Het moet verschrikkelijk zijn om alleen achter te blijven als je levenspartner wegvalt, na vele jaren samen alles te hebben gedeeld in vreugde en soms ook tegenspoed. Uw kinderen zijn het huis uit, U bent alleen om alles te doen. Vroeger had ieder zijn taken, hij den hof, uzelf binnen huis, hij liep dan eens binnen voor een koffie en een babbel. Als ge nu dan eens zin hebt om niets te doen, blijft alles staan. Je kinderen helpen je wel, maar die hebben ook hun gezin.

Nu zit U alleen aan tafel, zonder babbel, wat starend in de hof, je voelt je eenzaam. U hebt niets te kort, alleen liefde mist U, het huis is afbetaald en U hebt wat geld. Je hebt wel vrienden en vriendinnen, maar dat thuiskomen ‘s avonds in dat veel te grote huis is nog het ergste. U wordt wel uitgenodigd op feestjes, maar U voelt zich niet lekker als ge naar huis gaat. Men geeft U drie dikke zoenen en weer bent U alleen. Vroeger kon ge uw man al eens verwensen, nu denkt U: was hij maar hier om in slaap te vallen in zijn armen.

Maar U bent nog mooi en na jaren denkt U wel eens aan een andere man, en aan seks. Getrouwde mannen genoeg die zin hebben in een avonduurtje, maar dat is geen oplossing, toch niet voor lang. Nog iemand anders nemen, op uw leeftijd? In het begin lijkt dat aangenaam, maar ze brengen ook hun kwalen mee, en doen niets anders dan zeggen hoe goed ze wel zijn, en het gevoel uw eigen goesting te kunnen doen geeft U toch vrijheid.

Onlangs zei een man die ook zijn vrouw al jaren had verloren: “Een vrouw is welkom maar zonder valies, alleen met haar handtas. We praten en eten wat, we laten ons eens goed gaan, meer moet dat voor mij niet meer zijn en dan is het tot de volgende keer.” Een vrouw zei: “Ik heb een LAT relatie, ‘living apart together’, ofwel een WOB relatie, Wippen Ontbijten en Buiten. Het is geen vastigheid, maar mijn kinderen willen niet dat ik iemand in huis neem. Ze hebben er geen zaken mee, maar ze laten het toch maar mooi uitschijnen.”

Zomaar een vriend hebben als vrouw en een vriendin hebben als man, kan dat niet? Een soulmate die niet belust op seks, die naar je kan luisteren in wanhopige dagen, waar je gewoon alles tegen kunt zeggen, en waarbij je uw gsm eens kunt nemen en bellen als het echt niet meer gaat, zou dat geen verschil maken in je eenzaamheid? Gewoon doen waar je zin in hebt, lachen en alles op je laten afkomen en genieten van het leven zal nog het beste zijn, hopelijk in alle gezondheid.

Tot gauw rocor

21-03-2009 om 10:53 geschreven door Rocor

Nen hond bijvoorbeeld? Ik moet uitzien wat ik schrijf, dat ligt zo gevoelig voor mensen die van dieren houden. Zelf heb ik altijd dieren gehad, zeker als de kinderen nog thuis waren. Hoe bizar het ook klinkt, soms hoor ik zeggen: “Als ik ooit alleen kom te staan dan schaf ik mij een hondje aan”, gezegd van vrouwen, oudere natuurlijk.

U weet niet waar u aan begint, zo een mormel dat jankt, dat doet zijn behoefte in huis, moet overal mee, moet op U schoot en soms in je bed, loopt altijd achter je gat. U kunt niet meer op reis, U mag niet meer in het restaurant, alles hangt vol haren. Maar … De voordelen, de vriendschap die u er van krijgt, zo een beestje kan U op den duur niet meer missen. U praat ertegen, het gevoel dat U niet alleen bent, U kunt terug voor iets zorgen, het vlijt zich tegen U aan, als ge er aan begint is het niet meer te missen.

Onlangs waren we op een receptie. Er was ook een zaakvoerder met enkele medewerksters, bij een van de jonge dames hing een tas om haar hals met een opening bovenaan, waar een honden kopje uitstak, een Chihuahua. “Het gaat altijd met mij mee”, zei ze. “Overal, maar dan ook overal.” “Ook op de zaak?”, vroeg haar baas. “Jaja”, zei ze, hij had het nog nooit gemerkt, het beestje weegt 1 kilo en kan in je binnenzak.

Een poes dan, die heeft een vrije loop en is misschien makkelijker. Dat zeurt niet zo en daar hebt ge ook vriendschap van. Vroeger deden die hun boodschap buiten in de hof, nu moet dat in een bak in huis zijn, vies vind ik dat. Dat komt ook op je schoot liggen en spint dan, zalig genietend van je lichaamswarmte.

Ik griezel er nu nog van, we waren op vakantie in een warm land en liepen op het strand. Het was er druk, een mevrouw wandelde er met haar piepklein hondje, het liep los zonder lisje. Plots komen er twee verwaarloosde hele grote smerige honden afgelopen, iedereen was er bang van, die nemen dat klein beestje in hun muil en scheuren dat diertje in stukken voor de ogen van die vrouw en honderden omstanders. Ik nam een stok die er lag van een strandzeil en ging er op af, de moordenaars keerden zich razend naar mij om, en met bloed en de overschot van dat kleine beestje in hun muil. Ik vond mijzelf laf, maar niemand hielp en met korte broek en op blote voeten in een vreemd land op vakantie… Ik moest achteruit, ik ben er nu nog niet goed van na al die jaren. Die mevrouw was in alle staten en schold iedereen uit voor lafaards. Ik kreeg een klein knikje als dank, ik weet niet waarom. Haar hondje was dood en in stukken gescheurd.

Toen kwam de politie, de honden werden gevangen met een net en afgevoerd, ik vertel dat verhaal nu nog aan iedereen. Dat was zo angstaanjagend, ik krijg er nu nog kippenvel van. Ik heb het overschot van haar beestje in een plastiek zak gedaan. Het bandje rond zijn hals was in twee gebeten, het kopje lag ernaast en heb het zakje neven de hysterisch wenende vrouw gezet. Ze keek niet op, ik voelde mij beschaamd en laf, ik had teveel aan zelfbehoud gedacht, moest ik sneller gereageerd hebben dan had het hondje misschien nog een kans gehad? Mijn gedachten werden gans die vakantie overschaduwd door dat voorval. Zelfs als ik er nu nog aan denk ben ik er nog niet goed van.

Tot gauw

rocor

14-03-2009 om 11:48 geschreven door Rocor

Dat is een naam die men niet meer hoort en ik vind die mooi, zoals Ward, Leon, Louis, ook Karel en Petrus zijn nu terug in. Ik kan de namen van tegenwoordig bijna niet meer uitspreken. Wie bepaalt die namen eigenlijk,een mooie man of vrouw of een sportman wiens voornaam gebruikt wordt, ik weet het niet. En als pasgeborene kunt ge niet kiezen, dat is het hem juist. Je zit er gans je leven mee opgeschept met of tegen je goesting.

Vroeger werden bijna alle namen afgekort, Edward werd Ward, Maria werd Mieken, Andre werd Rik, Filomiene werd Mien, Albert werd Bert, Emiel werd Miel, Godelieve werd Lieve, Marleen werd Leen. Ik vind die verklein namen wel lief. Ik had zelfs een tante Maans, van Clemans. De tijd dat men Melanie, of Corduul, Eulalie, Bernard of Serafien of Esmeralda noemde is voorbij, maar ge weet dat toch maar nooit. Misschien komt dat ooit nog terug. Pelagi is onlangs overleden, ze was 102 jaar. Ik denk: zo een 60 à 70 jaar terug had iedereen volgens mij een bijnaam die betrekking had op een misstapje, of op zijn uiterlijk. Of men je ermee kwetste daar hield men geen rekening mee. U werd geboren met een bochel? Gans U leven noemde men U DEN BULT. Of had u platvoeten, of zag wat scheel, of je haar was ros. Wreed hé.

Soms waren er grappige namen bij. Iemand was ‘Peer den natten’ omdat hij dronken in een sloot kopje onder ging en zo de herberg binnen strompelde. ‘Fiel de leugenaar’ werd steeds betrapt op leugens, als iemand zijn officiële naam vroeg, zei hij: “Fiel de leugenaar, Mijnheer!” ‘Lange Stien’ was twee meter en tien. Iemand was ‘de dochter van poepejeanne’. U raad het al, haar moeder had een kont om U tegen te zeggen. ‘De floeren’ ging met zijn velours broek slapen, ge kon er soep van koken.

‘Lie kak’ nam het niet te nauw met hygiëne. ‘Kromme Hema’ kon geen varken tegenhouden, het kon tussen haar benen weglopen. Voor ‘Martin de kiekendief’ moest ge U kippen bij je in huis nemen of U kwam tweede. ‘Bavo den tootentrekker’ deed zijn bijnaam alle eer aan, ‘den Tjeef’ alias ‘de vuile muil’ was een gemene achterbakse zeveraar die geen vrienden had.

‘De losse Pol’ was bij de vrouwen heel erg gekend. ‘De snuiten kuiser’, ofwel ‘de gazet’ was natuurlijk kapper. Er zijn veel ouders die er op staan dat de naam van hun kinderen correct wordt uitgesproken, zoals Isabelle, Frederik, Katrina. Ook een dubbele voornaam vind ik mooi, Marie Isabelle bijvoorbeeld.

Yo de mannen!

tot gauw

rocor

06-03-2009 om 13:00 geschreven door Rocor

Ik was in een verkaveling waar ongeveer 50 huizen stonden, met nog heel veel woningen in opbouw. Het was een gewone week, werkdag. Ik zie dat graag hoe mensen bouwen, al die verschillende stijlen, verschillende keuzen van baksteen, mooi verwerkt met arduin. Smalle ramen, schuiframen, soms bogen erin, af en toe een volledig rond raampje, allemaal in materialen die weinig onderhoud vragen, mooie dakpannen. Stijlvolle voordeur met inkijk in glas. Veranda’s die uitnodigend een overzicht bieden aan het tuinhuis en winterharde planten gemengd met bloemen voor ieder seizoen, en een gazon voor de kinderen, ingezaaid met sportgras.

De omheining in weerbestendig materiaal, een hek voor de veiligheid. Nu was de verkaveling nog een puinhoop, rondom de onafgewerkte woningen kon men nog van de ene hoop zand naar de andere springen, de afgewerkte huizen daarentegen zagen er prachtig uit. Wij Belgen kunnen toch wat hé.

Wat me opviel, ik zag geen bouwvakkers, nochtans een gewone werkdag. Toen ik aan iemand vroeg hoe dat kwam, zei de man: “Kom eens in het weekend, dan zult U wat zien!” Wat bleek, veel van die mensen bouwden hun woning zelf. Toen ik vroeg of iedereen dan kan bouwen en metsen, zei die man: “Ze hebben allemaal een cursus metsen gevolgd en zie het resultaat, in het begin wat haperend, maar nu, ongelooflijk toch! En hun vrouwen helpen mee.”

Ze deden er veel langer over, maar het resultaat moest er zijn, en ze verdienden geld, anders was bouwen in deze tijd niet meer mogelijk, zeiden ze, toch niet voor ons. Er waren zelfs handige doe-het-zelvers bij die zich waagden om een dak te timmeren en pannen te leggen. Bij de binnen afwerk zijn er momenteel allerhande zelfbouw pakketten te verkrijgen om zelf loodgieterij, verwarming en elektriciteit te leggen. Wij Vlamingen zijn ongelooflijke werkers en dat huisje, tuintje is voor ons belangrijk. Het goede gevoel van het zelf te hebben gedaan geeft toch een bijzondere meerwaarde aan je huis.

U kunt niet alles zelf doen dat weet ik wel, daar zijn vakmensen voor, zoals pleisteraars en chape-leggers. En die zijn dan zeker nodig. Op ons bouwen mogen we terecht fier zijn, je ziet dat nergens ter wereld. Ik durf bijna zeggen: we zijn de beste.

Werk ze 

rocor

tot gauw

27-02-2009 om 17:33 geschreven door Rocor

Ze is 85 jaar geworden, ze komt er niet alleen goed voor, maar ze ziet en nog mooi uit, bijna geen rimpels. Ze loopt nog goed rechtop, en wat ze hebben moet als vrouw is nog steeds aanwezig, kortom, men maakt zulke vrouwen niet meer. Ze laat de kaas niet van haar brood eten, ze heeft een uitgesproken mening, u kunt ze maar best te vriend hebben, want als vijand bent u nog niet aan de vroege patatjes. Ze moet niet achter haar woorden zoeken, en ze noemt u een snotneus die nog niet droog achter zijn oren is als je met haar in discussie gaat.

Ja man, 85 jaar, ge zou het niet zeggen. Vroeger zei men: ‘Het is er een om gendarmen uit te kweken’, echt waar. Ze heeft vijf kinderen gehad die nog steeds naar haar luisteren, en ze is nog heel goed mee met haar tijd. Ze lacht en heeft plezier, een mop is haar niet vreemd, zelfs een tikkeltje pikant kan, en ze heeft dan leute en zegt dan: “Hoe durft ge!” Maar bovenal is het een moeder, die niets anders voor ogen had dan van haar kinderen goede mensen te maken, die steeds voor ze klaarstond en in haar leven heel hard gewerkt heeft. Ze was steeds streng, maar rechtvaardig. Ze draagt geen stola of haute couture, maar een voorschoot.

Het is mijn maatje, ik loop haar deur niet plat, maar nu ze 85 jaar geworden is hebben mijn vrouw en ik haar bloemen gebracht. Ze zag er ongelooflijk goed uit. Ze heeft dat lieve, dat pure, dat aparte, dat bezorgde, zoveel innerlijke schoonheid die haar glans geeft. Toen ik achter haar gezondheid vroeg, was blijkbaar alles oké. Alleen zei ze: “Ik kan zo goed niet meer schuren en dweilen en dat doet mijn zoon dan, ik ben beschaamd dat hij zoveel moet doen voor mij, het is zonde dat kind.” Dat kind wordt 57 jaar en hij houdt van zijn moeder en doet er alles voor.

Gelooft u dat nu? 85 jaar zijn en zich verveeld voelen als men haar helpt. Als dat geen trofee waard is, de moeder en grootmoeder van het jaar. Ze vernoemt nog alle dagen haar overleden man waarvan ze veel heeft gehouden en mist hem nog alle dagen. Ikzelf ben dankbaar zo iemand te kennen en mijn respect is groot, een moeder, een huisvrouw, die haar leven opgeofferd heeft voor haar kinderen.

Tot gauw rocor

21-02-2009 om 11:36 geschreven door Rocor

Ja, ik denk het wel en ik weet dat ik er zeker bij hoor. Oordeel nu zelf. Wij hadden niets in huis volgens mijn vrouw. Ik geloof dat niet, ze wilde uit eten gaan ja, dat was het. En mijn pensioen was juist gekomen, dus het kon. Op het dagmenu: hazenrug, wat ik graag eet, met warme groenten, kroketjes, een glas rood van het huis, met een koffie achteraan, wat wil je nog meer? Toch wel een ander gevoel op restaurant, ontspannen de mensen wat bespioneren, wat ze eten en hoe ze gekleed gaan, iedereen in goede stemming. Toen bracht men het eten, de hazenrug voor mij, en voor mijn vrouw steak saignant gebakken met frietjes en wat warme groenten.

Het zag er heerlijk uit, zeer mooi gepresenteerd. “Smakelijk”, zei ik. Mijn hazenrug bleek te koud te zijn, niet genoeg gebakken, wat nu? Gemengd met warme groeten zou het misschien nog gaan, toch maar de kelner roepen. “Excuseer mijnheer, maar mijn vlees is te koud.” De vriendelijke man zegt: “Geen probleem mijnheer, ik regel dat even!” Hij neemt mijn bord. Na een tijdje: “Alstublieft en sorry voor het ongemak.” Vlees perfect, mijn groenten ijskoud, heb het maar opgegeten met wat meer kroketten. Ben ik te verwend vraag ik mij af? Mijn vrouw had haar vlees saignant gevraagd, het was gans doorbakken. Het was mals, maar smakeloos. De vriendelijke kelner wilde het gaan wisselen, “laat maar”, zei mijn vrouw gefrustreerd.

Is dat moeilijk doen? Wat zou U doen? Niets zeggen en bordje leegeten? Tenslotte betaald u er toch voor, denk ik dan? Onze avond was door het hele gedoe wel wat verpest, de kelner was er ook door verveeld. Toen hij de rekening bracht verontschuldigde hij zich nogmaals en vroeg wat we wilden drinken voor het huis, attent toch.

Is dat verwend zijn? Of zijn we te veel gewoon denkt U? Of is het nooit meer goed?

Tot gauw 

rocor

13-02-2009 om 14:59 geschreven door Rocor

Over iemands daden of misdaden oordelen is zeker niet makkelijk, vooral als het gaat om erge feiten. En zeker voor assisen waar een volkse jury nodig is, die dan bestaat uit mensen uit alle lagen van de bevolking. Maar wat me wel heel erg stoort is het volgende: nu zouden er geen huisvrouwen mogen bijhoren in de jury. Die zijn niet geleerd, zegt men. Ik ben overtuigd dat die er zeker bijhoren, en dat die met gevoel kunnen oordelen over recht of onrecht, vooral als het over kinderen gaat zoals in Dendermonde. Dus omdat u niet geleerd bent, en dat vind ik al minachtend, bent u niet in staat om een rechtvaardig oordeel te vellen, u zou verschieten van onze moeders.

Onlangs gedurende een assisen zaak veranderden die geleerden van mening. Eerst was de dader ontoerekeningsbaar, in de loop van het proces dachten ze er anders over. Allee zeg, hebben die hun dossier gelezen? Ze zouden hun kuisvrouw er moeten bijroepen denk ik. In de erge gevallen waar moorden zijn begaan, begint men eerst te zoeken of de moordenaar in zijn jeugd genoeg kusjes van zijn moeder heeft gekregen, en of de vader wel aandacht heeft geschonken aan hun zoontje. Anders kan dat een reden zijn van zijn latere gedrag en om mensen dood te maken. Ook kan dat een gegronde reden zijn voor strafvermindering en kunt u vrij komen na een derde straf als u zich goed gedraagt in de bak, en met twee woorden spreekt.

Hoe kunnen die zich nog goed gedragen, na hun walgelijk gedrag? Want ze krijgen nog een kans in de maatschappij. Weet u wat? Als u kinderen dood voor ze volwassen zijn mogen ze van mij de doodstraf terug invoeren. En verder moeten ze er niet mee gaan, anders komen de geleerde mensen aandraven dat we onmensen zijn of barbaren. Blijf van kinderen en daarmee basta! Wat komen die terug doen in de maatschappij, terwijl de nabestaanden kapot gaan van levenslange droefheid? Ik kan mij het verdriet indenken van al die getroffen mensen in Dendermonde. Men is nu ook aan het uitzoeken of de dader niet gestoord was. Niemand kan die mensen troosten, ik ben er stil van als grootvader, dit is toch het ergste wat een mens kan overkomen, je kind verliezen.

Mijn medeleven.

Tot gauw 

rocor

08-02-2009 om 00:00 geschreven door Rocor