Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-03-2011
Over een felgroene vogel .....
Het is nog even wennen om weer thuis te zijn en het gewone leven weer op te pakken. De indrukken die zich opgestapeld hebben in mijn hoofd moeten hun plekje vinden. Wim is gelukkig op tijd terug om zijn jubileumconcert van zijn mannenkoor Valerius mee te maken. Hij heeft er ook weer helemaal zin in. Ik heb Rick zn nieuwe fiets gezien, het nieuwste model Gazelle van februari. Echt mooi! We hebben samen koffie gedronken in ons stamcafé Mickey. Samen zouden we iets voor Jennifers verjaardag kopen na het invullen van zijn belastingaangifte bij Jan Scheve, die hem er nog altijd trouw mee helpt. Jan belde al waar Rick bleef, maar die was onderweg. Ik zei hem: Kijk maar eens uit het raam. Als je beneden ergens zon felgroene vogel ziet, is het Rick. Het staat hem mooi, die Canadese jas, gescoord bij Mount Robson. Daarbij draagt hij een pet, ook van Mount Robson met elanden erop. Canadeser kan het niet. Hij moet zn belangstelling voor landen maar eens verder uitbreiden. Met Google Earth is hij al vaak in de weer. En de trip die we met hem maakten naar Normandie twee jaar terug was ook een succes. Hij is wel geïnteresseerd in plaatsen met een geschiedenis. Misschien is Berlijn ook wat. Ik heb net gisteren het boek Karel Overijssel gelezen en ben nog steeds onder de indruk. Wat een moed hadden ze in de oorlog. Veel fotos kwamen me natuurlijk bekend voor. Veel dingen wist ik niet. In het huis van de vader van een klasgenootje op de lagere school, Hannie te Hennepe, werden de tegels ter gelegenheid van de geboorte van Prinses Margriet geschilderd door onderduikers. Een jongen bij mij op school bleek de zoon te zijn van de zus van deze Henk Groot Enzerink, alias Karel Overijssel. Nooit geweten dat door die familie zoveel gedaan werd in het verzet. Ik ben er gisteren zo gretig doorheen gegaan, dat ik het boek nu eerst eens rustiger ga doorlezen.
"Ik heure bie-j de kattenkoppen, zegt moeder van der Kolk tegenwoordig wel eens. Ben antwoordt meestal:O dat wis ik allange dat ie-j daorbie-j heuren. En dan kijkt ze hem zo aan van meen je dat nou of maak je een grapje. Nee, ze heeft zich nooit de kaas van het brood laten eten, maar een kattenkop ? Eerder een bijdehandje. Ze heeft nog steeds gevatte opmerkingen. Binnenkort zal ze 98 worden. Haar moeder, opoe Dien de Bruin was ook bijdehand, heb ik me laten vertellen. Afgelopen dagen kwam een gevleugelde uitdrukking weer eens naar boven. In haar jonge jaren wilde ze haar vriendin een stuk chocola geven. Die bedankte ervoor. Dat stond Dien niet aan en zei:Pak an . of mo-j em an stukken veur de kop hemmn? Deze zin wordt af en toe binnen de familie nog wel eens weer uit de oude doos gehaald. Ben en Nies zijn weer thuis in Hattem. Hier heeft alleen de haan de afgelopen weken niet overleefd. Even gingen de honden te keer en toen ze wat later gingen kijken, lagen er alleen nog veren. Waarschijnlijk heeft een buizerd dit haantje te pakken gekregen. Buurman Jans heeft er nog een in de aanbieding. Die kreeg hij van een kennis: een lillekerd den vlög de kinder an. Die mogen we wel hebben, maar nee een ondeugende haan wil ik ook niet. Van de haan op De Haar vroeger heb ik nog steeds een trauma nou ja een kleintje dan. Die vloog me aan toen ik als kind van een jaar of 4 op de schommel zat. Ik schommelde van angst steeds hoger en de haan vloog ook steeds hoger en hoger. Grrrrrrr .. Ik riep nee ik gilde om mama en opa, maar ik weet nu nog dat het wel erg lang duurde voor die op kwamen dagen. Ik wil wel graag een nieuwe haan, maar dan een lieverd.
Straks is het voor de laatste keer pootjes indraaien en op huis aan. Wim had regelmatig bekijks met z'n boormachine met opzetstuk.
Als je een week of vier samen in een caravan leeft leer je wel om elkaar de ruimte te geven. Ie-j kroept oew anders nog vaste. Als ik s morgens het toiletgebouw op zoek tovert Wim ons slaaphok weer om in een gezellige woonplek. En gaat hij douchen dan maak ik het ontbijt klaar. En dan zitten we op ons gemakje te ontbijten. Op een paar keer na, wanneer we vroeg weg wilden, namen we er de tijd voor. Nu op onze laatste ochtend bekijk ik Wims ontbijtgewoonte eens goed. Bu-j vrogger zo te kot ekommen?. Na de sinaasappel en een boterham met tonijn besmeert hij een snee brood met pindakaas en daarover gaat een laag abrikozenjam. Ik krijg meteen associaties uit het verleden als ik de kleur zie. Wet ie wel waor ik noe metene an mot denken?.... Wim reageert niet. An zon poepluier van de jonges vrogger. Wim verblikt of verbloost niet en neemt een hap. Eigenlijk zol ik dr nog wel een paar plakkies olde keze op lusten. Nee Wim krijg je niet op de kast met zoiets. Hij smikkelt verder. Gisteravond waren Johan en Joke bij ons en we begonnen aan de laatste Spaanse worst. Wim had er de afgelopen weken al een paar op, maar deze had ik nog weten te redden. Jammer jongens, jullie zullen er zelf voor naar Spanje moeten. We gaan straks nog even aan de koffie op Lieferinkweg 4a. Gisteren heeft Jos ons rondgeleid door de oude boerderij. Die is zo ongeveer helemaal gestript en ruimer gemaakt. Een stuk van de deel is bij het woongedeelte aangetrokken en er zijn muurtjes weggehaald. Toch roepen veel plekjes nog herinneringen op zoals de diepe kast in opas kamer, die nog steeds de o.k. genoemd wordt, de trap naar boven, de slaapkamer waar Diny en ik altijd sliepen. Wanneer het klaar is zullen we nog eens kijken, maar voor zijn verjaardag op 19 april zoals de bedoeling was, redden ze het nog niet. Vanmiddag gaan we op huis aan. Ben en Niesje blijven nog tot vrijdag. Dan hebben we nog even samen om bij te praten.
Der Gauner Ik heb nog niet opgezocht wat het precies betekent, maar niet veel goeds in elk geval. Zo wordt onze campingbaas omschreven door verschillende mensen hier in St Goar. Hij is al zes jaar bezig om niet alleen het toiletgebouw van de camping te vernieuwen, maar ook om er een kast van een huis bovenop te zetten. Niks aangevraagd natuurlijk! En nu zitten er drie huizen aan de andere kant van de straat zonder uitzicht op de Rijn en de Loreley zoals ze dat gewend waren. Er zit nu een bouwstop op... al jaren. Het toiletgebouw is gelukkig af en is het meest luxe wat we tot nu toe gezien hebben. Heerlijk warm is het er en van alle moderne gemakken voorzien. Maar nu is het tijd om op huis aan te gaan. Wim draait de pootjes in en ik ruim op. Nog één camping te gaan en dat is die van Johan en Joke: Camping De Boomgaard.
Deze op een na laatste etappe gaat gesmeerd. De weg langs de Rijn de B9 is prachtig om te rijden en bij Koblenz gaan we even later de snelweg op. Mooi weer en in deze tijd van het jaar is het veel minder druk. We hebben slechts één keer oponthoud door een verkeersongeluk. We passeren de ingedeukte vrachtauto en personenauto. Een hond staat zolang vastgebonden aan de vangrail. Gelukkig is er geen ambulance nodig. Bij Johan en Joke is er koffie en we mogen op plek 0 staan, vlak bij het toiletgebouw, lekker makkelijk. We ontdekken dat Ben en Diny morgen al aan hun tripje naar Egypte beginnen met Eb en Dirkje. Als we die nog even zien willen moeten we meteen gaan en natuurlijk doen we dat. "A'k maor een keer weg bunne", zucht Diny. Het is ook overal hetzelfde. maar ze nemen alle tijd om even bij te praten. Ze gaan morgen een weekje per boot de Nijl op en gaan o.a. de Egyptische Koningsgraven bezoeken. Veel plezier samen.
Onze memorytour wordt gestart in Oberwesel, die Stadt der Turme und des Weines. De weg slingert zich van daar naar boven en we kiezen voor de richting Urbar. Die gaat het dichtst langs de Rijn maar dan op behoorlijke hoogte langs de wijnvelden. We vinden een uitzichtspunt waarbij je de bocht in de Rijn met zijn schepen goed kunt zien. We hebben hier vaker gezeten, maar nu op de eerste lentedag kan het weer niet mooier zijn dan nu. Via Urbar gaan we langs Badenhard en via Pfalzfeld naar Emmelshausen. Hier is het tijd voor een stop om een supermarkt te bezoeken en een kop koffie te scoren. Dan gaan we via Hungenroth en Utzenhain naar Birkheim en uiteindelijk belanden we in Badenhard zelf. We moeten even wachten tot een scootmobiel aan de kant is en dan maken we het rondje langs het Heisje van Laborenz waar we zo vaak mooie vakanties met de jongens hebben doorgebracht. We stoppen even bij boer Steeg en hij brengt net een kar met gier weg, de bekende gezonde lucht in deze tijd van het jaar hangt overal. Natuurlijk moeten we koffie blijven drinken. Gerhard Steeg is bijna 80 en nog steeds actief in zijn boerenbedrijf dat hij samen met zijn dochter runt. We hadden net uitgerekend dat het op een jaar na 40 jaar geleden is dat we hier voor het eerst kwamen. We haalden melk bij hen en zoals wij drie jongens hadden liepen bij Steeg vier meisjes rond. Voor de grap zeiden ze wel eens dat ze er wel één om wilden ruilen. We halen herinneringen op en ik weet nog dat wanneer we s morgens wakker werden Mark al vaak naar de boer was. Maar ook Gerhard en Rick gingen maar wat graag melk halen:Zwei Liter Milch bitte. Toch is één van hun dochters boerin geworden, maar geen van haar drie kinderen wil het boerenbedrijf in. Het wordt onze laatste dag. Morgen gaat het weer richting Nederland en we hopen dat Camping De Boomgaard nog een plekje voor ons heeft.
Enne.... Berend heeft gelijk! De Pommes en de Bratwurst waren weer geweldig bij de bekende Imbiss!
Het kerkje van Badenhard
Het uitzicht op Oberwesel
Gezicht vanaf Birkheim op Badenhard
Het huisje waar we zo vaak een vakantie doorbrachten
En dan denk je dat we gisteravind even konden internetten? Mooi niet! Je moet vlakbij de receptie staan, anders kun je niet inloggen. Nou we staan er wel vlakbij, maar niks ervan. Nu zit ik op een rieten stoeltje naast de ingang van de receptie en winkeltje. Volgens mij hebben ze dit tuinsetje er speciaal voor neergezet. Al geraden wat onze specialiteit was gisteravond? Vandaag gaan we lopend naar St Goar... toch wat beweging na zo'n avondmaaltijd. En vanmiddag.... gaan we op memorytour naar boven het Rijndal uit en richting Badenhard en Oberwesel. We zien wel waar we verder nog terecht komen. De zon schijnt, het toiletgebouw is heerlijk verwarmd en de Duitse broodjes waren lekker! Dag dag!
Het is niet alleen dat Langres precies halverwege het warme zuiden ligt, maar ook de mooie ligging op een soort heuvel aan de rand van dit oude vestingstadje doet ons steeds weer teruggaan. Hetzelfde geldt voor St Goar am Rhein. Dat ligt ook ongeveer halverwege Oostenrijk en Zwitserland en de plek van camping Loreleyblick aan de oever van de Rijn is bijzonder. Wat hebben we al vaak zitten kijken naar de voorbijvarende schepen. Aan de vlaggen en namen kun je zien dat er heel wat uit Nederland komen. We vertrekken vanmorgen al mooi op tijd in een lekker zonnetje. Het gras is overal nog wit van de vorst want het vriest hier s nachts nog. Ik kan iedereen aanraden om wat langere afstanden op zondag af te leggen want behalve een paar koelwagens is er geen vrachtauto op de weg in Frankrijk en Duitsland. We vermaken ons met de cds die we in voorraad hebben. De topper is nog steeds het Scheldeloodsenkoor, een echt Shantykoor dat mede opgericht is door de vader van Marjan. Ze heeft de cd voor ons gekopieerd toen we eens bij hen in Vlissingen waren. Het is anders om Roling home door dit koor te horen zingen dan door andere shantykoren. Misschien komt het omdat ze zelf ervaren hebben wat thuiskomen betekent als je een tijdje op zee geweest bent. En dan . om half drie s middags zitten we al in de zon op onze camping Loreleyblick. Ik wist haast wel zeker dat die open zou zijn. Wim had al gezegd:As e niet los is stoeve wie-j metene deur naor Johan. Maar dit plekje aan de Rijn blijft altijd trekken. Erg stil is het er niet met de treinen, de voorbij tuffende boten en af en toe een militair vliegtuig dat door het Rijndal scheert. Dat hoort hier nu een keer ook bij. Wim doet nu even zijn tukje, maar straks . Je raadt nooit wat we gaan eten?
Wanneer je naar de camping bij de stadsmuur wilt moet je nu eenmaal de stad in. Dit keer geen centje pijn. Maar toen we een vorige keer met volle bepakking de stad in wilden stond het zweet me op de rug. "Neee Wim... niet doen...ie kroept oe hier nog vaste", kermde ik toen. Ik weet haast wel zeker dat Wim daar toen ook geen idee van had wat hem te wachten stond. Maar eenmaal binnen de poort kun je al na zo'n 20 meter linksaf naar de stadsmuur.
Nee, we zijn aan het eind van de middag niet de enigen op deze leuke gemeentecamping aan de stadsmuur. Er komt nog een auto met caravan en een paar campers, allemaal op weg naar huis.
Tot ziens, roept Franka, de campingbazin van Les 2 Rives ons toe als we vanmorgen wegrijden. Ik heb zon idee dat we hier nog wel eens teug zullen komen. Het is niet zo ver naar Langres, maar we maken er een gezellig dagje van met een koffiestop onderweg en een shopmiddagje in het oude Middeleeuwse stadje Langres. Er wordt geprotesteerd tegen kernenergie, niet zo verwonderlijk na zon week. En we krijgen een gedicht aangereikt van een meisje die met een groepje aandacht besteedt aan gedichtendag. Dit voorjaar overleed de 91 jarige dichteres uit deze plaats Andrée Chedid. Het gedicht dat we kregen over de liefde voor alles waarover je je blijft verwonderen luidt:
De cet amour ardent je reste émerveillée
Je reste émerveillée Du clapotis de leau Des oiseaux gazouilleurs Ces bonheurs de la terre Je reste émerveillée Dun amour Invincible Toujours présent
Je reste émerveillée De cet amour Ardent Qui ne craint Ni le torrent du temps Ni lhétacombe Des jours accumulés
Dans mon mirroir Défrachi Je me souris encore Je reste émerveillée Rien ny fait Lamour sest implanté Une fois Pour toutes. De cet amour ardent Je reste émerveillée.
Andrée Chedid 1920- 2011
Bovendien zijn ze hier eveneens trots op de dichter Diderot die hier geboren is.
En dan ontdekken we een barretje en bij een cappuccino en een Guinness, je mag raden wie wat kreeg, en vinden we eigenlijk dat we geluksvogels zijn.
Ik zag het al eerder langs de Autoroute du Sud, maar nooit zoveel als hier op het platteland in de Morvan, de mistletoe die in de bomen groeit. Piet vertelde al dat het geen best teken is wanneer je die in je boom hebt. Ik ken het eigenlijk alleen uit de verhalen van de kerstviering in Engeland. Daar wordt zon bol opgehangen op een strategische plek en wanneer er iemand per ongeluk- of expres- onder staat, mag die gekust worden. Ik heb het bij ons nooit meegemaakt. Ik weet wel dat deze parasiet mistletoe gebruikt wordt om medicijn tegen kanker te maken. Het zou ook maretak, vogellijm genoemd worden of in de volksmond donderbessem en zou geluk brengen. Wat jaren terug bracht ik er een paar mee toen we in september hier bij Piet en Marry waren, maar tegen de tijd dat het kerst werd waren ze verpieterd. Jammer .en ik had nog wel zon mooi plekje in gedachten.
Wo-j ok een slupjen?, vraagt Wim net. Dat slupje is er in gebleven na de bezoeken aan Canada. Jannie gebruikte die uitdrukking en ja je neemt gauw iets over. We hebben net twee soorten wijn gekocht: een vin de table, een goedkoop wijntje en een Beaujolais. Zo komen we de avond wel door. Ik schiet even in de lach. Wat heb ie dan?. Wim kijkt me verbaasd aan. Ik zie ineens het beeld voor me van ons allereerste verblijf in Auvergne met Dick en Anda en onze 5 jongens. We hadden net het grote Christusbeeld beklommen in Le Puy en wilden even wat gaan drinken in zon echt Frans cafeetje, wijn voor ons- ze deden hier niet aan koffie- en limonade voor de jongens. Het eerste werd gebracht in limonadeglazen en de jongens waren inderdaad dorstig. Ik weet niet meer wie van de vijf de eerste slok nam. Maar het ging regelrecht over de tafel. Tja wel heel lang geleden 1978. We hebben er hier in de Morvan een dag bij aan geknoopt. We hadden afgesproken wanneer het bij het wakker worden goed weer zou zijn, we een dag langer zouden blijven in deze mooie streek. En inderdaad het lijkt allemaal lichter als we onze ogen open doen. En af en toe komt de zon er zelfs even door. Er is vanmorgen markt in Autun en dat gaan we dus maar eens bekijken, een echte plattelandsmarkt. Best aardig, alleen de regionale producten boeien ons en we duiken al gauw een café in waar we nu wel koffie kunnen krijgen. De sfeer haalt het niet bij een Engelse tearoom, maar daarvoor ben je ook in Frankrijk. We doorkruisen de Morvan en ontdekken het Bribac Museum voor Archeologie. Er is veel gevonden, uit de tijd van de Galliers zelfs. We waren hier al eens met Piet en Marry, gaan nu niet naar binnen en maken onze rit door dit prachtige land verder af, doen boodschappen, tanken en maken ons klaar om morgen verder te trekken. Het wordt waarschijnlijk onze vaste pleisterplaats Langres, hier niet heel ver vandaan.
Gewoon een verstild dorpje midden in de Morvan. Een pleintje met een soort pomp tevens monument voor de gevallenen, een gemeentehuis, een boulangerie en een café. Die boulangerie bleek toch een buurtsuper te zijn. Nee met engels kun je hier niets. Als je de Franse woorden niet meer weet is het handen- en voetenwerk. Er was hier in Étang sur Arroux een benzinepomp bij de Carrefour die wat goedkoper was dan de rest en Wim zou gaan tanken, maar dacht je dat het lukte met z'n bankpas. We dachten al dat hij een speciale pas nodig had van de Carrefour, maar Wim gaf niet op en met handen en voetenwerk legde hij de volgende Morvanse uit dat het niet lukte. Ze begreep hem en samen probeerden ze het opnieuw. Mooi gezicht! Het lukte toen de aanwijzingen ineens in het engels overgingen.
De Morvan zo aan het eind van de winter/ begin voorjaar hadden we nog niet meegemaakt. En wat dat betreft hebben we opnieuw pech. Het is mistig wanneer we op pad gaan dwars door de Morvan. Wat een prachtige streek is het toch. Ik kan me goed voorstellen als je toch verkassen wilt naar Frankrijk dat je dan voor deze streek kiest, zo lieflijk, puur natuur, en heerlijk rustig. Er wonen nu al zon 5000 Nederlanders in dit gebied en er zijn al plannen om voor de ouderen iets op te zetten om hun oude dag ook hier door te kunnen brengen. Piet griezelt ervan. Zijn vrijheid is hem te lief. We worden met open armen ontvangen bij Piet en Marijke. Zelfs Peter is er nog even en het gaat hem goed. Een dag is bijna te kort om bij te praten, maar het is als vanouds. Piet vond het geweldig dat zijn broers op zijn verjaardag gebeld hadden. Ze vermaken zich nog prima met muziek, lezen, schilderen en de beide honden. Als Nederlander word je natuurlijk wel bekeken door de Fransen en omgekeerd. Laatst had een Nederlander zijn vrouw meegebracht en in de buurt netjes voorgesteld als 'sa femme'. Hij bracht ook wel eens vrienden mee, maar ook kwam hij eens met een andere vrouw. Die stelde hij ook netjes voor als 'lamie de ma femme'. Maar bij de Fransen ging ogenblikkelijk het gerucht dat die Nederlander er nu weer was met 'sa poule'. Castor is nu 14 en lijkt bijna aan zn eindje. Er is niet veel meer over van de stoere sterke hond. Hij is juist heel lief en af en toe jankt hij het uit van de pijn, waarschijnlijk reuma. Er wordt nog aan gedokterd, maar ... Fleur is nog dezelfde aanhankelijke hondje en zit graag op schoot. We bewonderen natuurlijk de laatste vorderingen van de opknapbeurt die het huis en de schuren in de loop der jaren ondergaan heeft. De overkapping achter het huis is een ontwerp van Peter en is met de originele pen/gat verbinding aan elkaar gezet. Piet is nog dezelfde. Lekker ontspannen al zorgt zijn enkel wel voor veel hinder. Binnenkort wordt die door een speciale arts bekeken in Dijon. Hij gebruikt veel zijn stok. Marijke heeft weer last van haar rug, maar zo met elkaar redden ze het wel. Aan het eind van de middag stappen we weer op. Een erg gezellige dag. Morgen is Marijke jarig! Gefeliciteerd en nog veel gezonde jaren gewenst!
We gingen dwars door Lyon en je ziet het: hier schijnt de zon.
Ie-j kunt d'r oew kont niet keren, mor ie kunt doesen". Wim komt terug van het toiletgebouwtje. We zijn in Spanje verwend met het sanitair. Vaak waren de douchecabines zo ruim dat je wel met het hele gezin tegelijk kunt badderen. Nu zijn we in de buurt van Montpellier en gaan vandaag richting Morvan. We hebben een camping ontdekt van Nederlandse beheerders in Etang sur Arroux, net onder Autun. Het weer begint op te knappen en wanneer we Bourgondie naderen breekt af en toe even de zon door. Dat geeft de burger moed. De Tom tom doet opnieuw goede diensten en we worden heel vriendelijk ontvangen door de Nederlandse eigenaar van Camping 2 Rives. "Ik hoorde jullie aankomen", zei hij. "De hond sloeg aan." Dat klinkt bekend, toch? En wat lekker is, de signaalsterkte van het internet is bijzonder goed. Dat hebben we nog niet eerder gehad. Proberen we nog eens te skypen. Pas konden we toch onverwacht skypen met Berdena in Minneapolis. Het was net zo duidelijk te zien en te verstaan. We waren allebei verrast om elkaar zo goed te zien. Toch een uitvinding. En natuurlijk ging het ook over de plannen om naar Nederland te komen en ons gezamenlijk uitje naar Praag begin mei. Morgen gaan we naar Piet en Marijke die hier zo'n 50 km westelijk in Montaron wonen. Kunnen we een mooi tochtje dwars door de Morvan maken.
Nog even de Arena van Barcelona waar o.a. het stierenvechten plaatsvindt.
Ja Anda, dat FC Barcelona weet van prijzen... 15,50 euro per persoon, maar dit keer had Wim er geen enkele moeite mee!
Aw Barcelona maor een keer ehad hebt, merkte Wim op toen we reisvaardig waren. Heb ie-j et noe ok zo warm? En hij veegt zich eens langs zn voorhoofd. Ja voor je de pootjes ingedraaid hebt, de caravan aangekoppeld, afval weggebracht, vuil water idem en de wc geleegd ben je zo een half uur verder. En dat allemaal in de regen. So unusual here, merkt de dame op de receptie op. Maar daar hebben we niks aan. Toch zien we enkele dapperen naar de bus stappen om Barcelona een bezoekje te brengen. We controleren de lichten nog even en tot onze opluchting doen ze het allemaal. Een paar dagen geleden na de vorige fikse kletterbui van een dag weigerde er eentje. Dat lag waarschijnlijk aan de nattigheid. Wim had nu de stekker helemaal ingepakt toen we op deze laatste camping stonden. En daar gingen we dan opnieuw dwars door Barcelona. De Tom tom deed zn best en Wim de rest en ik keek mee. Het was even afzien, maar ik hield me dit keer goed. Opgelucht gaan we verder langs de Costa Brava naar het noorden. We maken maar een paar gezellige stops onderweg", zijn opnieuw onder de indruk van de Pyreneeen, dit keer in een waas van wolken en mist en we belanden uiteindelijk in de buurt van Montpellier op camping de Fondespierre. Er zijn niet veel campings open in dit seizoen dat is wel uitzoeken. Maar we zijn er. Het is net of we al dichter bij huis zijn. t Peerdjen ruk de stal al, zol opa Bieenhof zeggen. Het heeft de hele dag geplenst en we hebben het electrische kacheltje aan om jassen en broekspijpen te drogen. Wim doet zn verdiende slaapje en straks gaat onze laatste meegenomen dvd erin: Wit licht, waar Marco Borsato in speelt. Hij is tot het laatst blijven liggen. Dat met die kindsoldaten trekt me niet, maar wie weet Morgen zijn we in de buurt van de Morvan en zullen we gaan zien of Piet en Marry thuis zijn. Ik denk dat we de camping ten zuiden van Autun pakken in Étang sur Arroux. Dan hoeven we de caravan niet helemaal mee te slepen naar Montaron. We hebben elkaar al bijna 2 jaar niet gezien. Het gaat niet goed met Piet zn enkelprothese. We zullen wel horen wat er gaat gebeuren. Dag allemaal.
In het stadion van FC Barcelona mochten we nog even een kijkje nemen in de kleedkamer van de tegenpartij. Alles clean en netjes. Er was zelfs een bubbelbad voor de afgebrande spieren na de wedstrijd. Ik ben wat verbaasd dat er een hele rij douches is zonder tussenschotje of deur. "Och", zegt Wim, "natuurlijk niet. Bij sporten ga je toch gezamenlijk douchen". Ik had geen idee, maar ik herinner me de opmerking van zwager Piet toen hij lang geleden uit de kerk bij zijn a.s schoonouders op bezoek was. Hij zat toen in militaire dienst en vertelde ook over dat douchen van de jongens. "Zit daar dan niets tussen", vroeg a.s schoonvader verbaasd. "Nee" en Piet gooide hiermee meteen de knuppel in het hoenderhok, " dat maakt immers niets uit, we hebben toch allemaal hetzelfde waterpistool!"
De kleedruimte van de tegenstander van FC Barcelona
Het was helemaal Wim zn dag. De musea zijn dicht op maandag. Daarom gaan we voor de oranje route van de bus touristic. En die komt langs het voetbalstadion van FC Barcelona. Het weer lijkt aanvankelijk wel redelijk. Het is bewolkt maar niet koud. Maar het stadion mèt museum is open. Wim is dit keer erg vlot met de portemonnee. Als je er toch bent . en even later wanen we ons één met de voetbalfans. Er is veel werk van gemaakt, de voetbalschoenen, gouden ballen, shirts van verschillende spelers. Er komt alleen eerst nog bijna een kink in de kabel, want wanneer we van die audiosetjes meekrijgen moet Wim zn rijbewijs afgeven tot we die dingen aan het eind bij de uitgang weer inleveren. Dat was hij dus niet van plan. Hij vertrouwt zoiets niet. Pas toen ik zei:Stel oe niet an!, ging hij overstag. We zijn heel wat trappen op en af gegaan. Het stadion zelf is geweldig. De grasmat wordt zelfs verwarmd om het gras te laten groeien en constant zit er een op een maaimachine. We gingen zelfs de weg van de kleedkamers van de spelers naar het voetbalveld met het gejuich erbij. Maar eerst kwamen we nog langs een kapelletje, heel mooi, met 12 kaarsen en twee dikke witte er bij. Zouden ze die laten branden tijdens de wedstrijd? Wim had zo in elk geval een topdag. Toen we de audiosetjes weer in gingen leveren had het stel voor ons problemen. Het pasje was zoek. "Daor he-j 't gedonder al", zei Wim meteen, maar gelukkig kreeg hij de zijne meteen weer. Toen we weer terug waren op het Place de Catalunya waren we klam van de regen want de bus was boven aan de zijkanten open en al had ik een paraplu, nat werden we. We besloten eerst maar als echte Spanjaarden weer onze middagmaaltijd in ons favoriete restaurantje te nuttigen. Las Ramblas met z'n stalletjes dat we nog wilden bezoeken was door de stromende regen geen optie meer en we gingen op huis aan,..... nu even nog Sitges.
Cruyff
Jazeker hier wordt Cruiff zeker geeerd en hij niet alleen. Ook van Ronald Koeman zijn z'n voetbalschoenen in de vitrine te vinden.
Het was groot, heel groot, dat stadion.
Op weg naar het veld komen de spelers langs dit kapelletje waar een zwarte Madonna een ereplaatsje heeft
Nee we waren er niet alleen. En het waren veel trappen, niet best voor mijn knieschijven die al slijtage vertonen, maar ja... je moet er wat voor over hebben anders kom je nergens.
"Ga jij er nou eens even bijstaan", zei Wim
Gezicht vanaf de echte Gaudibank op andere kunstwerken van hem
Stukje Gaudibank
Er zijn intussen meerder banken a la Gaudi, maar dit is een onderdeel van de èchte.
Er wordt nog steeds gewerkt aan de finishing touch in dit park en dat terwijl Gaudi al in 1926 door een tram hier in de buurt overreden is en stierf.
Er zijn veel bedelaars in Barcelona city. Ze lijken er gestudeerd te hebben op zielig kijken, vooral de Roma vrouwen. Deze jongen maakte prachtige muziek en we hadden geen probleem om hem wat toe te stoppen..
De Boomgaard vroeger.
Nee we waren er niet alleen. En het waren veel trappen, niet best voor mijn knieschijven die al slijtage vertonen, maar ja... je moet er wat voor over hebben anders kom je nergens.
