o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
17-08-2015
Odillon Redon
(Vierde klaagzang omtrent facebook)
1. Elke dag zeg ik tegen mezelf: wat een rotzooi is facebook toch! Zonde van mijn kostbare tijd, dat gewrijf en gewriemel op mijn smartphone.. Die ultra gepolariseerde, hilarische en soms ronduit belachelijke berichten die ik voortdurend op facebook te lezen krijg: mijn zogenaamde 'vrienden' gaan een wandelingetje maken, verkopen hun huisje, ruimen hun zolder op, kokkerellen, spelen met hun kids, geven hun konijn te eten... help! Moet ik dat allemaal weten, heb ik daar een boodschap aan? Dikwijls moet ik daar een negatief antwoord op geven. Sommige van mijn 'vrienden' ken ik persoonlijk en dan kan ik er nog 'inkomen' dat zij mij hun intimiteiten vertellen, maar andere 'vrienden' ken ik niet, zal ik nooit kennen en sorry, eigenlijk zou ik ze van mijn pagina moeten verwijderen...
Maar op mijn link met Ilja Leonard Pfeijffer ben ik bijvoorbeeld erg trots: fantastische man, sublieme dichter. Ik beperk mij in de toekomst zeker tot mijn literaire vrienden. Als zij onnozel doen, wel dan wrijf ik na de eerste woordjes luchtig over mijn schermpje en lees een volgend bericht.
2. Maar gisteren nog, in een telefonisch gesprek omtrent Julian Barnes' nieuwste essays over (vooral Franse) kunst, In ogenschouw, kreeg ik van een goede vriend een tip: mijn smartphone gebruiken om, met behulp van mijn browser, terwijl ik lees, de schilderijen te ontdekken die door Barnes worden besproken maar ontbreken in zijn boek. Er zijn maar enkele schaarse illustraties opgenomen. Maar van schilders die, mede door Barnes' commentaren, mijn interesse wekken, wil ik meer weten.
Zo bijvoorbeeld Odillon Redon, een Franse schilder die leefde in de 19de-20ste eeuw.
Op wiki vond ik:
Odilon Redon (Bordeaux, 20 april 1840 – Parijs, 6 juli 1916) was een Franse kunstschilder die tot het symbolisme wordt gerekend. Het werk van Redon lijkt een droomwereld te verbeelden, die bevolkt is door feeën, monsters, geesten en andere fantasiefiguren.
Redon bleef lang vrij onbekend bij het publiek, tot de publicatie van het beroemde boek van de Franse schrijver Joris-Karl Huysmans, A Rebours, in 1884. De held van het boek, een pervers levende aristocraat, verzamelde tekeningen van Redon, en door zijn vermelding in dit klassieke boek van het decadentisme, werd hij voortaan met deze beweging in verband gebracht. Redon illustreerde o.m. de boeken van Gustave Flaubert, Edgar Allan Poe, Iwan Gilkin, Jules Destrée, Edmond Picard en Emile Verhaeren.
De opstellen zijn niet chronologisch gerangschikt op publicatiedatum – wat jammer is, want dat maakt het moeilijk om eventuele evoluties in de zienswijze van Barnes binnen vijfentwintig jaar op te merken –, maar min of meer op geboortedatum van de besproken kunstenaars (vrijwel allemaal schilders), van Géricault (1791-1824) tot de met de auteur bevriende Howard Hodgkin (1932). Dat wekt de indruk van een doorlopende, samenhangende kunsthistorische ontwikkeling, terwijl er daartoe simpelweg veel te veel ontbreekt: er staat geen woord in dit boek over vroegmoderne en laatmoderne abstractie, over het Duitse expressionisme, het futurisme, enzovoort.
Maar toch vind ik dit boek denderend, super-interessant, erudiet maar toch onderhoudend - en ....grappig!
Dit is Odillon.
Een van zijn beroemdste schilderijen is De Cycloop. Eigenlijk zou dit werk kunnen behoren tot de reeks Les Noirs, heel vreemde, fantastische en soms huiveringwekkende houtskooltekeningen uit zijn vroegste periode.
Een Christuskop
Head-on-a-stem
Spirit of the forest, 1890
Vision
Boat in the moonlight
Flower Clouds, 1903
Dit is al wat minder akelig. een dromerig schilderij waarop een zeiboot en veelkleirige wolken!
In zijn latere periode maakte Odillon kleurige, flamboyante schilderijen en vrouwenportretten.... met bloemen in de hoofdrol!
Lady of the flowers
Het bloemenmotief is ook te zien in de jurk!
Violette Heyman, 1910
Barones Robert de Domecy, 1900
Bomen, 1890
Maar toch denk ik dat de mysterieuze Noirs mij het meest raken. Wat zal ik binnen 5 jaar nog zeggen over Odillon? Oh ja, hij tekende vreemde mannekes en bomen in een geheimzinnig bos...
Flower stories are endless. We shall recount but one more. In the sixteenth century the morning-glory was as yet a rare plant with us. Rikiu had an entire garden planted with it, which he cultivated with assiduous care. The fame of his convulvuli reached the ear of the Taiko, and he expressed a desire to see them, in consequence of which Rikiu invited him to a morning tea at his house. On the appointed day Taiko walked through the garden, but nowhere could he see any vestige of the convulvus. The ground had been leveled and strewn with fine pebbles and sand. With sullen anger the despot entered the tea-room, but a sight waited him there which completely restored his humour. On the tokonoma, in a rare bronze of Sung workmanship, lay a single morning-glory--the queen of the whole garden
In such instances we see the full significance of the Flower Sacrifice. Perhaps the flowers appreciate the full significance of it. They are not cowards, like men. Some flowers glory in death--certainly the Japanese cherry blossoms do, as they freely surrender themselves to the winds. Anyone who has stood before the fragrant avalanche at Yoshino or Arashiyama must have realized this. For a moment they hover like bejewelled clouds and dance above the crystal streams; then, as they sail away on the laughing waters, they seem to say: "Farewell, O Spring! We are on to eternity."
Said Laotse: "Heaven and earth are pitiless." Said Kobodaishi: "Flow, flow, flow, flow, the current of life is ever onward. Die, die, die, die, death comes to all." Destruction faces us wherever we turn. Destruction below and above, destruction behind and before. Change is the only Eternal,--why not as welcome Death as Life? They are but counterparts one of the other,--The Night and Day of Brahma. Through the disintegration of the old, re-creation becomes possible. We have worshipped Death, the relentless goddess of mercy, under many different names. It was the shadow of the All-devouring that the Gheburs greeted in the fire. It is the icy purism of the sword-soul before which Shinto-Japan prostrates herself even to-day. The mystic fire consumes our weakness, the sacred sword cleaves the bondage of desire. From our ashes springs the phoenix of celestial hope, out of the freedom comes a higher realisation of manhood.
Why not destroy flowers if thereby we can evolve new forms ennobling the world idea? We only ask them to join in our sacrifice to the beautiful. We shall atone for the deed by consecrating ourselves to Purity and Simplicity. Thus reasoned the tea-masters when they established the Cult of Flowers.
When a tea-master has arranged a flower to his satisfaction he will place it on the tokonoma, the place of honour in a Japanese room. Nothing else will be placed near it which might interfere with its effect, not even a painting, unless there be some special aesthetic reason for the combination. It rests there like an enthroned prince, and the guests or disciples on entering the room will salute it with a profound bow before making their addresses to the host. Drawings from masterpieces are made and published for the edification of amateurs. The amount of literature on the subject is quite voluminous. When the flower fades, the master tenderly consigns it to the river or carefully buries it in the ground. Monuments are sometimes erected to their memory.
The birth of the Art of Flower Arrangement seems to be simultaneous with that of Teaism in the fifteenth century. Our legends ascribe the first flower arrangement to those early Buddhist saints who gathered the flowers strewn by the storm and, in their infinite solicitude for all living things, placed them in vessels of water. It is said that Soami, the great painter and connoisseur of the court of Ashikaga- Yoshimasa, was one of the earliest adepts at it. Juko, the tea-master, was one of his pupils, as was also Senno, the founder of the house of Ikenobo, a family as illustrious in the annals of flowers as was that of the Kanos in painting. With the perfecting of the tea-ritual under Rikiu, in the latter part of the sixteenth century, flower arrangement also attains its full growth. Rikiu and his successors, the celebrated Ota- wuraka, Furuka-Oribe, Koyetsu, Kobori-Enshiu, Katagiri- Sekishiu, vied with each other in forming new combinations. We must remember, however, that the flower-worship of the tea-masters formed only a part of their aesthetic ritual, and was not a distinct religion by itself. A flower arrangement, like the other works of art in the tea-room, was subordinated to the total scheme of decoration. Thus Sekishiu ordained that white plum blossoms should not be made use of when snow lay in the garden. "Noisy" flowers were relentlessly banished from the tea-room. A flower arrangement by a tea-master loses its significance if removed from the place for which it was originally intended, for its lines and proportions have been specially worked out with a view to its surroundings.
Tell me, gentle flowers, teardrops of the stars, standing in the garden, nodding your heads to the bees as they sing of the dews and the sunbeams, are you aware of the fearful doom that awaits you? Dream on, sway and frolic while you may in the gentle breezes of summer. To-morrow a ruthless hand will close around your throats. You will be wrenched, torn asunder limb by limb, and borne away from your quiet homes. The wretch, she may be passing fair. She may say how lovely you are while her fingers are still moist with your blood. Tell me, will this be kindness? It may be your fate to be imprisoned in the hair of one whom you know to be heartless or to be thrust into the buttonhole of one who would not dare to look you in the face were you a man. It may even be your lot to be confined in some narrow vessel with only stagnant water to quench the maddening thirst that warns of ebbing life.
Flowers, if you were in the land of the Mikado, you might some time meet a dread personage armed with scissors and a tiny saw. He would call himself a Master of Flowers. He would claim the rights of a doctor and you would instinctively hate him, for you know a doctor always seeks to prolong the troubles of his victims. He would cut, bend, and twist you into those impossible positions which he thinks it proper that you should assume. He would contort your muscles and dislocate your bones like any osteopath. He would burn you with red-hot coals to stop your bleeding, and thrust wires into you to assist your circulation. He would diet you with salt, vinegar, alum, and sometimes, vitriol. Boiling water would be poured on your feet when you seemed ready to faint. It would be his boast that he could keep life within you for two or more weeks longer than would have been possible without his treatment. Would you not have preferred to have been killed at once when you were first captured? What were the crimes you must have committed during your past incarnation to warrant such punishment in this?
Al een tijd lang lees ik en herlees ik een schattig boekje, The Book of Tea by Kakuzo Okaku. Uit het verrukkelijke hoofdstuk Flowers wil ik toch deze passages presenteren, want zoals alle ladies ben ik dol op bloemen.
In the trembling grey of a spring dawn, when the birds were whispering in mysterious cadence among the trees, have you not felt that they were talking to their mates about the flowers? Surely with mankind the appreciation of flowers must have been coeval with the poetry of love. Where better than in a flower, sweet in its unconsciousness, fragrant because of its silence, can we image the unfolding of a virgin soul? The primeval man in offering the first garland to his maiden thereby transcended the brute. He became human in thus rising above the crude necessities of nature. He entered the realm of art when he perceived the subtle use of the useless.
In joy or sadness, flowers are our constant friends. We eat, drink, sing, dance, and flirt with them. We wed and christen with flowers. We dare not die without them. We have worshipped with the lily, we have meditated with the lotus, we have charged in battle array with the rose and the chrysanthemum. We have even attempted to speak in the language of flowers. How could we live without them? It frightens on to conceive of a world bereft of their presence. What solace do they not bring to the bedside of the sick, what a light of bliss to the darkness of weary spirits? Their serene tenderness restores to us our waning confidence in the universe even as the intent gaze of a beautiful child recalls our lost hopes. When we are laid low in the dust it is they who linger in sorrow over our graves.
Ik was weer in het kleine huis. Mocht even de tuin in. Ik herinnerde mij de tuin. De groengeverfde latten van het punthekken dat de tuintjes van de buren afbakende. Rechts Paula en Jan, links Maree.
Het gammele duivenhok achteraan. Het houten bankje, vanwaar je de duiven kon zien struinen en hun vleugels strekken. De preistruiken, de radijsjes. En altijd weer de geur van druivenstront.
Het kleine afdak, waaronder je kon schuilen als het regende. Er was niet veel plaats. Onder het afdak de resten van een oude houten wasmachine met zwengel, de onderdelen opeengestapeld.
Je moest eerst door het huis lopen, de voorplaats, de keuken, over de koer naar het tuintje.
Maar tot mijn grote consternatie was er geen tuin meer. Ik kwam uit op een vlak soort pleintje, bedekt met glanzend asfalt. Je moest zelfs een trapje op om het te bereiken.
Ik voelde voorzichtig met mijn rechtervoet of het plein geen verraderlijke val was, of de grond niet zou doorzakken als ik erop liep.
Onlangs was ik uitgenodigd om deel te nemen aan een literair project op facebook. We moesten 5 opeenvolgende dagen een gedicht of een tekst posten op facebook.
Ik grabbelde in mijn dromenboek, selecteerde 5 dromenfragmenten waarin textiel, kleren en kleuren een rol speelden.
1. Droom nummer 59
Ik zat op de schouders van een man,. Hij had me in een opwelling opgetild en liep schertsend met me door de nacht. Ik droeg roze tule en taft en satijn, mijn jurk wapperde bij elke stap. Ik glunderde en schommelde met mijn blote benen. Was die man mijn vader, was het A.? Was het een nieuwe man, was het Konstantin uit Sturm der Liebe? We kwamen voorbij een traliehek, waarachter een krokodil schuilde. Een man toonde het beest. Hij had het in zijn armen, maar verwittigde ons voor het gevaar.
Mijn voordeur was gloednieuw (eindelijk gerepareerd!) en blonk in de nacht. Thuis hadden mijn ouders het haardvuur aangestoken, de vlammen likten warm en blauw aan het hout. Mijn dochter ging naar bed, zij was weer slechtgeluimd en mopperde.
2. Tweede droom. Als ik aan droom 5 kom zal ik iemand nomineren. Of wil Annelies De Ville een verhaaltje/ gedicht schrijven? Over kleren, kleuren, textiel?
Droom nummer 33
(Teruggevonden droom)
Ik droomde dat ik met de trein vertrok naar de Caraïben. Mijn koffers puilden uit van jurken en ensembles. Merknaam: Rue Blanche. Eénogige Johnny kwam me halen met zijn helikopter, beschilderd met de uitbundige kleuren van Christian Lacroix.
De dageraad parelde in aquareltinten. De heuvels kleurden lichter naar de horizon toe, in tinten van diep kobaltblauw en koel monastraal blauw. Van superfijn ultramarijn naar bijna rozeachtig chinees wit. Sepiabruin en de kleur van gebrande groene aarde - en ook schitterend smaragdgroen.
Eénogige Johnny zei: ach, ik kom hier eigenlijk alleen maar om vliegles te geven.
Hadden al die meisjes een naam?
Ps: hierbij een foto van Lady Gaga in Chrristian Lacroix. Zij heeft dezelfde haarkleur als ik.
3. Droom nummer 47
De purperen tas (fragment)
Ik arriveerde op een school voor een interim-opdracht. Ik droeg een sneeuwwit pakje (jasje, broek) en was superslank, want ik voelde mijn lenige heupen, mijn magere dijen elegant heen en weer bewegen in de pijpen van mijn witte plooibroek.
De directrice werd geassisteerd door een glimlachende mooie man. Krulhaar, prettig blauw overhemd, jeans. Later bleek hij haar zeventienjarige zoon te zijn, wat ik niet geloofde. Zijn leeftijd, bedoel ik. Maar hij ontlastte me wel van mijn tas, een schitterende purperen schoudertas met lederen handvatten en applicaties. Hij zou de tas voor me bewaren, op een veilige plaats.
In de halfduistere leraarszaal (want het was kersttijd) babbelden we er lustig op los. Ik maakte kennis met een dame met opgestoken haar, zij hield van jazz. Een guitig dametje had glitters aan de hals, een heel mooi decolleté. In een flits zag ik A. (wat deed hij op mijn school?) die vrouw begluren. Ik was al bang dat hij haar interessant ging vinden. Om de jazz natuurlijk. Maar hij keek verbouwereerd naar haar slierten haar en haar wat overdreven maquillage.
4. Droom nummer 49
A hypnagogic hallucination
Een dame in luxueuze jas met bontkraag en hoed werd achternagezeten door een onduidelijk iemand, een onduidelijk iets. Zij verplaatste zich als in een computergame, als een figuurtje uit een nintendo-spel. Ze schoof vooruit, achteruit, naar links, naar rechts. Plots rende ze (op hoge hakken) vakkundig de hoek om. Schitterend. Ze was nu volkomen onzichtbaar, ze was verdwenen, foetsjie….
ik was plots klaarwakker.
4. Reeds de vierde bijdrage betreffende mijn vijfdaagse publicaties ter bevordering van de literatuur in Vlaanderen!
Ongelooflijk in hoeveel van mijn dromen textiel en kle(u)ren belangrijk zijn. Niet verwonderlijk: mijn lieve mama was een begenadigd naaister en in mijn vroege jeugd hadden wij het altijd over kwikjes en strikjes. Ik nomineer Micheline Cuypers om mee te doen!
Droom nummer 29
Dentelle de France
Ik had weer eens een lief. Zijn naam was Patrick. Een Ierse naam. Sint Patrick’s day, bedoel ik.
Patricks moeder leek erg jong van veraf gezien. Maar van dichtbij klopte en dreinde haar huid op haar jukbeenderen. Klaar om te verschrompelen. Een doodsstrijd. Zij had zwart heksenhaar. Geverfd, natuurlijk.
Als hobby verzamelde zij ‘ongedierte’: wormen, slakken, meikevers. Zij kwam aandraven met een kistje: daarin bewaarde zij een verzameling levende wormen, die zij had aangekleed als ballerina’s. Met roze jurkjes, hoepelrokjes, katoenen gebreide accessoires, kleurige linten en bloemen.
De glibberige lijfjes, gewurmd in satijnen volants afgeboord met sexy zwarte kant - 'Dentelle de France' - krioelden door elkaar in de sigarenbox.
5. Vijfde en laatste bijdrage voor het vijfdaagse project voor de bevordering van de literatuur in Vlaanderen. Dit keer een echt gedicht, geschreven bij een schilderij van Thomas Roose. zie http://static.skynetblogs.be/media/169074/1959516155.pdf
opiumdroom
hoe heerlijk moet het zijn te slapen in dit bleek papaverveld. duizend klaprozen als wolkenwitte ballerina’s, hun kelkjes pronkend strak en opwaaiend in maanlicht. de avondkou omarmt. de wind waait zacht als lucht maar in mijn dromen in mijn slaap kijk ik verbaasd de uren in. ik wentel mij in rokken van gebroken wit, mijn stelen slank en buigzaam, mijn sappen honingzoet en smakend naar de maan. ik voel mij zwangerblauw en rijp van zaad, maar hoor hoe messen scherp en wreed papavers slaan. ik zie mijn zussen krakend krimpen, hun jurken geurig van de waan. zij sissen gauw van hemelsblauw, hun poederhart belooft wanhopig troost. het is nu tijd om op te staan, maar oeps! mijn dromen vloeien weg, voorgoed van hiervandaan.
Tenslotte wil ik een eresaluut brengen aan onze Vlaamse dichters die deelnamen aan Poetry International: Peter Verhelsten Els Moors. Els Moors' fuckende konijnen herinner ik me voor eeuwig, en sinds ik De boom N. van Peter Verhelst heb gelezen (ook al jaren geleden) ben ik verliefd geworden op tuinen...
de pijnboom en het reiken
’s Middags wemelen de boomkruinen van de cicaden ’s avonds drijven ze van ons weg de vallei in op sleeptouw genomen door duizenden mammoeten
waarom duizenden mammoeten hier nacht na nacht met ingetrokken poten kop vooruit springen van rots naar rots – hoewel ze uitgestorven zijn
hoofd in de nek ogen gesloten gaan we op en neer vormen we nieuwe sterrenbeelden nauwelijks een seconde vlammen ze op
over duizenden jaren zal iemand op dezelfde plek –
in dit voetlicht zoek ik de witte fuckende konijnen de leegte staat op draagbaar een twee drie mars laten we samen bewegen en niet onnodig wervels kraken leg beide handen liefdevol rond dit brein wij gaan huiswaarts naar het witte fuckende konijn
Ditmaal een Poolse dichteres, maar ook de Russische dichter Philip Nikolayev, met zijn leuke smoel, vind ik super!
INNA RÓŻA Urodziłam niesamowicie piękną córkę, jej zęby, jej włosy są jak z Pieśni nad Pieśniami. I sama poczułam się piękna, dziękuję. Ale ona to zupełnie inne piękno, to jest piękno, które chcę chronić. Gdybym miała jakieś swoje piękno, wstydziłabym się go, zresztą pewnie mam jakieś piękno, faceci nie lataliby tak za mną, gdybym go nie miała, ale nie lubię swojego piękna, bo faceci latają za nim. Piękno mojej córki to co innego. Piękno mojej córki, tak uważam, jest jedyną nadzieją tego świata.
EEN ANDERE ROOS Ik heb een ongelooflijk mooie dochter gebaard, haar tanden, haar haren zijn als het Hooglied. En zelf voelde ik me mooi, dank u. Maar zij is een heel andere schoonheid, een schoonheid die ik wil beschermen. Als ik zelf schoonheid had zou ik me ervoor schamen, trouwens, ik bezit vast wel enige schoonheid, kerels zouden niet zo achter me aan zitten, als ik die niet had, maar ik hou niet van mijn schoonheid, want kerels zitten achter haar aan. De schoonheid van mijn dochter is iets anders. De schoonheid van mijn dochter, dat meen ik, is de enige hoop van deze wereld.
'Bargielska ondervraagt het bestaan zelf en doet dit met een kracht ontsprongen uit verbijstering, woede en tederheid – soms gecontroleerd, soms de oppervlakte doorbrekend. Je kan er nooit helemaal zeker van zijn of ze serieus of humoristisch is. Net wanneer je ontspant, wanneer je je in bekend gebied waant – iemand die een selfie schiet, het beëindigen van een romantische affaire, het verpletterde lichaam van een insect op de trap – word je scherp overeind getrokken door veel grotere vragen. Bargielska’s schrijven ontwapent en zet je tegelijkertijd op het verkeerde been.
Haar meest recente bundel Nudelman werd in 2014 gepubliceerd, hetzelfde jaar waarin haar literaire toneelstuk Clarissima in première ging bij het Witkacy Theater in Zakophane, opgevoerd door Alesandra Justa. Bargielska woont in Warschau, waar zij ook geboren is. Ze doceert poëzie en proza aan masterstudenten van de Jagiellonian Universiteit in Krakow.'
Ik koos dit gedicht omdat de inhoud helemaal mijn ding is: mijn angst, mijn melancholie omdat al die mooie bloemen, die mooie planten en bomen in de toekomst zullen moeten wijken voor beton.
BASTAARD Op naar de vrolijke, vreugde brengende strijd voor de hegemonie van de tuin! Naar voren snellend als het erom gaat het eigen land in een land van bloeiende tuinen te herscheppen, waar eenieder, zelfs de armste, zijn deel heeft. Leberecht Migge, Tuincultuur van de 20e eeuw
Poëzy is de moedertaal van het menschengeslacht; zoals hovenieren ouder dan den acker-bouw: schilderkonst, – dan schrift: gezang, – dan declamatie: gelykenissen, – dan redeneeringen: ruil, – dan handel. Johann Georg Hamann
BASTAARD
Moerassige landerijen. Iemand hangt vilten inlegzolen aan de waslijn op zijn balkon met glas. Wol druipt. Wasgoed verwelkt in de wind. Iemand breekt lila seringen af in het stadspark en draagt ze naar de bus. Een utopisch spel. De gewaden van de Logos zijn afgelegd en de zittingen in de bus nu het best gekleed.
Logistieke patronen, tsaristische stoffen, geruite wereld. Blok. Blokken. Twee mannen grillen aan de rand van het parkeerterrein, het postkantoor verkoopt pakjessoep, groentezaden, allemaal waar. Vertrouwenwekkende maatregelen: voortuinen worden met een touwtje afgebakend. Café Marzipan bestaat niet meer.
Zand. Baksteen. Met de grond gelijkgemaakte stad. Roze en lila geverfde traliepoorten, metalen stralen van de zon van het oosten die almaar opgaat. Landschap, o taalpanorama van de Logos creator. Landschap, gehalveerd, in voor- en achterkant. Hoe de ruimte meegeeft en dingen tevoorschijn lokt: permanent bos. Open terreinen. Vroeger en nu.
In de poëzie van Marion Poschmann (Duitsland, 1969) gaan het zichtbare en het onzichtbare bevreemdende verbindingen aan. Voorwerpen, plekken, situaties en handelingen worden haarscherp waargenomen en in concrete bewoordingen beschreven. Herkenbaar zijn ze echter niet meteen. Ze worden verweven met associaties, herinneringsflarden, citaten, reflecties en droombeelden. De metaforen en vergelijkingen die Poschmann tussen haar opsommingen inlast, maken de opgeroepen werkelijkheid transparant en tonen hoe gelaagd elke ervaring is.
Ik heb blijkbaar dit jaar een voorkeur voor Duitse poëzie. Deze dame, uit de vroegere DDR, draagt haar gedichten krachtig voor. Haar rechterhand beweegt ritmisch op en neer, van voor naar achter en van links naar rechts, alsof zij een orkest dirigeert. Fantstisch! En wat een stem!
Op de videao is he teerst de beurt aan Hester Knibbe.
SOMEBODY'S GOING [EXTRACT]
somebody’s going & he knows he’s going a way somebody’s going & she knows he’s going away some body knows that he is going away for he knows that she stays & that some body goes a way she knows for she is staying that he can only go away if she would stay she knows: if she also went away there would be no more go ing away for there would be nobody left that stays but how can he know that - for he does not even turn
JEMAND GEHT [AUSZUG]
jemand geht & er weiß daß er fortgeht jemand geht & sie weiß das er fortgeht
jemand weiß daß er fortgeht weil er weiß daß sie bleibt & daß jemand fort geht weiß sie weil sie bleibt er kann nur fortgehn wenn sie bleibt weiß sie wenn sie auch geht würde es kein fort gehen mehr geben weil es nichts geben würde was bleibt aber wie kann er das wissen er dreht sich nicht einmal um.
'Ongetwijfeld is Barbara Köhler een van de belangrijkste en invloedrijkste dichters van haar generatie. Met haar werk heeft zij vele prijzen en beurzen gewonnen. Barbara Köhler benadert de onderwerpen van haar gedichten met een uitzonderlijke talige precisie, maar zonder ze eenduidig – en dat kan ook inhouden: eendimensionaal – te willen maken. Liever kiest ze voor mogelijke en ongebruikelijke perspectieven.'
Deze dichter komt uit Zambia. Publi ook de vertaling in het Nederlands. Gedicht doet me denken aan de song Strange Fruit van Billie Holiday, en aan gedicht van Ward Mertens bij een schilderij van Frieda Kahlo (naar beneden strollen).
V. Het vrekkige
En heel even weer is de duisternis nieuw, de aarde zwaar van het vrekkige voorjaar. Wie hoort er hoe de milde spatjes regen op de aarde spuwen en vergeten zangen veranderen in lofliederen geworteld aan bomen zoet van het bloed van geknevelde vruchten, vruchten hangend van takken, zwaaiend gezwollen en gerijpt, nu en dan vallend buiten het zicht van deze vlakte.
V. The Ungiving
And for a while, the darkness is new again, the earth heavy with the ungiving spring. Who will hear the gentle spats of rain spit on earth and turn songs we’d forgotten to singing hymns rooted to trees sweet with the blood of pinioned fruit, fruit hung from boughs, swinging swollen and ripe, casually falling beyond the view of this plain.
Togara Muzanenhamo werd geboren in de Zambiaanse stad Lusaka en bracht zijn jeugd door op een boerderij in Zimbabwe. Hij studeerde bedrijfskunde in Parijs en Den Haag. Na zijn studie keerde hij terug naar Zimbabwe, waar hij aanvankelijk journalist was en later werkte voor een organisatie die Afrikaanse filmscenario’s produceert. In 2001 trok hij naar Manchester om zich daar aan de universiteit te specialiseren in creatief schrijven. Zijn gedichten werden in tal van tijdschriften gepubliceerd. Zijn eerste bundel, Spirit Brides, verscheen in 2006 bij Carcanet Press en bereikte de shortlist van de Jerwood Anderson First Collection Prize. Zijn tweede bundel, Gumiguru, kwam uit in 2014. Eind 2014 publiceerde Muzanenhamo ook de bundel Textures, die naast gedichten van hemzelf ook verzen van John Eppel bevat.
Born in Dresden in 1962, Durs Grünbein is the most significant and successful poet of his generation in Germany. A modern poeta doctus, his streetwise, ironic style belies at first the deep seriousness of his project and the emotional resonance at its core. His poems range across the most eclectic of material: from classical sources to quantum physics; from the Anglo-American poetic tradition to contemporary neuroscience; from a philosophical celebration of Descartes to an elegy for Dresden.
dit is een foto van durs toen hij nog jong was.
nu is hij een prachtige rijpere man met een baard!
Au VIe siecle de notre ère, une paix relative regne entre les Bretons et les Saxons, qui se partagent l'actuelle Angleterre. Axl et Beatrice s'aiment depuis si longtemps qu'ils ont oublié peu a peu ce qu'ils ont vécu dans le passé. Avant que la mémoire ne leur manque, ils veulent retrouver leur fils unique, parti s'etablir dans un autre village à l'Est. Mais, pour le rejoindre, ils vont devoir traverser le dangereux territoire de la dragonne Querig et ses brumes éternelles...
de laatste dagen drijf ik op wolkjes van geluk. twee gebeurtenissen zijn daar de oorzaak van:
1. heb net een wondermooi boek uitgelezen, van kazuo ichigiro: the buried giant, in het frans le géant enfoui. het einde is intriest. maar toch kon het niet anders eindigen, vond ik.
het was het enige juiste einde.
kazuo ichigiro, alhoewel hij in engeland is opgegroeid, heeft zijn roots niet verraden.
hij is de schrijver van het vliedende leven.
om bij te huilen om zoveel schoonheid.
ik wil nu voor een tijdje geen roman meer lezen, om in the mood te blijven. als ik nu rommel lees, is dit zinderende gevoel weg.
ik wil het nog even bijhouden.
2. tweede oorzaak is een droom, die ik een paar dagen geleden heb gehad.
heb hem opgeschreven. het is droom nummer 70:
Hij kwam terug.
Ondanks het feit dat een nieuwe liefde zich in mijn leven aankondigde: dit keer was het een jongen met een scandinavisch uiterlijk.
Een stevige kerel met blonde krullen.
Daar kwam hij de kamer binnen, mijn enige, grote liefde. Zijn rechterschouder hield hij zoals vanouds een beetje neerwaarts gericht, hij lachte zijn rimpeltjes in, zijn flitsende ogen vol binnenpretjes.
Plots was daar een hele familie, ook vrienden waren uitgenodigd.
Mijn nieuwe liefde liet met een glimlach toe dat ik mijn oude liefde verwelkomde.
Ik voelde me dolgelukkig. Ik leunde tegen hem aan, ik wou mijn oude liefde opnieuw tot leven wekken. Mijn gelaat dicht tegen het zijne.
Literaire tijdschriften hebben naast een letterkundige ook een sociale functie, oeps! Hoe meer mensen literatuur lezen, hoe beter voor hen (kunnen ze hieromtrent socializen en eens andere, leukere dingen tegen elkaar vertellen dan de banaliteiten waaruit vele conversaties bestaan) en zeker voor de auteurs, die dan de aandacht krijgen die ze verdienen.
Illustraties in een boek of tijdschrift kunnen samen bekeken worden en er kan over worden gegniffeld en geroddeld. Maar als illustraties te opdringerig zijn gaat soms het effect van de teksten verloren. Toch kunnen prentjes ook de interactie binnen een tekst versterken, in plaats van de lezer af te leiden. En als Gierik NVT aankondigingen doet op facebook om uitgaven en events te promoten, is een fotooke welkom. Deze cover bijvoorbeeld van het themanummer Overspel, uitgebracht deze lente, is duizelingwekkend en suggereert meer dan hij illustreert. Zo moet het. De teksten en gedichten binnenin zijn sober gelayout, de lezer kan zich perfect concentreren op de inhoud.
3. Genuanceerder moet ik zijn als ik gedichten lees geïnspireerd door beelden. Schilderijen bijvoorbeeld. De gedichtencyclus van Ward Mertens omtrent Frida Kahlo in datzelfde nummer vond ik ronduit ver-ruk-ke-lijk, zoveel fruit en groentjes en dat bruidje op de pit. Eigenlijk had ik vooraf al een scala aan emoties en vooral plezier ervaren, voor ik besloot foto's van de schilderijen te zoeken op internet. Ik moet zeggen dat het bekijken van die foto's mij andere, daarom niet minder prettige indrukken doorseinde, Ik was verrukt om het grappige bruidje bij het schilderij The bride frightened at seeing life opened. Ik genoot van de prachtige pulpeuze blozende rondborstige sneeuwwitte magnolia's enz...
Een blad gedraaid Magnolias
Zo meteen staan de magnolia’s in bloei In kelken rijpt de geur van paleizen
Nu bloeit slechts één cactusbloem De gestripte meeldraad huivert
Leg je vingers onder de kroon Ruik haar uit de tuil
3. Vraagje: illustreren de verzen het schilderij of geeft het schilderij meer uitleg over de verzen????
Ik zoek de cactusbloem, eerst vond ik haar niet, maar oeps! het is de bloem in het midden, met de gestripte meeldraad.
Tot slot: kan een schilderij me evenveel binnenpretjes bezorgen als deze pittige (haha!), subliem-erotische, supergrappige (allez, allez, een uil die over de moraal van het fruit waakt...) verzen??? Het antwoord is... mmmmm......neen! Alhoewel de kokosnoot een superbabasnoetje heeft, waarover in het gedicht niks wordt gezegd. Hij doet alleen stiekem zijn hoed af. Waar is de hoed? Oeps! plots zie ik twee kokosnoten! Een die zijn hoed afneemt (bovenaan het schilderij) en een die gniffelt van pret!
Dus, dames en heren, kijk nauwkeurig naar dit kleurige schilderij van Frida Kahlo en lees het fruitgedicht van Ward Mertens.
Zoek de verschillen.
Veel plezier!
Fruitkorfje The bride frightened at seeing life opened
Nog nooit zag het bruidje zoveel fruit Ze legt haar handje op de watermeloen
De papaja laat zijn vruchtvlees glimmen, Laat zwellen zijn zwarte zaad
Het wandelend blad wil een rijpe banaan, Wil zijn pootjes in een kokosnoot steken
Het blozende bruidje wil wrikken aan een pit Haar handje glijdt over het rode vlees
De uil waakt over de moraal van het fruit, Overlegt uitsluitend met reine vruchten
Stiekem neemt de kokosnoot zijn hoed af Het bruidje laat het zich welgevallen, hoewel
Ze droomt misschien toch eerder over Zitten op een pit, hoe zou dat zijn
Elk jaar, aan het einde van de winter, werk ik als vrijwilligster in de Galerie de Oude Post. Iedere keer loopt daar een tentoonstelling omtrent design. Dit jaar heette de tentoonstelling ReMADE en deze expo liep van 28.02.2015 tot 29.03.2015.
'ReMADE is opgebouwd rond het thema ‘maken’ en ‘hermaken’.De kunstenaars werden samengebracht door Hugo Meert en Geert Van Doorsselaere in samenspraak met CC ‘t Vondel te Halle. Deze tentoonstelling toont een uiteenlopende mix uit het boeiend en elkaar bestuivend grensgebied van kunst/design/ambacht/architectuur… onder de vorm van sculptuur, installatie, object… ReMADE focust op het maken en op het hermaken van het kunstwerk. Het ‘maken’ van het kunstwerk is een stap in het ontstaansproces van een kunstwerk die vooral voor de kunstenaar zelf van belang is. Hoe verhoudt dit ontstaansproces zich tot het uiteindelijke resultaat? Waarom herwerken of hernemen kunstenaars bestaande (eigen) werken? Waarom proberen kunstenaars iets aan bestaande werken toe te voegen?'
zie http://designvlaanderen.be/en/agenda/remade
Mijn vriendin Anne de Cremer, een knappe amateurfotografe, maakte deze fotoreeks omtrent de installatie van het architectenbureau de vylder vinck taillieu uit Gent. Oeps! Ondanks het feit dat ik een nachtje niet geslapen had, niet naar de kapper was geweest enz... moest ik plots figureren als bezoekster, die verwonderd kijkt naar de spiegeleffecten geinstalleerd achter de houten schotten gemaakt van recupmateriaal. Tegelijk was daar een fotograaf aanwezig, die een promofilmpje draaide voor het architectenbureau (zie tweede foto). Anne en ik werden prompt bevorderd tot actrice! Wij amuseerden ons rot!
Oeps! Nu volgt mijn laatste bijdrage voor de reeks Den Haag Highlights... Krijg van iedereen opmerkingen dat ook hier in Vlaanderen een letterkundig museum bestaat, het Letterenhuis in Antwerpen. Wist ik, maar ik vermoed dat daar toch geen weirde verzameling geschilderde portretten hangt van Vlaamse schrijvers. Ik beloof: eerstdaags ga ik het Letterenhuis eens deftig bezoeken. Tot nu toe zag ik daar alleen maar een tentoonstelling: Hauser, een project van Anne Marie Estor en Lies van Gasse. Alle respect!
De laatste dagen in Den Haag regende het. Heer wind loeide door het dak van de loft waar wij logeerden! Beetje zoals hier dezer dagen... Bijna per toeval - wij gingen boodschappen doen bij Albert Heijn in de Laan van Meerdervoort - ontdekten wij De Mesdag collectie, krek in dezelfde straat!
Hendrik Willem Mesdag(Groningen, 23 februari 1831 – Den Haag, 10 juli 1915) was een Nederlands kunstschilder, aquarellist, etser en lithograaf. Mesdag was de meester-marineschilder van de Scheveningse bomschuiten. Hij behoorde tot de Haagse School (verwant aan de Franse school van Barbizon, die in de periode 1830 tot 1870 werkte in de omgeving van het Franse plaatsje Barbizon bij Fontainebleau). Zijn bekendste werk is het Panorama Mesdag van Scheveningen, tentoongesteld aan de Zeestraat in Den Haag. Hij was ook een befaamd kunstverzamelaar met een eigen museum, het Museum H.W. Mesdag, thans bekend onder de naam De Mesdag Collectie, aan de Haagse Laan van Meerdervoort. Zijn vrouw Sientje Mesdag-van Houten schilderde ook, zij maakte vooral landschappen en stillevens.
In de zomer van 1868 trok Mesdag met vrouw en kind naar het waddeneiland Norderney. Daar ontdekte hij de zee, de luchten en de sfeer die de basis zouden worden voor zijn artistieke beleven. Zijn uitgangspunt was het schilderen van landschappen, zonder opsmuk, als reactie op de romantiek. Er werd geschilderd in de vrije natuur, waarbij veel aandacht besteed werd aan het neerzetten van kleuren die een bepaalde stemming aangaven. De manier van schilderen wordt wel beschouwd als voorloper van het impressionisme.
Dit is werk van het echtpaar Mesdag.
Mesdag hield zo van de natuur dat hij dit schapenkopje, een schilderij van Matthijs Maes (1839 - 1917) elke dag groette.
Ik was vooral verrukt over de vele schattige landschapjes hier tentoongesteld. Dit schilderijtje is van Jean-Francois Daubigny (1847-1878): De oevers van de Oise.
Camille Corot, Zonsopgang (1796 -1875)
Nog een schilderij van Daubigny, dit keer een zonsondergang: Jean-Francois Daubigny, Zonsondergang bij Villerville
Mesdag en vooral zijn vrouw Sientje hadden ook aandacht voor vrouwelijke schilders en voor het afbeelden van dames op schilderijtjes!
Marie-Bilders van Basse (1837 - 1900): Avond aan de Rijn
Gustave Simoneau (1810 - 1870): Blankenberge
Meisje, zittend schrijvend aan een tafel, Kate Bisschop-Swift, (1844 - 1928)
(Een nogal heftige, blijkbaar) Moederliefde, Sir Lawrence Alma Tadema (1836, Dronrijp -1912 Wiesbaden, Germany
Bovenstaande schilderijtjes zijn van Hendrik Haverman (1857 - 1928): Moeder en kind en Het weesmeisje.
Een van de mooiste werken: deze dame is In gedachten verzonken, schilderij van Antonio Mancini (1852 - 1930)
'Het is meer een studie van een bepaalde expressie dan een werkelijk portret. De afgebeelde vrouw is Mancini’s nichtje Agrippina Ruggeri, dat vaker model stond voor de kunstenaar. Mancini werkte met grove penseelstreken. Het spel van kleur en licht dat hij met zijn royale verfopbreng bereikte, komt goed tot uiting in de ingewikkelde plooival van de felgroene zijden rok. Het gezichtvan het meisje is een stuk fijner geschilderd, om de intensiteit van haar peinzende blik te versterken.'
Dit bestaat hier nog niet in Vlaanderen: een LETTERKUNDIG MUSEUM. Maar in Den Haag wel! Dicht bij het Centraal Station, op nr 5 in de Prins Willem-Alexanderhof!
'Van liefdesbrieven tot manuscripten, van schrijversportretten tot kinderboekenillustraties: alles wat te maken heeft met het werk en persoonlijke leven van schrijvers vindt u in de collectie van het Letterkundig Museum. Het museum is hét instituut op het gebied van het literaire erfgoed en heeft de grootste en belangrijkste collectie schrijversdocumenten van Nederland'.
In de nationale portrettengalerij zijn alfabetisch, op schrijversnaam, meer dan 500 weird geschilderde portretten te zien. Brutaal, vitaal en onconventioneel. Haha. Wij vonden het denderend en grappig tegelijk, al die portretjes. Door de manier van rangschikken werd het een prettige hutsekluts. Geen rekening werd gehouden met literaire genres, periodes of manieren van presentatie! Karikatuur of levensecht, surrealistische voorstellingen naast bijna impressionistisch geborstelde schetsen: alles bij en door elkaar.. vonden wij juist tof!
HIERONDER EEN HANDVOL VAN DEZE SNOEPJES:
Neeltje Maria Min
Familie berichten 1 (Mijn moeder is mijn naam vergeten)
Mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb wil ik heten.
(Uit De Gedichten, Bert Bakker, 1989)
Johanna Kruit
Melancholie
Altijd geweten dat je terug zou komen. Een winter lang op je gewacht. Soms wakker liggend in de nacht die duistere geheimen wikkelde om bomen.
Altijd geweten dat je er nog was. Bijna vergeten soms. Dan kon ik zingen en lachen door de tijd. Hoe ongezien en onvermijdelijk verborgen in de dag
bleek je aanwezig. En nu je er weer bent begroet ik je gelaten , haast blij dat ik je zie. Ik dek de tafel, hier de wijn. Denk niet
dat ik vergat hoe 't hoort : melancholie kom naast me zitten, praat, laat je verstaan. Hoe opgetogen steek ik nu de kaarsen aan.
Johanna Kruit
Gedicht uit de bundel " Omtrent het Getij " Uitgeverij Rap - Amsterdam
Vrouwkje Tuinman
Maandagochtend
Aan de koelkast hangen alle dingen die niet mogen.
Wie heeft mij in elkaar gezet: een man met om zijn nek drie brillen en een vrouw die ziek wordt van een glaasje melk.
Nu zwem ik nog voor vijfenzeventig procent. Mijn status laat me met de lift naar boven.
Omdat ik rechts niet breken wilde heb ik links verbogen.
Uit: Wees niet wreed - Gedichten voor Elvis Presley (2008), uitgeverij Nijgh & Van Ditmar
Charlotte Mutsaers
'Twee mannen naast elkaar in bed in een ijsnacht ergens in Europa. Twee mannen in nachtjaponnen. Maar Jezus, dat was Moby Dick! Ik bevond me in mijn meest favoriete passage uit de wereldliteratuur. Ik doorleefde het! Minus de nachtjaponnen zat ik er middenin! Was ik daar nu reality-schrijver voor geworden, om me door mijn verbeelding in de luren te laten leggen? Vanaf dat moment heb ik me afgevraagd of het niet zo gesteld is met onze waardering van literatuur -en ik heb het dan niet over academische waardering maar over de puur zintuiglijke van binnenuit -dat we een passage uit een boek pas in ons hart kunnen sluiten, werkelijk in ons hart sluiten zonder reserve, als we hem hebben herkend. Maar hoe zou je iets kunnen herkennen wat je op geen enkele wijze als déjà vu of déjà vécu ervaart? Hoe zou je dat kunnen beleven als iets eigens? Daar is maar één antwoord op: je hebt het herkend als iets wat qua vorm en inhoud in je eigen toekomst hoort. Het klinkt als abracadabra maar ik heb er geen andere verklaring voor en ben ervan overtuigd.' (Koetsier Herfst, 154-155)
Diana Ozon
O louterend water Mijn mooi molecule...
Jij stijgt tot de lippen en slaat op de klippen. Bron van alle leven en kosmisch gegeven. Helder van kleur en reukloos van geur...
Voor meer dan tachtig procent weet ik dat jij mij bent. Je was in de moederbuik en staat onder 't kelderluik. Je valt uit de hemel en rijst uit de Aarde.
Gerry van der Linden
kijk! poëzie zit op een stoel aan een tafel onder een lamp poëzie is een kruisverhoor. (Wat een geluk, p.61)
Gerry van der Linden, Wat een geluk, Nieuw Amsterdam Uitgevers.
Jacques Perk
Iris
Der eerwaarde jonkvrouwe Joanna C. B.
`Ik ben geboren uit zonnegloren En een zucht van de ziedende zee, Die omhoog is gestegen, op wieken van regen, Gezwollen van wanhoop en wee. Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven Als dauw aan de roos, die ontlook, Wen de Dagbruid zich baadt en voor 't schuchter gelaat Een waaier van vlammen ontplook. -
Connie Palmen
'Stel dat het de mensen vergaat zoals het de dingen vergaat, dat de mensen op zichzelf ook niets zijn, maar dan ook helemaal niets. Gruwelijke gedachte en dus waarschijnlijk waar. Dan zijn de mensen onderling net zo afhankelijk van elkaar als de dingen het van ons zijn, dan kunnen wij zelf alleen zijn wat een ander van ons maakt. Dan kunnen we alleen iets betekenen wanneer anderen de bereidheid hebben, de liefde, om ons betekenis te geven in hun verhaal. Dan zijn wij noodgedwongen personages in het verhaal van iemand anders en voor de rest in onze eenzaamheid stellen we niks voor.'
Ilja Leonard Pfeijffer
“De oude bijnaam van Genua is La Superba,” schrijft Pfeijffer: “Die naam kun je op twee manieren interpreteren (...). Zij is mooi en hardvochtig. Zij is als een hoer die lonkt, maar die je nooit de jouwe zult kunnen maken. Zij is aanlokkelijk en overmoedig. Zij verleidt en verdelgt.”
La superba - Ilja Leonard Pfeijffer, Simon Horsten op Cobra.be
Links: Anneke Brassinga
Sneeuw
Is geluk blijvend: wij staan al zolang stil bij wat komt aangevlogen -
landschap, vogels, broden. Raken onze ogen dan nooit vol rollen wij niet bergaf, een zon
die zich begraaft in dikke wolken sneeuw, zegen eeuwig vallend voor ons?
Anneke Brassinga Uit: Aurora De Bezige Bij 1987
Remco Campert
‘[...] alsof het dichten een carrière was waar je bundeltje na bundeltje gestaag aan voortbouwde. En wat was dat voor carrière? Een prijsje zus, een redactietje zo, een verzamelbundel, als je het trof de P.C. Hooftprijs, misschien een gasthoogleraarschap, een lintje als je niet uitkeek, een huldiging en dan het graf in; wat had dat nog met de poëzie te maken?’ (Ohi, hoho, bang, bang, of het lied van de vrijheid, 1995).
Emma Crebolder en Louis Couperus
Hoe bevallig het uitzicht op wit-/ verpakte tuinen. Tussen oevers ligt/ het water vastgeklonken, valwind/ bouwt er spelonken van sneeuw./ Wij worden na zestig jaar, weer zesjarig,/ geparachuteerd in dezelfde sloot./ Onze tongval kleeft aan ons/ als mos. Het roepen vergaat./ Wij zijn op de Noordpool geraakt/ zagen wij in plaatjesboeken.
Vallen, Emma Crebolder, Nieuw Amsterdam, Amsterdam, 2012, ISBN 978 9046 812 2211
- Ik ben tòch een oude vrouw.
- Maar je hebt nog een heel zacht velletje...
Mama Ottilie glimlachte en Lot stond op.
- Kom, zeide hij; geef me een zoen. Wil je niet? Moet ik je een zoen geven? Kleine, booze moesje... En waarom? Om niets. Ik weet het ten minste niet meer, waarom. Ik zoû het niet meer kunnen analyzeeren. Ja, zoo gaat het... Hoe ben ik toch zoo kalm, met zoo een kleine furie van een mama.
- Als je denkt, dat je vader kalm was...!
Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan...
Louis Couperus
editie Karel Reijnders, Ernst Braches, Jan Fontijn, Marijke Stapert-Eggen, H.T.M. van Vliet en Oege Dijkstra, Utrecht / Antwerpen 1988.
'We kunnen het niet horen, maar wie weet met welke kreet een blad onwillig loslaat en neerdwarrelt. Ik huiver bij de gedachte en dank mijn doofheid.' (Hafid Bouazza, Een beer in bontjas, blz. 5)
Jan Cremer
'Het is allemaal rotzooi, estetika', stelde de achttienjarige barbarist. 'Ik sodemieter verf op een doek, ik druip, spat, sla, schop, ik vecht met verf en soms win ik.'
Anna Enquist
Ineens
Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeën kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood.
Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een dijk. Tussen ons was niets dan een aanzienlijke afstand.
Anna Enquist, Uit: Klaarlichte dag De Arbeiderspers 1996
Marion Bloem
'Onze moeder deed haar best om alles te vergeten. Ze sprak niet over de pap van stijfsel. Hoe ze hun leven waagden door de fotoalbums in het vrouwenkamp stiekem te bewaren. Telkens op een andere plek. Ze vergat de angst van haar oudste zus. Veertien. Gedwongen tot plezier. Hoe ze halsstarrig weigerde, ook toen ze dreigden haar familie kwaad te doen. De mannen bedienen met sterke drank zonder zelf te drinken. Dorst. Andere meisjes die zich gewillig lieten pakken zeiden dat zij het ook moest doen want zo erg was het niet. Zo erg nog niet. De handen van de vijand op hun borsten en hun billen. Hoe ze alleen maar kon denken aan vluchten maar niet wist waar naar toe. Bij de deur stond een bewaker. En hoe ze toch ontkwam. Waar onze oma over zweeg. Behalve dat een sterke wil wint.'
Marion Bloem, 29 Juni 2009 t.g.v. de 15 augustus herdenking
Hella S. Haasse
De waarheid zet uit naarmate wij zelf groeien. Nooit achterhalen wij haar. (Hella S. Haasse)
Jaja, een bezoek aan het Mauritshuis konden we niet laten... want daar bevond zich het wereldberoemde schilderij
HET MEISJE MET DE PAREL!
Info uit wiki:
'Het Mauritshuis huisvest het Koninklijk Kabinet van schilderijen en is een museum in Den Haag met voornamelijk schilderijen uit de Gouden Eeuw. Er hangen ook enkele topwerken uit de 18e eeuw.'
Haha, wij zijn eerder (N. vooral) fan van moderne kunst - maar dit avontuur wilden wij voor geen geld missen! Dit gebouw beschikte, net zoals overal in Den Haag, over een comfortabele infrastructuur met liften. Ook een mooie shop en daarenboven nog een hip museumrestaurant.
We hadden tickets online besteld voor de tentoonstelling
The Frick Collection - Kunstschatten uit New York (5 februari - 10 mei 2015).
'The Frick Collection leende voor deze periode een groot deel van haar wereldberoemde verzameling uit: maar liefst 36 meesterwerken zijn te zien in het Mauritshuis. De tentoonstelling bevatte werk van kunstenaars die niet of nauwelijks vertegenwoordigd zijn in Nederlandse museale collecties, zoals Cimabue, Van Eyck, Gainsborough, Constable en Ingres.'
De eerste keer dat we dit prachtige gebouw wilden bezoeken, leek de file ellenlang. Het was op een zaterdag! Bij de tweede poging meldde ik de bewaker dat we reeds tickets hadden. We mochten met het eertstvolgende groepje van 10 binnen. Oef! Ook de vaste collectie kreeg onze aandacht... Ik maakte honderden kiekjes, maar onderstaande fotookes wil ik zeker delen.
Peter Paul Rubens, Oude vrouw en jongen met kaarsen, c. 1616 - 1617
Het oordeel van Paris
De wolken van Constable
Rembrandt van Rijn, De anatomische les van Dr Nicolaes Tulp, 1632
Rembrandt, Andromeda, 1630 (Een verhaal om duimen en vingers bij af te likken!)
Uit wiki :
4In de Griekse mythologie werd Andromeda door de held Perseus gered van een zeemonster, waaraan zij werd geofferd. Haar moeder had beweerd dat ze mooier was dan de dochters van Nereus, de Nereïden. Als straf voor die hybris zond Poseidon het zeemonster Ceto, dat dagelijks de zeeën teisterde. Het orakel had Cepheus echter verteld dat het monster zou verdwijnen als ze hem Andromeda zouden offeren. Perseus had net Medusa verslagen en vloog met zijn gevleugelde paard Pegasus langs Ethiopië toen hij Andromeda aan de rots geketend zag met enkel sieraden als kleding. Hij werd op slag verliefd en bood de jammerende Cassiopeia en Cepheus aan hun dochter te redden en het monster te verslaan. In ruil zou hij met haar huwen. De ouders stemden ermee in en Perseus doodde het monster. Andromeda was echter al uitgehuwelijkt aan de broer van Cepheus, Phineus, die haar op de bruiloft van Perseus en Andromeda kwam opeisen. Toen Cepheus en Cassiopeia hun belofte aan Perseus braken en de zijde van Phineus kozen, brak er een gevecht uit. Perseus nam het afgehakte hoofd van Medusa ter hand en versteende daarmee al zijn vijanden.
Andromeda stond aan de zijde van Perseus en schonk hem later vele kinderen. Als ode aan haar trouw werd ze door Zeus aan de hemel geplaatst. Het sterrenbeeld Andromeda is dus naar haar genoemd. Ook de andere hoofdrolspelers kregen een plek, waarbij opgemerkt mag worden dat Cassiopeia, vanwege haar ijdelheid ondersteboven werd geplaatst.'
Dit schattige mollige kleine meisje is van Govert Flinck, Meisje bij een kinderstoel 1640
Dit is ze: Het meisje met de parel van Johannes Vermeer, circa 1665-1667
En dit meisje doet zich tegoed aan een boterham met oude Rijnlandse kaas, met een sausje van mango!
En nog een ander meisje leest, tijdens de dagelijkse kroegentocht, de Volkskrant!
Om van kroegen te spreken: is dit geen perfect behang voor een literair café?
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
