waarschijnlijk zegt de naam 'Bart Van Braekel' U niets, maar wanneer ik zeg dat hij de zoon is van Trees Van Hove, dan begrijpt U wiens zoon dit is.... een ongelofelijke pijn, duizenden vragen, immens verdriet..... er zijn hier geen woorden voor ! een jonge dokter van 27 jaar die plots uit ons midden wordt gerukt. zo'n mooie familie, zo hecht aan elkaar...... we kunnen het ons niet inbeelden dat Bart er nooit meer zal zijn. op facebook is een groep opgericht ' Bart Van Braekel in memoriam', waar al zijn vrienden en kennissen een bericht kunnen achterlaten. ik heb eventjes zitten lezen, en als ik die fotos zie van deze levenslustige jonge man, kan ik het echt niet bevatten...... ik heb Trees onze innige deelneming aangeboden , meer kunnen we op dit ogenblik niet doen, de wonde is nog veel te vers..... wij proberen later eens met haar contact te zoeken, zij is voor ons altijd een heel goeie vriendin geweest, vooral Antoinette had heel veel contact met haar. wij willen haar langs deze weg laten weten dat wij er altijd zullen zijn voor haar !
maandag beloofde een prachtge dag te worden, en het was tevens de dag van onze uitwaaidag in Oostende : samen met Antoinette, Annie en Patricia eens een dagje voor 'ons' !!! af en toe moeten we eens samenkomen om alles eens te overlopen, een beetje te 'brainstormen' over onze actie.... het is heel moeilijk om in ons drukke leven, een dagje te vinden die voor ons alle vier past. maandag was dus zo'n dag, en nu moest iedereen die normaal beroep op ons doet, even zonder ons..... toen we aankwamen in het station van Oostende was het nog frisjes, dus gingen we ons eerst wat opwarmen met een lekkere kop koffie of thee. het werd een echt gezellige dag, die mede door de zon, steeds beter werd. rond 16 uur namen we afscheid en keerden we heel content, huiswaarts. ondertussen waren Mieke en Kitty (uit Linden, Limburg) afgezakt naar Gent, meer bepaald Huize Triest met dekens, mutsen en sjaals..... die ze in onze naam afgegeven hebben. eerst waren ze naar Lier geweest en waar ze 24 dekens en 45 spreien meegekregen. hun eigen dekens waren ze gaan tonen in het tehuis waar Mieke haar mama verblijft( waar ze lapjes breien!) . iedereen zocht er zijn eigen lapjes in... het gespreksonderwerp om over te babbelen ! met al dat breiwerk was Mieke haar auto te klein, en moesten ze de auto van Kitty haar dochter lenen om naar Gent te komen.... ze maakten er een mooi dagje uit van !!! ze komen zeker nog eens terug naar Gent, zodat ze breiwerk kunnen afgeven bij Baby-nest, en dan kunnen we samen afspreken. Mieke was ook veel mooie wol mogen afhalen bij Maria in Bekkevoort. een heel gezellige babbel en wat praten over wat wij doen, en Maria wil volgend jaar meekomen naar de samennaaidag ! zo krijgt onze samennaaidag meer en meer een 'nationaal' tintje !
ondertussen kregen we nog wat fotos van Bert Spaans, die net nog in Roemenië was met hulpgoederen, en ons breiwerk. (zie foto)
Annie kreeg op haar werk de vraag van Els, iemand van de medische dienst, of haar mama voor ons mocht breien. ze wou dat voor het goede doel, en ze had natuurlijk op het werk al gehoord dat Annie (en wij) daar mee bezig zijn. een bezoekje aan onze blog en website van de breimadammen, hadden hen overtuigd, dat ze bij ons aan het juiste adres zaten..... ondertussen heeft Els al wat breiwerk van haar mama meegebracht, en het is echt super ! wij zijn dan ook heel blij met deze nieuwe breister !!! welkom Els en jou mama !!! de groep groeit steeds verder aan !
iedereen kent wel de rode kledingcontainers van Wereldmissiehulp. maar er staan meerdere kledingcontainers opgesteld van organisaties die meer comercieel ingesteld zijn..... in het driemaandelijks tijdschrift van Wereldmissiehulp staat dit keer een artikel hierover, die ik jullie niet wil onthouden :
Derde Wereld is geen storplaats voor textiel. Strijd om kleding ten koste van goed doel. door de toenemende concurrentie tussen kledingverzamelaars blijft er steeds minder geld over voor het goede doel. het inzamelen van kleding was in het verleden vooral een zaak van non-profitorganisaties, maar sinds een aantal jaren hebben ook commerciële bedrijven de tweedehandse kledingbranche ontdekt. sindsdien is er een concurrentiestrijd ontstaan, die zeer nadelige gevolgen heeft voor de goede doelen. over heel vlaanderen staan kledingcontainers van verschillende organisaties en bedrijven. de inhoud van die containers word gesorteerd. bruikbare kleding wordt verkocht, kapotte kleding gerecycled. de verkoop van tweedehandskleding en recycling tot nieuwe grondstoffen, leveren geld op. bij een commercieel bedrijf is dat winst, waarvan soms een heel klein deel geschonken wordt aan een humanitaire organisatie. bij non-profitorganisatie gaat de opbrengst naar het goede doel en wordt een deel van de kleding rechtstreeks naar arme mensen in binnen- en buitenland verzonden. veel mensen denken dat de kleding die ze in de kledingbak deponeren, automatisch bij een goed doel terecht komt. achter steeds meer kledingcontainers gaat echter geen non-profitorganisatie schuil, maar een commercieel bedrijf. de jongste tijd kiezen veel bedrijven en gemeenten voor een commerciële textielophaler. op die manier verwerven ze (extra) inkomen, via een vergoeding per opgehaalde kilo of een vaste vergoeding voor een standplaats. non-profitorganisaties bieden geen vergoeding, omdat zij zoveel mogelijk geld willen overhouden voor de projecten die ze ondersteunen. 'wij willen de concurrentie niet aangaan met de commerciële bedrijven want wij zijn een hulporganisatie. Wereldmissiehulp is een van de 800 erkende textielinzamelaars in vlaanderen. textielrecuperatie past in het milieubeleid maar voor ons is herbruikbare kledij ophalen om als noodhulp te schenken het belangrijkste' meent directeur Peter Houlleberghs. met de opbrengst van de ingezamelde kleding worden werkingskosten betaald, het transport van de hulpgoederen gefinancierd en ontwikkelingsprojecten gesteund. in de loop van de 27 jaar dat Wereldmissiehulp nu bestaat, is de vraag naar financiële steun aanzienlijk gestegen. ook al omdat in landen als India, Zuid-Afrika en Brazilië tweedehandskleding niet meer binnen mag. vorig jaar heeft Wereldmissiehulp voor meer dan 400.000 euro aan projectsteun kunnen aanbieden met de opbrengst van de verkoop door sorteerbedrijven. nog dit : " wij gaan niet met eender wie scheep. wij onderzoeken altijd hoe de sorteerbedrijven werken en waar ze de kleren naartoe sturen", verduidelijkt de directeur van Wereldmissiehulp.
ik hoop hiermee één en ander duidelijk gemaakt te hebben, zodat U met een gerust hart kleding in de kledingbak van Wereldmissiehulp kan stoppen......
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
iedereen kent wel de rode kledingcontainers van Wereldmissiehulp. maar er staan meerdere kledingcontainers opgesteld van organisaties die meer comercieel ingesteld zijn..... in het driemaandelijks tijdschrift van Wereldmissiehulp staat dit keer een artikel hierover, die ik jullie niet wil onthouden :
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
