jaja, af en toe werken dichters in de lage landen bij de zee aan een gezamenlijk project, onder leiding van een witte raaf. zo iemand is thierry deleu uit oostduinkerke. sinds enige jaren realiseert hij het project  'de 50 meester-dichters van de lage landen bij de zee'. in de raadzaal 'de kokpit' in koksijde stelde hij zijn tweede jaarboek voor. heel geëngageerd had hij het over de malaise in de literaire wereld: 'Is er een malaise in de literaire wereld? Een moeilijk te beantwoorden vraag. Het antwoord hangt af van wie je bent, wat je wilt en wat jouw plaats is in het geheel. Ik bedoel: schrijf je kookboeken of reisverhalen? Dan is er geen malaise. Juist!   Indien er een malaise is, - en ik vermoed het sterk, - durf ik nogmaals stellen dat vooral de overheid verantwoordelijk is. Ik bied een oplossing aan, met name: het “Plan Boek”. Het “Plan Boek” vertrekt vanuit drie prioriteiten.   Primo: een collegiale en transparante procedure tot aankoop van boeken, en/of subsidiëring van de auteur, secundo: een overheidscommissie die de ingestuurde boeken beoordeelt en afhankelijk van dit oordeel een aantal boeken aankoopt en/of de auteur bijkomende steun verleent, tertio: de creatie van een label van “Onafhankelijke Auteurs” (dit kunnen debutanten zijn, maar zeker degenen die in eigen beheer, in welke vorm ook, uitgeven).   Deze drie prioriteiten kunnen enkel efficiënt werken mits het aanwenden van drie werktuigen. Eén: de samenwerking (juister: de inspanningsverplichting)) tussen overheid, uitgevers, auteurs en bibliotheken. Twéé: de coöptatie van auteurs in alle overheidscommissies die (ook) boekenbevoegdheid hebben; alle auteurs betekent hier: gekazerneerde én dakloze auteurs. Drie: een overheidsdistributiesysteem voor de uitvoering van prioriteit twee.   Het resultaat van “Plan Boek” moet leiden tot een aangenaam retrogevoel: de jaren ’70, toen boeken werden aangekocht van de meeste auteurs en verdeeld over scholen en bibliotheken.   Wat is de positie van de uitgever in dit voorstel? Nergens. Logisch toch! De uitgever hoort thuis bij de commerciële ondernemers'. hieronder aan aankondiging van het feest, plus enkele foto's van henri lemineur.

07 december 2011 - Koksijde VLAAMS-NEDERLANDS DICHTERSGENOOTSCHAP DE 50 MEESTER-DICHTERS VAN DE LAGE LANDEN BIJ DE ZEE VOORSTELLING VAN HET TWEEDE JAARBOEK DE 50 MEESTER-DICHTERS VAN DE LAGE LANDEN BIJ DE ZEE Op woensdag, 7 december 2011, om 16.30 u, in de raadzaal “Kokpit” van het Gemeentehuis van Koksijde, Zeelaan 303, te 8670 Koksijde Hieronder een aantal foto's: de zaal loopt stilaan vol, ik zit op het puntje van mijn stoel om toch maar niets te missen! dit zjn ze dus, de 50, of beter : een deel ervan... Dichteres Nicole Van Overstraeten met Thierry Deleu. zie mij glunderen.. Dichteres Nicole van Overstraeten met kunstschilder Walter Vilain * (een kanjer!)   Fernand laforce, voorzitter van de Vlaamse Kunstkring Houtland en dichteres Nicole Van Overstraeten. Meer foto's. Pagina aangemaakt door Henri Lemineur. * http://www.waltervilain.be/

11-12-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

10-12-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

toen ik nog niet zo lang geleden uitgenodigd werd om mee te doen aan het project hommage aan willie cools, een kunstschilder uit duffel, die overleed op 4 juli 2011, was het voor mij even schrikken: eigenlijk kende ik willie cools niet echt. ik bezat alleen maar een prachtige monografie, de sprong in de ruimte*, met een uitzonderlijke selectie schilderijen.

wat moest ik doen? ik verzamelde zoveel mogelijk commentaren op internet. ik keek en keek en keek naar de afbeeldingen in de monografie. oeps! ik voelde me een beetje overweldigd door zoveel 'drukte', haha, ik bedoel dit niet negatief, maar de dames op de schilderijen en tekeningen van willie cools zijn wel heel erg beweeglijk en kleurrijk, net of ze een woeste oerritus uitvoeren op doek. daarbij zijn ze allemaal naakt.

hoe voelt een vrouw zich bij het kijken naar deze schilderijen? ik denk in eerste instantie toch een beetje ongemakkelijk, in tweede instantie wat opgelaten. haha, ziet de kunstenaar ons nu echt zo (ik plaats mijn handen in mijn zij, borstjes vooruit, billen samengeknepen) en moeten we dan zo (ik wiebel en ik wemel, ik beweeg) dansen? ik werp mijn linkerbeen de lucht in, dan het rechterbeen, ik beweeg mijn heupen, schokschokschouder en gooi mijn hoofd naar achteren... hoho, oppassen, ik wil hier niet oneerbiedig zijn. toch moet ik bekennen dat ik, een beetje lacherig, bovenstaande dansbewegingen stiekem op mijn kamer uitprobeerde.

indruk maakten deze schilderijen dus wel op mij. bij nadere observatie werd ik me bewust van het pure vakmanschap van willie cools: door zijn teken- en schilderkunst worden deze naakten ontdaan van alle vulgariteit. eigenlijk gaat het willie cools niet om het naakte, zelfs niet om de vrouw, maar om het beleven en tot expressie brengen van een schildersdynamiek: het gaat om vorm, kleur en ritme.

erotiek wordt ontluisterende kunst.

.

aan dit project werkten 19 dichters mee, 6 vrouwen en 13 mannen. ik wil in dit blogbericht focussen op de reacties van de dames–dichteressen: hoe werkten zij hun hommage uit, wat zagen zij in de schilderijen van cools, wat voelden zij? niet dat ik hier absoluut een manonvriendelijk bericht wil neertokkelen - de gedichten van mijn mannelijke collega’s zijn super!

maar ik was een tikkeltje nieuwsgierig: zouden de dames, onder de indruk van al dat vrouwelijk geweld in cools’ schilderijen, een specifiek erotisch uitgangspunt hebben aangenomen voor dit project? zouden zij gedichten hebben geschreven met een vleugje wellust, of zou dit poëtisch eerbetoon een soort sublimatie van pijn en verdriet worden om het afscheid, vooral voor wie willie cools bij leven heeft gekend? 

.

een vriendin van willie, de dichteres begga mariën, mailde me:

‘ik kan me niet precies herinneren wanneer willie me gevraagd had om aan een nieuwe uitgave mee te werken, maar zijn bedoeling was van verschillende dichters (ik weet niet precies wie) bij zijn werk te betrekken en in die zin iets nieuws te brengen met zijn (nieuw?) werk. daarop heb ik toen mijn positieve medewerking beloofd.

...

iedereen die willie kent weet dat zijn opzet was van mensen, kunstenaars, met elkaar in contact te brengen’

eigenlijk was dit project dus een idee van willie cools zelf, dat na zijn dood verder werd uitgewerkt. geheel volgens zijn opvattingen: laten we de kunst en het leven eren en omarmen, laten we samen, geïnspireerd door mijn schilderijen, in alle vriendschap, iets nieuws uitproberen...

.

de schrijfster en dichteres suzanne binnemans uit lier verbaasde me door de fijnmazige, ietwat melancholisch- sensuele toon in haar gedicht. niets naakte oervrouw dus, maar wel een schroomvolle, bijna onderworpen minnares, die zich schikt in de krijtlijnen die voor haar zijn opgezet. waarom denk ik plots aan gustav klimt, en zijn mooie zinssnede: "… want ik vrees en respecteer echte liefde."

suzanne binnemans’ vrouwelijke figuur geeft zich gewillig over aan de strelingen van haar minnaar, de dichteres vertolkt op verukkelijke wijze het versluierde verlangen naar liefde en geborgenheid, de fragiele droom van elke vrouw...

suzanne binnemans

      ‘Door het gaas van mannenwimpers 
        worden vrouwen dag en nacht bespied’
        (Johan Anthierens)

       eerst verborg je nog mijn gezicht
       liet je mijn armen en handen dwalen 
       mijn benen en tenen spelen
       over een maagdelijk blank vel

       mijn lot lag in jouw handen

       je deed me bewegen tussen grenzen
       binnen de krijtlijnen voor mij uitgezet
       zelf mocht ik niet kiezen
       strelend creëerden jouw vingers

       ik wentelde me in jouw kleuren

       bedachtzaam leunde je over mij heen
       ik voelde jouw hete adem
       wanneer je mijn naakte lichaam
       zorgzaam toedekte met witte sluiers

       angstvallig volgde ik jou

       je dwong me te kijken
       schroomvol vouwde ik me dicht
       plooide toen weer open
       ik gluurde naar wie mijn hoeder was

       getrouw werd ik de jouwe

.

oeps, mijn gedicht. totaal anders. ik besloot, na het schokeffect dat door het door mij gekozen schilderij een nieuwe zomer had teweeggebracht (het vrouweljk naakt zinderde werkelijk van op het doek, ik werd als het ware overrompeld door al dat oranje en roze en vermiljoen) de sterke vrouwenfiguur op het schilderij zelf aan het woord te laten. zij schijnt met haar linkerhand vriendelijk uit te nodigen tot de dans, daarom laat ik dit op het einde ook gebeuren.  

nicole van overstraeten

      een nieuwe zomer

      omtrent mijn zogenaamde woestheid 
      wil ik echt geen woorden kwijt, ik weiger pertinent.
      ik zeg: dit zomerrood is vuur. ik presenteer 
      de weerbaarheid van vlees, het wachten 
      op het zachte – maar ook het dieproze vertoeven. 
      ondanks mijn tintelende opening, mijn huichelen,
      mijn dijen zogenaamd, spijt het mij zeer.
      dat jokkend reflecteren van jouw licht -

      niets anders dan een droom, een land van zand.

      jij mag mij desondanks wel welig koesteren,
    dat sta ik teder toe. genieten van mijn eigen veinzen. 
      ik weet, mijn schacht is hoog, mijn buik is zoet,
      een hemelvaart van honing. ik wiebel in oranje, 
      ik wemel karmozijn, ik zinder en hou dapper stand.
      ik feliciteer en zeg: dans, dans, dans nu met mij,
      reik mij de hand. in deze nieuwe zomer 
      schuim ik ronduit vermiljoen.

ik kan niet vragen aan willie cools wat hij van mijn gedicht vindt, maar ik heb toch vaag de indruk dat hij het soort vrouw dat ik beschrijf echt wou tekenen. mannen die van vrouwen houden, laten ze bestaan in al hun kracht en sensualiteit. zij onderwerpen ze niet, zij mogen in alle vrijheid dansen...

aanvulling: hieronder een superleuk fulmpje, mij toegestuurd door enkele geheimzinnige bewonderaars, de gekke dans dus van HH Marat Joy Tchundyk anda his bastardbrotha Marat Tchundyk Gundo.

.

rose vandewalle introduceert een vrouwenfiguur die wankelt, valt en terechtkomt in een kolkende spiraal. haha, sommige schilderijen van willie cools met wervelende vrouwenfiguren hebben dus dit effect: dat je van het dansen draaierig wordt als een derwisj, dat het uiteindelijk allemaal eindigt in een val.

maar wie dit gedicht subtiel leest merkt op dat de wankelende (dansende?) vrouw eigenlijk wanhopig en angstig op zoek is naar houvast, het zijn de muren van de kamer die bewegen, de dans eindigt in een huiveringwekkende tuimel. ik durf het bijna niet zeggen, maar ik vermoed dat rose hier in enkele penseeltrekken, in enkele verzen, het levenseinde beschrijft. een passend gedicht in deze hommagebundel, vind ik.

rose vandewalle

de kamer
plots kantelt en keert
vangt me op
in haar grijpgrage armen
haar handen zo fel van het willen
bewerkt me
met elk van haar vurige tongen
omsluit me beneemt me

de kamer hitsige adem 
kolk en spiraal
de kamer 
o ze wentelt en wankelt
weldra in versnelling
sleurt me mee in haar val
komt tot een tuimel
tot een huivering wekkende tuimel

.

hannie rouweler heeft ook een schilderij uitgepikt, waarrond ze een gedicht schrijft. ha, die hannie! virtuoos als ze is, schrijft ze een verrukkeljk lang gedicht met een waaier aan ervaringen, die dan nog in een grotere waaier van interpretaties kunnen worden opgevangen. haar verzen zijn zwierig, mededeelzaam. haar zinnen zijn bijwijlen intens, maar soms ook zacht als velours.

geen briesje dus, maar een felle wind zet ze gewind op papier.

passie, erotiek, een spreekwoord, beelden uit haar jeugd, psychologie, vervreemding, humor  - dit alles passeert het oog van de lezer. strofe drie intrigeert me danig: ‘de metamorfose van de tijd buiten het gewricht/ de anonimiteit die in het geel verdwijnt/ granenveld’.

een sleutelvers, vind ik. want dit is wat hannie doet: elementen die deel uitmaken van het schilderij, maar ook haar eigen denken en voelen plaatst ze buiten de tijd, ze worden eeuwige abstractie. heel mooi is het einde: alleen het woord granenveld staat daar, als representatie van haar gedachtenvlucht. het beeld van de weidse graanvelden katapulteert de gele fetisj en de poëzie van hannie naar de ruimte, naar de oneindigheid.

hannie rouweler

       DE SCHILDER EN HET MODEL
       (Willie Cools, Gele Fetisj)

       Dat de passie spreekt – in Gele Fetisj
       dat is duidelijk. De schilder en het model
       voelen zich er blijkbaar beiden niet ontspannen bij:
       zij toont haar kut – maar aan wie of wat?
       Aan hem, aan haar, de kijker, een vreemdeling,
       haar ogen staren in het niets. De droom, suggestie.

       Ik denk aan het boerenland van mijn oom, regen
       en zon, groei en verval, geluk en dikke pech.
       ‘Als de vos de passie preekt
       boer, let op je kippen’!

       Dit zal niet helpen. Het onbedwingbare in de lust,
       de lijnen die het beeld doorkruisen –
       de vrouw zit niet stil, ze verplaatst zich voortdurend.
       De metamorfose van de tijd buiten het gewricht,
       de anonimiteit die in het geel verdwijnt. Granenveld.

       In juni is het vaderdag. Ik geef mijn vader Jan
       postuum een van deze schilderijen op zijn 90^e.
       Als meisje waarschuwde hij me al dikwijls
       als ik me stond op te maken voor de spiegel
       aan de binnenkant van een deur, in de woonkamer:
       ‘Hannie, je draagt te korte rokken’.
       Kunstenaars en dichters. Pas daar maar voor op.

.

begga mariën en marije kos schreven de meest abstracte gedichten. zij interpreteren totaal, de beelden staan verder af van de concrete schilderijen. ze inspireren zich nog wel op een doek, maar hun gedicht neemt een meer naar binnen gerichte en tegelijk hogere en verdere vlucht.

toch vind ik beide gedichten (alhoewel ze natuurlijk een eigen profiel hebben) heel romantisch. zij lijken in een droom te zijn geschreven, of op het moment van het ontwaken uit die droom.

de nobelprijswinnaar tomas tranströmer omschrijft trouwens dit moment als ‘een parachutesprong, een bevrijding uit de verstikkende omstuimigheid’...

Waking up is a parachute jump from dreams.
Free of the suffocating turbulence the traveller
sinks toward the green zone of morning.

begga laat een vrouw spreken met een zwarte ziel (wow!) die in haar wezen een zee van klapwiekende meeuwen ervaart (wat een mooi beeld) en ook hier symboliseert het lopende zand de voorbijvliedende tijd.

marije kos’ gedicht vind ik nog geheimzinniger: een herinnering maakt zich los uit het blauw (prachtig beeld)...  maar welke herinnering? en wie is die schim, van wie zijn die ogen, die warme hand, wie ervaart pijn en venijn, wiens zicht wordt belemmerd, wie wordt uiteindelijk gered van de ondergang? gaat het om de schilder, zijn model of gaat het om de dichteres?  marije kos’ gedicht roept bij mij blijkbaar heel indringende vragen op.

maar in deze laatste gedichten eren ook deze dichteressen een kunstenaar die desondanks – en dit is misschien een troostende gedachte, de verstikkende omstuimigheid van het leven heeft ingeruild voor – ik interpreteer en fantaseer nu zelf-  de groene zone van de oneindigheid.

begga mariën

        INNERLIJKE WAARHEID

        Hoe helder moet de nacht zijn
        om mijn zwarte ziel te verblinden
        die tussen wier en algen wordt verzwolgen?
        
        - Een zee van meeuwen
        klapwiekt in mijn wezen -
        
        Hier zijn geen kruimels
        voor een weg terug.
        De dwaalster bevleugelt het vuur;
        luide rook wordt zachter
        en balsemt lenig
        het zand dat loopt.

 marije kos

        Bij het schilderij De Ondergang.

        De ondergang

        een schim uit het verleden
        maakt zich los uit het blauw
        herinnering dringt zich op
        glooiende vorm gloeiende kleur
        strelen zijn ogen

        een lach klinkt
        een warme hand raakt
        maar het is maar even

        zweet parelt en adem stokt
         zoetgevooisd klinkt anders nu            
        zacht en rond wordt scherpgetand

        prangend fel en giftig
        zijn napijn en venijn

        de hersenschim vervaagt
        ragfijne spinnenwebben
        en donkere stofdraden
        belemmeren het zicht

        net op tijd gered
          
        van de ondergang

• Guy van Hoof, Willie Cools, De sprong in de ruimte, vzw De Gebeten Hond, Harelbeke, 2002.
• EEN VELD VAN VERWILDERDE ROZEN, hommage aan kunstschilder & graficus Willie Cools (1931-2011), http://www.lulu.com/spotlight/demeruitgeverij123.

13-10-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

Waking up is a parachute jump from dreams.
Free of the suffocating turbulence the traveler
sinks toward the green zone of morning.
Things flare up. From the viewpoint of the quivering lark
he is aware of the huge root systems of the trees,
their swaying underground lamps. But above ground
there’s greenery — a tropical flood of it — with
lifted arms, listening
to the beat of an invisible pump.

2. Tranströmer schreef ook haiku's. Hier eentje uit 2004:

Birds in human shape.
The apple trees in blossom.
The great enigma.

3. Dit stukje schijnproza heeft ook een schitterend einde:

IJSLANDSE ORKAAN

Geen aardschok maar hemelbeving. Turner had het kunnen schilderen, vastgesjord. Zojuist wervelde één enkele want voorbij, verscheidene kilometers van zijn hand vandaan. Ik moet met tegenwind naar dat huis aan de overkant van het veld. Ik fladder in de orkaan. Ik ben geröntgend, mijn skelet dient zijn ontslagaanvrage in. De paniek groeit terwijl ik laveer, ik ga ten onder, ik ga ten onder en verdrink op het droge! Wat is het zwaar, alles wat ik plotseling mee te slepen heb, wat is het zwaar voor de vlinder om een praam te slepen! Eindelijk aangeland. Een laatste worsteling met de deur. En ditmaal binnen. Binnen. Achter de grote glasruit. Wat een eigenaardige en grandioze uitvinding is glas toch – dichtbij zijn zonder betrokken te raken. Buiten stroomt een horde doorzichtige reuzensprinters over de lavavlakte. Maar ik fladder niet langer. Ik zit achter glas, bewegingloos, mijn eigen portret.

 4. Transparant, ongerept, gecondenseerd, dat zijn de trefwoorden bij Transtömers poëzie:

UIT MAART ’79

Moe van iedereen die met woorden komt, met woorden maar niet met taal

begaf ik mij naar het sneeuwbedekte eiland.

Het ongerepte heeft geen woorden.

De ongeschreven bladzijden breiden zich naar alle kanten uit!

In de sneeuw stuit ik op hoefsporen van een ree.

Taal maar geen woorden.

Besluit: en of ik een fan ben van Tranströmers gedichten!

http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=DMF20111006_091

http://www.poetryinternational.org/piw_cms/cms/cms_module/index.php?obj_id=466

http://home.kpn.nl/kolos/vertalen/herinneringen.htm#begin

09-10-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

08-10-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

Tot slot

Ik begreep dat je niet mijn moeder was,
maar mijn dochter, nu houd ik je stevig vast
en over je hoofd heen kijk ik ver
uit het raam naar daar waar ik jaren her
als snotneus rondhing, met om me heen
het gajes - en toch was ik altijd alleen,
waar ik heimelijk rookte in de wind,
je enige zoon, je geliefde kind.

Ik hoef je alleen maar steviger vast
te houden, ik moet je niet loslaten straks
in dromen land, bij regen en mist,
de enige die van mijn onschuld wist.

En wanneer je moet huilen in de nacht,
heb ik in gedachten mijn handen zacht
op je schouders gelegd en tot slot erkend
dat je niet mijn moeder, maar mijn dochter bent.

En later, veel later komt er een tijd
dat je niet in zwart-wit, maar in kleur met mij -
niet op foto's, maar in de werkelijkheid -
precies zo omstrengeld zult staan, waarbij
je rimpels verdwijnen en je weer kind
zult worden - een kind in de wind
met een wapperend lint van rood satijn.
...Als jij niet meer bent, als ik dood zal zijn.

05-10-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

• http://www.paulineniks.com/Site/pauline_niks.html
• http://jewaserbij.westhoek.be/WesthoekBeDetail.aspx?genericid=1213
• http://devallei.skynetblogs.be/archive/2011/06/12/de-vallei-v.html
• http://users.skynet.be/beatola/publiola/vermeulen.html

03-10-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

bovenstaand schilderij is van de antwerpse pauline niks*, een superbe artieste die nog deze zomer tentoonstelde in galerij montanus in diksmuide, voor de 5de biennale van jonge schilders. een tentoonstelling met de mooie titel pure peinture*. oeps! ik kende dit schilderij al van een eerder (internet)project, waar ik zelf aan heb deelgenomen, de vallei v, van de onvolprezen antwerpse dichter-plastisch kunstenaar françois vermeulen*. bij elke aflevering van de vallei vraagt françois vermeulen aan vijf dichters poëzie te schrijven bij schilderijen van een door hem geselecteerde kunstschilder. ik wil hierbij de initiatiefnemer feliciteren, want alhoewel het een 'klein' project is zonder veel poeha, is het op de juiste manier uitgeschreven, de opdracht is helder verwoord en de deadlines worden perfect gerespecteerd. het resultaat is dan ook heel fijn, beste lezer, ik nodig u zo meteen uit om te gaan kijken op de website van de vallei* en te proeven van de gedichten en het beeldmateriaal.

.

voor mij was de deelname aan dit project een fantastisch experiment. ik had eerst, zoals het mijn gewoonte is, een heel lang gedicht geschreven van liefst 158 woorden. 

woestijnmeisje, zelfbedacht runenspel

in de schilderijen van pauline zit ik in hurkhouding.

ik pluk zilveren lepels uit de lucht, raap rode beukenootjes

in een blauwbomend bos. maar wat ik hier doe is onduidelijk.

droom ik rugwaarts in een zee van zand? is dit waar ik bang voor ben

of waar ik naar verlang, een witte woestenij en ik daar middenin?

ik glijd dit parelmoeren land in als gelei, het zand beweegt als wolken.

ik draaiduizeldroom, ik stuifzand. ik plet mijn schoot, plant mijn gympen.

zij laten duistere sporen na, zij stoppen hier en houden schaduw bij.

hij wil o wee mijn spiegel zijn. ik schud hem van me af, maar hij blijft

vast aan mij. de zon bedriegt me in mijn nek, het lijkt of ik verlies.

ach liefje, luister niet naar zijn gefluister. je alfabet, je namen,

het is niets. je liefdes, het is niets. je schaamte, je bedrog,

je verraad, het is niets. sweetheart, it’s nothing. (158)

het gedicht klopte helemaal, en was, vond ik, leuk om lezen voor zij die het schilderij van pauline niks kennen en voor zij die mij kennen, want de laatste tijd krijg ik als commentaar dat ik typische 'nicole' gedichten schrijf, ahum, een compliment. maar o wee, daar kwam ik tot de constatatie dat dit lange gedicht niet paste in de lay-out van de vallei en dat ik dus moest schrappen, het gedicht herleiden tot de essentie.  

het werd dus dit:

woestijnmeisje

droom ik rugwaarts in een zee van zand?

is dit waar ik bang voor ben, of waar ik naar

verlang, een witte woestenij en ik daar middenin?

ik glijd dit parelmoeren land in als gelei,

het zand beweegt als wolken. ik draaiduizeldroom,

ik stuifzand. ik plet mijn schoot, plant mijn gympen.

hij wil o wee mijn spiegel zijn. ik schud

hem van me af, maar hij blijft vast aan mij.

ach liefje, luister niet naar zijn gefluister.

je alfabet, je namen, het is niets. je liefdes,

het is niets. je schaamte, je bedrog, je verraad,

het is niets. sweetheart, it’s nothing. (102)

ik zeg altijd: als dichters met taal hetzelfde zouden durven doen als andere kunstenaars met hun materiaal, dan zou dit fantastische varianten kunnen opleveren. ik heb dus de essentie van mijn gedicht ook in een kader gezet, het woord parelmoeren vervangen door rode en een ander lettertype gebruikt. het resultaat ziet u in een volgend bericht...

beste lezers

EEN VELD VAN VERWILDERDE ROZEN

Hommage aan de kunstschilder en graficus Willie Cools door diverse dichters.

Publicatiedatum: oktober 2011

Verzorgde gebonden uitgave (40 blz).

Crèmekleurig papier.

Boekwebsite: www.lulu.com/content/1106620

De bundel is vooraf te bestellen voor € 16 (incl. verzendkosten binnen België en Nederland)

Leverbaar: november a.s.

info@demerpress.be

23-09-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

19-09-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

bijna snakken naar het einde van deze flutzomer. de laatse weken te maken gehad met allerlei bobokes: muggen- of spinnenbeten, weet niet waarvandaan, maar ze zaten zelfs tot in mijn haar en het jeukte de hele tijd, blaasjesbroebels tussen mijn vingers als het dan weer snikheet was zoals gisteren, een tintelende rechterhand omdat ik tot stukken in de nacht pd james had gelezen en mijn vingers tijdens de slaap klem raakten onder dat dikke boek, chronische insomnia en tegelijk ook nieuwe nachtmerries in de korte slaapuurtjes in de vroege ochtend enz enz...

leve september, als het fris en koud wordt en de zon de boomkruinen omvormt tot gouden wolken...

.

tot mijn grootste consternatie ook te weten gekomen dat de met vegetatie begroeide gebouwen in warchau (van vorig bericht) nep zijn! ik had in de maand juli een mailtje gestuurd naar jaroslaw kozakewicz. op 18 juli kreeg ik antwoord:


On 2011-07-18, at 06:14, Jarek Kozakiewicz wrote:

Dear Nicole and Ward,

Thank you very much for your kind e-mail. 

As far as the "Nature of/for living" is concerned, the film which is on show at BOZAR is just an artistic fiction. I was asked to present a project regarding the modernist architecture of the 60 and the 70 which still is a problem in contemporary Poland because of a-human solutions. Since I'm interested in ecology and environmental problems and I work quite often with scientists, I came up with the idea of this artistic science-fiction in order to show the urbanist and architectural absurd solution in the communist Poland in an undirect and quite an ironic way. I ment also to point out some urbanistic problems in Warsaw such as the lack of green spaces. 

Which means that the modernist buildings are not covered with vegetation and this is just an imaginary situation. I chose the form of documentary film in order to make it ironic and funny.

you can find more information about "Nature of/for living" and some other projects of mine on my website: www.kozakiewicz.art.pl.

With my very best wishes,

Jaroslaw

  --- the forwarded message follows ---

From: Nicole Van Overstraeten <nicole.van.overstraeten@telenet.be>

Date: 16 lipca 2011 07:20:17 CEST
To: jarek.kozakiewicz@akademie-solitude.de
Subject: Nature of/for Living (2007)

Dear Sir

We admired your project Nature of/for Living (2007) in the expo The Power of Fantasy in Bozar, Brussels.
We were all the time asking ourselves: is this thing real, or is this a product of the imagination of the artist?

In other words: can we really visit in Warsaw those magnificent buildings covered with vegetation?

And also: where can we find more info about the project, what did nature do, what did the artist do?

Once more: congratulations for this magnificent project!

Nicole & Ward
Belgium

argh! voor de zoveelste keer tot de conclusie gekomen dat ik tamelijk lichtgelovig ben. eigenlijk geloof ik alles, haha, het is zeker geen heldendaad mij voor de zoveelste keer in het ootje te nemen... soms vind ik fantasieën zo mooi dat ik wenste dat ze werkelijkheid waren. vooral als de werkeljkheid rauw, ontluisterend, grof, ontgoochelend lelijk en verwerpelijk is. dan is fantasie de reddingsboei, de opstap naar een nieuwe  hemel. een van de redenen denk ik, dat ik reeds als kind onderdook in de literatuur: een paar uurtjes lezen en de saaie realiteit vernevelde in een spannend of dromerig gebeuren.

.

maar soms is de realiteit niet te evenaren, ze is dikwijls dramatischer, intenser nog dan om het even welke verbeelding.

want de zomer, die voor mij gelijk staat aan toch wel enkele weken zon, aan terrasjesbezoek, aan uitstapjes en de welige weelde van het nietsdoen, aan lezen en luieren - dus: van het dieproze vertoeven in een ingebeeld paradijs.... is een zomer van rampen geweest. niet alleen regende het constant in de maanden juni, juli en augustus, er deden zich in de wereld onvergelijkbare drama's voor. epidemieën, mediaschandalen, seksschandalen, massamoorden, vreselijke onweders met dodelijke afloop, overstromingen...  we hebben het deze zomer allemaal gehad!

.

desondanks ben ik in de regenmaand juli begonnen met het schrijven van een verhaal, met de alomvattende en tegelijk nietszeggende titel: regen. eigenlijk een verhaal over de illuminati, een geheim genootschap gelinkt aan aliens en wiens doel het is de wereldorde over te nemen. ook lady gaga inspireerde mij, tegelijk ook het project van jaroslaw, dat zoveel indruk op mij gemaakt had dat ik het wou 'gebruiken' in mijn verhaal.

deed ik dit om de vervelende realiteit, de dagelijkse confrontatie (mede door de media) met die rampscenario's  te ontvluchten? is het leven dat ik beschrijf in mijn verhaal mooier dan de regenrealiteit deze zomer? ja en neen.

door dit verhaal te bedenken voelde ik me niet langer overgeleverd aan actoren: mensen, dingen, gebeurtenissen.... die, vond ik mezelf teveel overweldigden (tegen natuurrampen is bijvoorbeeld niemand opgewassen). neen, ik kon ze loslaten en creëerde een klein stukje eigen werkelijkheid, een entiteit die ik zelf maakte en voor een klein deel zelf bestuurde - want natuurlijk schrijft een verhaal ook zichzelf! maar toch: terwijl ik zat te tokkelen, en ook toen ik mijn eerste versie (met veel te veel verkleinwoorden en bijvoeglijke naamwoorden) samen met een vriend las en herlas, verveelde ik me absoluut niet, integendeel: ik vond het leven plots weer spannend en interessant. 

ben ik iemand die de realiteit niet aankan, ben ik een vluchthaas, een controlefreak, een verveelde vrouw, a lunatic? neen.  ik vind het nog altijd gewoon heerlijk om verhalen te bedenken, terwijl ik onder mijn afdakje zit en luister naar de regen. a. steekt voor mij een paar kaarsjes aan, ik schenk me een piepklein glaasje cognac biscuit in, rook eenmalig een sigaartje met de smaak van rum en amaretto en daar vloeien mijn gedachten ineen tot ideeën, die dan de volgende vroege ochtend, door een geheimzinnige chemie in mijn hoofdje, omgezet worden in zinderende zinnen. een nieuw verhaal betekent voor mij: mezelf vernieuwen. weg met de flutzomer en ikke daar middenin. it's over... ik zeg dus: een nieuwe herfst, een nieuw geluid.

oeps!, daar floept onbewust de aanhef van het gedicht 'mei' van herman gorter door de chemie van mijn hoofdje. de verzen plots omgezet naar de herfst toe...

Mei

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:

Ik wil dat dit lied klinkt als een gefluit,

Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht

In een oud stadje, langs de watergracht-

In huis was 't donker, maar de stille straat

Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat

Nog licht, er viel een gouden blanke schijn

Over de gevels in mijn raamkozijn.

herfst

een nieuwe herfst en een nieuw geluid:

ik wil dat dit lied klinkt als de regen

die ik vaak hoorde in een zomernacht

in mijn achtertuin.

in huis was 't donker, maar het stlle terras

vergaarde schemer, op de trapjes flakkerde laat

nog kaarslicht, er viel een gouden blanke schijn

over de muurtjes over de struiken

jaja, nu moet ik natuurlijk verder dichten, maar dit blogbericht is al te lang geworden. ik voeg hier twee links aan toe, eentje over de illuminati, eentje over herman gorter.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Illuminati_%28orde%29 en 

http://www.cambiumned.nl/poeziegortermei.htm

(met daarbij een utube-filmpje, getiteld women in art. helemaal zoals ik mezelf zie: de kameleonvrouw!)

04-09-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

bozar, tentoonstelling hedendaagse poolse kunst, in het kader van het poolse voorzitterschap van de raad van de europese unie.

bevreemdend, absurd, surrealistisch, magisch, waanzinnig, dat zijn de adjectieven die ik wil gebruiken om deze avantgardistische tentoonstelling te omschrijven. jeetje! een eerste schilderij, Strange Garden van Józef Mehoffe, waarbij een reuzengrote libel de idyllische wandeling van een elegante dame en een lief cherubijntje verstoort, zette ons reeds op weg.

volgden nog een in wit en roze katoen gehaakte rij reusachtge woonblokken, een vreemd geel mannetje met twee lege bierflesjes in de handen, dat zegt: I won’t leave the World Alive (W?odzimierz Pawlak1986) en een weird filmpje van een groepje naakte mensen die tikkertje spelen in de gaskamer...  en onze fascinatie was compleet!

maar wat mij het meest zal bijblijven is het gefilmde project van Jarosław Kozakiewic*.

'in het centrum van warschau werd in de periode 1965-1972 een woonproject gerealiseerd, het za żelazną bramą. negentien residentiële woonblokken bestemd voor 25000 bewoners. za żelazną bramą was bedoeld als symbool voor het welvarende en vooruitstrevende polen. maar na de val van het communisme werd dit project bekritiseerd om de chaotische inplanting in het volle centrum van de stad. ook het bekrompen design van de appartementen werd gelaakt: kleine kamertjes, keukentjes zonder raam, lange donkere corridors, het geheel van dubiueze kwaliteit.

toch waren deze woonblokken niet opgetrokken met behulp van de gehate prefab betonnen en toxische bouwtechnologie, maar eerder in oorspronkelijk stevig monolitisch gegoten beton. wat echter niet kon verhinderen dat na enkele decennia deze woonblokken begonnen te vervallen en een urbanistisch probleem werden in het centrum van de stad.

maar door de stijging van de temperaturen door de ‘global warming’ voltrok zich een wonder: micro-organismen als cladosporium en stachybotrys hadden de structuur van het beton zodanig gewijzigd, dat vegetatie, tot dan toe alleen aanwezig in parken en botanische tuinen, een ideale ondergrond vonden in de poriën van de muren van de woonblokken, die door deze vorm van isolatie een stabiele temperatuur kregen. lege appartementen werden kleine groentetuintjes en het centrum kreeg uiteindelijk 14 hectare biologische oppervlakte bij, die jaarlijks ongeveer 65 ton dioxide omzetten in zuurstof.'

17-07-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

                      

truman capote (zijn naam heeft hij van zijn cubaanse stiefvader) leest als een trein, heel vervelend, kreeg pijn aan mijn ogen, zo vlug ging het...

(jaja, beste miss amelia, vond het woord vervelend ook niet zo best, ik bedoelde dat ik zo rap las dat mijn ogen begonnen te pikken en dat dit heel vervelend was, omdat ik moest stoppen met lezen.

maar wat je bedoelt, moet je ook schrijven op een zodanige manier dat de lezer dit ook zo begrijpt.

zal mijn blogbericht dus aanpassen.

dank je, miss amelia!

yasmin

(ps: natuurlijk ben ik een fan van truman capote, in cold blood was een roman om van achterover te vallen...)

dus: ... leest als een trein, ik kreeg prikkende ogen, zo vlug ging het (wat heel vervelend was, want ik moest stoppen met lezen!)

en chaja polak bewaar ik voor het laatst.

08-07-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

26-06-2011 om 07:35 geschreven door nicole2  

21-06-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

17-06-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

(Elke dag inleiding door Peter Sellars om 19u)

                   

06-06-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

publishing on demand

onlangs aan den lijve ondervonden wat zoiets als publishing on demand (pod) is: een systeem waarbij je als auteur van een eigen publicatie maar net zoveel boekjes moet laten drukken, aankopen en verspreiden als je zelf wil. ook kunnen je boekjes meestal gedownload worden als e-book. dus: gedaan met papierverspilling, geen stoffige kartonnen dozen met vergane onverkochte dichtbundels meer op zolder!

demerpress, een kleinschalige e-uitgeverij, gevestigd in diepenbeek (limburg), heeft reeds een fraaie lijst poëzieuitgaven op haar naam. vele auteurs die in het gevestigde literaire circuit niet aan bod komen kregen de kans om hun pennenvruchten picco bello gedrukt te zien. de enthousiaste lady achter al dat moois is de nederlandse dichteres hannie rouweler (op de foto met haar man joris iven).

zij wil poëzie toegankelijk maken voor iedereen, haar motto is: poetry for all!

ik denk hierbij: poetry for all poets! want dank zij de inspanningen van hannie en haar team hebben heel wat bundels het daglicht gezien en auteurs, of het nu debutanten zijn of ervaren schrijvers, major- of zogenaamde minor- poets: zij  kunnen toch maar een nieuwe uitgave op hun naam schrijven!

want volgens hannie bestaan er geen slechte gedichten. als een gedicht niet klopt is het doodgewoon geen gedicht. ook nog: wie bepaalt de waarde van goede of slechte literatuur? de academici, die geen weg weten met hun intellectuele hoogmoed? het volk, dat een zwak heeft voor simpele frietgedichten en literaire abstracties in de prullenmand gooit? of een paar zelfverklaarde literaire goeroes, dikwijls leden van het mannelijk geslacht die zich opstellen als (en ik deze term leen ik gezwind van hannie) acp's, arrogant chauvinist pigs? haha, ik overdrijf, want ik ken natuurlijk ook ernstige en waardige literatoren met een suikeren hart en een zwak voor vrouwenliteratuur.

maar ik wil het hier niet hebben over de emancipatie van vrouwelijke auteurs. gezwind keer ik terug naar hannie en haar toch wel heel sociaal project  'poëzie voor allen' en vooral: haar profilering als dichteres. het is ok je volledig in te zetten om een goed auteur te worden en jezelf op superieure manier te managen en te promoten, maar anderen de gelegenheid geven ook eens mee te doen - dan ben je reeds op een hoger trapje beland, los van het pure ego-trippen dat zoveel literatoren kenmerkt.

zodra hannie terug in mijn vizier kwam (want ik kende haar naam reeds uit een ver verleden, hoogstwaarschijnlijk had ik al poëzie van haar gelezen)  ben ik gaan surfen op internet, nieuwsgierig als ik was naar haar persoon en haar gedichten. en ja, ik kon ontelbare web-adressen openen waarop de bio- en blblio-gegevens van hannie in volle glorie prijken. en o wonder, zij is niet alleen dichteres en uitgeefster, maar ook een begenadigde schilderes.

hannie rouweler, een beminnelijke vrouw

een gedicht dat vermoed ik, kenmerkend is voor het huidige profiel van hannie rouweler is 'het langzaam stromen van water', een gedicht gepubliceerd in de bundel rozentuin, klavierklanken (waar ondergetekende ook een bijdrage in leverde!) en waarin zij het langzaam stromen van de rivier de dommel associeert met 'het gaan van een beminnelijke vrouw, 's zomers in een ruisend kleed met bloemen in haar haar, in de lente als een schuchter meisje, in de winter een bevroren uiltje dat uiteindelijk de seizoenen weerstaat en voeling heeft met de eeuwigheid’.

ik heb zo een vaag gevoel dat hannie in dit gedicht zichzelf portretteert: is zij niet die beminnelijke vrouw, bijwijlen schuchter en die soms spreekt als was zij met een laagje ijs bedekt (dat, ahum, door zijn lagere dichtheid blijft bovendrijven maar zo het leven onderwater voor de eeuwigheid bewaart) - een nuchtere vrouw, die het leven naar zijn werkelijke waarde schat?

maar ach, laat ik a.u.b. de nodige afstand bewaren: de persoonlijkheid van een dichter of dichteres afleiden uit de analyse van zijn teksten is er volkomen naast. beweren dat hannie beminnelijk is, schuchter, ijzig: dit is mijn interpretatie. eigenljk een beetje grof, zo onrechtstreeks en ongevraagd willen binnendringen in iemands persoonlijkheid. hannie schreef me trouwens onlangs: ‘dichter en mens moet je altijd scheiden, hoewel ze elkaar invullen en aanvullen’.  

zei descartes niet: wie verborgen heeft geleefd, heeft goed geleefd. ik breek hierbij dus een lans voor het respecteren van de kunstenaar als privé-persoon. het echte leven moet zo eenvoudig en bescheiden mogelijk worden geleefd, het leven als kunstenaar moet vervat worden in zijn (of haar) kunst. of is dit weer een te ver doorgedreven stelling, lopen die twee ‘levens’ automatisch in elkaar over?

en altijd opnieuw dat stromen van water

ik ga in deze drie volgende gedichten toch op bezoek bij hannie, speurend  naar invul - en aanvulmateriaal. mijn bedoeling is een glimp op te vangen van wat haar als mens en dichteres boeit – als kennismaking is dat voor mij voldoende, de rest is... tja...literatuur!

in gezichtsvormen en in leeg station, drukt zij een ervaring uit die ik zó herken, in de setting zou ik zó zelf hebben kunnen meespelen. hannie creëert  2 x een content waar ik makkelijk kan inkomen (is wat ons, dichters en dichteressen bindt, niet eenzelfde soort gevoeligheid): namelijk het weerzien van geliefden in een droom of in een soort déjà-vu (men meent een geliefde persoon te herkennen, maar het is maar verbeelding). toch lijken de personages reëel, zij bewegen, spreken, glimlachen.

in een paar verzen, schijnbaar los uit de pols, weet de dichteres hannie rouwelier hier een moment op te roepen dat ons diep meevoert naar de duistere regionen van het onderbewustzijn, de herinnering, de droom. en altijd opnieuw dat stromen van water, dat meegevoerd worden door de wolken, het voorbijglijden van de tijd, de eindeloosheid...

heb ik hier dé sleutel ontdekt tot de poëzie van hannie?

      GEZICHTSVORMEN

      Ik heb je weer gezien en ik kon
      weer in je geloven omdat
      je handen langzaam bewogen
      en je voeten helder waren

      zoals het water dat langs ons stroomde
      toen de zon schaduwen wierp
      van onze lichamen op de zwarte aarde.
      De woorden klanken meevoerden

      als een vlucht ganzen boven onze hoofden
      voorbij de wolken vlogen,
      waardoor het leek alsof geen einde naderde.
      Ik zag je terug en het was niet meer in duisternis

      en ook niet in het licht waarin men vele dingen
      meent te bespeuren die er niet zijn. We waren
      even samen tot elk van ons weer verdween in de
      openingen van het verleden, achter gesloten vensters.



       LEEG STATION

       Ik zag mijn broer
       aan de overkant op het perron staan

       enkele seconden gleden in stilte voorbij
       op een verlaten station in Twente

       met tussen ons een dubbelspoor
       voor treinen uit beide richtingen.

       Hij keek mij aan en een glimlach
       verscheen op zijn gezicht.

       Net voordat ik hem wilde wenken,
       zijn naam riep, kwam een sneltrein voorbij

       vond achter kleine ramen geen teken,
       geen gestalte die op hem leek.

       Hij verdween zoals hij was gekomen,
       mijn broer, op die dag waarop niets terugkwam.

het gedicht als touchscreen

ik wil nog een derde gedicht noteren, dat hannie rouweler geschreven heeft voor haar dochter: na al die tijd van vage dromen, gepubliceerd in van alles 1 + 1,  de jubileumuitgave van demerpress.

ik vind hier een heel leven terug. hannie beschrijft hoe het was toen haar dochtertje nog een ukkie was, hoe zij heeft genoten van haar kinderlijke verbeelding. hoe zij zich de huizen en plaatsen herinnert waar zij samen verbleven. hoe haar kind plots schoksgewijs volwassen werd en de grote dag aanbrak: in het wit gekleed, met om haar hals een fijn kettinkje: een huwelijk, het grote loslaten. maar dit proces resulteerde niet in een onoverkomelijke afstand: de band blijft desondanks bestaan, niets kan hen scheiden.

mooi verhaal. maar toch wil ik de aandachtige lezer ook wijzen op de intense verdichting van dit gegeven. hoe de dichteres in enkele verzen een heel menselik bestaan omschrijft, hoe zij werelden kan concentreren in enkele woorden. niet alleen laat zij verzen tegen elkaar opbotsen of in gesprek gaan, ook de witruimtes omvatten oceanen. op twee plekken van dit gedicht is dit overduidelijk: twee volkomen wat ik noem ‘onaangekondigde verzen’.

het eerste vers in je stralende blauwe ogen gooit hannie abrupt op het papier. het lijkt een vers dat eigenlijk een aanvulling had moeten zijn van een ander, bijvoorbeeld ‘ik zag het geluk in je stralende blauwe ogen’. maar neen, hannie begint haar vertelling met een bijwoordelijke bepaling van plaats. het onderwerp en het werkwoord, daar laat zij naar raden. het kan ook zijn dat een hele paragraaf, een hele reeks verzen, een opmerking, een stelling aan deze bepaling voorafgaat.

de lezer mag deze items, deze bewustzijnslagen, zelf aanvullen, mag zelf graaien in zijn verbeelding... als dat geen sublieme vorm van verdichting is, dan weet ik het niet meer! en het beginvers van de derde strofe, je meteen gevonden kan worden is schijnbaar ook een ‘stuk’ van een vers, dat hier midden in het gedicht wordt gegooid.  maar door dit procédé zet hannie weer de lezer aan het werk: hij kan gissen naar en fantaseren over wat vooraf is gegaan en wat zou kunnen volgen...

hannie is, vind ik (en ik gebruik deze termen voorzichtig), een redelijk klassieke dichteres, zij schrijft zachte, vloeiende verzen. een meesteres in de dichtkunst, die haar vak grondig beheerst. maar door bovenstaande gedurfde procedure balanceert zij op een supermoderne schommel. dit is poëzie van deze ‘schokkende’ tijd. haar gedichten zijn als touchscreens, je tikt ertegen met je vinger en ja, een waaier van mogelijkheden opent zich...

20-05-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

schrijven met i-durf

zaterdag 14 mei jl. op de schrijfdag in hasselt* (georganiseerd door creatief schrijven*) een workshop gevolgd omtrent de digitale revolutie: ‘schrijven met i- durf’. lesgeefster was de sublieme an mertens*, 'multimediaal verhalenschrijfster'. wablief? kun je tegenwoordig verhalen (en gedichten) publiceren op internet? super! en ze ook lezen op e-readers, i-pods, e-pads, of tablets door simpelweg te touchscreenen? jawel!

zaterdag heb ik dus van deze heel leuke docente vernomen dat er oneindig veel mogelijkheden bestaan om te schrijven op internet, met een schitterend spectrum aan tools om je content zo fraai mogelijk vorm te geven. tof! gedaan met honderden euro's te besteden aan het verzenden van manuscripten naar uitgevers, die toch alleen maar geïnteresseerd zijn in hun marktaandeel, of 500 tot 1000 (!) euro te moeten betalen voor enkele tientallen bundeltjes uitgegeven in eigen beheer. gedaan met aanschurken bij literaire kliekjes om toch maar via via ergens gepu te raken, gedaan met leuren met boekjes op doodsaaie literaire avondjes... internet, here I come!

ben weer eens overenthousiast! heb droombeelden van pagina's en pagina's (op een site met de subversieve naam hotglue.me*),  krioelend van leuke teksten en gedichten van me, geïllustreerd met foto's, videofilmpjes en een layout die vrolijk resulteert in de ultieme kick. maar oeps! daar val ik met beide voeten op de grond! heb namelijk al een website - dedeze dus - en ik kan mooie foto's downloaden. haha, toch al heel wat!

hierbij direct enige noodzakelijke links. op het u-tube-filmpje een verslagje van de schrijfdag, daarna een kleine profilering betreffende het fenomeen an mertens, het adres van haar hoogstoriginele blog en... hotglue, hét toverwoord van de schrijfdag,!

haha, ik laat de lezers op hun honger zitten ...maar wie er bij was, weet waar ik het over heb... even deze links openen is een absolute aanrader!

* http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=KAxr_4bH7MM

* http://www.creatiefschrijven.be/

* An Mertens schrijft, redigeert en vertelt verhalen. Ze experimenteert met analoge en digitale vormen van vertellen, als lid van Constant (vzw voor kunst en nieuwe media) en via persoonlijke projecten als Boektegoed (Bronks, Bib Elsene), CIAO/CU (digitale vertelling + roman), Space Stories (The People Speak)...

zie ook:

http://www.adashboard.org/colapsekode/?page_id=120

http://www.adashboard.org/

* http://hotglue.me/. hotglue is a visual tool for creating websites directly in the web-browser.

20-05-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

Dylan Thomas

DO NOT GO GENTLE INTO THAT GOOD NIGHT

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rage at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

in vorig blogbericht legde ik wel tot in de puntjes uit wat een sonnet en een sestina is, maar ik vergat te vermelden dat een middeleeuwse villanella uit vijfvoetige verzen bestaat, opgebouwd rond twee rijmklanken en verdeeld over vijf terzienen en een kwatrijn. de eerste en de laatste regel uit de eerste strofe komen volgens een vast schema in de andere strofen als keervers terug en vormen aan het eind van het gedicht een refrein.

een villanella oeioei, als ik dit woord hoorde vond ik dit super, ik dacht aan een mooie villa, van een meisje dat nella of zo heette, maar het is dus een schijnbaar aartsmoeilijke dichtvorm.

het lijkt erg ingewkkeld en dat is het ook wel een beetje, maar een recept uit de keuken van peeter goossens is dat ook, temeer daar hij aanraadt twee keer verse frituuroiie te gebruiken om frietjes te bakken, haha....

de beroemdste villanella is bovenstaand gedicht van de ierse dylan thomas (Swansea, 27 oktober 1914 – New York City, 9 november 1953)  - een van mijn vroegere lievelingsdichters, nu opnieuw in de schijnwerpers gezet door jan decleir in een programma dat in onze zalen speelt met de titel under the milkwood.

dylan thomas schijnt geen moeite te hebben met al die versvoeten en rijmklanken en keerverzen, maar ik geloof dat ik zelf zou zwoegen als ik het eens zou uitproberen!

27-04-2011 om 00:00 geschreven door nicole2