De dagelijkse dingen volgens Roger (78jr) uit Beveren Waas Elke week een nieuw verhaal...
Reacties zijn steeds welkom!
>> NU OOK BESCHIKBAAR VIA WWW.ROCOR.SHORT.BE
23-08-2009
Ge ziet het niet, ge voelt het niet, maar misschien is het er wel
Dat
is de vraag die iedereen zich stelt, het gaat over je gezondheid natuurlijk. Tot
je 50ste is er niets aan de hand, u ziet het niet u voelt het niet, ik
ga gemakkelijk 100 jaar worden denkt U dan. Bij een jaarlijkse controle zegt uw
huisarts: U moet zich zeker niet ongerust maken, maar uw bloeddruk en cholesterol
is wat aan de hoge kant, u zit een eind over de 200, ook je bloeddruk 8 over
14, is veel te hoog. Hoe kan dat nu? En u wordt ongerust, ik zal toch geen
geraaktheid krijgen zeker en half verlamd worden?
Ja
mijnheer, zegt de arts, ze draait er geen doekjes om: Van het goed leven zeker?
En ze heeft gelijk, eens gaan eten, wat snoepen, wat wijn drinken, al eens een
pintje drinken met wat kaas erbij, wat minder bewegen en lap: dat 100 jaar
worden komt in het gedrang. Dan wordt U voor de keuze gesteld: ofwel brengt ge
uw verdere leven door zoals een kluizenaar en leeft U op water en brood, of de
tweede mogelijkheid: u neemt pillen en doet gewoon verder, u neemt alvast het
voornemen dat ge gaat sporten want door het bourgondisch leven hebt U over
gewicht.
Om
U bang te maken zegt de arts: Als U zo verder doet, bestaat de kans dat u
dichtslipt en moet U hart overbrugd worden, en zagen ze je borst open met de
slijpschijf. En mijnheer, drie mannen op tien sterven aan prostaatkanker. Evenveel
als vrouwen aan borstkanker, u moet u niet ongerust maken, zegt ze dan, maar
probeer toch wat te meer te bewegen en wat te rigiemen.
Ze
heeft 100% gelijk, ofwel een lang leven in goede gezondheid, of een kort leven
met alle geneugten des levens. Ik ga kiezen voor het gemengde van elk de helft,
het halflange met alles der op en eraan. Onlangs zag ik iemand eten, na het
aperitief: steak friet met mayonaise, enkele pintjes bier, daarna een gewone
koffie gesuikerd met een canderel die hij uit zijn zak haalde, hij was op dieet
zei hij, en de dokter had gezegd geen suiker, vandaar.
Ik zie een oma met haar kind
op de tram, met een hand zich vast klampend aan zo een lint boven haar hoofd. Met
haar vrije hand houdt ze haar kleinkind tegen zich aangedrukt. Naast haar een
plaats vrij, maar daar liggen de voeten op van een op kauwgom knabbelende madam
die zich daar allemaal niets van aan trekt. Ik denk dan, moet ik mij daarmee
bemoeien? Ik heb dat al eens gedaan, met een jonge man die met zijn smerige
poten op de bank recht tegenover hem lag. Ik heb die voeten toen vastgenomen en
verlegt en gezegd: Doet gij dat thuis ook? Ja, zei hij. Onmiddellijk belde
hij op zijn gsm en dat had gevolgen. Men wachtte me op bij het afstappen. Er
werd wat geduwd, maar daar bleef het bij.
Oma vraagt beleefd: Mevrouw, wilt u u voeten van de bank doen zodat ik de
kleine op mijn schoot kan nemen? Zegt madam tuttefruut: U moet niet betalen
ouwe trien maar ik wel, dus mijn voeten blijven daar. Iedereen volgde het
gesprek, niemand trok het zich aan. Zegt oma: Ik heb tot mijn 60 jaar gewerkt,
daarom moet ik nu niet betalen op de tram en ik denk: U hebt nog nooit gewerkt",
wat schijnbaar juist was, want ze was ziek, kon niet werken en stond al heel haar
leven aan de dop, schreeuwde ze.
Ons oma liet het daar niet bij,
en wat doet ze? Ze zet zich op de schoot van miss dwars, die huilde van de pijn,
en toen oma rechtstond verdween mispoes naar achter en toen kwamen de tongen
los. U hebt groot gelijk mevrouw! Maar zich iets aantrekken? Neen, ze kreeg
alle sympathie dat wel, maar iets doen? No way! Zijn wij nu zo bang geworden of
wat? Allemaal een groot bakkes dat wel, maar op afstand? En dat flauw gezegde:
Ik moest mij inhouden of ik zou dat en dat gezegd en gedaan hebben, laat het,
dat is zeveren achteraf.
Toch denk ik, iedereen doet zijn best om zijn kinderen goed op te voeden, ook
in de scholen en jeugd verenigingen. Wat gaat er dan mis? Ik weet het niet,
tijden veranderen maar beleefdheid en rekening houden met een ander, daar heeft
toch iedereen baat bij? Ik had alle respect voor die oma, want toen ze op de
plaats zat waar die voeten hadden gelegen, drukte ze haar kleinkind tegen zich aan.
Haar grootmoeders instinkt, was groter en sterker dan die zogezegde burgerzin,
die niet te zien was bij de mede passagiers. Ze gunde niemand een blik, mij ook
niet. Gelijk had ze.
In de straat waar ik mijn jeugd heb
doorgebracht was het weggetje, ongeveer 1 kilometer lang. Er waren tien
boerderijen. Nu, 60 jaar later, zijn er nog drie. Ik moet zeggen, de mensen die
dat deden zijn intussen overleden en hadden geen opvolgers, toch geen jongens
die het wilden verderzetten. Men zag het niet zitten, er was geen toekomst voor.
Enkele hoeven die nu nog zijn overgebleven, zijn generaties lang altijd van
vader op zoon geweest.
De landbouwers dokkerden met paard en kar
over het oneffen kassei wegje in de straat, met ernaast brede grachten, er stonden
geen woningen voor burgers. Tussen de boerderijen lagen de akkers, maar ook de
weiden en de boomgaarden. Dan moest men met de dieren niet ver gaan om te laten
grazen. Autos waren toen nog zeldzaam. Trouwens: als een boer met een kar
oogst van de akker naar de hoeve kwam, had hij het ganse baantje nodig en moest
er gewacht worden om elkaar voorbij te laten gaan. Nu is er een tweevaksbaan
met fiets -en voetpad en zijn alle grachten dicht en staan er verkeerslichten
en kun je zien hoe mooi de voortuin is bij de Roger.
De boer recht tegenover mij is een harde
werker en runt samen met zijn vrouw het bedrijf. Ze zijn altijd bezig. Ze
krijgen hulp van hun kinderen, maar er is geen opvolger bij. Ze hebben ook alle
moderne machines, maar het blijft hard werken voor hen beiden. Toen de meesten
stopten met boeren kwam er bouwgrond te koop, waar ik dankbaar gebruik van
maakte, samen met vele anderen. Nu zijn er vele nieuwkomers, jonge mensen, en
vroegere stadsbewoners met kinderen, die niet weten dat melk niet uit de
ijskast komt maar van een koe, en die denken dat eieren uit de supermarkt komen.
Nu onze overbuur; heeft koeien en varkens en die laten soms wat vallen. Dat
komt samen in een aalput die wordt verspreid over de akkers, drijfmest, en dat
stinkt! Hij houdt wel rekening met de wind, zodat de geur niet dikwijls tot bij
ons komt. Soms mislukt dat, mij stoort het niet, ik ruik liever eens een
keertje koeienstront, dan gans het jaar de verraderlijke dampen van de chemische
fabrieken van Linkeroever. De nieuwkomers denken daar anders over. Nochtans,
als u over een boer komt wonen die er al drie generaties een boerderij heeft,
weet u dat er soms geurhinder is.
Om U een voorbeeld te geven over de
vervuiling van die zogezegde propere chemie: ik vang het regenwater op om mijn
serre te voorzien van water. Verschillende keren per jaar drijft op dat water
een 5cm dikke groene schuimlaag. Ik schep dat schuim eraf, maar ben er niet
gerust in. Men stelt ons altijd gerust, sluit je ramen en alles is voorbij. Niet
met mij hé, geef mij maar den beergeur van den boer zijn beesten, daar weet ik
van dat het EERLIJKE stank is.
Eens je gepensioneerd bent, hoef je niet meer te sparen en moet ge U, in
de mate van het mogelijke, niets meer ontzeggen. U hebt een huis dat veel te groot
is, U hebt iemand nodig om het te helpen onderhouden want U kinderen zijn echte
lieverds maarhebben geen tijd.OPLOSSING: DE BOEL VERKOPEN en in een service flat gaan wonen. Veel
kleiner en de helft van je spulletjes geeft ge aan U kinderen, hetgeen op je
zolder staat, hebt ge in 10 jaar niet meer gebruikt, dus weg ermee en neem ook
de fietsen mee.
"Uw kinderen komen je nu meer bezoeken, want als ze vroeger bij
hun Moeder op bezoek gingen moesten ze steevast wat doen en altijd om
boodschappen gaan. Nu hebben we meer tijd om te babbelen met ons moeder. Ze
giet een potje koffie op en zelfs dat hoeft niet meer, we kunnen naar beneden
gaan en in het cafetaria iets gaan drinken. Koken voor mezelf daar heb ik niet
altijd zin voor, ik moet altijd de helft wegsmijten, ge kunt hier een dagmenu
eten en het is altijd vrij lekker, in een mooi restaurant, en U bent niet zo
alleen."
Moest mijn man nog leven, zou ik hem misschien niet zo ver gekregen
hebben om naar hier te komen, maar ik voel me hier goed, rustig en zonder
zorgen. Er is altijd iemand die je kan helpen, als er iets mis gaat, maar ik
mis mijn geliefde wel. Natuurlijk, ik doe nu de centjes op van de verkoop van
het huis en dat was voor de kinderen. Ik heb het hun gezegd en weet ge wat ze
zeggen? Maak U geen zorgen, Moeder, jullie hebben heel veel gedaan voor ons. Het
is Uw geld, profiteer ervan, ons Vader heeft het niet meer gekund. Ik was
ontroerd, en ik kan mijn kleinkinderen nog wat pree geven, dat is toch het
mooiste wat bestaat? Ik mag verheugd zijn dat ik nog zo gezond ben en hier toch
nog een beetje zelfstandig kan leven. Ik heb het einde van de oorlog meegemaakt
en de eeuwwisseling. Ik ben aan de laatste fase in mijn leven bezig. Ik heb van
niets spijt, en dat wil wat zeggen!, ZEI MEVROUW van flat 6 met uitzicht op de
tuin, bent U het daarmee eens?
Ben ik verschoten zeg, van die tuigen die daar staan! Die zijn nu zo
spectaculair, dat moet nogal een investering geweest zijn. Er was een wiek bij van
75 meter
hoog, die zwaaide tegen 125
km. per uur, ik zou er niet in durven. Je mag zeker geen
hoogtevrees hebben, oud worden zeker? Het rad blijft altijd sensationeel van op
die hoogte t stad bekijken, ook die schommels van 50 meter boven de grond,
spreken tot de verbeelding. Om een ritje te maken kost dat soms 10 euro, veel
geld vind ik, maar die mensen hun werkjaar is beperkt, het moet op een seizoen
verdient zijn. Er stond ook nog een paardenmolen, dat is nostalgie uit mijn
kindertijd, een ongelooflijke attractie. Ook een schuif af met matjes was
aanwezig. Ik vroeg nog aan MarieLouise: Willen we samen eens in de overdekte
kap gaan?, maar dan werd ze duizelig, zei ze. Honderden kramen met spelletjes,
de kinderen zagen er vrolijk uit en waren blij met die spulletjes en een ballon,
terwijl ze een crème likten. De jeugd in den autobotser met hun vriendinnetje,
om indruk te maken natuurlijk. Maar: er zijn huwelijken van gekomen beweerd men.
Het klikte meteen en botsen gebeurd ook nu nog, zei iemand.
Als ik op de foor loop, krijg ik altijd honger. De geuren die daar
hangen, dat vind je nergens, frieten, wafels, pita, suikerspin, smoutbollen, Ik
wil dan steevast smout bollen eten met koffie, lekker zeg! Ik hang dan ook vol
tot op mijn schoenen met witte bloemsuiker, dat heb ik er voor over. Moeders
met een gezin hoor ik soms zeggen: Naar de kermis gaan met mijn kinderen kost
veel geld, maar het geluk dat op die moment van hun afstraalt wil ik niet
missen. Ze hebben nochtans niets te kort thuis van speelgoed, maar op de kermis
is dat anders! Ik word kinds denk ik en heb er ook van genoten.
Ik ben dik en ik word
er ook constant op gewezen, dat moet gedaan zijn, dat werkt op mijn systeem. Degene
die er nog iets over zegt, zo van: "Amaai, U bent dik!", of "Hey
big brother!", mag zich aan hetzelfde verwachten. Ik zoek naar zijn of
haar minpunten zoals een vals gebit, niet veel haar meer, brildrager, te mager,
te kleine of te grote borsten, of een platte kont. Ik zeg het direct, kwaad of
blij, ik vraag er ook niet achter om wat struiser te zijn. Rocor, dat is smerig,
zult U denken. Juist ja, maar ik kan het niet meer aan.
Het ergste van al: ze
hebben gelijk en dat stoort mij enorm maar ik kan het niet meer hebben. Men kan
het toch wat vriendelijker aanbrengen, vind ik hé. Zo van: "Rocor, vergis
ik mij, of bent U toch wat aangekomen?" En mij moed geven of me erop
wijzen dat licht overgewicht zeer ongezond is. Dat zou ik op prijs stellen. Ik
hoor U al komen, ieder pondje gaat langs het mondje. Dikke mensen eten niet
veel (zeggen ze zelf) of ge moet U niet haasten er is nog, of wie zit er altijd
het eerst aan tafel. De grote oneerlijkheid is: laat twee mensen hetzelfde eten
en U zult zien dat de ene dik wordt en de andere graatmager blijft. Die dunne
is gans de dag op van de zenuwen en is niet te genieten, en ik ben gans de dag
goedgezind en maak mij geen zorgen ondanks die povere 20 kilo overgewicht die ik
gans de dag meesleur.
Voor vrouwen is het
nog erger, zeker als ge in de grote maten moet gaan. Mannen mogen een buikje
hebben, alhoewel, ik voel er mij ook niet goed bij. Maar het smaakt mij toch
altijd zo goed. Deze morgen was ik bij de warme bakker om een bruin brood. Ik
had zoveel goesting om een koek te nemen met chocolade ingebakken. No way! Bruine
boterhammen met magere smeerkaas. Laat het U smaken, en een nep suikertje in je
koffie en een magere yoghurt achteraan. Onlangs zat ik aan tafel met zo een
vrouwelijke biafraan naast mij. "Wat die opat, daar kunt ge een gezin een
dag mee voeden", zegt die plank met een hol in tegen mij. "Smaakt het
niet meneer?" Ik nam tot mij een magere kippenfilet met sla en wat ketchup
en dronk water om het binnen te krijgen. Ik ga niet zeggen wat ik dacht, op die
moment toen die panlat een crème glacé met warme chocolade tot zich nam. "Breng
mij nog een Italian coffee", zei ze tegen de ober.
Beste lezer, ik zou
het op prijs stellen moest ge U medeleven betuigen, en mij terugmailen. Bijvoorbeeld:
"Beste rocor, of ge nu wat overgewicht hebt, het kan ons niet geven, we
zien U even graag."