o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
19-03-2015
den haag highlights (4)
Dit bestaat hier nog niet in Vlaanderen: een LETTERKUNDIG MUSEUM. Maar in Den Haag wel! Dicht bij het Centraal Station, op nr 5 in de Prins Willem-Alexanderhof!
'Van liefdesbrieven tot manuscripten, van schrijversportretten tot kinderboekenillustraties: alles wat te maken heeft met het werk en persoonlijke leven van schrijvers vindt u in de collectie van het Letterkundig Museum. Het museum is hét instituut op het gebied van het literaire erfgoed en heeft de grootste en belangrijkste collectie schrijversdocumenten van Nederland'.
In de nationale portrettengalerij zijn alfabetisch, op schrijversnaam, meer dan 500 weird geschilderde portretten te zien. Brutaal, vitaal en onconventioneel. Haha. Wij vonden het denderend en grappig tegelijk, al die portretjes. Door de manier van rangschikken werd het een prettige hutsekluts. Geen rekening werd gehouden met literaire genres, periodes of manieren van presentatie! Karikatuur of levensecht, surrealistische voorstellingen naast bijna impressionistisch geborstelde schetsen: alles bij en door elkaar.. vonden wij juist tof!
HIERONDER EEN HANDVOL VAN DEZE SNOEPJES:
Neeltje Maria Min
Familie berichten 1 (Mijn moeder is mijn naam vergeten)
Mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb wil ik heten.
(Uit De Gedichten, Bert Bakker, 1989)
Johanna Kruit
Melancholie
Altijd geweten dat je terug zou komen. Een winter lang op je gewacht. Soms wakker liggend in de nacht die duistere geheimen wikkelde om bomen.
Altijd geweten dat je er nog was. Bijna vergeten soms. Dan kon ik zingen en lachen door de tijd. Hoe ongezien en onvermijdelijk verborgen in de dag
bleek je aanwezig. En nu je er weer bent begroet ik je gelaten , haast blij dat ik je zie. Ik dek de tafel, hier de wijn. Denk niet
dat ik vergat hoe 't hoort : melancholie kom naast me zitten, praat, laat je verstaan. Hoe opgetogen steek ik nu de kaarsen aan.
Johanna Kruit
Gedicht uit de bundel " Omtrent het Getij " Uitgeverij Rap - Amsterdam
Vrouwkje Tuinman
Maandagochtend
Aan de koelkast hangen alle dingen die niet mogen.
Wie heeft mij in elkaar gezet: een man met om zijn nek drie brillen en een vrouw die ziek wordt van een glaasje melk.
Nu zwem ik nog voor vijfenzeventig procent. Mijn status laat me met de lift naar boven.
Omdat ik rechts niet breken wilde heb ik links verbogen.
Uit: Wees niet wreed - Gedichten voor Elvis Presley (2008), uitgeverij Nijgh & Van Ditmar
Charlotte Mutsaers
'Twee mannen naast elkaar in bed in een ijsnacht ergens in Europa. Twee mannen in nachtjaponnen. Maar Jezus, dat was Moby Dick! Ik bevond me in mijn meest favoriete passage uit de wereldliteratuur. Ik doorleefde het! Minus de nachtjaponnen zat ik er middenin! Was ik daar nu reality-schrijver voor geworden, om me door mijn verbeelding in de luren te laten leggen? Vanaf dat moment heb ik me afgevraagd of het niet zo gesteld is met onze waardering van literatuur -en ik heb het dan niet over academische waardering maar over de puur zintuiglijke van binnenuit -dat we een passage uit een boek pas in ons hart kunnen sluiten, werkelijk in ons hart sluiten zonder reserve, als we hem hebben herkend. Maar hoe zou je iets kunnen herkennen wat je op geen enkele wijze als déjà vu of déjà vécu ervaart? Hoe zou je dat kunnen beleven als iets eigens? Daar is maar één antwoord op: je hebt het herkend als iets wat qua vorm en inhoud in je eigen toekomst hoort. Het klinkt als abracadabra maar ik heb er geen andere verklaring voor en ben ervan overtuigd.' (Koetsier Herfst, 154-155)
Diana Ozon
O louterend water Mijn mooi molecule...
Jij stijgt tot de lippen en slaat op de klippen. Bron van alle leven en kosmisch gegeven. Helder van kleur en reukloos van geur...
Voor meer dan tachtig procent weet ik dat jij mij bent. Je was in de moederbuik en staat onder 't kelderluik. Je valt uit de hemel en rijst uit de Aarde.
Gerry van der Linden
kijk! poëzie zit op een stoel aan een tafel onder een lamp poëzie is een kruisverhoor. (Wat een geluk, p.61)
Gerry van der Linden, Wat een geluk, Nieuw Amsterdam Uitgevers.
Jacques Perk
Iris
Der eerwaarde jonkvrouwe Joanna C. B.
`Ik ben geboren uit zonnegloren En een zucht van de ziedende zee, Die omhoog is gestegen, op wieken van regen, Gezwollen van wanhoop en wee. Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven Als dauw aan de roos, die ontlook, Wen de Dagbruid zich baadt en voor 't schuchter gelaat Een waaier van vlammen ontplook. -
Connie Palmen
'Stel dat het de mensen vergaat zoals het de dingen vergaat, dat de mensen op zichzelf ook niets zijn, maar dan ook helemaal niets. Gruwelijke gedachte en dus waarschijnlijk waar. Dan zijn de mensen onderling net zo afhankelijk van elkaar als de dingen het van ons zijn, dan kunnen wij zelf alleen zijn wat een ander van ons maakt. Dan kunnen we alleen iets betekenen wanneer anderen de bereidheid hebben, de liefde, om ons betekenis te geven in hun verhaal. Dan zijn wij noodgedwongen personages in het verhaal van iemand anders en voor de rest in onze eenzaamheid stellen we niks voor.'
Ilja Leonard Pfeijffer
“De oude bijnaam van Genua is La Superba,” schrijft Pfeijffer: “Die naam kun je op twee manieren interpreteren (...). Zij is mooi en hardvochtig. Zij is als een hoer die lonkt, maar die je nooit de jouwe zult kunnen maken. Zij is aanlokkelijk en overmoedig. Zij verleidt en verdelgt.”
La superba - Ilja Leonard Pfeijffer, Simon Horsten op Cobra.be
Links: Anneke Brassinga
Sneeuw
Is geluk blijvend: wij staan al zolang stil bij wat komt aangevlogen -
landschap, vogels, broden. Raken onze ogen dan nooit vol rollen wij niet bergaf, een zon
die zich begraaft in dikke wolken sneeuw, zegen eeuwig vallend voor ons?
Anneke Brassinga Uit: Aurora De Bezige Bij 1987
Remco Campert
‘[...] alsof het dichten een carrière was waar je bundeltje na bundeltje gestaag aan voortbouwde. En wat was dat voor carrière? Een prijsje zus, een redactietje zo, een verzamelbundel, als je het trof de P.C. Hooftprijs, misschien een gasthoogleraarschap, een lintje als je niet uitkeek, een huldiging en dan het graf in; wat had dat nog met de poëzie te maken?’ (Ohi, hoho, bang, bang, of het lied van de vrijheid, 1995).
Emma Crebolder en Louis Couperus
Hoe bevallig het uitzicht op wit-/ verpakte tuinen. Tussen oevers ligt/ het water vastgeklonken, valwind/ bouwt er spelonken van sneeuw./ Wij worden na zestig jaar, weer zesjarig,/ geparachuteerd in dezelfde sloot./ Onze tongval kleeft aan ons/ als mos. Het roepen vergaat./ Wij zijn op de Noordpool geraakt/ zagen wij in plaatjesboeken.
Vallen, Emma Crebolder, Nieuw Amsterdam, Amsterdam, 2012, ISBN 978 9046 812 2211
- Ik ben tòch een oude vrouw.
- Maar je hebt nog een heel zacht velletje...
Mama Ottilie glimlachte en Lot stond op.
- Kom, zeide hij; geef me een zoen. Wil je niet? Moet ik je een zoen geven? Kleine, booze moesje... En waarom? Om niets. Ik weet het ten minste niet meer, waarom. Ik zoû het niet meer kunnen analyzeeren. Ja, zoo gaat het... Hoe ben ik toch zoo kalm, met zoo een kleine furie van een mama.
- Als je denkt, dat je vader kalm was...!
Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan...
Louis Couperus
editie Karel Reijnders, Ernst Braches, Jan Fontijn, Marijke Stapert-Eggen, H.T.M. van Vliet en Oege Dijkstra, Utrecht / Antwerpen 1988.
'We kunnen het niet horen, maar wie weet met welke kreet een blad onwillig loslaat en neerdwarrelt. Ik huiver bij de gedachte en dank mijn doofheid.' (Hafid Bouazza, Een beer in bontjas, blz. 5)
Jan Cremer
'Het is allemaal rotzooi, estetika', stelde de achttienjarige barbarist. 'Ik sodemieter verf op een doek, ik druip, spat, sla, schop, ik vecht met verf en soms win ik.'
Anna Enquist
Ineens
Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeën kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood.
Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een dijk. Tussen ons was niets dan een aanzienlijke afstand.
Anna Enquist, Uit: Klaarlichte dag De Arbeiderspers 1996
Marion Bloem
'Onze moeder deed haar best om alles te vergeten. Ze sprak niet over de pap van stijfsel. Hoe ze hun leven waagden door de fotoalbums in het vrouwenkamp stiekem te bewaren. Telkens op een andere plek. Ze vergat de angst van haar oudste zus. Veertien. Gedwongen tot plezier. Hoe ze halsstarrig weigerde, ook toen ze dreigden haar familie kwaad te doen. De mannen bedienen met sterke drank zonder zelf te drinken. Dorst. Andere meisjes die zich gewillig lieten pakken zeiden dat zij het ook moest doen want zo erg was het niet. Zo erg nog niet. De handen van de vijand op hun borsten en hun billen. Hoe ze alleen maar kon denken aan vluchten maar niet wist waar naar toe. Bij de deur stond een bewaker. En hoe ze toch ontkwam. Waar onze oma over zweeg. Behalve dat een sterke wil wint.'
Marion Bloem, 29 Juni 2009 t.g.v. de 15 augustus herdenking
Hella S. Haasse
De waarheid zet uit naarmate wij zelf groeien. Nooit achterhalen wij haar. (Hella S. Haasse)
Jaja, een bezoek aan het Mauritshuis konden we niet laten... want daar bevond zich het wereldberoemde schilderij
HET MEISJE MET DE PAREL!
Info uit wiki:
'Het Mauritshuis huisvest het Koninklijk Kabinet van schilderijen en is een museum in Den Haag met voornamelijk schilderijen uit de Gouden Eeuw. Er hangen ook enkele topwerken uit de 18e eeuw.'
Haha, wij zijn eerder (N. vooral) fan van moderne kunst - maar dit avontuur wilden wij voor geen geld missen! Dit gebouw beschikte, net zoals overal in Den Haag, over een comfortabele infrastructuur met liften. Ook een mooie shop en daarenboven nog een hip museumrestaurant.
We hadden tickets online besteld voor de tentoonstelling
The Frick Collection - Kunstschatten uit New York (5 februari - 10 mei 2015).
'The Frick Collection leende voor deze periode een groot deel van haar wereldberoemde verzameling uit: maar liefst 36 meesterwerken zijn te zien in het Mauritshuis. De tentoonstelling bevatte werk van kunstenaars die niet of nauwelijks vertegenwoordigd zijn in Nederlandse museale collecties, zoals Cimabue, Van Eyck, Gainsborough, Constable en Ingres.'
De eerste keer dat we dit prachtige gebouw wilden bezoeken, leek de file ellenlang. Het was op een zaterdag! Bij de tweede poging meldde ik de bewaker dat we reeds tickets hadden. We mochten met het eertstvolgende groepje van 10 binnen. Oef! Ook de vaste collectie kreeg onze aandacht... Ik maakte honderden kiekjes, maar onderstaande fotookes wil ik zeker delen.
Peter Paul Rubens, Oude vrouw en jongen met kaarsen, c. 1616 - 1617
Het oordeel van Paris
De wolken van Constable
Rembrandt van Rijn, De anatomische les van Dr Nicolaes Tulp, 1632
Rembrandt, Andromeda, 1630 (Een verhaal om duimen en vingers bij af te likken!)
Uit wiki :
4In de Griekse mythologie werd Andromeda door de held Perseus gered van een zeemonster, waaraan zij werd geofferd. Haar moeder had beweerd dat ze mooier was dan de dochters van Nereus, de Nereïden. Als straf voor die hybris zond Poseidon het zeemonster Ceto, dat dagelijks de zeeën teisterde. Het orakel had Cepheus echter verteld dat het monster zou verdwijnen als ze hem Andromeda zouden offeren. Perseus had net Medusa verslagen en vloog met zijn gevleugelde paard Pegasus langs Ethiopië toen hij Andromeda aan de rots geketend zag met enkel sieraden als kleding. Hij werd op slag verliefd en bood de jammerende Cassiopeia en Cepheus aan hun dochter te redden en het monster te verslaan. In ruil zou hij met haar huwen. De ouders stemden ermee in en Perseus doodde het monster. Andromeda was echter al uitgehuwelijkt aan de broer van Cepheus, Phineus, die haar op de bruiloft van Perseus en Andromeda kwam opeisen. Toen Cepheus en Cassiopeia hun belofte aan Perseus braken en de zijde van Phineus kozen, brak er een gevecht uit. Perseus nam het afgehakte hoofd van Medusa ter hand en versteende daarmee al zijn vijanden.
Andromeda stond aan de zijde van Perseus en schonk hem later vele kinderen. Als ode aan haar trouw werd ze door Zeus aan de hemel geplaatst. Het sterrenbeeld Andromeda is dus naar haar genoemd. Ook de andere hoofdrolspelers kregen een plek, waarbij opgemerkt mag worden dat Cassiopeia, vanwege haar ijdelheid ondersteboven werd geplaatst.'
Dit schattige mollige kleine meisje is van Govert Flinck, Meisje bij een kinderstoel 1640
Dit is ze: Het meisje met de parel van Johannes Vermeer, circa 1665-1667
En dit meisje doet zich tegoed aan een boterham met oude Rijnlandse kaas, met een sausje van mango!
En nog een ander meisje leest, tijdens de dagelijkse kroegentocht, de Volkskrant!
Om van kroegen te spreken: is dit geen perfect behang voor een literair café?
Een uitstapje naar zee stond natuurlijk op het programma! We moesten de tram nemen aan de halte in de Javastraat, niet ver van onze woning. Na 20 minuutjes waren we reeds in Scheveningen. De zon scheen fel: het was alsof we werden ondergedompeld in witwitwitwit licht! Ik zat voor het eerst dit jaar enkele minuutjes in volle zon. Super!
Veel wind, bijna niemand op de dijk...
Ook leuk!
Op de achtergrond het beroemde Kurhaus Hotel van Scheveningen...
Ons eerste terrasje in de zon!We moesten onze oogjes dichtknijpen, zo'n fel licht...
We besloten het Museum Beelden aan Zee te bezoeken, dat zich helemaal aan het eind van de dijk, verscholen in de duinen, bevond. In dit museum liep een tentoonstelling hedendaagse beeldhouwkunst. Tof!
Maar op een steenworp afstand van de ingang van het museum botsten wij zomaar op een wonderlijke beeldengroep: 23 cartooneske beelden van de Amerikaanse bereldhouwer Tom Otterness, die zich liet inspireren door wereldberoemde sprookjes en zeelegendes. Sommige wereldwijd bekend (Hans en Grietje), andere hadden betrekking op de omgeving van Scheveningen (De Haringeter).
Mama is boos/ Angry Momma. Wellicht naar de speelfilm Mama is boos uit 1986 van Ruud van Hemert.
Dit is De Haringeter/ Herring Eater, het grootste beeld van de groep (12 meter hoog)
Geïnspireerd door Scheveningen zelf als centrum van haringhandel. De beide voeten van de haringeter rusten op twee andere beelden, de rechtervoet staat in het bootje van kapitein Ahab die op Moby Dick jaagt, de linkervoet staat bovenop het paviljoen van Wied.
Moby Dick komt boven water met op zijn rug de harpoenier Fedallah verward in harpoentouwen.
(Uit Moby-Dick van Herman Melville)
Ahab gaat in een kleine boot de zee op om Moby Dick te harpoeneren.
De Huilende Reus/ Crying Giant: modern sprookje over een reus die huilt na de terroristische aanslag op het World Trade Center in New York, 11 september 2001.
Terug in Den Haag centrum kwamen we terecht midden in de de viering van het Chinees Nieuwjaar...Deze schattige draak zou de kwade geesten verdrijven!
Chinese confetti! Hebben zij dat ook uitgevonden?
Het jaar 2015 staat in het teken van de geit. Maar ik liet me fotograferen bij dit lieve muizeke!
Jaja, mijn mooie sjaal werd bijna weggeblazen, niet door de draak of de leeuw, maar door Heer Wind!
Oef! We waren wel moe van deze uitstapjes. Terwijl N. spaghetti bereidde, rustte ik even uit.
Dit mooie kiekje van het RK kerkje Heilige Jacobus De Meerdere, 71 Parkstraat (Den Haag, Zuid-Holland) nam ik door het zolderraam...
We reisden naar Den Haag, met de intercity tot het station Hollands Spoor. op deze luchtfoto (geleend van een toeristische site) zie je dit stationnetje en de tram die je moet nemen om naar het centrum te gaan. een poppenhuis en de tram een speelgoedtram.
Den Haag is een coole stad, in alle opzichten. Het was koel, want een frisse zeewind waaide. Hoge gebouwen, wolkenkrabbers, futuristische design. Op sommige plekken waande ik me in manhattan. Blauwe wolkenluchten. Roltrappen en liften overal. Supervriendelijke mensen. Trams en fietsers in het straatbeeld. In het begin was ik wel een beetje bang van die fietsers, want zij reden zo nonchalant tussen de voetgangers. maar zij zijn dit gewoon, rijden heel beheerst.
Omdat we de sleutel van ons logeeradres maar pas na zessen konden krijgen, zetten we onze bagage in een locker en stapten gezwind naar het centrum. te voet! een heel eind! oef! oef! oef! .... oeps! Heb het gevoel dat ik een schoolopstelletje schrijf. Maar alla, in mijn schooltijd beschikte ik nog niet over een smartphone: onderstaande fotoreeks maakte ik met mijn Huawei smartphone, mijn speeltje waar ik nu al kwaad op ben!
We liepen langs de Stationstraat Chinatown binnen, de vroegere Haagse Jodenbuurt. Nu een wijk met veel Chinese winkels en restaurants. Na de tweede wereldoorlog stond de wijk grotendeels leeg en verpauperde. In de jaren zeventig van de 20ste eeuw besloot de gemeente de wijk op te knappen, vanaf dat moment vestigden zich meer en meer Chinezen in deze buurt. In 2008 kreeg Chinatown twee reusachtige Chinese poorten. Cool! Deze poort staat in het begin van Chinatown, de tweede ongeveer ter hoogte van de bijenkorf.
Op het Spui moest ik even uitblazen. ik zag reusachtige banken met gaatjes. Met mijn rode jas op oranje achtergrond lijk ik wel een echt Hollands dametje...
En dit is de prachtige bibliotheek, grenzend aan het gemeentehuis. Hier kun je niet alleen boeken lezen en ontlenen, maar ook surfen op internet, prutsen met je smartphone, proeven van heerlijke drankjes (koffie, theetjes, vitaminedrankjes) en lekkere stukjes taart en diverse andere zoetigheden. Als ik hagenaar was, zou ik hier alle dagen vertoeven!
We wandelden ook noordwaarts, naar het Hofkwartier, dat is de buurt rond het paleis Noordeinde. Hier een fotooke van de achterzijde, in een straat met identieke naam: Noordeinde.
Bij aanvang van deze straat een imposant beeld van Willem 1 (of is het Willem 2 ? )
Het publiek mocht wandelen in de paleistuin, waar weirde installaties te bezichtigen waren..
De tweede dag in Den Haag. Ik wou dit beeld absoluut: een grachtje, het zonneke, een versierde fiets, een oranje dame... zijn we hier in Holland of niet?
Men had ons gezegd dat we in een van de kronkelstraatjes in het oude stadsgedeelte Vlaamse frieten konden krijgen... het was een leuk plekje, dat kleinste winkeltje, maar de frietjes waren te hard gebakken en te zoutig. bah!
Maar koffie kunnen ze in Den Haag zetten als de beste. Hier bevind ik me op een van de leuke terrasjes op een van de leuke pleintjes, die namen dragen als Het Plein!
Zelfs mijn dochter zei na een paar dagen altijd maar: leuk, leuk!
Hier (het was, denk ik, reeds de dag daarna) proeven we van een Hollandse lunch in 't ogenblik, een leuk restooke in de Molenstraat. N. proefde van een slaatje, ik (naar beneden strollen) bestelde een oerhollandse snert: dikke erwtensoep met rookworst en roggebrood en gebakken spek. Zalig, als het koud is buiten, zo'n hete snertsoep!
Daarna nog even wegdromen bij langoureuze jazzmuziek... Dit fotooke heb ik met mijn smartphone bewerkt: er zijn diverse mogelijkheden. Je kunt extra belichten, je kunt tikken op estheet of op latte of je foto blauw maken om toffe effecten te bekomen.
Laatste kiekjes van deze reportage. Een paar straten verder dan waar wij woonden bevond zich een kapper... met een gedicht op het uitstalraam! Het was een natuurkapper, er werd alleen met natuurlijke producten gewerkt. Om je haar te laten wassen en kleuren moest je languit gaan liggen op een tafel. Cool, toch?
oeps! moet eerlijk bekennen: mede door de komst van mijn smartphone, de tsunami aan versnipperde info veroorzaakt door facebook en mijn onverwachte trip naar nederland (pas terug op 27 februari) is mijn leven danig overhoop gehaald. had een heleboel foto's op mijn blog geplaatst, maar de posts waren in kladversie gebleven. soms denk ik: deze blog is niet meer nodig, want zit nu op facebook. soms vind ik facebook leuk, soms onnozel. heb er zelfs al aan gedacht mijn facebook-account te sluiten, want met dat tikken en wrijven en lezen verlies ik uuuuuurrrrren..
vanmorgen besloten mijn blogberichten te updaten!
mijn vriendin colette was laureate van de eerste internationale prijs voor gravure rené carcan, georganiseerd door de koning boudewijnstichting.heb zelf een kleine fotoreportage gemaakt, maar neem aub ook een kijkje op de officiële website! (zie http://www.kbs-frb.be/pressitem.aspx?id=315270&langtype=2067)
'Japanner, Belg en Canadees zijn de laureaten van de eerste Internationale Prijs voor Gravure René Carcan
Japanner, Belg en Canadees zijn de laureaten van de eerste Internationale Prijs voor Gravure René Carcan Op 5 februari 2015 had in het BELvue museum de uitreiking plaats van de Internationale Prijs voor Gravure René Carcan (1925-1993). Een initiatief van het Fonds René Carcan, dat beheerd wordt door de Koning Boudewijnstichting.
Van de 80 kandidaten uit de hele wereld werden er 22 beoordeeld door een internationale jury onder het voorzitterschap van de Belgische graveur Maurice Pasternak. De jury kende de volgende prijzen toe: - de Grote Internationale Prijs René Carcan (€ 5.000) aan Masaharu Imamiya, een Japanse kunstenaar en graveur; - de Tweede Internationale Prijs René Carcan (€ 3.000) aan Colette Cleeren, een Belgische schilderes en graveerster; - een erevermelding aan Thierry Mortiaux, een Belgische aquarelschilder. Sam Kerson, een Canadese graveur en schilder, won de Publieksprijs René Carcan (€ 2.000) dankzij de internetstemmers.'
vooraf een koffietje drinken in de tearoom op de kunstberg... en dan naar het museum belvue. neen, dit is niet mijn vriendin colette, maar betsy, die graag meekwam naar de vernissage!
en hier zijn ze dan, de twee laureaten: masaharu imamiya, japanse kunstenaar en graveur en colette cleeren uit antwerpen
foto genomen door het raam van het belvue museum, dat uitgeeft op de koninklijke plaats
gold on gold: hiermee won colette haar prijs:
'In this series of engravings I explore how we find our identity in the eyes of the other; both fhysically and culturally. We discover ourselves through others and in them we seek what we have in common, and thus how we differ.'
Techniques: zinc, acid, chine collé on cigarette paper, zerkall 340gr Afmetingen 26.7cm x 48,8cm - papersize 49.8cm x 67.5cm Oplage 6 Technieken Kopergravure
met onomatopée I, won de jonge japanse etser masaharu imamiyade hoofdprijs:
'How can I visualize the sound that I've never heard of? How can I visualize the sound of enjoyment? How can I visualize the sound of predicament? How can I visualize the sound of love? How can I visualize the sound of hate? How can I visualize the sound of past? How can I visualize the sound of present? How can I visualize the sound of future? How can I visualize everything simultaneously? Evocative rather than definitive.'
Dimensions 56cm x 76cm Tirages 3 Technique Taille douce
mooi, mooi, maar ik hield heel veel van de etser die de troostprijs kreeg (eervolle vermelding) thierry mortiaux, een belgische aquarelschilder.
noces orientales
la doudou
we vonden de tentoonstelling fantastisch... en de vernissage verrukkelijk!
Ben dolblij met het poezieweekgeschenk, een sonnetenbundel geschreven door de ongeëvenaarde grootdichter Ilja Leonard Pfeijffer. Het laatste vers van het eerste sonnet is de beginregel van het volgende enz. Sonnet vijftien is alle veertien beginregels van de vorige gedichten samen.
Het zijn verrukkelijke liefdesgedichten, ik kan mij geen beter valentijnsgeschenk voorstellen...
Op marktplaatsen heb ik naar jou gezocht. Waar minderbroeders op je hammen kwijlden, prelaten onder al je rokken zeilden, heb ik het pluimvee uit je schoot gekocht.
Gebraden hanen reeg je aan het spit alsof je daarmee iets wilde beweren. Je greep met harde hand naar schorseneren en raspte stengels met ontbloot gebit.
Al heb je ik zo vaak nog nooit ontmoet, zal ik je van mijn leven niet vergeten. Ik wil je zeggen hoe je overvloed
mijn honger al die jaren heeft bezeten. Ik zou niet weten hoe ik zoeken moet. Ik wist je naam niet, wilde die niet weten.
Ilja kreeg ook de Librisprijs voor zijn roman LA SUPERBA
Heb dus onmiddellijk ook ilja's nieuwste bundel besteld!
2. De laatste week was een facebookweek. Moet verdomme oppassen niet aan dit nieuwe speeltje (mijn smartphone) verslaafd te raken.
Ga af en toe slapen met mijn phone in het zakje van mijn pyjama. Diep weggemoffeld onder mijn dekens lees ik dan gratis proefversies van psychologische thrillers van Nicci French. Leuk makkelijk lezen, soms hilarisch: het verhaal van het jonge leraresje dat met een pompoen een tasjesdief neerknuppelde in Onderhuids! De pompoen was nog heel na de operatie, de tasjesdief buiten westen. Lag te gniffelen van pret en viel dan in slaap.
3. Kreeg deze mail van een vriendje:
Vind het trouwens verrukkelijk hoe je mailt, sms't, blogt en facebook gebruikt; ik kan nog wat van je leren. ik ben al blij als ik één kanaal (mijn blog) enigszins kan opvolgen.
Ach, ach, in snap nog een heleboel dingen niet: wat is in 's hemelsnaam een bug? Hoe ik moet delen, hoe ik berichten op mijn facebook moet zenden naar mijn blog bijvoorbeeld. Uitzoeken of mijn berichten van op facebook wel bij de juiste persoon terechtkomen. Al enige keren mislukt, vermoed ik!
Maar geen nood: kan al fotookes nemen, heb apps van de krant, de nmbs en de lijn.
4. Een paar dagen geleden (vrijdag 30 januari, nu ik het me herinner), naar White Lies gaan kijken in CC 't Vondel.
1. nieuwsflits: heb nu een smartphone, voor 1 euro gekocht bij telenet! kan ook googelen, facebooken enz... zit alles uit te proberen.
mijn profielfoto, genomen in december 2014 in resto prego in de mausstraat in brussel, werd onmiddellijk geliked.
maar mijn quote uit le vrai lieu van annie ernaux, daar besteedde niemand aandacht aan...
Cela dit, la différence qui joue dans l’écriture est davantage, selon moi, de nature sociale que sexuelle. Qu’on soit homme ou femme, c’est l’origine sociale qui détermine. On n’écrit pas de la même manière quand on est issu s’un milieu populaire ou, au contraire, privilégié. Cela reste sans doute une des plus fortes composantes de l’écriture.
Annie Ernaux, LE VRAI LIEU, entretiens avec Michelle Porte
vind 90% van mijn eigen ervaringen en ideeën in annie ernaux terug. maar ach, progressief en links zijn is tegenwoordig not done: de overwinning van syriza in griekenland werd door de noordelijke rijke landen met argusogen bekeken. ik wens tsipras alle geluk!
2. heb gisteren een antwoordgedicht geschreven bij de dichter is een koe van gerrit achterberg.ernaux en maitland helemaal uitgelezen. ben blij dat maud de publieksprijs kreeg (Herman De Coninck-prijs 2015), had toevallig net de bundel wij zijn evenwijdig ontleend aan de bib...
ben ook blij voor peter verhelst, wil ook het boekenweekgeschenk van pfeijffer bemachtigen!
en, verneemik daarnet, hester knibbe wint de VSB Poëzieprijs 2015!
3. jaja, vrij zijn om te schrijven, een droom... maar dikwijls schrijf ik dan toch poëzie omgeven door hels lawaai (in vgl met maitlands stilte!) en zo tussen de optredens van mijn huisgenoten door...
4. ben wakker om 4 uur in de ochtend en slaap in de namiddag, maar dan droom ik onmiddellijk,...
Droom nummer 63
Weer bevond ik me in een zoete winkel. Ik moest voorraad verzamelen, want ik was op reis. Ik zwierf van het ene adres naar het andere, wou mijn koffers pakken, mijn gebakjes, pralines en fruitbonbons inpakken. Maar de straten waren eindeloos verlaten. Ik verdwaalde, vond mijn reisgenoten noch mijn vrienden, noch mijn huisgenoten terug.
Droom nummer 64
Grafic novel
Een wezen opende zich volkomen, spreidde zich breed in de oneindigheid, het werd een gekrulde omgekeerde boog, met zwarte rafelflitsen, zoals in een grafic novel.
In de boog nestelden wezens van ander allooi, van vlees en bloed.
Droom nr 65
Mijn moeder, mijn vader en mijn zus beletten mij te ontbijten. Mijn pa plaatste altijd maar speelgoedkopjes naast mijn bord, mijn ma schoof mijn pannenkoek op mijn bord heen en weer. En mijn zus ging pardoes bovenop mijn pannenkoek zitten.
Droom nummer 66
Lange slanke modellen, dat waren mijn vrienden. Daartussen evolueerde ik. Een meisje liet haar ellenlange knalrode haren (middenstreepkapsel) golven in de wind. Het waren allemaal skeletten…
Nog niet zo lang geleden een leuke cultuurplek ontdekt in hartje Brussel: HUIS DE BUREN (deBuren, Leopoldstraat 6, 1000 Brussel). tal van events, tentoonstellingen, lezingen, debatten en zelfs interactieve projecten waarbij het publiek kan meedoen enz... worden daar georganiseerd. heb me onmiddellijk ingeschreven op de nieuwsbrief. ook meegedaan aan het project faceless, een fototentoonstelling die plaatsgrijpt in de markten. mijn faceless foto prijkt tussen vele andere schitterende zonder gezichten, haha, leuk spelletje.. doen, doen, vond ik!
FACELESS DO 22.01.15 > ZO 08.02.15 | 12:00 > 18:00
De Markten, Oude Graanmarkt 5, 1000 Brussel
Vernissage: WO 21.01 I 18:30 > 20:30 www.facelessexhibition.com
Gratis
Sinds 11 september 2001 leidt de angst voor het verhulde gezicht tot meer surveillance en het bevragen van wat privacy ons waard is. Het verhulde gezicht neemt een steeds grotere rol in in de mainstream beeld- en popcultuur. Kunstenaars, mode-ontwerpers en fotografen reageren op deze beelden en onderzoeken op hun manier wat het betekent om gezichtsloos te zijn. Na Wenen en Amsterdam komt een selectie uit de tentoonstelling FACELESS naar Brussel. Curatoren: Bogomir Doringer en Brigitte Felderer.
Organisatie: Privacy Salon vzw en Restart vzw. Partners: deBuren, LSTS-Vrije Universiteit Brussel, De Markten, IAPP (International Association for Privacy Professionals) en freiraum quartier21 INTERNATIONAL / MuseumsQuartier Vienna. In het kader van CPDP
elk jaar in de winter verrast cc 't vondel de halse bevolking met tentoonstellingen, installaties, workshops enz...
in de galerie de oude post: een speciaal D3D event voor kids met de unieke naam cacao bleu.
ik publi hier enkele filmpjes, te zien in de kijkdozen.
op de website van 't vondel staat enige uitleg...
D3D staat voor 'Dans 3 Dimensies' en laat het publiek zowel actief als reflectief kennis maken met wat hedendaagse dans kan zijn. Het parcours bestaat uit 7 kijkkasten en een projectie van een fragment uit een dansfilm, waarin je telkens een danser die op een bijzondere manier beweegt ziet, hoort of voelt. Tijdens het bezoek ontpopt deze expositie zich tot een doe-plek waar je kan experimenteren met beweging.
Kind & ouder worden ondergedompeld in een bad van beweging, waarbij je onder professionele begeleiding ontdekt dat ieder van hen een potentiële danser kan zijn!
Jong en oud worden uitgedaagd om zelf aan de slag te gaan in de bijhorende installatie.
Deze installatie is open voor een vrij bezoek op zaterdag 10, zaterdag 17 en zondag 18 januari
Lungo Gieter; een origineel design van Davy Grosemans voor Xala
gedicht geschreven in de galerie de oude post tentoonstelling for 4
dit is mijn rotlot
vijf fiere gieters bewaken in de galerie de oude post zij hebben de vorm van een koffiepot de koffiepot van mijn bobonne het zijn lichtgewichten
gisteren had ik een geheim contact met de heilige theresia van ávila oorspronkelijke naam: teresa sánchez de cepeda yahumada zij was een specialiste in levitaties hallucinaties exaltaties zij mag van geluk spreken dat ik met haar contact heb want normaal spreek ik niet met onbekenden
normaal hou ik meer van half heiligen als françois de pâris hij was diaken van de parochie saint-médard in 1735 slaagde hij erin juffrouw coirins tepel opnieuw te laten aangroeien nadat hij was afgevallen
fraai en ingenieus vond ik dat
maar ik zit gehurkt en de chauffages zingen ik draag dit lied op aan mijn vriend de jonge schoorsteenveger ook aan de oude paardenhoefsmid die altijd de nagels van mijn tenen knipt
uit verveling eet ik een lolly uit de fuchsia roze bonbonnière van rafaël charles
(verwantschap met mystieke ervaringen à la teresa)
er staat geschreven dat iedereen als woorden zal veranderen
zo vreemd en verwonderlijk, het gevoel dat me onlangs bij het zappen overviel. per toeval kwam ik terecht bij een natuur- programma van de bbc, pal op het scherm verscheen het engelse platteland, met op de voorgrond een weelderige boom, de kleur groen alomtegenwoordig, van jadegroen tot gifgroen. de rust die me toen overviel, het gevoel van oneindige liefde, van volmaaktheid ook.
(het laatste wat ik zou verwachten, want tegenwoordig loop ik nogal te koop met tekortkomingen, zo van: wij zijn maar mensen, we zijn niet volmaakt. de laatste jaren bijvoorbeeld voel ik me overrompeld door een gevoel van allesoverheersende verontwaardiging.)
het was perfect, zo organisch, net alsof ik zelf een boom werd, net alsof ik opgenomen werd in een groen schuimend wolkenveld, in pistachekleurige mistbanken, in een frisgroene lentekleurige motregen, de hemel
(in deze tekst voel ik me verbonden met de natuur, gelukzaligheid)
BERICHTEN
1.
het zerpe geluid van splinterend ijs het breken van glas woorden, herinnering verzen van glanzend metaal onbetamelijk aanmatigend klinkt mijn zachte gemurmel mijn schreeuw in het woud
2.
niks teveel meer zeggen, niks te weinig alleen woorden die hoogstnodig zijn korte hortende zinnen dit is niet de taal die ik wil dit is de taal die wil
IJLTE, HERINNERING
ik droomde een maanlandschap kraters, koele aarde. ruigheid
langs blauwgerande ravijnen liep ik koortsig van verlangen, mijn lichaam
zinderend in melkwitte stromen mijn hersenen in knoop
mij hart te pletter
BEET
je moet nu heel stil zijn
behoedzaam, venijnig als een slang beweeg niet, wees onbevreesd
zij zijn noch de schetterende stemmen noch de loerende angst. werp nu
je schitterende donkere blikken zijwaarts meet nauwkeurig de afstand
de laatste dagen lees ik voor het slapen gaan een fantastisch boek, van de britse schrijfster en feministe sara maitland: stilte als antwoord. vernam daarnet, om halfvier in de ochtend, dat zij al meer dan een kwart eeuw (!) niet naar de kapper was geweest op het ogenblik dat zij werkte aan haar fascinerende reportage!
zij omschrijft in detail haar geestelijke en lichamelijke gewaarwordingen tijdens haar zes weken-lange verblijf in een eenzaam huisje (zij wou absoluut de stilte, de eenzaamheid opzoeken, far from the madding crowd) in het westen van schotland, op het eiland skye (in het gealic an-t-eilean sgitheanach). het huis (een voormalige herdershut) bevond zich aan de voet van de berg cuillinen, op een plaats genaamd alit dearg. pure wildernis dus.
sara deelt haar unieke gewaarwordingen in deze stille en desolate omgeving in 8 categorieen in:
1. een verheviging van fysiologische en
2. psychologische gevoelens
3. ontremming (wat staat voor verwildering, het soort verwildering waar ik in het najaar 2014 ook aan leed: drie dagen lang dromerig rondzwalpen in mijn rommelig huisje, in trainigsbroek en enkele slordige dikke truien over elkaar aangetrokken - alhoewel ik elke dag wel een nieuw slipje aantrok, heb ik mezelf voorgenomen dit niet meer te laten gebeuren in 2015)
3. een gevoel van givenness of verbondenheid
4. gehoorshallucinaties - een vrij specifiek soort stemmen horen (ik heb nooit gehoorshallucinaties, wel voortdurend geurhallucinaties. tiens, daar spreekt sara niet van!)
5. grensverwarringen, waarbijeen normaal besef van zelfbescherming niet naar behoren functioneert
6. een opwindend besef van gevaar
7. onuitsprekelijkheid
8. gelukzaligheid
aldeze gevoelens vertonen overeenkomsten met ervaringen van mystici, bijvoorbeeld theresia van avila (16de eeuw), een specialiste in levitatie, hallucinatie en exaltatie, en tegelijk ook ervaringen van hypersensitieve psychiatrische patiënten.
zit nog maar aan het begin van het derde van de acht hoofdstukken (de donkere kant). tot mijn verbijstering vind ik een heleboel van die gewaarwordingen terug in mijn gedichten!
still uit de film wintersleep van de turkse regisseur nuri bilge ceylan (palme d’or festival van cannes 2014)
werd zo meegezogen in de witheid de woestheid van de setting dat ik het zelf koud kreeg me een beetje verwilderd voelde net alsof ik me ook in een in rotsen uitgehouwen huis zonder verwarming in cappadocië bevond net alsof ik in de film meespeelde mijn voeten klompjes ijs mijn gedachten drie uur lang op oneindig toen ik de cinemazaal verliet had ik zin in een kopje warme troostende chocolademelk weer doemden beelden op van die ondergesneeuwde nieuwjaarsnacht toen ik samen met mijn ouders en mijn zus op de bus stond te wachten wij kregen het door en door koud de bus kwam niet opdagen we stonden te stampvoeten in de sneeuw aan de halte tegenover de bellingenstraat net vóôr een reusachtige 19de eeuwse hoeve de plek waar - weet ik nu bijna met zekerheid - mijn vader zijn eerste liefde anna jacobi ontmoette
.
woeffff! daarnet nota's verwerkt tot bovenstaande tekst, die ik dan uitvulde (je kunt gewoon uitvullen, gemiddeld, laag en hoog, wist ik niet). terwijl ik daarmee bezig was bedacht ik: vandaag begin ik aan mijn winterslaap. afgelopen weken bijna 200 gedichten gelezen, ze van commentaar voorzien in drie recensies, een verslag geschreven en op speurtocht gegaan naar literaire berichtjes en wetenswaardigeheden in halle en het pajottenlad (de oogst bijzonder schraal!).
ook de 672 pagina's tellende kortverhalenbundel liefdesdood in kamara en andere japanse verhalen (vertaald door luk van haute uitg. atlas contact, amsterdam. 672 blz. € 45) gelezen, plus een psychologische thriller van fred vargas (de verdwijningen) en daar een leuk gedicht over geschreven...
omen opgedragen aan de steentjesgooiende oude heks
binnensmonds mompelend terwijl het regent in mijn hoofd plooi ik onhandig de gele verpakking van mijn lievelingskaasje bouquet des moines val dieu anno 1216 met het rode lipje dicht maar val dieu glijdt uit mijn hand rolt pardoes op de grond oeps een voorteken een omen zeg ik straks horen de trollen me of de plaaggeest kludde of nog erger de wraakengelen van het woeste leger van ordebec in normandië
ik moet stoppen met mopperen mijn vriendinnen stom mijn collega’s onnozel bart de wever ongelofelijke zever tegen de elegante heer die condoleancekaartjes verkoopt ter nagedachtenis aan zijn vrouw zeg ik val dood in de marge vreemd telkens ik iemand verwens verplaatsen voorwerpen zich in mijn omgeving of ik word zelf verplaatst ik val ik struikel krijg een klap van een deur die ik niet zorgvuldig had gesloten
envoy: val dieu vraag ik nu dringend om een spreuk zodat mogelijke ongelukjes die mij in de toekomst zouden kunnen overkomen worden afgewend
woensdag 5 november 2014
In de psychoologische thriller De verdwijningen van Fred Vargas worden volgens een legende in het Normandische Ordebec mensen met een misdadig verleden door Het Woeste Leger, een soort troep van middeleeuwse wraakengelen, meegesleept om niet lang daarna dood teruggevonden te worden.
.
de boeken waar ik mee bezig was zwaar verwaarloosd, maar vannacht dan toch weer een eind verder geraakt in:
'Er was nu stroming in het water. Takken, daken, huisraad, alles dreef ons voorbij, alleen of in donkere klompen onder water, of er met een hand, een voet of een twijg bovenuit stekend. Tegelijk met het opkomen van de maan kwam er een stilstand, zo volledig, dat het water niet rimpelde.' (p.78)
'De lach, de glimlach trok zich terug in haar lichaam, ze tilde de schouders op, trok de buik in, trok haar ovale schoot bijeen, en verontschuldigde zich in haar mimieke exoplosies: intieme bijeengaring van vIngertoppen, knieën, voeten in elegante schoenen, in de bogen van de wimpers, omgekeerde glimlachjes, maar zwarte glimlachjes desalniettemin, nogmaals de opgeheven schoudertjes, puntig van kom en klein, onmogelijk klein, gele woltrui om de schouders en lijfje, zwarte rok in nylon waaronder de aders, rimpelend onder vingertoppen die de zwart rimpelende onzichtbarte mazen bevoelen om huid te voelen en aders onder kous en de huid te vinden.' (p. ?; heb het boek al moeten binnenbrengen in de bib!)
'Van buitenaf lijkt schrijven misschien op praten. Maar van binnen is het een kwestie van alleen-zijn. Geschreven zinnen verhouden zich tot meegemaakte feiten als zwijgen tot praten.' (p 88)
dit bericht zal dus het laatste zijn van dit jaar 2014! wil mij met dagelijkse dingen bezighouden, o.a. het herinrichten van mijn keukenrekken, want pipo mijn katertje was een tijdje geleden behekst en maakte gekke sprongetjes, zodat het grote rode metalen rek omviel en wij een nieuw rek hebben moeten kopen, een houten eco-rek dit keer, lichter, beter voor het milieu, beter passend bij het andere keukenrek, haha!
Marie Peyrat werd markiezin van Gaasbeek. Zij huwde in 1873 Gianmartino Arconati Visconti, zoon van. Als hij in 1876 overlijdt, erft zij zijn fortuin en bezittingen. Zij was een geëmancipeerde en onconventionele vrouw. Samen met haar geliefde Raoul Deseigneur legt ze een aanzienlijke kunstcollectie aan in het kasteel. Vanaf 1887 laat ze het kasteel restaureren en creëert een gebouw zoals wij dat nu kennen: een schijnbaar middeleeuwse burcht aan de buitenkant, een neorenaissance sprookjeskasteel aan de binnenkant. In dit filmpje maakt u kennis met deze fantastische dame...
http://www.youtube.com/watch?v=Pcn-MAukG0c
Deze installatie, waarbij een grote lap stof uit een schilderij waaiert, is ook van Tim. Eigenlijk is dit een gedrapeerde jurk, ontworpen voor de wereldpremière van Romeo & Julia (2014) van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen...
Ik kon het niet laten een foto te nemen van deze drie dametjes, in een achterafzaaltje, tijdens onze tocht langs de fluistermuren van dit sprookjeskasteel, met de verrukkelijke muziek van Jeroen d'Hoe op de achtergrond.
De intieme vertrekken van Marie...
lieten me weer een ogenblikje mediteren, starend door het raam...
Dit kostuum draagt weer de signatuur van Tim Van Steenbergen: opera- en theatervoorstelling Macbeth!
In 1913 verlaat Marie Gaasbeek, zonder te weten dat ze niet zou terugkeren. Een jaar later breekt de oorlog uit en vlucht ze samen met Duseigneur uit Parijs om in een hotel in Angers te gaanwonen. Duseigneur wordt ziek en sterft in datzelfde jaar. Aangezien de markiezin geen kinderen had, wil ze haar fortuin goed besteden. Ze bereidt zich voor op haar dood door al haar bezittingen weg te schenken.
Marie sterft in 1323 in Parijs. Deze laatste installatie is sprookjesachtig mooi. Op de achtergrond van dit witte rozendoodsbed worden beelden en filmpjes geprojecteerd uit het leven van deze bijzondere dame..
Een tweede belangrijke figuur in deze tentoonstelling is Paul Arconati Visconti, steenrijke erfgenaam van de Italiaanse familie Arconati Visconti en eerste markies van Gaasbeek, en ZEKER een bijzonder man. Hij reist naar verre landen, tot in Lapland en de Noordkaap toe. Na een bezoek aan Turkije kleedt hij zich graag als een Ottomaans edelman, compleet met tulband en kromzwaard.
In dit bericht publi ik vooral foto's omtrent de droomwereld van deze merkwaardige man. Hij was een utopisch denker en wou de wereldvrede bewerkstelligen. Hij stichtte een school voor weeskinderen en leerde hen het belang van schrijven: het legt vast wat anders onbenullig wordt en dreigt weg te drijven. Hij praat met engelen die hem recepten dicteren tegen ziekte, verdriet, verslavingen en ook... een recept voor macaroni met tomatensaus. Aan het eind van zijn leven is hij een beetje gek geworden, denk ik...
Tim Van Steenbergen, bekende Antwerpse designer, ontwerpt kostuums voor opera en ballet. Zijn inbreng in deze tentoonstelling is subliem. Op deze foto ziet u een weird figuur gehuld in een vreemd gewaad, die van boven op de ballustrade de bezoekers in het oog houdt.
Dit ontwerp heet: utopische dromen.. Op de spiraal staan teksten van Paul...
Op dit bed liggen oude landkaarten. Om bij weg te dromen...
Dit bed zweeft door de lucht..
Het alziend oog en nogmaals teksten van Paul, geprojecteerd op een soort laken... Men noemt zo'n installatie een licht- en schaduwspel. En de bijhorende geluiden zijn soundscapes!
In de zaal van Europa mochten we puzzelen. Ik had graag mijn puzzel afgemaakt, maar had niet genoeg tijd...
want we moesten ook de prachtige kostuums van Tim bewonderen...
Deze en volgende toneeljurken van Tim Van Steenbergen komen uit The house of the Sleeping Beauties (2009), opera in samenwerking met LOD, Toneelhuis en de Munt, Kris Defoort en Guy Cassiers.
-
Met spijt in het hart verlieten we deze zaal, met nog een laatste blik op de puzzeltafel, die uitnodigend was opgemaakt, met een soort kartonnen stapeltaart in het midden en geheimzinnige afgedekte schotels, net of we op een eetfestijn waren uitgenodigd...
In de keuken van het kasteel geurt het ALTIJD naar kruiden. Boven de schoorsteen deze spreuk. En of we daarmee akkoord waren!
Deze plek was natuurlijk ideaal om de recepten van Paul te presenteren...
Een middel tegen vampieren... wat dacht u... look natuurlijk!
Als je door deze spiegel kijkt, vind je je verloren dromen...
Een middel tegen tabaksverslaving: stop je pijpjes in een bokaal!
Once upon a Caste is een wondermooie tentoonstelling, die dit seizoen het Kasteel van Gaasbeek en zijn voormalige bewoners op een betoverende manier weer tot leven brengt. Het kasteel wordt, in handen van het Britse theatergezelschap en kunstenaarscollectief WildWorks een levend en mysterieus personage dat zijn eeuwenoude herinneringen op ons loslaat. Dramatische en intieme momenten wisselen elkaar af in een labyrint dat speelt met ‘tijdslagen’, historische gebeurtenissen en emoties. Performance, installaties, soundscapes, licht- en schaduwspel heffen daarbij de grenzen tussen erfgoed en kunst, tussen geschiedenis en fictie op.
Zo veelbelovend klonk het commentaar op de website van het kasteel van Gaasbeek, dat mijn vriendin L. en ik een bezoekje meer dan noodzakelijk achtten. Vrijdag 3 oktober was het zover! Het weer was heerlijk. Verwachtingsvol tuften we door het Pajottenlnd, benieuwd naar zoveel schoonheid...
Ik heb moeite gedaan om een beetje resaerch te verrichten: het kasteel van Gaasbeek kende een bewogen geschiedenis!(zie bijlagen).
Bovenstaande foto's, daterend van 2012, had ik nog in mijn mapje zitten. De fazanten zijn er nog, en het uitzicht van op het binnenplein (links) is nog altijd even adembenemend.
De grote open haard bij de ingang vind ik iedere keer weer schitterend. Bovenaan (onzichtbaar op de foto) bevinden zich koperen handvatten, waaraan de knechten zich vasthielden om hun benen en voeten te kunnen strekken naar het haardvuur en het zo warm te krijgen in de koude winters. Maar nu lagen er koperen potten in de haard. De kleine steelpannetjes vond ik superschattig!
De tentoonstelling was interactief. Overal konden wij boodschappen spotten. In een glazen kom een prachttekst op doorzichtige velletjes. Het kasteel zelf aan het woord: de getijden van de geschiedenis overspoelden mijn voorname oude lijf.... help me op weg door de architectuur van mijn herinnering. want ik ben oud en soms vergeet ik dingen.
Spreuken op muren, op tegels, spiegels, tapijtjes..
In de eerste zaal (de galerij van tijdsverschuiving) kijken wij verbaasd naar een vreemd bouwsel, een soort reuzenmobiel met spiegeltjes, lichtjes, sferen, pijltjes en geometrische vormen...
We traden Het huis van Egmond binnen...
O wee! Direct daarna kwamen wij in een sinistere kamer, de Kapel van het Noodlot, waar de executie van de graven Egmond en Hoorn wordt uitgebeeld. Deze gevallen engel is onthoofd, het beeld ligt in de sneeuw...
In de rouwkapel een interpretatie van het prachtig schilderij: De laatste eerbewijzen aan de graven Egmond en Hoorn van Louis Gallait.in deze tentoonstelling veel gedroogde bloemen - deze rode roosjes waren verrukkelijk!
Als je op het bankje knielde, hoorde je een prachtig afscheidsgebed van de Graaf van Egmond.
Tja, ik moest er toch even gaan bij zitten om het plan en de boodschappen in de grote envelop, waarop uitnodigend Open mij geschreven stond, nog eens te bestuderen..
Op een andere vensterbank een kussentje met een boodschap en een variante op een geplooide kraag, een molensteenkraag, ook pijpkraag, plooikraag of lubbenkraag genaamd. Deze ronde kraag van geplooid fijn linnen batist werd later versierd met kant. Het dragen van deze kraag was in de 16e eeuw mode aan het Spaanse hof. Deze mode werd in de Nederlanden, die onder sterke Spaanse invloed stonden, overgenomen.
het event. ik publi hier een reeks foto's genomen (en bereidwillig doorgestuurd) door jp valkeneers, een heer met werkelijk een gesofisticeerd fototoestel (leek me toch zo).
en het u-tube filmpje van Georges Dewarier maakt het feest compleet:
http://youtu.be/n-iaHwgSpM4
ik las een samenvatting van de inleiding voor. oorspronkelijk bevatte de tekst 3295 woorden en 297 regels, verspreid over 6 pagina's A4. ik slaagde erin de tekst in te korten tot 1135 woorden en 148 regels. net geen 15 minuten spreken... oef! lang genoeg!
maar het event in het event was wel het optreden van een dame, die ik voor eeuwig dankbaar zal zijn voor haar medewerking: grete moortgat, voorzitter en oprichter van feniks taiko, een organisatie die japanse percussie promoot. zij is zelf een specialiste taiko en behoort tot de groten in deze discipline!
Hoewel een exacte datering speculatie is, zou Taiko vermoedelijk meer dan 2000 jaar oud zijn. De oudste tot nu toe gevonden bron is het Haniwa Haniwa-figuurtje Man beating the taiko, opgegraven in de Sawa-prefectuur Gunma. Het is een afbeelding van een man die een drum bespeelt met een drumstok...De oorsprong en de ontwikkeling van taiko worden in verband gebracht met culturele invloeden uit China en Korea, vanaf de 5e eeuw. Anderzijds is er een link met het boeddhisme in Japan en waarschijnlijk ook met het Indisch subcontinent. Volgens Takata is de evolutie van taiko's na 900 na Chr. een eigen weg gegaan en zou dat volledig toe te schrijven zijn aan Japanse ambachtslui...
Er zijn veel verschillende soorten taiko's en afhankelijk van de grootte en vorm bespeelt men elke variant anders. Elke taiko heeft twee vellen onderaan en twee bovenaan, meestal door middel van ijzeren pinnen aan de taiko bevestigd. Elke taiko bespeelt men met Bachi (桴, 枹), houten stokken. Ze kunnen naargelang de taiko-variant een andere grootte hebben (Voor een O-Daiko een grote bachi). Hieronder een korte lijst met enkele variaties.
zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Taiko
jaja, grete kon er wat van. fantastisch was het te kijken naar haar mimiek: drummen blijkt vreugde en kracht te genereren...
grete woonde enkele jaren in japan, waar zij haar opleiding kreeg. zij is eigenlijk siniloge, maar tijdens haar reizen kwam ze in japan terecht en toen ze naar een taiko-concert ging wist ze, dat ze dit haar hele leven wou doen. zij gedraagt zich volgens de japanse code. na een gesprek knikt ze lichtjes met haar hoofdje ... wat alle japanners doen, om je te bedanken voor de aandacht. een klein gebaar, maar o zo hoffelijk!
tot slot droeg jorisshimizu voor. hij kan dat goed, voorlezen, hij leest rustig en traag en zijn houding is ok. hier op de foto zelfs met een elegant handgebaar...
er waren 30 stoelen, en elke stoel was bezet. sommige mensen (dat zie je niet op de foto) moesten op stenen bankjes zitten.
en glunderen maar...
de bloemen kregen wij van joris. zijn dame had ook voor een kleine receptie gezorgd: cava in een plastieken champagneglaasje... vond ik heel leuk... en een assortiment zoute koekjes en studentenhaver... mmmm
SHIMIZU, zuiver water, door Joris Iven. Inleiding: Nicole Van Overstraeten. Demer uitgeverij, 2013. Paperback, 32 pagina's, prijs: € 12,00.
RESERVATIE IS WENSELIJK Telefonisch: 02 3053808 of 011 352068 Email: nicole.van.overstraeten@telenet.be of joris.iven@telenet.be
Op vertoon van deze uitnodiging krijgen 2 personen gratis toegang tot de Japanse tuin, die geopend is van 14 tot 18 uur.
jaja, het nieuwe literaire seizoen is voor mij begonnen! eigenlijk, moet ik eerlijk bekennen, met een voordracht in den hopsack op 31 augustus, tijdens de cultuurmarkt in antwerpen. maar de uitnodiging hierboven omvatte toch wat anders: de presentatie van een lang gedicht van joris iven, shimizu, waar ik een even lange inleiding voor geschreven had over tokyo, hoofdstad van japan.
van op deze brug kijken naar het zonlicht een blauwe zomer in het water weerspiegeld de koi in de wolken
we hadden het event gepland in de japanse tuin in hasselt. het weer was gelukkig denderend: een schitterende laatzomerzon, een aangename temperatuur... en een schitterend kader!
de japanse esdoorn bij het ceremoniehuis kleurde reeds oranjerood.
ik wou een kiekje bij deze mooie boom, maar ik leek wel overweldigd door het zonlicht.
als een balletdanseres in tutu (die moet u er maar bij denken!) huppelde ik de trapjes af naar het mini-keienstrandje (alhoewel... mini.. de keien waren groot!) om naar de beroemde koi te kijken.
vette vissen!
dit is mijn fotograaf. de zon in je haren, jeugdig zijn en vol energie... iedereen die mijn leeftijd heeft beseft dat jong zijn toch wel uniek is... als een lieve oma zou ik tegen elke jonge man, elke jonge vrouw willen zeggen: leef voor 100 %, want het kan verkeren...
maar ik wil hier niet zagerig overkomen. wij (mijn vriendinnen en zo...) zijn toch ook jong????? en phenomenal?
een selfie!
ik had een voorbijgangster gevraagd een fotooke te nemen.... stilzitten, zei ze, maar ik heb graag een foto in actie!
jaja, zei ik, de zon staat daar keihard te blinken in de lucht...
dit is de foto dan die de dame wou. joris geeft geen krimp. jaja, oogjes dicht voor het zonlicht, beetje stresserig... en stilzitten!
jaja, deze zomer was een zomer van vrienden en vriendinnen. heb ongeveer 10 'vaste' vriendinnen, sommige zie ik geregeld, andere maar een paar keer per jaar...
maar de vier dames op de foto's hieronder zijn toch wel uniek. daarom dit bericht. aan hen draag ik ook het gedicht phenomenal woman van maya angelou op:
haha, knappe betsy ken ik al meer dan 50 jaar! zij heeft altijd heel verzorgde gelakte nagels en een cleavage om u tegen te zeggen. tegenwoordig leest ze tot stukken in de nacht. ik was zo verrukt om met haar in het zonnetje te zitten (eigenlijk kan ik niet tegen de zon, maar toch was het blijkbaar zo heerlijk om de zon op mijn huid te voelen), dat ik mijn oogjes dichthield om het effect nog te versterken...
marie-rose en ik in het café les gens que j'aime in de zuidstraat in brussel. zij had mij juist een supergekke droom verteld, daarom grinnikte ik een beetje. marie-rose is slim, geestig en geraffineerd, een dame met stijl. wij lachen veel! zij heeft een vlotte pen en veel verbeelding. zij houdt van bomen, bloemen en dieren. haar hond kara is superlief, haar poezen, haha, die omringen me als in een wollige droom.
hier zit ik met monika op het terrasje van duo in halle. monika, die eigenlijk geboren is in oostenrijk, is net herstellende van een rugoperatie. zij is al aan het sparen voor een reis naar japan. haar ultieme droom is ook nog sint-petersburg te zien. moedige madam!
intermezzo: deze foto van mijn hibiscus in mijn tuintje. hij bloeit al van in juli en nog steeds staan er bloempjes wijdopen.
marie-rose praat tegen haar plantjes. ik doe dat stiekem ook.
hier trek ik een rare smoel, op het terras van de taverne in het leopoldpark in oostende. mijn tafelgenote is kris, een vriendin die ik ook al van in de lagere school ken. zij is mijn meest stijlvolle vriendin. tegen haar intelligentie, redelijkheid en beschaving (wat dit woordje ook inhoudt!) kan niemand aanschurken. daarbij houdt ze van theater, van kunst en schoonheid. een juweel van een dame!
jaja, mijn hibiscus was supermooi bloeiende deze zomer. daarom eindig ik dit bericht met nog 2 mooie takes van en 3 haiku's over mijn alternatieve vriendinnetjes - de bloemen...
ochtendzon een bloemknop ontwaakt o hibiscus
mooie hibiscus hoe bedwelmend traag je bloemknop zich ontvouwt
mijn bezoek aan mijn jonge vrienden annelies, benedict en ward (in jette) dateert al van enige weken geleden en eigenlijk wachtte ik op enige foto's van de reis van annelies en benedicte (naar namibië, alsjeblief) om dit bericht af te werken, maar we zijn reeds 19 september en ondertussen gebeurt er bijna dagelijks iets waar ik over wil schrijven, dus haal ik nu mijn achterstand gewoon in!
altijd vind ik het wonderlijk waarom mensen met mij willen omgaan - want ja, wie wil er nu optrekken met een een onwaardige getormenteerde oude dame als ik, die altijd in haar hoofdje bezig is met het kanaliseren van golven poëzie, met een niet aflatende stroom van woorden, zinnen, haspelende fragmenten van weirde verhalen - om dan nog niet te spreken van mijn strange dreams, die zich als woekerende winde slingeren rond mijn lichaam (mijn hoofdje, mijn armen, mijn romp, mijn benen, zelfs mijn aura is aangetast) en mijn geest (dat spook!) en doordringt tot in de diepste regionen van mijn wezen?
gisteravond las ik nog het megadicht van yahya hassan (zie een vorig bericht), een tekst van meer dan 30 pagina's en zijn drammende oersterke poëzie dreunde zo door mijn hoofdje, dat ik daarna het prachtige proza van de roemeense herta müller las in hetzelfde ritme als de poëzie van yahya, en de mix leek op niks, een kakafonie, niets klopte en ik viel dan maar in slaap.
maar zoals u op de foto hierboven ziet, zijn er verlichte jongelui die blijkbaar wel plezier beleven aan mijn aanwezigheid en die zelfs voor mij een potje willen koken...
benedicte: hoe fijn is om mooi te zijn, jong, slank, geestig en slim?
we kregen een soort mix van bourgul met andere granen en een slaatje met mozarella (denk ik toch). superlekker! leuk en anders vond ik de manier waarop annelies haar groentjes had gesneden. een courgette in schijfjes smaakt nu eenmaal anders dan een courgette in kleine grappige balkjes, een tomaat in schijfjes smaakt anders dan een tomaat in partjes, haha!
annelies en ward: ik bewonder deze jongelui om hun tomeloos enthousiasme. zij hebben een drukke baan en toch slagen zij erin daarnaast nog bezig te zijn als redactielid van een literair tijdschrift (ward) en te acteren in een avant-garde theatergreopje (annelies). en ze doen dit met verve!. en beiden schrijven zij sublieme gedichten!
het minituintje: deze gele bloempjes gewoon gekocht op de markt!
een mix van plantjes en struikjes, aangeplant of naturel.
en deze bloem is bovennatuurlijk. supernaturel!
de toffe namiddag eindigde vóór de apple-laptop van annelies: ik mocht honderden foto's bewonderen van de namibië-reis. en kijk naar het schaaltje met het koekje op de tafel: ik werd op mijn wensen bediend. bij koffie hoort namelijk een koekje...
deze zomer was werkelijk een opwindende, turbulente, vreemde zomer... een zomer van valpartijen, emoties, de zee, giechelafspraakjes met vrienden en vriendinnen, opmerkelijke leessessies...
argh! al een hele tijd stel ik me vragen over... herinneringen! is het zo dat het impact van het verleden op het nu veel groter is dan ik kan bedenken? ik heb een droom: leven zonder dat tegelijk fabuleuze en toch ook hinderlijke verleden. elke dag beginnen op punt nul... zou toch heerlijk zijn! en niet, zoals bij mij het geval is, bij het minste voorval overspoeld te worden door beelden uit het verleden. ik zeg wel: overspoeld! overwhelmed! ik draai rondjes in een chaos van herinneringen. op dit ogenblik wil ik over vele dingen tegelijk schrijven: mijn ervaringen op het platteland, op bezoek bij mijn grootouders, mijn politiek bewustzijn dat, ik geef het eerlijk toe, in de late jaren '60 (mei '68) ontstond, mijn liefde voor japan, een liefde die dateert van een decennium later en die altijd en altijd nog een rol speelt in mijn huidige leven. al heb ik perioden gehad dat ik enorm veel moeite deed om deze jeugd-fling van mij af te stoten...
vrijdag zag ik een film in galeries in brussel, winter sleep, een turkse film die de palme d'or van cannes 2014 kreeg. een heerlijk lange, wijd uitgedragen film, met ellenlange conversaties en monologen, dat alles met op de achtergrond bevreemdende sneeuwlandschappen in anatolië... ik werd zo meegezogen in de witheid en de woestheid van de setting, dat ik het koud kreeg en me een beetje verwilderd voelde, net alsof ik me ook in een in rotsen uitgehouwen huisje zonder verwarming bevond. mijn voeten waren ijskoud toen ik de cinemazaal verliet en ik had zin in een kopje warme, troostende chocolademelk.. en weer doemden beelden op... van die ondergesneeuwde nieuwjaarsnacht, toen ik samen met mijn ouders en mijn zus op de bus stond te wachten en wij het door en door koud kregen, want de bus kwam niet opdagen... we stonden te stampvoeten in de sneeuw aan de halte tegenover de bellingenstraat, net vóôr een reusachtige 19de eeuwse hoeve, de plek waar - weet ik nu bijna met zekerheid- mijn vader zijn eerste liefde, anna jacobi ontmoette...
maar o wonder! toen later op de avond de film bright star, een film van jane campion over de engelse romantische dichter john keats zag, sloegen mijn herinneringen weer een andere weg in. ik bevond me weer op school, we moesten van onze strenge, roodharige en sproeterige lerares engels ode to a nightingale vanbuiten leren... ach, ben nu al enkele dagen dol op john keats, lees alle gedichten in een bundeltje dat ik me aanschafte, weer zo vele jaren geleden, in londen, in hampstead heath (een wijk in het noorden van londen, de huizen hebben grote, kleurrijke tuinen) tijdens een bezoek aan zijn woning... en nu drummen weer beelden van londen, van hyde park, van de underground om een plaatsje in mijn hoofdje...
onderstaande openingsverzen uit hyperion, book 1, een episch gedicht over de strijd der titanen tegen de olympische goden, waaronder oppergod saturnus, vind ik schitterend...
Hyperion. Book I
Deep in the shady sadness of a vale Far sunken from the healthy breath of morn, Far from the fiery noon, and eve's one star, Sat gray-hair'd Saturn, quiet as a stone, Still as the silence round about his lair; Forest on forest hung above his head Like cloud on cloud. No stir of air was there, Not so much life as on a summer's day Robs not one light seed from the feather'd grass, But where the dead leaf fell, there did it rest. A stream went voiceless by, still deadened more By reason of his fallen divinity Spreading a shade: the Naiad 'mid her reeds Press'd her cold finger closer to her lips.
maar dit gedicht is wereldbekend:
A Thing of Beauty (Endymion)
A thing of beauty is a joy for ever: Its lovliness increases; it will never Pass into nothingness; but still will keep A bower quiet for us, and a sleep Full of sweet dreams, and health, and quiet breathing. Therefore, on every morrow, are we wreathing A flowery band to bind us to the earth, Spite of despondence, of the inhuman dearth Of noble natures, of the gloomy days, Of all the unhealthy and o'er-darkn'd ways Made for our searching: yes, in spite of all, Some shape of beauty moves away the pall From our dark spirits. Such the sun, the moon, Trees old and young, sprouting a shady boon For simple sheep; and such are daffodils With the green world they live in; and clear rills That for themselves a cooling covert make 'Gainst the hot season; the mid-forest brake, Rich with a sprinkling of fair musk-rose blooms: And such too is the grandeur of the dooms We have imagined for the mighty dead; An endless fountain of immortal drink, Pouring unto us from the heaven's brink.
de verzen deinen en deinen, sommige gedichten bevatten wel 2500 woorden en meer en een gedicht van 400 regels, daar draaide john keats zijn hand niet voor om. ... subliem vind ik dit!
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
