o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
06-08-2012
connie palmen
'- Op 1 oktober organiseren we in plaats van de geplande eerste bespreking van dit seizoen een Leeskringbijeenkomst op verplaatsing!
Afspraak om 19u stipt in het Kasteel van Gaasbeek waar we vooraf onder leiding van een gids een rondleiding krijgen op de tentoonstelling Sehnsucht. Aansluitend bespreken we, rond 20.30u, daar dan het laatste boek van Connie Palmen, Logboek van een onbarmhartig jaar. Dit gebeurt
uiteraard onder begeleiding van leeskringbegeleidster Ilse.
- Op 27 oktober zakt Connie Palmen, speciaal voor de leeskringen uit deregio, af naar onze contreien. Ze zal het hebben over haar laatste boek.
Waarschijnlijk zal dit doorgaan in De Cam in Gooik. Maar meer hierover later.'
dit bib-bericht vond ik een paar dagen geleden in mijn mailbox. een fantastisch vooruitzicht!
connie palmen: een schrijfster die ik tot nu toe eigenlijk een beetje links had laten liggen, omdat ik de heisa rondom haar persoon zo opgeklopt vond. een mediageil madammeke, die altijd maar boeken schreef over haar overleden echtgenoten, argh! wat een onderwerp...
maar nu ik, als trouw lid van de leesclub een boek* van haar moet lezen, ben ik er toch aan begonnen en .... ze kan subliem schrijven!
onmiddellijk verdere info over connie palmen opgeziocht en het valt geweldig mee: zij is zeker niet de eerste de beste (neerlandica en filosofe!).
in dit bericht wil ik onderstaande uitspraken van haar publi, uit een marathoninterview van de vpro, vrijdag 6 juli 2007.
"Maar wat u in de war brengt, is nu juist de aard van mijn spel"
Ik ben omringd door stomkoppen en onbenullen die geen idee hebben van wat literatuur is
"Ik vind het leven onder de mensen zwaar", zegt ze. Een familietrek:
"Wij in het gezin Palmen zijn allemaal zo snel verzadigd van mensen.
Naar buiten gaan is een rol spelen. Dat komt omdat ik voorkomend met
mensen omga," zegt ze, "ik heb een hekel aan het adagium van lekker
jezelf zijn. Dus ik hou mijn humeuren voor mezelf of voor intimi."
en deze citaten komen helemaal overeen met mijn huidig levensgevoel!
ik moet echt moeite doen om met 'mainstream mensen' te converseren, hoe lief en vriendelijk ze ook zijn.
heel vlug verveel ik mij....
wat nu?
* Connie Palmen, Logboek van een onbarmhartig jaar, Prometheus, Amsterdam, 2011
verjaardagen duren
bij mij wekenlang. op 30 juni werd ik 66. nog vier jaar te doen en ik ben
70. volgende week is me nog een cadeautje beloofd, maar ik laat mijn
vrienden breeddenkend toe nog tot einde 2012 cadeautjes te verzinnen!
tijd voor mij om
onwaardig ouder te worden. jaja, bij het schrijven
voel ik me schuimig, een fee, een feeks, een canaille.
zoals de dichteres in volgend gedicht (een verjaardagscadeau van mijn beste vriend jaak!)...
PULP
De
stadsdichteres viert een feestje.
Lampionnetjes
lichtelieren in haar tuin.
Haar
troon is een ebbenhouten zetel,
Op
de rugleuning brullen ivoren leeuwtjes.
Vanavond
draagt ze een leuk violet hoedje
Met
kleine zilveren draakjes.
Om
haar hals en schouders een donkerrode stola,
Gemaakt
uit echte struisvogelveren.
Haar
knalrode mond vormt een kusje
Dat
ze achteloos naar mij toewerpt,
Als
ik hartelijk gefeliciteerd zeg.
Met
een mauve oogopslag kijkt ze door mij heen.
Uit
haar zwembad, donkerblauw verlicht,
Duikt,
als de Aphrodite van Botticelli
In
een schelp op schuimend zilt,
Een
roodblonde jongeman op met een waterdicht horloge.
Dat
is mijn waterzoetje, lacht ze,
Als
hij druipend nat voorbijgaat,
Will
jij misschien wat drinken en eten?
Ik
heb kippenvlees en rijst met aardbeitjes.
Antonio,
haar kantige lijfwacht, grijnst onder zijn snor,
De
olijfkleurige held uit het zuiden,
Rolt
zijn harde spierballen onder het nauwe shirtje.
Zn
Smith & Wesson maakt een bobbel in zijn broek.
Ik
schenk haar rozen voor haar tuin
En
een stapel papier met een verhaal van mij,
Dat
ze misschien zou willen lezen
Wanneer
ze eens heel veel tijd heeft.
Haar
mening is gevraagd, haar taalmes vlijmscherp.
Ze
noemt zich de Schaduwvrouw,
Maar
vindt het leuk om af en toe
Een
Lief Okerkleurig Scharminkel te kunnen zijn.
Ze
is de Patti Smith van deze stad,
lalt
een stomdronken blondine,
een
beetje jaloers dat zij mijn verhaal heeft genomen
en
onder extra kaarslicht begint te lezen.
Nu
eerst ontdek ik Macuto uit Congo.
Hij
staat in een donker hoekje van de tuin.
Zwart
in zwart, met een grote waaier uit satijn
Verwent
hij zijn Dame met frisse lucht.
Daar
komt Isabelle, die zo lekker kookt,
En
mij op de wenk van de dichteres
Een
tropisch drankje brengt.
Haar
mooie borsten ruisen aan mij voorbij.
Prachtig,
zeg ik, en bedoel de kleur van het drankje
Isabelle
masseert mijn nek
En
wast mijn handen en gezicht
Met
vochtige, jasmijngeurende doekjes.
Ik
ben benieuwd wat je hier hebt geschreven.
De
Schaduwvrouw leest en zal erover zuchten:
Ook
op mijn verjaardag moet ik werken.
De
literatuur gaat altijd voor.
De
kaarsen zijn tenslotte opgebrand,
De
muziek wordt rustiger
En
eerste gasten gaan terug naar huis.
Een
jong paar kruipt onder een struik vandaan.
Soms
lacht ze, de Schaduwvrouw,
Met
haar potlood krabbelt ze kleine woordjes:
Minder kommas, kortere zinnen.
En
lekker veel schrappen.
Elke
bladzij die ze heeft gelezen,
Houdt
ze in de lucht, om te laten vallen,
En
weggewaaierd van Macuto
Krijgt
ieder blad haar stille zegen.
Ze
zweven in de tuin als witte platvogels.
Gasten
vangen hen en maken er papiervliegers van.
De
blonde griet springt ermee in het bassin,
Ze
kan alleen maar bootjes vouwen.
Na
een Bacardi, diverse wijnen en een cognac
Heeft
ze nog éen bladzijde in haar hand en zegt:
Mijn
chauffeur brengt jou even naar huis.
Ze
beweren dat hij een Bulgaar zonder rijbewijs is.
Ik
vind het een grote eer
Dat
ze zich zo om mij heeft erbarmd.
Als
ik ga, moet ze het nog even kwijt:
Zeg
eens, uit haar spreekt Waarheid, jij schrijft wel PULP.
Ja, dames en heren, ondergetekende gaf onlangs een poëzieles aan een
groepje anderstalige Brusselse jongeren, leerlingen van een Nederlandstalige
school.
De uiteindelijke opdracht was een sms-gedicht te schrijven, een
dichtvorm bedacht door de Italiaans-Nederlandse Sofie Cerutti. Kijk maar naar onderstaand filmpje, en naar de resultaten in bijlage:
dit is het vijfde en voorlopig laatste filmpje van hoover productions, omtrent de tuinen van thevenet. in de opname sporen en verwijzingen naar mijn gedicht it s not only rock and roll baby, not only rock and roll. de muziek is van adèle. titel: my hometown glory. dit vind ik het mooiste filmke. en warempel: ik dans, dans, dans...
it s not only rock and roll baby, not only rock and roll
het meisje met de kippen, ze beweegt
in wolkjes van ijs. de bijenjongen wiegt het meisje
zachtjes in slaap. haar gele jurk gonst van verlangen,
haar dromen dampend en rozig en violet. zij danst
een wervelende dans, zij danst vierkanten, driehoeken,
cirkels, ze kijkt naar de blauwgroene patronen
van een zeshoekige ster, zij veranderen voortdurend,
zij vloeien over en door elkaar, lava stroomt naar binnen.
haar lichaam gloeit (wil je thee, baby, een ijsje van thee,
een ijsje, een sapje, een witte krokante chocoladekrul?)
ze opent zich. de stroperigheid van de lucht glijdt
gelijkmatig over haar huid, ze kijkt met haar ogen, ze kijkt
met haar mond. het meisje, het fuchsia meisje doet het condoom
aan en uit, aan en uit, de drempelwaarde bepaalt de verhouding
van de opwaartse kracht van de reeds genoemde factoren
stroperigheid & warmtegeleidingsvermogen.
scenario: emwé buig camera: natasja productie: von diesel hoover geluid: my hometown glory, adèle
jaja, rundskop
heeft geen oscar behaald, en van de kat geen kwaad (zie trailer), het charmante frans-belgische tekenfilmpje ook niet.
rundskop vond ik een kanjer van een film.
maar waarom gaan vlaamse films
meestal over boertigheid (ook de helaasheid der
dingen van verhulst had dit euvel) of
over helden (de leeuw van vlaanderen, daens...) over geweld en seks (loft) of over zotten (urbanus & co)? in de top tien* van de vlaamse films vond ik pauline en
paulette van
lieven debrauwer met dora van der groen en ann petersen dan nog een van de
meest subtiele.
ach, ik zou dit blogbericht niet moeten beginnen met een commentaar
betreffende professionele films, want dan zinken onze filmkes, van
productiehuis HOOVER, totaal in de modder, maar toch durf ik hier een paar utube
filmkes te publi, gemaakt bij mijn gedicht room in
new york.
want wij, onhandige en naïeve amateurs,
wisten van de prins geen kwaad, maar waren er authentiek mee bezig, op een supergrappige manier. dit blog is mijn
bewaardraaiboek!
room
in new york
is dit nu echt jouw droom? een
avond
samen in een groene kamer.
rechts speel ik
verveeld een liedje uit het
hoofd. ik draag
een rode jurk met strikje. ik
wil dat je het zoent,
ik wil dat je mijn witte armen
streelt. maar jij
zit aan de linkerkant en leest.
ik tokkel woorden
neer terwijl ik speel, ik
schuifel op de pluchen stoel,
ik wiebel heen en weer. ik
draai een tomeloze pirouette.
maar ach: die muur van letters
tussen jou en mij.
binnenkort hebben wij samen
geen gelaat,
geen ogen meer, geen bleke
stipneus -
nauwelijks een mond
tja, het strikje was onze obsessie, en het zoenen.
het lint dat ik voor dit filmpje bezigde, was een breed rood en goud gekleurd lint voor in de kerstboom, gekocht in de wibra en ongebruikt in mijn lade teruggevonden. het was een tamelijk stijf lint, beetje onhandelbaar, dat zie je op het filmke, maar met spectaculair effect. ergens heb ik bij het bekijken van dit filmpje de indruk dat ik een strik maak voor een paasei of een paashaas, vreemd toch, hoe mijn fantasie altijd maar alles vervormt.
we zitten wel in een een groene keuken (de mijne) en dat we geen gelaat hebben klopt ook, want het filmje is zeer onduidelijk en onze gelaatsvormen faden weg. het eerste filmke is een blooper, en als u het tweede filmke bekijkt ziet u dat het lint al afgeknipt was en dat ik heel voorzichtig het lint aan de zijkant vasthou, omdat ik niet meer gebeten (!) wilde worden....
en tenslotte: dit is een stomme film, erg trendy dus, zoals the artist (die dan toch een oscar won): een zwijgende film, een film met alleen beeld en geen spraak...
het is niet omdat het een tijdje stil is op mijn blog, dat yasminneke in de realiteit niet bezig is met een of andere literaire 'affaire'.
lezen bijvoorbeeld.
ondanks enige opeenvolgede slapeloze en nachtmerrie-achtige nachten (let u op de opeenvolging van de ach-klank) lees ik weer als bezeten.
drie en meer boeken tegelijk.
ik selecter enkele covers:
dit is een boekje over een fietsend nederlands koppel in japan, een soort reisverslag. ondanks de ingewikkelde titel is het boekje netjes verdeeld in hoofdstukjes waarboven japanse wijsheden of levensvisies prijken: wabi-sabi (het schoonheidsideaal van eenvoud, terughoudendheid en elegantie), mono no aware (diep geroerd raken door de schoonheid en de vergankelijkheid van de natuur), en ukiyo-e (de drijvende wereld, ook zeepwereld genoemd, de wereld van het vertier).
een heerlijk, bijna hallucinant boekje, dat bij mij herinneringen oproept aan de tijd toen ik nog dol was op japan.
dit boek met en verzameling erotische verhalen van nederlandse en vlaamse schrijvers. kreeg ik als valentijnscadeau. ik lees elke avond voor het slapengaan een verhaal. louis couperus beschrijft niks seks, maar daarom is zijn verhaal juist super-langoureus-erotisch.
al verschillende andere verhalen gelezen, van vergeten kanjers als ferdinand bordewijk (1884-1965), de feministe ethel portnoy (1927-2004) , maar ook van jonge moderne auteurs als saskia decoster, eef lanoye enz.. ook de spaane sjaal van de nog levende maar blijkbaar toch ook vergeten hugo raes (1929), waarbij een koppel een soort trage bolero danst en tegelijk seks heeft, vond ik schitterend.
heel opwindend, niet vulgair, in een speciale verdichte en suggestieve stijl geschreven. expliciet seksueel, maar niet afstotelijk of vervelend, zoals sommige verhalen, die rechttoe-rechtaan seks bieden, maar totaal niet op de verbeelding werken.
de kers op de taart vind ik deze bundel verhalen over paranormale heiligenlevens van ludo noens. ik lees deze (horror)verhalen niet om de heilgheid of religieuze inhoud, wel om de spanning te voelen van de wonderlijke en toch wel horribele toestanden van de vreemde 'ziekten' en 'genezingen' die deze personages ervaren, waarbij de aanvaarding en de adoratie van het lijden (om de mensheid te redden?) bijna een doel op zich is.
ongelooflijk, dat de liefde en vooral het verlangen naar liefde die deze heilige mensen voor hun godheid vertonen (een totaal abstracte en dus niet geconsumeerde liefde) kan ontsporen in -laat ons zeggen- die soort elektrische en magnetische energie die lichamen doet zweven, kankers doet genezen en dode lichamen omgeeft met de lieflijkste bloemengeuren.
tussen haakjes, ook hildegard von bingen, van wie een geschrift is overgeleverd, dat zou kunnen gelden als de vroegst gekende beschrijving van het vrouwelijk orgasme:
(vert. uit het Engels) 'Als een vrouw de liefde bedrijft
met een man, voelt ze de warmte tot in haar brein, het brengt een
zinnelijke verrukking teweeg '
is erbij.
ik wist dat zij een componiste en schrijfster was uit de middeleeuwen, maar niet dat ze vermeld wordt op de heiligenkalender.
maar onze mystieke hadewijch is er niet bij.
zij die haar bezetenheid dan toch heeft omgetoverd tot verrukkelijke literatuur...
tot slot:
in de krant weer een onheilsbericht gelezen
betreffende de poëziezomer van watou: de subsidies zouden op de helling
komen te staan omdat het programma te zeer op de toeristische leest zou
zijn geschoeid.
ach wat, het is nooit goed: soms krijgen dichters
het verwijt dat ze te moeilijk zijn, te hermetisch, dat ze te zeer
schrijven voor een bepaalde elite. als dan pogingen worden ondernomen
om poëzie dichter bij het volk te brengen, dan wordt de geldkraan
dichtgedraaid! foei!
het is maar pas volgende week valentijn, toch vond ik vanmorgen in mijn mailbox deze prachtige song van adele, en met deze wil ik niemand, en zeker niet mijn lezers, deze mooie song + songtekst onthouden...
woeps! de lieve dame die naast me zit in de yogales verwent me de laatste tijd niet alleen met steviachocolaatjes en een namiddagje keuvelen in mozart's café in de basiliekstraat in halle, maar ook met superleuke verhalen over haar familie.
en waarempel, er kwam ook een dichteresje tevoorschijn!
sidonie germaine thienpont (roepnaam germaine), geboren op 23/12/1905 te galmaarden en gestorven op 20/08/2005 te sint - pieters - woluwe (op enkele maanden van haar 100ste verjaardag).
een honderdjarige dichteres!* op de foto ziet u haar (links) met haar zus maria (zij waren beiden onderwijzeres) en op de tweede foto ziet u de dames nog eens, maar nu in gezinsformatie.
deze foto's zijn super, want tijdsdocumenten. let u maar op de klederdracht, de houding, de uitdrukking op het gelaat.
germaine ziet er streng uit, maar zij schreef de lieflijkste poëzie...
natuurlijk is germaine ondertussen compleet vergeten (bijvoorbeeld niet opgenomen in de auteurslijst van dbnl), maar ik wil hier even benadrukken dat er altijd dichters zjin geweest en vooral dichteressen die in het geheim de mooiste poëzie schreven en die natuurlijk nooit de literaire encyclopedieën hebben gehaald.
HAAR NAAM
Haar naam uit zijden draad geweven prijkt op elk blad in kleuren rein; zij heeft hem minzaam neergeschreven waar honing vloeit en lekkere wijn;
Waar bloesems lichte kleedjes dragen en balsem aan hun lippen kleeft; waar bijen drinken zonder vragen zolang een blomme voorraad heeft.
De lieve lente houdt van pralen, haar blos is jonge levenskracht, haar taal zijn boeken vol verhalen, al weelde als ze op ons lacht.
Het paradijs is aan 't genieten van wat z'in stilte heeft volbracht; zij blijft met goedheid overgieten en houdt de toekomst in haar macht.
* bij mijn weten gaf germaine thienpont twee dichtbundels uit:
TUSSEN BOT EN VLECHT (47 gedichten) PARELS UIT DE NATUUR (30 gedichten)
het zijn niet-gedateerde uitgaven, zelfgemaakte boekjes met behulp van stencilmachine en fotocopieerapparaat, wellicht nog op een ouderwetse typmachine getypt.
. germaine voegde er wel een inhoudsopgave aan toe.
winter. zelfs op de wasdraad prijkt een laagje sneeuw.
er
sterven buiten mensen van de vrieskou. wij, de gelukzaligen, zitten in
een luxepositie: onze kleum verdwijnt bij de warmte van ons kolen- en
houtkacheltje. een aberratie in deze moderne tiid, maar wat voor een!
de
centrale verwarming kan dicht, heel de benedenverdieping is zalig warm,
een warmte die naar boven stiigt en ook de slaapkamers warmhoudt.
alleen in de badkamer blijft het bibberen - ondanks de centrale...
in polen stierf een paar dagen geleden dichteres-nobelprijswinnares wislawa szymborska, in nederland stierf doeschka meijsing.
ik wil hieronder om te beginnen een gedicht van elk van deze dames publiceren, om ze te eren en te koesteren. Voorbeeld
Een stormwind
heeft vannacht alle bladeren van de boom gerukt
behalve een enkel blaadje,
achtergelaten,
om solo te wapperen aan een naakte tak.
Met dit voorbeeld
demonstreert het Geweld,
dat het, jawel
soms van een geintje houdt.
Vertaling: Karol Lesman
Daarachter
De diepte ja,
die kennen we.
Die is vaak nogal hartgrondig.
Maar de geur van violieren.
De deur naar de andere
kamer.
Waar ieder
voorwerp specifiek de geliefde
spiegelt.
vanochtend was ik al om
vier uur beneden. was vroeg gaan slapen, begon te dommelen naast het
kacheltje, midsummer murders kon mij niet langer boeien. wou gedichten
lezen van johanna kruit, maar viel terstond in slaap. daarom kipwakker,
zo vroeg. het verbaast mij niet dat ik een paar jaar geleden een gedicht schreef over de winterkou in februari, intocht der orchideeën...
de sfeer is helemaal terug. wat een beetje sneeuw en temperaturen tot - 15 graden al niet vermogen!
tot slot dus deze flimpjes bij dit gedicht. de opnamen behoren tot een nieuw genre, object art, in het nederlands dingdingart. u zult zien, beste lezer, dat wij de objecten uit mijn gedicht een speciaal plaatsje geven in onze cast.
wijzelf hebben de opdracht er zo gloomy mogelijk uit te zien. ik zeg mijn tekst met een eresaluut aan julien schoenaerts, vader van mathias, en probeer de woorden te proeven zoals hij dat deed....
intocht der orchideeën
eind februari, nog woelt winterkou door mijn gebeente, ijsrif, bevroren skelet. vrouw van aardalkali ben ik, met heupen als kurkentrekkers, knobbelvoeten, eelt. nog dreigt sneeuw, maagdelijke snertsneeuw, merde. bij het haardvuur rommel ik stiekem met de telramen: zij zijn met honderden, de orchideeën. wereldvreemd, als van papier, parmantig op hun stengel. zij staren mij aan, ietwat verwilderd, gracieus, in bochten gewrongen, met open mond en nog opener exotische kont. ach, mijn lachende afghaanse kruidenier, mijn vreselijk bruine buurman, vraagt 15 euro voor een orchidee. daarbij krijg ik nog een toefje kersttomaatjes cadeau. waw! glimlachend glijd ik in de afgrond, mijzelf bevrijdend van referenties of onterechte angst. kocht ik tekens van leven? met nog 2 potjes kersenjam erbij, de meest exquise toevoeging.
gisteren op de valreep de tentoonstelling wunderkammer, hedendaags curiositeitenkabinet gezien in de botanique, de kruidtuin in het centrum van brussel*. het was een hele kronkelweg tussen winterslapende planten, struiken en bomen, maar na wat gepuzzel beklommen we toch de trappen van de met een groene koepel bedekte rotonde. de ingang was echter helemaal aan de zijkant, recht tegenover de schaarbeekse poort.
'De Wunderkammern of
curiositeitenkabinetten die tijdens de Renaissance in Europa zijn
opgedoken, liggen aan de grondslag van de musea voor kunst- en
natuurgeschiedenis. Het waren echte verzamelaarskamers, en men
vond er allerhande curiositeiten, met een uitgesproken voorkeur voor het
vreemde en het ongeziene. Er werden meer bepaald kunstwerken,
antieke of symbolische voorwerpen voorgesteld, maar ook voorwerpen uit
de natuurgeschiedenis zoals opgezette dieren, zeldzame insecten of geraamtes.
Ze gingen hand in hand met de grote universele classificeringsprojecten
waar de humanisten uit die periode zo dol op waren. Vaak werden
geïllustreerde catalogi uitgegeven met een inventaris van deze op zijn
zachtst gezegd gevarieerde collecties. Daardoor kon de inhoud ervan
verspreid worden bij geleerden in heel Europa.
Deze curiositeitenkabinetten waren dan
wel doordrongen van volkslegendes en bijgeloof men vond er immers maar
al te vaak sporen van mythische dieren zoals drakenbloed of hoorns van
de eenhoorn , maar ze speelden wel een fundamentele rol in de
ontwikkeling van de moderne wetenschap. In de loop van de 19deeeuw raakten ze in onbruik en moesten ze plaats ruimen voor de officiële instellingen.'
(Perstekst)
hehe, deze tentoonstelling was helemaal mijn ding! ik maakte fotootjes en ben echt van plan mij verder te documenteren omtrent de wonderlijke objecten, tekeningen, foto's en schilderijen die ik heb gezien. ik kwam o.a. onder de indruk van de vederlichte gracieuze vrouwenfiguren die versmolten met libellen van de duitse kunstenares ulrike bolenz, de vreemde mutanten van de italiaan roberto kusterle en het doodshoofd dat een vogel bijt van jan fabre.
deze fillesbellules zijn mooi als in een droom
het haar van deze mutant, half zebra (?), half mens is zo waarachtg afgebeeld dat ik er aan wou voelen...
deze dame heeft geen haar, maar er groeien aalbessen uit haar hoofdje
er bestaan vele mythische waterwezens*, maar deze halfmens, half vispersoon is hallucinant
een doodshoofd bijt in een papegaai
* De Kruidtuin (Frans: Botanique) is een park in de Belgische hoofdstad Brussel dat werd aangelegd in 1826 als botanische tuin. Het is gelegen aan de rand van het Brusselse centrum in de gemeente Sint-Joost-ten-Node, niet ver van het station Brussel-Noord. De Kruidtuin huisvest ook een cultureel centrum van de Franse Gemeenschap van België. De "Botanique" is uitgegroeid tot een van de bekendste concertzalen in België.
2012 zal het jaar zijn van de poëzie, of het zal niet zijn. dames en heren, ter gelegenheid van gedichtendag 2012 (volgende donderdag) ben ik zo vrij u de publicatie van mijn vierde dichtbundel officieel aan te kondigen.
De tuinen van Thevenet bevat, naast poëzie bij beelden van Sabine Pintelon uit Lembeek, ook een reeks gedichten over de Halse schilder Louis Thevenet.
In deze bundel zijn ook 12 Edward Hopper-gedichten opgenomen. Tenslotte schreef ik een mysterieuze cyclus met als titel: De Orpgedichten.
Wie een (gesigneerd) exemplaar van deze bundel wil, kan het boekje rechtstreeks bij mij bestellen! Klik op de link 'bijlagen' en u kunt alle informatie raadplegen.
.
tot zover de officiele aankondiging!
nu het leukere deel van dit bericht:
een geheimzinnge jonge acteur, genaamd emwé buig, maakte waarempel een utube-filmpje, waarop hij een van de sleutelgedichten uit mijn bundel vertolkt.
ik publi hier even de tekst, zodat u kunt volgen:
roses tremières
stokrozen bestaan. oude stokrozen, jonge stokrozen. peaches & dreams, crème de cassis. vroeger mocht je nog zeggen: althaea rosea van althos, geneesmiddel. tegenwoordig, wil je nog meedoen, zeg je: de alcea bestaat. gelukkig is de familienaam tenminste dezelfde gebleven: kaasjeskruid of malvaceae.
ach, in een gesprek worden bloemennamen niet meer genoemd, de namen van bomen, mist of regenwolken. de tuinen worden niet meer genoemd, de kleine, de vriendelijke of de verwaarloosde. houten blinden, wankel tafeltje, witte muren. waarlangs, nonchalance ten top, een zacht windje waait - door de heen en weer wiegende, heerlijke roses tremières.
let op de emotie ien het timbre in zijn stem als hij zegt: de alcea bestaat, en op de stemstijging en de afgeronde articulatie als hij zegt: nonchalance ten top!
de cineaste was aan haar eerste proefstuk toe, daarom begint het filmke met de uitroep 'oei' en het finale woord 'stop'.
poëzie is een ernstige zaak, dames en heren, maar kan af en toe ook superleuk zijn!
bovenstaand leuk fotootje van een voor de lezers van dit blog niet onbekende dame (rara) vind ik denderend.
wie goed toekijkt ziet dat iemand het woord occupy heeft gewijzigd in fokcupy, een verbastering, veronderstel ik, van fuck en occupy.
wat zijn mijn gevoelens hierbij? ik denk dat, als ik nu 20 was, ik misschien ook zou gaan meedoen met de occupy-beweging. eigenlijk ben ik ook, nog steeds, voor altijd, immer verontwaardigd.
maar vanmorgen een artikel gelezen over jan de cock, 36-jarige brusselaar en gevierd beeldend kunstenaar.
ik wil een paar uitspraken van hem noteren, waarmee ik het nieuwe jaar 2012 wil inzetten.
'voor mij is de enige conclusie van 2011: we moeten opnieuw leren tuimelen. je hebt alles al gezien, iedereen heeft zijn mening. we luisteren ook niet meer. ik wil blijven tuimelen. dat is niet springen, tuimelen doe je van niets naar niets.'
'politiek in belgië, wat is dat? waar gaat het over? het gaat echt over niets.'
'in fukushima zijn alle waarden en principes weggeslagen. het land van de zon heeft ons duidelijk gemaakt dat alles kan vergaan. water dat een schip van honderdduizend ton als wrakhout tegen een bergflank gooit. picasso had het niet kunnen schilderen.'
'de arabische lente was hoopgevend, maar nu duikt het doembeeld van een barre winter op.'
'stilstand is de tragedie van onze tijd.'
'stilstand moet je bestrijden met nieuwe experimenten en visies.'
ach, ach, waarom zetten die quotes me zo aan het denken? waarom wil ik eigenlijk, ondanks mijn verslaving aan de nieuwsberichten, eigenlijk de tv en de kranten uit mijn leven verbannen? waarom wil ik het allemaal niet meer weten?
tot slot nog een quote, weet niet meer wie dit gezegd heeft, maar de woorden zullen me nog lang bijblijven:
'de afstand tussen wat we allemaal willen en wat we nodig hebben noemt men: vrijheid.'
wil dit vruchtbare jaar 2011 afsluiten met een bericht over een van mijn lievelingsschrijfsters van franse origine (jaja, joost houtman*, je hebt gelijk, ook ik heb het gevoel dat sinds we een nieuwe regering hebben 'het weer mag', houden van franse cultuur*), namelijk de magistrale annie ernaux.
ter gelegenheid van het verschijnen van haar verzameld werk* vertelt zij in een interview (in de internetkrant rue 89*) over haar leven. over haar immense woede, over haar schaamte ook, omdat zij, die van eenvoudige afkomst was, haar ouders heeft verloochend, hun vulgariteit, hun slonzigheid, hun onhandigheid in de liefde niet langer kon verdragen. omdat zij hun wereld heeft verlaten zonder ooit tot een andere wereld te hebben toebehoord, de wereld van 'zij die een badkamer hadden', de wereld van geparfumeerde vrouwen die zeiden 'c'est sensas'.
annie ernaux heeft zich van deze problematiek niet kunnen losmaken, integendeel, zij heeft er schaamteloos en in alle vrijheid over geschreven. zij is een geëngageerd schrijver, met marxistische en feministische uitgangspunten; toch heeft het geen zin haar op deze eenzijdige manier te omschrijven, want haar taal is zeer persoonlijk en uniek, naar binnen gericht en intiem.
voor haar is het onmogelijk haar leven te verzoenen met de 'klassenstrijd'. uiterlijk behoort zij nu tot de dominante klasse en leeft zij ook volgens hun regels, maar haar herinneringen bevinden zich in een andere wereld. innerlijk heeft zij nog altijd de visie van het jonge meisje dat opgroeide in yvetot, waar haar ouders een kleine kruidenierswinkel hadden. desondanks deelt zij niet de zogenaamde 'marxistische vreugde' die handenarbeid verheerlijkt, want als zij de RER neemt naar parijs, ziet zij door het raam arbeiders op bouwwerven zwoegen, en zij beseft dat dit zware en onmenselijke arbeid is.
tijdens haar carrière als docent literatuur herkende zij leerlingen die tot dezelfde sociale klasse behoorden als zij en bij wie het belangrijker was boekhouden te leren of te leren typen. de beheersing van taal (eerst en vooral de mondelinge) was al een teken te behoren tot een andere sociale klasse. uiteindelijk besluit zij dat onderwijs, i.p.v. een opstap te zijn voor kinderen uit de lagere klassen naar een beter leven, vooral dient om de jeugd uit invloedrijke famlies te promoten.
op dit ogenblik wil annie ernaux niet langer tot een of andere klasse behoren, het interesseert haar niet langer. het beleven van een passie, of het nu de liefde is, of de passie voor het schrijven: dat helpt. tenslotte vraagt zij zich af, waarom we leven zoals nu, waarom wij de vrije zondagen doorbrengen in supermarkten en winkelketens, waarom wij consumptie verkiezen boven revolutie.
ik vat in bovenstaande italics de voonaamste punten uit het interview samen en vind mij helemaal terug in annie ernaux.
ook ik haat het overdreven consumptiegedrag dat gepromoot wordt in deze tijden, dat leidt tot knotsgekke toestanden als bijvoorbeeld de ontzetting door de politie van de c & a in de nieuwstraat in brussel een paar dagen geleden.
waar zij wij in godsnaam mee bezig?
tot slot: gisteren met stijgende interesse een docu gezien: happy people, een jaar in de taiga. de trappers die de siberische winter doorbrengen in jagershutten, in het gezelschap van hun hond, zouden perfect gelukkig zijn in de eenzaamheid van de immense bevroren en ondergesneeuwde wereld.... en ik moet zeggen: na urenenlang te hebben gekeken naar schitterende beelden van ruimte en witheid, voelde ik me vreemd genoeg intens ontspannen, ik sliep daarna in als een marmot...
* zie het artikel in uitgelezen, de morgen van 15/12/2011, joost houtman over het nieuwe francofiele boek van bart van loo, betreffende het franse chanson.
bart van loo, chanson, de bezige bij antwerpen, , 2011
* Annie Ernaux, Ecrire la vie, Quarto/Galimard, 2011, 1088p, 100ill., 25 euro
* Deze nieuwssite heet "Straat 89", "omdat een straat
synoniem staat voor verkeer, ontmoetingen, leven, tarrasjes, cafees...
en "89" omdat dat het jaar was waarin de internetrevolutie gestalte
kreeg". De site is opgericht inmei 2007 door voormalig journalisten van het Franse dagblad Libération. Rue89 profileert
zichzelf als een kruising tussen beroepsjournalistiek en participatieve
journalistiek. Dankzij een paar primeurs en scherpe artikelen over
maatschappelijke en culturele onderwerpen, is Rue 89 een succesformule waar Franstalige internetgebruikers niet meer om heen kunnen.
*Happy people A year in the Taiga, Documentaire uit 2010 van Dmitry Vasyukov en Werner Herzog, over het
leven van Russische trappers in het dorp Bakthia aan de Yenisei-rivier
in de Siberische taiga.
De film volgt mensen van het dorp gedurende een jaar, op het ritme
van de vier seizoenen met telkens hun eigen kenmerken en uitdagingen.
Het leven in het dorp, de routine en de tradities zijn al honderden
jaren hetzelfde gebleven.
In de lente begint de machtige rivier te ontdooien en komt hij met
veel gekraak en gebulder tevoorschijn van onder het ijs. De zomer is het
visseizoen, én dat van de muggen. De herfst brengt eindeloze regen: het
moment voor de dorpelingen om hun voorraden verder het woud in te
voeren. Ze bereiden zich voor op de lange en harde winter, maken of
repareren vallen, skis, kanos en hutten. Dat doen ze met het materiaal
dat de aarde en de natuur hen schenkt en op precies dezelfde manier als
hun voorouders dat al eeuwenlang hebben gedaan.
wil ik hier de brutale reclamejongens terechtwijzen die mijn blog misbruiken om reclameteksten als reactie op mijn verrukkelijke literaire berichtjes te plaatsen.
na een schorremorrie tekst over uggs heb ik voorlopig mijn blog zo geregeld, dat geen reacties nog worden gepu.
ook heb ik alle haiku-berichten verwijderd en overgeheveld op mijn haiku-blog, http://demaaninmij.blogspot.com/
tijd om op te ruimen, 2011 is bijna voorbij! joepie!
jaja, af en toe werken dichters in de lage landen bij de zee aan een gezamenlijk project, onder leiding van een witte raaf.
zo iemand is thierry deleu uit oostduinkerke. sinds enige jaren realiseert hij het project 'de 50 meester-dichters van de lage landen bij de zee'. in de raadzaal 'de kokpit' in koksijde stelde hij zijn tweede jaarboek voor. heel geëngageerd had hij het over de malaise in de literaire wereld:
'Is er een
malaise in de literaire wereld? Een moeilijk te beantwoorden vraag. Het
antwoord hangt af van wie je bent, wat je wilt en wat jouw plaats is in het
geheel. Ik bedoel: schrijf je kookboeken of reisverhalen? Dan is er geen
malaise. Juist!
Indien er een malaise is, - en ik
vermoed het sterk, - durf ik nogmaals stellen dat vooral de overheid
verantwoordelijk is.
Ik bied een oplossing aan, met name: het Plan Boek. Het Plan Boek vertrekt
vanuit drie prioriteiten.
Primo: een
collegiale en transparante procedure tot aankoop van boeken, en/of subsidiëring
van de auteur, secundo: een overheidscommissie die de ingestuurde boeken
beoordeelt en afhankelijk van dit oordeel een aantal boeken aankoopt en/of de
auteur bijkomende steun verleent, tertio: de creatie van een label van
Onafhankelijke Auteurs (dit kunnen debutanten zijn, maar zeker degenen die in
eigen beheer, in welke vorm ook, uitgeven).
Deze drie
prioriteiten kunnen enkel efficiënt werken mits het aanwenden van drie
werktuigen.
Eén: de
samenwerking (juister: de inspanningsverplichting)) tussen overheid, uitgevers,
auteurs en bibliotheken.
Twéé: de
coöptatie van auteurs in alle overheidscommissies die (ook) boekenbevoegdheid
hebben; alle auteurs betekent hier: gekazerneerde én dakloze auteurs.
Drie: een
overheidsdistributiesysteem voor de uitvoering van prioriteit twee.
Het resultaat
van Plan Boek moet leiden tot een aangenaam retrogevoel: de jaren 70, toen
boeken werden aangekocht van de meeste auteurs en verdeeld over scholen en
bibliotheken.
Wat is de
positie van de uitgever in dit voorstel? Nergens. Logisch toch! De uitgever
hoort thuis bij de commerciële ondernemers'.
hieronder aan aankondiging van het feest, plus enkele foto's van henri lemineur.
07 december 2011
- Koksijde
VLAAMS-NEDERLANDS DICHTERSGENOOTSCHAP
DE 50 MEESTER-DICHTERS VAN DE LAGE LANDEN BIJ DE ZEE
VOORSTELLING VAN HET TWEEDE JAARBOEK
DE 50 MEESTER-DICHTERS VAN DE LAGE LANDEN BIJ DE ZEE
Op woensdag, 7 december 2011, om 16.30 u, in de raadzaal Kokpit van
het Gemeentehuis van Koksijde, Zeelaan 303, te 8670 Koksijde
Hieronder een aantal foto's:
de zaal loopt stilaan vol, ik zit op het puntje van mijn stoel om toch maar niets te missen!
dit zjn ze dus, de 50, of beter : een deel ervan...
Dichteres Nicole Van Overstraeten met Thierry Deleu. zie mij glunderen..
Dichteres Nicole van Overstraeten met kunstschilder Walter Vilain * (een kanjer!)
Fernand laforce, voorzitter van de Vlaamse Kunstkring Houtland en dichteres Nicole Van Overstraeten.
waw! bijna 2 maanden geleden dat ik nog een blogbericht heb ingetokkeld. ondertussen is heel wat gebeurd!
een nieuwe dichtbundel van me is verschenen, de tuinen van thevenet* (daarover later meer, ik voeg hier alleen de cover met de schattige grasklokjes en anjers aan toe), mijn essay de dagen zijn huiveringwekkend mooi (over de poëzie van guy van hoof) staat in de steigers, ik ontmoette een paar dagen geleden een mysterieuze dichter (het bleek de auteur te zijn van de verrukkelijke frans vlinderman-gedichtjes) in koksijde (tijdens de presentatie van de tweede uitgave van de 50 meesterdichters van de lage landen bij de zee, waarover ook later rmeer)*, we hebben nu ook een regering, en ..... ik ben er eindelijk in geslaagd, na een tip van marleen de smet* een utube filmpje te plaatsen op mijn blog!
het is maar een momentopname, ik voer een telefoongesprek. maar toch wil ik het filmpje op mijn pagina, als eerste van een hele reeks, hoop ik toch!
toen ik nog niet zo
lang geleden uitgenodigd werd om mee te doen aan het project hommage aan
willie cools, een kunstschilder uit duffel, die overleed op 4 juli 2011, was
het voor mij even schrikken: eigenlijk kende ik willie cools niet echt. ik
bezat alleen maar een prachtige monografie, de sprong in de ruimte*, met
een uitzonderlijke selectie schilderijen.
wat moest ik doen? ik verzamelde zoveel mogelijk commentaren op internet. ik
keek en keek en keek naar de afbeeldingen in de monografie. oeps! ik voelde me
een beetje overweldigd door zoveel 'drukte', haha, ik bedoel dit niet negatief,
maar de dames op de schilderijen en tekeningen van willie cools zijn wel heel
erg beweeglijk en kleurrijk, net of ze een woeste oerritus
uitvoeren op doek. daarbij zijn ze allemaal naakt.
hoe voelt een vrouw zich bij het kijken naar deze schilderijen? ik denk in
eerste instantie toch een beetje ongemakkelijk, in tweede instantie wat
opgelaten. haha, ziet de kunstenaar ons nu echt zo (ik plaats mijn handen in mijn
zij, borstjes vooruit, billen samengeknepen) en moeten we dan zo (ik wiebel en
ik wemel, ik beweeg) dansen? ik werp mijn linkerbeen de lucht in, dan het
rechterbeen, ik beweeg mijn heupen, schokschokschouder en gooi mijn hoofd naar
achteren... hoho, oppassen, ik wil hier niet oneerbiedig zijn. toch moet ik
bekennen dat ik, een beetje lacherig, bovenstaande dansbewegingen stiekem op
mijn kamer uitprobeerde.
indruk maakten deze schilderijen dus wel op mij. bij nadere observatie werd ik me
bewust van het pure vakmanschap van willie cools: door zijn teken- en
schilderkunst worden deze naakten ontdaan van alle vulgariteit. eigenlijk gaat
het willie cools niet om het naakte, zelfs niet om de vrouw, maar om het
beleven en tot expressie brengen van een schildersdynamiek: het gaat om vorm,
kleur en ritme.
erotiek wordt ontluisterende kunst.
.
aan dit project
werkten 19 dichters mee, 6 vrouwen en 13 mannen. ik wil in dit blogbericht
focussen op de reacties van de damesdichteressen: hoe werkten zij hun hommage
uit, wat zagen zij in de schilderijen van cools, wat voelden zij? niet dat ik
hier absoluut een manonvriendelijk bericht wil neertokkelen - de gedichten van
mijn mannelijke collegas zijn super!
maar ik was een
tikkeltje nieuwsgierig: zouden de dames, onder de indruk van al dat vrouwelijk
geweld in cools schilderijen, een specifiek erotisch uitgangspunt hebben
aangenomen voor dit project? zouden zij gedichten hebben geschreven met een
vleugje wellust, of zou dit poëtisch eerbetoon een soort sublimatie van pijn en
verdriet worden om het afscheid, vooral voor wie willie cools bij leven heeft
gekend?
.
een vriendin van willie, de dichteres begga mariën, mailde
me:
ik kan me niet precies herinneren wanneer willie me
gevraagd had om aan een nieuwe uitgave mee te werken, maar zijn bedoeling was
van verschillende dichters (ik weet niet precies wie) bij zijn werk te
betrekken en in die zin iets nieuws te brengen met zijn (nieuw?) werk. daarop
heb ik toen mijn positieve medewerking beloofd.
...
iedereen die willie kent weet dat zijn opzet was van
mensen, kunstenaars, met elkaar in contact te brengen
eigenlijk was dit
project dus een idee van willie cools zelf, dat na zijn dood verder werd
uitgewerkt. geheel volgens zijn opvattingen: laten we de kunst en het leven
eren en omarmen, laten we samen, geïnspireerd door mijn schilderijen, in alle
vriendschap, iets nieuws uitproberen...
.
de schrijfster en
dichteres suzanne binnemans uit lier verbaasde me door de fijnmazige, ietwat
melancholisch- sensuele toon in haar gedicht. niets naakte oervrouw dus, maar
wel een schroomvolle, bijna onderworpen minnares, die zich schikt in de
krijtlijnen die voor haar zijn opgezet. waarom denk ik plots aan gustav
klimt, en zijn mooie zinssnede: " want
ik vrees en respecteer echte liefde."
suzanne binnemans
vrouwelijke figuur geeft zich gewillig over aan de strelingen van haar minnaar,
de dichteres vertolkt op verukkelijke wijze het versluierde verlangen naar
liefde en geborgenheid, de fragiele droom van elke vrouw...
suzanne binnemans
Door het gaas van
mannenwimpers
worden vrouwen dag en nacht bespied
(Johan Anthierens)
eerst
verborg je nog mijn gezicht
liet je mijn armen en handen dwalen
mijn benen en tenen spelen
over een maagdelijk blank vel
mijn lot lag in jouw handen
je deed me bewegen tussen grenzen
binnen de krijtlijnen voor mij uitgezet
zelf mocht ik niet kiezen
strelend creëerden jouw vingers
ik wentelde me in jouw kleuren
bedachtzaam leunde je over mij heen
ik voelde jouw hete adem
wanneer je mijn naakte lichaam
zorgzaam toedekte met witte sluiers
angstvallig volgde ik jou
je dwong me te kijken
schroomvol vouwde ik me dicht
plooide toen weer open
ik gluurde naar wie mijn hoeder was
getrouw werd ik de jouwe
.
oeps, mijn gedicht.
totaal anders. ik besloot, na het schokeffect dat door het door mij gekozen
schilderij een nieuwe zomer had teweeggebracht (het vrouweljk naakt
zinderde werkelijk van op het doek, ik werd als het ware overrompeld door al
dat oranje en roze en vermiljoen) de sterke vrouwenfiguur op het schilderij
zelf aan het woord te laten. zij schijnt met haar linkerhand vriendelijk uit te
nodigen tot de dans, daarom laat ik dit op het einde ook gebeuren.
nicole van
overstraeten een nieuwe zomer
omtrent mijn zogenaamde woestheid
wil ik echt geen woorden kwijt, ik weiger
pertinent.
ik zeg: dit zomerrood is vuur. ik
presenteer
de weerbaarheid van vlees, het wachten
op het zachte maar ook het dieproze
vertoeven.
ondanks mijn tintelende opening, mijn huichelen,
mijn dijen zogenaamd, spijt het mij zeer.
dat jokkend reflecteren van jouw licht -
niets anders dan een droom, een land van zand.
jij mag mij desondanks wel welig koesteren,
dat sta ik teder toe. genieten van mijn eigen
veinzen.
ik weet, mijn schacht is hoog, mijn buik is
zoet,
een hemelvaart van honing. ik wiebel in
oranje,
ik wemel karmozijn, ik zinder en hou dapper
stand.
ik feliciteer en zeg: dans, dans, dans nu met
mij,
reik mij de hand. in deze nieuwe zomer
schuim ik ronduit vermiljoen.
ik kan niet vragen
aan willie cools wat hij van mijn gedicht vindt, maar ik heb toch vaag de
indruk dat hij het soort vrouw dat ik beschrijf echt wou tekenen. mannen die
van vrouwen houden, laten ze bestaan in al hun kracht en sensualiteit. zij
onderwerpen ze niet, zij mogen in alle vrijheid dansen...
aanvulling: hieronder een superleuk fulmpje, mij toegestuurd door enkele geheimzinnige bewonderaars, de gekke dans dus van HH Marat Joy Tchundyk anda his bastardbrotha Marat Tchundyk Gundo.
.
rose vandewalle
introduceert een vrouwenfiguur die wankelt, valt en terechtkomt in een kolkende
spiraal. haha, sommige schilderijen van willie cools met wervelende
vrouwenfiguren hebben dus dit effect: dat je van het dansen draaierig wordt als
een derwisj, dat het uiteindelijk allemaal eindigt in een val.
maar wie dit
gedicht subtiel leest merkt op dat de wankelende (dansende?) vrouw eigenlijk
wanhopig en angstig op zoek is naar houvast, het zijn de muren van de kamer die
bewegen, de dans eindigt in een huiveringwekkende tuimel. ik durf het bijna niet
zeggen, maar ik vermoed dat rose hier in enkele penseeltrekken, in enkele
verzen, het levenseinde beschrijft. een passend gedicht in deze hommagebundel,
vind ik.
rose vandewalle de kamer
plots kantelt en keert
vangt me op
in haar grijpgrage armen
haar handen zo fel van het willen
bewerkt me
met elk van haar vurige tongen
omsluit me beneemt me
de kamer hitsige adem
kolk en spiraal
de kamer
o ze wentelt en wankelt
weldra in versnelling
sleurt me mee in haar val
komt tot een tuimel
tot een huivering wekkende tuimel
.
hannie rouweler
heeft ook een schilderij uitgepikt, waarrond ze een gedicht schrijft. ha, die
hannie! virtuoos als ze is, schrijft ze een verrukkeljk lang gedicht met een
waaier aan ervaringen, die dan nog in een grotere waaier van interpretaties
kunnen worden opgevangen. haar verzen zijn zwierig,
mededeelzaam. haar zinnen zijn bijwijlen intens, maar soms ook zacht als
velours.
geen briesje dus,
maar een felle wind zet ze gewind op papier.
passie, erotiek,
een spreekwoord, beelden uit haar jeugd, psychologie, vervreemding, humor - dit alles passeert het oog van de lezer.
strofe drie intrigeert me danig: de metamorfose van de tijd buiten het
gewricht/ de anonimiteit die in het geel verdwijnt/ granenveld.
een sleutelvers,
vind ik. want dit is wat hannie doet: elementen die deel uitmaken van het
schilderij, maar ook haar eigen denken en voelen plaatst ze buiten de tijd, ze
worden eeuwige abstractie. heel mooi is het einde: alleen het woord granenveld
staat daar, als representatie van haar gedachtenvlucht. het beeld van de weidse
graanvelden katapulteert de gele fetisj en de poëzie van hannie
naar de ruimte, naar de oneindigheid.
hannie rouweler
DE SCHILDER EN HET
MODEL
(Willie Cools, Gele Fetisj)
Dat de passie spreekt in Gele Fetisj
dat is duidelijk. De schilder en het model
voelen zich er blijkbaar beiden niet
ontspannen bij:
zij toont haar kut maar aan wie of wat?
Aan hem, aan haar, de kijker, een
vreemdeling,
haar ogen staren in het niets. De droom,
suggestie.
Ik denk aan het boerenland van mijn oom,
regen
en zon, groei en verval, geluk en dikke
pech.
Als de vos de passie preekt
boer, let op je kippen!
Dit zal niet helpen. Het onbedwingbare in
de lust,
de lijnen die het beeld doorkruisen
de vrouw zit niet stil, ze verplaatst zich
voortdurend.
De metamorfose van de tijd buiten het
gewricht,
de anonimiteit die in het geel verdwijnt.
Granenveld.
In juni is het vaderdag. Ik geef mijn
vader Jan
postuum een van deze schilderijen op zijn
90e.
Als meisje waarschuwde hij me al dikwijls
als ik me stond op te maken voor de
spiegel
aan de binnenkant van een deur, in de
woonkamer:
Hannie, je draagt te korte rokken.
Kunstenaars en dichters. Pas daar maar
voor op.
.
begga mariën en marije kos schreven de meest abstracte
gedichten. zij interpreteren totaal, de beelden staan verder af van de concrete
schilderijen. ze inspireren zich nog wel op een doek, maar hun gedicht neemt
een meer naar binnen gerichte en tegelijk hogere en verdere vlucht.
toch vind ik beide gedichten (alhoewel ze natuurlijk een
eigen profiel hebben) heel romantisch. zij lijken in een droom te zijn
geschreven, of op het moment van het ontwaken uit die droom.
de nobelprijswinnaar tomas tranströmer omschrijft
trouwens dit moment als een parachutesprong, een bevrijding uit de
verstikkende omstuimigheid...
Waking up is a parachute jump from dreams.
Free of the suffocating turbulence the traveller
sinks toward the green zone of morning.
begga laat een vrouw spreken met een zwarte ziel
(wow!) die in haar wezen een zee van klapwiekende meeuwen ervaart (wat
een mooi beeld) en ook hier symboliseert het lopende zand de
voorbijvliedende tijd.
marije kos gedicht vind ik nog geheimzinniger: een herinnering
maakt zich los uit het blauw (prachtig beeld)... maar welke herinnering? en wie is die schim,
van wie zijn die ogen, die warme hand, wie ervaart pijn en venijn, wiens zicht
wordt belemmerd, wie wordt uiteindelijk gered van de ondergang? gaat het om de
schilder, zijn model of gaat het om de dichteres? marije kos gedicht roept bij mij blijkbaar heel
indringende vragen op.
maar in deze laatste gedichten eren ook deze dichteressen
een kunstenaar die desondanks en dit is misschien een troostende gedachte, de
verstikkende omstuimigheid van het leven heeft ingeruild voor ik
interpreteer en fantaseer nu zelf- de
groene zone van de oneindigheid.
begga mariën
INNERLIJKE
WAARHEID
Hoe helder moet de nacht zijn
om mijn zwarte ziel te verblinden
die tussen wier en algen wordt
verzwolgen?
- Een zee van meeuwen
klapwiekt in mijn wezen -
Hier zijn geen kruimels
voor een weg terug.
De dwaalster bevleugelt het vuur;
luide rook wordt zachter
en balsemt lenig
het zand dat loopt.
marije kos Bij het
schilderij De Ondergang.
De ondergang
een schim uit het verleden
maakt zich los uit het blauw
herinnering dringt zich op
glooiende vorm gloeiende kleur
strelen zijn ogen
een lach klinkt
een warme hand raakt
maar het is maar even
zweet parelt en adem stokt zoetgevooisd klinkt anders nu
zacht en rond wordt scherpgetand
prangend fel en giftig
zijn napijn en venijn
de hersenschim vervaagt
ragfijne spinnenwebben
en donkere stofdraden
belemmeren het zicht
net op tijd gered
van de ondergang
Guy van Hoof,
Willie Cools, De sprong in de ruimte, vzw De Gebeten Hond, Harelbeke,
2002.
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
