Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
19-03-2007
de autokeuring.
Af- en toch goedgekeurd.
Een vriend van mij had, als ultiem bewijs voor het echtelijk geluk van de afgelopen vijfentwintig jaar, aan zijn wettige echtgenote een auto cadeau gedaan. Omdat hij vond dat het voor zijn schat makkelijker parkeren was met een klein autooke dan met een grote kocht hij een Renault Clio in plaats van een BMW 4deurs. Deze genereuse geste van mijn vriend heeft zich een jaar of vier geleden voorgedaan en zodoende moest het Cliootje van zijn vrouw vorige maand voor het eerst gekeurd worden. De praat van de mensen indachtig dat ge beter een vrouw in minirok naar een autokeuring stuurt dan een vent op zijn wintersloefen moest de echtgenote van mijn vriend een halve dag congé nemen en zelf gaan aanschuiven bij het keuringsstation hier bij ons in de Kempen. Een half uurke later stond ze met haar Cliootje al terug buiten: negenendertig euros armer, een illusie over het minirokje minder en een rood keuringsbewijs rijker. Haar Cliootje was een gevaar in het verkeer wegens een slechte ophanging en daarom afgekeurd. Omdat het Renaultje pas de week tevoren een grote beurt had gekregen bij zijn huisgaragist slofte mijn vriend dezelfde avond nog in een kolerieke bui naar de garagehouder om uitleg. "Pas een groot nazicht gekregen en nu afgekeurd en nog wel voor de ophanging" wat waren dat voor toeren...
De garagist beloofde plechtig aan mijne vriend om zich 's anderendaags hoogst persoonlijk met het Clioke aan te melden bij de autokeurdienst. Zonder ook maar één poot uit te steken naar de afgekeurde auto meldde de garagehouder zich klokslag negen uur aan in het keuringsstation. Een half uurke later stond het Clioke terug buiten....met een positief keuringsbewijs... "Prima de luxe, mijnheer de garagist, dit autootje is in een prima staat en perfect in orde....."
Zouden die gasten van de autokeuring vrienden of familie van God kunnen zijn? Die zijn wegen zijn toch ook ondoorgrondelijk !!!.
De vrouw van mijne vriend kan dus weer ongestoord met haar renaultje naar den Aldi en naar de koffiekranskes van Mylene rijden... maar zouden we ons toch vragen mogen stellen bij de (willekeurige en oncontroleerbare ) werking van de autokeuringsstations in ons leuk belgenlandje ???....en aansluitend daaraan: Wat met de extra kosten en verloren tijd. Of is dat teveel gevraagd.?
Iedere parochie heeft zo wel zijn charels. Ge kent ze wel van de uitspraak: "...Gij bent me toch ne charel.!!!" Zelfs in Bagdad hadden ze er ene. Onze "hartelijke volksgemeenschap" telt er zelfs drie. Ene ervan is momenteel op persoonlijke missie naar de zonovergoten stranden van Phuket alwaar hij een keverbakkerij uit de grond probeert te stampen en deze bezigheid koppelt aan de geneugtes die thaise schonen aan vreemde charels aanbieden... Over de tweede wil ik het vandaag niet hebben, wegens te onbelangrijk en te chagrijnig.
De derde charel komt tweemaal per jaar aankloppen op alle voordeuren van ons lieflijk en fijn dorpje. Hij is dan voorzien van twee plastiek zakken en een stukske papier. In de ene zak zitten loterijbriefjes, in de andere zak het wisselgeld en de dagontvangsten en het stukske papier dient om de huisnummers op te schrijven van diegenen die niet thuis zijn of doen alsof ze niet thuis zijn. In het voorjaar leurt de charel met lotjes van "ziekenzorg" en ergens half augustus begint hij zijn toer met biljetjes van de plaatselijke "vlaamse kermis". Op een manier waarop zelfs de meest doorwinterte Jehova-getuige jaloers zou zijn weet Charel door uw voordeur binnen te glippen, een pak lotjes in de aanslag. Hij informeert uitgebreid naar de geestelijke en fysieke toestand van het huishouden, verteld een overjaarse -liefst aangebrande - mop en begint dan vakkundig zijn koopwaar aan te prijzen. Niettegenstaande het een wijdverspreid geheim is dat de prijzenkast van de plaatselijke "vlaamse kermis" op geen enkele manier in verhouding staat tot de kostprijs van de loten lukt het de Charel ieder jaar opnieuw om enkele honderden euro's in de clubkas te krijgen. Huizen waar mevrouw of mijnheer uit werken zijn of achter de gordijnen kruipen worden genoteerd in zijn persoonlijke administratie en worden gegarandeerd een van de volgende dagen terug bezocht, liefst tijdens het avondeten, kwestie van zeker te zijn van enige menselijke activiteit in het geviseerde huis. De heren van de organiserende clubs -bij ons de gasten van de plaatselijke vlaamse kermis - hebben met de Charel zelf het groot lot gewonnen: Lotjes verkopen is het levensdoel geworden van de Charel. Die activiteit gekoppeld aan de oprechte aandacht die hij besteed aan zijn medeburgers maken van hem - zjust is zjust - een chique kerel. Nu ik het zo bedenk: de Charel van de lotjes gaat rapper zijne hemel verdiend hebben dan die twee ander samen: dat zijn pas echte charels maar daarover gaan we het op een andere keer hebben.!!!
Tot 1 maart ll. kon de brave Arendonkse burger bezwaar indienen tegen de voorgenomen afbraak van het pittoreske wipbruggeske over het kanaal Dessel-Schoten. (zie art. dd. 03/03/'07). De bezwaren kwamen van tientallen burgers, van organisaties en verenigingen van diverse pluimage en zelfs van politieke partijen. Iedereen vond het onzinnig om het bestaand bruggeske te vervangen door een steile en smalle constructie. Alleen het gemeentebestuur had nog geen beslissing genomen. Nu dus wel: de bestuursmeerderheid van de kattelieken en de socialisten adviseren en pleiten voor de afbraak van het bruggeske en de plaatsing van een grote hoge brug. Tegen het gezond verstand van praktisch heel de Arendonkse en omliggende bevolking in, vinden de partijbonzen van de beide partijen een hoge brug zeer wenselijk en wel omwille van de "verkeersdoorstroming" en de "kostprijs van de brugdraaier die dan maar aan den dop moet". Tegelijkertijd zegt de goeroe van de ene partij: "...de nieuwe brug is niet veilig voor fietsers, ze moet een stuk breder" terwijl de president-fondateur van de andere partij dan weer zegt: "...die nieuwe brug is veel te steil....". Keurt ze dan af hé mannen.!!! Kijkt, nu kan een gemeentebestuur een totaal andere kijk hebben op de situatie dan het "gewone plebs in de plaatselijke kroegen en café's", (...een langetermijnvisie zeg maar, al is't dat maar om te lachen.) maar ze mogen niet liegen tegen hun kiespubliek: nog geen half jaar geleden, net voor de gemeenteraadsverkiezingen, zegt een partaaileider (bij Jeanne Trul op 't terras ) vrank en vrij dat een nieuwe brug er moet komen voor een achterliggende multinaltional gespecialiseerd in plastiek. Het is natuurlijk het volste recht van die multi om ervoor te zorgen dat haar werkvolk niet staat te lamzakken voor een opgehaalde brug en zodoende te laat zal komen. Maar de argumenten van de Arendonkse bestuursmeerderheid zijn drogredenen: Dagelijks passeren er gemiddeld een 10tal vrachtschepen en het gemiddeld oponthoud voor het doorgaand verkeer bedraagt 3 minuten en 30 seconden per schip: allebei zelf geteld en gemeten. Dat zijn de cijfers. Waarom zegt het gemeentebestuur niet vlakaf waar het hem om gaat? Dat zou getuigen van politieke moed en openheid naar haar burgers toe. Maar wat wil een mens: als minstens één kwart van de raadsleden van die meerderheid - rechtstreeks of onrechtstreeks -in nauw contact staat met de personeels- en loonlijsten van de bewuste multi dan zijn bezwaren en argumenten voortkomend uit gezond verstand van nul en generlei waarde. De bouw van een nieuwe brug is een princiepskwestie geworden en de uiteindelijke verliezers zijn nu al gekend: de wandelaars, fietsers en andere weggebruikers die straks op gevaar van een hartinfarct tegen een hoge brug mogen opkruien. 't Zal die mannen in 't gemeentehuis een rotzorg wezen. "...'t kapitaal en de vooruitgang mag zijn slachtoffers hebben". In Afghanistan en Irak heet dat "collateral damage", sneuvelen voor het groot gelijk van anderen.
In de discussie rond het al dan niet plaatsen van een hoge brug in Arendonk deed de partijvoorzitter van de "christen democraten" volgende uitspraak: "...een hoge brug is goedkoper omdat de brugwachter wegvalt..." Met andere woorden we bouwen een hoge brug en dan kunnen we die sus die nu de brug omhoog draait aan den dop zetten. Voorwaar schoon uitspraken van iemand wiens partij "respect, waarden en normen" hoog in haar vaandel heeft staan.
Vrienden van mij zijn voor een midweekje naar Parijs getrokken. Zij hebben daar het nuttige aan het aangename gepaard. 's Avonds naar de blote meisjes kijken en overdag de immobiliënmarkt afschuimen.
Op bovenstaande foto overleggen zij of ze "dat ding dat zo'n beetje ongelukkig midden op de weg staat" zullen kopen voor hun vriend, eveneens actief in oude poorten en garagedeuren.
Een tijd geleden, de aandelen van Lehmann Brothers, Kauphting, Maggie Mae en Fortis waren al aan hun reuzeslalom richting bodemkoers bezig, vond een plaatselijke speler op de Arendonkse financiële markt het nodig en zinvol om een receptie te houden. De aanstelling van een verse ceo, de vervanging van het volledige vasttapijt en nieuwe bloempotten op de bureaus waren een geschikte gelegenheid om de fine fleur van het Arendonks kapitaal uit te nodigen.
't Is te zeggen, de fine fleur op het niveau van gepensioneerde agrariërs die hun melkquotum met enig succes hadden verkocht, toebaksblaaikesverkopers, tearoomuitbaters en beenhouwers met een zwart spaarpotje en gepensioneerde kaderleden van aan de christelijke middenstandsbond gerelateerde kruideniersbedrijven maakten hun opwachting. Het echte kapitaal was uitgenodigd om te feesten als de gewone fine fleur van het volk al sliep. Ver weg van het gedreun en gedrammes van al die proletariërs met hun simpel spaarboekskes.
Als plaatsvervangend schatbewaarder van een lokaal voetbalploegske met een slapend kapitaal van honderd vierenzeventig euro vijfendertig cent was een vriend van mij ook uitgenodigd. Zijn echtgenote mocht ook participeren aan de receptie; zij klasseerde per slot van rekening het enigste bankafschrift op het jaareinde en schreef het negatief saldo van het slapend kapitaal - intresten minus alle kosten en postzegels - in een atomaschrift met lijntjes.
De voorstelling van de nieuwe ceo en het gerenoveerde vasttapijt was gekoppeld aan een heuse wedstrijd. Aan de ingang van de banktempel hadden ijverige bedienden een extra grote weckbokaal geplaatst en die tot de rand gevuld met geldstukken van een en twee euro. Na felicitaties aan de nieuwe directeur werd men verzocht om het aantal muntstukken in de bokaal te raden. De uitleg en de goede raad die men kreeg van een daarvoor aangeduide chinese vrijwilliger deed mijn vriend en diens vrouw besluiten om ieder vijfmaal hun kans te wagen met dit nieuwe kansspel. De kans op succes leek hun groter dan een waardestijging van hun pricos. Zij werden daarin gevolgd door het gros van de binnenkomende invités. Aan de juiste uitslag waren, dixit de opgevorderde vrijwilliger, prachtige prijzen verbonden.
Vele weken later - hun weinige pricos hadden een historisch dieptepunt bereikt- kreeg mijn vriend vanwege de nieuwe bank-ceo de prettige mededeling dat zijn echtgenote-medekassierster één van de gelukkige winnaars was van de weckbokalenwedstrijd. Zij had op een haar na het juiste aantal munten geraden en was tussen de prijzen beland. ...En of zij zich één der dagen kon aanmelden om haar hoofdprijs op te halen.
Er speelden zich heuglijke en hartontroerende taferelen af ten huize van mijn vriend. Plannen werden gemaakt voor een vacantie op de Dominicaanse, de nieuwe decapotable van Renault leek hun wel wat, een tuinfeest met tombola en kaarslicht voor gans de familie, hun aanverwanten en diens families... Ook de hollandse geburen zouden mogen komen.
Het werd één grote desillusie voor mijn vriend. In plaats van met een open dak door Arendonk te rijden, in plaats van het tuinfeest of de tegenwaarde van een bruinverbrande torso op de Dominicaanse kwam mijn vriend over het nieuwe vasttapijt naar buiten met een eetbon ter waarde van 25 euro ...en met de felicitaties van de nieuwe ceo, de juffrouw aan het loket en een hoop folders voor alweer nieuwe pricos.
In de vroegste herinneringen van mijn vriend had hij wel eens prijs gehad met een tombola van de plaatselijke parochiefeesten. Een klot sunlightzeep was toen zijn deel. Hij herinnerde zich ook de loterijen van de missienaaikringen, enveloppentrekken aan cafétogen, éénentwintig krabben tijdens obscure teerfeestjes. Iedereen had toen altijd prijs: een washandje, een gescheurd stripboekske van Jommeke, een over zijn houdbaarheidsdatum zijnde bokaal blauwe pruimengelei, of gewoon een klot sunlightzeep die de organisator van het evenement tussen de prijzen had gestoken. Ne mens kocht toen een lotje, won een pak eigenbakwafels en de kous was af.
Daar zit de vrouw van mijne vriend nu met een waardebon van 25 euro. Uitgereikt en weggegeven in een zwier van hiphiphoera door dé bancaire instelling van Arendonk boenk op de Mét. "Say thanks to the Lord...." De eetplaats waar die 25 euro ingeruild dient te worden "voor eten" staat onder dankzegging aan naam en toenaam van het etablissement vermeld op de bon. Andere keuzemogelijkheden zijn er niet. En in tegenstelling tot de gedroomde renault met open dak op de Dominicaanse heeft mijne vriend nu een dik probleem. Gaan dineren, al is het maar voor 25 euro, doe je doorgaans met z'n tweetjes zeker als je na al die lange jaren nog straalverliefd bent op je vrouw. Maar mijn vriend lust de huissoep van het uitgekozen eetlokaal - heldere bouillonsoep met vlokken - niet. Bij gebrek aan alternatieve brasserieen moet mijn vriend noodgedwongen thuisblijven en is zijn vrouw verplicht om een andere disgenoot uit te zoeken. Maar zeg nu zelf: je kunt iemand anders dan je echtgenoot een avondje "van vlees en bloed-kijken" op de teevee niet ontzeggen in ruil voor een uitgebreid etentje met een tegenwaarde van 12,50 euro per persoon. Dus moet er geld bij, eigen geld... ge kunt uw invité toch niet vragen om zijn eigen tournedos te betalen.!
Mijn vriend overweegt -in samenspraak met zijn vrouw, 't is per slot van rekening haar eetbon - om de gewonnen "bijna-hoofdprijs van de financiële instelling" samen met hun waardeloos geworden pricos bij het oud papier te deponeren en achter te laten op de papiercontainer van de pastoor van de Vraai. Wie weet vindt iemand ze..... iemand die wel van dooi mussen houdt.
....Na de vaststelling nu de kneuterigheid: Het mag dan nog crisis, kommer, kwel en miserie regenen, zelfs een bankinstelling (zeker eentje met een nieuwe ceo) moest wijs genoeg zijn om geen beknibbelde persoonsgebonden eetbons weg te geven. Als ge iets weggeeft doe het dan met stijl: zorgt er voor dat tenminste de winnaar meer kan opsouperen dan een boulet met frut en mayonaise. Gunt hem nog een cognacske. En tot slot vraagt mijne vriend of hij zijne eetcheque niet kan inruilen voor centen: dan kan hij in alle nog bestaande staminees van Arendonk een Blonde Leffe gaan drinken. Met 25 euro geraakt hij al een eindje, kan hij zelf kiezen waar hij zijn gewonnen centen laat, en dan moet de ene middenstander niet jaloers zijn op den andere zelfstandige...
Dan is 't een kwestie van vraag en aanbod en ...sympathie natuurlijk.
Margriet Hermans, de "Turnhoutse koekoek" van de belgische politiek, heeft nog eens gekakeld en een ei gelegd. Vanop hare peulder in het Vlaams parlement heeft ze weer eens wild in 't rond geschoten en zwaar uitgehaald naar de drugsverslaafden. "...We moeten gevangenissen bouwen voor drugsverslaafden, ze opsluiten en ze castreren, zodat ze niet kunnen voortplanten. Deze mensen moeten behandeld worden als waanzinnigen" zijn de lieftallige ontboezemingen van de "dolle mina" van de Vlaamsche liberalen en democraten.
Nu is het niet de eerste keer dat madammeke Hermans als politieker uit de bocht vliegt: Haar politieke carriëre bestaat uit blunders en bloopers. De turnhoutse nachtegaal beklaagt zich dat niemand haar "au serieux" neemt maar zeg nu zelf: voorstellen om mensen die op welke manier dan ook in de shit zitten - door hun eigen fout of door die van een ander - onvruchtbaar te maken doen me denken aan de middeleeuwen: melaatsen en choleralijers werden toen ook opgepakt en buiten de stadsmuren in een pesthuisje opgesloten. De uitspraak van "schoon Margrit" schuurt rakelings langs de praktijken die in een onzalig verleden - in het midden van de vorige eeuw -door onze germaanse broeders werd toegepast op zwakzinnigen, anders geaarden, bi-sexuelen en andere bevolkingsrassen.: deporteren en excecuteren.!!!!
Misschien is het te overwegen om - al is het maar tijdelijk - op eenchemische manier haar stembanden te neutraliserenzodat we voortaan van dergelijke stompzinnige uitspraken gespaard blijven.
Vrienden van mij hebben een hond. Eigenlijk hadden zij er twee: een zesjarige Berner Sennen voorzien van een hondenstamboom, weliswaar met grote gaten er in. Hun tweede hond hadden ze van een collega geadopteerd die te krap behuisd was om beesten te houden: De hond was iets van een onbestemd ras dat volgens de eerste eigenaar een kruising was tussen een Pekingees en een Tibetaanse spanjiel. De vader kon ook een Lhasa Apso geweest zijn of een engelse Cocker Spaniel. Het zag er een schattig hondje uit en het heette Bommel.
Na twee weken had Bommel de stijlen van de voordeur afgeknauwd, was de brandweer moeten komen omdat hij de kat hoog in de notenboom had gejaagd, waren er twee loslopende kiekens de strot overgebeten, had hij zijn collega-hond een stuk uit zijn oor geklauwd en "ejaculeerde" hij tegen elk paaltje dat hij tegenkwam. Dat was Bommel.
Bommel kon niet blijven; het werd rommel. Via een advertentie op Ebay verkaste Rommel op proef naar de andere kant van de provincie. Naar een jonge familie met een boeleke van anderhalf jaar. De jonge familie kon het best vinden met hun nieuwe aanwinst tot zij op een zaterdagnamiddag tot hun verbijstering constateerden dat Rommel op "zijn hondjes" hun kleine spruit van anderhalf aan 't berijden was. Voor de niet-kenners van hondenbeesten: "Bommel probeerde om klein hondjes te maken bij de kleuter". Twee uur later stond Rommel in een jute zak bij mijn vrienden aan de voordeur. 't Was dat of een schup op zijne kop. Er zat niets anders op dan hem over te leveren aan het dichtst bijzijnde hondenasiel. Daar wacht hem binnen niet al te lange tijd "de dood door het spuitje".
Mochten er onder jullie lezers zijn die zich geroepen voelen om Rommel van de euthanasie te redden die kunnen zich melden.
In de parochie van een vriend van mij zijn de duitsers terug binnengevallen. Tenminste ene die dezelfde streken heeft als destijds de duitsers. Het schijnt een fervente volgeling en steunend lid te zijn van den "Unizo" die een kruistocht is begonnen tegen het "vrije woord".
Iedere publicatie of artikel op het blog van mijn vriend dat zijn goedkeuring niet wegdraagt kan zich verwachten aan de gramschap en de banbliksems van deze "inquisiteur en zelfverklaarde beschermheilige der Thaise keverbakkers".
Als een nieuwe Alva bladert hij door de blogs en voorziet die van dreigende commentaar. Hieronder, ingekort, een bloemlezing van een dreigement dat hij stuurde naar mijn vriend uit een naburige parochie.
"......Weet je Brabbes, verwijder je hele blog, je kan dan met een propere lei herbeginnen en dan kan je al je aliassen die op je artikels reageren in de kast opbergen. Ik heb je al eerder verwittigd. Kom straks niet vertellen: "wir haben es nicht gewust"
Dat is dus de praat die mijn vriend in zijn bus ontvangt. Zou "den Brabbes" zoals mijn vriend genoemd wordt zich zorgen moeten maken voor een mogelijke bomaanslag of zou hij langs achteren gepakt worden.? Of moet hij aan de burgemeester van zijn parochie om politiebescherming vragen....
Ik geloof dat mijne vriend, hem kennende, er zijn "botten" aan gaat vegen.
Sedert meer dan 50 jaar ligt er over het kanaal Dessel-Schoten op het grondgebied van Arendonk een "wipbrug". Een wipbrug is gewoon een ophaalbruggeske, meestal met één rijvak en waar velo's en voetgangers nog voorrang hebben. Aan onze "wipbrug" komen er kosten: betonrot, haperende mechaniek, roestend ijzer en een brugwachter die tegen zijn pensioen zit te aan te kijken. De ingenieurs van de "dienst der Scheepvaart" - slimmerikken ergens hoog in een ivoren toren - hebben nu beslist om "onze wipbrug" af te breken en te vervangen door een hoge betonnen brug met op- en afritten, twee rijvakken en witte strepen in het midden. De "normaal denkende" mensen van Arendonk vragen zich af waarom er nu persé een hoge brug moet komen. De brug ligt in een natuur- en stiltegebied, er is voor de voorbijvarende boten (zo'n 15 per dag) geen enkele tijdswinst want de naastliggende bruggen aan weerszijden van de onze zijn allebei ophaalbruggen, het wipbruggeske is een ideale en gemakkelijke verbinding tussen de beide kanaaldijken die intensief gebruikt worden door fietsers en wandelaars, en aan de noordzijde liggen alleen doodlopende straatjes en zandpaden deels in een niet vergunde zone met weekendhuisjes en scheefgezakte stacaravans... en twee fabrieken inclusief een "koopjeshal".
De enige denkbare reden voor de aanleg van een "hoge brug" is er eentje van economische aard: aan de noordzijde liggen dus die twee bedrijven met intensief klantenverkeer. Zou het denkbaar zijn dat door doorgevoerd lobbywerk van deze gasten de ingenieurs van de scheepvaart overstag zijn gegaan en gekozen hebben voor een hoge brug? Zoals al gezegd: de "normaal denkende mensen" van Arendonk en omstreken vinden dat "het wipbruggeske" in ere moet hersteld worden. Er zijn zelfs politiekers die dat open en bloot durven zeggen. Eentje - de schepen van openbare werken - gaf zelfs toe (weliswaar voor de gemeenteraadsverkiezingen) dat de nieuwe brug er moest komen voor de belangen van beton en plastiek. ...Maar dat was voor de verkiezingen.
De mensen hadden tot 1 maart de mogelijkheid om een bezwaarschrift in te dienen tegen de voorgenomen plannen; en ze zijn met hopen binnen gekomen: allemaal van mensen met "gezond verstand"... De meerderheidspartijen in de Arendonkse gemeenteraad hadden tot dan nog geen standpunt ingenomen.... Curieus toch hé.
Afbreken "die rotbrug"zeggen de bazen van de Dienst der Scheepvaart en ...."heel rap" zeggen de bazen van de plastiek en de beton. We moeten geld verdienen !!!
Straks:Hoe moet het nu verder met ons bruggeske ???
"Het showbizzkoppel van de maand." Het kon niet uitblijven; de roep om publicatie was een schreeuw geworden; een noodkreet om herkenning: Twee van mijn vrienden in een innige omhelzing die spijtig genoeg platonisch moest eindigen....
Het zij zo !!!!
(foto: afscheid ddi-verantwoordelijke bij Totem/fedasil)
Zaterdagavond vond de verkiezing plaats van "Miss Belgian travestiet". Ge kunt het zo raden: een fantastisch en grensverleggend programma met "als dellen verklede venten" die aan de verbeelding niets overlieten. Opgeplakte tieten, omhooggetrokken balzakken, geëpileerde schaamharen en gepierste wenkbrauwen en oorlellekes. De winnaar (die winnares -Miss- genoemd wenste te worden) kwam ergens uit een niet nader genoemd gat uit de negorij die Vlaanderen heet en haar/zijn naam ben ik vergeten; het was iets dat trok op "Rosse pinky" of "Miss La chiqua". "Missie Zazu" kan het ook geweest zijn.
Persoonlijk kan het me geen fluit schelen of Polleke Frederickx uit de Marollen of Doorke Coenraerds uit de achterbuurten van Charleroi "Pauletteke of Dorinneke" willen genoemd worden, of dat ze hun ballen willen pijn doen door ze achterwaarts in hun bilspleet naar omhoog te sjorren, maar waar ik wel mijn bedenking bij heb is de nieuwswaarde van dit alles: Moet zo'n demonstratie nu echt uitbundig vermeld worden in het één-uurjournaal op de VRT. 't Is al wreed genoeg dat SK Lierse weer eens verliest; er bovenop dan nog dit soort fijne charcuterie moeten aanschouwen....Foei !!!
Een paar dagen geleden is in de dierentuin van Olmen een jonge vrouw doodgeknuffeld door haar vrienden; twee met de papfles groot gebrachte jachtluipaarden. Voor de betrokkenen en de familie een drama en pure horror.
Als aasgieren zijn de gasten van GAIA op het pijnlijke gebeuren gesprongen (de cheetas hadden het niet beter kunnen doen.). Het was Anneke De Greef, het "opperluipaard van de dierenbond" zelf, die
het gebeuren aangreep om te eisen dat de "Olmense Zoo" per direkt zou gesloten worden. Madammeke Anneke vond het schandalig om zo maar mensen te laten opfreten door wilde beesten. Niet gehinderd door enige voorkennis van de feiten, zonder een officiële verklaring van het parket af te wachten en niet het minste respect tonend voor de nabestaanden kapte en kakte ze wellustig op de Olmense dierentuin: het was er niet veilig, er was geen controle, enzoverder enzovoort....
Die ratelpartij van Anneke-gaia deed me terugdenken aan vorige zomer. Tesamen met mijn kleinkindjes bezocht ik het Boudewijnpark in Brugge. Daarbij hoort als kers op de taart het bijwonen van de dolfijnenshow in het dolfinarium. Tussen de honderden kindjes en hun vovo's en moemoe's die stonden aan te schuiven om de beesten in het echt te zien, hadden zich ook de "cohorten" van Gaia opgesteld. Voorzien van toeters, pamfletten, zielige fotos van ongelukkige beesten, stonden deze "leuke mensjes" de kindjes en hun familie te ambeteren. Ze verstonden zelfs de kunst om de klein mannen te hersenspoelen en de stuipen op het lijf te jagen met uitspraken en folders die kant noch wal raakten. Dat het een vaststaand feit is dat de 7 of 8 dolfijnen in Brugge niet te klagen hebben over de properteit van het water, noch over de liefde die ze krijgen van de trainers en dat ze in hun bad zoveel ze kunnen mogen sexen met hun collega-dolfijnen zal gaia een zorg zijn. Net zo min dat dagelijks enkele duizenden kindjes met hun ouders of familie genieten van een onvergetelijke namiddag... Dat is voor die fundamentalisten van Gaia volkomen naast de kwestie en ... zuivere bulshit.
Om nog even terug te komen op den dierentuin van Olmen en de geëiste sluiting door de oppergodin van de dierenbond: Dit weekend zijn er (spijtig genoeg) door eigen onvoorzichtigheid 4 motorrijders dodelijk verongelukt op de belgische secundaire wegen.... en zijn er te lande 2 jonge mensen gevonden die zichzelf met een dikke koord en een veel te hoge boom hadden voort geholpen.....(om stil en beroerd van te worden)....... maar moeten nu in de weekends alle wegeltjes voor gemotoriseerd verkeer gesloten worden of nog erger: wanneer willen Anneke en Michelleke starten met het omhakken van alle bossen in Vlaanderen. Om maar te zwijgen over de sluiting van alle paardenstallen in West-Europa en omstreken.
Weten wanneer ge moet zwijgen, Mevrouw An De Greef van Gaia, is een zeer schone deugd, respect - niet alleen voor beesten - is een andere. D'er is nog veel werk aan U. In elke dierentuin zit capabel volk dat u die deugden gratis voor nikske wil aanleren. Ze willen u graag te logeren leggen; ... in de kooi naast de cheeta's bijvoorbeeld.
...Wat natuurlijk niet wil zeggen dat Charel Verheyen van de Olmense Zoo de sleutels van de wilde-beesten-kooien zomaar in een tuborgpint achter de toog in zijn kroeg mag zetten.
Een kennis van mij is, na een carriére tussen de vuil boekskes en andere colestorolverhogende rotzooi met pensioen gegaan. Buiten het feit dat hij sporadisch de groencontainer en de vuilzakken op straat zette en met regelmatige tussenpozen de brievenbus leeg maakte, had die kennis van mij geen hobbys. Zijn vrienden die voor " het zwarte gat the day after" vreesden besloten om hem met zijn verjaardag een computercursus cadeau te geven tesamen met het onvolprezen boekwerk van Pascal Vyncke; "Computeren voor oude knarren." Een must voor mensen die op hun oude dag nog met een muis willen spelen.
Tijdens zijn opleiding tot meester in computeren maakte mijn oude kennis kennis met de nieuwe technologie: hij leerde wat een modem was, een macro, hij leerde andere cybersenioren kennen, hij raakte thuis in mailgroepen en forums en als klap op de vuurpijl werd hij een gewaardeerd en gepassioneerd lid van diverse "chatgroepen". Zijn favoriete televisieprogramma's gelijk "thuis", "de Fafs"en "The beautiful and the Nerd" liet hij links liggen en alle vrij momenten - die talrijk waren - gingen op aan computeren. Zodoende kwam hij regelmatig terecht in dubieuse chat-sessies, waar jonge en oude knarren van beider kunne mekaar proberen binnen te doen met de bedoeling bij hen thuis of op "den vreemde" met elkander in de koffer te duiken om met de muis te spelen. Mijn kennis werd een passioneel chatter..... Vereiste voor een amoureuse chatter is wel dat hij een schuilnaam heeft. Mijn vriend begreep onmiddellijk, om enig succes te kennen bij het andere geslacht, dat hij twee dingen moest doen: Eén: een hitsige sexy schuilnaam en Twee: zeker geen foto van zichzelf in de chattersbox plaatsen. Namen had hij genoeg: " parochiestierke, volbloedkeverke, janettentoeker, fragiele bosbes, dipperke dieplader....". Als foto koos hij er eentje van zijn veel jongere schoonbroer die nog ooit gesolliciteerd had voor de titel van "Mister Katrientje" (evenwel zonder succes.)
Na weken en maanden van intensief vingeren en tjoeken op zijn computerklavier heeft die kennis van mij morgen zijn eerste date: Onder zijn chatnaam, "dirty Sjarlye" heeft hij een afspraak gearrangeerd met - volgens de gepubliceerde foto - een dame op middelbare leeftijd die zich laat aanspreken als "Frivole Francoise".
Mijn kennis heeft beloofd om de uitkomst van deze amoureuse ontmoeting neer te schrijven in zijn speciaal gecreërd seniorenblog www.sexy-senior-sjarlye. Vanaf morgen allen daarheen met uw muis.
Van waar komt nu hij nu eigenlijk... die Jan van Eyck.?
Naar aanleiding van de voorstelling van Jan van Eyck's retabel "het Lam Gods" in het heemkundig museum van Arendonk(zie artikel dd. 01.02.'07) zijn we op zoek naar de geboorteplaats van deze vlaamse primitief. Tot op de dag van vandaag is er geen enkel document of tastbaar bewijs dat aangeeft waar Jan van Eyck zou geboren zijn: er zijn er die beweren dat het Maaseik zou zijn, anderen betogen dat er voldoende indicaties zijn om Arendonk als geboorteplaats naar voren te schuiven. Over het geboortejaar is er meer eenstemmigheid. Hij zou in ieder geval voor 1392 geboren zijn omdat hij in 1422 vermeld werd als meesterschilder aan het hof van Jan van Beieren in Den Haag. Volgens kunsthistorici kon men pas hofschilder worden vanaf zijn dertigste. Algemeen wordt 1390 naar voor geschoven als de geboortedatum van Jan van Eyck. zelfportret van Jan Van Eyck.
Zijn levensloop. De eerste stappen in zijn carriëre zette Jan dus aan het hof van de graaf van Holland, Jan van Beieren ( bijgenaamd Jan zonder genade, een niet benoemde prinsbisschop van Luik). Na het vergiftigen van de graaf in 1425 kwam Jan van Eyck in dienst bij Filips de Goede voor wie hij het huwelijk met Isabella van Portugal arrangeerde. Na talrijke reizen voor Filips vestigde hij zich in 1432 in Brugge waar hij in 1441 overleed. Eén jaar later (1442) werd zijn stoffelijk overschot bijgezet in de Sint Donaaskerk in Brugge. Jan van Eyck was getrouw met een zeker Margaretha (Margriet) van Wufflet en zou twee kinderen gehad hebben: een dochter Livina, die kloosterzuster werd bij haar tante in Maaseik en een zoon Jan die we later nog zullen tegenkomen in een lijfrente-akte uit 1460.
Met deze summiere levensloop is de kop eraf en gaan we later, in een vervolgverhaal dieper in op de argumenten die "de professors van Maaseik" aanhalen om Jan van Eyck als inboorling in te pikken.... Nog eens; we hebben als Arendonkenaars goei en fatsoenlijke argumenten om het tegendeel te bewijzen,...mèr diej houwe we tot oept leste.!
De Arendonkse heemkundige kring "Als ice can" - een verwijzing naar de lijfspreuk van de Vlaamse primitief Jan Van Eyck - pakte afgelopen weekend uit met haar nieuwste aanwinst: Een perfecte reproductie van het retabel "Het Lam Gods" van de genoemde schilder. De voorzitter van de heemkundige kring plaatste het retabel in zijn historische contekst en Louis Van Gorp, onze plaatselijke kunstschilder en koningsportrettist gaf tekst en uitleg bij het tentoongestelde retabel.
Ge zult u misschien afvragen wat doet in godsnaam een schilderij van Jan van Eyck in het heemkundig museum van Arendonk. Welnu, dat is redelijk eenvoudig uit te leggen: Arendonk claimt namelijk, en niet ten onrechte, de geboorteplaats te zijn van Jan van Eyck. We zijn daarin natuurlijk niet de enigen. Maaseik bijvoorbeeld wordt ook gezien als de stad waar Jan van Eyck zou geboren kunnen zijn.
Wij van Arendonk menen dat we meer en fatsoenlijker argumenten hebben dan de Maaseikenaren om Jan en Hubert van Eyck het Arendonks geboorterecht toe te kennen. Het standbeeld van de gebroeders van Eyck dat nu op de Maaseikse markt staat te pronken, mag nog eventjes blijven staan; vroeg of laat komen we het opladen.
Geholpen door enkele specialisten en kenners van "Jan van Eyck" gaan we de komende weken in enkele artikels aantonen dat Jan van de Moeldere alias van Eyck een rasechte Arendonkenaar was.
........Dat die van Maaseik hun borst al maar nat maken.
De beste van de 3 charels.
