Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
12-05-2005
KRULZIEKTE
Als je nu naar de perzikbomen kijkt krullen vele blaadjes of schijnen blazen te krijgen.
De krulziekte is een van de schimmelaantastingen. Beestjes komen hierbij niet te pas.
Soms kan men aan de onderkant de witte uitslag van de sporenvorming zien. Verdere uitbreiding kan men een beetje tegen gaan door de aangetaste bladeren af te plukken en te verbranden.
Ik heb de vraag voorgelegd aan Fik Denissen, die reeds lang met perziken bezig is en terzake heel wat kennis verzameld heeft.
Hij spuit niet, maar hij verzamelt de aangetaste bladeren, terwijl hij de vruchten dunt. Iets wat bij een liefhebber uiterst zelden gebeurt. Slechts om de 20 cm laat hij een goede vrucht staan, zodat deze vrucht alle voedingsstoffen krijgt en tot een kwaliteitsvrucht kan uitgroeien. Dat maakt ook dat onderlinge besmetting van de vruchten met voornamelijk moniliaschimmel veel minder gebeurt. Op vele perziken blijven die verdroogde vruchtjes hangen. Natuurlijk een bron voor verhoogde infectie. Deze mummies in het najaar afplukken en verbranden.
Het ene ras is al gevoeliger voor krulziekte dan het andere. Reine de Vergers is een van de betere rassen.
Via Gembloux is het ras Fertile de Septembre gepropageerd.
De krulziekte is gelukkig maar een tijdelijk verschijnsel. In juni vormt de boom nieuwe bladeren en staat er weer goed bij. Als hij dan niet overladen staat met vruchten is er weinig verzwakking.
Weet ook dat een perzikboom maar een kort leven beschoren is.
Via de mailgroep Tuinieren kreeg ik enkele reacties en vragen.
Iemand heeft een tiental appelen op halfstam. De oogstappel is bekend. De andere staan op een terug te vinden papier. Goudrenet en Boskoop zijn er bij. Dit zijn eigenlijk twee benamingen voor dezelfde appel.
Edmond Van Cauwenberghe, de eminente tuinbouwleraar fruit van Vilvoorde, pleitte in het prachtige boekwerk Fruit in 1954 uitgegeven door het Ministerie van Landbouw, om de populaire benaming goudrenet te laten vallen en enkel nog van Boskoop te spreken om verwarring met enkele andere rassen o.a. Reinette dorée te vermijden.
Er is nogal wat variatie in de Boskopen. Ik heb 2 verschillende types Groene Boskoop. Bij de Rode Boskopen zijn er meerdere, waarvan de meest bekende : Schmidt-Hubsch (bonkiger) en Bielaer, mooier uitzicht.
Om de namen van de overige te achterhalen kan men in het najaar terecht op een van de fruittentoonstellingen. van bv de Nationale Boomgaardenstichting of van het Regionaal Landschap De Vlaamse Ardennen in De Ghellinck te Wortegem-Petegem.
De boomspiegel onkruidvrij houden betekent geen concurentie voor de wortels. De eerste jaren bij een nieuwe aanplant is dat wel aangewezen en blijvend bij een de zwak groeiende onderstam M 9. Men kan bv Phacelia zaaien, een groenbemester met blauwe bloempjes en een uitstekende bijen- en vlinderbloem. Onderzaai van Oost-insdische is nog populairder. Bloemen (en blaadjes) worden benut in de slaschotels, mooi als versiering, lekker en gezond. Kweker Marc Renders te Lier heeft een uitgebreide kwerij van bloemen die benut worden in de Horeca.
Enkele van mijn bomen krijgen een bedekking met het afgemaaide gras: geen onkruid, geen uitdroging en onderaan compostvoeding. Tegen de winter is alles verteerd en helpt de zwarte grond in het voorjaar een tikje, door opwarming en uitwaseming , tegen late lente nachtvorst. En ik kan mijn gras ter plaatse kwijt. Geen sleuren. Trouwens de Groene GFT container werd enkel benut voor de wegwerpluiers en is al lang terug ingeleverd.
Iemand heeft al veertig jaar herfstframbozen. Het voordeel is dat de vogels ze gerust laten. Dat is inderdaad ook mijn ervaring, alhoewel mijn merels eind sept., begin oktober weer beginnen mee te snoepen.
Hij vraagt nog wat tips. Frambozen kunnen inderdaad lang op eenzelfde plaats blijven staan. Evenwel na een goede tien jaar verhuizen naar en andere locatie is aan te raden.
De voornaamste behandeling bij herfstframbozen is deze in de winter tegen de grond af te knippen. Eventueel in de zomer wat uitdunnen, dan bekomt men nog mooiere vruchten.
De meest geteelde rassen zijn Autumn Bliss, die al begin augustus of nog vroeger begint te dragen met, naarmate ze rijper worden, donkerrode bessen.
In september beginnen de zoete, gele bessen van Fall Gold te rijpen. Oudere rassen zijn Heritage en Zefa Herbsternte.
Ik heb ook nog Dinkum, de eerste herfstframboos van Derek Jennings, niet beter dan Autumn Bliss. Ik heb het meer voor Joan Squire, eveneens door Derek Jennings gekweekt en benoemd naar zijn echtgenote.
Daarna zijn er nog een paar Joan rassen gekomen. Bv. Joan J, maar die zijn in handen van professionele telers in Engeland. Er is ook het Franse ras Galante, met grote, weke bessen.
De eerst genoemden blijven relatief klein van gewas en behoeven weinig steun. Joan Spquire en Galante dienen wel gesteund.
Nog een andere lezer vond het leuk eens iets te lezen over frambozen ,bessen en bramen.
Hij heeft een kruising tussen braam en framboos. In het Nederlands hebben we er het prachtige woord braamboos voor: half braam, half framboos.
De plant staat tegen een stal. De bessen zijn langwerpig en zuur-zoet. Blijkbaar is deze plant in zijn streek nog weinig bekend. Hij heeft deze nog nergens gezien. De vele bloemknoppen beloven een goede oogst.
Heel waarschijnlijk gaat het om de Taybes.
Tracht de ranken horizontaal te leiden, 5 m ver als het kan en je hebt een weelde aan vruchten.
Wie het niet ziet zitten met stekels, kan kiezen voor de stekelloze mutatie: de Buckingham Taybes.
De ijsheiligen zijn nog niet voorbij.
Buiten voelt het wel fris aan. Momenteel (21.15u)geeft de thermometer nog een 8 tal ° graden aan. Vorige nacht zegt ons weerstation was het nog 4,6 °C. Maar dat is onder thermometerhut; maar wanneer vriest het dan aan de grond? Ik zag iets van low dewpoint 0.5 °. Men voorspelt nu vorst aan de grond.
De aardbeien zijn terug toegedekt en ook de vroege aardappelen kregen beschutting. In volle veld zijn er al enkelen die beginnen boven te piepen. We zien wel hoe zij het er van afbrengen.
Iemand vroeg mij naar website van dochter Mieke.
Op de kleine blog Website dochter Mieke zie je achteraan : website Mieke
Hierop met de cursor gaan staan, de verbinding wordt geactiveerd en klikken.
Met Vincent op zat. 7/5 naar de opendeurnamiddag van het Proef Centrum voor Fruitteelt (PCF) te Tongeren geweest. s Voormiddags kwam de ene vlaag na de andere: 8,8 mm regen en vrij fris 11,8 ° C. Te Tongeren een paar lichtere vlagen, maar geen nood, veel staat onder regenkappen of in serres. De telers hadden zich echter niet laten afschrikken en waren massaal aanwezig; meerdere Nederlanders. Ik hoorde zelfs Duits. Tussen de aanwezigen was o.a. Annie De Meyere van het Ministerie. Zij heeft een warm hart voor de fruitteelt.
De kleine helft was geïnteresseerd in de aardbeien. De anderen volgden de heer Meurrens en Fanny Pitsioudis naar de Kleinfruitproeven.
Ik sta altijd te kijken welk een prachtig gewas men kan bekomen met deskundige verzorging en de nodige hulpmiddelen (vloeidarmen). Maar ook daar zie je en verneem je problemen.Bv wanneer men geen goed plantmateriaal bekomen heeft of wanneer men fouten gemaakt heeft Bv de Blauwbessen in rustfase te veel water geven in de pot. Er wordt al heel veel in pot geplant en nog weinig in volle grond. Binnen kan men alles meer zelf sturen. Sommige teelten worden vervroegd, warm opgekweekt; weer andere verlaat.
Ik ben steeds benieuwd naar de nieuwe rassen met een zekere resistentie tegen ziektes en met een goede smaak. Ook bij de commerciële rassen houdt men hier meer rekening mee dan vroeger toen alles alleen draaide om uitstalleven en houdbaarheid.
De meest geteelde zomerframbozen zijn het Canadese ras Tulameen en het Schotse ras Glen Ample.
Men doet verder proeven met 2 rassen uit de V S en 2 uit Canada. De vier hebben een code en nog geen naam. Verder lijkt het zeer laat Engels ras Octavia interessant.
Herfstframbozen zijn frambozen die in hetzelfde jaar groeien en vruchten geven.
Hier is het belangrijkste ras Polka uit Polen. Himbo Top, een Zwitsers ras, is 3 weken later, nog productiever , blijft bleker rood, maar is wat minder van smaak. Mijn eerste vruchten vorig jaar vielen mij wel in de smaak (omdat het de eersten waren?).
Een Amerkaans ras onder codenaam, iets minder productief, maar met zeer grote, goed smakende, doch voor de handel te donkere bessen wordt verder beproefd.
Bij de rode bessen zie ik geen nieuwigheden. De planten stonden onder regenkappen, maar werden zodanig door dopluis aangetast dat geen betrouwbare resultaten konden bekomen worden.
De nieuwe bramen , allemaal nog codenamen, bleven ver achter bij het standaardras van tegenwoordig Loch Ness.
We zagen een nieuwe, gestekelde braam Karaka Black, uit Nieuw Zeeland. De zeer lange vruchten begonnen al te rijpen in de enkel vorstvrij gehouden serre. De bessen en struik deden me aan Kotata denken. Heel waarschijnlijk heeft het ras de lekkere smaakeigenschappen van de West Amerikaanse bramen. Ik kijk er al naar uit om dit ras zelf te kunnen telen.
Bij de stekelbessen zijn de interessantste rassen : Xenia (Zwitsers), een vroeg ras en resistent. Niet te rijp smaken de bessen het best, rijp maar flets. Dit is nogal dikwijks het geval met stekelbessen heb ik de indruk.
Verder Pax (Engels), waarbij de resistentie niet meer is wat ze geweest is en tenslotte het late ras Martlett (Engels), resistent, zeer grote bessen,met een wisselende smaak goed en flets. Straks proef ik mijn eerste vruchten.
Zwarte bessen. In west-Vlaanderen zijn dit paters. Ik heb ze altijd graag gegeten.
Cascanska Crna (Servisch), gezond gewas, rechtop groeiend, is een zeer productief ras met lange trossen met middelgrote bessen. Plukt dus gemakkelijk. De smaak wordt als lekker beoordeeld voor de verse consumptie.
Een ander interessant ras is de vroegrijpende Ben Gairn uit Schotland. Dit ras is resistent tegen de rondknopmijt. Als je nu naar je zwarte bessen gaat kijken en gezwollen , wel gebarsten, maar niet in blad gekomen knoppen ziet, weet dat hieruit vele honderden, met het blote oog onzichtbare mijten gekomen zijn, die lelijk aan de bladeren zitten te zuigen.
Ben Gairn heeft eveneens een goede troskwaliteit en goede smaak.
Een Pools ras smaakte uitzonderlijk goed maar was dan weer extreem gevoelig voor luizen en spint.
Het besluit bij de blauwe bessen heeft mij gefrappeerd. Na minstens 5 proefjaren blijkt dat met een teelt op substraat veel hogere producties kunnen gerealiseerd worden dan in grondteelt. Bovendien komen de planten ook veel sneller in productie.
Maar men heeft ook ondervonden dat men de planten kan verzuipen.
Bij een voorjaarsuitstap kwam ik bij een blauwbessenteler die veel schade ondervond door de vraatschade van de maden van de taxuskever in de substraatpotten.
Ik en vooral mijn kleinkinderen zijn best tevreden met de hopen lekkere vruchten aan mijn struiken in volle grond!
Deze namiddag waren hier twee fruitvrienden: Rita en Willy. Ik heb hen de bloeistadia leren kennen en we hebben naar de insectenschade gekeken. Willy vond dat de bloesemsnuitkever dit jaar wel schadelijk was, daar er duidelijk minder bloemen zijn na de geweldige dracht van vorig jaar.
Na verschillende kleine wintervlinders vonden we een donkerder rups. Met het boek Schadelijke en Nuttige Insekten (vroegere spelling!) en Mijten in Fruitgewassen van A. Van Frankenhuyzen was het zeer duidelijk: de grote wintervlinder.
Vanmorgen was ik de uitgewassen fruitbakjes aan het binnenzetten in de schuur als ik het felle Fink - Fink van de vink hoorde. Het hield niet op. In de Jonathan ( een oud Amerikaans appelras, 1826 ) ontdekte ik al vlug het kunstig nestje in een vergaffeling op een liggende tak. Zullen ze dit maal meer succes kennen?
De Jonathan is de vader van de Jonagold, gekweekt in het proefstation te Geneva in de staat New York en geïntroduceerd in 1968. Het is de grote verdienste van Jef De Coster, die onmiddellijk de mogelijkheden van de Jonagold voor de Belgische fruitteelt ontdekte. Dit is echter geen ras voor de liefhebber, daarvoor is het veel te schurftgevoelig. Bij de bioteelt wordt dit ras nu vervangen omdat het erg veel met zwavel dient behandeld te worden tegen schurft.
Deze boom tussen de schuur en het woonhuis was een van mijn eerste aanplantingen. Het is een warmere standplaats aan de zuidkant en deze boom gaf steeds de mooiste vruchten.
De andere bomen hebben het steeds minder gedaan. Zo had de grote boom in de kippenren gewoonlijk erg te lijden van de witziekte, een andere schimmelaantasting. Jonathan is een ras dat vrij gevoelig is aan witziekte, maar als je tijdig de aangetaste uiteinden verwijdert, belet dit de grote aantasting. Warm weer bevordert de ontwikkeling. Halverwege de zeventiger jaren kwamen we tweemaal bij Fernand Geyselings, waar hij nu het Vredehof, een bloembollenparadijs heeft. Toen had hij er nog een Jonathan aanplanting. Het eerste jaar stond alles er prachtig bij, met het begin van de roodverkleuring. Het tweede jaar was alles grauwgrijs en verneukeld, een triestige aanblik.
Terug naar mijn Jonathan. Die had een grote afhangende tak, telkenjare goed geladen met zijn bekoorlijke, rode appeltjes, de lievelingsvruchten van dochter Leen. Ik kon makkelijk bij de toppen met witziekteinfectie om deze te verwijderen. Er zijn twee opgaande gesteltakken. Op de ene zette ik destijds Jonagold (van de tuinbouwafdeling van het Christus Koning instituut te St. Job) en en op de andere later Jonagored. Jonagored heeft slechts een paar jaar goede vruchten gegeven. De enkele jaren oudere Jonagoldtak is wel vruchtbaar, maar gaf nooit mooie vruchten.
Bij een van de snoeidemonstraties voor VELT - waar altijd veel volk op af kwam - werd de Jonathantak weggezaagd om een evenwichtiger boom te bekomen. Maar sindsdien is het gedaan met Jonathans plukken. Is er een verband met de Jonagored, die daarna precies virusziek lijkt te zijn geworden? Telkenjare verschijnen er waterscheuten met getorste en klein blijvende blaadjes en zeldzaam is er nog een vrucht die een beetje uitgroeit.
Gelukkig dat de boom er nog staat, want anders was het nu geen vinkenhome.
Gisteren verjaarde Peter, de oudste van de vijf kinderen. Hij is nu op zijn vijfenveertigste, zoals ze in West-Vlaanderen zeggen. Twee van zijn zussen hebben het ver gebracht. Leen in Kameroen (Douala) en Veerle in Canada (Vancouver). Mieke woont met Jonas en Yamsi in Borgerhout . Toen Tinneke geboren was stond Peter er bij te Blèten, das West-Vlaams, omdat het weer geen broertje was.
Bij hem zag ik de laat verplante struiken. Ze staan er mooi groen bij. (Zie : Blauwe Bessen.) Iets verder staat de serre al een beetje af te takelen. Vorig jaar was er nog een vergeefse poging met tomatenplanten van Karel, de schoonvader van Marie.
Ook dit jaar had Karel nog plantjes over. Ik ben ze net gaan halen in Pulderbos. Schoon plantgoed.
Zien of ze bij mij hun plan zullen kunnen trekken . (Zie blog: Ze moeten wel.)
Vandaag kwam mijn knap kleinkind Yamsy op bezoek. Ze is bijna Tien en kan al een beetje Frans van haar vader Nana, een Kameroener.
Men zegt dat de smaak als men ouder wordt 'verzoet'.
Ik liet haar de Wintercitroen proeven en Edward VII, maar ook zij gaf zeer duidelijk de voorkeur aan de laatste. Maar de eerste appel (Wintercitroenen) was ook wel lekker.
Daarnet heb ik de laatste pot appelmoes gemixst.
Van het regenweer heb ik gebruik gemaakt om de appelen in de schuur na te kijken. Baujade, een frans, resistent ras komt er nog weinig gehavend uit. Het is een kruising met Granny Smith, draagt elk jaar goed. De appelen zijn eerder klein en zeker vorig jaar, met de te overvloedige oogst De smaak kan er zeker nog door. Ze zitten wel behoorlijk onder het zwart van de regenvlekkenziekte. ( Zie een van de vorige blogs).
Wegens zijn grasgroene kleur ziet het er nooit een erg aantrekkelijke vrucht uit.
Marie Joseph dOtthée, de ijzerappel, oogt een stuk beter, ook minder regenvlekkenziektegevoelig. Er is wel een kleine helft uitval, ondanks zijn franse naam:pomme de deux ans.
Edward VII , kruising tussen Blenheim Orange (een appel aanbevolen door Gembloux) en Golden Noble is wat men in het Engels een dual purposenoemt, eerst keukenappel, later eetappel. De appel is nog niet gerimpeld, voldoende vast en smaakt nog relatief lekker (zoet).
Er is nog niet veel uitval.
Ik leerde de appel kennen uit een boek van een of andere Engelse lord, dat ik op de eerste reis naar York met de Vriendenkring van de PMS (nu CLB) in een antiquariaat kocht. De man had een grote tuin buiten Londen. Hij beschreef ook zijn fruit. De aantekeningen liepen tot 1936. Ik las er in dat 1935, mijn geboortejaar, een archislecht fruitjaar was in Engeland, wegens de zeer late, zware nachtvorst. Hij had enkel nog wat vruchten aan de pruim Czar en aan Edward VII. Het was dan ook het eerste ras dat ik bij Keepers Nursery kocht. Keepers, toen gevestigd te East Malling, was in Engeland de pionier voor de oude rassen, die hij vermeerderde uit de fameuze collectie van Brogdale, te Faversham.
Ik heb nog goede herinneringen aan de jaarlijkse reizen die ik daarheen met Veltleden en fruitgeïnteresseerden inrichttte. Ik deed dit in combinatie met een bezoek aan de zeer instructieve tuin van de Henri Doubleday Research Association ( De Engelse VELT) te Yalding (Maidstone).
En tenslotte de laatste. Wellicht komt de appel die wij van de nichtjes Lagrou uit Kortemark hebben, waarschijnlijk de Wintercitroen, er het beste uit. Na het in warm water wegwassen van het zwart van de regenvlekkenziekte, ziet de groengele appel er practisch weer nieuw uit.
Het is niet mooi meer om te zien, al die verdroogde jonge scheutjes aan de Jubileum.
Jubileum is een recente pruim. Ik heb die geplant in het najaar van 1995 en drie seizoenen later was er al een flinke oogst van zeer grote, zeer lekkere, blauwe pruimen.
Drie jaar terug, of is het al vier? hadden we de laatste grote pruimenoogst en toen hing de boom overvol. Ik had gedund, maar op ver na niet genoeg. Bij de oogst zagen ze er prachtig uit, maar de smaak was slechts matig. De Opalpruimen, die ook overladen vol hingen, hadden integendeel maar weinig van hun lekkere smaak moeten inleveren.
Beide rassen Jubileum, maar vooral Opal raadde ik iedereen aan.
Maar nu krijg ik erge twijfels betreffende Jubileum.
Destijds is de takmonilia op de krieken op dezelfde manier begonnen.
Op dit punt ben ik gestopt met typen om naar de Gerema , de resistente (!?) kriek, waarbij ik 2 weken terug een zieke tak had verwijderd , te gaan kijken.
En...het ziet er bepaald niet goed uit: een viertal scheutjes beginnen af te sterven! Geen sprake van resistentie tegen de (tak)monilia!
In een blog van een paar weken terug heb ik dit probleem al aangekaart.
Als ik nu de Jubileum zie, begin ik te vrezen voor de toekomst. Als er zoveel nieuwe takjes afsterven geraakt een boom meer en meer gehandicapt. Ik heb het gezien met de krieken. Er kunnen onvoldoende nieuwe bladeren groeien. Er vormen zich geen voorraadstoffen meer voor bloemzetting en vruchtvorming. De boom begint er triestig uit te zien met al die dode takjes en takken. Er zit niet anders op dan te rooien.
Het ziet er naar uit dat kriekenteelt op natuurlijke manier totaal onmogelijk wordt.
Maar wat met de pruimen?
Voor Jubileum ziet het er alvast niet goed uit. Wat met Jojo, een nieuwe Duitse pruim? Vorig jaar in het eerste groeijaar had ik een drietal vruchten laten uitgroeien tot grote, eivormige, donkerblauwe vruchten. We hebben die met veel smaak geproefd begin oktober.
Wat constateer ik nu? Aan een van de drie gesteltakken verdorren verschillende takjes!
Straks ga ik die afknippen, waarbij ik telkens mijn snoeischaar in alcohol zal ontsmetten.
De Top pruim, die ernaast staat, eveneens tweede groeijaar, lijkt nog gezond en vormt, na de rijke bloei, veel vruchtjes aan de bovenste toptakken. Vorig jaar waren er nog geen vruchten. Hier is nog hoop!
De weerman van Zoersel heeft vandaag (1 mei) precies 31 °C gemeten om 16.46
Ik had warm gekregen van het noteren van de bloeistadia.
De eerste bloeiers hebben haast alle bloemblaadjes laten vallen (stadium H):
Rode Berleps, de Groene en Rode Boskopen, Alkmene, Rode Gravenstein, Annanasreinette, Fenouillet Rouge, Golden Russet, Joseph Musch, Late Tydeman, Notarisappel, Princesse Noble, Rubin, Stark Earliest, Sturmer Pippin (nochtans een van de laatste appels!), Transparente Blanche (Oogstappel), en Tulpappel.
Vanmorgen zat er een enorm grote wesp aan de binnenkant van een raam.
Eerst dacht ik aan een hoornaar, maar ik zag geen roodachtige gedeelten.
Dus toch een wespenkoningin, die op zoek was naar een geschikte plaats om een nieuw nest te beginnen?
MIJN TOMATEN ZORGEN ZELF VOOR HUN DRINKEN: ZE MOETEN WEL!
ZE MOETEN WEL!
Begin vorige week heb ik de eerste 25 tomaten geplant: vleestomaten, trostomaten, kerstomaten en een paar Romatomaten, die nu in de mode zijn.
Reeds 12 jaar kweek ik tomaten in mijn Filclair serre van 9 op 7 m. De poortgaten aan de uiteinden van de serre zijn open.
Ik graaf een spadesteek in het vierkant uit. In de put strooi ik wat bentoniet; vervolgens komt er een schep GFT compost in. Erboven stooi ik weer wat bentoniet en met de spade meng ik beide. In het plantgat giet ik een flinke hoeveelheid water. Vervolgens worden de planten met compost geplant. Het laatste stadium is opnieuw flink aangieten, want dat is de laatste maal dat ze begoten worden dat jaar!
Bentoniet bevat voor 3 vierden montmorilliniet, het beste kleimineraal.
Toen David, mijn neef geoloog, zijn licenciaatsthesis maakte over kleien, was hij verwonderd dat ik bentoniet en kaolien kende. In de biologische teelt maken we gebruik van bentoniet om het hoogste, waterbindend vermogen. Kaolien was het afvalproduct van de papierfabricatie in Langerbrugge. Het Veltlabo, onder de stuwende leiding van Fernand Verheughe van Zomergem , gesteund door diverse wetenschappers van de universiteit Gent, onder andere Ludo Verdonck, jarenlang de voorzitter van het Veltlabo, had in 1987 het initiatief genomen om de vele tonnen dennenschors te composteren. Daarbij kwam nog de pulpafval van de laatste papierfiltratie. Hiervoor werden massas kaolien gebruikt.
Dit pioniers-initiatief voor recyclage is nadien commerciëel verder gezet.
Zoals ik al zei, alleen bij het planten krijgen mijn tomatenplanten volop water en daarna niet meer. De grond blijkt voldoende opdrachtig en met de plastiek is er wat dauwvorming.
Het testjaar was wel 2003 met de lange, hete zomer. Ik heb telkens een prachtige opbrengst en de aantasting door schimmelziekten (Botritisch en Phytophthora), starten pas laat. Vroeger was dat een veel groter probleem.
Door het uitgraven heb ik geen last van bodemmoeheid.
Tinneke, mijn jongste dochter en Werner, beiden kinesisten-manuele therapeuten met Jasmien (6 jaar) en Jonathan (3) wonen nog enkele maanden bij ons in tot hun woning, bij de reeds bestaande bedrijfsruimte in Zoersel dorp gebouwd is.
Jonathan heeft het de laatste tijd nogal voor Dinosaurussen. Af en toe moet ik mee in zijn boek kijken.
Maar vandaag nam ik hen mee naar de boomgaard om veel kleinere beestjes te tonen.
Eerst toonde ik verdrogende , nog gesloten bloemknoppen. Daarin zit momenteel de larve van de bloesemsnuitkever, een klein wormpje dat de bloesemknop leeg eet en dan verpopt.
Ik vind dit geen probleem en zie het als een natuurlijke dunning.
Vervolgens toonde ik hen het schadebeeld aan de jonge bladeren. Je ziet al heel vlug de vraattschade en je hebt maar de gekrulde blaadjes met gaatjes wat uiteen te plooien en je vindt een klein, licht groen rupsje met een witte langsstreep. Dit is de rups van de kleine wintervlinder. Sommige rassen vallen precies meer in de smaak dan andere. Zo vond ik opvallend veel rupsjes op Signe Tillisch.
Jonathan kreeg meer interesse voor de uitgebloeide stengels van paardenbloemen, maar Jasmien toonde zich een goede speurster.
We moesten toch nog wat rupsjes laten zitten voor het koolmeesje dat straks 10 monden moet voeden. Het vogeltje bleef op zijn nest zitten toen ik even het nestkastje open zette en de kleinmannen optilde om er een glimp op te werpen.
ZIE Gastenboek
Daar ik nog geen hongerpruimen kende, heb ik mijn licht opgestoken bij Vincent.
Het zou gaan om een schimmelziekte. In Plantenziekten van A. Hallemans heb ik niets gevonden, wel in Pflanzenschutz im Bio-Garten van Marie-Luise Kreuter.
In het Duits spreekt men over de Narren oder Taschenkrankheit (Taphrina pruni).
De schimmelinfectie gebeurt kort voor of tijdens de bloei, vooral bij koel, regenachtig weer. Bij droog, warm weer ontkiemen de sporen moeilijker.
Het schadebeeld wordt als volgt omschreven: de jonge vruchten groeien overmatig; Ze vormen vlakke, langgerekte, licht gekromde vormen, die later met een dicht, witmelig pluis overdekt worden. In de nazomer worden ze bruin en verdrogen.
Herken je dit beeld? In Duitsland ziet men dit ziektebeeld op kwetspruimen.
Het pruimenras Sprite is een kruising tussen Japanse pruim en Myrobolaan. Als bestuiver raad men in Amerika Delight aan , een andere kruising tussen japanse pruim en myrobolaan. Zou dit ras hier te vinden zijn?
Wellicht zal je moeten uitkijken naar Japanse pruimenrassen zelf als Burbank, Sancta Rosa.... (Voor meer bijzonderheden zie bij Guy Dekinder).
(antwoord op een mail: te kleine noten)
De grootte van de noten is vooral rasgebonden. Op de boerderij in West-Vlaanderen hadden we ook een boom met tamelijk kleine noten, maar ze waren wel lekker. Ik herinner de boom vooral om de slordige, bolvormige, mussennesten, gemaakt van droog gras en stro. Na die tijd hebben de mussen die manier van nestbouw wellicht verleerd.
Ik heb die in elk geval nergens meer gezien.
Wellicht hebben jullie al een mooie boom, want zaailingnoten kunnen lang wachten om te dragen. Als je het over je hart kunt krijgen, vervang de boom door de geënte noot Broadview, een ras uit British Columbia (Canada).
Dit ras geeft al na 3 - 4 jaar vruchten en het is het meest vruchtbare ras volgens J.C. Westeinde van de notenkwekerij Westhof te s Heer Arendskerke in Zeeuws Vlaanderen. Hij kon het weten want hij had in de vijftig rassen staan. We hebben de kwekerij ooit bezocht toen ik nog busreizen kon inrichten met VELT. Het zijn behoorlijk grote en lekkere noten. Daarbij wordt de boom niet zeer groot. Dit ras beschikt over de eigenschap om zonder bestuiving door andere noten toch veel vruchten te vormen (Apomixie ). Je hebt maar één boom nodig.
In LANDBOUWLEVEN van vandaag (29 april) lees ik dat het Tuinbouwpraktijkcentrum Tivoli van het Vrij Landelijk Instituut te Oudenaarde (VLIO) al vorig jaar 2004, na de driejarige overschakelingsperiode, door BLIK, het controle orgaan voor de biologische teelt de erkenning als biofruitteelt bekwam.
Het is wettelijk geregeld dat alleen de door een officieel erkende instelling (in Vlaanderen voornamelijk BLIK) gecontroleerde bedrijven BIOproducten op de markt mogen brengen.
In stricte zin zijn de producten van amateurs geen BIO!
Rabarber plant je best in heel veel compost op een plaats, wat aan de kant, zonnig of half schaduw, waar ze hoogstens een tiental jaar kan blijven staan. Dan is het beste er af en is het hoog tijd om enkele afgesneden pollen op nieuwe grond uit te planten.
Ik heb ook een zeer vroeg ras, dat een paar weken vroeger kan geoogst worden dan de andere.
Eventuele bloeistengels dien je in jong stadium te verwijderen, want anders putten ze de plant nodeloos uit.
Ook in de zomer enkele stengels laten staan, zodat de plant bij het in rust gaan in de herfst nog voldoende voorraadstoffen kan opbouwen.
Rabarber kan je ook vervroegen door er een koepeltje over te plaatsen.
