Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
06-05-2007
China dag 5 zaterdag 5 mei.
China dag 5; zaterdag 5 mei.
Zelfs in Chengde is het prettig wakker worden. De hotels zijn klasse en de bediening is overal prima. We moeten voort maken want vanavond worden we al terug in Beijing verwacht. Vooraleer we terug de bus pakken brengen we een bezoek aan het kleine Potala paleis. Het is gebouwt als een copie van het Potala paleis van de Dalai Lama's in Lhasa in Tibet.
(zomerpaleis van Chengde.)
Een andere bezienswaardigheid in Chengde is het zomerpaleis. Als het tijdens de zomer te heet werd in Peking verkastte de keizer met zijn gevolg naar de bergen van Chengde. De paleizen staan op de lijst van het werelderfgoed van de Unesco. Meer dan de moeite waard maar te groot voor onze hof. Na de middag vertrekken we met onze luxe autobus terug naar Peking. In ons vorig hotel zijn ondertussen de bedden opgedekt en we vieren dit met een "Heineken". Onze dames zijn verslingerd geraakt aan een chinees likeurtje, Mei Kuei Lu, gemaakt van granen en op smaak gebracht met rozenblaadjes. 't Smaakt anders dan een witte porto.
Toen de diensterkes kwamen vragen om mee te helpen met de afwas zijn we maar gaan slapen. Morgen komt er weer een nieuwe dag; dan gaan we velo rijden.
Vandaag moeten we ons jong voelen; in China vieren ze het feest van de jeugd. We gaan dat gedoe in alle stilte aan ons laten voorbijgaan en na een uitstekend ontbijt pakken we ons valiezen en vertrekken we per luxe autocar naar Chengde, 300 kilometer noordwaarts. Ergens halverwege stoppen we om een van de wereldwonderen te bekijken: de chinese muur of zoals de Chinezen zelf vol trots zeggen" the gleat wall."
(de chinese muur in Jinshanling)
de muur is ongeveer 6.200 kilometer lang en men begon te bouwen rond 200 voor Christus. De muur in zijn huidige vorm is gebouwd en hersteld in de periode 1400 - 1600. Dat men de muur van op de maan zou kunnen zien lijkt een fabeltje. Een chinese astronaut zag ze vanuit de ruimte in ieder geval niet maar misschien lag dat aan zijn spleetoogjes.
Na een uitgebreide fotosessie gaat de reis verder naar Chengde. Een stad van zo'n 800.000 inwoners in de bergen waar de keizers in de 18de eeuw hun zomerresidentie uitbouwden. 't Is tijd dat we er zijn: we zijn dringend aan een borrel toe. Vanavond zijn we vrij en we maken van de gelegenheid gebruik om een plaatselijk restaurant te bezoeken en op de wilde bots een dineeke te bestellen. We weten niet wat we gegeten hebben maar't smaakte voortreffelijk, nog beter dan de Peking duck en malser dan de beste belgische tournedos. Alleen snapten we één ding niet: Toen we voor de maaltijd naar het toilet gingen zat er op de vensterbak, in een glazen bak een enorme kikvors. Toen we na het diner nog een keertje ons handen gingen wassen, was dat beest verdwenen...
We beginnen aan onze derde dag. We hebben met ons zessen ingeschreven voor een facultatieve tocht naar het Tian An Men plein of het plein van de hemelse vrede, een bezoek aan de verboden stad en een goeiendag aan de hemeltempel. Het Plein van de hemelse vrede is in de westerse wereld bekend
(plein van de hemelse vrede)
geworden toen in 1989 een opstand van een miljoen studenten en burgers bloedig werd neergeslagen. De foto van de protesterende student voor een aanrollende tank ging toen de wereld rond. Midden op het plein ligt het mausoleum van Mao Tse toeng, de grote roerganger. Via de poort van de hemelse vrede komt men in de "verboden stad", de vroegere paleizen van de chinese keizers. Het is een verzameling van paleizen, poorten, tuinen en monumenten. Plezant om weten is dat er zo'n 9.000 personen binnen de muren leefden waarvan zo'n 2.000 eunuchs, gecastreerde venten. Hun testikels werden gemummificeerd om ze later bij het overlijden van de eigenaar mee te begraven. Mijn maten nepen van 't verschieten hun billen tegen elkaar. Stel u voor; thuiskomen als eunugh en zonder ballen.
(de hal van de opperste harmonie)
De hemeltempel werd gebouwd in 1420 tijdens de Mingdynastie en diende als locatie voor gewijde riten. In het hemeltempelpark staat ook een van China's opmerkelijkste architectonische bouwwerken, de Hal van het Oogstoffer. Dit is een ronde hal met blauwe dakpannen en een gouden bol in de top.
(de gebedshal van het oogstoffer.)
De dag zit er op, maar een voorstelling van "de Acrobaten van Beijng" konden we moeilijk laten schieten. In het Chao Yang theater worden we op onze wenken bediend: schitterende acts met ringen, trapeses, slangenmensen...Ik hoop maar wanneer ik zo dadelijk in mijn hotelbed kruip, ik al die kunstjes niet moet herhalen voor moeder de vrouw.
Een sympathieke nederlandstalige medewerker van Thomas Cook staat ons op te wachten in de aankomsthall van de luchthaven om ons naar het hotel te brengen. Een kast van een gebouw waar zelfs een chinese kat haar jongen niet meer in terug vindt.
het hotelpersoneel in kostuum. Na een opfrisbeurt en nadat we gecontroleerd hebben of de roomservice werkt staan we voor onze eerste vrije voormiddag. We maken er dankbaar gebruik van om per taxistop een deel van de omgeving te verkennen.
"het openbaar vervoer." In de namiddag bezoeken we het "zomerpaleis". Het domein ligt zo'n 11 km. buiten de stad en bestaat uit een groot meer en verschillende paviljoenen en tempels. Het was de lievelingsplek van Ci Xi, de keizerin-weduwe die China met ijzeren hand regeerde. Het ganse domein staat vol prachtige beelden van draken en mytische monsters.
's Avonds is het Duck time; De fameuse Pekingeend. Het beest, met de kop er nog aan, wordt met een pomp opgeblazen zodat het vel loskomt van het vlees. Ingesmeerd met marinade wordt het te drogen gehangen waarna het, opgehangen aan zijn nek, in een oven geroosterd wordt. Hierdoor smelt het vet en de huid wordt knapperig. Met veel show wordt het eendje dan in fijne reepjes gesneden en bij een goei fles chinese wijn soldaat gemaakt. Zonde van het beestje maar wel lekker. De duck is op, de wijn is op, de chinese serveuskes beginnen te geeuwen...tijd om te gaan slapen.
Half zeven dinsdagmorgen. Terwijl in Antwerpen in café Germinal de plaatselijke fanfare de "internationale" instudeert om straks achter de rooi vlaggen aan te toeteren, staat het busje van het luchthavenvervoer voor de deur. We vertrekken naar Zaventem waar vlucht BA 391 van Britisch Airways om 10.05 uur zal opstijgen om na een tussenlanding op London Heathrow door te vliegen naar Peking. De reis, georganiseerd door Thomas Cook, zal ons via Peking , Xian, Guling naar Shangai brengen.
In Brussel staan een 20tal reisgezellen ons op te wachten. Na een eerste kennismaking checken we in bij een lieftallig mieke aan de balie van Thomas Cook. De reis verloopt prima: Brussel - London 300 km; London - Peking 10.500 en een tijdsverschil van 6 uren. Wanneer we landen is het al 5.45 uur in de morgen van 2 mei. Gemiddeld zo'n 10 kilometer hoog en tegen een snelheid van zo'n 1.000 km/uur. 't Is niet te snappen dat die airhostesskes op hun bevallige beentjes kunnen blijven staan en niet smossen met de koffie.
(luchthaven van Peking) Na een te korte nacht waarin we voortdurend werden aangestoten door een zatte duitser met vliegangst landen we om 5.45 uur, stipt op tijd, op de luchthaven van Beijing. We kunnen er aan beginnen. De klein chineesjes staan ons al op te wachten, en de Peking Duck ook.
't Is zo ver. We vertrekken voor een 15-daagse reis naar China. De bus staat voor de deur."We" zijn drie koppels: een schoonzus en haar man, een bevriend stel, mijn enige en echte épouse en ikzelf.
(vanaf 1 mei moeten we die elke dag kussen) Op 1 mei nemen we de vlieger naar Peking, om via bussen, slaaptreinen en binnenlandse vluchten in Shangai te stranden. Tegen dan zullen die chineesjes ons wel beu zijn, dan zal de rijst ons de oren wel uitkomen en dan zal thuis de gazon dringend moeten afgereden worden.
(de reisroute van Peking naar Shanghai.) We gaan proberen om dagelijks verslag uit te brengen van de belevenissen in het land van de "grote Mao zaliger". Als de technische middelen ons niet in de steek laten dan komt er op dit blog iedere dag een klein verslag van onze esbattementen. Indien we halverwege met onze boeing in een rijstveld storten dan houdt het natuurlijk ook op.
(hij staat ons al op te wachten.) Zelf heb ik een deel van de reis (omstreken Beijing) gemaakt in 2000 en de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat sommige van de geplaatste fotos in de dagelijkse reportages genomen zijn gedurende die reis. (enige voorbereiding; weet je wel.)
Als we voor iemand een lief, klein en leuk chineesje moeten meebrengen; ge hebt nog 2 dagen tijd om uw bestelling door te geven.
Nu ga ik onze koffers helpen pakken en mijn eetstokjes aanpunten.!!!.
In Arendonk hebben ze de Kredietbank afgebroken...
...en hier hebben ons centen liggen renderen... in de kluis.
Waar eens ons kasbons en hypothecaire leningen lagen opgeslagen, waar de bankdirecteur ons de levieten las als we weer eens te laat waren met onze maandelijkse aflossing, daar staan nu de bulldozers.
Er komen appartementen in de plaats. Voor mannekes en vrouwkes die met hun fiets de hoge brug niet meer opgeraken. Een ideale voorlaatste stop.
Honderd meter van het OCMW-rusthuis,
Tweehonderd meter van de kerk,
en driehonderd meter van het kerkhof.
...Alleen nog een plaatske vinden om onze auto te parkeren.
De zon schijnt, de vlinders fladderenen de cafébazen hebben hun stoelen buiten gezet. En wie landt er? Onze vriendjes van boven Maas en Waal. In dichte drommen, kwebbelend en kakelend gelijk een nest jonge eenden die ontsnapt zijn aan een roedel waterratten, palmen zij de terrasjes in. Dit weekend was het weer prijs in Sankt Vith, een onooglijk Ardeens dorpje dat eindelijk hersteld leek te geraken van duitse en Amerikaanse invasies in 1918 en 1944. Pech blijft die mensen daar achtervolgen: nu landen er de boven-moerdijkers. ...Met z'n dertienen waren ze, inclusief een overbejaard stel - superoma en -opa erbij, waarschijnlijk voor de financiën. Voorzien van rugzakjes en draagtasjes plantten zij zich neer op een zonovergoten terrasje op de markt van Sankt Vith.
Na een uitgebreide kennismaking met het menu- en drankenboek begonnen ze aan hun bestelling: Twee Blonde Leffes met grosseille,want dat hoort in trappist, en 4 perriers zonder prik. Ondertussen waren er twee leden van het gezelschap met 4 lege éénliterflessen de toiletten ingeduikeld waar ze na 3 minuten weer buitenkwamen, ditmaal met 4 volle éénliterflessen. Zuivere Spa Reine blauw van de kraan. De flessen gingen solidair van hand tot hand en van mond tot mond.
Als ge in 't Bels zijt dan moet ge friet eten. De garçon werd er opnieuw bijgeroepen en meteen werd er een flinke hap uit superoma's budget gehapt: in een "het-kan-niet-op" gebaar werden er 5 frieten met mayo besteld. Met vork "sil vouzz pleit...." want wij spreken ook fransoos. Zodra de friet, mooi aangeleverd op 5 bordjes, op tafel stond begon het spektakel: een blonde, langopgeschoten deerne, met enige verbeelding leek ze uit Volendam te komen, haalde uit haar rugzakje een pot Deutsche Knackwursten, een pot appelspijs -compote zeggen ze in de regio Nieuwegein -, en een blikopener. Vijf minuten later liep het Knackwurstensap over lippen en kinnen. Nou seg, wat heerlijk !!!...en de friet smaakte ook. Na anderhalf uur later was de schranspartij afgelopen. Superoma haalde haar knip te voorschijn en voldeed met een gelukzalige glimlach de gepresenteerde rekening: 16 euro 85 cent moest zij betalen voor een hele namiddag kermis, bedrag dat zij na enig aandringen van de aanwezige schoonzoons genereus afrondde op 17 euro. Het was weer een fijn en geslaagd dagje uit daar bij die leuke belzen.
De inwoners van Sankt Vith vragen zich ondertussen vertwijfeld af wat zij de mensheid in de weg hebben gelegd. Pech blijft hen achtervolgen: al bijna 100 jaren lang...
Mijne kleinzoon zaagt al maanden om een konijntje.
Een kleinzoon van mij, de middelste uit een nest van drie, zaagt al maanden om een konijntje. 't Moet geen knuffelkonijn zijn maar een echt. Eentje dat gras en pisbloemen eet. Om aan al dat geweeklaag een einde te maken trok den opa met de kleinzoon naar Mol Markt. Op zoek naar een konijn. De instructies waren duidelijk: het moest een dwergkonijntje zijn en tegelijkertijd wit.
Mol Markt was vergeven van de konijnenboeren met langoren in alle maten, kleuren en gewicht. Na lang zoeken vond den opa er eindelijk ene die er redelijk betrouwbaar uitzag en die ook witte konijntjes in zijn assortiment had. Na vijf minuutjes was de deal beklonken: kleinzoon had zijn konijn, opa was vijf euro armer maar had wel de verzekering dat het een dwergkonijn was. Een rammelaar nog wel. "Dat geef ik op een briefke" zei de konijnenboer.
Twee dagen later zaten er in het hok 3 konijntjes. De twee anderen uit het nestje moesten ook een dwergkonijn hebben. En ook gekocht bij de ondertussen vertrouwde konijnenboer.
Een zwart en een grijs en allebei rammelaars anders komen daar vodden van en daarna klein konijntjes. Nog een dag later lag er al eentje dood. "Iets verkeerd gevoeierd" zie de konijnenboer en wie zijn wij , burgermannetjes uit een kleine plattelandslandsgemeente, om een konijnenboer tegen te spreken. Dus werd er een vervangkonijntje aangekocht; weer voor vijf euro en weer een rammelaarke.
We zijn nu een kleine maand verder en het rammelt in het hok dat het klettert. Aan twee van de drie konijnen is zelfs zonder zwangerschapstest te zien dat ze een nest jongen verwachten en de rammelaar zelf - die zwarte ondeugd - blijkt geen dwergkonijn te zijn maar een fiere afstammeling van een Vlaamse reus.
...'t Is bij de konijnen af.! Moet ik nu die konijnenboer een proces aandoen ????
...Niettegenstaande het dwingend advies van zijn vrienden om voor één keer niet naar zijn vrouw te luisteren besloot een kennis van mij, nu vier jaar geleden, tot de impulsieve aankoop van een ezel. 350 euro betaalde hij voor het scharminkel. Vier jaren van miserie zijn ondertussen voorbij: Wat gekocht was als een ezel bleek meer te lijken op het soort van beesten waarmee de Taliban in Afghanistan hun zware artillerie over de bergen van Tora Bora sleuren.
Keer op keer zette het beest de buurt op stelten: de plaatselijke parochieherder moest het regelmatig op een lopen zetten, de huisdokter kon geen huisbezoeken meer afleggen en de facteur ging in ziekteverlof; in één woord: de ezel brak dagelijks uit zijn omheining en terroriseerde dan de aanpalende straten. Ten einde raad werd aan een bevriend veearts gevraagd om de ezel zijn ballen te amputeren. Dat zou hem kalmeren. 150 euro betaalde hij voor de castratie.
Mijn kennis had het dier aangeschaft omdat vrienden die hij zogezegd kon vertrouwen hem wijsgemaakt hadden dat ezels ook distels eten. Dat doen ezels inderdaad ... van de grote honger en als er in de wijde omgeving geen grasspriet meer te bespeuren valt. Vooraleer aan de distels te beginnen vrat "het beest" eerst alle bloesems en bloemekes van de appel- peren- en kriekenbomen. Zelfs de aanschaf van schrikdraadapparatuur bij een bevriend middenstander - genoeg om alle belgische gevangenissen extra te beveiligen - hielp niet. 100 euro betaalde hij voor de schrikdraad. Vier jaar heeft mijn kennis op de toppekes van zijn tenen geleefd. Tesamen met zijn ezel was hij het voorwerp van plaatselijk hoongelach en flauwe grappen. Wielertoeristen en zondagswandelaars maakten een omweg van kilometers om het beest en zijn eigenaar bezig te zien om daarna in een nabijgelegen herberg krampen te krijgen van het lachen...
Nu is "de ezel" dus verkocht. Aan ook een moderne vlaamse boer wiens rotzooi in de achtertuin hoger opgestapeld ligt dan de schoorsteen van zijn huis. De verkoop gebeurde bij handgeklap zoals het echte boeren die ezels verkopen past. 420 euro kreeg hij voor zijn ezel.
Mijn kennis, die het kapitalisme en de Brusselse beurs koestert als een slang haar jongen is uitermate fier over zijn transactie. 180 euro verlies over 4 jaren of 45% van zijn geinvesteerd kapitaal; zeg nu zelf: dat is nog altijd beter geboerd dan al die West-Vlaamse bakkers en beenhouwers bij "Lernout en Hauspie".
Spijt voor wie het benijdt: Arendonk is weer een attractie armer...
Moderne boeren in Vlaanderen.... hoe leven zij, hoe werken zij, wat bezielt hen ?
Onze reporter trok met camera en velo door de vlaamse vlaktes en portretteerde de boerendoeningen.
Vandaag in episode vier: O lieflijk Vlaanderen, waar varkenszeik en lijkvocht samen vloeien.!!!
zo dood als ne pier.... Ook varkens gaan tussendoor wel eens dood. Zouden deze kadavers nu echt moeten dienen om haarshampoo van te maken of vullingen voor WC-eend? Als 't maar geen sateekes moeten worden.
Vorige zaterdag, 14 april, bestond dit blog, Jef Koffie's trots, twee jaar. De wereld is gewoon blijven draaien en de tapkranen bij "Jeanne Trul" hebben geen minuut stil gestaan. Maar goed ook, want d'r is nikske aan zo'n blog: ge verzint wat onzin, schrijft het op en als ge wat geluk hebt zijn er altijd wel die het lezen en er commentaar op geven of juist niet.
In zijn tweejarig bestaan heeft "Jef Koffie's trots" 153.000 pageviews gehad. Op zich heeft dat niets te betekenen: gewoon aanklikken en weer een stemmetje meer: Ik ken zelfs supporters en sympathisanten die bij gebrek aan vleselijke genoegtes en zonder de hand aan zichzelf te moeten slaan heel de dag mijn blog bevingeren....keer op keer met dat middenvingerke..... Waar ik wel een beetje fier op ben zijn de 65.000 unieke bezoekers die dit blog hebben bezocht: mensen die echt de moeite hebben genomen om te lezen wat er geschreven staat. Die wil ik uitgebreid bedanken, maar dan ook weer niet te uitgebreid; een tractatie met een Blonde Leffe kunt ge op uwe buik schrijven.
Ik wil tevens van de gelegenheid gebruik maken om enkele misverstanden uit de weg te ruimen: Mijn schrijversnaam - J.Rekel - heeft niks te maken met de bijnaam die een vos wel eens meekrijgt, het is - voor mij - idyllischer. J.Rekel is gewoon gevormd door de beginletters van de voornamen van mijn 6 kleinkinderen: Jef, Renée, Eva, Kobe, Emiel en Lien. Niet direct wereldschokkend maar ik had mezelf ook Egbert of Bengo of Irma kunnen noemen....of vuurpeloton. God nog aan toe.!
De blognaam tenslotte is "Brabbes" en dat slaat op een gebeurtenis ver in de tijd: Onze parochiepastoor, Willem Van Bree, en zijn meid vonden destijds -1956- dat de oudste zoon van Jef Koffie persé pater moest worden en dat het Klein Seminarie van Hoogstraten de ideale plaats was om de stiel te leren. Zoonlief ging dus op internaat, 10 jaar oud, en startte een moeizame relatie met de mannen in zwarte soutane.... De rest vertel ik later. Zo houd ik lezers over.
Een paar dagen geleden kwam de kleinzoon van tien thuis met een rode kaak en een dito gekleurde oor. Na lang aandringen kwam het eruit: tijdens het musseneieren roven uit een beukenhaag was hij betrapt geworden door een voorbijfietsende groene jongen en die had hem een klets tegen zijne kop verkocht. De gelegenheidsboswachter had tevens gedreigd met het verbeteringsgesticht en ander naschoolse activiteiten. Dat alles scheen betrekkelijk weinig indruk te maken op mijne kleinzoon en om zijn destructieve daad te toetsen aan gelijkaardige voorvallen vroeg hij: "Opa, toen gij klein waart, roofde gij toen ook musseneitjes?" "Maar mijne jongen toch" zei opa "toen wij klein waren...." ...toen gooiden wij de geroofde vogeleitjes van boven op de hoge brug naar de voorbijvarende schippers. ...toen staken wij bij een gevangen kikvors een strooien rietje in zijn gat en bliezen zolang tot de kikker ontplofte. ...toen staken we bij de meikevers met een stopnaald door hun dekschildjes, trokken er een garendraadje door en speelden er helikopterke mee. ...toen verpakten we een paardendrol of een koeienschit in 't parochieblad, legden die bij een ongetrouwde jonge dochter aan de voordeur en deden dan belleke trek. ...toen we eens een nest jonge veldmuizen vonden stroopten we die levend hun velleke af en lieten ze dan terug lopen. ...toen schoten we met een mik en een scherp kiezelsteentje op de billen of het voortplantingsmachien van een brabants trekpaard, dat galoppeerde dan zo hard door de wei dat de grond ervan daverde........
"Oeioeioei". Mijne kleinzoon zat met open mond te luisteren. "En hebt gij dan ook kletsen tegen uwe kop gekregen, opa" vroeg de kleine. "Bijna elke dag mijne jongen, ze hingen me zelfs met de kraag van mijne frak aan de grillie van de kerk". Zijn oogkes glinsterden.
.....Ik weet bijna zeker dat die kleinzoon van mij in de paasvacantie op zoek gaat naar veldmuizen en meikevers.
Ge ziet het; het zal dan toch nog goed komen met de jeugd van tegenwoordig.!!!
Gisteren zijn we met een paar maten een pint gaan drinken op de "kleppende klipper". Ge zult u afvragen waarom nu ineens bij de kleppende klipper en niet in ons stamkroeg aan Brug 4 in Arendonk. 't Paradijs, ge weet wel. Wel, dat ligt aan ons averechts karakter. De "kleppende klipper" is namelijk een als restaurant omgebouwde Poolse vrachtboot. Ge kunt hem vinden in het natuurgebied De Maat in Mol, bij een pittoreske baileybrug en op wandelafstand van een kruispunt van kanalen en van de abdij van Postel.
De cafébaas van "de kleppende klipper" is ook een averechtse - dus een soortgenoot - en veegt het ingevoerde rookverbod dat van kracht is in restaurants vierkantig aan zijn schippersbotten. Niettegenstaande hij in zijn kombuis op een voortreffelijke manier de Molse zander -een kempische versie van de snoekbaars klaarmaakt en serveert kunt ge er ook in volle vrijheid een sigaretje smoren. Nu zijn mijn maten al verschillende jaren gestopt met roken. Ze raken geen sigaret, laat staan een pijp of een pruim meer aan. Zelfs de chiktabak hebben ze lang geleden afgezworen. Maar het protest van de patron van de "kleppende klipper" deed hen collectief besluiten om het etablissement met een bezoek te vereren. Op die manier wilden zij aantonen dat het gevoerde anti-rookbeleid een uit de handgelopen 1 aprilgrap is. Mijn maten hebben hun morele steun omgezet in het nuttigen van een paar Blonde Leffes en een uitgebreide vegetarische schotel en dit alles afgesloten met een heerlijk ruikende bolknaksigaar ter waarde van twee euro vijftig, merk "Che Guevara."
Dat ze heel de weg naar huis toe moesten kuchen en hoesten hebben ze er met plezier bijgenomen....hun burgerlijke ongehoorzaamheid had hen deugd gedaan.
Naar jaarlijkse gewoonte laat de buurt waar mijne vriend woont op paasmaandag de paashaas voorbij komen. Omdat er nog redelijk wat katholieke mensen in die buurt wonen mogen ook "de klokken van Rome" nog eens overvliegen. De buurt organiseert dat paaseieren rapen voor de kindjes en kleinkindjes van de buurtbewoners. Sinds er een federaal asielcentrum in Arendonk zijn intrek heeft genomen op de voormalige duitse legerbasis en munitieopslagplaats zijn ook de kindjes van de daar gehuisveste asielzoekers welkom. Het moet gezegd: de buurt waar mijne vriend woont lult en zevert niet alleen over "verdraagzaamheid en gastvrijheid" maar ze doet ook daadwerkelijk iets aan de integratie van het asielcentrum en haar bewoners. Nadat zij hun kleurplaat hebben afgegeven duikelen ieder jaar zo'n 50 à 60 klein mannekes verdeeld in - en + 6-jarigen de bossen in op zoek naar de gedropte paaseieren. Terwijl de papa's en de mama's genieten van een vroege Jupiler of een taske koffie wordt er door de jeugd naarstig gezocht naar het ultieme ei, naar het "gouden ei". Na driekwart uur zoeken vinden de meeste jongeren dat ze genoeg eieren in hun korf hebben liggen en is er voor de meesten de lol af. Wat volgt is de prijsuitreiking voor de mooiste kleurprenten en voor de vinders van het gouden ei waarna ieder deelnemertje een zak chocoladen paaseitjes als cadeautje mee naar huis krijgt.
Ge ziet het; het zijn daar in de buurt waar mijne vriend woont mensen die "alle" klein kindjes graag zien en het zijn dan toch allemaal geen flurken en onverdraagzame klippels...al blijven veel Olga's en andere plaatselijke hulpbisschoppen dat wel vinden....
Moderne boeren in Vlaanderen.... hoe leven zij, hoe werken zij, wat bezielt hen ?
Onze reporter trok met camera en velo door de vlaamse vlaktes en portretteerde de boerendoeningen. . Vandaag in episode drie een plaatselijke hobbyboer maar wel ne vuile.
....hangbuikzwijnen in een woestijnvlakte.!!!
...en voor de kost: gekookte varkenspetrassen en restaurantafval.
