Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
12-04-2007
de kleppende klipper.
Sigaren smoren op de "kleppende klipper".
Gisteren zijn we met een paar maten een pint gaan drinken op de "kleppende klipper". Ge zult u afvragen waarom nu ineens bij de kleppende klipper en niet in ons stamkroeg aan Brug 4 in Arendonk. 't Paradijs, ge weet wel. Wel, dat ligt aan ons averechts karakter. De "kleppende klipper" is namelijk een als restaurant omgebouwde Poolse vrachtboot. Ge kunt hem vinden in het natuurgebied De Maat in Mol, bij een pittoreske baileybrug en op wandelafstand van een kruispunt van kanalen en van de abdij van Postel.
De cafébaas van "de kleppende klipper" is ook een averechtse - dus een soortgenoot - en veegt het ingevoerde rookverbod dat van kracht is in restaurants vierkantig aan zijn schippersbotten. Niettegenstaande hij in zijn kombuis op een voortreffelijke manier de Molse zander -een kempische versie van de snoekbaars klaarmaakt en serveert kunt ge er ook in volle vrijheid een sigaretje smoren. Nu zijn mijn maten al verschillende jaren gestopt met roken. Ze raken geen sigaret, laat staan een pijp of een pruim meer aan. Zelfs de chiktabak hebben ze lang geleden afgezworen. Maar het protest van de patron van de "kleppende klipper" deed hen collectief besluiten om het etablissement met een bezoek te vereren. Op die manier wilden zij aantonen dat het gevoerde anti-rookbeleid een uit de handgelopen 1 aprilgrap is. Mijn maten hebben hun morele steun omgezet in het nuttigen van een paar Blonde Leffes en een uitgebreide vegetarische schotel en dit alles afgesloten met een heerlijk ruikende bolknaksigaar ter waarde van twee euro vijftig, merk "Che Guevara."
Dat ze heel de weg naar huis toe moesten kuchen en hoesten hebben ze er met plezier bijgenomen....hun burgerlijke ongehoorzaamheid had hen deugd gedaan.
Naar jaarlijkse gewoonte laat de buurt waar mijne vriend woont op paasmaandag de paashaas voorbij komen. Omdat er nog redelijk wat katholieke mensen in die buurt wonen mogen ook "de klokken van Rome" nog eens overvliegen. De buurt organiseert dat paaseieren rapen voor de kindjes en kleinkindjes van de buurtbewoners. Sinds er een federaal asielcentrum in Arendonk zijn intrek heeft genomen op de voormalige duitse legerbasis en munitieopslagplaats zijn ook de kindjes van de daar gehuisveste asielzoekers welkom. Het moet gezegd: de buurt waar mijne vriend woont lult en zevert niet alleen over "verdraagzaamheid en gastvrijheid" maar ze doet ook daadwerkelijk iets aan de integratie van het asielcentrum en haar bewoners. Nadat zij hun kleurplaat hebben afgegeven duikelen ieder jaar zo'n 50 à 60 klein mannekes verdeeld in - en + 6-jarigen de bossen in op zoek naar de gedropte paaseieren. Terwijl de papa's en de mama's genieten van een vroege Jupiler of een taske koffie wordt er door de jeugd naarstig gezocht naar het ultieme ei, naar het "gouden ei". Na driekwart uur zoeken vinden de meeste jongeren dat ze genoeg eieren in hun korf hebben liggen en is er voor de meesten de lol af. Wat volgt is de prijsuitreiking voor de mooiste kleurprenten en voor de vinders van het gouden ei waarna ieder deelnemertje een zak chocoladen paaseitjes als cadeautje mee naar huis krijgt.
Ge ziet het; het zijn daar in de buurt waar mijne vriend woont mensen die "alle" klein kindjes graag zien en het zijn dan toch allemaal geen flurken en onverdraagzame klippels...al blijven veel Olga's en andere plaatselijke hulpbisschoppen dat wel vinden....
Moderne boeren in Vlaanderen.... hoe leven zij, hoe werken zij, wat bezielt hen ?
Onze reporter trok met camera en velo door de vlaamse vlaktes en portretteerde de boerendoeningen. . Vandaag in episode drie een plaatselijke hobbyboer maar wel ne vuile.
....hangbuikzwijnen in een woestijnvlakte.!!!
...en voor de kost: gekookte varkenspetrassen en restaurantafval.
Moderne boeren in Vlaanderen.... hoe leven zij, hoe werken zij, wat bezielt hen ?
Onze reporter trok met camera en velo door de vlaamse vlaktes en portretteerde de boerendoeningen. Men zou denken dat men in een kolchose in Polen of Oesbekistan terecht is gekomen...
In een reactie op de fusie tussen KFC Tielen (1ste provinciale) en FC Lichtaart (ook uit die voetbalreeks) schreef een vriend van mij onderstaande brief aan de aftredende voorzitter...
Aan de gepensioneerde voorzitter van de koninklijke sjottersclub van kfc. Tielen.
Geachte ex-voorzitter,
Groot was wederom mijn verwondering toen ik heden mijn lijfgazet, de frut ofte gazet van Antwerpen, openplooide en op de sportblaren uw naam tegenkwam. Twee sjotterskluppen die de handen in elkaar slaan en zodoende aan de wieg staan van een nieuwe fusieploeg "FC De Kempen". De Kempen......Consciensce schreef erover, Ons Margritje zong erover, en Tielen en Lichtaart gaan ons Kempenland voor eeuwig op de voetbalwereldbol plaatsen.
Ik mis alleen een woordje, laat staan een foto van de nieuwe peter van jullie fusieclup: den Boskamp. Hoe kom je toch bij die figuur? Wat heeft die lulkous nu toch gemeen met Tielen. Hij kan niet eens de naam uitspreken van jullie lieflijk dorpje.. Ik had eerder gedacht aan Piet den Boer, niet alleen zijn carriëre, ook zijn naam zijn onlosmakelijk verbonden met de koninklijke uit Tielen. Niet iedereen heet "den boer".....
Wat ik bijzonder frappant vond was de uitspraak van jullie nieuwe goeroe die -ondersteund door bovenstaande foto met het ijsboerke als sponsor - opnieuw gewag maakt van de grote dagen. Eerste klasse en mogelijk championsleague behoren vanaf heden weer tot de possibiliteiten....de Heer zij geprezen, Amen.
Verder heb ik geen aan- of opmerkingen, of toch nog dit: wat is a) de meerwaarde van die manspersoon midden op de foto ? en b) zijn die twee Big-brother uitziende vrouwspersonen naast de voornoemde "frits" het toekomstig uithangsbord van ons dierbaar Kempenland ?. Of was de beloofde tegenprestatie van die 2 schatten een intiem triootje met de ex-voorzitter?? Ik hoop ervan te horen.
Wat een mooie en zonnige start had moeten worden is compleet om zeep geholpen door het familieportret in de frut.....Indien u nog enige invloed hebt op een club op de rand des afgronds, haast en spoed je, rep je en hol: het is nog niet telaat...wel 5 voor twaalf.
Kunt u me intussen aan twee vrijkaarten helpen voor de "beker van belgië-finale-match" tegen Pijpelheide in mei 2015..
Ik ga me nu concentreren op een artikeltje op het seniorenblog over de fusie tussen al dit kempens geweld... U kunt ernaar toe zappen vanaf 19.00 uur vrijdagavond.
Uw genegen vriend en trooster der opzij geschovenen.
Frans Andreas.
Met deze heb ik aan de wens van mijn vriend gehoor gegeven en zijn noodkreet alsnog een plaats op het blog gegeven
Ons Freya is van hare vent af. Amper drie maanden nadat ze met veel toeters en bellen een Thaise tempel bestormde en overhoop zette om met hare Dennis te trouwen zit "madam van den bos" weer alleen op hare peulder.
Van Kerstmis tot Pasen heeft het geduurd: Ons Heer, de Heiland, heeft over die tijdspanne driëendertig jaren gedaan, Freyake nog geen drie maanden. Niettegenstaande goedgelovige zielen destijds de avonturen van Freya en haar assistent zagen als een blijk van ware liefde, kunnen we er van uitgaan dat het uit publiciteitsgeile overwegingen was dat Freya en hare Dennis bloemekes gingen offeren aan een koppel Boeddistische paters, in hun spoor gevolgd door een Boeing vol "Bekende Vlamingen". Toendertijd hebben we gesuggereerd dat het versmoste geld voor heel deze trouwerij beter besteed was geworden aan de Gentse daklozen. Boze banbliksems kregen we toen over ons.
Freya woont nu met haar twee kleine boelekes - Arianneke en den Billy - terug op haar eigen. Zij ziet het apart wonen als "een pauze die moet toelaten uit te zoeken of een oplossing voor de problemen nog mogelijk is." Allé dat zegt ze zelf. In werkelijkheid bestaat er een juridisch verbod dat zegt dat hare vent om "ernstige redenen" geen contact meer mag hebben met mevrouw Freya. ...'t Moet er daar nogal gespannen hebben ....
Da's rap na drie maanden trouwerij.....'t Lijkt wel op een schijnhuwelijk; kan dat soort volk van te voren niet nadenken of zou er zinloos geweld van den Dennis bij te pas zijn gekomen?. Maar dat alles wordt me ingegeven door mijn averechts karakter.
Maar ja...als minister Bert Anciaux voor de camera's zijn eigen pis wil opdrinken, als Baas Van de Lanotte tesamen met de West-vlaamse geitenboer als schipbreukelingen bij Debby en Nancy mogen paraderen, dan moet het kunnen dat onze vice-minister en minister van begroting voor de show gaat trouwen in Thailand...Al is het dan maar om te lachen en om in de populair boekskes te komen. Ons klein en fijn Belgenland kan er alleen maar goed bij varen...bij zoveel onbenul.!!!
Aan onze geliefde echtgenoot, vader, zoon en broeder Jan Jozef Beyens.
"Alhier onschuldig neergeschoten den 25 augustus 1950"... dat staat er te lezen op dit monument in de Arendonkse bossen op de grens tussen België en Nederland" Tijdens een voorjaarswandeling hebben we dit aandenken gevonden. Slechts weinigen weten van het bestaan van dit monumentje, nog minder weten wat er zich in 1950 heeft afgespeeld in de Arendonkse bossen. Was het een afrekening tussen smokkelaars? Was het een uit de hand gelopen liefdesaffaire? ...of was het gewoon zinloos ???
We zoeken het voor U uit.!!!!
Moesten er lezers zijn die meer weten over de geschiedenis achter dit kleine monumentje dan zouden we dat graag vernemen.
Zinloos geweld. Wekelijks, zeg maar dagelijks, worden we geconfronteerd met zinloos geweld. Tenminste dat is wat de serieuse gazetten, televisiedebatten en geleerde professors ons proberen aan te praten. Moord om een MP3-speler, om een sigaret, zo maar omvergeschoten door iemand met hoge bottinnen. Allemaal "zinloos" geweld zegt men. Maar wat is eigenlijk zinloos geweld? En bestaat er dan ook "zinvol geweld" ?.... De moord op die twee kleine meisjes in Luik was dat dan niet zinloos? Mogen we het gerotzooi in Irak en Congo "zinvol" geweld noemen? Of het transport en de handel in harddrugs? Is dat ook geen geweld of leidt dat niet tot geweld? En welk soort geweld is dat dan wel. Uw eigenste of een ander zijn vrouw van de keldertrap af stoempen onder welk soort geweld valt dat, of uwe kleine tegen de zijkanten van zijn kinderbedje aanrammen?
Bij geweld moet men geen onderscheid maken: in wezen is het allemaal zinloos. Het is niet omdat ik ambras heb met de ene of andere sus of charel dat ik hem "zinvol" tegen zijne kop mag kletsen. (alhoewel ik regelmatig die goesting in mij voel opkomen.) Met alle begrip voor het leed en de miserie van de slachtoffers en hun naasten: Zinloos of zinvol geweld bestaat niet.'Geweld is geweld' en het is iets van alle tijden; van toen de eerste mensen rechtop konden lopen tot nu. Het zit de mens ingebakken om op regelmatige tijdstippen zijn soortgenoten eens goed de hersenpan in te slagen; met de vuist of met kanonnen. Als ge daar het slachtoffer van was - hoe cru het ook mag klinken - dan waart gij de sigaar die "op het verkeerde moment en op de verkeerde plaats, de verkeerde gast" bent tegen gekomen. Of dat nu in Oostende, Antwerpen, Darfoer of Srebrenica was;.... Wat maakt het uit ?Het is iedere keer iemands Lief.
De kogel is door de kerk. We gaan naar China. Met drie koppels gaan we van 1 tot 15 mei een rondreis maken door het land van Mao. Eerst een week in Bejing om daarna, kriskras, via drie binnenlandse vluchten in Shangai te eindigen. We gaan de Chinese muur bekijken, de terracottalegers, het Plein van de hemelse vrede, de verboden stad, peking duc en hondjes eten en ons op z'n chinees laten masseren. Volgende week naar Brussel voor de benodigde visa, een paar chinese woordjes leren, met stokskes leren eten.... en we kunnen vertrekken.... Chineesjes kijken en als 't lukt de "gokchinees" vangen...
Een vriend van mij heeft kennis aan een fotograaf. Op uitnodiging van deze laatste mocht die vriend van mij vorige zondag mee naar Eindhoven. Voor een van zijn klanten zou de fotograaf de aan- en afrijdende limousines, sportcars en andere deftige voituren van de VIP's en ander chique volk portretteren. Die gasten waren allemaal uitgenodigd op de voetbaltopper tussen PSV en Ajax. Royaal op tijd, zo'n twee uren voor de match, waren de fotograaf en mijne vriend op post voor de hoofdingang van het Philips-stadion. Hun auto hadden ze, na een tijdje rondrijden geparkeerd gekregen op een braakliggende hondenwei op zo'n kwartierke van 't stadion. Netjes op een rij naast de andere wagens en tussen de hondenstronten in. Om half drie, toen de match ging beginnen, was het chique volk in hun limousines gefotografeerd en zat de werktijd erop.
"...Naar ons moeder", zei mijne vriend, verlekkerd als hij was op een Blonde Leffe in zijn stamkroeg. Toen zij terug aan de parking-annex poepweide aankwamen wachtte hen het drama: hun zo mooi geparkeerde voiture was volledig en langs alle kanten ingesloten door schots en scheef geplaatste auto's voorzien van alle mogelijke ajax-attributen. Hun autooke stond compleet tussen de vijand.
Daar stonden zij: het stadion konden ze niet meer in, de politie had haar handen vol aan ronddolende voetbalhooligans en alle kroegen in een straal van 2 kilometer rond het stadion hadden preventief al hun ramen en deuren gebarricadeerd. Een ongeluk komt nooit alleen: tot groot jolijt van alle meegereisde Ajaxsupporters won hun ploeg met 5 - 1 van PSV. Reden genoeg voor de Ajaxfans om niet direkt naar huis te rijden maar om uitgebreid te vieren en pinten te pakken in de 24 cafés in het hol van de leeuw zelf. Rond half zes - ruim een uur na de match - verschenen de eerste foutparkeerders op de wei. Toen zij de belgische nummerplaat zagen begonnen ze te zingen van "den Anderlecht is een janettenploeg en wat zijn die belzen stil....". Dat alles en de gemiste "blonde Leffes" maakte hun droefenis alleen maar erger.
Vier uur later dan voorzien was mijn vriend met zijne fotograaf terug thuis; 't is maar de vraag of hun overuren ooit zullen uitbetaald worden.
Een vriend van mij had, als ultiem bewijs voor het echtelijk geluk van de afgelopen vijfentwintig jaar, aan zijn wettige echtgenote een auto cadeau gedaan. Omdat hij vond dat het voor zijn schat makkelijker parkeren was met een klein autooke dan met een grote kocht hij een Renault Clio in plaats van een BMW 4deurs. Deze genereuse geste van mijn vriend heeft zich een jaar of vier geleden voorgedaan en zodoende moest het Cliootje van zijn vrouw vorige maand voor het eerst gekeurd worden. De praat van de mensen indachtig dat ge beter een vrouw in minirok naar een autokeuring stuurt dan een vent op zijn wintersloefen moest de echtgenote van mijn vriend een halve dag congé nemen en zelf gaan aanschuiven bij het keuringsstation hier bij ons in de Kempen. Een half uurke later stond ze met haar Cliootje al terug buiten: negenendertig euros armer, een illusie over het minirokje minder en een rood keuringsbewijs rijker. Haar Cliootje was een gevaar in het verkeer wegens een slechte ophanging en daarom afgekeurd. Omdat het Renaultje pas de week tevoren een grote beurt had gekregen bij zijn huisgaragist slofte mijn vriend dezelfde avond nog in een kolerieke bui naar de garagehouder om uitleg. "Pas een groot nazicht gekregen en nu afgekeurd en nog wel voor de ophanging" wat waren dat voor toeren...
De garagist beloofde plechtig aan mijne vriend om zich 's anderendaags hoogst persoonlijk met het Clioke aan te melden bij de autokeurdienst. Zonder ook maar één poot uit te steken naar de afgekeurde auto meldde de garagehouder zich klokslag negen uur aan in het keuringsstation. Een half uurke later stond het Clioke terug buiten....met een positief keuringsbewijs... "Prima de luxe, mijnheer de garagist, dit autootje is in een prima staat en perfect in orde....."
Zouden die gasten van de autokeuring vrienden of familie van God kunnen zijn? Die zijn wegen zijn toch ook ondoorgrondelijk !!!.
De vrouw van mijne vriend kan dus weer ongestoord met haar renaultje naar den Aldi en naar de koffiekranskes van Mylene rijden... maar zouden we ons toch vragen mogen stellen bij de (willekeurige en oncontroleerbare ) werking van de autokeuringsstations in ons leuk belgenlandje ???....en aansluitend daaraan: Wat met de extra kosten en verloren tijd. Of is dat teveel gevraagd.?
Iedere parochie heeft zo wel zijn charels. Ge kent ze wel van de uitspraak: "...Gij bent me toch ne charel.!!!" Zelfs in Bagdad hadden ze er ene. Onze "hartelijke volksgemeenschap" telt er zelfs drie. Ene ervan is momenteel op persoonlijke missie naar de zonovergoten stranden van Phuket alwaar hij een keverbakkerij uit de grond probeert te stampen en deze bezigheid koppelt aan de geneugtes die thaise schonen aan vreemde charels aanbieden... Over de tweede wil ik het vandaag niet hebben, wegens te onbelangrijk en te chagrijnig.
De derde charel komt tweemaal per jaar aankloppen op alle voordeuren van ons lieflijk en fijn dorpje. Hij is dan voorzien van twee plastiek zakken en een stukske papier. In de ene zak zitten loterijbriefjes, in de andere zak het wisselgeld en de dagontvangsten en het stukske papier dient om de huisnummers op te schrijven van diegenen die niet thuis zijn of doen alsof ze niet thuis zijn. In het voorjaar leurt de charel met lotjes van "ziekenzorg" en ergens half augustus begint hij zijn toer met biljetjes van de plaatselijke "vlaamse kermis". Op een manier waarop zelfs de meest doorwinterte Jehova-getuige jaloers zou zijn weet Charel door uw voordeur binnen te glippen, een pak lotjes in de aanslag. Hij informeert uitgebreid naar de geestelijke en fysieke toestand van het huishouden, verteld een overjaarse -liefst aangebrande - mop en begint dan vakkundig zijn koopwaar aan te prijzen. Niettegenstaande het een wijdverspreid geheim is dat de prijzenkast van de plaatselijke "vlaamse kermis" op geen enkele manier in verhouding staat tot de kostprijs van de loten lukt het de Charel ieder jaar opnieuw om enkele honderden euro's in de clubkas te krijgen. Huizen waar mevrouw of mijnheer uit werken zijn of achter de gordijnen kruipen worden genoteerd in zijn persoonlijke administratie en worden gegarandeerd een van de volgende dagen terug bezocht, liefst tijdens het avondeten, kwestie van zeker te zijn van enige menselijke activiteit in het geviseerde huis. De heren van de organiserende clubs -bij ons de gasten van de plaatselijke vlaamse kermis - hebben met de Charel zelf het groot lot gewonnen: Lotjes verkopen is het levensdoel geworden van de Charel. Die activiteit gekoppeld aan de oprechte aandacht die hij besteed aan zijn medeburgers maken van hem - zjust is zjust - een chique kerel. Nu ik het zo bedenk: de Charel van de lotjes gaat rapper zijne hemel verdiend hebben dan die twee ander samen: dat zijn pas echte charels maar daarover gaan we het op een andere keer hebben.!!!
Tot 1 maart ll. kon de brave Arendonkse burger bezwaar indienen tegen de voorgenomen afbraak van het pittoreske wipbruggeske over het kanaal Dessel-Schoten. (zie art. dd. 03/03/'07). De bezwaren kwamen van tientallen burgers, van organisaties en verenigingen van diverse pluimage en zelfs van politieke partijen. Iedereen vond het onzinnig om het bestaand bruggeske te vervangen door een steile en smalle constructie. Alleen het gemeentebestuur had nog geen beslissing genomen. Nu dus wel: de bestuursmeerderheid van de kattelieken en de socialisten adviseren en pleiten voor de afbraak van het bruggeske en de plaatsing van een grote hoge brug. Tegen het gezond verstand van praktisch heel de Arendonkse en omliggende bevolking in, vinden de partijbonzen van de beide partijen een hoge brug zeer wenselijk en wel omwille van de "verkeersdoorstroming" en de "kostprijs van de brugdraaier die dan maar aan den dop moet". Tegelijkertijd zegt de goeroe van de ene partij: "...de nieuwe brug is niet veilig voor fietsers, ze moet een stuk breder" terwijl de president-fondateur van de andere partij dan weer zegt: "...die nieuwe brug is veel te steil....". Keurt ze dan af hé mannen.!!! Kijkt, nu kan een gemeentebestuur een totaal andere kijk hebben op de situatie dan het "gewone plebs in de plaatselijke kroegen en café's", (...een langetermijnvisie zeg maar, al is't dat maar om te lachen.) maar ze mogen niet liegen tegen hun kiespubliek: nog geen half jaar geleden, net voor de gemeenteraadsverkiezingen, zegt een partaaileider (bij Jeanne Trul op 't terras ) vrank en vrij dat een nieuwe brug er moet komen voor een achterliggende multinaltional gespecialiseerd in plastiek. Het is natuurlijk het volste recht van die multi om ervoor te zorgen dat haar werkvolk niet staat te lamzakken voor een opgehaalde brug en zodoende te laat zal komen. Maar de argumenten van de Arendonkse bestuursmeerderheid zijn drogredenen: Dagelijks passeren er gemiddeld een 10tal vrachtschepen en het gemiddeld oponthoud voor het doorgaand verkeer bedraagt 3 minuten en 30 seconden per schip: allebei zelf geteld en gemeten. Dat zijn de cijfers. Waarom zegt het gemeentebestuur niet vlakaf waar het hem om gaat? Dat zou getuigen van politieke moed en openheid naar haar burgers toe. Maar wat wil een mens: als minstens één kwart van de raadsleden van die meerderheid - rechtstreeks of onrechtstreeks -in nauw contact staat met de personeels- en loonlijsten van de bewuste multi dan zijn bezwaren en argumenten voortkomend uit gezond verstand van nul en generlei waarde. De bouw van een nieuwe brug is een princiepskwestie geworden en de uiteindelijke verliezers zijn nu al gekend: de wandelaars, fietsers en andere weggebruikers die straks op gevaar van een hartinfarct tegen een hoge brug mogen opkruien. 't Zal die mannen in 't gemeentehuis een rotzorg wezen. "...'t kapitaal en de vooruitgang mag zijn slachtoffers hebben". In Afghanistan en Irak heet dat "collateral damage", sneuvelen voor het groot gelijk van anderen.
In de discussie rond het al dan niet plaatsen van een hoge brug in Arendonk deed de partijvoorzitter van de "christen democraten" volgende uitspraak: "...een hoge brug is goedkoper omdat de brugwachter wegvalt..." Met andere woorden we bouwen een hoge brug en dan kunnen we die sus die nu de brug omhoog draait aan den dop zetten. Voorwaar schoon uitspraken van iemand wiens partij "respect, waarden en normen" hoog in haar vaandel heeft staan.
Vrienden van mij zijn voor een midweekje naar Parijs getrokken. Zij hebben daar het nuttige aan het aangename gepaard. 's Avonds naar de blote meisjes kijken en overdag de immobiliënmarkt afschuimen.
Op bovenstaande foto overleggen zij of ze "dat ding dat zo'n beetje ongelukkig midden op de weg staat" zullen kopen voor hun vriend, eveneens actief in oude poorten en garagedeuren.
Een tijd geleden, de aandelen van Lehmann Brothers, Kauphting, Maggie Mae en Fortis waren al aan hun reuzeslalom richting bodemkoers bezig, vond een plaatselijke speler op de Arendonkse financiële markt het nodig en zinvol om een receptie te houden. De aanstelling van een verse ceo, de vervanging van het volledige vasttapijt en nieuwe bloempotten op de bureaus waren een geschikte gelegenheid om de fine fleur van het Arendonks kapitaal uit te nodigen.
't Is te zeggen, de fine fleur op het niveau van gepensioneerde agrariërs die hun melkquotum met enig succes hadden verkocht, toebaksblaaikesverkopers, tearoomuitbaters en beenhouwers met een zwart spaarpotje en gepensioneerde kaderleden van aan de christelijke middenstandsbond gerelateerde kruideniersbedrijven maakten hun opwachting. Het echte kapitaal was uitgenodigd om te feesten als de gewone fine fleur van het volk al sliep. Ver weg van het gedreun en gedrammes van al die proletariërs met hun simpel spaarboekskes.
Als plaatsvervangend schatbewaarder van een lokaal voetbalploegske met een slapend kapitaal van honderd vierenzeventig euro vijfendertig cent was een vriend van mij ook uitgenodigd. Zijn echtgenote mocht ook participeren aan de receptie; zij klasseerde per slot van rekening het enigste bankafschrift op het jaareinde en schreef het negatief saldo van het slapend kapitaal - intresten minus alle kosten en postzegels - in een atomaschrift met lijntjes.
De voorstelling van de nieuwe ceo en het gerenoveerde vasttapijt was gekoppeld aan een heuse wedstrijd. Aan de ingang van de banktempel hadden ijverige bedienden een extra grote weckbokaal geplaatst en die tot de rand gevuld met geldstukken van een en twee euro. Na felicitaties aan de nieuwe directeur werd men verzocht om het aantal muntstukken in de bokaal te raden. De uitleg en de goede raad die men kreeg van een daarvoor aangeduide chinese vrijwilliger deed mijn vriend en diens vrouw besluiten om ieder vijfmaal hun kans te wagen met dit nieuwe kansspel. De kans op succes leek hun groter dan een waardestijging van hun pricos. Zij werden daarin gevolgd door het gros van de binnenkomende invités. Aan de juiste uitslag waren, dixit de opgevorderde vrijwilliger, prachtige prijzen verbonden.
Vele weken later - hun weinige pricos hadden een historisch dieptepunt bereikt- kreeg mijn vriend vanwege de nieuwe bank-ceo de prettige mededeling dat zijn echtgenote-medekassierster één van de gelukkige winnaars was van de weckbokalenwedstrijd. Zij had op een haar na het juiste aantal munten geraden en was tussen de prijzen beland. ...En of zij zich één der dagen kon aanmelden om haar hoofdprijs op te halen.
Er speelden zich heuglijke en hartontroerende taferelen af ten huize van mijn vriend. Plannen werden gemaakt voor een vacantie op de Dominicaanse, de nieuwe decapotable van Renault leek hun wel wat, een tuinfeest met tombola en kaarslicht voor gans de familie, hun aanverwanten en diens families... Ook de hollandse geburen zouden mogen komen.
Het werd één grote desillusie voor mijn vriend. In plaats van met een open dak door Arendonk te rijden, in plaats van het tuinfeest of de tegenwaarde van een bruinverbrande torso op de Dominicaanse kwam mijn vriend over het nieuwe vasttapijt naar buiten met een eetbon ter waarde van 25 euro ...en met de felicitaties van de nieuwe ceo, de juffrouw aan het loket en een hoop folders voor alweer nieuwe pricos.
In de vroegste herinneringen van mijn vriend had hij wel eens prijs gehad met een tombola van de plaatselijke parochiefeesten. Een klot sunlightzeep was toen zijn deel. Hij herinnerde zich ook de loterijen van de missienaaikringen, enveloppentrekken aan cafétogen, éénentwintig krabben tijdens obscure teerfeestjes. Iedereen had toen altijd prijs: een washandje, een gescheurd stripboekske van Jommeke, een over zijn houdbaarheidsdatum zijnde bokaal blauwe pruimengelei, of gewoon een klot sunlightzeep die de organisator van het evenement tussen de prijzen had gestoken. Ne mens kocht toen een lotje, won een pak eigenbakwafels en de kous was af.
Daar zit de vrouw van mijne vriend nu met een waardebon van 25 euro. Uitgereikt en weggegeven in een zwier van hiphiphoera door dé bancaire instelling van Arendonk boenk op de Mét. "Say thanks to the Lord...." De eetplaats waar die 25 euro ingeruild dient te worden "voor eten" staat onder dankzegging aan naam en toenaam van het etablissement vermeld op de bon. Andere keuzemogelijkheden zijn er niet. En in tegenstelling tot de gedroomde renault met open dak op de Dominicaanse heeft mijne vriend nu een dik probleem. Gaan dineren, al is het maar voor 25 euro, doe je doorgaans met z'n tweetjes zeker als je na al die lange jaren nog straalverliefd bent op je vrouw. Maar mijn vriend lust de huissoep van het uitgekozen eetlokaal - heldere bouillonsoep met vlokken - niet. Bij gebrek aan alternatieve brasserieen moet mijn vriend noodgedwongen thuisblijven en is zijn vrouw verplicht om een andere disgenoot uit te zoeken. Maar zeg nu zelf: je kunt iemand anders dan je echtgenoot een avondje "van vlees en bloed-kijken" op de teevee niet ontzeggen in ruil voor een uitgebreid etentje met een tegenwaarde van 12,50 euro per persoon. Dus moet er geld bij, eigen geld... ge kunt uw invité toch niet vragen om zijn eigen tournedos te betalen.!
Mijn vriend overweegt -in samenspraak met zijn vrouw, 't is per slot van rekening haar eetbon - om de gewonnen "bijna-hoofdprijs van de financiële instelling" samen met hun waardeloos geworden pricos bij het oud papier te deponeren en achter te laten op de papiercontainer van de pastoor van de Vraai. Wie weet vindt iemand ze..... iemand die wel van dooi mussen houdt.
....Na de vaststelling nu de kneuterigheid: Het mag dan nog crisis, kommer, kwel en miserie regenen, zelfs een bankinstelling (zeker eentje met een nieuwe ceo) moest wijs genoeg zijn om geen beknibbelde persoonsgebonden eetbons weg te geven. Als ge iets weggeeft doe het dan met stijl: zorgt er voor dat tenminste de winnaar meer kan opsouperen dan een boulet met frut en mayonaise. Gunt hem nog een cognacske. En tot slot vraagt mijne vriend of hij zijne eetcheque niet kan inruilen voor centen: dan kan hij in alle nog bestaande staminees van Arendonk een Blonde Leffe gaan drinken. Met 25 euro geraakt hij al een eindje, kan hij zelf kiezen waar hij zijn gewonnen centen laat, en dan moet de ene middenstander niet jaloers zijn op den andere zelfstandige...
Dan is 't een kwestie van vraag en aanbod en ...sympathie natuurlijk.
De beste van de 3 charels.
