Als je met 'n kind van Pietersheim getrouwd bent, de jongste van het gezin, dan lijkt het mij logisch dat je je hart verpand hebt aan Pietersheim. In mijn jeugd was het nog privébezit van de Prinselijke familie De Merode, maar in 1971 werd het domein en het kasteel aangekocht door de gemeente. Toen ik op vrijersvoeten was, ben ik verschillende keren met de hond des huizes gaan wandelen in het domein. En nu nog kom ik er graag.
Maar eerst was ik vanmorgen omstreeks 7u00 al op pad, om 'n brood en wat botercroissants te gaan kopen. In deze tijd van het jaar heb je dan dikwijls die rode gloed aan het firmament. Ik was wel gewapend met 'n sjaal, muts en handschoenen, het was verdorie fris. Maar eens terug thuis in de warmte, kon ik aan 'n lekker ontbijt beginnen, de tafel was al royaal gedekt.
Vandaag maakte ik dus 'n wandeling naar Pietersheim. Ik vertrok via de Postweg en de Eikelenweg om in de Asbeekweg, dat eenzame paardje te zien staan. Je zag er ook goed aan de weiden dat de temperatuur kort bij het vriespunt lag. Vervolgens ging het doorheen de Henri Dunantstraat om in de Neerharenweg, achter de hondenschool, het bos in te trekken. Je geraakt nu niet uitgekeken op die prachtige dreven met hun mooie kleuren. Ook hier hing 'n mistlaag over de velden.
Ik heb mij niks aangetrokken van de modderige paden (uiteraard wel de droogste plekjes opgezocht), maar zo in de voormiddag in de natuur wandelen, dat geeft je direct nieuwe energie. Grappig was ook 'n ontmoeting met 'n goede kennis, Ferdi. "Voila", vertelde hij, "ik heb tegenwoordig ook 'n rollator". Hij wees op de buggy van zijn kleinkind.
Terugkeren deed ik via de toegangsweg naar het kasteel, ja, er staan nog altijd bloemen en De Merodelaan. Bijna thuis, nog 'n laatste foto van het monument voor Hubert Vrancken, als officier van de Weerstand, te Antwerpen gefusilleerd op 7 januari 1944.
Nog ene fijne zondag.
|