************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
18-04-2013
Achtergrondmuziek van de maand juli 1973
Achtergrondmuziek van de maand juli 1973
De titel is niet pejoratief bedoeld maar hieronder volgen 6 songs uit die bewuste periode die de voorbode waren van veel terreur en onrust. Een eendagsvlieg uit juli 1973 en tevens een oorwurm, want eens je dit plaatje beluisterd hebt geraakt dat gefluit maar niet uit je hoofd. Peter Henn bracht het jaar voordien ook "Ballad Of Death Valley" op single uit, een soort gefloten westernmelodie à la Ennio Morricone die helaas geen hit werd. Beide songs bevinden zich in mijn platencollectie.
Albert Hammond is een buitenbeentje in de muziekbusiness. Hij werd geboren in Londen maar groeide op in Gibraltar en zocht zijn succes via Spanje. Mede-oprichter van The Family Dogg maar ook songschrijver voor o.a. Leapy Lee, Joe Dolan, The Hollies, Blue Mink en The Pipkins. In deze hit uit juli 1973 omschrijft hij zijn levensweg in het kort en waarom hij alles opgaf voor zijn liefde voor muziek. Blijkbaar hadden zijn ouders hem liever advocaat, ingenieur of arts zien worden maar hij koos resoluut voor de muziek. Vreemd genoeg scoorde hij enkel met deze song in het Verenigd Koninkrijk.
De jongste van The Beatles stond in juli 1973 weer genoteerd in de hitlijsten met zijn krachtige doch melancholische smeekbede voor wereldvrede. Allemaal tevergeefs want er zaten vreselijke gebeurtenissen aan te komen: de Black September-terreurgroep opent het vuur op de luchthaven van Athens, VS (5 augustus) - Staatsgreep in Chili (11 september) - Jomkipouroorlog, het 4de conflict tussen Israël en de Arabische wereld (6 oktober), allemaal schokkende feiten waardoor de NAVO genoodzaakt werd veiligheidsmaatregelen te treffen en de staat van paraatheid op te voeren. Er waren zelfs geruchten dat onze dienstplicht met 2 maanden zou verlengd worden...
Tot overmaat van ramp brak door de spanningen tussen het Westen en de Arabische petroleumwereld en uiteindelijk het uitbreken van de Jomkipoeroorlog een nieuwe oliecrisis uit waardoor benzine heel duur werd en hier en daar autoloze zondagen werden ingevoerd, zodat we niet meer voor een weekend "op Apollo konden gaan", maar slechts voor één dag heen en terug. Medicine Head, het medisch opperhoofd, sprak in juli 1973 inderdaad de wijze woorden: "One And One Is One".
Uit Detroit kwamen dan weer deze opgewekte soulgeluiden die ons een hart onder de riem staken. Deze geweldige dansplaat kwam dan ook binnengehuppeld in de BRT Top 30 van de maand juli 1973: ♫♫♫ Feel the need, ooh feel the need, feel the need in me! ♫♫♫...
In 1972 had de single "Stuck In The Middle With You" geen potten gebroken zodat Gerry Rafferty het schip vlug verliet. Pas toen de trein begon te lopen in 1973 haastte de Schot zich terug bij Joe Egan en zijn maten. Na het succes werd de si...ngle 'Late Again' opnieuw uitgebracht en kreeg hij de erkenning die hij verdiende want telkens ik deze prachtige ballade hoor, krijg ik kippenvel en het zijn vooral de tekst en de sound van de accordeon en de saxofoon die het hem doen. Een terechte nieuwkomer in de BRT Top 30 van juli 1973. ♫♫♫ Ooh la la! ♫♫♫...
Terreur van de "Black September"-beweging.
Staatsgreep in Chili door Generaal Pinochet waardoor President Salvador Allende zelfmoord pleegde. Minister-president Golda Meïr was gewaarschuwd door Koning Hoessein van Jordanië voor een militaire aanval van de Arabische landen rondom Israël. Toch waren zij en Moshe Dayan nog verrast. Zou zij hier al een plan aan het uitwerken zijn?
In juli 1973 stormden de brulboeien van Slade de West-Europese hitlijsten binnen met hun zoveelste hitsingle. De song werd geschreven door Noddy Holder en Jim Lea en geproducet door Chas Chandler, ex-bassist van The Animals. Het was de 5de hit voor Slade in het Verenigd Koninkrijk en de tweede single die er rechtstreeks op nummer één binnenkwam in de hitlijsten. Toch vond ik dat de inspiratie een beetje weg was en dat dit een doorslagje was van vroegere composities...
Roy Wood doet een "Phil Spectortje" in juli 1973. De vroegere frontman van The Move had samen met Jeff Lynne het Electric Light Orchestra nog opgericht. Maar twee grote ego's in één band dat is om problemen vragen en dus verliet Wood ELO en stampte hij zijn eigen "Wall of Sound" uit de grond en doopte hem Wizzard.
Suzie Q kreeg eindelijk een gezicht in juli 1973. Het bleek een Amerikaanse zangeres te zijn, geheel in het leder gehuld, die vanuit Engeland de wereld veroverde met aanstekelijke rock dankzij het producersduo met de gouden vingers: Chinn & Chapman. Zij was tevens de eerste basgitariste die een ster werd en een groot voorbeeld was voor vele vrouwelijke muzikanten.
De b-kant vond ik ook niet mis:
Voor het Eurovisiesongfestival van 1973 werd deze Zweedse inzending niet goed genoeg bevonden. Björn & Benny, Anna & Frieda werden slechts 3de in de preselecties alhoewel het publiek hen op handen droeg. Een vakjury besliste daar anders over. Toch werden zij de morele overwinnaars en de compositie van Björn, Benny en Stig Anderson met Engelse lyrics van Neil Sedaka en Phil Cody (!) werd een dikke hit in Scandinavië, West-Duitsland en de Benelux. De vier jonge Zweden namen weerwraak in 1974 op het ESF met een ingekorte naam: een letterwoord dat naar Zweedse haring rook.
Kevin Godley, Lol Creme en Graham Gouldman zingen in deze hommage aan 'Jailhouse Rock' en 'Riot In Cell Block N° 9' de longen uit hun lijf en Eric Stewart speelt een gitaarsolo op dubbele snelheid, een techniek die Mike Oldfield later in 1973 zou gebruiken voor zijn legendarische LP 'Tubular Bells'. Niettegenstaande de single controversieel was (velen dachten dat het om de opstanden in Noord-Ierland ging waar het Brits leger rubberen kogels gebruikte) stond hij één week op nr. 1 in het VK en werd hij door de BBC niet geweerd maar wel veel minder gedraaid. Stewart beweert met klem dat het om een gevangenisopstand ging zoals in die films uit de jaren '50. Als overtuigd pacifist ben ik natuurlijk tegen geweld. Ik had geopteerd voor een ongewapende legerdienst maar dat bleek niet mogelijk. In het Klein Kasteeltje raadde men mij een Burgerdienst van 2 jaar aan. Dat zag ik financieel niet zitten en dus koos ik voor de legerdienst van 1 jaar. Het bleek achteraf nogal mee te vallen: ik heb slechts één keer geschoten, ik heb leren omgaan met allerhande karakters, ik heb mijn kameraden voorzien van drank en muziek en ik heb daar zelfs leren schaken! In juli 1973 kwam deze single van 10cc de BRT Top 30 binnengeschoten (sic) als een raket.
Tijd voor enkele eigenaardigheden uit het jaar 1973. In november 1972 verscheen de elpee 'Transformer' in een productie van David Bowie en Mick Ronson. De bekendste single daaruit is 'Walk On The Wild Side' en vanwege het controversieel onderwerp werd een gecensureerde versie in de VS uitgebracht. Hij stond ook nooit genoteerd in de BRT Top 30 alhoewel de song niet uit de ether was weg te slaan. De bariton saxsolo werd gespeeld door Ronnie Ross, die Bowie ooit saxofoon leerde spelen.
Een van de meest legendarische elpees uit de jaren '70 is ongetwijfeld 'The Dark Side Of The Moon', uitgebracht in maart 1973. Het album stond 741 weken onafgebroken in de Amerikaanse hitlijsten tussen 1973 en 1988. De single 'Money' uit die langspeelplaat kwam op de markt in mei 1973 maar stond nooit genoteerd in de BRT Top 30. De maan was blijkbaar populair dat jaar want enkele maanden na deze "donkere kant" van onze satelliet kwam het album 'Moontan' van de Golden Earring.
In augustus 1973 werd nostalgisch teruggekeken naar de jaren '50 en '60: fantastische rock-'n-roll en doo-wop! Eerst was er de film 'American Graffiti' geregisseerd door George Lucas en vervolgens de geweldige soundtrack met 41 originele hits. Mijn eerste keuze valt op The Monotones met 'The Book Of Love' uit 1958, het jaar van de Expo in Brussel. De TV-serie 'Happy Days' was een gevolg van deze film en zij liep van 1974 t.e.m. 1984.
Mijn tweede keuze uit de soundtrack 'American Graffiti' (augustus 1973) viel op Buddy Knox met zijn hit uit 1957. Hij was niet alleen een generatiegenoot van Buddy Holly, maar hij droeg ook dezelfde voornaam en zelfs de sound van deze song herinnert aan de veel te vroeg overleden rasartiest.
Manfred Mann goes classic in 1973. De Zuid-Afrikaan startte toen dit project op om popsongs uit te brengen gebaseerd op de 'Planetensuite' van Gustav Holst. De single verscheen pas op de conceptelpee 'Masque' uit 1987 naast andere songs vanwege problemen met de nazaten van de klassieke componist. Ik bracht het plaatje mee uit West-Duitsland in een wit papieren hoesje en vreemd genoeg verscheen de single nooit in de BRT Top 30. 'Joybringer' is gebaseerd op de planeet Jupiter. De maan kreeg dus toen concurrentie in de popmuziek.
De prachtige hoes van de dubbelelpee die een 'drive-in' uit de VS voorstelt.
The Monotones tijdens een opvoering van die geweldige song.
Componist Gustav Holst.
Zo kocht ik het plaatje in West-Duitsland, enkel in een wit papieren hoesje gestoken.
Intussen is het weer tijd om enkele elpeetracks te laten horen alvorens ik verder ga met hitmuziek uit de tweede helft van het jaar 1973. Eumir Deodato brengt hier een geslaagde mix van jazz en funk en hij krijgt de hulp van het kruim van bekende sessiemuzikanten, met o.a. de onnavolgbare Billy Cobham aan de drums. De LP 'Deodato 2' werd uitgebracht in juni 1973.
De elpee 'Countdown To Ecstasy' leverde enkele pareltjes op en blijkbaar waren Walter Becker en Donald Fagen liefhebbers van exotische reizen naar China of Japan. Uit de maand juli 1973.
In welke maand de dubbelelpee 'Marjory Razorblade' werd uitgebracht weet ik niet meer, feit is dat Coyne een buitenbeentje was in de muziekbusiness. Hij had er ook een verleden opzitten van verzorger van psychiatrische patiënten. Sting was een grote fan en vóór hij The Police oprichtte maakte gitarist Andy Summers deel uit van de Kevin Coyne Band. Uit die LP van 1973 draai ik vandaag het redelijk bekende 'Marlene'.
'Aladdin Sane' is een woordspeling op 'a lad insane' en de wonderlamp van Aladdin kent iedereen. De LP waaruit deze cover komt werd uitgebracht in april 1973. Eigenlijk was dit een voorproefje van de elpee 'Pin Ups', een bonte verzameling van Bowie's favoriete songs, die in oktober van datzelfde jaar zou uitkomen. Onnodig te zeggen dat dit een Jagger/Richards-compositie is.
En eindelijk braken onze Noorderburen door in de VS met het album 'Moontan' uit juli 1973. Hieruit draai ik deze geweldige rocksong. De allerbekendste song uit die schijf bewaar ik voor iets later. Voor wie het nog niet wist: de coverfoto met de struisvogelveren toont een bleke Patricia Paay die hier en daar ook backing vocals zingt op de elpee.
Als ik dan na een weekendje thuis terug moest keren naar de legerbasis in West-Duitsland viel het afscheid van mijn geliefde mij enorm zwaar. Gelukkig werd ik gesteund door deze Griek die in juni 1973 singles bij de vleet verkocht en welbespraakt als hij was in vele talen zong. Zoals hier "auf Deutsch"...
Als we niet van wacht waren of geen karwei hadden in de Engelse legerkeuken kregen we af en toe twee dagen verlof. Als het even kon "gingen we op Apollo" maar zondagavond moesten we vóór middernacht op de kamer aanwezig zijn want er werd appèl aan bed gehouden. Uit diezelfde maand juni 1973 deze vrolijke meezinger en geloof het of niet, ook Cindy und Bert hoorden de bouzouki's spelen.
In juni 1973 schoten deze ruige kerels de hitlijsten binnen. Ze kwamen uit dezelfde streek als Alan Price (noordoosten van Engeland) en de leadzanger Brian Johnson herken je misschien want toen Bon Scott in 1980 overleed kozen de overgebleven leden van AC/DC hem als zijn vervanger vanwege zijn krachtige stem.
De grootste zomerhit in West-Duitsland kwam van deze jonge Duitse zanger die met zijn melancholisch liedje ook in de Benelux scoorde. Hij werd voor het eerst genoteerd in de BRT Top 30 in de maand juni 1973.
Deze afstammelingen van Native Americans brachten hulde aan hun voorvaderen met deze gezongen zwarte bladzijde uit hun geschiedenis. De 7de Cavalerie was immers verantwoordelijk geweest voor de slachtpartij op Lakota Sioux Indianen in 1890. Natuurlijk werd geprobeerd de single tegen te houden in de VS en uiteindelijk door alle radiostations geboycot, maar hier in Europa werd het een dikke hit. In juni 1973 begon Redbone aan zijn steile opmars in de hitparades. Leuke videoclip opgenomen in een Brusselse tram van de M.I.V.B.
In 1972 won een 26-jarige zanger de prestigieuze kleinkunstwedstrijd van Hoeilaart en hij kreeg, behalve 5 kilo druiven, ook een auditie bij de radio en meteen daarna een contract bij platenmaatschappij Decca. Aangespoord door o.a. BRT-prod...ucer en kleinkunstkenner Jan Gheysen werd in 1973 zijn eerste single uitgebracht en vanaf de maand juni stond hij 17 weken lang in de BRT Top 30. Hilariteit alom toen mijn schoonvader in spe, afkomstig uit Oostakker, plots begon mee te zingen toen ik die bewuste zaterdag op bezoek was: ♫♫♫ "Petatten en tematten op 'n roe, hier zit ne wierkmeinsj... hij zit a hier!" ♫♫♫ Goeiemorgen, Ivan Heylen!
Een videoclip uit het legendarisch programma 'Echo' van de B.R.T.
Nooit gezien op een Brusselse tram: zingende en muziekspelende indianen!
De boogie was zeer populair in Sankt Tönis in juni 1973. Tijdens een van die verbroederingsavonden tussen Belgen en Britten brachten deze laatsten een elpee mee van Status Quo waarop deze song stond. Na het feestje mochten we hem zelfs houden en hij belandde dan ook in de discotheek van de kantine. We moesten wel beloven die vinylschijf te draaien telkens zij op bezoek kwamen. Niet te verwonderen dat ze binnen de kortste keren grijsgedraaid was.
Maar ook deze Nederlanders waren in juni 1973 niet uit de ether weg te slaan. De producties van Peter Koelewijn rezen dan ook als paddenstoelen uit de grond. De sound van deze single doet toch veel denken aan het duo Mouth & MacNeal. Speciaal voor Nicole & Luc, want dit is één van hun favorieten!
In tegenstelling tot wat de meesten onder ons denken was Chicory Tip geen one-hit wonder met de single 'Son Of My Father'. Deze opvolger scoorde wel degelijk in juni 1973 want toen kwam hij binnen op de 12de plaats van de BRT Top 30. Met veel synthesizers en een hoog 'huma mama'-gehalte.
Ook een leuke song uit de maand juni 1973 was deze slow van Ignace. Hij scoorde er toen een grote hit mee in de Benelux en de song groeide uit tot een ware classic. Onlangs werd de sympathieke zanger nog gelauwerd voor deze compositie. Niet te geloven dat dit 40 jaar geleden is. Goedemorgen, Ignace Baert!
Maar de song die mij het meeste kippenvel bezorgde in juni 1973 was deze schitterende compositie van ene Leo Sayer, die ik iets later zou leren kennen als artiest toen hij zijn eigen songs zelf begon te zingen. De zanger van The Who geeft hier het beste van zichzelf. ♫♫♫ Sail away! ♫♫♫...
De hotpants van Bonnie waren memorabel!
Ignace Baert, 40 jaar later, samen met Nicole & Hugo.
Ondertussen zijn we in juni 1973 aanbeland. Al bij al viel die legerdienst nog best mee, behalve als er grootscheepse NAVO manoeuvres werden georganiseerd. Dan brak de hel los want er moest een "oorlog" gesimuleerd worden en de vijand werd verondersteld van achter het IJzeren Gordijn te komen. De Britse jongens van Sweet lanceerden toen een nieuwe aanval op de hitlijsten.
Onbewust werden de zachte kantjes er bij iedereen in het leger toch afgeschaafd. Je leerde er met alle mogelijke karakters samen te leven en samen te werken. Onze kleine Belgische compagnie telde amper 100 vrijwilligers temidden van enkele duizenden Britten en Canadezen, gelegerd in West-Duitsland. Het gaf wel een vreemd gevoel. Uit juni 1973 draai ik dan ook deze derde hitsingle van Alice Cooper uit zijn fantastisch album 'Billion Dollar Babies'.
Heerlijke sound uit juni 1973 van deze Belgische groep waarvan de Latijnse naam 'Witte Treurwilg' betekent. Peter Welch was de zanger die hier een knappe pastiche neerzet van Louis Prima. Als ik me niet vergis zat er ook nog een muzikant van de Wallace Collection in Salix Alba. Alle informatie daaromtrent is welkom!
In de aanloop naar die mooie zomer van 1973 was dit een prachtige melodie gezongen door een van mijn favoriete zangeressen. De originele song komt uit Italië en heet 'Grande Grande Grande'. De zangeres Mina had er in 1972 een grote hit mee.De song werd later talloze malen gecoverd, o.a. door Julio Iglesias en Nana Mouskouri, Luciano Pavarotti en Céline Dion, Dana Winner, Mireille Mathieu, Vicki Carr en Orietta Berti. Deze single begon zijn klim naar de Top 10 in de maand juni.
Ma che bella canzone:
Tijd voor een ware classic! Zoek niet naar Gerry Rafferty in deze videoclip want die had de Schotse folkrockband toen al verlaten en Joe Egan is de leadzanger! De eerste single uit 1972 was geflopt en het is pas bij deze tweede single dat het lekker begon te lopen voor Joe Egan, Luther Grosvenor en Co. In juni 1973 steeg dit plaatje overal in West-Europa naar de top en Rafferty haastte zich om terug te keren. Tot groot ongenoegen van de anderen zodat de groep uiteindelijk een duo werd: Rafferty/Egan. De eerste single werd kort nadien heruitgebracht zodat hij toch nog een hit werd. Maar dat is voor later! ♫♫♫ Clowns to the left of me, jokers to the right: here I am... ♫♫♫!
In mei 1973 kwam de opvolger van 'Jambalaya (On The Bayou)' binnen in de hitlijsten. Ook uit die eerste solo-LP van The Blue Ridge Rangers, een 'one man band' die John Fogerty had opgericht nadat CCR gesplit was. De intro met Fogerty die "well" zingt lijkt verdacht veel op de beginnoten van 'The Midnight Special'.
In de maand mei 1973 mochten we nog eens de luchtgitaar bovenhalen op de tonen van 'Woman From Tokyo'. Normaliter hadden we één weekend per maand vrij (soms zaterdag èn zondag, soms enkel de zondag). Aangezien de treinverbindingen Krefeld-Brussel heel onregelmatig waren hadden enkele kameraden de terugkeer op 15 april met hun auto afgelegd. Een nieuw begrip ontstond toen in onze compagnie: "op Apollo gaan" betekende zoveel als voor 1 of 2 dagen met de auto naar België afreizen en op tijd zien terug te keren. De kosten voor benzine werden netjes verdeeld onder het aantal inzittenden. Wij mochten eigenlijk het kamp niet verlaten buiten een straal van 25 km maar het fenomeen werd oogluikend toegestaan door de legeroversten, op eigen risico evenwel want de Duitse douane was zeer streng.
De zoveelste hit van de Keizer van het Vlaamse lied. Een van de weinige singles die ook aansloeg in Nederland naast 'Eenzaam zonder jou', 'Draai 797204' en 'Arme Joe'. In mei 1973 droomden wij dan ook om regelmatig "op Apollo te gaan", hetgeen niet altijd lukte want de zitplaatsen waren beperkt.
Een maand na het Eurovisiesongfestival van 7 april 1973 werden deze Spaanse zangers (m/v) voor het eerst in de BRT Top 30 genoteerd. Zij werden slechts tweede in dat liedjesfestival maar toch slaagden zij erin binnen te geraken in de Amerikaanse hitlijsten, zij het met een Engelstalige versie getiteld 'Touch The Wind'. Amaya Uranga Amezaga was de leadzangeres van deze Baskische pop/folk-groep.
In de maand mei 1973 kon ik met mijn legerkameraad André uit Leuven nog eens "op Apollo gaan". Onderweg moesten we een collega uit het Limburgse Hoepertingen en Theo uit Ham (Kwaadmechelen) droppen. In Leuven nam ik dan de trein naar Brussel-Centraal en dan de tram naar huis. Zo kon ik nog eens een paar uren doorbrengen met mijn geliefde. Zondagavond bracht mijn zus me met haar autootje naar Leuven waar André mij trouw stond op te wachten om die overige 160 km naar het kamp af te leggen. 'My Love' stond ook op de LP 'Red Rose Speedway' van Paul McCartney & Wings, die ik spoedig zou aankopen in Rheindahlen. Buiten Paul & Linda en de leden van Wings speelden ook Hugh McCracken en David Spinozza (beiden op elektrische gitaar) mee op dat album.
Blijkbaar kende de platenfirma niet goed hoe de nieuwe naam van Macca's groep luidde...
Belofte maakt schuld: ziehier het vervolg op mijn bewogen weekend van 14-15 april 1973. Op vrijdag de 13de was ik vanuit Krefeld met de trein vertrokken naar Brussel maar die trip was niet al te best verlopen. Ik had dus een afspraak gemaakt met Cois uit Antwerpen. Hij zou mij zondagavond om 21 uur samen met Stefan uit Kortrijk oppikken in Berchem op de pechstrook van de snelweg richting Venlo. Eerst moest ik die 50 km overbruggen met de trein en dan nog 169 km naar Krefeld met de auto. Toen ik stond te wachten op de pechstrook stopte meteen na Cois ook een combi van de Rijkswacht. We kregen allebei een boete (ongeoorloofd stationneren op de pechstrook en liften op de snelweg). Tot overmaat van ramp reden we in de donkere nacht verloren maar gelukkig was het tien vóór middernacht toen we de wachtpost voorbijreden, ondertussen luidkeels meezingend met de autoradio: "Hello, hello! I'm back again..."! Net op tijd binnen...
Een van de laatste wapenfeiten van de Nederlandse popgroep Shocking Blue was deze single uit eind april/begin mei 1973. Hij werd geregeld op de radiozenders gedraaid maar het werd toch geen grote hit voor Mariska Veres, Robbie van Leeuwen en Co.
Dan hadden Tony Orlando en zijn twee zangeresjes meer succes: deze single (met de veel te lange titel) stond in de lente van 1973 tot ver in de zomer hoog genoteerd. Het werd voor de groep Dawn een wereldhit die lange jaren nadien nog die mooie zomer uit West-Duitsland in mijn herinneringen opriep.
Jodeli! Jodeli! Jodeli! Leuke meezinger uit de maand mei 1973. Van een Nederlandse kopie van 'Greatest Show on Earth', 'Ides of March' of zelfs 'Blood, Sweat & Tears' veranderden deze Zaandammers resoluut van stijl en werd 'pretpop' geboren. Joechei!
Ook dit plezierig meezingertje stamt uit mei 1973. Het deuntje van Rosemary Clooney (de tante van George) kende ik nog uit mijn kinderjaren. Wat ik toen niet wist is dat 'Daisy Dynamite' de artiestennaam was van Hans van den Hoek, een Nederlands zanger, danser en acteur die sinds zijn 19de in de Parijse nachtclubs werkte. Hij kon zijn succes niet verlengen en dus zal deze single altijd een one-hit wonder (eendagsvlieg) blijven.
De full elpee van Dawn.
Hans van den Hoek (°1929) was een van de eerste travesties of drag queens uit Nederland die het in Parijs maakten.
De gedoodverfde winnaar van het Eurovisiesongfestival greep in 1973 alweer naast het hoogste schavotje. Vijf jaar daarvoor was hij nipt tweede geworden met zijn 'Congratulations' na de Spaanse Massiel en nu werd hij slechts derde na winnares Anne-Marie David (Groothertogdom Luxemburg - 'Tu te reconnaîtras') en de Spaanse groep Mocedades ('Eres tú'). In april 1973 kwam hij toch als eerste van al die Europese inzendingen in de BRT Top 30 terecht.
De Moody Blues zijn altijd een van mijn favoriete bands geweest. Ooit begonnen als een rhythm & blues-band (met covers van o.a. James Brown!) kende de groep in 1965 enkele hitsingles met Denny Laine (die nu bij Wings speelde). Vanaf 1967 begon de symfonische periode met 'Nights In White Satin' en een hele rist steengoede conceptelpees. En in april 1973 bewezen ze een heuse rock-'n-rollband te zijn.
In april 1973 werd mijn aandacht getrokken door dit singletje met een zeer lange intro, het scherpe riedeltje van het Hammondorgel en vervolgens een nieuwe soulstem die uit Amerika kwam met een boodschap en een hevig pleidooi om in harmonie samen te leven, ongeacht of je blank of zwart bent. Typisch voor het geluid van deze single is de drummachine. Het bleef voor de man uit Indiana helaas bij dit one-hit wonder.
The O'Jays hadden in april 1973 dezelfde boodschap als Timmy Thomas: ze vroegen aan iedereen over de hele wereld een ketting te vormen. Na 6 weken mocht onze kamer voor het eerst terug naar huis voor het weekend. Dat was geen sinecure: vrijdagavond verliet ik het kamp voor een wandeltocht van 7km naar Krefeld om daar de trein naar Keulen te nemen. De verbinding naar Brussel miste is zodat ik pas 's anderendaags rond de middag thuiskwam. De trein naar mijn verloofde had dus veel vertraging gehad. Hoe ik die zondagavond terugkeerde naar Sankt Tönis vertel ik later wel.
'Donna' was nog maar net uitgezongen of Godley & Creme samen met Gouldman & Stewart waren daar weer met een heerlijke doo-wop pastiche uit de jaren '50. Langzaam maar zeker evolueerde de band van poprock naar artrock. 'Johnny Don't Do It' is een kleiner hitje uit april 1973. De grote kleppers zaten er aan te komen!
Tijd voor een beetje muziekgeschiedenis: in 1971 was zangeres Lori Lieberman danig onder de indruk na het horen van 'Empty Chairs' gezongen door Don McLean (dus niet tijdens een concert). Zij vroeg aan het schrijversduo Charles Fox & Norman Gimbel daarover een song te componeren en bracht die in 1972 uit onder de titel 'Killing Me Softly With His Song', zonder succes evenwel. Roberta Flack kende veel meer bijval met dit nummer vanaf april 1973. De jongere generatie kent deze song natuurlijk in de versie van de Fugees uit 1996, met de afgekorte titel 'Killing Me Softly'.
Exact 40 jaar geleden werd dit plaatje uit december 1972 nog regelmatig gedraaid op de West-Duitse en Nederlandse radiozenders. Het was trouwens in april 1973 dat ik de cassette 'Greatest Hits' van deze Griekse popgroep kocht en bijgevolg was dit ook regelmatig te horen op onze kamer en in de kantine. Vangelis en Roussos hadden al een solocarrière uitgebouwd en het is drummer Loukas Sideras die op deze track uit de LP '666' de vocals voor zich neemt.
En dit is de b-kant van dat schijfje, ook al uit de elpee '666':
De 'crazy horses' waren nog maar net uit de hitparades verdwenen of de opvolger verscheen in april 1973 al in de hitlijsten. Bij deze songtitel moet ik altijd denken aan dat ene zinnetje dat we leerden tijdens de lessen telegrafie en morsecode: "the quick brown fox jumps over the lazy dog"...
De Amerikaanse singer/songwriter Mortimer Shuman was van Pools-Joodse afkomst en sprak vloeiend Frans. Hij was het die de liedjesteksten van Jacques Brel vertaalde in het Engels voor het Off-Broadway toneelstuk "Jacques Brel is Alive and Well and Living in Paris" uit 1968. Hij vestigde zich in Londen en Parijs en de twee zangers werden vrienden. In de jaren '60 componeerde hij samen met zijn goede vriend Doc Pomus menige hit voor o.a. Elvis Presley of The Drifters. Zijn allereerste single in het Frans werd eerst weinig gedraaid op de radiozenders vanwege te lang, maar uiteindelijk kwam de single dankzij het platenkopend publiek toch in de hitlijsten terecht in april 1973.
Gilbert O'Sullivan had zijn imago van zwerver uit de jaren '30 definitief afgezworen en hij veroverde nu de meisjesharten uit april 1973 met een modieuze haardos en soms met een openstaand hemd waardoor zijn borsthaar kon bewonderd worden. Zijn single 'Get Down' was steviger werk dan zijn voorgaande slows maar toch goed voor een Top-5 notering in die grasmaand.
De single die mijn voorkeur wegdroeg in april 1973 was deze 'Whisky In The Jar' van de Ierse band Thin Lizzy met de onvolprezen Phil Lynott aan de basgitaar. Sterkedrank was er niet te krijgen in onze kantine maar deze traditional werd toch luidkeels meegezongen, vooral door de Britse en Canadese soldaten die samen met onze Belgische compagnie van amper 100 dienstplichtigen in hetzelfde NAVO-kamp waren gelegerd.
Eventjes op de radio gehoord in maart 1973 zowel op West-Duitse als op Nederlandse zenders. De archieven van onze eigen BRT Top 30 leren mij nu dat de single toen ook als nieuwkomer binnenkwam. Helaas werd het geen grote hit. The Tremeloes waren sinds 1966 een van mijn favoriete popgroepen omdat ze toen een hele goede versie uitbrachten van "Good Day Sunshine", een vrolijke compositie van Paul McCartney. En zo voel ik mij vanmorgen ook na een veel te lange winter en een berekoud begin van de lente.
In maart 1973 bracht de Nederlandse zanger Jan Gerrit Bob Arend Leverman dit soloplaatje uit. In 1969 zong hij nog bij de groep Gloria. Een tijdje later herdoopte die band zich tot Unit Gloria. Eerst was deze formatie de backing band van Alexander Curly en dan van Bonnie St. Claire. In 1974 koos Robert Long resoluut ervoor om te zingen in zijn moerstaal en met het album 'Voeger of later' zou hij warempel geschiedenis schrijven.
De 'Les Humphries Singers' waren een West-Duitse band geleid door de Britse zanger Les Humphries die al jàren in Hamburg woonde en van daaruit de West-Europese hitlijsten bestookte met aanstekelijke meezingers. Dit was de opvolger van de single 'Mexico' uit de maand maart 1973.
Wat een stem! Met haar gospelachtige composities stormde deze Amerikaanse zangeres met Canadese en Duitse roots regelmatig de West-Europese hitlijsten binnen. Met dank aan haar vleugelpiano en de formidabele blazerssectie. Het hoeft dan ook geen betoog dat deze single in maart 1973 recht naar de top steeg.
Maar de grootste verrassing uit maart 1973 kwam van de Britse band 'Electric Light Orchestra' o.l.v. Jeff Lynne, waarvan de naam spoedig werd ingekort tot ELO. Lynne had voor de intro goed geluisterd naar Ekseption ('The 5th') maar ook naar de klassieke grootmeester zelf. ELO was geëvolueerd uit 'The Move' en Roy Wood voelde hoe langer hoe meer dat hij leider àf was. In 1972 verliet hij dan ook de formatie om kort daarop terug te keren als 'Wizzard'. Hier is lange elpeeversie. Na de originele versie van Chuck Berry (1956) en de cover van The Beatles (1963) is dit voor mij ook een gedenkwaardige versie. De song werd ontelbare keren gecoverd.
Zowel Robert Long als Jeff Lynne droegen in die dagen een Afrokapsel vergelijkbaar met dat van Michael Jackson. Het was toen fel in de mode.
Terwijl Aphrodite's Child destijds West-Europa veroverde vanuit Parijs deed de zanger van de Griekse groep dat nu vanuit West-Duitsland. Van een progressieve band naar een commerciële popzanger: zijn keuze was op z'n minst verbazend, maar het zal hem geen windeieren gelegd hebben. Vanaf de maand maart 1973 was dit deuntje dan ook niet uit de ether weg te slaan. In een mum van tijd stond hij dan ook bijna overal op nummer 1, zowel in West-Duitsland, Nederland als in België.
De Griek Roussos kreeg in de maand maart 1973 toch hevige concurrentie van de Frans-Algerijnse zanger Sharif Dean die in Brussel zijn universitair diploma behaalde en er in contact kwam met popmuziek. Met behulp van de Vlaamse studiozangeres Evelyn D'Haese zong hij deze single recht naar de top. Het is de allereerste Belgische productie die op nr. 1 terechtkwam in de Nederlandse hitlijsten!
Het andere uiterste in de popmuziek was dan weer deze glamrock uit Engeland. Geregeld kwamen Engelse, Schotse en Canadese soldaten afgezakt naar onze kantine met hun luidruchtige platen van T. Rex, Status Quo en vooral Slade. Lucien en ik moesten dan geregeld op onze strepen staan vanaf maart 1973. Soms ging het er heftig aan toe maar er is nooit geweld aan te pas gekomen. En ze wisten dat we bij het minste wangedrag de tapkraan onverbiddelijk afsloten. En daar waren ze heel bang voor...
De Belgische dienstplichtigen die deel uitmaakten van de toenmalige 10de provincie waren niet verenigd in een vakbond maar onze generatie was veel mondiger dan onze voorgangers. Zo mochten we in onze vrije tijd rondlopen in burgerkleren, zelfs buiten het legerkamp en moesten onze haren ook niet al te kort geknipt zijn. De Britse soldaten die in dezelfde barracks gelegerd waren liepen daarentegen kortgeschoren rond want het waren beroepsmilitairen. Hier volgt een vakbondsdeuntje uit maart 1973.
De Nederlandse progressieve en symfonische rockband Earth & Fire was in maart 1973 bijzonder populair in West-Duitsland maar ook in het thuisland en in België want onderstaande single schoot in die periode binnen in de BRT Top 30. Zangeres Jerney Kaagman, de gebroeders Koerts, Hans Ziech en vooral drummer Ton van der Kleij geven tijdens deze act in het West-Duitse TV-programma 'Musikladen' het beste van zichzelf.
Let vooral op het accent in zijn voornaam!
Naast Sharif Dean staat studiozangeres Evelyn D'Haese.
In het voorjaar van 1973 stond Norman Whitfield constant aan de knoppen te draaien in de Motownstudio's. Deze elpee werd niet zijn meesterwerk maar toch een waardige opvolger voor 'All Directions' waarop o.a. 'Papa Was A Rolling Stone' stond. De alom geprezen componist/producer had The Temptations weer in de schijnwerpers gebracht. 'Masterpiece' verscheen in februari 1973.
Norman Whitfield stond ook aan de knoppen van die andere Motowngroep, tevens een van mijn favorieten. De composities waren inwisselbaar want sommige songs stonden zowel op het repertoire van The Temptations, The Undisputed Truth als van Rare Earth. Deze gelijknamige elpee werd ook in 1973 uitgebracht.
En in april 1973 was het de beurt aan Rare Earth om een elpee geproducet door Norman Whitfield uit te brengen. Het album heette simpelweg 'Ma' en mijn keuze viel vandaag op 'Hum Along And Dance', alweer een machtige compositie van de Amerikaanse meester-producer.
Rod Stewart en zijn Faces waren ook liefhebbers van soulmuziek in het algemeen en Motown in het bijzonder. In april 1973 brachten zij de elpee 'Ooh La La' op de markt en de single die daaruit werd getrokken was 'Cindy Incidentally'. Het werd helaas het vierde en laatste album van de rockgroep want tijdens de opnames boterde het al niet meer tussen Stewart en de rest van de band, vooral Ian McLagan en Ronnie Lane. In 1975 splitte de groep definitief en was Rod the Mod al lang aan een solocarrière aan het denken.
In mei 1973 werd de LP 'Now & Then' van The Carpenters uitgebracht met op de b-kant een heerlijke medley van oude hits aan elkaar geregen door een pseudo-DJ van een Amerikaans radiostation. In combinatie met hun hitsingle 'Yesterday Once More' was dit goed gevonden. Het 'Stars on 45'-concept zal hier wel de mosterd gaan halen zijn.
De knappe hoes van de LP 'Now & Then' van The Carpenters.
Tijd voor een overzicht van elpeemuziek uit het eerste semester van 1973. Op 14 januari werd het liveconcert van "The King" via satelliet door miljoenen mensen bekeken. De song is een parodie op het bluesgenre en werd gecomponeerd door James Taylor in 1970. Naderhand werd het concert op 33-toeren geperst en die plaat verkocht natuurlijk als zoete broodjes.
In februari 1973 werd de elpee 'Billion Dollar Babies' van Alice Cooper uitgebracht. Mijn keuze van vandaag is gevallen op 'Hello Hooray' dat later wellicht ook op single is verschenen. Onze Britse en Canadese kameraad-soldaten vonden deze band te gek en zij waren ons altijd een stapje voor. Zij leerden ons dan ook de nieuwste Angelsaksische muziek kennen.
De debuutelpee 'Can't Buy A Thrill' uit november 1972 had de prachtige single 'Do It Again' voortgebracht maar in maart 1973 leerden we in West-Duitsland een andere opwindende track van Becker/Fagen kennen. De gitaarsolo's zijn van Elliot Randall. Regelmatig kwamen Britse en Canadese soldaten in onze kantine of gingen wij bij hen en dan werden platen uitgewisseld en druk besproken.
Deze track komt uit de elpee 'Talking Book' die in oktober 1972 werd uitgebracht. Een eerste single daaruit was 'Superstition' en de song 'You Are The Sunshine Of My Life' werd pas in maart 1973 als single op de markt gebracht. De eerste regels worden gezongen door Jim Gilstrap en vervolgens valt de zangeres Lani Groves in.
Ik herinner mij dat die Britse soldaten gek waren op Roxy Music en reggaemuziek. De elpee 'Catch A Fire' van The Wailers werd in april 1973 uitgebracht. Van Bob Marley was er toen nog geen sprake en het is pas bij heruitgaven dat zijn naam op de hoes en op de vinylplaat werd bijgedrukt. Eric Clapton was ook een fan want hij zou een jaar later 'I Shot The Sheriff' coveren en zo Marley wereldbekend maken. De originele hoes is een lichtblauwe zippo-aansteker die bovenaan opengaat. De song '400 Years' werd geschreven door Peter Tosh.
De originele hoes verbeeldt een zippo-aansteker.
Het is pas bij latere heruitgaven dat de naam Bob Marley op de hoezen en op de vinylplaten verscheen.
Die 4 maanden in het opleidingscentrum van Mechelen waren voorbijgevlogen! Op 1 maart 1973 verhuisde onze kamer (16 man!) naar ons nieuw hoofdkwartier in West-Duitsland. Sankt-Tönis bij Krefeld lag zo'n 185 km oostwaarts. Onze 13de BE CIE TTR viel rechtstreeks onder het opperbevel van het NAVO hoofdkwartier in Rheindahlen. Tussen de dennenbossen kampeerden we in barracks samen met Engelse, Schotse en Canadese militairen en de vijand werd verondersteld van achter het IJzeren Gordijn te komen. De spreuk "Make love, not war" indachtig hing deze uptempoversie van 'Love Story' toen constant in de ether.
Het weer in Krefeld viel niet mee tijdens de maand maart 1973. Toen we in Mechelen vertrokken waren de eerste tekenen van de lente al zichtbaar maar in de bossen die ons kamp omringden lag er nog sneeuw. De winter zou daar nog 6 weken langer duren. Intussen konden we ons opwarmen op de tonen van Gary Glitter en zijn glamrock.
Voor de muziek waren we aangewezen op Nederlandse radiozenders want we lagen niet zo ver van Venlo verwijderd. De Duitse omroepen stonden toen nog bol van schlagers met bovenaan Freddy Breck, Vicky Leandros en consoorten. Geef mij dan maar de fantastische tweede single van deze Amerikaanse zangeres die in maart 1973 veelvuldig gedraaid werd.
De krokodillenrock van Elton John was nog maar net uitgezongen of daar verscheen zijn nieuwste single al in de hitlijsten van maart 1973. De post van "cantinier" stond vacant en liever dan op schietoefening te gaan zag ik de kans schoon en mocht ik voor de resterende 8 maanden mijn makkers van muziek voorzien in de kantine en de dorstigen laven.
De platen waren veel goedkoper in West-Duitsland en zeker in de NAVO-winkel van Rheindahlen. Onze soldij werd uitbetaald in Deutsche Marken zodat we geen verlies leden bij omwisseling in BEF. Ik kreeg een klein budget ter beschikking om moderne platen aan te kopen voor de kantine. Deze single van Bowie kocht ik dan ook als eerste in maart 1973. De titel is een knipoog naar Jean Genet, de Franse controversiële schrijver en politiek activist.
April Stevens en Nino Tempo.
Bowie wist zich als een kameleon snel een ander imago aan te meten.
Op dit hoesje staat hij nog met lang haar zoals in 1971.
Een buitenbeentje in de Belgische muziekwereld: Dan Lacksman scoorde in 1972 onder de naam 'Dan Lacksman Association' met 'The Flamenco Moog' en vervolgens stond hij van december 1972 tot februari 1973 in totaal 13 weken in de BRT Top 30 met deze instrumentale hit (Hoogste positie: nr. 13). Hij componeerde ook samen met Johan Verminnen 'Laat me nu toch niet alleen' en speelde daarop die wondermooie Moog synthesizer. Later vinden we hem terug in samenwerkingen met Two Man Sound en ook als derde lid van de groep Telex. Het cijfer 13 bracht hem dus geen ongeluk.
Hierboven een foto van de Baron Michelkazerne in Mechelen (bouwjaar 1898 - gesloopt in 1993), hèt opleidingscentrum van de Belgische transmissietroepen sinds de tweede wereldoorlog. Voorheen een kazerne voor de cavalerie. Ik was daar gelegerd tussen 2 november 1972 en 28 februari 1973.
Terwijl zijn broers nog op die "gekke paarden" galoppeerden schoot het jongste broertje van de Osmonds met zijn solosingle pijlsnel naar de hoogste regionen van onze hitlijsten in februari 1973. Bij het horen van die titel moet ik altijd aan The Beatles denken.
Tijd voor het serieuzere werk uit februari 1973. Kenny Loggins (singer/songwriter) en Jim Messina (ex-Buffalo Springfield en ex-Poco) ontmoetten elkaar in 1970 en besloten een duo te vormen. Deze single werd bij ons hun grootste wapenfeit.
Alweer een nieuwe band in onze hitparade van de maand februari 1973? Het duurde niet al te lang of we kwamen te weten dat dit een eenmansproject was van John Fogerty, nu Creedence Clearwater Revival definitief had opgehouden te bestaan. Op de elpeehoes kon je aan die 5 silhouetten trouwens goed zien dat het om Fogerty ging, zij het uitgedost met een cowboy outfit. Op latere heruitgaven van de elpee en op de ceedeehoesjes werd de naam 'John Fogerty' bijgevoegd. De song werd in 1952 geschreven door Hank Williams en 'Jambalaya' is de naam van een Kreools en Cajungerecht, een stamppot met veel garnalen, kip, rijst, selderij en allerhande sausjes.
Deze prachtige song hing al in de lucht sinds november 1972 maar geraakte pas in februari 1973 bij de 30 bestverkochte singles van ons landje. Over wie de Amerikaanse zangeres nu zingt zullen we allicht nooit te weten komen. Er waren anders genoeg kandidaten: Rod Stewart, David Geffen, Warren Beatty, David Bowie, David Cassidy of Cat Stevens. Feit is dat Mick Jagger meezingt in de achtergrond. Of ging die song dan toch over hem? Angela Bowie beweert dat zij de "wife of a close friend" is en dat Jagger toen door haar geobsedeerd was. Wij zongen in de kazerne luidkeels mee: "clouds in my coffee", als we tenminste niet van dienst waren. Met of zonder een wolkje melk: die legerkoffie was echt niet te drinken! Waarschijnlijk werd er kamfer in gemengd om de jonge rekruten kalm te houden...
Tijd voor een grote klepper! Altijd goed voor kippenvel, deze prachtige slow van de Amerikaanse soulzanger. Een nieuwkomer in de BRT Top 30 in februari 1973 en hij zou heus geen eendagsvlieg blijven. Hij weet als geen ander zijn buitenechtelijke relatie met "Mevrouw Janssens" zodanig te vergoelijken dat je hem zowaar meteen de absolutie zou geven. Heerlijk om op te dansen!
De winter van 1972-1973 was bitter koud. In de kazerne van Mechelen kregen we dan ook lange warme jassen want het vroor gedurende vele dagen tot -5 °C. En als je op wacht stond of drilloefeningen moest uitvoeren was dat geen pretje. In janu...ari 1973 konden we ons dan ook opwarmen door in onze handen te klappen en met de voeten te stampen dankzij deze productie van Peter Koelewijn. Tussen al die plaatjes van december 1972 stond deze single nieuw genoteerd in de BRT Top 30 van begin januari 1973.
Januari 1973 - Hiernaast een foto van mij in het leger. Na de administratieve opleiding (telegrams versturen, morsecode aanleren, e.d.m.) volgden drill- en schietoefeningen en manoeuvres. Geen pretje bij vriestemperaturen van -5 °C. Ook niet met een FAL van 6 kilo op je schouder terwijl je vecht tegen een bronchitis met 40 graden koorts. Theo en Jean-Pierre voelden zich wel in hun sas...
Iets minder bekend dan de vorige singles was deze leuke meezinger van de broertjes Vegas. 'The Witch Queen of New Orleans' en 'Maggie' waren grote hits geweest, maar deze 'Fais Do' verzonk al na enkele weken in de vergetelheid. Toch nieuw in de hitlijst van januari 1973 tussen hoge toppers als Freddy Breck (goes classic) en Vicky Leandros (Deutsche Schlager/Bouzouki), die ik jullie en mij bespaar.
Is dit brulboei Jacques Vermeire die zijn keel openzet in het begin van het nummer? Neen, dus. Het was de nieuwe single van de glamrockband Sweet die in januari 1973 onze hitparade binnenschoot en die in het Verenigd Koninkrijk de eerste nummer 1 zou worden van de Britse band. Chinn & Chapman hadden weer toegeslagen, en hoe!
Dan ging het er in het Vlaamse landsgedeelte veel rustiger aan toe. En daar zorgde de honingzoete en donkerbruine stem van Louis Neefs voor in die bitterkoude januarimaand van het jaar 1973. Het nummer is een vertaling van de Italiaanse inzending voor het Eurovisiesongfestival van 1971 gezongen door Massimo Ranieri ('L'amore è un attimo'). Gelukkig mochten we van de legerleiding tijdens de weekends naar huis behalve als we de wacht moesten optrekken of als er manoeuvres waren. Zo herinner ik mij een zware verkoudheid die uitdraaide op een bronchitis. De legerarts stuurde mij dan maar met 40 graden koorts naar de verpleegzaal, een zolderkamer waar ik net onder een gebroken vensterraam moest uitzieken... Na hevig protest mocht ik dan toch naar huis waar mijn verloofde op mij zat te wachten.
Dit nummer uit 1972 werd oorspronkelijk opgenomen door de groep 'Undisputed Truth', zonder succes evenwel. Producer Norman Whitfield was niet blij en besloot zijn vroegere band The Temptations een nieuwe kans te geven. Zo verdwenen zijn poulains 'Undisputed Truth' en 'Rare Earth' op de achtergrond en werden The Temptations weer Motowns nummer 1-groep. De ingekorte single verscheen in onze hitlijsten op 20 januari 1973 en hieronder staat de formidabele lange elpeeversie die in september 1972 in de VS werd uitgebracht. "A rolling stone don't gather no moss!"...
De original uit 1972 (de intro lijkt sterk op 'The Ghetto' van Donny Hathaway):
Een van mijn favoriete soulplaten uit december 1972. Heerlijk om met z'n tweetjes de boogie op te dansen. Hetgeen mijn verloofde en ik dan ook regelmatig deden. Deze American rhythm & blues-, soul- en jazz-zangeres was al langer actief, maar dit was haar allereerste hit in de Benelux.
Elton John en Bernie Taupin konden niet alleen mooie ballades componeren. Getuige daarvan deze krokodillenrock uit december 1972. Maar ze hadden toch iets te veel geluisterd naar 'Runaway' van Del Shannon. Dat belette de jeugd van toen niet om dit plaatje massaal te kopen zodat het bij de 30 bestverkochte singles van dat jaareinde stond genoteerd.
Ondertussen kwam de 6de single van deze hard/glamrockband sinds het begin van zijn succes in 1971 de hitparades binnen. Iets minder succesrijk dan zijn voorgangers begon dit plaatje aan zijn steile klim in december 1972 maar bleef het begin 1973 steken op nummer 5. De track stond ook op het album 'Slayed?'.
De Amerikaan Vincent Furnier had met zijn band Alice Cooper een nog iets ruigere sound dan de Britse Slade. Als ik deze hardrocker hoor moet ik altijd onwillekeurig denken aan de grootscheepse verkiezingscampagnes in de VS en dan duikt het beeld van Uncle Sam met zijn stars & stripes en zijn hoge hoed altijd voor mij op. Ook deze single is afkomstig uit de BRT Top-30 van december 1972.
De jongste van de Jackson Five was toen 14 jaar oud en waagde zich aan een solocarrière. Zijn broertje Randy was nog 3 jaar jonger maar die maakte toen nog geen deel uit van de boysband. Dit was de eerste grote solohit van Michael Jackson die op 30 december 1972 in de BRT Top-30 genoteerd stond. Ik heb de film nooit gezien maar dit was wel degelijk het thema uit een prent die het levensverhaal vertelde van een... rat.
Dat het nooit regende in het zuiden van Californië vond ik een zeer interessant gegeven. Die regio associeerde ik met Zorro en de nabije grens met Mexico. Het duurde toch nog tot 2002 eer ik dat aan den lijve mocht ondervinden toen ik mijn vrienden in Los Angeles ging bezoeken. Deze toffe single stond ook in de hitlijsten op 30 december 1972.
Dat Junior Campbell uit de Schotse popgroep The Marmalade kwam wist ik niet op 30 december 1972. Ik was meteen weg van die sound. Tevergeefs zocht ik naar dat singletje want in die periode was ik gelegerd in Mechelen en had ik weinig vrije tijd. Het duurde dan ook 30 jaar eer ik het terugvond op een compilatie-cd. Hallelujah!
Paul McCartney die veroordeeld wordt voor 5 cannabisplantjes die op zijn boerderij in Schotland groeiden. Dat was pas nieuws! Zijn single 'Hi Hi Hi' stond op 30 december 1972 toch genoteerd in de BRT Top-30 niettegenstaande de BBC de song alweer in de ban sloeg, want de Britse programmamakers hoorden alleen maar 'high high high'. Deze stampende rocker wordt in de clip voorafgegaan door een zeer kort interview van Macca.
Omstreeks Kerstmis 1972 kreeg ik dit singletje van mijn verloofde cadeau. Wat ik toen niet wist is dat het reeds een jaar eerder werd uitgebracht zonder succes. Een jaar later was het meteen raak met dank aan het Harlem Community Choir maar de oorlog in Vietnam was helaas nog altijd niet voorbij. Toch duurde het tot begin januari 1973 eer de single in de BRT Top-30 binnenkwam en zelfs tot in de Top-10 geraakte. Zo, dit was mijn muzikaal jaar 1972 en op de tonen van een kerstplaatje wens ik iedereen een Vrolijk Paasfeest. Dat moet kunnen want de seizoenen verschuiven toch altijd maar meer en meer...
Ongelooflijk hoe zwart Michael Jackson er toen uitzag!
Raar maar waar: dit plaatje uit 1971 werd opnieuw uitgebracht voor Kerstmis 1972 en het kwam pas binnen in de BRT Top-30 begin januari 1973.
In het kielzog van het succes van The Partridge Family kwam dit Amerikaans tieneridool de BRT Top-30 binnen op 11 november 1972. De wondermooie compositie is van Felix Cavaliere en Eddie Brigati. The Young Rascals brachten de song voor het eerst uit in 1967 en Dusty Springfield coverde hem in 1970.
Hierboven een foto van enkele kamergenoten in de kazerne die net als ik eind 1972 ook van wacht waren tijdens de eindejaarsfeesten. We hebben er het beste van gemaakt...
Het is vooral de sound van de accordeon die mij bekoort:
Eindelijk nog eens een knappe soulplaat uitgebracht op het Polydor-label maar in de beste Motown-traditie. Deze single stond op 11 november 1972 dan ook genoteerd tussen de 30 bestverkochte plaatjes van dat ogenblik.
Verstomming alom toen deze single voor het eerst werd gehoord op de radio. Waren dit The Beatles? Niet dus! Het duurde niet lang voor we vernamen dat George Kooymans achter dit project stak, zowel qua compositie als qua productie. De stem van Bas Muys klonk net als die van John Lennon en hij zou veel later gevraagd worden voor 'Stars on 45' (The Beatles Medley). Ook dit was een nieuw geluid in onze hitparade van december 1972.
De rocker Ricky Nelson was volwassen geworden, heette voortaan Rick, had zijn vetkuif ingeruild voor een modieus seventies kapsel en speelde nu country & western i.p.v. rock-'n-roll. Zonder succes evenwel en daarover bekloeg hij zich op deze single. Tijdens een van zijn optredens met The Stone Canyon Band in het Madison Square Garden waar John & Yoko met George Harrison incognito in het publiek zaten stal Chuck Berry de show en werd Nelson straal genegeerd en zelfs uitgejouwd. In tegenstelling tot wat velen denken waren Howard Hughes of Bob Dylan niet aanwezig (zie link onderaan). En, oh verrassing, met deze single had hij in december 1972 toch wel weer een hit te pakken zeker!
Helemaal onderaan staat een link waarin een verklaring wordt gegeven voor "Mr. Hughes hid in Dylan's shoes". December 1972 gaf ons ook de allereerste single van een nieuwe groep met vier muzikanten die al langer bezig waren: Graham Gouldman schreef hits voor o.m. The Yardbirds, The Hollies en Herman's Hermits en Eric Stewart kwam uit 'Wayne Fontana & The Mindbenders'. Kevin Godley, Lol Creme en Eric Stewart brachten onder het pseudoniem Hotlegs 'Neanderthal Man' (1970) uit. Jonathan King was de producer van deze Zappa-achtige parodie op het doo-wop genre (denk aan Ritchie Valens zijn gelijknamige single) en de melodie en de manier van zingen herinnert aan 'Oh! Darling' van The Beatles. Kortom een heerlijke band om in de toekomst rekening mee te houden.
Deze Nederlandse formatie bracht o.l.v. zanger Jacques Kloes zowaar als één van de eerste popgroepen in de Benelux een single uit die de luchtvervuiling en andere pollutie aankloeg. Heerlijke trompetsound uit de BRT Top-30 van december 1972. Uche, uche!
De Jackson 5 kregen zowaar hevige concurrentie van vijf Osmond broertjes in december 1972. In die periode was Paul VDB Minister van Defensie en wij kregen toen wekelijks worstenbrood in de Baron Michelkazerne voorgeschoteld. Zou daar toen ook paardenvlees ingezeten hebben?
Maar de allermooiste uit december 1972 vond ik deze single van alweer een nieuwe Amerikaanse formatie. Met deze deun in mijn hoofd trok ik altijd goedgemutst huiswaarts tijdens de weekends als ik tenminste niet van wacht was...
Grappig detail: onderaan rechts staat een muzikant (met de muts) die als twee druppels water lijkt op een kamergenoot in de legerkazerne.
Millie Jackson wist als geen andere haar fans te bekoren...
Deze emoticon diende als model voor het kenmerk van de Belgische new beat-beweging uit de jaren '90.
Alleen Little Jimmy en Marie ontbreken op de foto.
Hits uit maart 1973 
Deuntjes uit november/december 1972
