Enkele maanden geleden kreeg ik van Mike Caranci, een Amerikaanse vriend, de vraag of hij me een beschilderde steen mocht opsturen. Die "traveling stone" was een van de stenen die een terminaal zieke jonge kennis van hem wilde op reis sturen om zoveel mogelijk van de wereld te zien en het was de bedoeling dat de vinders of ontvangers er dan foto's van zouden maken en die dan op te sturen naar de familie van de ondertussen overleden jonge dame. Ik wilde uiteraard graag daaraan meewerken. De Belgische douane had daar evenwel een ander idee over. Eerst vonden ze dat als ik iets besteld had in een buitenlandse webshop ik daar invoerrechten moest op betalen. Huh? Ik heb niks besteld, dit werd me toegestuurd... Ja maar, wat is de geschatte waarde? Euhhh... 0,0 €... Het is misschien beter dat ik een lang verhaal inkort en vertel dat ik na twee maanden en ettelijke mails over en weer die steen eindelijk thuis geleverd kreeg zonder invoerrechten te moeten betalen. De eerste foto ervan is er eentje voor deze blog. Vanaf morgen gaat ie met me mee op mijn tochten.
We zitten volop in de repetitiefase voor onze nieuwe kerstmusical, maar tezelfdertijd is het dit weekend ook fotosalon van onze fotoclub "Visueel". Het werd weer een strikte planning om aan alle verplichtingen te voldoen. Met de clubleden had ik afgesproken dat ik pas in de loop van de namiddag beschikbaar zou zijn om mijn deel van de diverse taken te vervullen. Toen we, op een voor mij belachelijk vroeg uur, half tien, in Aarschot aan kwamen bij onze repetitiestek zag ik dit boompje met een ongeziene vruchtenrijkdom. Het blijkt een sierappeltjesboom te zijn, die vruchten zijn wel eetbaar met enige goede wil weliswaar want lekker is een ander verhaal... Na alle grauwheid van de laatste dagen vond ik de vrolijke kleuren van de combinatie lucht, groen gebladerte en gele appeltjes een verademing. Mijn Sonytje kwam ongevraagd uit mijn zak geslopen om mij er toe over te halen een foto te maken en ik heb aan de verleiding geen weerstand geboden.
Ik kan niet anders dan van de ene sociale verplichting in de andere duiken dezer dagen, nauwelijks tijd om te ademen... Vandaag waren er ook weer enkele verplichte nummers. Uiteraard was er vanavond de opening van ons jaarlijks fotosalon. Maar eerder, in de loop van de namiddag waren er al kijk-lessen bij Balance Health Center. Onze kleindochter die we daar als 3-jarige hebben zien beginnen als danseresje is nu dansjuf en haar in actie te zien met de allerkleinsten wilden we voor geen geld ter wereld missen. Na afloop van de les kwamen ze de papa's en mama's, die allemaal zaten te kijken, nog even groeten en die line-up heb ik gefotografeerd. Als ik in de loop van de volgende dagen de tijd vind om me door de andere foto's te worstelen komen die ook wel voorbij maar dan op Facebook bijvoorbeeld. Dat geldt ook voor de foto's van het officiele gedeelte van de opening van ons fotosalon trouwens. Maar daar komen deze week nog zat mogelijkheden voor, vandaar dat ik vandaag toch voor de dametjes van de pré-dance koos.
Ik kom nog eens terug op het onderwerp "pompoen". Morgen is de opening van ons jaarlijkse fotosalon. We tonen niet alleen prachtige fotos en audio-visuele reeksen maar uiteraard hebben we ook een scala van wel of niet alcoholische dranken, taart, en... soep in de aanbieding. Zoals ieder jaar is het vrouwke bereid om haar heerlijke pompoensoep te maken voor onze bezoekers. Voorlopig is de geschatte hoeveelheid 15 liter en daar moeten enkele pompoenen voor sneuvelen. De enige medewerking die het vrouwke van mij gedoogt tijdens het kokkerellen is het snijden van de pompoenen in partjes. Na het gevecht met pompoen nr 2 heb ik snel mijn Sonytje ter hand genomen om deze fase van de soepbereiding vast te leggen.
Het jaarlijkse fotosalon van onze club "Visueel" zit er weer aan te komen en in plaats van onze wekelijkse vergadering op donderdag zijn we vandaag begonnen met de opbouw in de zaal van het OC in Lichtaart. Morgen gaan we verder en dan leggen we de final touch. Op zaterdag avond is er de receptie en op zondag en woensdag verwachten we, zoals ieder jaar, weer ontiegelijk veel bezoekers. Na een avond flink doorwerken zijn de panelen geplaatst, de belichting is ook grotendeels in orde en morgen volgt het fijnere werk: het ophangen van de foto's, het versieren van de zaal, de tafel schikking, de voorbereiding voor alles wat met het horeca aspect te maken heeft... kortom het zijn toch even spannende dagen. Een foto van een zaal in opbouw is weer eens iets anders in deze blog.
Ideaal weer om een dag achter de computer door te brengen en de bewerkings-marathon van de seniorenfoto's verder te zetten. Nog zo'n 600 foto's te bekijken, daar moeten nog ongeveer 50 portretten worden uit geselecteerd. Het schiet op... Hopelijk ben ik er morgen doorheen. Dit beeld uit de shoots is niet zo maar een toevallige keuze. Toen het vrouwke nog een klein meisje was waren dit haar buren en bovendien speelden die vaak de rol van baby-sit. Als je weet dat er bij het vrouwke ondertussen ook al enkele jaren een 7 voor staat kun je wel berekenen dat Dora en Frenske niet bij de jongste bewoners van Hoevezavel zijn. Maar ze zien er nog goed uit. Ik vond het dan ook gepast een plekje voor hen te reseveren in mijn groeiende jaaralbum 2023.
Een korte wandeling naar de apotheek om onze covid- en griepspuiten te gaan halen en dan verder naar det dorpscentrum om toch enkele stappen op de teller te zetten was de enige noemenswaardige lichamelijke activiteit die ik vandaag op mijn conto mocht schrijven. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om, na de voorbije dagen, er een pompoen-drieluik van te maken. Dat de pompoengekte deze maand heerst in onze gemeente vertelde ik al eerder en dat komt ook tot uiting in de dorpskernen waar allerlei pompoenversieringen en pompoenkunstwerken te bewonderen zijn. Op het Bobbejaan Schoepen plein, tussen de kerk, de bib en het OC staat een mini pompoenen pretpark te pronken, ik had het niet beter kunnen bedenken. Ze hebben er nota bene een hek rond gezet om te beletten dat de pompoenen zouden ontsnappen.
Daar lagen ze dan, de sterren van één dag, zonder enig bedankje, platgedrukt en eindigend als quantité négligeable. Ik ben vandaag nog eens naar De Ark gefietst om te zien of het inderdaad zo is dat de pompoenen na de regatta op het veld er naast worden gevierendeeld ( of geachtendeeld? ) om uiteindelijk te eindigen als grondverbeteraars. Het antwoord op mijn vraag was duidelijk. Ja, daar lagen ze, plat gewaltst. Op een locatie met weinig mogelijkheden heb ik me dan maar geconcentreerd op de compositie. De lijnen die naar hetzelfde punt toe lopen op ongeveer één derde van de boven- en de rechterkant zijn volgens het boekje, niet dat ik me daar meestal door laat leiden... maar voor één keer was dit de insteek waar ik voor koos.
De maand oktober staat in het teken van de pompoengekte in de gemeente Kasterlee. Ieder weekend is er wel een pompoengerelateerd evenement. Zo hadden we al de pompoenweging, met een joekel van zo'n 1000 kg als winnaar, er was de pompoenmarkt, het spectaculaire pompoenschieten en vandaag was er in onze deelgemeente Lichtaart het sluitstuk dat zelfs het VRT journaal haalde: de pompoenregatta. Al voor de 14de keer werd het georganiseerd en het is ondertussen uitgegroeid tot een internationaal gebeuren. Een kleine 100 teams van 4 personen strijden voor de prijs van de meest originele outfit en voor de snelste tijd in een aflossingswedstrijd in een uitgeholde pompoen op het water van de Ark van Noë. Ondanks het twijfelachtige weer was er ontzettend veel volk en deze amateurfotograaf kwam weer volop aan zijn trekken. Ik toon op deze plek altijd maar één foto per dag, maar als je er meer wilt zien moet je mijn Facebook-pagina maar eens bezoeken.
De St. Waldetrudiskerk van Herentals zat afgeladen vol tijdens de uitvaart-plechtigheid van Wilfred - Willy -, het jeugdspelertje van SKS dat vorige week de strijd tegen de vreselijke ziekte verloor. Het was een prachtige dienst, met uiteraard veel mensen van Afrikaanse origine en die hadden er ook voor gezorgd dat er de nodige eigen rituelen en passages in de plechtigheid verweven waren. Bij een begrafenis hoor je natuurlijk niet te zeggen dat je er van genoten hebt, maar ik heb toch met volle aandacht het gebeuren gevolgd. Na afloop, bij het buitenkomen van de kerk werden er nog tientallen witte ballonnen opgelaten en dat moment het ik toch nog snel vastgelegd.
De weersomstandigheden waren ook vandaag niet van dien aard om me naar buiten te lokken. Ik heb dus weer een dagje achter de Mac doorgebracht en als ik me dan toch door een berg seniorenfoto's moet worstelen dan maar liever als het buiten regent. Als een opname weggeselecteerd wordt wil dat niet automatisch zeggen dat ie slecht was, maar eerder dat ie niet past in de reeks voor de tentoonstelling. Dit is er zo een. Er wordt wel eens gelachen en dat soort momenten leg ik ook graag vast. Ik weet wel zeker dat iedereen wel eens twee vingers heeft opgestoken achter het hoofd van iemand die gefotografeerd wordt en in het zorgtehuis is dat niet anders. Dikke pret... Klik !!!
Deze namiddag was ik even in Herentals bij mijn fotomaatje Alex en ik had me voorgenomen om tijdens de terugrit onderweg één of meerdere stops in te lassen om een interessante foto te scoren. Het leek er een tijd lang op dat ik op mijn honger zou blijven zitten, geen inspiratie... Toen ik deze uitgebloeide zonnebloemen in de gaten kreeg moest ik onwillekeurig denken aan een fotovriendin van lang geleden, die deed niks liever dan uitgebloeide bloemen fotograferen en ik deed dat dan in de commentaren steevast af als "afgelebberd, afgeleefd of krakemikkig" en ik had nog wel wat meer denigrerende adjectieven. Ik had er helemaal geen voeling mee. Vandaag vond ik het wél de moeite waard. Dit is een beeld dat in de tijd van het jaar past, bij het weer van vandaag en er zitten toch enkele elementen in die me er toe overhaalden af te drukken.
We moesten in de loop van de namiddag nog even naar Lucas Creativ in Mol. De buitenkant van het bedrijf doet de naam ervan alle eer aan. Als fotograaf ben je eigenlijk constant op zoek naar onderwerpen en ook wel naar achtergronden om je onderwerpen in te zetten. Dit vond ik uitermate geschikt, te meer omdat het vrouwke een rode muts en een sjaal droeg in dezelfde rode tint als die op de muur. Hoewel ik vind dat ze in dit geval niet het onderwerp is (dat is de muur), heb ik haar toch gevraagd even plaats te nemen voor een foto. In de nabewerking heb ik het blauw van haar tas ook nog een beetje gekieteld om het te laten overeenkomen met het blauw van de versiering. Met wat goede wil kunnen we dit een foto-rijm noemen. Het geel en het groen laten we maar even buiten beschouwing.
We kregen bezoek vandaag. Goede vriend Jef Kiek en zijn Manuela kwamen na de eerdere digitale wensen toch ook nog even persoonlijk het vrouwke feliciteren met haar voorbije verjaardag. We hebben het zelf ook vaak genoeg mee gemaakt om te begrijpen dat grootouders regelmatig op de kleinkinderen moeten passen. Jef en Manuela waren niet alleen... Een flinke kleinzoon vond het best aangenaam vertoeven in huize Pol en Josee. De zitkuil in de living vond hij the place to be en omdat ik altijd wel een fototoestel in de nabijheid heb kon ik hem ook enkele keren in beeld nemen.
Nadat ik vorige week drie dagen druk bezig was met het fotograferen van de bewoners van de Lommelse woonzorg-centra ben ik vandaag aan de bewerkingsmarathon begonnen. Een harde schijf met iets meer dan 2000 foto's, geschoten van net geen 200 senioren, mijn goede vrienden Photoshop en de Nik filters en natuurlijk mijn trouwe Mac zullen de volgende dagen mijn gezelschap zijn. Selecteren, fatsoeneren en daarna omzetten in een pittig zwart-wit portret, daar heb ik nog wel wat werk mee. Ik ben deze voormiddag achter de Mac gekropen en alleen om te eten ben ik er enkele keren achter uit gekomen. Ik ben dus helemaal niet aan fotograferen toegekomen, maar aan foto's geen gebrek natuurlijk. Ik heb geen voorkeur voor een of andere bewoner en ik had me voorgenomen als foto van de dag te kiezen voor de opname waar ik klokslag middernacht mee bezig was. Voila... de versie die op de tentoonstelling komt tijdens de week van de senioren zal in zwart wit zijn maar de originele kleur-opname vind ik ook meer dan geslaagd.
We zijn druk aan het repeteren voor de nieuwe kerst-musical. Het verhaal is klaar, de liedjes zijn geschreven en we zijn ondertussen al enkele weken bezig om samen met de elfen alles in te studeren, want we willen minimaal het succes van vorig jaar evenaren, maar liefst nog verbeteren... Vandaag kwam o.a. het nummer "Stop de tijd" voorbij. Dat zal ik samen met de elfen zingen in de show en ik nam dan ook de taak op mij om ze dit aan te leren. Het vrouwke maakte de foto...
Het zou een bijzondere, prachtige dag worden. Het vrouwke is jarig! En natuurlijk hebben we dat gevierd, maar toch werd de vreugde een beetje overschaduwd door het bericht dat uitgerekend vandaag de machines die Willy nog in leven hielden werden stil gelegd. Willy was een voetballertje uit de jeugdploegen van SKS Herentals en onze zoon Michael was zijn trainer. Begin 2021 kreeg hij de diagnose leukemie, erg agressief. Hij kreeg de beste zorgen en het leek er op dat de medische wereld aan de winnende hand was. Zoon Michael had in april '23 de Willyloop georganiseerd, een evenement om geld in te zamelen en zo de familie te steunen. Elke dag een halve marathon een maand lang samen met iedereen die wilde deelnemen, amateurs, bekende vlamingen, sympatisanten... ze liepen meer dan 30.000 € bij elkaar. De bijgevoegde foto is ongeveer twee en half jaar oud en voor een keer vind ik dat dat mag. Het leek er dus op dat de behandeling succesvol was, Willy kwam zelfs even terug in het jeugdteam. Helaas sloeg de ziekte keihard terug, en deze keer ging het heel snel. Willy is vandaag voor altijd ingeslapen. Rust zacht Willy.
Ik moest vandaag naar Kinrooi om opgeplakte foto's, plakkartons, passe-partouts... op te halen voor onze fotoclub. Tijdens de terugrit kwam ik door Leopoldsburg en er kwamen weer veel herinneringen naar boven. Ik heb daar jaaaaaren geleden de humaniora afgemaakt in St. Michiels, bij de broeders van Liefde en jawel hoor, uit de eerste hand kan ik getuigen dat wat de laatste tijd meer en meer in de openbaarheid komt ook echt waar is. Daar gaat het nu evenwel nu niet over. Meestal reed ik met de fiets over en weer naar Leopoldsburg, 15km heen en 15km terug, maar het gebeurde ook wel eens dat ik de bus nam. Het station, eindpunt van de busrit, ziet er nog precies hetzelfde uit als toen en dat wilde ik graag in een beeld vangen en als herinnering in mijn jaaralbum bewaren.
Derde en laatste dag van de fotoshoots bij de senioren in de OCMW zorgtehuizen Kapittelhof en Hoevezavel in Lommel. Ook vandaag kregen we weer veel bewoners voor de lens. We proberen er altijd een vrolijk tintje aan mee te geven en dat is niet altijd even makkelijk. Zo vinden we het best oke dat familie en kennissen ook mee op de foto mogen en we suggereren wel eens poses die je niet meteen in een portret-shoot zou verwachten, een knuffel, op de schoot zitten, kusje, groepsportretten... Dit echtpaar vond het zichtbaar leuk dat ik vroeg om eens wat dichter bij elkaar te komen. "Trek ze eens wat steviger tegen je aan man..." Na een aantal opnames die nogal steriel en koud bleken was er niet meer nodig. Toen spatte de fun er ineens van af. Daar doen we het voor.
Ik ben vandaag weer eens naar mijn zus en schoonbroer in Langdorp gereden. We hebben nog zoveel te regelen, voor te bereiden, bespreken, plannen voor onze komende kerstmusical dat dit soort werkvergaderingen regelmatig nodig zijn. Terwijl we zaten te brainstormen op het terras vond ik het best leuk even een luchtfoto te maken van ons, ik had de drone toevallig (?) toch in de wagen liggen. Die foto van ons drieën heb ik uiteraard ook gemaakt maar daarna vond ik het fijn om nog eens tot de maximum toegelaten hoogte, 120 m, te stijgen om de grotere omgeving in de Aarschotse deelgemeente in beeld te nemen. En ja hoor we staan er ook nog op, erg klein weliswaar, en zeer onherkenbaar.
