het ook niet vroeg zijn. De middag is al een eind op streek wanneer we op pad gaan. We komen niet verder dan Nieuw Dordrecht, want daar kan onze bon van de Winterprijs van de Postcodeloterij ingeruild worden voor biologische soep en een rookworst. Nee de winkels in Emmen hebben we niet gezien. Zo houden we nog geld over .
Heb je ze gezien de beide gezinnen
met 12 kinderen de laatste paar weken op de tv Ned. 1. Niet te geloven! Maar
beide gezinnen hebben geluk. Er is harmonie en liefde. Niet dat ik 12 kinderen
als ideaal stel. Dat was bij mij nooit goed gegaan. Ik ben niet zon
organisator, eerder een wat chaotisch typje. Toen de Mark bijna naar de
kleuterschool zou en ik over een leeg huis begon sprak Wim zn veto uit en dat
was maar goed ook. Mama heeft ook nooit zon hoge dunk gehad van mijn
huishoudelijke capaciteiten, zo vertelde tante Hermien me later, maar we hebben
ons gered en nog steeds doen we veel dingen samen. Ik sop de vensterbanken en
maak ze leeg. Wim wast de ramen binnen en buiten en ik pak de boel in. Wim kookt
tegenwoordig vaak en ik stofzuig de boel. Mama had slechte ervaringen met
bevallingen. Net als haar zussen en ook opoe kreeg zij een doodgeboren kindje.
Ze waarschuwde ons dan ook met de verzuchting: Kinder kriegen.. foi foi Ie
staot met een been in het graf. Leuk is het om dat als dochter te horen! Of ze
beklaagde familielid of buurvrouw die met de zesde dag na de bevalling al weer
onder de koe zat om te melken. Zij had het geluk dat opoe met vaste hand en geklopte eitjes
met cognac er voor zorgde dat zij weer goed herstelde. In deze tijd met
kraamhulp en ziekenhuisbevallingen is alles anders. De jonge vaders hebben
ouderschapsverlof waardoor ze een papadag hebben. Sommige moedertjes krijgen
een cadeau van hun echtgenoot voor de doorstane smarten, een mooi horloge,
armband of collier. Wim was meer de praktische, meer van het opoe Bijenhof-
soort. Hij kocht meteen de eerste dag een dikke biefstuk van een half pond voor
mij èn een fles Pleegzuster Bloedwijn.
'Tussen Kunst en Kitsch' kwam deze week uit Ostende. Vanuit Nederland waren er mensen met hun spullen gekomen maar net zoveel uit Vlaanderen zo te horen. Mooie taal. Eén dame had het over haar floppertje die ze weer in de tas had, maar ik zag een mooie Tiffany broche voorbij komen die 3000 euro waard was. Veel van de spullen die getoond werden vonden de eigenaars zelf lang niet altijd mooi, maar ze glommen als ze flink wat waard bleken te zijn. Wij hebben niet veel van waarde in geld in huis. Het enige wat echt waardevol was op de Boomgaard was de oude Zaanse klok uit 1649, een erfstuk uit de familie van pa. Hij had het gewoon achter op de bagagedrager meegebracht van de boerderij op het Medler. Er bleek in de jaren 70 belangstelling voor te zijn en toen er ineens zomaar een vremde kearl in de kamer had gestaan om naar de klok te kijken, besloot pa het bod van 10000 gulden te incasseren, dat hem geboden was, voor die klok op een gegeven moment verdwenen zou zijn. Er kwam een aardige Franse klok voor in de plaats, mama kreeg een gouden horloge en wij kregen alle vier een bedrag.
Wat een mooie ring heb jij, zegt Sascha. Ik ben helemaal perplex. Zulke dingen hoor ik nooit meer. De tijd dat ik Eva uit school haalde ligt ook al weer een tijdje achter ons. Die zei ook wel eens iets over een mooie broek of trui. Jongens valt zoiets nooit op. Berend en José zijn er met hun beide kinderen Sascha en Olaf. Al snel zijn ze samen bezig met blokken en autos uit de kist. En Sascha wil best even op schoot en ook wel een spelletje spelen. We bekijken samen alle dieren van het dierenkwartet. De kameel vindt ze erg interessant. De vogels bekijken we, het koolmeesje en het roodborstje. Dan komen we bij de vlinders. Dagpauwoog, koninginnepage . ze ziet er de rups bij. Ja, daar komt die mooie vlinder uit, vertel ik haar. Ik denk een vijfjarige maar niet het hele proces uit de doeken te doen. Maar ik word meteen gecorrigeerd. Nee hoor, eerst komt nog de cocon, zegt deze kleine. Deze kinderen krijgen al jong onderricht over de natuur. Ik herinner me dat Berend ooit bij een vogelclubje was. We blijven meteen op de hoogte van de deugden en ondeugden van Josca. De deugden wist ik al:'Perfecte hond, luustert zo goed hè!' !Maar na de kerstmaaltijd in huize Wagenvoort was er van de overgebleven supertoetje met veel slagroom niets meer over nadat Josca dat ontdekt had onder de veranda. Tja... Ach het is gezellig om neef Berend met zijn gezin hier te hebben. Ze zijn al bij Rick geweest en die heeft ze, zij het met een omweg, de weg gewezen naar hier. Leuk is het dat Gerhard, Judith en Robin ook even aan komen en dat ze heel even Mark zien die Queeny op komt halen. Dan worden ook zij bepaald bij het onverwachte en soms harde werkelijkheid in het leven. Berend moet redelijk vroeg weer weg om op tijd een condoleancebezoek af te leggen. De vrouw van een sportcollega is overleden.
Er is een link voor de lekkere en gezonde recepten van José bij de website van Berend z'n www.herbergpv.nl met alles over zonnecollectoren en zorg voor het milieu. Wanneer je op www.jose.herbergpv.nl klikt kun je meegenieten. Die eerste, de groenselderijsoep, ga ik meteen proberen.
Deze winter zijn we weer even zonder schapen. Schapenman Rob heeft de vijf Drentse heideschapen opgehaald. Ze gingen eerst in de ponystal en daarna één voor één er uitgehaald, de pedicure verzorgd en kregen door zn grote hulp een anti- wormmiddel toegediend. Dan pas gingen ze in de aanhanger. De bedoeling is dat ze tot eind februari bij een boer mogen lopen. Daarna krijgen we een aantal Schoonebeker ooien weer hier. Ze mogen hier aflammeren. Dat doen ze blijkbaar gemakkelijk en gewoon buiten. Maar wij hebben natuurlijk nog wel een stal achter de hand. Ik vroeg Rob wat hij deed wanneer er een moederloos -, verstoten lam of een drieling werd geboren. Die zet ik meteen op Marktplaats, zei hij. Gratis af te halen Daar heb ik geen tijd voor. Doe dat maar niet meer. Als je even belt haal ik hem wel op. En zo gaat het gebeuren. Ik hoop niet op teveel, Rob ook niet, want een flessenlam bij Drentse heideschapen wordt nooit zo goed als een lam bij de moeder en daar gaat Rob ook niet verder mee fokken. Nee jij hoeft ze niet te halen die breng ik je, was het antwoord op mijn voorstel.
Soms kan één woordje je ontroeren. Soms zo intens dat je even een traan niet kunt tegenhouden. Ken je dat? Mijn eigen website bestaat nu iets meer dan vier jaar maar daarvoor had ik al wat uitgeprobeerd op dit seniorennet. En dan ga je ook de sites van anderen bekijken. Toch wat nieuwsgierig Er waren interessante bij met veel reiservaringen, leuke met grappige dingen, maar ook echte, recht uit het hart. Ik reageerde af en toe eens en kwam zo in contact met een gelijkgestemde. Toen we een paar jaar terug op doorreis naar Normandie waren samen met Rick, stelde ik haar voor om ergens bij onze stop in België een kopje koffie samen te gaan drinken. Dat is gebeurd en hoe! We hebben een hele dag samen doorgebracht, niet alleen op dat terrasje, maar ook op de camping en naderhand met een museumbezoek en flensjes na. We wandelden door het dorpsbos en praatten met elkaar of we elkaar al jaren kenden. Rick vond het allemaal prima en genoot mee. We hebben elkaar later, opnieuw tijdens een tripje, weer gezien en heeft ze ons haar Brugge getoond, het stadje waar ze zoveel goede herinneringen aan heeft. We zwierven van het ene terrasje naar het andere en intussen vertelde ze veel van de geschiedenis van Brugge, ook háár geschiedenis. Het was een prachtige dag. Nee we hebben elkaar nu al een hele tijd niet meer gezien maar hebben af en toe mail- en zoals nu contact per post met de feestdagen. Zonet kregen we haar kaart binnen met heel veel goede wensen, maar wat stond er op de adreskant? Hetty en Wim van der Kolk en Rick.