************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
31-12-2012
Black is beautiful in 1970
Black is beautiful in 1970
In januari 1970 verliet Diana Ross de groep en werd zij vervangen door Jean Terrell. Vele Amerikanen dachten dat deze song uit oktober een pleidooi was voor het gebruik van drugs. Niets is minder waar. Het is een aansporing om meer van elkaar te houden (versteende, onveranderlijke liefde) en om oorlogen en conflicten te vermijden of te beëindigen, in het bijzonder de guerilla in Vietnam. Vergelijk met "I'm stone in love with you". In december 1970 kwam het vernieuwd trio 'The Supremes' onze hitlijsten met deze single binnengestormd.
En het eindeloos gewapend conflict in het zuidoosten van Azië beroerde de hele wereld meer en meer, tot in Jamaica toe. De vaandeldrager van de reggae had er zelfs een hele grote dansbare hit mee in 1970.
Op 12 december 1970 was het weer "huilen met de pet op", want de componist van 'Get Ready' bracht alweer een aanstekelijk deuntje op de markt dat je -zonder het te beseffen- zó meefluit. Na de lachende clown van Manfred Mann uit 1967 was het nu de beurt aan de treurende pretmaker. Hou die zakdoeken maar klaar!
Deze opvolger van 'I Want You Back' was ook een schot in de roos en werd vooral gesmaakt door de Amerikaanse troepen gelegerd in Vietnam. Michael was de jongste van de vijf broers die in 1968 werden ontdekt door Diana Ross toen ze nog optraden onder de naam 'The Jackson Brothers'. Aanstekelijke bubblegumpop uit 1970.
Maar mijn voorkeur ging in 1970 uit naar zuivere 'soul music' zoals deze jazzy/funky bewerking van een compositie van Isaac Hayes/David Porter, geschreven in 1966 voor Sam & Dave. Met veel blazers, een vleugje orgel hier en een riedeltje basgitaar daar. De stem van de zangeres roept bij mij de herinnering aan Janis Joplin op. Ook een van mijn allereerste singles. Geweldig goede versie!
De allereerste single zonder Diana Ross als leadzangeres.
Michael Jackson was de jongste van de 5 broers.
Een overwegend blanke groep met "zwarte" muziek op het repertoire.
Crow, Equals, CCR, Eli Bonaparte, Clapton & Guess Who in 1970
Crow, Equals, CCR, Eli Bonaparte, Clapton & Guess Who in 1970
Op die debuutelpee van Black Sabbath stond ook een cover van 'Evil Woman (Don't Play Your Games With Me)' van Crow uit 1969. En een jaartje later scoorde de Amerikaanse blues/garage-rockgroep zelf met een cover van een rocksong van Larry Williams, ooit nog gecoverd door The Beatles. Kan iedereen nog volgen?
Alweer een knappe compositie van Eddy Grant uit 1970 op het 'President Records' platenlabel. The Equals waren een multiraciale groep en ze dachten een oplossing gevonden te hebben voor het probleem van de rassendiscriminatie. Geweldige dansplaat!
Ook John Fogerty bleef maar hits uit zijn mouw schudden in 1970. Toch was de sound van Creedence lichtjes veranderd: er kwamen meer geluiden van saxofoon en toetsen aan te pas en minder gitaren. Op de achterflap van de LP 'Pendulum' stond Tom Fogerty apart van de drie andere bandleden. Was dit al een teken aan de wand dat hij de groep weldra zou verlaten?
Eind november 1970 schoot de Brit Clapton met deze uptempo cover van een Amerikaanse compositie pijlsnel de hitlijsten binnen. De laidback versie van de auteur, J.J. Cale, zouden we pas in 1972 leren kennen toen het op diens elpee 'Naturally' werd uitgebracht.
Deze song stond al op de elpee 'Canned Wheat' van de Canadese groep uit september 1969 maar werd heropgenomen in een iets snellere versie en verscheen op de 33- toerenplaat 'American Woman' die uitkwam in 1970.
De LP zou ik later voor een prikje op de kop kunnen tikken.
Een van mijn favoriete groepen uit de jaren '70 met de geweldige Paul Kossoff en Paul Rodgers, zonder Simon Kirke en Andy Fraser te vergeten. De vinylelpee 'Fire And Water' was dan ook een van de eerste platen uit 1970 die in mijn collectie terechtkwam.
Deze mooie compositie wordt niet zo vaak meer gedraaid en toch stond ze op de b-kant van de single 'My Sweet Lord' en zelfs in twee versies op het drievoudig album 'All Things Must Pass' van november 1970.
Barry, Maurice en Robin hadden hun ruzie bijgelegd en schreven dit juweeltje samen met 'How Can You Mend A Broken Heart' tijdens dezelfde sessie. En plots stonden de drie broers weer aan de top van de hitparades vanaf november 1970 tot in het voorjaar van 1971.
Maar de Bee Gees kregen af te rekenen met geduchte concurrentie van deze nieuwe lichting hardrockers. Deze single uit december 1970 stond, voor alle duidelijkheid, niet op de LP 'In Rock' maar werd in 1995 wel als bonustrack bijgevoegd op de cd t.g.v. de 25ste verjaardag van de legendarische plaat.
En plots stond daar een Duitse heks te schaterlachen in de hitlijsten van december 1970. Bij het horen van deze single (een schoolvoorbeeld van een eendagsvlieg) moet ik altijd denken aan die elpeehoes van Black Sabbath.
Wat me dan weer naadloos brengt tot die heavy metal-groep met de song die begint met een basgitaar. De songtitel betekent in feite niets volgens Geezer Butler die dacht aan het sikje van Bill Ward (a nib). Om het mysterieus te maken schreef hij N.I.B. en de LP was nog maar pas uit of de rockjournalisten hadden er al 'Nativity In Black' of 'Name In Blood' van gemaakt. Volgens de co-auteur vertelt de song het verhaal van Lucifer, de gevallen engel, hoe hij verliefd wordt en verandert in een goed persoon. Ook dit was muziek uit 1970 gecomponeerd door Tony Iommi, Ozzy Osbourne, Geezer Butler en Bill Ward. Na de basgitaar en de wah-wah geluiden doet de intro mij altijd weer denken aan 'Sunshine Of Your Love' van Cream.
De ene keer leek Harrison op een tuinkabouter, de andere keer op de Messias.
Zo iemand wil je niet tegenkomen tijdens een boswandeling.
Classic van Burt Bacharach en Hal David. Broer en zus Carpenter hadden in 1969 al een cover uitgebracht van 'Ticket To Ride' van The Beatles, zonder al te veel succes in de VS. Deze single was wel een schot in de roos in augustus 1970. Net zoals Dave Clark kon Karen Carpenter drummen èn zingen. Het duo hield op te bestaan toen Karen in 1983 stierf en broer Richard verweesd achterbleef.
Ook uit augustus 1970 is deze mooie ballade gezongen door David Gates, de frontzanger van 'Bread'. Het genre kreeg meteen het label 'softrock' opgespeld. De band kwam uit Los Angeles en vanaf 1971 werd Larry Knechtel ingelijfd om bas, gitaar, keyboards en mondharmonica te spelen. Hij was een beroemd sessiemuzikant die in de sixties nog had samengewerkt met o.a. Simon & Garfunkel, Duane Eddy, Mamas & Papas, The Monkees, The Doors en Elvis.
In oktober 1970 waren de broertjes Jackson uit Gary, Indiana aan de beurt om deze mooie slow naar de top van alle hitparades te zingen met de 12-jarige Michael Jackson in een glansrol als hoofdzanger.
In 1959 nam Ray Peterson deze song op met succes en in 1964 kwam zijn single opnieuw de Amerikaanse charts binnen. De versie van Elvis werd live opgenomen in Las Vegas en nooit in een studio. Leuke anekdote: toen Presley de toestemming vroeg aan Peterson om die song op te nemen antwoordde deze: "You don't have to ask permission; you're Elvis Presley." En Elvis antwoordde: "Yes, I do. You're Ray Peterson!"... Deze draag ik op aan mijn 87-jarige moeder, een fervente fan van The King.
Kijk, dit vind ik nu eens een prachtige slow met een intelligente tekst bovendien. Volgens mij verwees deze in Kenya geboren singer/songwriter naar het zinloze van de oorlog in het algemeen en gezien de periode waarin deze single binnenkwam in de hitlijsten (juni 1970) naar de gruwel van de oorlog in Vietnam in het bijzonder.
Elvis zag er toen al slecht uit. Zeven jaar later viel het doek definitief over The King.
Na 'De zotte morgen' volgt automatisch en naadloos de 'Houten kop', een naar gevoel dat door de nieuwe kleinkunstzanger in 1970 werd bezongen. Plots wist iedereen perfect uit te leggen wat een "kater" was. Hopsa faldera!
Zjef Vanuytsel bezong niet alleen zijn studentenleven maar ook zijn liefdesperikelen in de beste traditie, zoals enkel Boudewijn de Groot hem dat had voorgedaan. Een nieuwe Vlaamse bard was geboren in 1970.
Mijn laatste fragment uit die geweldige elpee is deze ode aan een 'karakterdanseres', zoals dat toen omfloerst werd gezegd. De vinylplaat heb ik in 1970 niet kunnen kopen want voor een student was dat veel geld. Maar dankzij mijn goede vriend G.S. kon ik de plaat opnemen met mijn Grundig taperecorder. Waarvoor dank!
Ondertussen kloeg Neil Young de wantoestanden in het zuiden van de Verengide Staten aan, zoals conservatisme, rassendiscriminatie, slavernij en de KKK. Het werd hem niet in dank afgenomen door de 'rednecks' en er kwam veel later nog reactie op met een "answersong" van de groep Lynyrd Skynyrd.
In december 1970 kwam de elpee "Pendulum" van Creedence uit. Met daarop alweer opwindende songs, zoals deze eerste track. De vinylplaat kocht ik samen met nog andere in Londen toen ik daar veertien dagen verbleef tijdens de Paasvakantie van 1971. De 33 T-platen en vooral de singles waren daar veel goedkoper.
Nog zo'n opwindende plaat uit het najaar van 1970. Uit het album 'Elton John' en een absolute favoriet in het Jeugdhuis 'De Reinaert'. Met een geweldige bridge op Moog synthesizer gespeeld door Diana Lewis.
Nieuw aan het firmament van de Vlaamse kleinkunst in 1970.
Zou dit al een voorteken geweest zijn dat Tom Fogerty (rechts) de groep weldra zou verlaten?
Deze Nederlandse cabaretier en zanger bracht in 1970 een heerlijk ontroerende ode aan het leven in een dorp. Het origineel is natuurlijk van Jean Ferrat en heet 'La Montagne'. Volgens mij een van de mooiste melodieën met een prachtige tekst die de tijd van toen perfect weergeeft. Toen Sonneveld in 1974 stierf werd deze single opnieuw uitgebracht en stond hij postuum in de hitlijsten.
Bij deze mooie ode uit 1970 moet ik altijd denken aan Helena van Troje of aan een Griekse godin. Wordt terecht gerekend bij de mooiste Vlaamse kleinkunstnummers ooit. Hugo Raspoet werd geboren in Ganshoren en werd na zijn studies Romaanse filologie vertaler bij de publieke omroep BRT. In 1972 zette hij een punt achter zijn carrière als zanger/gitarist.
Op 19 december 1970 kwam dit liedje de hitparade binnengevlogen en iedereen zong toen mee "Ach, meneer een mooie vogel wil ik zijn, met sterke vleugels a.u.b. meneer Merlijn...". Het origineel is van Jean-Claude Darnal en heet 'Dites-moi m'sieur (L'oiseau)'. Tim Visterin werd ondersteund door een jongenskoor met o.m. onze piepjonge weerman, Frank Deboosere.
L'original:
Will Tura was ook in 1970 alomtegenwoordig in de hitlijsten. Hij zong dit lied met veel pathos en dramatiek en op het einde krijgt de song wel een verrassende wending. Muziek/tekst: Will Tura, Nelly Byl - Arrangementen: Leo Caerts Sr. - Productie: Jean Kluger.
Met deze cover van 'Roses To Reno' van Bob Bishop (1968) scoorde Ivan Moerman een Europese hit van formaat. Hij zong ook een versie in het Duits, het Frans en in het Spaans en verkocht waarschijnlijk de meeste singles van alle Vlaamse artiesten in het jaar 1970. In Spanje kwam hij terecht op nummer 1 en in Frankrijk in de Top-10. De Nederlandse vertaling was van dehand van Nelly Byl.
De single werd driemaal uitgebracht. Dit is het exemplaar uit 1974. 1970 -Het Dorp / Wat Moet Ik Doen Zonder Jou - 7"-single - PHILIPS - 6012 019 1974 - Het Dorp / Zo Heerlijk Rustig - 7"-single - PHILIPS - 6012 433 1982 - Het Dorp / Aan De Amsterdamse Grachten - 7"-single - PHILIPS - 6017 268
In september 1970 kwam die dubbelelpee in een kartonnen box uit. Normaliter draai ik die rockopera elk jaar met Pasen want het verhaal gaat over de laatste week van Jezus Christus' leven. Vandaag herdenken wij zijn geboorte.
Deze christelijke hymne werd geschreven door de geestelijke John Newton in 1779 om vergiffenis voor onze zonden te vragen. De Amerikaanse folkzangeres putte hieruit de kracht om haar alcoholverslaving te overwinnen en nam de hymne op als protest tegen de oorlog in Vietnam. Er bestaan twee versies: een met en een zonder koor. Merkwaardig voor de opname: er komen geen instrumenten aan te pas en Judy Collins zingt a capella.
Een interessant interview met de zangeres over 'Amazing Grace':
De Britse zanger Les Humphries woonde in Hamburg en richtte daar zijn gospelgroep op, duidelijk geïnspireerd door het succes van de Edwin Hawkins Singers. Vanaf 1969 waren gospel en songs over Jezus of God 'in'. Zo ook deze mooie single uit oktober 1970.
Op 11 december 1970 werd de LP 'John Lennon/Plastic Ono Band' uitgebracht met o.m. deze song waarin hij afrekent met zowat alles en iedereen, met God en klein Pierke, met Jan en Alleman. Inderdaad, 'the dream is over', The Beatles waren definitief gesplit en hij geloofde nog alleen in zichzelf en... in Yoko.
In november 1970 bracht "de stille Beatle" zijn drievoudige elpee in een box 'All Things Must Pass' uit en daarop stond deze ode aan Onze-Lieve-Heer (hij begon trouwens meer en meer op Jezus te gelijken). Harrison gaf de song eerst aan Billy Preston, zodat ...dit een auteursversie is. Ook duidelijk geïnspireerd door 'Oh Happy Day' van de Edwin Hawkins Singers maar, verrassing alom, hij kreeg een proces aan zijn been voor plagiaat op 'He's So Fine' van The Chiffons. De single stond op 26/12/1970 op nr. 1 in de VS en hij was daarmee de eerste Beatle die dit realiseerde. West-Europa volgde in januari 1971.
Welke muziek kwam er in 1970 nog aan bod? Traditionele folkmusic zoals deze song geschreven door Lead Belly in 1940 over de katoenplukkers. CCR had al een versie uitgebracht op de LP 'Willy And The Poor Boys' (1969) maar The Beach Boys waren er vroeger bij. In december 1968 namen zij al een versie op die op hun LP '20/20' uit 1969 werd geplaatst. Al Jardine, lead vocals, was niet tevreden over het arrangement van Brian Wilson en nam een andere versie op die op single uitkwam in april 1970 en tevens op de LP 'Sunflower'.
Traditionele countryblues die werd overgeleverd door Amerikaanse gevangenen. De eerste opname dateert uit 1926 en is van Dave Cutrell. Lead Belly nam zijn versie op in 1934. CCR zette deze parel op de LP 'Willy And The Poor boys' uit november 1969 zodat deze versie nog regelmatig gedraaid werd op de radio en in de jeugdhuizen in het voorjaar van 1970.
Deze boogie/bluesband bracht in augustus 1970 het uitstekende album 'Future Blues' uit. Jammer genoeg voegde Alan Wilson zich op 3 september 1970 bij de 'Forever 27 Club', spoedig gevolgd door Jimi Hendrix en Janis Joplin. Robert Johnson en Brian Jones zaten daar al een tijdje te niksen. Nu konden ze tenminste een degelijke band vormen en naar hartelust jammen!
De mannen van Led Zeppelin trokken zich terug in een landhuisje in Wales genaamd 'Bron-Yr-Aur', na een slopende tournee doorheen de VS. De songtitel is Welsh, betekent 'gouden borst', en werd verkeerd gespeld op de single en op de LP (III). Drummer John Bonham gaf het ritme ook aan met behulp van lepels en castagnetten.
Zonder Bob Dylan lukte het ook wonderwel voor deze Canadees/Amerikaanse... band. In augustus 1970 kwam de geweldige LP 'Stage Fright' uit met als hoogtepunten de titelsong, 'The Shape I'm In' en deze single, die in december van dat jaar de hitlijsten binnenstormde.
Creedence Clearwater Revival begon meer en meer countryrock te spelen en daardoor werd de hitmachine van 1969 het daaropvolgende jaar gestopt.
Alan Wilson was zó slechtziend dat hij zonder bril niet kon zien wie er op een halve meter van hem op het podium stond.
1970 was een heel goed jaar voor de Canadese rockband met Burton Cummings (vocals, piano). Randy Bachman werd na zijn vertrek vervangen door twee gitaristen: Kurt Winter en Greg Leskiw. Volgens mij gaat de song over het samenleven met de Indianen i.p.v. ze weg te stoppen in reservaten. Op de hoes van de gelijknamige elpee staat trouwens een foto van een "Native American" (de oorspronkelijke bewoner van het werelddeel Noord-Amerika).
Tijd om even te blijven stilstaan bij een machtige vinylschijf uit september 1970. Na zijn triomf op Woodstock 1969 veroverde Carlos Santana met zijn band de hele wereld met zijn betoverende muziek. 'Black Magic Woman' was van de hand van Peter Green en slechts een kleine hit voor Fleetwood Mac in 1968. Hier werd ze gekoppeld aan een zigeunerkoningin en dat duo scoorde wonderwel. 'Abraxas' was een van mijn eerste elpees en meteen een mijlpaal in de muziekgeschiedenis.
En die 'Gypsy Queen' ging naadloos over in een prachtige cover van Tito Puente's compositie. Opwindende klanken uit Midden-Amerika: "Oye como va, mi ritmo bueno pa' gozar, mulata"! Meer moet dat niet zijn. Puente's bijnaam was niet voor niets "El Rey de los Timbales".
El original de 1963:
De track die het vaakst gedraaid werd op de RTBf-radio (elke woensdagnamiddag) was deze instrumentale song die het verhaal vertelt over iets dat gebeurd is in het noordoosten van Iran (voorheen Perzië) (Nishapur, Neyshābūr, Neshabur). Zonder tekst is het moeilijk uit te leggen waarover deze song gaat. Feit is dat daar 1,7 miljoen mannen, vrouwen en kinderen werden vermoord op bevel van Genghis Khan's dochter in 1221...
Maar de bekendste track uit 'Abraxas' en de slow waarop toen het meest werd gedanst is wel deze heerlijke samba. Die song alleen al maakte de aankoop van deze fantastische elpee de moeite waard. Het schilderij op de cover is van Mati Klarwein en heet 'Annunciation' (1961). De albumtitel komt uit een boek van Herman Hesse ('Demian') en wordt op de achterkant van de hoes helemaal uit de doeken gedaan.
Eric Clapton was dat andere gitaarwonder aan deze zijde van de oceaan en hij was ook niet blijven stilzitten in 1970. Naast zijn epos 'Layla' stond deze mooie blues ook op de LP 'Layla And Other Assorted Love Songs". "Bell bottom" is een spijkerbroek met brede pijpen. Dat was toen fel in de mode en heel makkelijk voor mensen met grote voeten...
One-hit wonder uit 1970. Een van de mooiste Belgische producties ooit dankzij Bart Van De Laar. Countryrock met pedal-steelgitaar in het kielzog van The Byrds en The Flying Burrito Brothers maar vóór The Eagles. Muzikanten: Arthur Huysveld (pedal-steelgitaar); Erik Van Neygen (gitaar, zang); Firmin Michiels (akoestische gitaar, banjo); Mich Verbelen (basgitaar); Serge Demol (keyboards, zang). De groep was geen lang leven beschoren maar Van Neygen en Verbelen zouden we later nog tegenkomen in het gezelschap van Raymond van het Groenewoud.
Britse eendagsvlieg uit de zomer van 1970: ze bleef wekenlang "steken" op nummer 2 omdat Mungo Jerry op het hoogste schavotje stond met zijn eerste hitsingle 'In The Summertime'. De single werd een hit voor platenmaatschappij Dick James Music (DJM) en onder de studiomuzikanten bevonden zich Harry Pitch of Ian Duck (daarover bestaat discussie) op mondharmonica en Zack Laurence op piano. Deze laatste verving Elton John want die werd niet goed genoeg bevonden door DJM. De melodie was een b-kantje voor de Amerikaanse groep 'Wind' waar Tony Orlando zanger was en die enkele jaren later bekend zou worden samen met twee zangeresjes in de band 'Dawn'.
One-hit wonder uit Brazilië en een hit in de Brusselse discotheken in 1970. Donato is een gerespecteerd muzikant in zijn land en werkt veel samen met Eumir Deodato. De funky wah-wahgitaar doet nog het meest denken aan Curtis Mayfield. Doet dit instrumentaal muziekje een belletje rinkelen? Dat kan, want niemand minder dan Jacques Brel gebruikte het jaren later voor zijn controversieel lied 'Les F...' waarin hij zijn gal uitspuwde.
Eendagsvlieg uit 1970: een pareltje van de Neville Brothers in een knappe productie van Allen Toussaint. The Meters hebben natuurlijk nog andere platen uitgebracht maar deze single kende het meeste succes bij ons. Ik hoorde hem enkele malen op de radio en ontdekte hem later op een juke-box.
One-hit wonder uit 1970 dankzij Radio Noordzee Internationaal waar deze herkenningstune meermaals per dag werd gedraaid. Les Reed is een Engels pianist, songschrijver en leider van zijn eigen orkest. Hij begon zijn carrière als pianist bij 'The John Barry Seven'. Claude François deed vaak een beroep op zijn orkest bij het opnemen van platen. Het 'Les Reed Orchestra' zorgde in 1967 ook voor de instrumentale track van 'Delilah' gezongen door P.J. Proby en iets later door Tom Jones (een grote hit voor hem in 1968).
Maar de allermooiste eendagsvlieg uit 1970 vond ik toch deze 'Viva Tirado' van El Chicano afkomstig uit Los Angeles. De groep bestond uit Amerikanen van Mexicaanse afkomst en was duidelijk geïnspireerd door Santana. De Noorse groep Titanic (bekend van 'Sultana') was waarschijnlijk ook fan. Heerlijke 'laidback' Latijnse jazzy/salsa-muziek voor een druilerige namiddag als deze.
Wie dacht dat de wereld vandaag (21 december 2012) zou vergaan is eraan voor de moeite. Alhoewel, de dag is nog lang. En net zoals deze fluitende en gitaarspelende singer/songwriter blijf ik dromen van een nieuwe wereld in de ochtend. Welkom terug in het jaar 1970.
Deze Amerikaanse formatie had Johnny Rivers als manager/producer en was er als de kippen bij om composities van o.a. Laura Nyro te coveren. Zoals deze song waarin niet de wereld maar de natie moet worden gered van enig onheil.
De vaandeldrager van de reggae uit Jamaica moet dan weer gedacht hebben: "Laat ons een mooie compositie van Cat Stevens nemen en er een reggaesausje overgieten en ik heb een wereldhit!". Maar de wereld is nog altijd even wild als in 1970. Misschien zelfs nog een tikkeltje wilder...
Deze Afro-Amerikaanse zanger/drummer maakte in de jaren '60 deel uit van de band 'Electric Flag' en van 1969 tot januari 1970 van de formatie 'Band of Gypsys', samen met Jimi Hendrix en Billy Cox. Hij schreef de song voor 'Band of Gypsys' maar nam in de overgang naar een nieuw decennium deze funky compositie opnieuw op en, inderdaad, er stonden de wereld vele veranderingen en nieuwe uitdagingen te wachten in de seventies.
Onze aarde is zeldzaam moeten deze Amerikanen in 1970 gedacht hebben toen ze een compositie opnamen van Norman Whitfield, Edward Holland, Jr. en Cornelius Grant (Tamla Motown). The Temptations hadden er al een hit mee in 1966 en nu stond ze op de geweldige elpee 'Ecology' van Rare Earth. In 1971 werd de song nogmaals gecoverd door de Faces maar om contractuele redenen op de soloplaat 'Every Picture Tells A Story' van Rod Stewart geplaatst. Laten we zorg dragen voor onze aarde zodat we ze niet verliezen...
Fraaie compositie van Laura Nyro (spreek uit: 'nieroo' en niet 'naairo').
The Fifth Dimension
Het Afrokapsel was toen erg in trek en de vaandeldragers ervan waren Billy Preston en Buddy Miles.
Hier staat Buddy Miles rustig te keuvelen met zijn makker Jimi Hendrix (links).
Umiliani, Woodstock, Nilsson, Dylan & Young in 1970
Umiliani, Woodstock, Nilsson, Dylan & Young in 1970
Ik blijf nog even hangen in de film- en TV-wereld. In 1968 werd een Italiaanse softporno-film uitgebracht met als titel 'Mondo Cane: Sweden, Heaven and Hell'. In een beruchte saunascène werd dit deuntje gespeeld. Iedereen kende het in een mum van tijd alhoewel niemand (zogezegd) de film had gezien... Op 27/11/1969 (op mijn 18de verjaardag, notabene) speelden twee Muppet-meisjes een sketch op de tonen van dit liedje in Sesam Straat en op 30/11/1969 kwam het in de Ed Sullivan Show. Vandaar dat de noveltysong in het voorjaar van 1970 nog regelmatig op de radio te horen was. In 1977 werd hij nogmaals een hit, maar dan in de versie van The Muppets.
Versie 1969:
Versie 1977:
In oktober 1970 werd deze versie van de mooie compositie van Joni Mitchell over het festival van augustus 1969 een grote hit. Er was al een ruigere versie uitgebracht door Crosby, Stills, Nash & Young en de auteursversie kwam er ook pas in 1970, net zoals de documentaire van Michael Wadleigh. En nu was het de beurt aan Ian (alias Iain) Matthews (ex-Fairport Convention) om de vruchten te plukken van dit legendarisch muziekfestival.
Ongehoord en ongezien in 1970: een singer/songwriter brengt een volledige elpee uit met composities van een andere singer/songwriter! De plaat kreeg de nodige aandacht van Omroep Antwerpen (elke zaterdag na de BRT Top-30). Helaas moest ik 25 jaar zoeken om ze op de kop te kunnen tikken. De mooie hoestekening is van Dean Torrence (50% van Jan & Dean) en stelt een Amerikaanse slee voor in de woestijn met Nilsson aan het stuur en Newman achterin, want hij speelde piano en zong ook mee. 'Nilsson sings Newman' werd jammer genoeg geen commercieel succes. 'Living Without You' werd een jaar later nog eens gecoverd, maar daarover later meer.
In oktober 1970 bracht de grootmeester het album 'New Morning' uit met daarop deze parel die vooral in Nederland hoog in de hitlijsten stond. Een maand later bracht George Harrison al zijn versie uit op de 3LP-box 'All Things Must Pass' en in 1971 was het de beurt aan Olivia Newton-John om te scoren met haar popversie van deze countryrocksong.
Neil Young was een bezig bijtje in 1970. Zo bracht hij platen uit met zijn makkers Crosby, Stills & Nash (als CSN & Young) maar ook solo, zoals deze breekbare ballade van september 1970.
The Muppets met Pino, de grote vogel uit Sesam Straat.
Mondo Cane: Sweden, Heaven and Hell
Dit is de beruchte saunascène met op de achtergrond het deuntje 'Mah-Na-Mah-Na'.
Was er in 1970 ook mooie filmmuziek? Jazeker, zoals dit romantisch thema uit de film 'Love Story' met Ryan O'Neil en Ali MacGraw in de hoofdrollen en geregisseerd door Arthur Hiller.
Dan was er ook 'Zabriskie Point' geregisseerd door Michelangelo Antonioni met een schitterende soundtrack, maar deze geweldige ballade stond er jammer genoeg niet op. Big O zong zich wel de longen uit het lijf tijdens de eindgeneriek. De film gaat over de tegencultuur van de late jaren '60 en werd gedraaid in Death Valley.
Wie er wel op die soundtrack van 'Zabriskie Point' stond is Pink Floyd met in feite een heropname van 'Careful With That Axe, Eugene' uit 1968. De song werd gebruikt bij de memorabele scene waarin een gebouw ontploft en meermaals vanuit een andere hoek in slow motion is gefilmd.
Nog zo'n formidabele film uit 1970 is 'M*A*S*H' geregisseerd door Robert Altman. In tegenstelling tot wat velen denken gaat de film niet over de belevenissen in een veldhospitaal tijdens de Vietnamese oorlog maar tijdens die van Korea (jaren '50). Maar wie aandachtig kijkt ziet toch vele gelijkenissen met die guerrilla in Vietnam. Later werd er een TV-serie van gemaakt.
1970 was ook het jaar waarin singer/songwriters hun weg naar de top vonden. Zoals deze Amerikaan die een tijdje in Engeland woonde en een contract kreeg aangeboden door het platenlabel Apple Records. In oktober 1969 tekende hij een overeenkomst met Warner Bros. Records en begon hij de wereld te veroveren met deze mooie, ingetogen ballade.
Een ingetogen song met een tekst die helaas vandaag de dag nog altijd geldt. De formatie werd opgericht in 1966 en bestond uit Steve Rowland - vocals, gitaar, drums; Albert Hammond en Mike Hazlewood - vocals, gitaar; Christine Holmes, Doreen De Veuve, Pam "Zooey" Quinn en Kevin Lamb - vocals. Zij hadden in april 1970 een hit met deze cover van 'Rare Bird', een progressieve rockband. Ik hou vooral van de eindgeluiden van de Moog synthesizer of is het de Mellotron?
Het origineel uit 1969:
Deze melancholische song komt uit augustus 1970 want toen werd de knappe elpee 'A Question Of Balance' van de Moody Blues uitgebracht waarop ook de hitsingle 'Question' stond. Met de machtige muzikale ondersteuning van de Mellotron van Mike Pinder.
Paul McCartney schreef deze droevige ballade uit de LP 'Let It Be' al in september 1968, toen hij voelde dat de groep uit elkaar aan het vallen was. De single werd zelfs niet uitgebracht in het VK maar bereikte toch de eerste plaats in de VS op 13 juni 1970. Het werd de 20ste (!) en laatste nummer 1 in Amerika. Phil Spector overgoot de song met veel te veel strijkers en achtergrondkoortjes zodat ik het lange tijd zeer moeilijk had dit nummer te beluisteren. Waarschijnlijk ook omdat ik toen besefte dat mijn favoriete groep aller tijden voorgoed gesplit was. Billy Preston speelt mee op het Hammondorgel. Het werd meteen de laatste single van The Beatles waarop de Fab Four nog allen in leven zijn.
Door toedoen van McCartney werd de song in 2003 heruitgebracht op de cd 'Let It Be... Naked', zoals hij hem oorspronkelijk bedoeld had:
En alsof dat nog niet genoeg was kwam op 5 oktober 1970 de LP 'Led Zeppelin III' uit met daarop een knaller van een bluesrock van meer dan 7 minuten. John Paul Jones speelde op het Hammondorgel en bediende zich van de baspedalen voor de baslijn. Geweldige slow maar je mocht vooral geen "luhduhvuhduh" hebben! ♫♫♫ "Since I've been loving you I'm about to lose my worried mind..."♫♫♫
Koper, jazzrock, jazzfunk, country & bluesrock in 1970
Koper, jazzrock, jazzfunk, country & bluesrock in 1970
Ik sta nog even stil bij de sound van 'Blood, Sweat & Tears' en 'Chicago' in het jaar 1970. Zoals o.m. deze tweede single van The Ides Of March met Jim Peterik als leadzanger. Deze opvolger van 'Vehicle' flopte jammerlijk. Tevens een van mijn eerste 45-toerenplaatjes.
Interessante remake van deze Jagger/Richards compositie. De Amerikaanse jazz/rock-band schreef er een hele symfonie rond. Stond op de derde elpee simpelweg getiteld '3' en uitgebracht in juni 1970.
Jazz/funk was ook in de mode in 1970. De Amerikaanse groep liet een tijdje later het woord 'jazz' weg in de bandnaam maar heeft het 'epitheton ornans' de laatste jaren weer toegevoegd. Zo kon ik mijn platen van 'J' naar 'C' verhuizen. Mooie compositie van Wilton Felder. De cover van 'Thank You Fallettinme Be Mice Elf Again' (geschreven door Sly Stewart) is fenomenaal maar helaas is de klank op YouTube te slecht. Onderaan is er een link waar je 30 seconden van dat legendarisch nummer kunt horen.
Ringo was in 1970 druk bezig met het uitbrengen van muziek. In maart was er zijn LP 'Sentimental Journey' met standards uit de jaren '20, '30, '40 en '50. In september bracht hij dit gelijknamig album uit met niets anders dan countrysongs. Voorwaar een bezig bijtje en niet slecht voor een gewezen kevertje.
Op 4 oktober 1970 was het weer "huilen met pet op" want 16 dagen na Jimi Hendrix overleed de voormalige zangeres van Big Brother & The Holding Company, ook op de leeftijd van 27 jaar. Zij nam deze versie op in 1970 met haar nieuwe groep, de 'Full Tilt Boogie Band'. De song kwam op haar postuum album 'Pearl' te staan dat werd uitgebracht op 11 januari 1971. Bert Berns en Jerry Ragovoy componeerden deze blues/rock en 'Garnet Mimms & The Enchanters' hadden er al een hit mee in de VS in 1963, zo vernam ik vele jaren later.
De achterzijde van 'Old Socks New Shoes - New Socks Old Shoes'.
De voorzijde van 'Old Socks New Shoes - New Socks Old Shoes'.
De achterkant van de tweede cd van Ringo.
Haar alcoholverslaving heeft haar uiteindelijk de das omgedaan.
Sinds 1969 waren bands als 'Blood, Sweat & Tears' en 'Chicago' enorm populair in West-Europa en in dat kielzog bestormden andere groepen -waar de sound van blazers, gitaren en orgel centraal stond- onze hitlijsten. Luister maar naar deze hit uit 1970. ♫♫♫ "Hahahahaha... I'll find myself a real cool world" ♫♫♫
Misschien de band waarvan de sound nog het meest geleek op die van 'Blood, Sweat & Tears'. De groepsnaam komt uit een toneelstuk van Shakespeare en het is ongelooflijk hoe goed de stem van Jim Peterik gelijkt op die van David Clayton-Thomas. ♫♫♫ "Great God in heaven, you know I love you..." ♫♫♫
Zelfs uit Nederland kwamen trompetgeluiden, zij het heel wat commerciëler dan hun Amerikaanse of Britse voorbeelden. Dit is de debuutsingle uit september 1970. Jacques Kloes was de leadzanger van deze gezellige bende muzikanten.
De zoveelste hit van deze Noord-Amerikaanse band sinds zijn ontstaan als 'Chicago Transit Authority'. Was het nu 25 of 6 vóór 4 of was dat een ander nummer? Het is nu in elk geval 2 vóór half elf. Goedemorgen iedereen!
En als afsluiter voor vandaag een knappe compositie van Gerry Goffin en Carole King, met de geweldige stem van de Canadees David Clayton-Thomas, de fantastische blazerssectie en het formidabel achtergrondkoor. Ook uit 1970: "That ole sweet roll..."
In augustus 1970 bracht 'The Godfather of Soul' alias 'The Hardest Working Man in Showbusiness' een live dubbelelpee uit waarop deze parel van een funky song stond. Jammer genoeg werd hij voor de single in twee stukken geknipt (part 1 & part 2). Volgens mij de allereerste song met het woord 'sex' in de titel. ♫♫♫ "One, two, three, four... can I take 'em to the bridge?" ♫♫♫
In september 1970 bracht de vroegere zanger/gitarist van The Impressions de legendarische elpee 'Curtis' uit. Misschien moeten we deze titel in gedachten houden op 21-12-2012. Rhythm & Blues en soul gleden langzaam maar zeker over naar funk. De hoes staat in het collectief geheugen gegrift en olifantenpijpen waren toen in de mode. En dat is heus geen werkwoord...
Robert Bloom was een Amerikaanse songschrijver die vaak met Jeff Barry samenwerkte. Hij was actief in de genres pop, calypso en rock en hij had vooral een 'zwarte' stem. Zo schreef hij o.m. mee aan 'Mony Mony' (Tommy James & The Shondells). Bloom leed aan depressies en schoot zich in 1974 door het hoofd. Barry was de enige begunstigde van zijn levensverzekering. One-hit wonder uit de zomer van 1970.
Voorlopig bleef Stevie Wonder de soulmuziek en zijn platenlabel 'Motown Records' nog altijd trouw en dit resulteerde in deze grote hit uit die prachtige zomer van het jaar 1970.
Maar 'The Queen Of Soul' liet zich ook niet onbetuigd. Met deze song, geschreven door Ahmet Ertegün en Betty Nelson, kwam zij na Stevie Wonder op 1 te staan in de VS in september 1970. De compositie werd eerst opgenomen door Ben E. King in 1962 en werd opnieuw een hit voor Adriano Celentano in 1977.
Ik heb een optreden van James Brown op DVD toen hij al diep in de vijftig was. Ongezien! Fantastisch optreden!!!
Vandaag sta ik even stil bij het Isle of Wight Festival dat plaatsvond van 26 tot 31 augustus 1970. Naar schatting 6 Ã 700.000 toeschouwers (meer dan Woodstock 1969). Op het eiland woonden slechts 100.000 mensen, vandaar de enorme problemen (voedsel en water). Nadat de Canadese zangeres haar compositie 'Woodstock' had gebracht sprong de hippie Yogi Joe op het podium en begon een speech af te steken. Hij werd vlug verwijderd door haar manager en het publiek begon boe te roepen. Mitchell eindigde haar optreden met dit fijn lied, alweer een eigen compositie:
Deze Canadese singer/songwriter bevestigde op het Festival dat plaatsvond op het eiland Wight in augustus 1970. Waarschijnlijk heeft hij vele hippies in slaap gewiegd met zijn 'Bird On The Wire'. Onder hen lag Urbain Servranckx mee te luisteren. Enkele jaren later brak hij door als stand-up comedian (avant-la-lettre) en zanger onder de gevleugelde naam 'Urbanus van Anus'.
De Amerikaanse zanger/gitarist schitterde al op Woodstock en deed dit nog eens over op het eiland Wight, een jaar later. Hij bracht o.m. deze prachtige compositie van George Harrison en zong iedereen wakker. Toepasselijk veranderde hij de titel in "Here Comes The Dawn".
Wie dan nog niet wakker was op het eiland Wight zal wel opgeschrikt rondgekeken hebben toen Alvin Lee zijn keel openzette. TYA leverde ook op Woodstock schitterend werk af. Lee is een fervente fan van Elvis Presley en vandaar de groepsnaam. The King brak door in 1956 en 'tien jaar later' richtte Lee zijn groep op (1966).
Jimi Hendrix had enorme technische problemen bij het inzetten van 'Machine Gun', zijn protestsong tegen de oorlog in Vietnam. Uiteindelijk werden die problemen verholpen door de krachtigere installatie van Pink Floyd. Naar verluidt was de akoestiek op het eiland Wight abominabel door de hevige wind die de muziek naar alle richtingen blies. Na het festival ging Jimi op Europese tournee en in Duitsland werd hij uitgejouwd. Hij keerde terug naar Soho in Londen, sprak daar met Chas Chandler en Eric Burdon. Hij trad zelfs op met de funkband 'Eric Burdon & War'. Nog geen 48 uur later verwisselde hij het tijdelijke met het eeuwige...
Ook een van mijn favoriete zangers/gitaristen uit die periode was Rory Gallagher die in augustus 1970 optrad met zijn groep 'Taste' tijdens het Festival van het eiland Wight. "What's going on?" moeten die eilandbewoners gedacht hebben, toen ze die 6 Ã 700.000 hippies aan land zagen komen.
Nog een ander opgemerkt optreden op het eiland Wight was dat van de Amerikaanse band 'The Doors' met de flamboyante frontman Jim Morrison. Zij brachten o.a. 'The End' en deze meer dan 12 minuten durende song. Een jaar later was het voor deze zanger ook het einde. Hij voegde zich bij de fameuze Club 27 en jamt nu waarschijnlijk met Jimi in 'Rock and roll heaven'. Over en uit... voor vandaag.
6 Ã 700.000 hippies streken neer op dat kleine eiland.
Een van mijn eerste 45-toerenplaatjes.
Machine Gun
Voor meer uitleg over dat festival, zie onderstaande link.
De gouden jaren '60 waren voorbij en de seventies kondigden zich somberder aan. En dat vertaalde zich in de muziek. Weg met bubblegummuziek en aardige popdeuntjes. Ozzy Osbourne en zijn volgelingen brachten op vrijdag de 13de februari 1970 de LP 'Black Sabbath' uit en daarin hadden ze het over tovenaars en heksen. Heavy Metal vond zijn weg in de popmuziek en gaf later aanleiding tot Gothic Rock of simpelweg Goth. De hoes van de LP doet mij altijd denken aan de LP 'Nacht en Ontij' van Boudewijn de Groot.
Alvin Lee en zijn makkers hadden goed gescoord op Woodstock 1969 en deze single stond van juni tot oktober 1970 hoog in de Britse charts. Het zou de enige hitsingle van TYA worden. De bands begonnen zich in het algmeen meer en meer toe te leggen op de verkoop van elpees. Ik zag de groep in het voorjaar van 1971 spelen in Vorst-Nationaal. Een herinnering om nooit te vergeten.
Jimi Hendrix schitterde op Woodstock 1969 en ook op het Isle of Wight Festival dat plaatsvond van 26 tot 31 augustus 1970. Op 18 september 1970 sloeg het noodlot toe en werd de Club 27 groter. Hij haalde zijn 28ste verjaardag op 27 november 1970 niet. Die dag werd ik 19 en rond die periode stormde deze single de hitlijsten binnen. De song stond al te blinken op de dubbelelpee 'Electric Ladyland' uit 1968. "Well I'm standing next to a mountain and I chop it down with the edge of my hand..."
In november 1970 stormden Robert Plant, Jimmy Page, John Paul Jones en John Bonham de hitlijsten binnen en zodra ik de kreet van Plant hoorde dacht ik meteen aan de Vikingen. De song werd geschreven na een optreden in Reykjavik (IJsland) en zonder videoclip zag ik in mijn verbeelding al die plundertochten uit lang vervlogen dagen: "A-ah-ahh-ah, ah-ah-ahh-ah, we come from the land of the ice and snow from the midnight sun where the hot springs blow..."
Er werd in november 1970 veel gespeculeerd wie er allemaal deel uitmaakte van de nieuwe groep die eerst 'Eric & The Dynamos' heette. Tijdens een optreden in de VS werd die verkeerdelijk aangekondigd als 'Derek & The Dominos'. Eric Clapton wou anoniem blijven en koos voor die nieuwe groepsnaam. Hij werd vergezeld in de band door toetsenist Bobby Whitlock, bassist Carl Radle en drummer Jim Gordon. Allen hadden zij deel uitgemaakt van de groep 'Delaney, Bonnie & Friends'. Duane Allman werd ook uitgenodigd door Clapton en hij is hier te horen in een episch gitaarduel. 'Layla' is een ode aan Pattie Boyd die toen nog getrouwd was met George Harrison, de boezemvriend van Clapton. De single werd pas in het voorjaar van 1971 uitgebracht.
De volledig uitgeklapte hoes van de eerste elpee van Black Sabbath.
Ozzy Osbourne staat tweede van rechts.
Alvin Lee zit tweede van links.
Jimi Hendrix was in 1970 een levenslustige jongeman. Niets wees erop dat hij kort daarna zou overlijden.
Led Zeppelin naast een vliegtuig.
Eric Clapton staat hier uiterst links op de foto. Duane Allman staat er niet bij want die weigerde permanent lid te worden van Derek & The Dominos. Hij speelde op 10 van de 14 songs op de allereerste elpee.
Dit is de hoes van de dubbelelpee 'Layla And Other Assorted Love Songs'.
Duane Allman staat niet op het hoesje. Hij was slechts een gastgitarist.
Isle of Wight Festival 1970
