bozar, tentoonstelling hedendaagse poolse kunst, in het kader van het poolse voorzitterschap van de raad van de europese unie.

bevreemdend, absurd, surrealistisch, magisch, waanzinnig, dat zijn de adjectieven die ik wil gebruiken om deze avantgardistische tentoonstelling te omschrijven. jeetje! een eerste schilderij, Strange Garden van Józef Mehoffe, waarbij een reuzengrote libel de idyllische wandeling van een elegante dame en een lief cherubijntje verstoort, zette ons reeds op weg.

volgden nog een in wit en roze katoen gehaakte rij reusachtge woonblokken, een vreemd geel mannetje met twee lege bierflesjes in de handen, dat zegt: I won’t leave the World Alive (W?odzimierz Pawlak1986) en een weird filmpje van een groepje naakte mensen die tikkertje spelen in de gaskamer...  en onze fascinatie was compleet!

maar wat mij het meest zal bijblijven is het gefilmde project van Jarosław Kozakiewic*.

'in het centrum van warschau werd in de periode 1965-1972 een woonproject gerealiseerd, het za żelazną bramą. negentien residentiële woonblokken bestemd voor 25000 bewoners. za żelazną bramą was bedoeld als symbool voor het welvarende en vooruitstrevende polen. maar na de val van het communisme werd dit project bekritiseerd om de chaotische inplanting in het volle centrum van de stad. ook het bekrompen design van de appartementen werd gelaakt: kleine kamertjes, keukentjes zonder raam, lange donkere corridors, het geheel van dubiueze kwaliteit.

toch waren deze woonblokken niet opgetrokken met behulp van de gehate prefab betonnen en toxische bouwtechnologie, maar eerder in oorspronkelijk stevig monolitisch gegoten beton. wat echter niet kon verhinderen dat na enkele decennia deze woonblokken begonnen te vervallen en een urbanistisch probleem werden in het centrum van de stad.

maar door de stijging van de temperaturen door de ‘global warming’ voltrok zich een wonder: micro-organismen als cladosporium en stachybotrys hadden de structuur van het beton zodanig gewijzigd, dat vegetatie, tot dan toe alleen aanwezig in parken en botanische tuinen, een ideale ondergrond vonden in de poriën van de muren van de woonblokken, die door deze vorm van isolatie een stabiele temperatuur kregen. lege appartementen werden kleine groentetuintjes en het centrum kreeg uiteindelijk 14 hectare biologische oppervlakte bij, die jaarlijks ongeveer 65 ton dioxide omzetten in zuurstof.'

17-07-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

                      

truman capote (zijn naam heeft hij van zijn cubaanse stiefvader) leest als een trein, heel vervelend, kreeg pijn aan mijn ogen, zo vlug ging het...

(jaja, beste miss amelia, vond het woord vervelend ook niet zo best, ik bedoelde dat ik zo rap las dat mijn ogen begonnen te pikken en dat dit heel vervelend was, omdat ik moest stoppen met lezen.

maar wat je bedoelt, moet je ook schrijven op een zodanige manier dat de lezer dit ook zo begrijpt.

zal mijn blogbericht dus aanpassen.

dank je, miss amelia!

yasmin

(ps: natuurlijk ben ik een fan van truman capote, in cold blood was een roman om van achterover te vallen...)

dus: ... leest als een trein, ik kreeg prikkende ogen, zo vlug ging het (wat heel vervelend was, want ik moest stoppen met lezen!)

en chaja polak bewaar ik voor het laatst.

08-07-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

26-06-2011 om 07:35 geschreven door nicole2  

21-06-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

17-06-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

(Elke dag inleiding door Peter Sellars om 19u)

                   

06-06-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

publishing on demand

onlangs aan den lijve ondervonden wat zoiets als publishing on demand (pod) is: een systeem waarbij je als auteur van een eigen publicatie maar net zoveel boekjes moet laten drukken, aankopen en verspreiden als je zelf wil. ook kunnen je boekjes meestal gedownload worden als e-book. dus: gedaan met papierverspilling, geen stoffige kartonnen dozen met vergane onverkochte dichtbundels meer op zolder!

demerpress, een kleinschalige e-uitgeverij, gevestigd in diepenbeek (limburg), heeft reeds een fraaie lijst poëzieuitgaven op haar naam. vele auteurs die in het gevestigde literaire circuit niet aan bod komen kregen de kans om hun pennenvruchten picco bello gedrukt te zien. de enthousiaste lady achter al dat moois is de nederlandse dichteres hannie rouweler (op de foto met haar man joris iven).

zij wil poëzie toegankelijk maken voor iedereen, haar motto is: poetry for all!

ik denk hierbij: poetry for all poets! want dank zij de inspanningen van hannie en haar team hebben heel wat bundels het daglicht gezien en auteurs, of het nu debutanten zijn of ervaren schrijvers, major- of zogenaamde minor- poets: zij  kunnen toch maar een nieuwe uitgave op hun naam schrijven!

want volgens hannie bestaan er geen slechte gedichten. als een gedicht niet klopt is het doodgewoon geen gedicht. ook nog: wie bepaalt de waarde van goede of slechte literatuur? de academici, die geen weg weten met hun intellectuele hoogmoed? het volk, dat een zwak heeft voor simpele frietgedichten en literaire abstracties in de prullenmand gooit? of een paar zelfverklaarde literaire goeroes, dikwijls leden van het mannelijk geslacht die zich opstellen als (en ik deze term leen ik gezwind van hannie) acp's, arrogant chauvinist pigs? haha, ik overdrijf, want ik ken natuurlijk ook ernstige en waardige literatoren met een suikeren hart en een zwak voor vrouwenliteratuur.

maar ik wil het hier niet hebben over de emancipatie van vrouwelijke auteurs. gezwind keer ik terug naar hannie en haar toch wel heel sociaal project  'poëzie voor allen' en vooral: haar profilering als dichteres. het is ok je volledig in te zetten om een goed auteur te worden en jezelf op superieure manier te managen en te promoten, maar anderen de gelegenheid geven ook eens mee te doen - dan ben je reeds op een hoger trapje beland, los van het pure ego-trippen dat zoveel literatoren kenmerkt.

zodra hannie terug in mijn vizier kwam (want ik kende haar naam reeds uit een ver verleden, hoogstwaarschijnlijk had ik al poëzie van haar gelezen)  ben ik gaan surfen op internet, nieuwsgierig als ik was naar haar persoon en haar gedichten. en ja, ik kon ontelbare web-adressen openen waarop de bio- en blblio-gegevens van hannie in volle glorie prijken. en o wonder, zij is niet alleen dichteres en uitgeefster, maar ook een begenadigde schilderes.

hannie rouweler, een beminnelijke vrouw

een gedicht dat vermoed ik, kenmerkend is voor het huidige profiel van hannie rouweler is 'het langzaam stromen van water', een gedicht gepubliceerd in de bundel rozentuin, klavierklanken (waar ondergetekende ook een bijdrage in leverde!) en waarin zij het langzaam stromen van de rivier de dommel associeert met 'het gaan van een beminnelijke vrouw, 's zomers in een ruisend kleed met bloemen in haar haar, in de lente als een schuchter meisje, in de winter een bevroren uiltje dat uiteindelijk de seizoenen weerstaat en voeling heeft met de eeuwigheid’.

ik heb zo een vaag gevoel dat hannie in dit gedicht zichzelf portretteert: is zij niet die beminnelijke vrouw, bijwijlen schuchter en die soms spreekt als was zij met een laagje ijs bedekt (dat, ahum, door zijn lagere dichtheid blijft bovendrijven maar zo het leven onderwater voor de eeuwigheid bewaart) - een nuchtere vrouw, die het leven naar zijn werkelijke waarde schat?

maar ach, laat ik a.u.b. de nodige afstand bewaren: de persoonlijkheid van een dichter of dichteres afleiden uit de analyse van zijn teksten is er volkomen naast. beweren dat hannie beminnelijk is, schuchter, ijzig: dit is mijn interpretatie. eigenljk een beetje grof, zo onrechtstreeks en ongevraagd willen binnendringen in iemands persoonlijkheid. hannie schreef me trouwens onlangs: ‘dichter en mens moet je altijd scheiden, hoewel ze elkaar invullen en aanvullen’.  

zei descartes niet: wie verborgen heeft geleefd, heeft goed geleefd. ik breek hierbij dus een lans voor het respecteren van de kunstenaar als privé-persoon. het echte leven moet zo eenvoudig en bescheiden mogelijk worden geleefd, het leven als kunstenaar moet vervat worden in zijn (of haar) kunst. of is dit weer een te ver doorgedreven stelling, lopen die twee ‘levens’ automatisch in elkaar over?

en altijd opnieuw dat stromen van water

ik ga in deze drie volgende gedichten toch op bezoek bij hannie, speurend  naar invul - en aanvulmateriaal. mijn bedoeling is een glimp op te vangen van wat haar als mens en dichteres boeit – als kennismaking is dat voor mij voldoende, de rest is... tja...literatuur!

in gezichtsvormen en in leeg station, drukt zij een ervaring uit die ik zó herken, in de setting zou ik zó zelf hebben kunnen meespelen. hannie creëert  2 x een content waar ik makkelijk kan inkomen (is wat ons, dichters en dichteressen bindt, niet eenzelfde soort gevoeligheid): namelijk het weerzien van geliefden in een droom of in een soort déjà-vu (men meent een geliefde persoon te herkennen, maar het is maar verbeelding). toch lijken de personages reëel, zij bewegen, spreken, glimlachen.

in een paar verzen, schijnbaar los uit de pols, weet de dichteres hannie rouwelier hier een moment op te roepen dat ons diep meevoert naar de duistere regionen van het onderbewustzijn, de herinnering, de droom. en altijd opnieuw dat stromen van water, dat meegevoerd worden door de wolken, het voorbijglijden van de tijd, de eindeloosheid...

heb ik hier dé sleutel ontdekt tot de poëzie van hannie?

      GEZICHTSVORMEN

      Ik heb je weer gezien en ik kon
      weer in je geloven omdat
      je handen langzaam bewogen
      en je voeten helder waren

      zoals het water dat langs ons stroomde
      toen de zon schaduwen wierp
      van onze lichamen op de zwarte aarde.
      De woorden klanken meevoerden

      als een vlucht ganzen boven onze hoofden
      voorbij de wolken vlogen,
      waardoor het leek alsof geen einde naderde.
      Ik zag je terug en het was niet meer in duisternis

      en ook niet in het licht waarin men vele dingen
      meent te bespeuren die er niet zijn. We waren
      even samen tot elk van ons weer verdween in de
      openingen van het verleden, achter gesloten vensters.



       LEEG STATION

       Ik zag mijn broer
       aan de overkant op het perron staan

       enkele seconden gleden in stilte voorbij
       op een verlaten station in Twente

       met tussen ons een dubbelspoor
       voor treinen uit beide richtingen.

       Hij keek mij aan en een glimlach
       verscheen op zijn gezicht.

       Net voordat ik hem wilde wenken,
       zijn naam riep, kwam een sneltrein voorbij

       vond achter kleine ramen geen teken,
       geen gestalte die op hem leek.

       Hij verdween zoals hij was gekomen,
       mijn broer, op die dag waarop niets terugkwam.

het gedicht als touchscreen

ik wil nog een derde gedicht noteren, dat hannie rouweler geschreven heeft voor haar dochter: na al die tijd van vage dromen, gepubliceerd in van alles 1 + 1,  de jubileumuitgave van demerpress.

ik vind hier een heel leven terug. hannie beschrijft hoe het was toen haar dochtertje nog een ukkie was, hoe zij heeft genoten van haar kinderlijke verbeelding. hoe zij zich de huizen en plaatsen herinnert waar zij samen verbleven. hoe haar kind plots schoksgewijs volwassen werd en de grote dag aanbrak: in het wit gekleed, met om haar hals een fijn kettinkje: een huwelijk, het grote loslaten. maar dit proces resulteerde niet in een onoverkomelijke afstand: de band blijft desondanks bestaan, niets kan hen scheiden.

mooi verhaal. maar toch wil ik de aandachtige lezer ook wijzen op de intense verdichting van dit gegeven. hoe de dichteres in enkele verzen een heel menselik bestaan omschrijft, hoe zij werelden kan concentreren in enkele woorden. niet alleen laat zij verzen tegen elkaar opbotsen of in gesprek gaan, ook de witruimtes omvatten oceanen. op twee plekken van dit gedicht is dit overduidelijk: twee volkomen wat ik noem ‘onaangekondigde verzen’.

het eerste vers in je stralende blauwe ogen gooit hannie abrupt op het papier. het lijkt een vers dat eigenlijk een aanvulling had moeten zijn van een ander, bijvoorbeeld ‘ik zag het geluk in je stralende blauwe ogen’. maar neen, hannie begint haar vertelling met een bijwoordelijke bepaling van plaats. het onderwerp en het werkwoord, daar laat zij naar raden. het kan ook zijn dat een hele paragraaf, een hele reeks verzen, een opmerking, een stelling aan deze bepaling voorafgaat.

de lezer mag deze items, deze bewustzijnslagen, zelf aanvullen, mag zelf graaien in zijn verbeelding... als dat geen sublieme vorm van verdichting is, dan weet ik het niet meer! en het beginvers van de derde strofe, je meteen gevonden kan worden is schijnbaar ook een ‘stuk’ van een vers, dat hier midden in het gedicht wordt gegooid.  maar door dit procédé zet hannie weer de lezer aan het werk: hij kan gissen naar en fantaseren over wat vooraf is gegaan en wat zou kunnen volgen...

hannie is, vind ik (en ik gebruik deze termen voorzichtig), een redelijk klassieke dichteres, zij schrijft zachte, vloeiende verzen. een meesteres in de dichtkunst, die haar vak grondig beheerst. maar door bovenstaande gedurfde procedure balanceert zij op een supermoderne schommel. dit is poëzie van deze ‘schokkende’ tijd. haar gedichten zijn als touchscreens, je tikt ertegen met je vinger en ja, een waaier van mogelijkheden opent zich...

20-05-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

schrijven met i-durf

zaterdag 14 mei jl. op de schrijfdag in hasselt* (georganiseerd door creatief schrijven*) een workshop gevolgd omtrent de digitale revolutie: ‘schrijven met i- durf’. lesgeefster was de sublieme an mertens*, 'multimediaal verhalenschrijfster'. wablief? kun je tegenwoordig verhalen (en gedichten) publiceren op internet? super! en ze ook lezen op e-readers, i-pods, e-pads, of tablets door simpelweg te touchscreenen? jawel!

zaterdag heb ik dus van deze heel leuke docente vernomen dat er oneindig veel mogelijkheden bestaan om te schrijven op internet, met een schitterend spectrum aan tools om je content zo fraai mogelijk vorm te geven. tof! gedaan met honderden euro's te besteden aan het verzenden van manuscripten naar uitgevers, die toch alleen maar geïnteresseerd zijn in hun marktaandeel, of 500 tot 1000 (!) euro te moeten betalen voor enkele tientallen bundeltjes uitgegeven in eigen beheer. gedaan met aanschurken bij literaire kliekjes om toch maar via via ergens gepu te raken, gedaan met leuren met boekjes op doodsaaie literaire avondjes... internet, here I come!

ben weer eens overenthousiast! heb droombeelden van pagina's en pagina's (op een site met de subversieve naam hotglue.me*),  krioelend van leuke teksten en gedichten van me, geïllustreerd met foto's, videofilmpjes en een layout die vrolijk resulteert in de ultieme kick. maar oeps! daar val ik met beide voeten op de grond! heb namelijk al een website - dedeze dus - en ik kan mooie foto's downloaden. haha, toch al heel wat!

hierbij direct enige noodzakelijke links. op het u-tube-filmpje een verslagje van de schrijfdag, daarna een kleine profilering betreffende het fenomeen an mertens, het adres van haar hoogstoriginele blog en... hotglue, hét toverwoord van de schrijfdag,!

haha, ik laat de lezers op hun honger zitten ...maar wie er bij was, weet waar ik het over heb... even deze links openen is een absolute aanrader!

* http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=KAxr_4bH7MM

* http://www.creatiefschrijven.be/

* An Mertens schrijft, redigeert en vertelt verhalen. Ze experimenteert met analoge en digitale vormen van vertellen, als lid van Constant (vzw voor kunst en nieuwe media) en via persoonlijke projecten als Boektegoed (Bronks, Bib Elsene), CIAO/CU (digitale vertelling + roman), Space Stories (The People Speak)...

zie ook:

http://www.adashboard.org/colapsekode/?page_id=120

http://www.adashboard.org/

* http://hotglue.me/. hotglue is a visual tool for creating websites directly in the web-browser.

20-05-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

Dylan Thomas

DO NOT GO GENTLE INTO THAT GOOD NIGHT

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rage at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

in vorig blogbericht legde ik wel tot in de puntjes uit wat een sonnet en een sestina is, maar ik vergat te vermelden dat een middeleeuwse villanella uit vijfvoetige verzen bestaat, opgebouwd rond twee rijmklanken en verdeeld over vijf terzienen en een kwatrijn. de eerste en de laatste regel uit de eerste strofe komen volgens een vast schema in de andere strofen als keervers terug en vormen aan het eind van het gedicht een refrein.

een villanella oeioei, als ik dit woord hoorde vond ik dit super, ik dacht aan een mooie villa, van een meisje dat nella of zo heette, maar het is dus een schijnbaar aartsmoeilijke dichtvorm.

het lijkt erg ingewkkeld en dat is het ook wel een beetje, maar een recept uit de keuken van peeter goossens is dat ook, temeer daar hij aanraadt twee keer verse frituuroiie te gebruiken om frietjes te bakken, haha....

de beroemdste villanella is bovenstaand gedicht van de ierse dylan thomas (Swansea, 27 oktober 1914 – New York City, 9 november 1953)  - een van mijn vroegere lievelingsdichters, nu opnieuw in de schijnwerpers gezet door jan decleir in een programma dat in onze zalen speelt met de titel under the milkwood.

dylan thomas schijnt geen moeite te hebben met al die versvoeten en rijmklanken en keerverzen, maar ik geloof dat ik zelf zou zwoegen als ik het eens zou uitproberen!

27-04-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

Katryn Simmonds (1972)

‘Quirky, witty, moving. Katryn Simmonds’ gift is to find joy and beauty in unexpected places. She invests the everyday world with an extraordinary luminosity.’  Jackie Kay.  

de laatste dagen diende zich, in zijdelingse en echte gesprekken omtrent literatuur, volgend item aan: het gebruik van klassieke vormen in hedendaagse poëzie. catharina boer, een collega - dichteres in rozentuin, klavierklanken*, grijpt bijvoorbeeld in het jaar 2011 terug naar de petrarcaanse sonnetvorm. om een sonnet te schrijven moet je ontegensprekelijk het vak beheersen, je schrijft twee strofen van elk vier vijfvoetige jamben, die samen het octaaf vormen, en twee strofen van elk drie vijfvoetige jamben, die samen het sextet vormen. zelf heb ik dit nog nooit geprobeerd, laat staan dat ik me zou wagen aan een middeleeuwse villanella of een sestina.

de sestina is een ingewikkelde versvorm, uitgevonden door de 12de eeuwse occitaanse troubadour arnaut daniel. ze bestaat uit zes strofen van zes regels, gevolgd door een strofe van drie regels, waarbj de eindwoorden van elk vers uit de eerste strofe in een bepaalde volgorde terugkeren.  ook in de afsluitende drieregelige strofe worden ze ale zes herhaald. 

een sestina schrijven, dat doet de britse auteur Kathryn Simmonds in haar gedicht 'S ZONDAGS IN DE HUIDWASSALON * dus wel. simmonds veroorlooft zich echter vrijheden met de strakke structuur. ze doet dat door in sommige strofen het eindwoord te vervangen door een woord dat daarop rijmt.

maar het resultaat is een om van achteroveropjebuiktevallen gedicht. zij beschrijft in een surrealistische scène hoe enige mensen naar het wassalon gaan, niet om hun kleren te wassen, maar om  hun vel af te stropen en dit in de wasmachine te stoppen.

katryn simmonds slaagt erin gewone gebeurtenissen een metafysische dimensie te geven. de naakte staat van de personages laat hen toe diep in hun ziel te kijken:

Nu zijn huid/ wordt gezwierd, bekijkt de man zijn hart. De dames zijn druk/ met hun lijf, of tillen zacht hun borsten op, sluitwerk/ waar een ziel achter verborgen zit.

hier komt het dus, katryn's pièce de résistance: een lyrisch, exuberant, theatraal gedicht, dat ondanks de inhoud niet zwartgallig is, maar geestig, humaan en warm.

'S ZONDAGS IN DE HUIDWASSALON

Het wekeljks bezoek aan geurige stoom. Ernaast,
op straat, valt bijbelse regen, die zegt: wees rein.
Niemand binnen, merkt het; te druk met het werk
een machine te kiezen, pasmunt te zoeken, te zien
of de temperatuur ok is. Men tracht het product
nergens te strooien dan in het bakje. Andere huid

begint voor plastic patrijspoorten te draaien. Huid
van een Thai, een Keniaan, een Jamaicaan naast
een blauwig wit, getaoeëerd goedje, mislukt
vol vlekken en striemen, elke haarsoort net en rein.
Een dikkerd zit op een bank gebogen, je kunt zien
hoe hij uitgebreid vouwen scheidt, alles in het werk

stelt om zijn penis los te pullen. Een secuur werk.
Zijn borstkas zwelt als hij worstelt met zijn voorhuid,
broos als sushi, dan de ballen, totdat we zien
hoe zijn immense satijnen kont los raakt. Naast
hem pelt een meisje haar arm, hanschoen van fijn grein
zonder pezen. De man stroopt, nog steeds gebukt,

zijn vette klauw, raapt zijn vel op, het meisje drukt
glossy lagen om haar heupen, onderbreekt dat werk
voor de knieënklus, de lastige tenen. Reine
bedwelmende damp stijgt op wanneer ze haar huid
als een avondjurk over haar arm drapeert. Naast
haar kleedt een oude vrouw zich omzichtig uit, misschien

om haar ellebogenrag niet te scheuren, misschien
om haar moedervlek te sparen. Ze stopt en plukt
aan de schram op haar slaap, gefrommeld als een haast
versleten rits. Het is een kies, delicaat werk
dat alles los te tornen, het wrikken aan de huid
die nu dun is als mottenvlerken, tot haar fijn

skelet vol kreukelzijde hangt, en haar lijf ein
delijk wordt bevrijd. Zo wachten ze en overzien
hun lijstje, staren naar de machine. Nu zijn huid
wordt gezwierd, bekijkt de man zijn hart. De dames zijn druk
met hun lijf, of tillen zacht hun borsten op, sluitwerk
waar een ziel achter verborgen zit. Buiten, naast

de deur, rimpelt regenhuid de schemerstraten. Water rukt
op door gaten, het zwiept de straten rein, en we zien
hoe alles nieuw oogt, ernaast gaat men door met het werk.

* http://www.lulu.com/product/pocketboek/rozentuin-klavierklanken/14407277

* Poëziekrant 7/8, 2010, p.51

Wat gebeurt er als de espresso op de bodem van je kopje voor je gevoel de enige zwarte stip is aan de horizon?*

Volgens de Russische Nobelprijswinnaar Joseph Brodsky is een gedicht een gesprek tussen de schrijver en zijn lezer, het met elkaar delen van twee eenzaamheden. In The Brodsky Concerts brengt acteur Dirk Roofthooft de essentie van zijn poëzie over op het publiek. De muziek van Kris Defoort onthult wat voor de woorden onmogelijk is. Samen brengen ze een hommage aan Brodsky’s poëzie, aan haar melodie en haar rijm, aan de grote metafysische thema’s die de poëzie van Brodsky met zich meedraagt: de zin van het leven, de dood, met of zonder geliefde je bewegen door tijd en ruimte, verbondenheid met iets of niets, zijn tussen iemand en niemand.

*Dirk Roofthooft naar Joseph Brodsky

(tekst en foto geknipt en geplakt van http://www.lod.be/)

dit heb ik er voor over gehad om naar de meesterlijke vertolking van de poëzie van joseph brodsky (of brodskii) door dirk roothooft te gaan luisteren: een drie uur durende treinreis naar een uithoek van dit landje, een slapeloze nacht in een nochtans heerlijk comfortabele sofa, een shoppingsessie in hasselt die ik eigenlijk niet wilde maar die ik mezelf had aangedaan en last but not least een verplichte recup die een paar dagen lang duurde.

maar ik werd heerlijk beloond: een subliem optreden, het beste sinds jaren.

dirk roofthooft beleefde brodsky's poëzie als groeide en stulpte ze doorheen zijn gehele lichaam. als openbloeiende bloesems barstten de woorden los, in de stiltes tussen de woorden zinderden de echo's voortdurend na, het was bijna hallucinant wat dirk roothooft met deze verrukkelijke voordracht bereikte: in mijn hoofdje reciteerde ik en scandeerde ik en zong ik zijn woorden mee.

zelfs al kende ik die woorden niet, toch had ik het gevoel dat ik zelf (woelend en wiegelend als altijd) in de gedichten van brodsky woonde.

en kris defoort het fantastische klankbord!

op de koop toe werd mij op mijn logeeradres een overheerlijk dessert van croissants en boterkoeken gemarineerd in suikerroom met een geklutst ei, met als sidekick twee bollen vaniileijs van het ijsboerke, aangeboden. mmmmmffff!

avond voor 200 % geslaagd, zou ik zeggen, voor herhaling vatbaar.

hieronder nog drie schitterende (ik tokkelde sjitterende, daar gaan we weer, wanneer kan ik nu eens ernstig zijn?) gedichten van joseph bordsky, uit de cyclus romeinse elegieën. weer heb ik het gevoel dat ik zelf met mijn rug tegen een koude tegelmuur leun in het snikhete rome, dat ik kijk naar de ondergaande zon in de villatuinen, ik voel het droge laurierblad op mijn schedel, ik luister naar brodsky's gefluister en dromerig stap ik in het sacrale licht.....

VI

Omhels de zuivere lucht, à la de takken der pijnbomen hier:

aan de vingers blijft niet meer dan aan een glas of tule kleven.

Ook de vogel keert uit de wolken niet blauwer weer,

en onszelf kun je moeilijk miniatuurgoden heten.

Juist omdat we nietig zijn zjin we gelukkig. Hoogten,

verten enz. zijn van de gladde huid afkerig.

Lichaam en ruimte zijn nu eenmaal elkaars tegenpolen.

En dat maakt ons dan weer ongelukkig, voor eeuwig.

Leun liever tegen de portieken, doe je sandalen uit,

door je hemd voelt de schouder de kou van de stenen,

en kijk hoe de zon in de villatuinen ondergaat,

hoe het water, dat ons de welsprekendheid leerde,

neerstroomt uit roestige sleutelgaten,

zonder iets te herhalen, behalve de nimf met de ocarino,

behalve het feit dat het koud en nat is,

en het gezicht verandert in een ruïne.

X

Privé-leven. Verscheurde gedachten. Angsten.

De gewatteerde deken is vormlozer dan Europa.

Dank zij het blauwe hemd en het gekreukte jasje

heeft de spiegel tenminste nog iets om te tonen.

Laten we theedrinken, gezicht, om de lippen te scheiden.

De kamer drukt zwaar op de lucht als belasting.

Troepen gaaien fladderen op uit de pijnboomrijen,

één toevallige blik uit het raam en daar gaan ze.

In Rome zit een man papier vol te schrijven.

De staart van een letter – een rat die voorbijflitst.

Zo worden de dingen in hun perspectief kleiner,

omdat dat hier perfect is. En over het ijs van de Tanais

sjokt men langzaam voort tot men uit het zicht verdwijnt,

de schedel bedekt met gedroogd laurierlad,

rillend van de koude, in de richting van de Tijd,

die buiten het bereik ligt van elke grootmacht.

XII

Buig je hoofd, neig je oor naar wat ik Jou toevertrouw:

Ik ben je dankbaar voor alles, voor de botjes van de kip,

voor het gesjerp van de schaar die de leegte voor mij knipt,

want, niet waar, ook die is van jou.

Ze is zwart, akkoord. Oké, ze heeft niets,

geen arm, geen hand, zelfs geen ovaal als gelaat.

Hoe onzichtbaarder een ding, des te echter het is,

des te zekerder dat het ergens bestaan heeft op aard,

des te meer is het overal.

Jij was de eerste met wie dit gebeurde, niet waar?

Slechts wat niet in tweëen te delen valt,

dat blijft door een spijker bij elkaar.

Ik was in Rome en ik heb er zoveel licht gevangen

dat een ruïne er alleen maar kan van dromen!

Op mjn netvlies blijft een gouden stuiver hangen.

Genoeg om heel de duisternis mee door te komen.

Spiegel Internationaal, moderne poëzie uit 21 talen, samengesteld door Maarten Asscher en Laurens Vancrevel, Meulenhoff Amsterdam, 1988, p.204

24-03-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

'Je ontmoet in haar verbeelde landschappen afzonderlijke silhouetten die er uitzien als symbolen die een richting aangeven of gewoon wachten naast de weg. Zij staan er frontaal of in zij-aanzicht als pionnen verspreid op een afgeblot schaakbord. Ook ontmoet je meermaals solidaire silhouetten in groep.

Het lijken dan onbewolkte blauwe pelgrims aangevreten door een streep schor krijt van wit. Zo vormen zij wel eens dammen of muurtjes van getaande sluitstenen, gesnoeide uitgeregende hagen langs de weg van onmacht en vergankelijkheid. En telkens opnieuw zijn zij van een eensluidende en eenvormige eenzaamheid gemaakt. Telkens opnieuw zijn zij blauw gewurgd door een tekort aan zuurstof. Zijn zij blauw verbrand door een teveel aan zuurstof en kou.

Verder zijn er enkele schilderijen en tekeningen ontstaan uit residuen van foto’s uit kranten..Naast vele zeegezichten zijn er ook schilderijen die echte hommages zijn of die men kan lezen als in memoriams voor vrienden.. Er is het ontwerp van affiche voor deze tentoonstelling in het Elzenveld dat ontstaan is uit een gestileerde en eigenzinnige interpretatie van een persfoto over een Mars voor werk in Wallonië.. Er is de aanklacht tegen de verloedering van het milieu. Daarover het beeld van de vogel onder de olie op het strand. Lucienne maakte er een geschilderde sculptuur van de doodsangst van: een verkrampte albatros als offer boven het Golgotha van zijn eigen ei.

Er zijn de talrijke tekeningen en schilderijen waarop kleine intieme kamers door Lucienne zijn uitvergroot en nadrukkelijk onpersoonlijk als publieke ruimte zijn neergezet met verf, nageschilderd en naverteld alsof daar niet langer muren of doorgangen bestaan. Er zijn alleen buigzaamheden en ellipsen, labyrinten, gekamde gebaren, - ja beschutte onaffe gebaren van verf, tederheid, ingekorte strelingen.

En overal woont en woekert strijdig –vaak tegenstrijdig – het licht..'

10-03-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

1. GREGORIA, KVS, 4 maart 2011

'Het boek Gregoria van de Vlaamse auteur Maurice Gilliams gaat over wittebroodsweken. Maar is deze roman wel een liefdesroman? Of is het eerder een griezelroman, een gothic novel? Bart Meuleman maakt er theater van...

Toen de Vlaamse auteur Maurice Gilliams op 82-jarige leeftijd stierf, had hij Gregoria nog steeds niet afgemaakt. Een half mensenleven volstond niet om deze tijd uit zijn leven vorm te geven. Nochtans gaat het over iets wat toch gelukkig zou moeten maken: de wittebroodsweken. Voor Gilliams echter blijken verloving en huwelijk een nachtmerrie. Achtergrond van het gebeuren is de toenemende modernisering in het Antwerpen van de jaren dertig. Zij behoort tot de nouveaux riches. Hij (Elias!) is telg van verarmde adel - dat wil hij ons toch doen geloven.'

gregoria, oeps! wat een vreemde voornaam! na enkele googlesessies weet ik het ondertussen: gregoria was de naam van de gade van keizer constantijn III van het byzantijnse rijk (!) en  het is ook een soort zeeanemoon, haha. maar in dit toneelstuk is gregoria een depressieve, nurkse jongedame, volledig in de ban van haar dominante moeder (gespeeld door een man!) en die niet in staat blijkt tot enige vorm van communicatie met haar toekomstige echtgenoot. het huwelijk wordt niet geconsumeerd en elias gaat af als een gieter.

heel bijzonder vind ik dat dit toneelstuk gespeeld werd door oudere acteurs en de rollen van de oudere vrouwen door mannen. het gaf het geheel een bijzondere wrange sfeer. als elias sprak, was dit in mooi literair nederlands, de dames spraken een soort antwerps dialect. de bruid werd net voor haar huwelijksnacht door haar zus gul besprenkeld met eau de cologne en op de receptie viel ze flauw van teveel porto te drinken.

a. vond dit typisch 'un mariage a la flamade'.  tja, soms zijn relaties tussen supergevoelige mensen bijzonder pijnlijk.

2. RUE DU CROISSANT "... ingehouden ironisch, tegelijk scherp afgesteld, vindt Ouachen de balans tussen tongue in cheek en gevoelig respect. Topsport." - De Standaard Erika, Martine, Rachid, Augustine, Dylan, Hector, Anne, Amélia, André, Désiré, maar ook Tchoupi, de kat en nog vele anderen. Wat ze met elkaar gemeen hebben? Dat ze in de Rue du Croissant wonen. Een typisch Brusselse straat waar mensen uit alle hoeken van de wereld wonen. Plots gebeurt er iets. Een ongeluk, een overval, een aanslag? Allemaal maken ze hetzelfde mee. Maar allemaal op een andere manier, vanuit hun andere beleving. Auteur Philippe Blasband schreef een ingenieuze monoloog die weergeeft wat er zich afspeelt in hun huizen en hoofden. Het verhaal wordt op magistrale wijze vertolkt door Mohamed Ouachen.

allemaal goed en wel, maar ik viel tijdens de voorstelling bijna in slaap. was het mijn siesta- moment, of scheelde er werkelijk iets aan dit theater? uiteindelijk wist ik waarom dit magistrale stuk mij niet zo kon boeien: teveel tekst, te weinig handeling op de scène. mooi, dat mohammmed zoveel typetjes kon immiteren, maar er was geen duidelijk uitgewerkt verhaal, heb ook niet kunnen lachen, er was ook geen parfum.

haha, vind dat bij elk toneelstuk een parfum hoort, zoals die eau de cologne hierboven. soms verspreidt een toeschouwer in mijn omgeving een heerlijk geurtje, als ik dan aan dat toneelstuk terugdenk ruik ik echt parfum. hilarisch,  niet?
3. Almschi

'Ontembare muze. Oversekste circe. Drankzuchtig monster. Walkure met vetbubbels. Majestueuze travestiet. Heerseres van haar tijd. Eerste feministe. Het mooiste meisje van Wenen. Geen kunstenaarsvrouw sprak zo tot de verbeelding als Alma Mahler. Deze componiste, vrouw van Gustav Mahler, Walter Gropius en Franz Werfel, maar ook minnares van Kokoschka, Klimt en Zemlinski, wilde een grote daad stellen in haar leven. En dat deed ze. O ja. Annelies Verbeke schreef een sprankelende tekst voor het theatercollectief SKaGeN. Octopus Solisten zingt een 16-stemmige soundtrack van haar leven, transcripties van Gustav en Alma Mahler, A. Berg, R. Schumann e.a. met een creatie van Joachim Brackx.'

de actrice die alma mahler moest uitbeelden vonden wij te jong voor haar rol. anders een zeer ongewoon en eigentijds toneelstuk. arme alma, die zoveel mannen-kunstenaars moest plezieren en om de haverklap zwanger werd. van al dat babygeweld bleef uiteindelijk maar 1 kind in leven. de anderen stierven op heel jonge leeftijd - of alma pleegde abortus. niet zo fraai, maar dit item werd op grapppige manier uitgebeeld door witte voddenpoppen, die met een touwtje eraan werkelijk 'ten hemel stegen'. of hoe de vertolking van de grootste ellende toch nog met een beetje humor kan worden afgezwakt.

en de muziek was hemels.

09-03-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

ter illustratie van mijn 'noorderlijke verwantschappen' heb ik een poging gedaan een gedicht van de verrukkelijke sirkka turkka, de dichteres van 'duizend meter sneeuw' op haar hart, te vertalen uit het engels. vermits jozeph brodsky zegt, dat elk gedicht eigenlijk een vertaling is, heb ik durven schrijven uit de losse pols. ik wou 'mijn eerste indruk' van dit gedicht niet kwijtraken, daarom.

Wish for anything you want, anything. 
       You can have the music beaten to the veranda 
windows by autumn rain, beaten for you 
     by ivy vine, by past generations. 
Make a wish, you'll get everything, the archives lie in the room,
          in narrow beds, that's where the music is sleeping,
at rest is the music of lung cancer, split heart, 
   torn aorta, brain eaten up by sorrow,
at rest is the beautiful land, the snow that comes. 
      Everything is blanketed in music, high and beautiful.
      All this you shall have.

wens alles wat je wil, alles.

je kunt muziek krijgen van de herfstregens

die tokkelen op de ramen van de veranda,

zij tokkelen langs wijnranken, sinds generaties.

doe een wens en je zult alles krijgen, de archieven liggen in de kamers,

in smalle bedden, dat is waar de muziek slaapt,

de muziek van de longkanker slaapt, de muziek van het gebarsten hart,

van aneurysmen, van het brein opgegeten door verdriet.

het mooie land slaapt, de sneeuw die komt.

alles is in muziek gewikkeld, hoogstaand en mooi.

dit alles zul je hebben.

SIRKKA TURKKA (b. 1939) has written 14 books, both poetry and prose. She was awarded Finlandia Prize in 1987, Yleisradio’s (the equivalent of the BBC) Tanssiva Karhu (Dancing Bear) prize in 1994 and Eino Leino Prize in 2000. She has also worked as animal attendant and head stableman.

17-02-2011 om 00:00 geschreven door nicole2   0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
Categorie:literatuur
Tags:poezie

voor valentijn kreeg ik een heerlijk flesje chanel n°5.  ik kookte voor mijn huisgenoten een recept uit dagelijkse kost (met jeroen meus), linguini met kippenlevertjes en als dessert was er taart met slagroom en aardbeien. ik las in de krant dat valentijn niet meer zo druk gevierd wordt (maar 13 procent van de vlamingen vieren dit), maar bij ons is dit nog altijd een feestje!

lang geleden dat ik nog heb getokkeld op mijn blog. reden: in de maand januari hard gewerkt aan acht gedichten voor demer press. zij zijn opgenomen in een verzamelbundel, de cover ziet u hieronder. ook nog meegedaan aan een literair project in holland, een nieuwe blog opgezet http://demaaninmij.blogspot.com/ voor mijn 'kleine' gedichtjes, naar tentoonstellingen geweest, een toneelstuk gezien, de arabische revolutie op tv gevolgd en vooral: heel veel gelezen.

 

Rozentuin, klavierklanken

Paperback, 64 pagina's*

Publicatie: februari/maart 2012. Acht ongepubliceerde gedichten van zes dichteressen: Christina Guirlande, Marleen De Smet, Rozemarijn van Leeuwen, Nicole Van Overstraeten, Catharina Boer en Hannie Rouweler. Voorwoord door de dichter/vertaler Joris Iven.

onlangs poste ik een boutade aan een dichteres, waarmee ik een beetje in discussie gegaan was omtrent het wel of niet toelaten van vreemde dichtvormen in de nederlandse literatuur: ik voel mij verwant met scandinavische dichteressen maar ben verliefd op mediterrane dichters. haha, kan ik wel zeggen, want ik zie er ook uit als een noordelijke dame, mijn witte haren en bleke sproetenhuid en voluptueuze lichaamsvormen spreken voor zich. en dan heb ik ook nog een mediterrane man...

maar altijd, zeg maar mijn hele leven lang, ben ik op zoek geweest naar mezelf. verwantschap  met dedie, interesse in dedat... al deze esbattementen hebben mij gemaakt tot wie ik ben, mijn eigen schitterend ikje. let wel; ik wil hier zeker niet het ultieme ego-pad bewandelen, maar blij ben ik toch dat vrienden en vriendinnen me de laatste tijd, vooral als het over mijn poëzie gaat, wijzen op mijn ontegensprekelijke eigenheid.

ik wil deze analyse nog niet afsluiten. de vraag is, of een ultieme eigenheid de communicatie en samenhorigheid met anderen niet in de weg staat. toen ik mijn bijdrage stuurde naar demer, vroeg ik me paniekerig af of ik wl paste bij de vijf andere dichteressen die zo mooi poëtisch hun zinnen kunnen vlechten, terwijl ik dan toch het woord condoom gebruik in een van mijn gedichten, ook het woord asshole  en mer-de! en dan ook nog een bijwjlen stokkend debiet heb, met veel punten midden in het vers...

ach, misschien wil ik in mijn gedichten meer waarheidsgehalte inbouwen, een venster openen naar de realiteit. wie spreekt trouwens tegen zijn huisgenoten, collega's en vrienden in bloementaal? ach, ik weet, poëzie kan en moet een verlangen naar schoonheid uitdrukken, een verwoording van een verrukkelijke plek vol avondschemer, rozentuinen en vrouwen in zeeblauwe jurken... maar voorlopig zeg ik nog altijd: it ’s not only rock ‘n roll baby, not only rock ‘n roll!

wat niet betekent dat ik in het dagelijkse leven voortdurend vloekend wil rondlopen of schuttingtaal gebruik. neen, integendeel, ik hecht heel veel belang aan hoffelijkheid en correcte omgangsvormen. maar af en toe stuift het wel in mijn dagelijks leventje en ach, daarna kijk ik gulzig naar mijn stulpende tulpjes en piepkleine boshyacintenstruikjes en de frisgroene in elkaar gedraaide nieuwe blaadjes van mijn pothortensia en verrukt ben ik over het spanningsveld van de naderende lente...

om maar te besluiten: het leven is divers, een ultieme mix van rauwe realiteit en verrukkelijk poëtsch welzijn.

vloekende roosjes en gesuikerde condooms in zilveren geschenkverpakking, is dat geen prachtig valentijnscadeau?

* zie http://www.lulu.com/product/pocketboek/rozentuin-klavierklanken/14407277

14-02-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

Vooreerst dit: fijn toch, dat het in de Arabische wereld begint te bewegen. Natuurlijk zal 'het gewoel' daar niet als gevolg hebben dat het dageljks leven daar plotseling drastisch verandert in positieve zin. Ik leef mee met de vreugde van deze bevolkingsgroepen, die tot de meest vernederde in de wereld behoren, maar toch een schitterend potentieel hebben aan intellect en werkkracht. Getuige hiervan hun rijke culturele geschiedenis!

.

Afgelopen maand januari lekker veel gelezen, zalig ingeduffeld in mijn bedje. Ook enkele prachtige tentoonstellingen gezien en een toneelstuk. Cultuur is een grote troost en (voorlopig!) nog betaalbaar, ook voor steuntrekkenden en gepensioneerden, haha... In deze bijdrage een afdruk - of is het een indruk? - van de tentoonstelling die vier maanden lang in KMSK te bezichtigen was, 'Van Delacroix tot Kandinsky, oriëntalisme in Europa'.

Ach, die ongelooflijke aantrekkingskracht van het Oosten... toen ik twaalf was, leerde ik mezelf het Toeareg-alfabet schrijven (het Tifinagh- dat direct van het Punische alfabet is afgeleid), omdat ik door het lezen van een onnozel feuilletonnenke in de Gazet van Halle (!?!) of een andere krant, weet het niet meer, verliefd was geworden op de heldhaftige blauwe mannen..   Wat me fascineerde was het feit dat bij dit volk de mannen zich sluierden, de vrouwen niet.

Wij hebben rare ideeën over gesluierde mensen. Feit is, dat Afrikaanse en Oosterse mensen oorspronkelijk hun hoofd en aangezicht met doeken bedekten om zich tegen de zon of de droge woestijnwind te beschermen en dus niet om religieuze redenen.

Wij vonden de tentoonstelling fantastisch. Prachtige monumentale doeken afgewisseld met pareltjes van kleinere schilderijen en zelfs miniaturen. Ik heb hier vijf van mijn favoriete doeken geknipt en geplakt, omdat zij elk voor zich een inkijk geven op een levensfeer die ons aan het dromen zet. Maar owee! Onze romantische opvattingen over de mysterieuze Oriënt werd af en toe getemperd door de realiteit... in mijn bericht orentalisme 2 kunt u deze vijf schilderijen zien, met mijn commentaren...

.

Tot slot vier protretten van vrouwen die wereldberoemd zijn geworden, omdat zij het waagden in hun tijd, ik spreek over vorige eeuwen, naar den Orient te trekken en daar te bestaan, als sultana, als echtgenote van een ontdekkingreiziger of als avonturierster die verliefd wordt op een bedoeïenenhoofdman of een spahi, een cavaleriesoldaat in Noord-Afrika...

Aimée du Buc de Rivéry (19 december 1776 – 1817) werd als 11-jarige uk gekidnapt op weg naar haar thuisland Martinique. Zij was het nichtje van Joséphine de Beauharnais, Keizerin der Fransen en werd volgens de legende weggevoerd naar de harem van Abdulhamit I in Istanboel.

De geschiedenis van Aimée du Buc de Rivéry is moeilijk te geloven, maar in talrijke romans werd zij moeder van Sultan Mahmud II en kreeg zij de Turkse naam Nakşidil (Nakshidil).

Een van de meest onvervaarde Angelsaksische reizigsters was wel  Isabel Burton (geboren Isabel Arundell) (20 Maart 1831 - 22 Maart 1896). Zij was de echtgenote en partner van de befaamde ontdekkingsreiziger, avonturier en schrijver Sir Richard Francis Burton.

.

Jane Elizabeth Digby, Lady Ellenborough (3 April 1807 – 11 Augustus 1881) was een Engelse aristocrate die een schandaalleventje leidde vol romantisch avontuur, op twee continenten nog wel. Zij had vier echtgenoten en veel minnaars, waaronder koning Ludwig I van Beieren, zijn zoon Koning Otto van Griekenland, staatsman Felix Schwarzenberg, en een Albanese rover. Zij stierf in Damascus, Syrië, als echtgenote van Sheikh Medjuel el Mezrab, die twintig jaar jonger was. Op bovenstaand portret staat zij afgebeeld in de traditionele bedoeïenenoutfit, kijk maar hoe mooi zij haar lange rode vlechten draagt onder haar sluier. Daaronder een jeugdportret, toen zij nog een Engelse lady was.

Isabelle Eberhardt (Genève, 17 februari 1877 - Ain sefra, Algerije, 21 oktober 1904)was een Zwitserse/Russische ontdekkingsreizigster en schrijfster die in Noord- Afrika leefde en reisde.

Voor haar tijd was Isabelle Eberhardt een buitengewoon onafhankelijke vrouw, die de conventionele Europese moraal afwees, haar eigen weg koos en zich bekeerde tot de islam.

Onder de schuilnaam Si Mahmoud zwierf zij te paard door de woestijn en bezocht zelfs de islamitische heilige plaatsen. Haar reizen betaalde ze met het schrijven voor Europese kranten.

De levensstijl van Eberhardt - zij rookte hasjiesj, dronk als een man en was seksueel vrijgevochten - baarde in die tijd het nodige opzien.

Eberhardt stierf op 27-jarige leeftijd, toen haar hutje werd meegesleurd door een plotseling optredende modderstroom. Haar dagboeken zijn na de overstroming teruggevonden en in ook het Nederlands vertaald.

.

Terwijl ik bovenstaande zinnen schreef, vroeg ik me af wat het toch in mijn leven heeft betekend, die aandacht en passie voor het Oosten. Tja, na mijn liefde voor de Toearegs ben ik mij een tijdje gaan verdiepen in Ierse literatuur, omdat ik dacht dat de beste dichters uit Ierland kwamen, maar vanaf het ogenblik dat ik in Theatre 140 een voorstelling gezien had van het Japanse Kabuki-theater zou het Oosten mijn volle en definitieve aandacht krijgen, haha!

Ondertussen staan mijn boekenplanken, naast natuurlijk Nederlandstalige literatuur, vol met verrukkelijke titels uit het Verre en Nabije Oosten. Deze boeken zijn altijd mijn tedere kompanen geweest en hoe rijk voel ik me... Deze twee culturen hebben mijn leven beeïnvloed, zij hebben mij geestelijk en emotioneel gevormd tot de persoon die ik ben. En daar ben ik trots op.

Je ne regrette rien, zingt Edith Piaf. Wel, ik heb zeker geen spijt van alle wonderlijke uren die ik heb doorgebracht in mijn diepgaande studie van het Oosten. Uiteindelijk ben ik een oriëntaliste...

* ORIENTALISME is de term die door Edward Said en anderen wordt gebruikt ter aanduiding van de dominante westerse opvatting van de Oriënt, oftewel het Oosten in culturele zin, zoals die ontstaan is sinds de tweede helft van de 19de eeuw — de tijd van de mondiale kolonisatie door de grote westerse mogendheden.

* Toeareg is en Afrikaanse bevolkingsgroep. Zij noemen zichzelf Kel Tamasheq, Kel Tamajaq (Tamasheq"), Imouhar, Imuhagh, of Imashaghen ("Nobel en vrij"). Maar er zijn ook Arabische Toeareg zoals de tuaregue van Marokko.Een andere naam die zij voor zichzelf gebruiken is Kel Tagelmoust hetgeen 'Gesluierden' betekent. De Toeareg zijn vooral bekend geworden vanwege het feit dat bij dit Islamitische volk de mannen hun gezicht sluieren, en de vrouwen niet. Deze sluier wordt tagelmoust of eghewid genoemd. In het Arabisch worden de Toeareg daarom ook wel Mulathimin genoemd, hetgeen 'Gesluierden' betekent. De traditionele gezichtssluier is gemaakt van Alasho: een stof geweven in de Nigeriaanse stad Kano, en geverfd met natuurlijke indigo, die blauw afgeeft op het gezicht. Vandaar de bijnaam 'blauwe mannen' die voor de Toeareg wordt gebruikt. 
  * The Wilder Shores of Loveby Leslie Blanch, EXPLORATION, 2010, PAPER, 352 PAGE

26-01-2011 om 00:00 geschreven door nicole2  

26-01-2011 om 00:00 geschreven door nicole2