Dylan Thomas

DO NOT GO GENTLE INTO THAT GOOD NIGHT

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rage at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

in vorig blogbericht legde ik wel tot in de puntjes uit wat een sonnet en een sestina is, maar ik vergat te vermelden dat een middeleeuwse villanella uit vijfvoetige verzen bestaat, opgebouwd rond twee rijmklanken en verdeeld over vijf terzienen en een kwatrijn. de eerste en de laatste regel uit de eerste strofe komen volgens een vast schema in de andere strofen als keervers terug en vormen aan het eind van het gedicht een refrein.

een villanella oeioei, als ik dit woord hoorde vond ik dit super, ik dacht aan een mooie villa, van een meisje dat nella of zo heette, maar het is dus een schijnbaar aartsmoeilijke dichtvorm.

het lijkt erg ingewkkeld en dat is het ook wel een beetje, maar een recept uit de keuken van peeter goossens is dat ook, temeer daar hij aanraadt twee keer verse frituuroiie te gebruiken om frietjes te bakken, haha....

de beroemdste villanella is bovenstaand gedicht van de ierse dylan thomas (Swansea, 27 oktober 1914 – New York City, 9 november 1953)  - een van mijn vroegere lievelingsdichters, nu opnieuw in de schijnwerpers gezet door jan decleir in een programma dat in onze zalen speelt met de titel under the milkwood.

dylan thomas schijnt geen moeite te hebben met al die versvoeten en rijmklanken en keerverzen, maar ik geloof dat ik zelf zou zwoegen als ik het eens zou uitproberen!

27-04-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

Katryn Simmonds (1972)

‘Quirky, witty, moving. Katryn Simmonds’ gift is to find joy and beauty in unexpected places. She invests the everyday world with an extraordinary luminosity.’  Jackie Kay.  

de laatste dagen diende zich, in zijdelingse en echte gesprekken omtrent literatuur, volgend item aan: het gebruik van klassieke vormen in hedendaagse poëzie. catharina boer, een collega - dichteres in rozentuin, klavierklanken*, grijpt bijvoorbeeld in het jaar 2011 terug naar de petrarcaanse sonnetvorm. om een sonnet te schrijven moet je ontegensprekelijk het vak beheersen, je schrijft twee strofen van elk vier vijfvoetige jamben, die samen het octaaf vormen, en twee strofen van elk drie vijfvoetige jamben, die samen het sextet vormen. zelf heb ik dit nog nooit geprobeerd, laat staan dat ik me zou wagen aan een middeleeuwse villanella of een sestina.

de sestina is een ingewikkelde versvorm, uitgevonden door de 12de eeuwse occitaanse troubadour arnaut daniel. ze bestaat uit zes strofen van zes regels, gevolgd door een strofe van drie regels, waarbj de eindwoorden van elk vers uit de eerste strofe in een bepaalde volgorde terugkeren.  ook in de afsluitende drieregelige strofe worden ze ale zes herhaald. 

een sestina schrijven, dat doet de britse auteur Kathryn Simmonds in haar gedicht 'S ZONDAGS IN DE HUIDWASSALON * dus wel. simmonds veroorlooft zich echter vrijheden met de strakke structuur. ze doet dat door in sommige strofen het eindwoord te vervangen door een woord dat daarop rijmt.

maar het resultaat is een om van achteroveropjebuiktevallen gedicht. zij beschrijft in een surrealistische scène hoe enige mensen naar het wassalon gaan, niet om hun kleren te wassen, maar om  hun vel af te stropen en dit in de wasmachine te stoppen.

katryn simmonds slaagt erin gewone gebeurtenissen een metafysische dimensie te geven. de naakte staat van de personages laat hen toe diep in hun ziel te kijken:

Nu zijn huid/ wordt gezwierd, bekijkt de man zijn hart. De dames zijn druk/ met hun lijf, of tillen zacht hun borsten op, sluitwerk/ waar een ziel achter verborgen zit.

hier komt het dus, katryn's pièce de résistance: een lyrisch, exuberant, theatraal gedicht, dat ondanks de inhoud niet zwartgallig is, maar geestig, humaan en warm.

'S ZONDAGS IN DE HUIDWASSALON

Het wekeljks bezoek aan geurige stoom. Ernaast,
op straat, valt bijbelse regen, die zegt: wees rein.
Niemand binnen, merkt het; te druk met het werk
een machine te kiezen, pasmunt te zoeken, te zien
of de temperatuur ok is. Men tracht het product
nergens te strooien dan in het bakje. Andere huid

begint voor plastic patrijspoorten te draaien. Huid
van een Thai, een Keniaan, een Jamaicaan naast
een blauwig wit, getaoeëerd goedje, mislukt
vol vlekken en striemen, elke haarsoort net en rein.
Een dikkerd zit op een bank gebogen, je kunt zien
hoe hij uitgebreid vouwen scheidt, alles in het werk

stelt om zijn penis los te pullen. Een secuur werk.
Zijn borstkas zwelt als hij worstelt met zijn voorhuid,
broos als sushi, dan de ballen, totdat we zien
hoe zijn immense satijnen kont los raakt. Naast
hem pelt een meisje haar arm, hanschoen van fijn grein
zonder pezen. De man stroopt, nog steeds gebukt,

zijn vette klauw, raapt zijn vel op, het meisje drukt
glossy lagen om haar heupen, onderbreekt dat werk
voor de knieënklus, de lastige tenen. Reine
bedwelmende damp stijgt op wanneer ze haar huid
als een avondjurk over haar arm drapeert. Naast
haar kleedt een oude vrouw zich omzichtig uit, misschien

om haar ellebogenrag niet te scheuren, misschien
om haar moedervlek te sparen. Ze stopt en plukt
aan de schram op haar slaap, gefrommeld als een haast
versleten rits. Het is een kies, delicaat werk
dat alles los te tornen, het wrikken aan de huid
die nu dun is als mottenvlerken, tot haar fijn

skelet vol kreukelzijde hangt, en haar lijf ein
delijk wordt bevrijd. Zo wachten ze en overzien
hun lijstje, staren naar de machine. Nu zijn huid
wordt gezwierd, bekijkt de man zijn hart. De dames zijn druk
met hun lijf, of tillen zacht hun borsten op, sluitwerk
waar een ziel achter verborgen zit. Buiten, naast

de deur, rimpelt regenhuid de schemerstraten. Water rukt
op door gaten, het zwiept de straten rein, en we zien
hoe alles nieuw oogt, ernaast gaat men door met het werk.

* http://www.lulu.com/product/pocketboek/rozentuin-klavierklanken/14407277

* Poëziekrant 7/8, 2010, p.51

Wat gebeurt er als de espresso op de bodem van je kopje voor je gevoel de enige zwarte stip is aan de horizon?*

Volgens de Russische Nobelprijswinnaar Joseph Brodsky is een gedicht een gesprek tussen de schrijver en zijn lezer, het met elkaar delen van twee eenzaamheden. In The Brodsky Concerts brengt acteur Dirk Roofthooft de essentie van zijn poëzie over op het publiek. De muziek van Kris Defoort onthult wat voor de woorden onmogelijk is. Samen brengen ze een hommage aan Brodsky’s poëzie, aan haar melodie en haar rijm, aan de grote metafysische thema’s die de poëzie van Brodsky met zich meedraagt: de zin van het leven, de dood, met of zonder geliefde je bewegen door tijd en ruimte, verbondenheid met iets of niets, zijn tussen iemand en niemand.

*Dirk Roofthooft naar Joseph Brodsky

(tekst en foto geknipt en geplakt van http://www.lod.be/)

dit heb ik er voor over gehad om naar de meesterlijke vertolking van de poëzie van joseph brodsky (of brodskii) door dirk roothooft te gaan luisteren: een drie uur durende treinreis naar een uithoek van dit landje, een slapeloze nacht in een nochtans heerlijk comfortabele sofa, een shoppingsessie in hasselt die ik eigenlijk niet wilde maar die ik mezelf had aangedaan en last but not least een verplichte recup die een paar dagen lang duurde.

maar ik werd heerlijk beloond: een subliem optreden, het beste sinds jaren.

dirk roofthooft beleefde brodsky's poëzie als groeide en stulpte ze doorheen zijn gehele lichaam. als openbloeiende bloesems barstten de woorden los, in de stiltes tussen de woorden zinderden de echo's voortdurend na, het was bijna hallucinant wat dirk roothooft met deze verrukkelijke voordracht bereikte: in mijn hoofdje reciteerde ik en scandeerde ik en zong ik zijn woorden mee.

zelfs al kende ik die woorden niet, toch had ik het gevoel dat ik zelf (woelend en wiegelend als altijd) in de gedichten van brodsky woonde.

en kris defoort het fantastische klankbord!

op de koop toe werd mij op mijn logeeradres een overheerlijk dessert van croissants en boterkoeken gemarineerd in suikerroom met een geklutst ei, met als sidekick twee bollen vaniileijs van het ijsboerke, aangeboden. mmmmmffff!

avond voor 200 % geslaagd, zou ik zeggen, voor herhaling vatbaar.

hieronder nog drie schitterende (ik tokkelde sjitterende, daar gaan we weer, wanneer kan ik nu eens ernstig zijn?) gedichten van joseph bordsky, uit de cyclus romeinse elegieën. weer heb ik het gevoel dat ik zelf met mijn rug tegen een koude tegelmuur leun in het snikhete rome, dat ik kijk naar de ondergaande zon in de villatuinen, ik voel het droge laurierblad op mijn schedel, ik luister naar brodsky's gefluister en dromerig stap ik in het sacrale licht.....

VI

Omhels de zuivere lucht, à la de takken der pijnbomen hier:

aan de vingers blijft niet meer dan aan een glas of tule kleven.

Ook de vogel keert uit de wolken niet blauwer weer,

en onszelf kun je moeilijk miniatuurgoden heten.

Juist omdat we nietig zijn zjin we gelukkig. Hoogten,

verten enz. zijn van de gladde huid afkerig.

Lichaam en ruimte zijn nu eenmaal elkaars tegenpolen.

En dat maakt ons dan weer ongelukkig, voor eeuwig.

Leun liever tegen de portieken, doe je sandalen uit,

door je hemd voelt de schouder de kou van de stenen,

en kijk hoe de zon in de villatuinen ondergaat,

hoe het water, dat ons de welsprekendheid leerde,

neerstroomt uit roestige sleutelgaten,

zonder iets te herhalen, behalve de nimf met de ocarino,

behalve het feit dat het koud en nat is,

en het gezicht verandert in een ruïne.

X

Privé-leven. Verscheurde gedachten. Angsten.

De gewatteerde deken is vormlozer dan Europa.

Dank zij het blauwe hemd en het gekreukte jasje

heeft de spiegel tenminste nog iets om te tonen.

Laten we theedrinken, gezicht, om de lippen te scheiden.

De kamer drukt zwaar op de lucht als belasting.

Troepen gaaien fladderen op uit de pijnboomrijen,

één toevallige blik uit het raam en daar gaan ze.

In Rome zit een man papier vol te schrijven.

De staart van een letter – een rat die voorbijflitst.

Zo worden de dingen in hun perspectief kleiner,

omdat dat hier perfect is. En over het ijs van de Tanais

sjokt men langzaam voort tot men uit het zicht verdwijnt,

de schedel bedekt met gedroogd laurierlad,

rillend van de koude, in de richting van de Tijd,

die buiten het bereik ligt van elke grootmacht.

XII

Buig je hoofd, neig je oor naar wat ik Jou toevertrouw:

Ik ben je dankbaar voor alles, voor de botjes van de kip,

voor het gesjerp van de schaar die de leegte voor mij knipt,

want, niet waar, ook die is van jou.

Ze is zwart, akkoord. Oké, ze heeft niets,

geen arm, geen hand, zelfs geen ovaal als gelaat.

Hoe onzichtbaarder een ding, des te echter het is,

des te zekerder dat het ergens bestaan heeft op aard,

des te meer is het overal.

Jij was de eerste met wie dit gebeurde, niet waar?

Slechts wat niet in tweëen te delen valt,

dat blijft door een spijker bij elkaar.

Ik was in Rome en ik heb er zoveel licht gevangen

dat een ruïne er alleen maar kan van dromen!

Op mjn netvlies blijft een gouden stuiver hangen.

Genoeg om heel de duisternis mee door te komen.

Spiegel Internationaal, moderne poëzie uit 21 talen, samengesteld door Maarten Asscher en Laurens Vancrevel, Meulenhoff Amsterdam, 1988, p.204

24-03-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

'Je ontmoet in haar verbeelde landschappen afzonderlijke silhouetten die er uitzien als symbolen die een richting aangeven of gewoon wachten naast de weg. Zij staan er frontaal of in zij-aanzicht als pionnen verspreid op een afgeblot schaakbord. Ook ontmoet je meermaals solidaire silhouetten in groep.

Het lijken dan onbewolkte blauwe pelgrims aangevreten door een streep schor krijt van wit. Zo vormen zij wel eens dammen of muurtjes van getaande sluitstenen, gesnoeide uitgeregende hagen langs de weg van onmacht en vergankelijkheid. En telkens opnieuw zijn zij van een eensluidende en eenvormige eenzaamheid gemaakt. Telkens opnieuw zijn zij blauw gewurgd door een tekort aan zuurstof. Zijn zij blauw verbrand door een teveel aan zuurstof en kou.

Verder zijn er enkele schilderijen en tekeningen ontstaan uit residuen van foto’s uit kranten..Naast vele zeegezichten zijn er ook schilderijen die echte hommages zijn of die men kan lezen als in memoriams voor vrienden.. Er is het ontwerp van affiche voor deze tentoonstelling in het Elzenveld dat ontstaan is uit een gestileerde en eigenzinnige interpretatie van een persfoto over een Mars voor werk in Wallonië.. Er is de aanklacht tegen de verloedering van het milieu. Daarover het beeld van de vogel onder de olie op het strand. Lucienne maakte er een geschilderde sculptuur van de doodsangst van: een verkrampte albatros als offer boven het Golgotha van zijn eigen ei.

Er zijn de talrijke tekeningen en schilderijen waarop kleine intieme kamers door Lucienne zijn uitvergroot en nadrukkelijk onpersoonlijk als publieke ruimte zijn neergezet met verf, nageschilderd en naverteld alsof daar niet langer muren of doorgangen bestaan. Er zijn alleen buigzaamheden en ellipsen, labyrinten, gekamde gebaren, - ja beschutte onaffe gebaren van verf, tederheid, ingekorte strelingen.

En overal woont en woekert strijdig –vaak tegenstrijdig – het licht..'

10-03-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

1. GREGORIA, KVS, 4 maart 2011

'Het boek Gregoria van de Vlaamse auteur Maurice Gilliams gaat over wittebroodsweken. Maar is deze roman wel een liefdesroman? Of is het eerder een griezelroman, een gothic novel? Bart Meuleman maakt er theater van...

Toen de Vlaamse auteur Maurice Gilliams op 82-jarige leeftijd stierf, had hij Gregoria nog steeds niet afgemaakt. Een half mensenleven volstond niet om deze tijd uit zijn leven vorm te geven. Nochtans gaat het over iets wat toch gelukkig zou moeten maken: de wittebroodsweken. Voor Gilliams echter blijken verloving en huwelijk een nachtmerrie. Achtergrond van het gebeuren is de toenemende modernisering in het Antwerpen van de jaren dertig. Zij behoort tot de nouveaux riches. Hij (Elias!) is telg van verarmde adel - dat wil hij ons toch doen geloven.'

gregoria, oeps! wat een vreemde voornaam! na enkele googlesessies weet ik het ondertussen: gregoria was de naam van de gade van keizer constantijn III van het byzantijnse rijk (!) en  het is ook een soort zeeanemoon, haha. maar in dit toneelstuk is gregoria een depressieve, nurkse jongedame, volledig in de ban van haar dominante moeder (gespeeld door een man!) en die niet in staat blijkt tot enige vorm van communicatie met haar toekomstige echtgenoot. het huwelijk wordt niet geconsumeerd en elias gaat af als een gieter.

heel bijzonder vind ik dat dit toneelstuk gespeeld werd door oudere acteurs en de rollen van de oudere vrouwen door mannen. het gaf het geheel een bijzondere wrange sfeer. als elias sprak, was dit in mooi literair nederlands, de dames spraken een soort antwerps dialect. de bruid werd net voor haar huwelijksnacht door haar zus gul besprenkeld met eau de cologne en op de receptie viel ze flauw van teveel porto te drinken.

a. vond dit typisch 'un mariage a la flamade'.  tja, soms zijn relaties tussen supergevoelige mensen bijzonder pijnlijk.

2. RUE DU CROISSANT "... ingehouden ironisch, tegelijk scherp afgesteld, vindt Ouachen de balans tussen tongue in cheek en gevoelig respect. Topsport." - De Standaard Erika, Martine, Rachid, Augustine, Dylan, Hector, Anne, Amélia, André, Désiré, maar ook Tchoupi, de kat en nog vele anderen. Wat ze met elkaar gemeen hebben? Dat ze in de Rue du Croissant wonen. Een typisch Brusselse straat waar mensen uit alle hoeken van de wereld wonen. Plots gebeurt er iets. Een ongeluk, een overval, een aanslag? Allemaal maken ze hetzelfde mee. Maar allemaal op een andere manier, vanuit hun andere beleving. Auteur Philippe Blasband schreef een ingenieuze monoloog die weergeeft wat er zich afspeelt in hun huizen en hoofden. Het verhaal wordt op magistrale wijze vertolkt door Mohamed Ouachen.

allemaal goed en wel, maar ik viel tijdens de voorstelling bijna in slaap. was het mijn siesta- moment, of scheelde er werkelijk iets aan dit theater? uiteindelijk wist ik waarom dit magistrale stuk mij niet zo kon boeien: teveel tekst, te weinig handeling op de scène. mooi, dat mohammmed zoveel typetjes kon immiteren, maar er was geen duidelijk uitgewerkt verhaal, heb ook niet kunnen lachen, er was ook geen parfum.

haha, vind dat bij elk toneelstuk een parfum hoort, zoals die eau de cologne hierboven. soms verspreidt een toeschouwer in mijn omgeving een heerlijk geurtje, als ik dan aan dat toneelstuk terugdenk ruik ik echt parfum. hilarisch,  niet?
3. Almschi

'Ontembare muze. Oversekste circe. Drankzuchtig monster. Walkure met vetbubbels. Majestueuze travestiet. Heerseres van haar tijd. Eerste feministe. Het mooiste meisje van Wenen. Geen kunstenaarsvrouw sprak zo tot de verbeelding als Alma Mahler. Deze componiste, vrouw van Gustav Mahler, Walter Gropius en Franz Werfel, maar ook minnares van Kokoschka, Klimt en Zemlinski, wilde een grote daad stellen in haar leven. En dat deed ze. O ja. Annelies Verbeke schreef een sprankelende tekst voor het theatercollectief SKaGeN. Octopus Solisten zingt een 16-stemmige soundtrack van haar leven, transcripties van Gustav en Alma Mahler, A. Berg, R. Schumann e.a. met een creatie van Joachim Brackx.'

de actrice die alma mahler moest uitbeelden vonden wij te jong voor haar rol. anders een zeer ongewoon en eigentijds toneelstuk. arme alma, die zoveel mannen-kunstenaars moest plezieren en om de haverklap zwanger werd. van al dat babygeweld bleef uiteindelijk maar 1 kind in leven. de anderen stierven op heel jonge leeftijd - of alma pleegde abortus. niet zo fraai, maar dit item werd op grapppige manier uitgebeeld door witte voddenpoppen, die met een touwtje eraan werkelijk 'ten hemel stegen'. of hoe de vertolking van de grootste ellende toch nog met een beetje humor kan worden afgezwakt.

en de muziek was hemels.

09-03-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

ter illustratie van mijn 'noorderlijke verwantschappen' heb ik een poging gedaan een gedicht van de verrukkelijke sirkka turkka, de dichteres van 'duizend meter sneeuw' op haar hart, te vertalen uit het engels. vermits jozeph brodsky zegt, dat elk gedicht eigenlijk een vertaling is, heb ik durven schrijven uit de losse pols. ik wou 'mijn eerste indruk' van dit gedicht niet kwijtraken, daarom.

Wish for anything you want, anything. 
       You can have the music beaten to the veranda 
windows by autumn rain, beaten for you 
     by ivy vine, by past generations. 
Make a wish, you'll get everything, the archives lie in the room,
          in narrow beds, that's where the music is sleeping,
at rest is the music of lung cancer, split heart, 
   torn aorta, brain eaten up by sorrow,
at rest is the beautiful land, the snow that comes. 
      Everything is blanketed in music, high and beautiful.
      All this you shall have.

wens alles wat je wil, alles.

je kunt muziek krijgen van de herfstregens

die tokkelen op de ramen van de veranda,

zij tokkelen langs wijnranken, sinds generaties.

doe een wens en je zult alles krijgen, de archieven liggen in de kamers,

in smalle bedden, dat is waar de muziek slaapt,

de muziek van de longkanker slaapt, de muziek van het gebarsten hart,

van aneurysmen, van het brein opgegeten door verdriet.

het mooie land slaapt, de sneeuw die komt.

alles is in muziek gewikkeld, hoogstaand en mooi.

dit alles zul je hebben.

SIRKKA TURKKA (b. 1939) has written 14 books, both poetry and prose. She was awarded Finlandia Prize in 1987, Yleisradio’s (the equivalent of the BBC) Tanssiva Karhu (Dancing Bear) prize in 1994 and Eino Leino Prize in 2000. She has also worked as animal attendant and head stableman.

17-02-2011 om 00:00 geschreven door nicole2   0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
Categorie:literatuur
Tags:poezie

voor valentijn kreeg ik een heerlijk flesje chanel n°5.  ik kookte voor mijn huisgenoten een recept uit dagelijkse kost (met jeroen meus), linguini met kippenlevertjes en als dessert was er taart met slagroom en aardbeien. ik las in de krant dat valentijn niet meer zo druk gevierd wordt (maar 13 procent van de vlamingen vieren dit), maar bij ons is dit nog altijd een feestje!

lang geleden dat ik nog heb getokkeld op mijn blog. reden: in de maand januari hard gewerkt aan acht gedichten voor demer press. zij zijn opgenomen in een verzamelbundel, de cover ziet u hieronder. ook nog meegedaan aan een literair project in holland, een nieuwe blog opgezet http://demaaninmij.blogspot.com/ voor mijn 'kleine' gedichtjes, naar tentoonstellingen geweest, een toneelstuk gezien, de arabische revolutie op tv gevolgd en vooral: heel veel gelezen.

 

Rozentuin, klavierklanken

Paperback, 64 pagina's*

Publicatie: februari/maart 2012. Acht ongepubliceerde gedichten van zes dichteressen: Christina Guirlande, Marleen De Smet, Rozemarijn van Leeuwen, Nicole Van Overstraeten, Catharina Boer en Hannie Rouweler. Voorwoord door de dichter/vertaler Joris Iven.

onlangs poste ik een boutade aan een dichteres, waarmee ik een beetje in discussie gegaan was omtrent het wel of niet toelaten van vreemde dichtvormen in de nederlandse literatuur: ik voel mij verwant met scandinavische dichteressen maar ben verliefd op mediterrane dichters. haha, kan ik wel zeggen, want ik zie er ook uit als een noordelijke dame, mijn witte haren en bleke sproetenhuid en voluptueuze lichaamsvormen spreken voor zich. en dan heb ik ook nog een mediterrane man...

maar altijd, zeg maar mijn hele leven lang, ben ik op zoek geweest naar mezelf. verwantschap  met dedie, interesse in dedat... al deze esbattementen hebben mij gemaakt tot wie ik ben, mijn eigen schitterend ikje. let wel; ik wil hier zeker niet het ultieme ego-pad bewandelen, maar blij ben ik toch dat vrienden en vriendinnen me de laatste tijd, vooral als het over mijn poëzie gaat, wijzen op mijn ontegensprekelijke eigenheid.

ik wil deze analyse nog niet afsluiten. de vraag is, of een ultieme eigenheid de communicatie en samenhorigheid met anderen niet in de weg staat. toen ik mijn bijdrage stuurde naar demer, vroeg ik me paniekerig af of ik wl paste bij de vijf andere dichteressen die zo mooi poëtisch hun zinnen kunnen vlechten, terwijl ik dan toch het woord condoom gebruik in een van mijn gedichten, ook het woord asshole  en mer-de! en dan ook nog een bijwjlen stokkend debiet heb, met veel punten midden in het vers...

ach, misschien wil ik in mijn gedichten meer waarheidsgehalte inbouwen, een venster openen naar de realiteit. wie spreekt trouwens tegen zijn huisgenoten, collega's en vrienden in bloementaal? ach, ik weet, poëzie kan en moet een verlangen naar schoonheid uitdrukken, een verwoording van een verrukkelijke plek vol avondschemer, rozentuinen en vrouwen in zeeblauwe jurken... maar voorlopig zeg ik nog altijd: it ’s not only rock ‘n roll baby, not only rock ‘n roll!

wat niet betekent dat ik in het dagelijkse leven voortdurend vloekend wil rondlopen of schuttingtaal gebruik. neen, integendeel, ik hecht heel veel belang aan hoffelijkheid en correcte omgangsvormen. maar af en toe stuift het wel in mijn dagelijks leventje en ach, daarna kijk ik gulzig naar mijn stulpende tulpjes en piepkleine boshyacintenstruikjes en de frisgroene in elkaar gedraaide nieuwe blaadjes van mijn pothortensia en verrukt ben ik over het spanningsveld van de naderende lente...

om maar te besluiten: het leven is divers, een ultieme mix van rauwe realiteit en verrukkelijk poëtsch welzijn.

vloekende roosjes en gesuikerde condooms in zilveren geschenkverpakking, is dat geen prachtig valentijnscadeau?

* zie http://www.lulu.com/product/pocketboek/rozentuin-klavierklanken/14407277

14-02-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

Vooreerst dit: fijn toch, dat het in de Arabische wereld begint te bewegen. Natuurlijk zal 'het gewoel' daar niet als gevolg hebben dat het dageljks leven daar plotseling drastisch verandert in positieve zin. Ik leef mee met de vreugde van deze bevolkingsgroepen, die tot de meest vernederde in de wereld behoren, maar toch een schitterend potentieel hebben aan intellect en werkkracht. Getuige hiervan hun rijke culturele geschiedenis!

.

Afgelopen maand januari lekker veel gelezen, zalig ingeduffeld in mijn bedje. Ook enkele prachtige tentoonstellingen gezien en een toneelstuk. Cultuur is een grote troost en (voorlopig!) nog betaalbaar, ook voor steuntrekkenden en gepensioneerden, haha... In deze bijdrage een afdruk - of is het een indruk? - van de tentoonstelling die vier maanden lang in KMSK te bezichtigen was, 'Van Delacroix tot Kandinsky, oriëntalisme in Europa'.

Ach, die ongelooflijke aantrekkingskracht van het Oosten... toen ik twaalf was, leerde ik mezelf het Toeareg-alfabet schrijven (het Tifinagh- dat direct van het Punische alfabet is afgeleid), omdat ik door het lezen van een onnozel feuilletonnenke in de Gazet van Halle (!?!) of een andere krant, weet het niet meer, verliefd was geworden op de heldhaftige blauwe mannen..   Wat me fascineerde was het feit dat bij dit volk de mannen zich sluierden, de vrouwen niet.

Wij hebben rare ideeën over gesluierde mensen. Feit is, dat Afrikaanse en Oosterse mensen oorspronkelijk hun hoofd en aangezicht met doeken bedekten om zich tegen de zon of de droge woestijnwind te beschermen en dus niet om religieuze redenen.

Wij vonden de tentoonstelling fantastisch. Prachtige monumentale doeken afgewisseld met pareltjes van kleinere schilderijen en zelfs miniaturen. Ik heb hier vijf van mijn favoriete doeken geknipt en geplakt, omdat zij elk voor zich een inkijk geven op een levensfeer die ons aan het dromen zet. Maar owee! Onze romantische opvattingen over de mysterieuze Oriënt werd af en toe getemperd door de realiteit... in mijn bericht orentalisme 2 kunt u deze vijf schilderijen zien, met mijn commentaren...

.

Tot slot vier protretten van vrouwen die wereldberoemd zijn geworden, omdat zij het waagden in hun tijd, ik spreek over vorige eeuwen, naar den Orient te trekken en daar te bestaan, als sultana, als echtgenote van een ontdekkingreiziger of als avonturierster die verliefd wordt op een bedoeïenenhoofdman of een spahi, een cavaleriesoldaat in Noord-Afrika...

Aimée du Buc de Rivéry (19 december 1776 – 1817) werd als 11-jarige uk gekidnapt op weg naar haar thuisland Martinique. Zij was het nichtje van Joséphine de Beauharnais, Keizerin der Fransen en werd volgens de legende weggevoerd naar de harem van Abdulhamit I in Istanboel.

De geschiedenis van Aimée du Buc de Rivéry is moeilijk te geloven, maar in talrijke romans werd zij moeder van Sultan Mahmud II en kreeg zij de Turkse naam Nakşidil (Nakshidil).

Een van de meest onvervaarde Angelsaksische reizigsters was wel  Isabel Burton (geboren Isabel Arundell) (20 Maart 1831 - 22 Maart 1896). Zij was de echtgenote en partner van de befaamde ontdekkingsreiziger, avonturier en schrijver Sir Richard Francis Burton.

.

Jane Elizabeth Digby, Lady Ellenborough (3 April 1807 – 11 Augustus 1881) was een Engelse aristocrate die een schandaalleventje leidde vol romantisch avontuur, op twee continenten nog wel. Zij had vier echtgenoten en veel minnaars, waaronder koning Ludwig I van Beieren, zijn zoon Koning Otto van Griekenland, staatsman Felix Schwarzenberg, en een Albanese rover. Zij stierf in Damascus, Syrië, als echtgenote van Sheikh Medjuel el Mezrab, die twintig jaar jonger was. Op bovenstaand portret staat zij afgebeeld in de traditionele bedoeïenenoutfit, kijk maar hoe mooi zij haar lange rode vlechten draagt onder haar sluier. Daaronder een jeugdportret, toen zij nog een Engelse lady was.

Isabelle Eberhardt (Genève, 17 februari 1877 - Ain sefra, Algerije, 21 oktober 1904)was een Zwitserse/Russische ontdekkingsreizigster en schrijfster die in Noord- Afrika leefde en reisde.

Voor haar tijd was Isabelle Eberhardt een buitengewoon onafhankelijke vrouw, die de conventionele Europese moraal afwees, haar eigen weg koos en zich bekeerde tot de islam.

Onder de schuilnaam Si Mahmoud zwierf zij te paard door de woestijn en bezocht zelfs de islamitische heilige plaatsen. Haar reizen betaalde ze met het schrijven voor Europese kranten.

De levensstijl van Eberhardt - zij rookte hasjiesj, dronk als een man en was seksueel vrijgevochten - baarde in die tijd het nodige opzien.

Eberhardt stierf op 27-jarige leeftijd, toen haar hutje werd meegesleurd door een plotseling optredende modderstroom. Haar dagboeken zijn na de overstroming teruggevonden en in ook het Nederlands vertaald.

.

Terwijl ik bovenstaande zinnen schreef, vroeg ik me af wat het toch in mijn leven heeft betekend, die aandacht en passie voor het Oosten. Tja, na mijn liefde voor de Toearegs ben ik mij een tijdje gaan verdiepen in Ierse literatuur, omdat ik dacht dat de beste dichters uit Ierland kwamen, maar vanaf het ogenblik dat ik in Theatre 140 een voorstelling gezien had van het Japanse Kabuki-theater zou het Oosten mijn volle en definitieve aandacht krijgen, haha!

Ondertussen staan mijn boekenplanken, naast natuurlijk Nederlandstalige literatuur, vol met verrukkelijke titels uit het Verre en Nabije Oosten. Deze boeken zijn altijd mijn tedere kompanen geweest en hoe rijk voel ik me... Deze twee culturen hebben mijn leven beeïnvloed, zij hebben mij geestelijk en emotioneel gevormd tot de persoon die ik ben. En daar ben ik trots op.

Je ne regrette rien, zingt Edith Piaf. Wel, ik heb zeker geen spijt van alle wonderlijke uren die ik heb doorgebracht in mijn diepgaande studie van het Oosten. Uiteindelijk ben ik een oriëntaliste...

* ORIENTALISME is de term die door Edward Said en anderen wordt gebruikt ter aanduiding van de dominante westerse opvatting van de Oriënt, oftewel het Oosten in culturele zin, zoals die ontstaan is sinds de tweede helft van de 19de eeuw — de tijd van de mondiale kolonisatie door de grote westerse mogendheden.

* Toeareg is en Afrikaanse bevolkingsgroep. Zij noemen zichzelf Kel Tamasheq, Kel Tamajaq (Tamasheq"), Imouhar, Imuhagh, of Imashaghen ("Nobel en vrij"). Maar er zijn ook Arabische Toeareg zoals de tuaregue van Marokko.Een andere naam die zij voor zichzelf gebruiken is Kel Tagelmoust hetgeen 'Gesluierden' betekent. De Toeareg zijn vooral bekend geworden vanwege het feit dat bij dit Islamitische volk de mannen hun gezicht sluieren, en de vrouwen niet. Deze sluier wordt tagelmoust of eghewid genoemd. In het Arabisch worden de Toeareg daarom ook wel Mulathimin genoemd, hetgeen 'Gesluierden' betekent. De traditionele gezichtssluier is gemaakt van Alasho: een stof geweven in de Nigeriaanse stad Kano, en geverfd met natuurlijke indigo, die blauw afgeeft op het gezicht. Vandaar de bijnaam 'blauwe mannen' die voor de Toeareg wordt gebruikt. 
  * The Wilder Shores of Loveby Leslie Blanch, EXPLORATION, 2010, PAPER, 352 PAGE

26-01-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

26-01-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

ben gisteren

met doeken bezig geweest.

heb ze geplooid, heb ze gevouwen.

de zoompjes naar binnen gehouden

voor ik met plooien begon, voor ik (aan de bovenkant)

het rechterhoekje tegen het linkerhoekje legde.

de doeken eerst in de lengte, dan in de breedte

gevouwen, daarna de hoekjes weer bij elkaar

en weer eens helemaal doormidden.

tot ik een vierkant pakje in handen hield,

dat ik voorzichtig op het stapeltje legde.

buiten zorgde vijf cm verrassingssneeuw

voor onnoemelijk veel licht

(woensdag 1 maart 2006)

met deze schitterende foto, gedownload van de gratis fotodatabank van seniorennet, en een teruggevonden krabbel van enkele jaren geleden, wil ik al mijn vrienden en lezers van seniorennet een prettig nieuwjaar 2011 toewensen.

VOOR JOU EN JE BEMINDEN


een zalige witte kerst

&

mijn welgemeende wensen voor het jaar 2011


yasmin

25-12-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

Om de staatsschuld terug te dringen mocht er in de winter amper worden gestookt. De temperatuur binnen mocht niet hoger zijn dan 14 graden; wasmachines waren uit den boze en per woning mocht één gloeilamp van 40 Watt gebruikt worden. Uiteindelijk werd de staatsschuld inderdaad teruggedrongen, maar dat het volk daar hinder van ondervond, deerde de dictator blijkbaar niet; evenals zijn plan om de Roemenen ervan te overtuigen dat ze te veel aten. (De ware reden was dat er te weinig voedsel was).

Halverwege de jaren tachtig kwam Ceauşescu met zijn meest bizarre idee: het platteland en de plattelandsdorpen moesten in hun huidige vorm verdwijnen. De oude dorpen moesten worden vernietigd en vervangen door een soort agrarische centra. Boeren zouden dan een soort agrarische arbeiders worden. Dit leidde tot binnen- en buitenlandse kritiek. Deze plannen werden niet uitgevoerd doordat Ceauşescu's dictatuur in 1989 ten val kwam.

Op 20 december 1989 sprak de roemeense dictator Ceauşescu het land toe op de televisie, waarin hij de Westerse imperialisten de schuld gaf van de chaos in het land. Een dag later organiseerde de partijafdeling van Boekarest een massabijeenkomst van trouwe partijleden voor het gebouw van het Centraal Comité. Toen Ceauşescu aan zijn toespraak begon, begonnen de mensen voor het gebouw te demonstreren en eisten het aftreden van Ceauşescu. Die avond opende de Securitate het vuur op demonstranten. Het leger koos de zijde van de opstandelingen en de volgende ochtend moesten Nicolae en Elena met een helikopter vluchten waarbij de piloot onder schot werd gehouden door een of meerdere van de lijfwachten. Toen de brandstof van de helikopter opraakte, landde de piloot en werd door de lijfwachten van Ceauşescu een auto gevorderd. Later stapten ze over in een andere auto. Laat in de middag werden de Ceauşescu's echter herkend en gearresteerd. Nicolae en zijn vrouw Elena werden na een schijnproces geëxecuteerd. De executie vond plaats op een militaire basis in Târgovişte en werd als bewijs van hun dood gefilmd en wereldwijd per televisie vertoond. Het paar is vervolgens begraven, waarbij een valse naam op de houten kruisen was gezet. Dat moest grafschennis voorkomen. Hun drie kinderen hadden steeds betwijfeld of het paar inderdaad daar begraven was.

Nicolae Ceauşescu werd opgevolgd door de gematigde ex-communist Ion Iliescu.

.

waarom ik dit bericht wijd aan het roemenië van herta müller? in mijn archiveringswoede (deze winter moet en zal ik mijn schrijfsels ordenen!) vond ik onderstaand gedicht terug. tja, indertijd schreef ik nog joekels van politieke gedichten, haha....

de executie van de dictator was wereldwijd te zien op tv, en ik moet zeggen dat ik toch tamelijk ontdaan was toen ik dat oude witte mannetje en zijn krakende vrouw zag neerzijgen in de sneeuw. maar tja, misschien was het zijn verdiende loon, alhoewel herta müller zegt dat ondertussen nog niets wezenlijks veranderd is in roemenië....

ach, in deze dagen verontwaardigen wij ons over andere dingen, maar toch vind ik dit gedicht passen in deze tijd.

we schreven roemenië, 24 december 1989

ik heb het nooit geweten

nooit heb ik het geweten

zei het witte mannetje uit boekarest

dat mensen zo’n gewelddadige slachtpartij hadden aangericht

such a butchery, such a butchery

once in a lifetime, once in a lifetime

en ach ja, hij toonde ons huilend

de honderden lijken die hem met rood doorlopen ogen aanstaarden

achteloos gestapeld op de met bloed besmeurde stenen vloeren

van het te kleine ziekenhuis

schouder aan schouder en schaamteloos naakt

waren ze daar op een grijze ochtend binnengebracht

net op de dag die volgde op de vlucht

van vadertje nicolae ceauşescu uit zijn presidentieel paleis

nicolae ceauşescu, de grote conductor, het genie der karpaten

we schreven roemenië, 24 december 1989

tja broederlijk lagen ze daar, graatmager en slap

in de grauwe gauwte neergesmakt en gretig gefilmd

door de westerse tv-camera’s

deze helden van de democratie, deze slachtoffers van de revolutie

deze mensen die zomaar blauw van de kou en grenzeloos enthousiast

waren gestorven voor de vrijheid, voor de vrijheid, voor de vrijheid

en wat konden wij hier in het voorbeeldige vrije westen

wat konden wij hier anders doen, dan enige overbodige truien

en enige evenzeer overbodige zakjes paprikachips stoppen

in het kartonnen rodekruispakket

(volume: 50 cm x 50 cm; bestemming: roemenië)

wat konden wij hier anders doen

dan nog diezelfde droevige ochtend

ons intens afvragen, ergens in een stampvolle

van overvloed uitpuilende gb of delhaize

welke kaviaar is nu de beste

de russische

die van de oostbloklanden

of de rozige lieve lompviseitjes van bij ons?

13-12-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

29-11-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

.

de titel van dit stukje (niet de foto, zie hiervoor tweede deel) refereert naar de sublieme roman* van louis couperus (1863 - 1923), een bijna vergeten schrijver uit vorige eeuwen, wiens boeken ik indertijd allemaal wou uitlezen, omdat de stijl en de inhoud van zijn verhalen een onweerstaanbare melancholie en een literaire adel uitstraalden, eigenschappen die ik toen in de literatuur heel erg waardeerde.

.

oude mensenvmoeten doen wat 'past' bij hun leeftijd: lid worden van een seniorenclub, kaarten, schrabbelen, petanque spelen, tv kijken,enz....als ze dingen willen doen die een beetje extravagant zijn, zoals bergen beklimmen, zingen, dansen, schrijven, dan worden ze wel met scheve oogjes bekeken...

.

nochtans beklom de de 77-jarige nepalees min bahadur sherchan nog in 2008 de top van de hoogste berg ter wereld, de 8848 meter hoge mount everest. de stokoude japanse butoh-danser kazuo ohno (大野一雄 ohno kazuo (1927 – 2010) danste voor antony and the johnsons en prijkte op de cover van hun schitterende cd the crying light, 2009.
,

.

maar ook de dames laten zich niet onbetuigd: de zangeres op blote voeten cesaria evora  (geboren in 1941) uit de kaapverdische eilanden brengt nu in november nog een cd uit. en ik wil het hier eigenlijk niet hebben over bijvoorbeeld grace jones (geboren in 1948), die ook deze maand optreedt in rotterdam voor the night of the proms, waarbij zij nummers uit haar nieuw album hurricane zingt. deze krachtige reuzin staat bijna buiten elke categorie....en ik heb het ook niet over de dames in benidorm bastards, wier gedrag wij eens allemaal zouden moeten imiteren, de wereld zou misschien veel veel grappiger worden...

^.

genoeg spectaculaire voorbeelden, genoeg small talk. ik keer terug naar de literatuur, naar het fragiel-mooie schrijven. ik wil hier de naam van een dichteres van bij ons vermelden, die ondanks haar leeftijd (81) nog genoeg materiaal heeft bijeengesprokkeld om een nieuwe dichtbundel uit te geven: niemand minder dan lydia schoonbaert (schuilnaam: jozefa van houtland). ik heb nog geen van haar nieuwe gedichten gelezen, maar bezit wel haar vorige bundel, op het terras van de maan.

ik citeer met graagte enkele van haar gedichten, parels van helderheid en concentratie:

.

Prehistorie

Je hebt de rots bekapt
met je vuistbijl
ik werd idool van vruchtbaarheid.
Met je vuistbijl
heb je gespeeld
op mijn huid
en de strelingen
werden zigzagband.
Je gaf mij ogen
van zilver
tepeltjes
en een ring.
Ik werd een ding.

Neolithicum

...

Wij hebben als goden gegeten
we hebben schuren
en huizen gebouwd
we hebben om land gevochten.
Nu wonen we in een dorp
en zijn we oud.

Maar ieder jaar weer
als de zomer komt
kras ik schreiend een zon
in het zand van mijn hut.
Ik zou als een rendier
willen vluchten.

Pelgrim

Ik word opnieuw mijzelf

een oude reis

op scheefgelopen stenen

het nestjong

in de mist

van onvervulbaarheid

 .

opnieuw jezelf worden, als alles voorbij is (liefdes, huwelijk, werk, huishouden, kinderen...)

dames: ouder worden, het is niets....

*Van oude menschen, de dingen die voorbijgaan, 1906

* Lydia Schoonbaert, (Izegem 1930) is een Vlaamse conservator, docent en schrijfster. Zij studeerde aan de universiteit van Gent, waar zij verder doctoreerde in de Kunstgeschiedenis op het werk van Albert Servaes. Zij was later ook de hoofdconservator van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten te Antwerpen. Zij schreef talrijke monografieën over voornamelijk kunstenaars uit haar tijd, onder meer James Ensor en Albert Servaes. Ze publiceerde ook eigen poëzie onder de pseudoniem Jozefa van Houtland.

De titel van haar nieuwe dichtbundel zou zijn: Mijn naam op het behang

  08-11-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

ik moest aan deze woorden denken, toen ik intekende voor een petitie

http://www.ipetitions.com/petition/solidariteit-maakt-een-cultuur-groot/ , die dezer dagen hier bij ons de ronde doet en die oproept tot culturele solidariteit. 

zeven jaar (?) geleden, toen iemand mij vroeg mee te ijveren voor de splitsing van bhv, voorspelde ik al het jarenlange gerommel dat dit politieke item zou veroorzaken en toen al had ik besloten niet meer te denken of te schrijven over politiek. maar toch wordt het tijd dat mensen eindelijk eens beginnen te reageren tegen de kille cinema die daar in de wetstraat en in de vergaderzalen van de politieke partijen wordt opgevoerd.

kosmopoitisch denken en dromen, dat is opnieuw broodnodig en vooral meer menselijkheid en warmte. let wel: politieke dossiers moeten geregeld worden, daar niet gelaten. dossiers lezen en behandelen en daarover helder, eerlijk en onpartijdig communiceren naar de mensen toe is trouwens de taak van alle regeringen.

maar veranderingen in een maatschappij gebeuren geleidelijk. het is niet omdat er aan een wet gesleuteld wordt dat mensen daar onmiddellijk beter van worden: sommige gevolgen zijn maar na enkele jaren voelbaar en ondertussen is de maatschappelijke constellatie ook al veranderd, zodanig dat weer een nieuwe wijziging nodig is.

de menselijke factor: geen wetten kunnen het menselijk gedrag tot in de puntjes regelen, anders wordt het leven als in een strafkolonie, waarbij mensen als robotten moeten meehuilen met de wolven. een regering is een algemeen kader dat het voortbestaan van een land moet garanderen, zonder de mensen te verplichten alleen maar 1 denkpiste te bewandelen: dat van het stamhoofd.

anders denken, anders voelen, dat noemt men misschien: creativiteit.

en cultuur is, zoals een van de ondertekenaars van de petitie het zo mooi verwoordt, niets anders dan de universele ziel van de mens.


*
een onthutsend toneelstuk, dat het leven in een imaginare strafkolonie uitbeeldt is in de strafkolonie, het hol, twee kortverhalen van de sublieme franz kafka. ik knip en plak hier de intro van de website van de kvs:

IN DE STRAFKOLONIE / HET HOL

bekijk hier een videofragment (youtube)

Na een geslaagde Titus Andronicus presenteren Toneelhuis en KVS een nieuwe coproductie: In de strafkolonie / Het hol, een regie van Bart Meuleman (Martens, The Bult and the Beautiful,...) naar twee kortverhalen van Franz Kafka. In In de strafkolonie
Krijgt een reiziger van een legerofficier uitleg over een vernuftige executiemachine. Straks zal dit sinister apparaat een doodvonnis uitvoeren en de reiziger mag het live meemaken. Waar bevinden wij ons? In Afrika? Is de reiziger een westerling? En wil de officier met zijn complexe redeneringen en technische kennis bewijzen hoe ‘modern’ hij is? De conversatie over beschaving en geweld verloopt zéér ongemakkelijk.

Deze novelle wordt voorafgegaan door een enscenering van Het hol, een intrigerend kortverhaal en de ultieme parabel over onze obsessie met veiligheid.


* en tot slot: gisteren ook nog in theatre national naar het vrijheidsfestival geweest. ontluisterende kortflmpjes gezien over palestina: jeruzalem moments. palestijnse bouwvakkers die rondkruipen in holen, wonen in krotten, 's nachts hun leven riskeren door stiekem over de muur te klimmen om naar hun werk (woningen bouwen voor de kolonisten!) te kunnen....

toch ook leuke beelden gezien over palestijnse rappers die in vluchtelingenkampen een schitterende rapcultuur creëren (tsjonge,  zij kunnen het!), maar toch: mensonterende toestanden, mensonterend, mensonterend.  ach, israël, of all places....ook dit land kampt met een gigantisch armoedeprobleem: 30 procent van de israëli's leeft onder de armoedegrens!

* http://www.youtube.com/watch?v=Us-TVg40ExM

* In gesprek met mijzelf. Vertaald door Rob de Ridder, Lannoo, 2010
*  http://www.youtube.com/watch?v=5P1ACAklfiY&feature=related

25-10-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

ochtend in Hatrival

deuren zwaaien open

slaan toe

stemmen waaieren uit

rue de Libin

in een wasbak

vloeit

als van oudsher

water vloeit tijd

*

laatnamiddag

kantje boord zomer

op de wip met de herfst

geen hond die niet blaft

geen schaap dat niet mekkert

telkens weer galmt de kerkklok

door de kuip van het dorp

*

rust komt pas echt

als het koor van de krekels

gaat zwijgen

sterrenstil wordt het

rue de Libin

het woud is nu voelbaar nabij

vossen houden zich klaar

oren gespitst

snuit in de aanslag

de straat is geen straat meer

maar verlengde van woud

is melkweg

hemel heelal

wijl vuurwater

vult onze glazen
verdampt onze adem

diep in september

rue de Libin

à Hatrival 

21-09-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

.

 

06-09-2010 om 00:00 geschreven door nicole2  

    

 

ik ben nu, in het jaar 2010 van de eenentwintigste eeuw, dolblij met mijn vrijheid, mijn supermakkelijke schollsandalen en mijn paarse paraplu, maar hoe zou mijn leven er hebben uitgezien eind negentiende eeuw? hoogstwaarschijnlijk zou ik, zoals mijn allerliefste bobonne (geboren in 1875!) een eeuwig-zwarte wollen jurk hebben gedragen en een witte katoenen gesteven schort. ik zou in een meidenkamertje hebben gewoond, authenteke groentensoep (op basis van een bouillon getrokken van mergpijpjes) hebben leren klaarmaken in de burgerkeuken van het sous-sol en dagenlang koperen trapleuningen hebben gepoetst in het sjieke huis van mijn baas (in elsene of in de louisalaan)...

oeps! plots gemerkt dat ik dit onafgewerkt blogbericht direct had gepost op mijn blog... hieronder dus het vervolg.

de aanstookster van bovengenoemd avontuur was anna, mijn hollandse schoonzus, die hier net haar dure nikon-fototestel manipuleert. ondanks haar keurige kapsel is deze dame een avontuurlijke reizigster: zij trok doorheen het midden-oosten, gewapend met haar rugzak en haar nieuwsgierigheid en zij heeft hele verhalen over hoe fout wij toch denken over de arabische landen. onderweg is zij altijd met de grootste voorkomendheid behandeld en zij is praktisch nooit bang geweest, zelfs al reisde zij alleen. voor haar job moest zij al enige malen in yemen zijn en zij is in de wolken als zij oude prenten (in sepia?) over dit land te pakken kan krijgen.

we hadden enkele leuke gesprekken over literatuur: indertijd las ik graag reisboeken geschreven door vrouwen, van en over isabelle eberhardt bijvoorbeeld en omtrent alexandra david neel. ook de nederlandse carolijn visser kon mij met haar verhalen bekoren en natuurlijk ook onze eigen belgische lieve joris ontbrak niet op het appèl. anna noemde ook de geschriften van de engelse freya stark, die leefde van 1893 tot 1993, de eerste westerse vrouw die door de arabische woestijn trok en het aandurfde helemaal in haar eentje rond te reizen in onherbergzame gebieden, waar nog nooit een westerling - laat staan een vrouw - een voet had gezet. sterke dames, die wereldreizigsters!

 

verder publiceer ik hier nog een kiekje van mijn ernstig kijkende schoonbroer (ik noem hem beautiful brother, de letterlijke vertaling uit het nederlands en het frans) en daaronder een sfeerbeeld van het feestje ter gelegenheid van de verjaardag van a. (eigenlijk ook beautiful brother's verjaardag. allebei verjaren ze eind augustus met 1 dag verschil). johan (rechts op de foto) is ongelooflijk gevoelig voor stralingen en veroordeelt ferm het gebruik van gsm's, draagbare telefoons en microgolfovens (zij zouden een nefaste invloed uitoefenen op onze gezondheid) en is vooral een subliem gitarist. zijn echtgenote (de dame met het grappige neusje) heeft haar zeven (!) kinderen naarstig opgevoed en zij is dol op kantklossen.

zie http://www.monument.irisnet.be/nl/download/REGISTER/ELS_register_visueel.pdf

01-09-2010 om 00:00 geschreven door nicole2