Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Terwijl in Oostenrijk de
EUROPOM zijn laatste dag beleefde had in Peer de tentoonstelling plaats van de
Nationale Boomgaardenstichting.
Vannacht was er voor de
tweede maal algemene nachtvorst. Bij het doorrijden na 8 u was het -3,5°.
Â’t Poorthuis was een
geschikte locatie.
Aan de verkoopstand van
fruit buiten zag ik Bert (de man met de groene overall op de blog van
13/04/2008) terug die deel uitmaakte van de werkploeg bij de ruiming en de
heraanplant bij de aardgasleiding door de tuin in 2007-2008. (Aanleg van de
pijp op 26/09/2007).
Ik zag ook, na meer dan 20
jaar, Jan Leroy terug die begin de tachtigerjaren hielp om de VELT beter te structuren.
Hij speelt nu een belangrijke rol in de vrijwilligerswereld van Overpelt.
Een blij weerzien was er
ook met De heer en mevrouw Wouter Tigges, destijds verbonden aan de universiteit
Wageningen. De laatste trossen van de blauwe Amerikaanse druif Steuben, die ik
van hem kreeg, moeten nog geoogst worden.
En tenslotte was er Piet
Moesen, beheerder van een boomgaard in Dilbeek die o.a. een paar prachtige
exemplaren Signe Tillisch bijhad.
FOTOÂ’S
Peer
Kerk
Louis Milis en Dirk vanden Eynde op de
detertminatiestand.
AlsookLouis
Hoegaerts, helemaal terug de oude.
Johan Baecke, leifruitspecialist op de NBS-stand die
zo enthousiast kan vertellen over peren
Heenreis Gräfenhainichen en bezoek Ferropolis (30/8)
We rijden over Kassel en
via een nieuwe autoweg naar Halle. Tweede stop te Göttingen. Mijn vader zat er krijgsgevangen
na de doorbraak in 1918 tot februari 1919 en het was hongerlijden. Duitsland
zat toen op zijn tandvlees.
Om half 5 bereikten we Ferropolis, die Stadt aus Eisen op een
schiereiland.Hier werd meer den 100
jaar lang, tot 1990 bruinkool gedolven.
In 1995 werd de
erfgoedsite officieel ingehuldigd.
Rond een arena met plaats
voor 25 000 staan 5 reusachtige machines van de vroegere bruinkoolwinning
opgesteld; zeer impressionant. De machines hebben fantasievolle namen: Big
Wheel, Mad Max, Mosquito, Gemini en Medusa.
Ernaast liggen grote
meren, restgaten van de vroegere bruinkoolwinning. Hiervoor moesten er dorpen
verdwijnen. Aan de overkant van het ene meer zijn de silhouetten van
Gräfenhainichen te zien. Ferropolis ligt op grondgebied Gräfenhainichen.
Als je van Aachen naar
Köln rijdt, zie in de omgeving van de elektriciteitscentrale van Weisweiller in
de verte bedrijvigheid in de bruinkoolwinning. Eenmaal kwamen we op een Veltreis
in die streek op een bedrijf waar men zegde dat over enkele tientallen jaren
hun biobedrijf van meer dan100 Ha zou
verdwijnen ten gunste van de bruinkoolwinning.
Wie meer wil weten kan
googlen met bruinkool, Braunkohl, Braunkohlenbergbau Â…
Meerdere medereizigers
zagen er hun gastgezinnen terug en ook de burgemeester kwam ons verwelkomen. De
grote pint smaakte heerlijk met het warme zomerweer.
De waard van het restaurant
waar we daarna naartoe gingen, een vroegere werknemer bij de
bruinkoolontginning, gaf op de site een enthousiaste rondleiding en ook in zijn
restaurant –aangekleed als een mijnschacht- kon hij haast niet ophouden met
zijn uitleg, zoveel was er te vertellen.
FOTOÂ’S
Een snapshot van de torens van Halle bij het
doorrijden.
Aankomst en Verwelkoming op Ferropolis. De
burgemeester heet ons welkom. Hier met Louis.
Aankomst
Met Jef
Dames
De burgemeester trakteert. Â’t Is warm en we zijn
dorstig.
Vorig weekend kon men met
gids de 8 Ha grote proeftuin bezoeken. Wat ook hier opviel was de geringe
dracht. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. De Reinette de Flandre, die we een
smaakvolle appel vonden, droeg behoorlijk. Dit jaar had ik geen enkele vrucht.
Wij hadden een jonge
mevrouw als gids met een voor mij een te vlug spreekritme. Ze had ook zoveel te
vertellen.
In de vergaderzaal, waar
een cursus cidermaken doorging, was er een tentoonstelling van de voornaamste
rassen van de streek.
De eerste aanplant
gebeurde in 1985. Wij kwamen er een eerste maal in 1987. Ik weet nog hoe de
Cabarette- eigenlijk onze President van Dievoet -mijn aandacht trok; een zeer
interessante winterappel, maar beurtjaargevoelig. Ik ging hem in
Frans-Vlaanderen kopen in 1988.Toen leerden
we er ook Michel Duflot kennen en zijn vriend Jean Wisniefski, de man van de
vondelingenfruitbomen op de kolenterrils van Lens.
Nu was het weer een
plezier de 80 jarige Mr Duflot eveneens terug te ontmoeten.
FOTOÂ’S
In de boomgaard
Idem
Gidse
Pomoloog Jacques Bosschaerts
Reinette de Flandre
Vruchten R de Flandre
Idem
Vruchten met de schimmel Septoria (?)
Nooit zoveel rugscheuten
gezien, tot wel 1,5 m. Ontzettend groeikrachtige peer. Hier had men al vlug de
scheuten moeten afrukken.
Mijn antwoord: Ik zou het inderdaad zonde vinden moesten er
ook spitsmuizen in verdrinken. Spitsmuizen –met hun spits snoetje- zijn een echt
nuttige soort. Zij verdelgen enkel insecten. Wie een kat heeft kent deze
diertjes zeker, want ze vallen vooral als slachteroffer van de katten. Katten
eten geen spitsmuizen maar brengen deze tot aan de achterdeur.
Spitsmuizen leven minder in het open veld. Vroeger merkte ik
dikwijls hun hoge kreetjes dicht bij gebouwen.
De enige
slachtoffers zijn tot nog toe woelmuizen en ik ben niet akkoord om deze wezens
desnoods opnieuw de vrijheid te schenken. Het is beslist geen bedreigde soort.
Dit jaar weer geweldig
genoten van de herfstframbozen.
Als je ergens een zonnig
plekje heb zet er straks herfstframbozen op. Dit jaar knipte ik in januari de
takken af tot tegen de grond, behalve 1 tak en in juni vielen er vruchten te
plukken. Je moet er wel vlug bijzijn, want de merels oogsten flink mee. In het
najaar is dat veel minder het geval. Tot begin september zitten ze in de rui en
eten dan steviger voedsel.
Laatst op de
fruithappening te Melden-Oudenaarde was er iemand die het tegen frambozen had omwille
van de wormpjes.
Herfstframbozen hebben daar
totaal geen last van, maar dat wist hij nog niet.
4 dagen
geleden ... Iedereen beroemd Ter plekke. Aleide en Daniël leven
van alles wat uit hun tuin
komt. Ze eten amper vlees en ze gaan zelden naar de winkel.
10 de Fruithappening van het Regionaal Landschap Vlaamse Ardennen
10 de Fruithappening van het Regionaal Landschap Vlaamse Ardennen
7 okt.
Vandaag was ik voor de
zoveelste keer van de partij op de fruithappening.
De locatie was wel heel
speciaal bij een nieuwe onderneming ‘Enjoy Today’ in een oude vierkantshoeve te
Melden, Oudenaarde. De burgemeester van Oudenaarde, Marnix De Meulemeester was
uitgenodigd voor de opening.
De Sakervalk kwam
aanvliegen met de sleutel. Wellicht de eerste maal dat de burgemeester een valk
op zijn arm kreeg. De Sakervalk (Falco cherrug) is een forse roofvogel uit het
midden van Oost Europa, het zuiden van Siberië tot Noord China.
De standen stonden onder
tenten achter de gebouwen, op een voorstuk van wat de boomgaard zal worden.
Gelukkig was het een prachtige herfstdag vandaag. Bij het opstellen vorige
vrijdag met de felle wind waren er wel meerdere problemen geweest. Je moet maar
geluk hebben met het weer.
Er was een goede opkomst,
maar in vergelijking met anders werden er veel minder vruchten ter determinatie
aangeboden.
Meermaals werd herhaald
dat de vruchtzetting ook in de Vlaamse Ardennen vrij gering was.
Er waren ook relatief veel
jonge gezinnen bij die info kwamen inwinnen om wat fruit te voorzien bij hun
nieuwe woonst.
Voor mij ging de spreuk “enjoy
today” alleszins op.
FotoÂ’s
1. Burgemeester Marnix De
Meulemeester met de valk die de sleutel aanbrengt
2. De valkenier
3. De jonge eigenaars
4. De fotograaf van
dienst.
5. Jacques Bosschaerts uit
Mortsel, de man van de eerste grote fruittentoonstellingen in Vlaanderen op het
Arboretum te Kalmthout halverwege de tachtigerjaren.
6. Paul Haustraete
7. Paul Haustraete op de proefstand
sappen en fruit.
8. Op de pomologenstand
kleifruitspecialist Karl Serroels en de valkenier die uit Bouillon kwam; woonde
vroeger in Rupelmonde.
Vandaag was hier de ploeg
van de VRT. Ik ben benieuwd wat ze er zullen van brengen? Zoveel topics of onderwerpen!
Aleide demonstreerde o.a. het melk maken van pompoenpitten en die viel in de
smaak van iedereen. De prostaat van de mannen zou er het meest baat bij hebben.
Ook het composttoilet in de tuin werd gefilmd. Eveneens toonde Aleide het
drogen van venkelblad in de droogkast boven de tegelkachel. (Een andere keer
zal er kleine - of grote brandnetel gedroogd worden en daarna tot poeder
gemalen worden om later gebruikt te worden in diverse spijzen).
Maar een namiddag opnemen en
dat ballen in 3 minuten uitzending
volgende dinsdag 9 oktober om 19u45? Wij zijn benieuwd.
FotoÂ’s bij het ingraven
van een emmer voor het vangen van woelmuizen op het perceel met de wortelen. De
snoodaards zijn het eerst verlekkerd op de pastinaken. Zijn het zoetbekken?
want pastinaken zijn een stuk zoeter dan de gewone wortelen. Ze waren vooraan
aan de rij begonnen. Maar ik vond de loopgang niet terug. De emmer werd dan
gelijk met de grond ingegraven en afgedekt met de nodige gleuven voor inlopen.
Gisteren kreeg ik Bulletin N° 137 van ‘Les Croqueurs
de Pommes’ aan en las op P 24: “Encore et toujours les Campagnols… »
Er werd in beschreven hoe
je in een afgedekte emmer met water deze vermaledijde beestjes kunt vangen.
Beter laat dan nooit dacht
ik. De helft van mijn witloofwortels is al afgegeten.
Direct twee emmers gaan
ingraven en vandaag heb ik al beet. Uit elke emmer een snoodaard opgevist.
In België komt de Rosse
Woelmuis(Clethrionomys glareolus) , lichaamslengte
81-123mm; staartlengte 36-72mm; de
woelrat (Arvicola terrestris L.) lichaamslengte 120-200mm; staartlengte
56-109mm) en de OndergrondseWoelmuis(Pitymis subteraneus) Lichaamslengte 75-106mm; staartlengte 25,5-
39mm ) voor.
Het grootste exemplaar
(zie foto) is duidelijk een Rosse Woelmuis. Ik mat de staart: 40mm. Bij het
kleine exemplaar 20mm.
We hebben goed geslapen in
het Best Western Stadtpalais ****
Herinneringen aan Best
Western aan de Niagara Falls in 1979 borrelden op. Toen hadden we in onze kamer
2 enorme waterbedden. In elk zou je gemakkelijk met zijn drieën hebben kunnen
slapen!
Na het degelijke ontbijt
wandelden we in groep de straat af tot aan de Schlosskirche met aan de overkant
het toerismebureau. Aan deze poort
hing Martin Luther in 1517 zijn stellingen op die het begin vormen van het
Protestantisme.
De meesten gingen dan naar
het Luther- Melanchton Gymnasium.
‘In 1975 trok men het
gebouw op volgens DDR- normen. Het stond er als een triestige blok.De lln. Van de kunstrichting overlegden in de jaren Â’90 met elkaar hoe
ze met dit treurige beeld konden afrekenen. Er kwamenverschillende ontwerpen uit de bus, die
echter allemaal in dezelfde richting leken te wijzen, nl. de typische,
natuurbetrokken kunst van Friedrich Hundertwasser (bekend van het Hundertwasserhuis
in Wenen). Er werd een brief geschreven naar Wenen, waarop Hundertwasser
besloot de zaak op zich re nemen.Sinds 29 mei 1999 staat het naar de
plannen van Hundertwasser uitgevoerde gebouw in Wittenberg en wordt sindsdien
door toeristen uit de hele wereld bezocht en bewonderd.Â’ (Citaat uit de
brochure van Mia Nieberg)
Hubert had ontdekt dat er in
de kelderverdieping een tentoonstellingszaaltje was over Hundertwasser en zijn
verwezenlijkingen. Een studente gaf er uitleg. Hij werd geboren op 15 dec. 1928
en overleed op 19 febr. 2000.
Hundertwasser heb ik leren
kennen op de familiereis naar Wenen, georganiseerd door schoonbroer prof Evert
Lagrou, van de eerste lichting Ruimtelijke Ordening en Stedenbouw van de KU
Leuven. Als eerste bezochten we een verbrandingsoven door Hundertwasser
omgetoverd in een kunstwerk en later het Hundertwasser complex in Wenen zelf.
De gebouwen van
Hundertwasser zijn een openbaring, net zoals deze van Gaudi in Barcelona.
Hieronder kan je genieten van de fotoÂ’s van dorpsgenoot
Michaël Marynissen. (waarvoor mijn dank)
In de namiddag staat de
verkenning van Wittenberg op het programma. We verzamelen op de binnenplaats
van het Lutherhuis bij het standbeeld van Katherina von Borra, de vrouw van
Luther.
Dit huis is het vroegere
Augustijnenklooster waar Luther monnik was en dat later zijn huis werd. Het
huis is grondig gerenoveerd en is een druk bezocht museum over het begin van
het Lutheranisme en herinneringen aan Martin Luther, zoals zijn woonkamer en de
oorspronkelijke kansel van waarop hij predikte. Voortdurend staan er bussen
voor de deur.
Even verder staat het huis
van Philipp Melanchthon, dat momenteel gerenoveerd wordt. Ook dit huis is
UNESCO-werelderfgoed. Prof Philipp Melanchthon was de rechterhand van Luther en
heeft veel bijgedragen tot verbetering van het onderwijs. Beiden doceerden aan
de in 1502 opgerichte universiteit van Wittenberg, die in 1817 opging in de
universiteit van Halle. De gids wist te vertellen dat Melanchthon een dapper
mannetje moest geweest zijn van amper 1,50 m.
De plaats van de
universiteit heet ‘Leucorea’, Grieks voor Wittenberg : leukos: wit en oros :
berg. In samenwerking met Halle zijn er sinds kort weer initiatieven in verband
met de reformatie en de Duitse taal. Rond het binnenplein zijn op de grond de
Duitse universiteiten met hun oprichtingsdatum vermeld.
Vervolgens bezochten we de
Stadtkirche‘St-Marien’, met twee torens,
het oudste gebouw van de stad, waar Luther predikte. Het prachtige altaarstuk is geschilderd door Lucas
Cranach de Oudere.
Op de oude marktplaats
staat het Renaissancestadhuis en ervoor de standbeelden van Luther en Melanchthon.
Direct aan de marktplaats
is er een binnenplein met een huis van de beroemde schildersfamilie van
Wittenberg, de Cranachs, die het beiden ook tot burgemeester van de stad
brachten.
De straatkant heeft men
weer opgebroken om de gracht opnieuw zichtbaar aan te leggen; een
verlevendiging van de ruimtelijke ordening.
Op het eindpunt komen we
aan de Schlosskirche met de wereldberoemde ‘Thesentür’ (deur met de stellingen
van Luther). De kerk maakt een weelderige indruk en bevat de graven van Luther
en Melanchthon.
De avond wordt besloten in
het Brauhaus van Wittenberg met een buffetmaaltijd en het nodige eigen
brouwsel.
