o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
06-11-2007
cherubijnen 2 - het meisje met de feesten
(vervolg cherubijnen 1)
1.
het is november, wellicht de ideale engelentijd. toevallig ontmoette ik een paar dagen geleden op de trein een oude, lichtgevende serafijn* die al jaren op aarde in mensengedaante rondloopt. deze engel van de hoogste categorie verkondigde plechtig dat weldra een beeltenis van me door de hemelruimte zou worden gestuurd, zodat ik mezelf opnieuw zou ontmoeten vele jaren terug in de tijd.
deze welwillendheid vertoonde hij alleen maar op 1 voorwaarde: dat ik hem aardse informatie zou doorspelen omtrent een geheimzinnig personage, codenaam silk okie. ik voelde me plotseling meespelen in een of andere ouderwetse james-bondfilm, maar of ik de info heb gevonden en doorgestuurd, doet hier in dit blogje eigenlijk niet ter zake. toch zal het de aandachtige lezer niet zijn ontgaan dat boven dit bericht de beruchte beeltenis prijkt. de serafijn zal dus tevreden zijn geweest met mijn kreetjes en gefluister.
ik wil het hier in dit bericht eigenlijk hebben over cherub 2, een engeltje dat me onlangs werd voorgesteld door cherub 1. omdat cherub 2 tekenen vertoonde van gelijkenissen met mezelf, tientallen jaren terug, vond cherub 1 dat we moesten samenkomen om eventuele verleden en toekomstige metamorfoses te bespreken, we konden nooit voorzichtig genoeg zijn betreffende onzer beider levensloop, een verwittigde engel is er twee waard, als jullie begrijpen wat ik bedoel - vandaar ook bovenstaande beeltenis als ultieme baken.
zoals altijd bij een eerste kennismaking, maakte cherub 2 op mij een diepe, alhoewel licht mistige indruk. kon niet anders! als je dezer dagen als hemelgeest naar de aarde reist moet je met dit herfstweer door dichte mistbanken en voorbijdrijvende stormwolken. toch onderscheidde ik doorheen de slierten witte lucht een wonderbaarlijk wezen, dat me vreemd genoeg deed denken aanmijn droom omtrent een engelachtig koekendozendametje met roze wangen, een pruiilmond en een leuk krullenkapsel, helemaal gekleed in tule en zijde.. dit persoontje zat bovendien in een orangerie thee te drinken uit een bebloemd kopje, typisch engels natuurlijk....
maar ach en wee! cherub 2 was absoluut niet akkoord met mijn hemelcommentaar over onze eerste ontmoeting. niet dat zij een indruk wilde achterlaten van latex en leer, maar
euhm...engelse thee...toch niet. geef mij maar munt of sterke groene thee met kilo's suiker. tule, dan in een ballerinapakje op een terras in parijs. of in een bikini op de noordpool'.
oeps! van een duideljke profilering gesproken.....daarbij worstelde cherub 2 sinds haar (want dit keer is de cherub een zij) aankomst hier op aarde met echte mensenmuizenissen:
de laatste tijd krijg ik veel esoterische toestanden en goede raad over mij heen. mensen vinden het nodig om mij te zeggen dat alles goed komt, ying en yang, in het nu leven, grenzen verleggen, yoga, erin geloven. nee, nee, nee mijn gezond engelenverstand kan er niet meer tegen. gedaan ermee. ik wil wenen en ongelukkig zijn. janken als een hond in mijn bed. opstaan en de wereld vervloeken. oh hell-gevoelens kweken. niets meer schattigheid of bloempjes in de wei. ik ben op zoek naar evenwicht, het beruchte ik sta in het leven en adem. wel, ik kan het niet. ik ben dan maar extreem, de onevenwichtige onstabiele, die van niks iets begrijpt. soms in het hoog en soms in het laag. en daarom stuur ik berichten naar mijzelf 20 jaar later. ...
tja, cherub 2 is ondanks haar verzuchtingen 'in het hoog en in het laag' (wat betekent: in de hemel en op aarde) ijverig bezig een volwaardig mens te worden. moet ze ook, wil ze haar cherubijnenopdracht (wijsheid, kennis en inzicht brengen in het leven van iedereen) tot een goed einde brengen.
bij het afscheid vertelde cherub 2 mij echter dat zij desondanks toch de hele tijd door feesten in haar hoofd had, een fenomeen dat hoogstwaarschijnlijk te wijten was aan haar engelenafkomst. het wemelde van feesten die zich integraal en in technicolor, als op een supergesofistikeerd flatscreen plasmascherm in haar verbeelding afspeelden. oeps! haar ultieme droom was dat zij die feesten eens in de realiteit zou kunnen verwezenlijken, maar tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren...
of begreep ik het helemaal verkeerd: wilde zij misschien het concept van de feesten als een constante in haar geest bewaren, zodat zij met een simpele transformatietechniek, eigen aan de sjamanistische traditie, plotseling kon 'verhuizen' naar een subliem, uitzonderlijk feest, waarbij zij dan ogenblikkelijk in een lief feestbeest veranderde, terwijl haar omgeving zich simultaan aanpaste aan de kleur van elk feest afzonderljk?
hehe, wat een hemels, uitzonderlijk verhaal! vanaf nu noem ik cherub 2 het meisje met de feesten...
2.
ik moet toegeven dat de avonturen
van cherub 2 mij af en toe binnenpretjes bezorgen - ik ben dan ook een
eerbiedwaardige, ervaren, barokke putti - maar toch vind ik dat cherub
2, net zoals cherub 1, in de toekomst mijn volle steun en medewerking
moet krijgen in haar zoektocht naar mensengeluk. alle begin is moeilijk. cherub 2 stuurde mij niet zo lang geleden plotsklaps een licht alarmerend bericht: zij sukkelde met een ronduit dwaas mensenprobleem....
ik ben geopereerd!! ik vind dat cool. want ik woon in belgië en kan zomaar een ziekenhuis binnenwandelen en alles fixen wat fout is. niets ergs hoor, ik ben gewoon een wijheidstand kwijt, doet pijn, maar nu 3 dagen later, kan ik weer hartelijk babbelen.
haha! een engel die naar de tandarts moet! kom dat tegen!
maar, ach, dames en heren, liever dan mij vrolijk te maken over (hihi) een onnozel wijsheidstandje, wil ik hier (dit is een ernstige literaire blog, weetjewel!) finaal en uitgebreid aandacht besteden aan de liederen die cherub 2 componeert tijdens haar verblijf hier op aarde. zij schrijft sinds een tijdje fragiele, jonge spreekslierten en stuurt ze mij op. ik heb haar toestemming gevraagd ze in mijn blog te verwerken, want zelfs een engel beschikt over copyright, vermoed ik...
3.
Ik ging naar zee om zee te zien Ik was alleen en de meeuw wandelde mee Met onze poten in de zee hadden we het over de prijs van het brood en de kwaliteit van het water Ik ging naar zee om zee te zien Ik was alleen en de meeuw wandelde mee Met onze poten in de zee hadden we het over bellen blazen en onkruid in de vijver Ik ging naar zee om zee te zien Ik was alleen en de meeuw wandelde mee
deze spreeksliert gaf aanleiding tot volgende uitwisseling van berichten door het hemelruim:
' zie je wel, je beheerst de poëtische taal tiptop! inhoudelijk
ontwikkel je in dit gedicht een heel mooie gedachte: je wil de de zee
zien, je bent alleen, maar je eenzaamheid wordt 'gedragen' door de
meeuw, die zusterlijk, broederlijk, vriendelijk, liefelijk met je
meeloopt. de meeuw troost je. heel verrassend is dat je in je gesprek
met de meeuw niet praat over bijvoorbeeld de kleur van de wolken of het
water, maar over dagdagelijkse beslommeringen als de prijs van het
brood.
de
suggestie van 'bellen blazen' en 'het onkruid in de vijver' bezit
eigenlijk reeds een toegevoegde waarde, speelsheid bijvoorbeeld en het
onkruid als symbool voor iets wat wij mensen weg willen maar eigenlijk heel
natuurlijk is en daarom niet passend in het 'materiele' verhaal van
nuttigheid en efficiëntie.
heel
knap is de vormgeving van je gedicht. het zit perfect in elkaar, je
breekt de woordgroepen op de correcte manier af, de herhalingen (het
refrein!), de alliteraties en (binnen)rijmen versterken het ritme en
dus de poëtische kracht van deze luttele verzen. het woord 'vijver'
geeft dan weer een ander timbre aan: de ij-klank is afwijkend en is het
je bedoeling je gedicht wat mijmerend te besluiten of sluit je hiermee
je gedachtengang af (de zee is oneindig, de vijver eindig, want
afgebakend)? opvallend is dat je drie keer refereert naar water: de
zee, de vijver, het water.... opvallend is ook dat je geen leestekens
gebruikt, wel hoofdletters.
en
nu komt het: als ik een gedicht bespreek voeg ik er ook 2 percent
opbouwende kritiek aan toe (altijd, altijd vind ik wel iets, geen enkel
gedicht is volmaakt!) - ik hou niet van het woord 'poten' als je
refereert naar jezelf.
hehe, jij hebt als jonge engel kleine elegante voetjes, zeg!
(nooit zelf je waarde verminderen, dit geldt ook in het dagelijkse leven, heb een ultiem respect voor jezelf en je lichaam!)
maar
er is natuurlijk het probleem van de meeuw, van wie je wel kunt zeggen
dat hij poten heeft. wat te doen? een lief woord vinden dat bij jou en
bij de meeuw past? ik suggereer het diminutief: 'pootjes' veel
schattiger en ook passend bij de vogel.
natuurlijk
hoef je mijn suggestie niet te volgen, want eigenlijk
is je gedicht foutloos. dit is een krachtig, speels, grappig en
dromerig gedichtje, helemaal voor jezelf sprekend zoals ik je nu al ken.
(als je er in slaagt enkele gelijkwaardige gedichtjes te schrijven heb je al een cyclus!)'
cherub 2 antwoordde hierop bijna ogenblikkelijk:
Wauw, stiekem vind ik je bespreking wel heel fijn! Vreemd dat mensen opeens dingen zien in mijn woorden. Over
de binnenrijm en buitenrijm en woordgroepen en afbreken had ik nog
nooit nagedacht. Ik ken die termen, maar termen zijn mijn ding zo niet.
Ik lees gewoon hardop en hoor dan waar het rammelt. Maar wel fijn dat
iemand zulke woorden bij mijn gedicht plaatst. Opeens lijkt het zo
volwaardig. Alsof het echt iets betekent, terwijl het gewoon woorden
zijn die in een versleten map in mijn hemelse balzaal liggen. Het referen
naar het water doe ik vaak. Water vind ik zo iets vreemd. Het is een vreemde substantie, wij zijn
water. Ik vloei uit kranen. Ik begrijp je kritiek rond poten, maar
'pootjes' vind ik niet mooi. Ik wil vooral dat het aards blijft. Want dat
vind ik zo'n lelijke poëzie, zo'n zweverige toestanden. Verkleinwoorden
maken een gedicht vaak te. Met aards bedoel ik niet zwaar. Gewoon,
echt degenlijk, menselijk. Mens en dier hebben van die gekke dingen
waarmee ze op de grond staan, van mij mag dat best poten genoemd
worden.
tja, cherub 2 bevindt zich duidelijk in een toestand van constante verwondering over aardse toestanden! tenslotte stuurde ze me nog enkele hersenspinsels, die ik voor het einde van dit bericht heb bewaard:
Smeerkaas Het is niet waar dat ik altijd lach en toch Tussen kuip en madelief ligt een schoon uitzicht Maar ik zou de zee wel eens willen zien
Elke dag ruim je samen met de resten van het avondeten jezelf op Je leeft enkel nog van voordeur tot brievenbus De postbode rijdt voorbij
deze laatste gedichten zijn literaire
juweeltjes. het gedicht smeerkaas is
een eerder grappige verwoording van het (voor een engel heel begrijpelijk) verlangen naar ruimte, maar in de laatste spreeksliert weet cherub 2 op intense manier uitdrukking te geven aan mensengevoelens van ultieme vervreemdig, existentiele isolatie en eenzaamheid.
alhoewel zij nog niet zolang op aarde is verschenen, heeft cherub 2, ondanks haar jeugdige speelsheid en fantasie, bijna onmiddellijk de belangrijkste problematiek in het mensenbestaan gedetecteerd. wij stervelingen kunnen dus nog hopen op een betere toekomst, want o, jubel, er lopen hier op aarde schitterende cherubijnen rond (onzichtbaar weliswaar, maar toch duidelijk aanwezig!), die ons mensenkinderen perfect aanvoelen en dan ook de beloften in zich dragen van intense liefde en troost...
Het Nederlandse woord 'seraf' is via het Latijn afgeleid van het Hebreeuwse werkwoord saraph (branden), zie ook het akkadische woord sarapu (branden) en het middelegyptische śrf (warm zijn).
Men beschrijft hen als engelen
met vier gezichten en zes vleugels.
de laatste maanden en zelfs jaren voer ik gesprekken met cherubijnen*. tot mijn
grote verbazing en nog groter genoegen zijn druppelsgewijs jonge, trendy wezens
in mijn leven verschenen (moet ik aardse namen noemen? ward, annelies, anne, jan,
kim, sofie, joris, marie, noah, lisa etc....)
zij vrolijken de laatste segmenten van mijn aards bestaan op (oef, oef, niet
te negatief denken, het flesje is halfvol, niet halfleeg en ik wil hier
achteraf zeker nog aanwezig blijven in de gedaante van een vrolijk spookje!),
zij voeden mijn toch ouder wordende ziel met frisse, pittiige ideeën en grappige
spirituele capriolen.
zij stellen mijn zogezegde zekerheden in vraag en dwingen mij als het ware
opnieuw conclusies te formuleren over onderwerpen en thema's die ik allang als
definitief onveranderlijk en dus afgedaan beschouwde. o wonder, ik leer en
ontdek nieuwe nuances, hoor mezelf waarheden en tegenstrijdigheden declareren
en probeer hieraan te remediëren door daadwerkelijk (om te beginnen naar de geest!) te
veranderen en bijvoorbeeld nieuwe inzichten en levensrituelen aan mijn oude toe
te voegen.
niks dus generatieconflict en generatieapartheid - en leve de interactie
tussen ouderen en jongeren. wij eerbiedwaardige dames en heren moeten een keuze
maken: blijven we zagen over de verdoemenissen des levens, of staan we
open voor de originele en exclusieve exchange die anderen, de facto dus
de jongeren, maar ook de middenjongeren en oudere jongeren, tout court de
mensen dus, ons aanbieden.
wat de keuzes van de jongeren betreft: daar ben ik niet zo zeker van. leren zij
van ons, creëren zij nieuwe rituelen uit de chaos, of
netwerken ze verder aan de bestaande? het leven en de levensinzichten van
anderen blijven mij eindeloos boeien, zij zijn mijn dagelijks brood, de kers
op de taart, het neusje van de zalm, roze schuimige champagne, verrukkelijke
sneeuw in de lente. ojee!
2.
zo kreeg ik onlangs voortdurend hemelse (want in engelentaal geformuleerde)
boodschappen van cherubs die me na aan het hart liggen. hun berichten kietelden
mij als weliswaar onschuldige elektrische stroomstoten. zij veroorzaakten bij
mij stante pede een gedachtenweb en zijn reeds uitgemond in enkele
daadwerkelijke zwerftochten op instant winterse straten en pleinen.
hilarishe kleumtherapieën slingerden zich
rond tafeltjes en stoelen van verwarmde terrasjes, ademloze gesprekken bloeiden
op in bruine kroegen.
andere en nog subliemere esbattementen,
zoals het formuleren van schitterende zweefzinnen en schrijfslierten, poëtische ontboezemingen en liefdesverklaringen à gogo
zijn dan het uiteindelijke, ultieme resultaat en maken mij intens blij, want
ook ik word overstroomd en gelouterd door een gelukzaligheid, een
woordenrijkdom zonder weerga. 3.
natuurlijk, beste lezers, heb ik jullie nieuwsgierigheid gewekt en naar
gewoonte zal ik bovenstaande beweringen illustreren met voorbeelden. ik stel
jullie concreet enkele cherubs voor en plak hun dromerige, romerige
spaghettizinnen in mijn eigen bericht als bewijs à charge:
een eerste boodschapper - ik omschrijf hem als cherub 1 - noemt zich in zijn
vrije uren ook chocolaatje en daarbij ik verdenk hem ervan dol te zijn
op de kleur rood. als hij me vroeger in mijn dromen verscheen was hij
altijd omgeven door lyrische stofwolken in groen en roze (in een van
zijn laatste berichten had hij het trouwens nog over een door hem bijna gewenst
bezoek van een gifgroene kikker, een bezoekje dat niet doorging, maar
naar een latere datum verschoven). de laatste tijd echter neuriet hij alleen
maar engelenliedjes omtrent rode papavers (klaprozen dus), authentieke rode
toasters en stressballen in de vorm van rode bloedcellen...
rood chocolaatje is eigenlijk een cherub die daadwerkelijk hier op aarde is verschenen
om mensen uit de nood te helpen (zoals engelen nu eenmaal doen). hij houdt
zelfs kantoor en schrijft hun mensenproblemen op ouderwetse kaartjes die hij
dan niet terugvindt, want een engel is ook maar een engel en soms een wreed
verstrooide, haha!
'Later op de dag kwamen er andere telefoontjes. Mensen die kwaad waren,
kaartjes die ik niet meer terugvond, mensen die ineens in mijn bureau stonden
en waarmee ik niet wist wat ik moest doen. Werken voelde als kennis, net
wanneer je dacht dat je het een beetje onder de knie had, glipte het weg onder
je vingers omdat er nieuwe inzichten waren. Ik had niets tegen bijleren,
maar liefst met mate en niet 5 levenslessen op 1 dag...'
maar
sinds zijn komst werkt cherub 1 hier niet alleen hier op aarde, hij ontmoette
ook bijna onmiddellijk de aardse liefde. hierover stuurt hij me dan zo'n mooie
hemelse berichten, die ik absoluut wil bestendigen. daarom heb ik besloten ze
in mijn blog op te nemen, zo krijgen ze daadwerkeljk a touch of frost en
blijven ze voor eeuwig en altijd bestaan.
let u a.u.b.
niet op chocolaatjes gebruik van het persoonlijk voornaamwoord hij,
dames en heren. daar engelen lichtjes androgyn zijn, is menselijke communicatie
voor hen soms een vreemde bedoening. een hij of een zij, in de hemel doet het
er echt niet toe... 'Gelukkig was er nog de liefde. Liefde aan mijn voeten, liefde aan mijn
sokken, liefde aan mijn tenen. Hij hield mij warm, hij was mijn grond, hij vond
mijn stabiliteit. Mijn lieve vriendje heeft mij schoenen gegeven. Geen nieuwe
schoenen, oude schoenen, oude schoenen die hij kocht maar die te klein
bleken te zijn. Ik kreeg ze. Ik droeg ze. Ik hield van ze. Ze waren van
hem, ze zijn van mij, ze worden ons. Het voelde alsof hij mijn
voeten knuffelden bij elke stap die ik zette. Liefde, een genereuze handpalm
die op mijn enkels rustte. Kwade huisbaas? Kijk, ik heb schoenen van mijn
vriendje aan. Lastige klant? Kijk, heb je dat zachte leder al gezien! Papier
verloren? En ze zitten zo goed
...'
en:
Misschien
is het tijd voor vakantie wanneer ik antwoord op de vraag "Hoe gaat
het", "Ik heb een stressbal nodig op het werk!". Ja, het is tijd
voor een beetje vakantie. Samen met het vriendje wil ik naar het Kröller-Muller
museum gaan in Nederland. Domme dingen zeggen zoals "Jij bent mijn
stoofkonijn". Samen eten uit één bord, zo intiem, zo teder, zo samen, zo
alles wat ik wil dat samen zijn is. Samen ajuinen snijden. Samen in een bed
liggen, samen nergens naartoe lopen in een stad, samen verdwalen in een
kruidtuin,. Samen geen paraplu nodig hebben in de regen. Samen bijten op
elkaars tong tijdens het zoenen en vooral samen knuffelen, dat moet zo heel erg
met twee als je het goed wil doen. Knuffelen is als de stressbal op het werk:
spanning glijdt weg, maakt plaats voor verruiming in je hoofd en je kan geven. Knuffelen
is als een bloedcel, noodzakelijk om te (over)leven.
oef! dat was dus een hele boterham. in mijn volgende berichten plak ik alvast
spreekslierten van cherub 2 en 3 (= van het meisje met de feesten en van
belgikske, eigenlijk een echte serafijn). zo zal het zijn, beloofd!
* ik bedoel
hier (natuurlijk symbolisch!) tegelijk
de Cherubijnen, cherubs of cherubim
(ook wel terug te vinden als kerub), machtige engelen van het tweede
koor, volgend na de serafijnen. het hebreeuwse woord is keroev,
dat lijkt op het akkadische ka-ri-bu (betekenis: zegenende
[geest]). karibu waren onheil afwerende
bewakers van de tempels en paleizen in het oude
Sumerië en Babylonië.
en de
mollige, kleine baby's
met vleugels die zich ophouden in de hoeken van barokke plafonds. de correcte
benaming hiervoor is putti.
sinds kort wonen wij naast afghanen. de elektro-winkel van charly verkocht hij door aan turkse mensen, die op hun beurt het (handels)pand doorverkochten aan afghanen: grote, sterke mannen met gebruinde huid en een brede smile op hun gelaat, een smile die ik - misschien wel tot hun grote consternatie - stralend terugkaats, want eigenlijk ben ik toch een beetje blij dat zij vlak naast mijn deur een kruidenierswinkeltje begonnen zijn. de GB op de hoek - onze huisleverancier - gaat namelijk dicht op 31 december 2007!
a. is al eens voorzichtig boodschappen gaan doen bij de buur en zo hebben ze kennisgemaakt: de afghanen spreken nederlands en frans. een paar huizen verder bevindt zich een turkse pitta-zaak en aan de andere kant van de laan, rechtover ons dus, woont een kolonie chinezen uit shangai! (verder op het trottoir opende onlangs ook een nieuwe gigantische kapperszaak, redkin. duur, maar de coiffeur - afkomstig uit knokke - knipt goddelijk!)
in afghanistan bestaan naar het schijnt ook vestigingen van de winkelketen carrefour - de GB dus -, maar die zijn alleen toegankelijk voor westerlingen. de inlandse bevolking wordt liever nog een beetje op afstand en dus onwetend gehouden, want als zij die overvloed zouden zien.... doet me wel een beetje aan noord-koreaanse toestanden denken...
maar ondertussen zijn er blijkbaar toch afghanen die vloksgewijs naar onze contreien komen afgezakt (in oostende ken ik ook een jong echtpaar uit kaboel, zij hebben een nightshop) en misschien zullen zij af en toe hun verhalen wel vertellen in de afgelegen bergdorpjes van hun thuisland. tja, binnen een paar decennia is onze buurt misschien multi en ik vrees dat binnen een halve eeuw halle reeds een voorstad is geworden van brussel. de opmars van de grootstad is immers onomkeerbaar en niet tegen te houden - binnen onafzienbare tijd zal ook hier een kleurrijk en genuanceerd samenlevingsmodel worden gecreëerd, zoals in alle voorsteden van alle metropolen over heel de wereld....
bij het horen van het woord 'afghanen' dwarrelden onmiddellijk allerlei clichématige beelden en verhalen door mijn hoofdje: taliban-strijders, vrouwen in boerka, afghaanse windhonden, kaboel in de sneeeuw... maar ook het verhaal van die amerikaanse dame die een kapperszaak begonnen was in de hoofdstad en die de afghaanse ladies de finesses van coiffure en nagelstudio bijbracht... ach, ach, mijn verbeelding sloeg zowaar op hol, maar a. kwam met de mededeling thuis dat onze nieuwe kruidenier zelfs bestellingen aan huis bezorgt en ook 's zondags open is. als dat de westerse consumenten niet verleiden kan, dan weet ik het niet meer!
maar alle gekheid op een stokje: de vraag die mij hier op dit blogje het meest bezighoudt is deze: schrijven afghanen ook mooie poëzie - en waarover schrijven ze dan? over oorlog, over armoede en bittere kou, over de betoverende landschappen? natuurlijk zullen zij, zoals alle volkeren die nog dicht bij de natuur staan (of liever: die nog hun oorspronkelijke, niet door westerse 'mode' beïnvloedde cultuur beleven) prachtige lyrische teksten 'zingen'. maar de geschreven variant, waar kan ik die vinden? afghaanse poëzie leunt aan, vermoed ik, bij de perzische, want het farsi, een perzisch 'dialect', wordt ook in afghanistan gesproken. bij een lichtgewicht surftocht op internet vond ik dit - eveneens lichtgewicht - spoor terug. een gedicht van Shakila Azizzada*, een jonge afghaanse dichteres die blijkbaar haar land is ontvlucht en in nederland woont:
Een bloementuin van tranen
het bitter van de ballingschap,
dat oud, verstikkend verdriet,
bijt jou in het hart.
het geloof
- weeskind van alle tijden -
in je handen:
het kan die zoete warmte
amper geloven
en plukt met gretige vreugde
de dauw van genegenheid
die opglanst tussen je wimpers.
en ik zag in je ogen
een bloementuin van tranen.
Shakila Azizzada
toch een heel mooi gedicht, doordrenkt met een tedere dosis nostalgie en prachtige beelden. bravo, shakila! ach, ik hoop dat je je thuisland ooit kunt bezoeken en dat je daar als dichteres en geleerde je 'vrouwtje' kan staan!
* Shakila Azizzadeh (Afghanistan, 1964) studeerde rechten aan de
Universiteit van Kabul. Daarnaast heeft zij korte verhalen gepubliceerd in literaire
tijdschriften. Shakila woont en werkt sinds 1985 in Nederland waar zij de studie
Perzische literatuur voltooide op de Rijksuniversiteit Utrecht. Van haar werk
zijn inmiddels in Nederland een aantal gedichten (in bloemlezingen) en een toneelstuk
gepubliceerd. Naast haar literaire werkzaamheden oefent zij het beroep uit van
tolk.
watertanden. wat de afgronden betreft, die zijn er alom.
zij blijven, duizelingwekkend in dit heelal
fragment uit: 'orp '
nvo (maandag
7 april 2003)
waarom schrijven? dit is een vraag die ik me voortdurend stel. als ik aan sommige mensen beken dat ik mijn vroege ochtenduurtjes (dat is meestal tussen halfzeven en negen) doorbreng al tokkelend op mijn pc en een soort dagboek op internet bijhou, reageren ze dikwijls met meewarige blikken. ofwel doen ze gemaakt enthousiast: wat ik grappig vind, want ojee mensen, ik ben wel een beetje naïef, maar de jaren, de jaren....
een van de (vele) redenen waarom ik schrijf, is omdat ik zo de indruk heb mijn levensloop te kunnen ordenen. in de chaos die dagelijks als een reusachtige surfgolf op me afkomt leg ik een klein, sterk, prettig en inhoudsvol verhaal vast dat bestaat, dames en heren, dat gewoonweg bestaat omdat ik het heb opgeschreven. want ja, we kunnen natuurlijk ook herinneringen ophalen, maar in de loop der tijden vervagen deze en natuurlijk veranderen ze ook voortdurend van kleur, want onthouden wij niet alleen wat we willen onthouden? maar een geschreven aantekening van enkele jaren geleden herlezen is een sublieme ervaring.
want zo kunnen we nagaan hoe verandering ons leven beheerst. niets blijft hetzelfde, verandering is de enige constante. als we dit tenvolle beseffen, vermindert ook de wanhoop: zelfs al bevinden wij ons op dit ogenblik in een precaire situatie, alles gaat voorbij, niets blijft. deze gedachte is natuurlijk ook beangstigend. want als we gelukkig zijn, kan dit geluk dan morgen plotseling veranderen in ongeluk? zeker: wat wij nu als prettig ervaren, kan eigenlijk binnen een paar maanden omslaan in een pijnlijke ervaring. mensen die wij nu als 'vrienden' beschouwen, kunnen echt onze 'vijanden' worden. op dat ogenblik moeten we loslaten, want eigenlijk is dan de verandering reeds ingezet en nieuwe elementen kondigen zich aan. als we daarvoor oog hebben, klimmen we weer uit het dal en zweven we gelukzalig naar de volgende levenservaring.
ach, ik stel het hier een beetje infantiel en oppervlakkig voor, ik weet echt wel dat het allemaal niet zo makkelijk is. in mijn zen-boekjes staat dat de meeste mensen er een heel leven over doen voor ze de toestand van verlichting, inzicht in de levensprocessen dus, bereiken.
niets of niemend kan mij vertellen mij hoeveel inzicht ik zelf al heb verworven. misschien schrijf ik ook daarom: om iets te weten te komen over mezelf en anderen, om mezelf en mijn medemensen telkens te toetsen en ojee, ben ik (of hij, of zij?) al op weg naar de satori, de eeuwige gelukzaligheid, of modderen wij maar een beetje aan?
slotwoord:
in bovenstaand gedicht orp doe ik duidelijk ook aan deze vorm van introspectie. constant ben ik me ervan bewust dat ik reflecteer naar mijn innerlijke zelf.
snijden wij/ onszelf met dit heksenmes mompelend in tweeën,/ peuteren spitsvondig doorheen het klokhuis,/ onderzoeken zo ons eigen kloppend hart.
wie zijn wij, hoe verhouden wij ons tot de wereld? ik besef dat wij voortdurend aan de wereld geofferd worden - en dat offeren doen we dan nog meestal zelf:
de ene helft bieden wij de wereld eerbiedig aan/ ter verorbering.
maar tegelijk is deze offerande het begin van de regeneratie:
van de andere helft denken wij - / ach, sappen regenereren vlug tot nieuwe huid,/
romig
zacht vruchtvlees, om van te likkebaarden, / watertanden.
de afgrond is dus de chaos, de surfgolf die dagelijks op ons afkomt, de constante verandering die ons veplichtalles los te laten en steeds opnieuw te herbeginnen leven....
op mijn ouderwets vintage laptopje (want voorlopig nog niet aangesloten op internet) leg ik op dit ogenblik een lijst aan met de titels van mijn boekjes betreffende het oosten. hehe, ik noem dit mijn oosters bibliotheekje! alleen al over haiku en zen heb ik voorlopig al meer dan zestig titels verzameld.
juist, ja, correct geraden: in mijn studietijd (en dat is dus werkelijk decennia geleden!) ontwikkelde ik een voorliefde voor het oosten: het verre en nabije. ook nu, jaren later, ben ik nog altijd geboeid door oosterse kunst, literatuur, muziek... ooit was een reis naar tibet mijn ultieme doel, maar tja, ik was dan ook een kind van de jaren '7O en mijn levensdromen stammen ook uit de periode die, ondanks alle commentaren en negatieve kritieken die tegenwoordig in kranten en tijdschriften verschijnen over de flower-powerperiode, voor mij nog altijd het ontluisterende moment in mijn leven was waarin ik poëziein al zijn vormen heb leren waarderen. in huis slingeren op dit ogenblik boeken rond met bijvoorbeeld titels als: de eenvoud van zen - interieurs en tuinen*, hiroshige in tokyo - the floating world of edo*, le livre de zen, koans, paroles, haiku* enz.... de techniek van de onthechting die ik uit de zen-filosofie probeer toe te passen in het dagelijkse leven (en dat in principe een boeddistisch beginsel is) draagt reeds zijn vruchten: nog nooit heb ik mij zo vredig gevoeld als de laatste maanden, sinds ik mij heb losgemaakt van wat ik het 'gedoe' noem, het egocentrisch middelpuntvliedend streven naar bevrediging en bewieroking, een fenomeen dat ten allen tijde in de uiterlijke wereld aanwezig is.
ik denk nog steeds dat een van de moeilijkste oefeningen erin bestaat, los te komen van egoïsme en eigenwaan, zonder tegelijkertijd je gevoel van eigenwaarde te verliezen.
2.
de wijze lessen van zen-monniken indachtig (haha!), heb ik dit weekend intense aandacht besteed aan mijn tuintje. de paar uren die ik heb doorgebracht met snoeien, opruimen en aanplanten, hebben als gevolg dat ik tevreden naar het resultaat kijk en (ondanks mijn zwarte nagelranden) ben beginnen dromen van enkele kleine ingrepen en werkjes die van mijn tuintje een meditatieplek kunnen maken.
ik wil een pad van ruwe platte natuurstenen, ik wil achteraan in mijn tuin de vermolmde resten van een triestig duivenhok laten afbreken en opruimen, ik wil als het maar mogeljk is een houten afdak en houten vlondertjes en een perfect afgebakend stuk grind zonder onkruid.
ook volg ik reeds enige tijd de principes van ecologish tuinieren: plantenresten en kleine takken hak ik eigenhandig in stukken en laat alles op natuurlijke wijze 'vergaan'. deze plantenresten gebruik ik dan als bodembedekker, mulch. vebazingwekkend, hoe de natuur helpt zichzelf in stand te houden. chemische middelen als onkruidbestrijders en plantenmest heb ik voor altijd uit mijn tuinarsenaal verbannen!
3.
omdat ik zo'n leek ben in tuinieren en bepaald onervaren en onhandig moet ik telkens op zoektocht naar tips en werkwijzen voor de meest eenvoudige handelingen: hoe snoei je bijvoorbeeld het best lavendel, hoe ga je tewerk als je deze plant wil stekken, waar bevindt zich de beste plek om zaailingen van stokrozen te planten, moet je de krisperige bruine blaadjes van het seringenboompje nu zo vlug mogelijk wegsnoeien of niet? ach, ik experimenteer een beetje, volg mijn intuïtie, zoek info op in mijn schitterende oude flora* en internet is natuurlijk een bijzondere bron van ditjes en datjes.
4.
tot slot heb ik, speciaal om dit berichtje plechtig af te sluiten, deze zen-soutra voor jullie vrij vertaald in het nederlands:
'dat wat gezegd moet worden kan niet worden gezegd; de waarheid wordt overgedragen door de stilte... '
naar yao-chan (yakusan), achtste eeuw na chr.
* David Scott, De eenvoud van zen, Bosch & Keuning, Baarn 1999 * Julian Bicknell, Hiroshige in Tokyo, The Floating World of Edo, Pommegranate Artbooks, San Francisco, 1994 * Le livre du Zen, Kôans, Paroles, Haïku, Éditions Philippe Picquier, Arles, 1997 * B. HEIMANS, H.HEINSIUS EN JAC.P. THIJSSE, GEILLUSTRERDE FLORA VAN NEDERLAND, GEHEEL BIJGEWERKTE TWINTIGSTE DRUK, W. VERSLUYS N.V. - AMSTERDAM - DJAKARTA, 1960
nog drie dagen te gaan en dan is het herfst. het mooiste seizoen, vind ik.
herfstblues o jee! op de stoep een bont gekleurd esdoornblad de herfst in mij
het regent, het regent. in mijn omgeving reeds de eerste tekenen van herfstblues. heel veel mensen worden onmiddellijk depri van enkele regenbuien.
boodschap van mijn schoonbroer, vanuit italië: un rayon de soleil d'italie. en belgique, ça peut toujours servir, non? nietes, jaakje, je boodschap maakt totaal geen indruk!
ik vind motregen overheerlijk. niets afschuwelijker dan die tropische hittezomers van de afgelopen jaren. heel de maand augustus jeukte toen mijn huid van de muggenbeetjes en andere allergieën.leve de belgische coolness! en het gevoel van frisheid na een flinke regenbui is onnavolgbaar! zelfs de spinnenwebben zijn dan op zijn mooist, ragfijn en schitterend van kleur... vandaag geen regen in mijn zonovergoten tuintje het spinrag
(voelen jullie dat nagalmen na het woordje spinrag? de (wit)ruimte boordevol beeld en geluid!)
1.
een van de fijnste aspecten aan mijn blogavontuur vind ik de reacties van lezers onderaan mijn berichtjes en in mijn gastenboek. zelfs al is mijn belangrijkste doel commentaar te geven op al de verrukkingen die cultuur en vooral literatuur en poëzie, mij te bieden hebben (met daarbij een vleugje small talk over dingen die mij bezig houden, zoals de micro-esbattementen van de natuur in mijn gezellig rommeltuintje), toch vind ik het dikwijls vertederend als iemand mij als reactie een mooie bloemenfoto doorstuurt, of een schattig kitcherig engeltje met zilveren vleugels, of een leuke smiley...
2.
eergisteren kreeg ik bijvoorbeeld van een mij onbekende tuingenieter uit nederland een foto van een prachtige roos. ik was in de wolken! ik besloot pardoes een reactie terug te sturen, want zijn vele blogcommentaren en foto's hadden voor mij nog nog een ander prettig gevolg.
hier komt het:
yasmin | 16-09-2007 00:58
bedankt, tuingenietertje, voor die mooie roos. wat heb ik bij het scrollen
doorheen je blog ontdekt? dat de zaadjes van de stokrozen, die ik van een goede
vriend heb gekregen, toch zijn uitgekomen: ik herken op je foto de bladvorm.
eigenlijk dacht ik dat er onkruid in mijn potten groeide, maar neen, het zijn
duidelijk stokrozen, die nu natuurlijk nog niet bloeien. ben benieuwd voor
volgend jaar!
met vriendelijke groetjes
yasmin
ps- proficiat voor je blog!
3.
maar soms ben ik absoluut niet tevreden. hehe, vandaag doe ik het: ik verwijder in mijn gastenboek alle berichten die ik niet mooi vind, of waar ik geen boodschap aan heb. goed hoor, dat zoveel mensen mij elke dag willen groeten, maar een foto van een dwaze opgetutte filmster moet ik niet. de wereld van de steeds weerkomende geschminkte en bijgewerkte faces, die je ook in glossy tijdschriften tegenkomt, is echt niet aan mij besteed!
het maakt wel een verschil uit als er een leuk tekstje bijstaat, of een antiek prentje of zo, maar de schoonheid van de vedetten die in alle roddelrubrieken van kranten en tijdschriften het nieuws van de dag uitmaken is fake en wie niets te vertellen heeft wijs ik naar de prullenbak!
ik stopte de lijkjes met grote volwaardig volwassen hoofden in
kartonnen dozen
hoe intens en vol schaamte hun glimlach, hun grimas
de doden
(1995, bewerkt op 26 mei 2001)
ik beken het eerlijk: mijn voorkeur voor kunst die schoonheid, geluk, genoegen, kortom: het licht brengt, is uiteindelijk een reactie op - jawel - ervaring van pijn, niet alleen in mijn persoonlijk leven, maar ook in het leven van mensen die ik liefheb. ach ja, je moet pijn beleven en verwerken, zeggen de psychologen. maar de beleving en ervaring van schoonheid kan hierbij helpen, is zelfs een fantastisch tegengewicht.
zei oscar wilde niet: nothing can cure the senses but the soul, just as nothing can cure the soul by the senses.
de zintuiglijke ervaring van pijn kan worden gelouterd door de ziel, de gekwetste ziel echter kan echter ook worden gered door beroep te doen op de zintuigen. het bekijken, het beluisteren, het aanvoelen van schoonheid bevordert de genezing.
soms echter is het verwerkingsproces van pijn puur tijdverlies, want door alle drama's te beleven en te herbeleven (in de kunst bijvoorbeeld, in verontrustende, dramatische vormen van kunst) wordt de pijn bevestigd en ze verergert zelfs in bepaalde gevallen, ze wordt gecultiveerd.
daarom sta ik bij mezelf en anderen de droom toe. dromen mag, dromen moet zelfs. zonder het gevoel voor de werkelijkheid te verliezen (want er bestaat ook zoiets als het dagelijks leven, la vie quotidienne) laat ik de pijn de tijd om te leven en te sterven. ondertussen neem ik wat afstand en vertoef ik veilig in de wereld van de droom. ach, ik weet: er bestaat geen simpel recept om de grote drama's die in elk mensenleven voorkomen op te vangen. pijn maakt integraal deel uit van het leven, evenals geluk. maar soms kan pijn een heel leven ontwrichten, soms is pijn de overheersende factor.
een japanse therapeut, waar ik indertijd enkele sessies acapressuur heb gevolgd, sprak ooit de gevleugelde woorden: de tijd is de grootste genezer.
niet de therapie dus, niet de medicijnen, niet de verwerking, niet de
katharsis door het bekijken van een koningsdrama (zoals bij de griekse
treurspelen), niet de sublieme ervaring van schoonheid bevat de oplossing, maar het voortschrijden van de de allesoverwinnende tijd.
hoogblonde
zwaarbebrilde
zwaarberingde
spitsneuzige
francofone
kwene
aan welk dier verdomme
doe jij me denken???
literair dagboek, januari 1992
zomer in april. nog nooit meegemaakt! wel immense regenbuien en poedersneeuw in de paasvakantie. maar een azuurblauwe lucht en de noodzaak van zonnemelk op een doordeweeks terrasje???
ongehoord, spiksplinternieuw klimaat!
maar natuurlijk is dit overheerlijk. mijn zonnejurken uit de kleerkast gehaald en aan een fiks dieetje begonnen, met behulp van een weight-watchers gidsje. boterhammekes niet meer gul besmeren met boterklonten, maar alles afmeten met een koffielepeltje. hehe, vanmorgen ontdekt dat brusselse kaas o% koolhydraten en 0,02 % vet bevat. goede dieetkaas dus, dat stinkerdje!
mijn doel is mijn imago van sproeterige, volronde russische baboesjka om te vormen in een flinke scandinavisch-bleke schone. ahum, op mijn witte sproetenhuid ben ik wel trots! zonnebaden is niks voor mij, hoogstens wil ik een lichtroze blos. een bruine huid staat mooi bij latijnse types, maar niet bij mij, foei!!
so, let's be serious: ondertussen vernomen dat een eveneens blonde vlaamse dichteres, els moors, in de literaire pers met complimentjes wordt omringd (door de heren critici, natuurlijk). heb een bundeltje van haar in mijn bezit: er hangt een hoge lucht boven ons*. wit boekje met blauwe stippeltjes (in vierkantjes geschikt) en zwarte en rode letters versierd.
ach, ach, de gedichten van els moors worden vreemd en verontrustend genoemd. ik lees en ik lees en ik lees en vind haar gedichten knap surrealistisch, omdat ze plotseling, met grote abstracte sprongen, compleet vreemde elementen in haar ogenschijnlijk gewone verhalen inbreit.
een voorbeeld:
het water is het voorbijdrijvende water dat ik zie de boot waarop ik lig deint met mijn benen over de rand vaar ik bijna tegen een oever
er staat een boom op een vlakte achter me er hangt een hoge lucht boven ons
met het hoofd in de nek wacht ik op een echo tegen de muren van de huizen waar ik aan voorbijga waar zij samen voor de ramen zullen staan
waar rode en groene pijlen een voor een naar boven worden gesleept
de bevreemdende elementen in dit gedicht zijn natuurlijk de rode en groene pijlen die naar boven worden gesleept en verontrustend is wel dat de dichteres zich bespied voelt door personages die voor de ramen van de huizen waar zij aan voorbijgaat staan. opvallend is wel dat nergens leestekens of hoofdletters staan, in geen enkel gedicht. daarom alleen al toch wel een heel ingenieus geschreven bundel, vind ik.
dit gedicht doet me trouwens aan een van mijn prilste eigen gedichten denken, nooit gepubliceerd trouwens, maar onlangs teruggevonden en overgepend:
zwemmen is ruggelings liggen
zachtjes dobberen op een bed van anemonen
het donzig groene heelal bevindt zich pal onder mij
veilig en volkomen geruisloos bereik ik de buitenste kringen.
makkelijk is dit, zonder twijfel
maar wie zinkt daar pijlsnel naar beneden -
dode meermin te pletter op de bodem van de zee?
tja, surrealistisch is dat ik niet lig op het water, maar op een bed van anemonen en dat het heelal (bij els moors de hoge lucht boven haar) hier donzig groen is en zich eigenlijk onder mij bevindt. ik verlies mezelf in de hemel en de zee. els moors wekt in haar gedicht een vaag gevoel van angst en verlatenheid op (de bijna botsende boot, het wachten op de echo, de stalkers achter de ramen, de rode en groene pijlen) maar mijn gedicht is liever, vind ik, ondanks de dode meermin.
natuurlijk is het ergens fout gedichten te vergelijken: elke dichter en elk gedicht is anders. maar ik wil hier wel wijzen op een soort verwantschap, een gelijksoortig aanvoelen van de werkelijkheid. ik was trouwens ook een puber toen ik deze verzen schreef en els is ook nog erg jong.
zo, ik wil me blijkbaar nog altijd plaatsen in het dichteressenlandschap. op wie lijk ik, welke gedichten zou ik ook eens willen geschreven hebben, welke gedichten van me kunnen best de vergelijking met de grote namen doorstaan enz.... a. zegt dat ik een beetje meer zelfvertrouwen moet hebben, wat meer geloven in mezelf zou me deugd doen, zegt hij. daarom ben ik misschien deze blog begonnen!
maar ach, ik ben nooit of nooit tevreden en tja, liever gedichten schrijven in plaats van dringend de ramen te poetsen, is dat op mijn leeftijd niet een beetje verontrustend?
* els moors, er hangt een hoge lucht boven ons, nieuw amsterdam, 2006
wat zo leuk is aan bloggen: de ene dag wil je keuvelen, de andere dag schrijf je een diepzinnig gedicht, dan weer noteer je wat je gezien hebt, wat je hebt meegemaakt tijdens een uitstapje bijvoorbeeld. een echt dagboekje dus.
en vooral: zeer vrij en persoonlijk!
komt daarbij de aandacht die je krijgt van de vele bezoekers: supertof! ik hou van kitch, zelfs als het literatuur betreft. fantasie en plezier wonen in mijn hart - en vrede.
ach, tijdens mijn surftocht betreffende de dactylische hexameter (ahum, zie vorige berichten!) kwam ik op een pagina terecht van een zekere VincentHunink.nl, die de opdracht had gekregen een hexametrische Latijnse tekst van
444 regels te vertalen.
het betrof geen klassieke, maar een middeleeuwse
Latijnse tekst, van de hand van Walafried Strabo (808-849), de abt van het
klooster Reichenau (op het gelijknamige eiland in de Bodensee). hij schreef een
beroemd geworden gedicht over zijn kloostertuin en de daarin groeiende soorten
planten, vruchten en kruiden. dit gedicht wordt algemeen aangeduid als de Hortulus
('tuintje').
oh, verrukking. toen ik de vertaling van dit gedicht begon te lezen, om het even of het nu in een nederlandse hexameter of in het zogenaamde blanke vers (rijmloze jambische verzen
van vijf heffingen) was gesteld - ik werd er bij het lezen vrolijk en gelukkig van.
dat iemand zoveel eeuwen geleden op zo'n lieve en aandachtige manier over zijn tuintje kon schrijven: wel, ik ben er nu, terwijl ik erover schrijf, nog van in de wolken!
hier komt de tekst:
DE NIJVERE TUINDER EN DE VRUCHT VAN ZIJN WERK
En dan sproeit soms een voorjaarsregen zacht
op het klein gewas en laat de maan zijn schijnsel
weldadig vallen op het prille groen.
Maar soms, wanneer het droog en dauwloos blijft,
draag ik, bezorgd om dorheid en benauwd
voor schade aan de tere weefsels, liefdevol
emmers helder water aan en giet ze
eigenhandig druppelsgewijze uit:
ik wil geen grote gutsen vocht, waardoor
het aangebrachte zaad weer weg zou spoelen!
En zo bekleedt het tuintje zich al snel
met kleine kiemen. En hoewel het deels
verstoft, bij het afdak, lucht- en regenloos,
en deels verregent en de zon verjaagt
waar een hoge muur het sterrenlicht blokkeert,
toch heeft het nooit het toevertrouwde zaad
beschaamd en zonder hoop op bloei verborgen.
Integendeel, wat vrijwel droog in kuiltjes
wordt gestopt schiet als herboren weer
omhoog, draagt vrucht, met nieuwe kracht bezield.
Nu komt het aan op dichtergaven, kennis
en bevlogen taal, om alles van die oogst
met name te noemen, in alle geuren en kleuren:
dan krijgt het kleine goed een grote eer.
nb: ik stel me wel de vraag, of een vrouw op dezelfde manier over haar tuintje zou schrijven. van middeleeuwse dichteressen ken ik trouwens vooral de mystieke dames, hadewych bijvoorbeeld. of zij zich heeft beziggehouden met tuinieren? daar ben ik nog niet zo zeker van!
op deze intens zonnige paasochtend wil ik toch even mijn geluk verwoorden. gisteren op de markt viooltjes gekocht (tien plantjes voor 5 euro) en ondanks het gure weer in de ochtend deze kleurige, vriendelijke bloempjes in potjes geplant.
violetblauwe, rozenrode, purperrode, lavendelblauwe en roodpaarse snoetjes kijken me nu vrolijk aan van op mijn terras. wat een onvoorstelbaar genoegen!
tegelijk zinderde heel de tijd de song uit 'city lights', een film van charlie chaplin, door mijn hoofd - la violetera. op deze site vond ik dit heerlijke melodietje terug, gecomponeerd door José Padilla:
(hehe, er rmoet maar een woord, een begrip door mijn hoofdje spoken en ik ben al verkocht! ik leg altijd aan mijn vrienden uit dat ik weinig nodig heb om gelukkig te zijn, woorden voldoen reeds!)
raak het spoor niet bijster observeer nauwkeurig de bewegingen van gras vang de geur op van dierlijke aanwezigheid speur naar sporen van leven
literair dagboek, maart/april 1992
gisteren een gastenboekaangemaakt. oeps! tot mijn grote verbazing had ik al 39 bezoekers!! zoveel lieve mensen, die mij even kwamen groeten of mij geluk wensten met mijn blog!
hier en daar heb ik ook een blogje geopend en groot was mijn verrukking: zoveel blogs vind ik werkelijk prachtig! mooie foto's, schitterende power-point presentaties, verhalen, gedichtjes, spreuken en gezegden...
sommige mensen tonen mij trots hun hobby en ze slagen er werkelijk in een verzameling interessante en leerrijke ervaringen en objecten op een prettige manier voor te stellen.
proficiat! in onze zogenaamde verzuurde samenleving lopen blijkbaar fantastische mensen rond, die heel wat te vertellen hebben!!
maar ach, lieve mensen, ik ben nog maar een beginnende blogster en ik vraag mij af of ik er ooit zal in slagen vlindertjes of roze hartjes over mijn scherm te laten dwarrelen...
voorlopig hou ik het sober. ik zend jullie langs dit stukje mijn zeer hartelijke groeten. bedankt voor jullie bezoek.
ik voed mij met bloemen
en tooi mijn lichaam
met tekens van rode oker
hagelwit mijn handen
kobaltblauw mijn mond
literair dagboek, 5 maart 1992
hoezee, ik voel me stukken beter! zinnat tm 500 (20 filmomhulde tabletten die geurden naar pure penicilline), heeft blijkbaar wel gewerkt!
om dit te vieren heb ik mijn winterbluesy huisgenoten vanavond verwend met een heerlijk indisch gerecht (zij hadden reeds drie weken geen behoorlijk eten meer geproefd, de creoolse gumbo van verleden week niet bijgerekend) en we hebben als kinderen ons bord afgelikt van genot.
ik moet dus dit recept in mijn blog noteren, misschien zal een toevallige lezer er even veel plezier aan beleven, ik hoop het!
sorry, lieve vlaamsgezinde vrienden van me, dit recept is toevallig in 't frans want ja, in mijn gezinnetje spreken en lezen wij en nederlands en frans en engels en bijwijlen arabisch, hangt zo van de windrichting af...
daar gaan we:
Poulet korma
Pour 4 personnes
Préparation: 20 min. + 2 h. de marinade Cuisson : 45 min
(voor dit gerecht moet je dus echt de tijd nemen)
INGREDIËNTS: * 600 a
800 gr. de filets de poulet * 2 yaourts nature bulgares (2 x 125 gr) * 50 gr. damandes en poudre * 2 oignons * 3 gousses dail * 1 piment rouge * 40 cl de lait de coco en briquette * 1 capsule de safran en poudre * 2 graines de cardamome * ½c. a café de
cannelle en poudre * 1,5 c. a café de coriandre en poudre * 1,5 c. a café de cumin en poudre * une pincée de gingembre en poudre * 2 c. a soupe dhuile * coriandre fraîche hachée *sel * facultatif: quelques amandes effiles
(saffraan is een de van de duurste kruiden. desondanks is dit gerecht in zijn geheel goedkoop en makkelijk te bereiden. ik was vergeten rode pepertjes te kopen, maar een koffielepeltje sambal oelek was een uitstekend vervangmiddel)
Préparation
Mélangez
les yaourts et le safran dans un plat, ajoutez les filets de poulet
tailles en dés, enrobez les bien, couves et laissez reposer au moins 2h au
frigo.
Dans une
cocotte contenant lhuile, faites revenir a feu doux le soignons hachées,
le cardonette broyée dans un pilon et les épices. Apres 5 min. ajoutez les
gousses dail presses, les amandes enpoudre, ainsi que le piment épépiné et très
finement hachée. Mélangez 2 min.
Ajoutez
le lait de coco, ainsi que le poulet et sa marinade de yaourt. Salez et
laisser mijoter 45 min. a découvert en mélangeant de temps en temps.
Ajoutez
la coriandre fraîche hachée, l'assaisonnement et servez bien chaud, éventuellement
saupoudrez damandes affilées grillées. Accompagnez de riz basmati.
wij dronken er een rood wijntje bij: Château Barbe d'Or, Bordeaux Supérieur,
2004 eet smakelijk!
wat is regen anders dan vriendelijk toedekken
van wat zich nors en korzelig verbergt in woestijnen van winter??
(spichtig zijn we, en puntig)
literair dagboek, 28 februari 1992
onophoudelijk hoor ik regen ritselen langs de ramen. een gevoel van onheil bekruipt me. niets is onaangenamer dan deze vochtig-warme stroom water, deze zondvloed in midwinter.
ik verlang naar sneeuw, ijs, vrieskou. ach wat, wie ben ik om gedichten te schrijven over regen, als de onsterfelijke fernando pessoa het zo zegt:
It's raining, distant, indistinct, Like something certain which may be a lie, Like what does lie to us, some great thing desired. (alhoewel het toch iets heeft, dat vlieden en druipen van water. in die momenten is het goed deuren en ramen te sluiten, muziekje op te zetten: zachte blues gezongen door norah jones. of het joubran trio, of mijn laatste liefde: geert claessens, een fantastische guitarist. heitor villa lobos, augustin mangore barrios en bach.)
af en toe een vaag vermoeden van liefde doen alsof we gelukkig zijn (of toch een beetje) praten, maar eigenlijk niets zeggen
de ruimte tussen jou en mij en de anderen vullen met woorden
literair dagboek, februari 1992
het is echt de bedoeling dat ik verder schrijf aan mijn literair dagboek. sinds de jaren zeventig hou ik een dagboek bij, met lange onderbrekingen weliswaar, die over dagen, maanden, zelfs over jaren gaan.
woedend ben ik, woedend. vroeger nooit verkouden en nu heb ik sinds drie weken een bacteriele infectie met complicaties. eerst zat die in mijn hoofd, daarna in mijn luchtwegen, verder verhuisden de microben dan naar mijn ogen en nu heb ik een keelontsteking.
ik slik als een dwaas gekje antibiotica, op voorschrift van de dokter, maar vandaag heb ik mijn mond gespoeld met een aftreksel van heemstwortel en ik drink saliethee. vannacht ga ik slapen met een kamfercompresje in verschillende lagen rond mijn keel gewonden: een middeltje uit grootmoederstijd, dat wel, maar afdoend.
tijd heb ik wel gehad de laatste dagen om de blog van mijn vriendin thumbleweed te lezen: waw, wat een schrijfster, wat een schrijfster! maar ben er nog niet in geslaagd commentaar te geven op haar teksten (mijn paswoord wordt niet aanvaard). ook kan ik nog altijd geen foto's in mijn eigen blog inbrengen. foei!
oeps. daarnet geprobeerd en het is me warempel gelukt. ongelooflijk!
To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower,
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour.
From "Auguries of
Innocence" William
Blake
een gedoe was het wel, dat aanmaken van mijn blog. ik moest een username ingeven en een paswoord. lijkt niet moeilijk, maar paswoorden vergeet ik ogenblikkelijk. dus direct in mijn agenda noteren was de boodschap! de blogkreeg ook nog een titel en ik moestdan enkel nog een woordje aan de website van seniorennet toevoegen, voor de benaming.
ik schreef yasmin. dat is de naam die mijn ouders oorspronkelijk voor mij gekozen hadden, maar die zij hier (het was in 1946, kort na de oorlog) op de gemeente in halle niet mochten gebruiken als doopnaam.
in de databank voor nederlandse voornamen (http://www.meertens.nl/voornamen/VNB/) vond ik voor yasmin volgende verklaring:
Yasmin
Geslacht: v
verklaring: De bloemnaam jasmijn, Arab.
yasamin, Perz. yasemin. Als voornaam in Angelsaksische landen opgekomen
o.i.v. het toneelstuk `Hassan' van James Elroy Flecker (1884-1915), die
een tijdlang consul in Beiroet was. Ook immigratie heeft het gebruik
van deze naam in Eng. bevorderd. Bovendien zijn veel Eng. namen
bloemnamen. In het Middelnederlands was de vorm jesminne (jasmijn) in
gebruik als bijnaam van Maria. De laatste tijd is de naam ook hier vrij
populair geworden, vooral in de vorm Yasmin. Jasmine reeds in Brugge
1958, 1959.
olala, eigenlijk hebben mijn ouders toen reeds, zonder het zelf te weten, mijn lot bepaald door zo'n exotische voornaam te kiezen!! (grapje!)
en voor de bezoekers ook nog wat uitleg bij de bevreemdende titel van mijn blog: een lief okerkleurig scharminkel is een vers uit een van mijn recentste gedichten.
weet dat ik niet meer ben
wie ik was, een lief okerkleurig
scharminkel
nooit zal ik nog zijn -
de 'reine de nuit' van toulouse
of 'la belle dame sans merci'
in mij wonen wolken nu
sterren twinkelen vrolijk in mijn oor
ik ben de wind die boomkruinen streelt nu
ik ben de zachte lenteregen
de grote aardmoeder
mijn fluisterdromen verberg ik
stiekem in het donshaar van vogels
in dit huis van poederblauw (of moet ik
zeggen: fuchsia of vermiljoen misschien)
zwem ik in oceanen van gratie
(30 maart 2006)
met toulouse bedoel ik toulouse lautrec, en la belle dame sans merci is een wereldberoemd gedicht van john keats.
(ondertussen heb ik natuurlijk een bundel gedichten van keats - gekocht tijdens mijn laatste reis naar london- uit mijn boekenkast opnieuw opgediept en la belle dame sans merci gelezen en herlezen en nog eens herlezen!)
natuurlijk is iedereen welkom op mijn blog, maar ik weet nu nog altijd niet of dit werkt! ahum! onlangs zei een leuke jonge man nog tegen mij, dat ik het soort dametje was dat bloembollen omgekeerd, met de wortels naar boven, zou planten in mijn tuin.
gelijk had hij: zo onhandig voel ik me steeds bij dingen die handigheid vereisen. zo ook beefde ik van schrik dat deze blog niet zou lukken. maar joeps! hier schrijf ik reeds de eerste alinea's van mijn literair dagboek, in verdana. zelfs een smiley toevoegen is me gelukt!
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
 "Smile"){kind=icon}
