o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
06-06-2011
muziektheater
teruggevonden: nog enkele foto's van muziektheatervoorstellingen in de kvs, beide een schitterende afsluiting van het seizoen.
de gehangenen (josse de pauw en jan kuiken) en het desdemona-project (kvs & bozar /toni morrison, rokia traoré & peter sellars)**
de gehangenen gaat over mensen die het aangedurfd hebben te protesteren tegen 'het systeem' en daarom opgehangen worden. een politiek statement als geen ander! desdemona is het verhaal van shakespeares othello, maar dan verteld van uit het perspectief van desdemona, de bruid van othello die door hem uiteindelijk wordt omgebracht (prachtige poëtische teksten van toni morisson!)
ik publi dit materiaal op mijn blog, deels omdat mijn herinneringen eraan zo levendig blijven, deels omdat ik hiermee toch wel een eer wil bewijzen aan josse de pauw, die mijn lievelngsacteur geworden is. sinds ik de voorstelling weg van hem gezien heb in oostende, die hij beëindigde met het zingen van een intens doorleefd liefdeslied (in het frans nog wel!) heeft hij mijn hart gestolen...
'De gehangenen zijn zij die luidop vragen stelden, die luidop hun
bevindingen verkondigden, die zich niet wilden neerleggen bij wat al
geweten was of bij wat geschreven stond, ze eisten de vrijheid op om te
twijfelen en te onderzoeken. Vaak moesten ze die nieuwsgierigheid met
hun leven bekopen. De muzikanten van het Orchestre Royal de Chambre de
Wallonie voeren de muziek van Jan Kuijken uit. Een muzikaal verhaal waar
acteurs, zangers en Jan zélf met cello en opgenomen materiaal, hun plek
in vinden. Boven het strijkersensemble worden drie zangers en twee
spelers opgehangen.'
.
van toni morrisson ben ik al jaren een fan, haar
boeken prijken glorieus in mijn boekenkast. rokia traoré, daar had ik al
het prachtige liedl laidu beluisterd, van het album desert blues2 *... peter sellarsis een olijke, waanzinig getalenteerde theaterregisseur met schitterend opgebrushed kapsel.
DESDEMONA
literatuur & muziek & theater
(Elke dag inleiding door Peter Sellars om 19u)
'Als reactie op Peter Sellars Othello (2009) hebben Toni Morrison,
Nobelprijs literatuur, en singer-songwriter Rokia Traoré een intiem en
diepzinnig gesprek uit het hiernamaals gecreëerd tussen Shakespeares
Desdemona en haar Afrikaanse kindermeisje. Na eeuwen kolonialisme en
racisme delen twee vrouwen verhalen, liedjes en hoop op een betere
toekomst.
Rokia Traoré en band brengen live de muziek, steractrice Elizabeth Marvel speelt Desdemona.'
Mijn naam is Desdemona. Het woord Desdemona betekent ellende. Het
betekent noodlottig. Het betekent verdoemd. Misschien vermoedden of
kenden mijn ouders mijn lot al toen ik geboren werd. Misschien was het
feit dat ik een meisje al genoeg om te weten hoe mijn leven er zou
uitzien. Dat het zou onderworpen zijn aan de grillen van mijn ouderen en
aan het gezag van mannen. Dat was zeker gangbaar, nee, verplicht voor
vrouwen in het Venetië van de vijftiende eeuw. De mannen stelden de
regels op, de vrouwen volgden ze. Noodlot en rampspoed lagen altijd op
de loer. Mijn ouders waren zich sterk bewust van dat systeem en keurden
het goed. Ze konden de toekomst van een dochtertje tot in de details
voorzien.
Ze hadden het mis. Zij kenden het systeem, maar ze kenden mij niet. Ik ben niet de betekenis van een naam die ik niet zelf heb gekozen.
van 11 februari tot 27 maart 2011 werd in de halse stadgalerie de oude post werk vertoond van hedendaagse keramisten. als wij het woord keramiek horen, denken we vooral aan potten en beelden, maar niet aan zoiets als avant-garde! toch ben ik bijna twee maanden lang (ik was aangesteld als suppoost) geconfronteerd geweest met heel bijzondere kunstvoorwerpen en de reacties daarop van een heel bijzonder publiek.
zelf had ik na een paar weken al mijn
lievelingsobjecten uitgesorteerd. de installatie van unfold & tim
knapen, l'artisan électronique, waarbij het pottenbakken gecombineerd
werd met nieuwe digitale media, vond ik een technisch hoogstandje en was
een pubiekstrekker, maar slaagde er niet in mij te doen dromen. ook van de
lieflijke witte porseleinen gebruiksvoorwerpen van masami yamamoto en de
bokshandschoen van sisley xhafa was ik niet erg onder de indruk. de sponzen tabletten van martine de bruyn, de perfecte porseleinen schijven van christophe fink en zijn atlas der bewegingen waren werkelijk de moeite waard, maar toch ga ik me in dit bericht beperken tot de beschrijving van de kunstwerken die ik persoonlijk subliem vond.
zoals de zilveren fles op de porseleinen draaischijf waarop, volgens de
techniek van de anamorfose, een vogel (wielewaal!) werd weerspiegeld, op de
schijf alleen aanwezig in de vorm van een handgeschilderde aquarel van
een uitgerokken, onherkenbaar en vertekend beeld. jammer genoeg bezit ik
van het werk van sofie lachaert & luc d'hanis geen foto...
van lemm & barkey (keramisten houden blijkbaar van het ampersandteken!), die hier een porseleinen installatie toonden, gecreëerd naar aanleiding van een dansvoorstelling van needcompany, the porcelain project, heb ik wel een foto. le tourneur de toulouse, een soort wonderlijk draaiende 'lampadair' uitgevoerd in ragfijn porselein, op een draaivoet waarvan de randen subtiel en delicaat waren uitgerafeld. als je met je vingers langs de porseleinen draden aaide, hoorde je een heerlijk tingelend geluid, als van een bamboe windklok in een zenboeddistische tuin.
bezoekers vroegen mij dikwijls naar het werk van morgane deffense, een dame die een reiskoffer meebracht met porseleinen voorwerpen, die als een waaier uitgespreid op de vloer lagen. de kwaliteit van het porselein was optimaal, de referenties naar porselein als reisvoorwerp (porselein is uit het verre oosten tot ons gekomen, leveringen porselein werden in scheepsruimtes naar het westen vervoerd, het duurde soms jaren vóór ze hun einddoel bereikten, vele objecten gingen onderweg kapot) vond ik nostalgisch mooi.
georgette uittebroeck maakte voor deze tentoonstelling een enigmatisch kunstwerk. vele bezoekers en ikzelf wisten niet wat dit voorstelde: ingewanden, een reuzenpaddenstoel, hersenkronkels, schelpen, een zeemonster? maar bij een flitsbezoekje vertelde deze 65-jarige rondborstige dame met gloed dat zij een boomstronk in ontbinding had gemaakt, waarop een soort 'bellen' sybool stonden voor het nieuwe leven dat uit houtmolm ontstaat. haar realisatie en de verhalen errond vond ik uitermate boeiend, het materiaal stevig en wonderlijk, de binnenkant in een prachtig rood geschilderd. een onthutsend kunstwerk naar vorm en inhoud en pregnant aanwezig in de tentoonstellingsruimte. georgette vertelde mij ook dat zij zich nu verdiepte in de filosofie van nietzsche en daarrond wilde werken. bravo, gerogette, je bent een dame naar mijn hart!
de franse carole deltenre is een suprême feministe. zij vervaardigde een heel eigen komboloi, een interpretatie van de traditionele rozenkrans die alleen griekse mannen mogen manipuleren. het spelen met de kralen zou een vorm van meditatie zijn en leiden tot een gevoel van gelukzaligheid. de komboloi van carole deltenre is een porseleinen rozenkrans bestaande uit 99 +1 kraal. in elke kraal heeft zij de plooien en kronkels van een vulva getekend. dit kunstwerk toont de vrouwelijkheid open en bloot, maar tegelijk is deze realisatie een bewuste aanklacht tegen de duistere praktijk van de besnijdenis.
tot slot een kunstwerk van de parijzenaar damien gernay van dustdeluxe, voor mij het mooiste kunstwerk van de tentoonstelling. eigenlijk had damien een buffetkast moeten meebrengen, waar ook op dezelfde wijze de emailverf van 'afdruipt'. het geheel wekt associaties op aan een ontbijtgevecht met klodders zwartebessenstroop of vloeibare chocolade. ook is het alsof dit kleitablet druipt van bloed en tranen. ik vond dit kunstwerk heel erg zen, indrukwekkend.in zijn simpele eenvoud!
de vraag die ik me tenslotte de hele tijd stel: hoe komt het dat deze tentoonstelling zoveel leuke en toffe mensen kon aantrekken, die verrukt fluisterend doorheen de ruimte schuifelden en achteraf spontaan hun indrukken in het gastenboek neerpenden?
keramiek zit blijkbaar in de lift! bij deze kunstwerken werd niet alleen het zintuiglijke, het sensuele tasten en voelen van de mens geactiveerd, maar het visuele element werd gelinkt aan beweging.
het maken, het vertonen, het bekijken van dit soort avant-garde keramiek: een weergaloos spel, een verrukkelijke belevenis, niet alleen voor de kunstenaar, maar ook voor de toeschouwer!
"In het derde studiejaar was ik
verliefd op juffrouw Anita. Op het examen zang - ik kon eigenlijk
helemaal niet zo goed zingen - keek ik naar haar en ik zong alsof er een
engelke in mijn keel zat met een heel klokkenspel erbij. Juffrouw
Anita was mijn eerste muze." Na haar volgden er nog vele andere...
Diva's, tragédiennes, kunstenaressen, superpoezen en moeilijke tantes.
haha, pascale* kwam het toneel op met een zilveren boodschappentas van... chanel! zij toonde ons uitdrukkelijk, als inleidend grapje, de naam chanel en even later had zij het over yves-saint-laurent.
daarna vertelde zij ons, met getuite pruillippen, over diva's waar zij al een levenslange bewondering voor heeft.
maria callas, marilyn monroe, mathilde willink, dalida, louise bourgois, sissi en wat zij noemde de 'huisvrouwdramaqueens'...
zij toonde in de openingsscène hoe zij inspiratie kreeg van de muze melpomene*, de muze van zang en dans en -volgens pascale- van de lingerie. daarom moesten alle dames in de zaal op zeker ogenblik hun bh tonen (= hun shirt naar omhoog strollen). niemand durfde dit natuurlijk, maar pascale liet een knappe knalrode soutien zien, hilarisch was dat.
pascale wordt vijftig, maar is een superelegante en sexy verschijning. zij stond op het toneel in zwarte nauwsluitende korte jurk, zwarte kousen, roodgelakte nagels en idem dito knalrode kniehoge laarzen, een peroxide marilyn-kapsel en bloedrood geverfde lippen, waw!
de voorstelling was flitsend, subtiel, vrouwvriendelijk, geraffineerd tot in de puntjes en bij momenten hilarisch, bijvoorbeeld toen zij vijf- tv bij wijze van opzettelijke verspreking wijf- tv noemde, haha!
ik amuseerde mij kostelijk, en dacht aan andere diva's als marlène dietrich, garbo, liz taylor, grace jones, withney houston, tina turmer, lady gaga..
vrouwen die zo goed kunnen vertolken wat wij allemaal willen:
bedwelmd en overwelmd worden door weltschmertzen die ons hart doen bloeden, onze ogen laten vollopen en onze schmink helemaal doen uitlopen...
---) we tonen onze ogen en lippen (werkwoord): dior..
* http://www.pascaleplatel.be/hallo.html
* Melpomene (Grieks Μελπομένη) was één van de negen Muzen uit de Griekse mythologie.
Haar naam betekent 'koor' of 'zingende', en ze was de muze van de zang
en dans samen. Zang en dans kwamen bij de Oud-Grieken zeer vaak voor,
vooral bij godsdienstige plechtigheden. Uit die godsdienstige koorzangen
en reisdansenontstond langzamerhand de tragedie of treurspel waarvan
Melpomene ook muze is. Haar attributen zijn het tragedie-masker, een
knots, zwaard of dolk en kothurnen (toneelsandalen). Ze werd ook voorgesteld met een druivenkrans op haar hoofd.
jaja, zoals ik in vorig bericht vermeldde, heb ik het redelijk druk tegenwoordig. toch wil ik even nog aandacht wijden aan de tentoonstelling van schilderijen van lucienne stassaert in het elzenhof in antwerpen (nog tot 19 maart).
lucienne stassaert, een van onze beste dichteressen, is ook een begenadigd kunstschilder. ondanks haar leeftjd (zij is reeds zeventig!) vindt zij het nog de moeite meer dan een jaar lang te werken aan een reeks schilderijen en ze dan nog tentoon te stellen ook.
toen ik samen met frida (ook al een dame van 70!) de expo bezocht stond ze daar, met een glorievolle exentrieke hoed op en prachtige bijoux (ik herinner mij lucienne op een receptie, zij had toen oorbellen van jade aan die doorhingen tot op haar schouders) en een wandelstok, waarop zij indrukwekkend elegant voortschreed.
lucienne maakt bijzondere schilderijen, dat moet ik zeggen. alhoewel ze elk een verhaal vertellen, was ik vooral overweldigd door het kleurengebruik: van azuurblauw tot delfts blauw tot kobaltblauw tot pruisisch blauw en indigo en ultramarijn - en dan nog alle schakeringen van groen en geel en zelfs rood.
het resultaat is een reeks mysterieuze schilderijen waarin eenzame personages ronddwalen. soms zie je deze figuren niet, maar je kunt ze wel vermoeden achter de raampjes van de gebouwen of ze verstoppen zich achter de bomen in het veld of ze lijken verzwolgen door de golven van de zee.
de illustere dichter roger m. de neef, die op de vernissage de inleiding verzorgde, omschreef het zo:
'Je
ontmoet in haar verbeelde landschappen afzonderlijke silhouetten die er
uitzien als
symbolen die een richting aangeven of gewoon wachten naast de weg.
Zij staan er frontaal of in zij-aanzicht als pionnen verspreid op een
afgeblot schaakbord. Ook ontmoet je meermaals solidaire
silhouetten in groep.
Het
lijken dan onbewolkte blauwe pelgrims aangevreten door een streep schor
krijt van
wit. Zo vormen zij wel eens dammen of muurtjes van getaande
sluitstenen, gesnoeide uitgeregende hagen langs de weg van onmacht en
vergankelijkheid. En telkens opnieuw zijn zij van een
eensluidende en eenvormige eenzaamheid gemaakt. Telkens opnieuw zijn
zij blauw gewurgd door een tekort aan zuurstof. Zijn zij blauw verbrand
door een teveel aan zuurstof en
kou.
Verder zijn er enkele schilderijen en tekeningen ontstaan uit residuen van fotos uit
kranten..Naast vele zeegezichten zijn er ook schilderijen die echte hommages zijn of die men kan
lezen als in memoriams voor vrienden.. Er is het ontwerp van affiche voor deze tentoonstelling in het Elzenveld dat ontstaan is
uit een gestileerde en eigenzinnige interpretatie van een persfoto over een Mars voor werk in Wallonië.. Er
is de aanklacht tegen de verloedering van het milieu. Daarover het
beeld van de vogel
onder de olie op het strand. Lucienne maakte er een geschilderde
sculptuur van de doodsangst van: een verkrampte albatros als offer boven
het Golgotha van zijn eigen ei.
Er
zijn de talrijke tekeningen en schilderijen waarop kleine intieme
kamers door
Lucienne zijn uitvergroot en nadrukkelijk onpersoonlijk als publieke
ruimte zijn neergezet met verf, nageschilderd en naverteld alsof daar
niet langer muren of doorgangen bestaan. Er zijn alleen
buigzaamheden en ellipsen, labyrinten, gekamde gebaren, - ja
beschutte onaffe gebaren van verf, tederheid, ingekorte strelingen.
En overal woont en woekert strijdig vaak tegenstrijdig het
licht..'
Roger DE NEEF
zo mooi gezegd dus. ik durf hier bijna niets aan toe te voegen. ach ja, ik bekende lucienne dat ik als het ware verdwaalde in haar kleuren. ze leek heel tevreden met mijn opmerking, ik geloof zelfs dat ze straalde onder haar supermooie hoed!
ik kan niet anders dan deze kunstenares feliciteren voor haar werkkracht en haar enthousiasme. wat een illuster voorbeeld voor ons, ouder wordende dames én heren!
Lucienne Stassaert in het Elzenveld.. De tentoonstelling loopt van 15 januari tot en met 19 maart.. Open: donderdag t/m zondag van 12.30 tot 17.30u. Socio-
Cultureel & Congrescentrum Elzenveld vzw, Professor Sommézaal,Lange Gasthuisstraat 45, 2000 Antwerpen.
het gaat goed met mijn cultuurverslaving. de afgelopen weken doe ik zelfs vrijwilligerswerk in de stadsgalerie: ik bewaak een originele eigentjdse keramiektentoonsteling, kick ceramick, echte avant-garde. ik zit in shiften van drie uur aan de ingang, ontvang geïnteresseerden, verkoop de kleine catalogus, doe enkele rondleidingen en luister soms verbouwereerd naar de levensverhalen van de bezoekers.
tussendoor minstens twee andere tentoonstellingen bezocht, drie of vier toneelstukken. een indringende film gezien. wellicht heb ik te weinig ruimte en tijd om stil te staan bij deze verrukkingen. toch wil ik deze keer vooral enkele theatermomenten bewaren in mijn herinnering. daarom deze commentaren, daarom dit knip-en plakwerk. ik citeer telkens uit 'de officiele commentaren' en voeg er een kleine eigen bedenking aan toe.
1. GREGORIA, KVS, 4 maart 2011
'Het boek Gregoria van de Vlaamse auteur Maurice Gilliams gaat over wittebroodsweken. Maar is deze roman wel een liefdesroman? Of is het eerder een griezelroman, een gothic novel? Bart Meuleman maakt er theater van...
Toen de Vlaamse auteur Maurice Gilliams op 82-jarige leeftijd stierf, had hij Gregoria nog steeds niet afgemaakt.
Een half mensenleven volstond niet om deze tijd uit zijn leven vorm te
geven. Nochtans gaat het over iets wat toch gelukkig zou moeten maken:
de wittebroodsweken. Voor Gilliams echter blijken verloving en huwelijk een nachtmerrie.
Achtergrond van het gebeuren is de toenemende modernisering in het
Antwerpen van de jaren dertig. Zij behoort tot de nouveaux riches. Hij (Elias!) is telg van verarmde adel - dat wil hij ons toch doen geloven.'
gregoria, oeps! wat een vreemde voornaam! na enkele googlesessies weet ik het ondertussen: gregoria was de naam van de gade van keizer constantijn III van het byzantijnse rijk (!) en het is ook een soort zeeanemoon, haha. maar in dit toneelstuk is gregoria een depressieve, nurkse jongedame, volledig in de ban van haar dominante moeder (gespeeld door een man!) en die niet in staat blijkt tot enige vorm van communicatie met haar toekomstige echtgenoot. het huwelijk wordt niet geconsumeerd en elias gaat af als een gieter.
heel bijzonder vind ik dat dit toneelstuk gespeeld werd door oudere acteurs en de rollen van de oudere vrouwen door mannen. het gaf het geheel een bijzondere wrange sfeer. als elias sprak, was dit in mooi literair nederlands, de dames spraken een soort antwerps dialect. de bruid werd net voor haar huwelijksnacht door haar zus gul besprenkeld met eau de cologne en op de receptie viel ze flauw van teveel porto te drinken.
a. vond dit typisch 'un mariage a la flamade'. tja, soms zijn relaties tussen supergevoelige mensen bijzonder pijnlijk.
2. RUE DU CROISSANT
"... ingehouden ironisch, tegelijk scherp afgesteld, vindt
Ouachen de balans tussen tongue in cheek en gevoelig respect. Topsport." - De Standaard
Erika, Martine, Rachid, Augustine, Dylan, Hector, Anne, Amélia, André,
Désiré, maar ook Tchoupi, de kat en nog vele anderen. Wat ze met elkaar
gemeen hebben? Dat ze in de
Rue du Croissant wonen. Een typisch
Brusselse straat waar mensen uit alle hoeken van de wereld wonen. Plots
gebeurt er iets. Een ongeluk, een overval, een aanslag? Allemaal maken
ze hetzelfde mee. Maar allemaal op een andere manier, vanuit hun andere
beleving. Auteur Philippe Blasband schreef een ingenieuze monoloog die
weergeeft wat er zich afspeelt in hun huizen en hoofden. Het verhaal
wordt op magistrale wijze vertolkt door Mohamed Ouachen.
allemaal goed en wel, maar ik viel tijdens de voorstelling bijna in slaap. was het mijn siesta- moment, of scheelde er werkelijk iets aan dit theater? uiteindelijk wist ik waarom dit magistrale stuk mij niet zo kon boeien: teveel tekst, te weinig handeling op de scène. mooi, dat mohammmed zoveel typetjes kon immiteren, maar er was geen duidelijk uitgewerkt verhaal, heb ook niet kunnen lachen, er was ook geen parfum.
haha, vind dat bij elk toneelstuk een parfum hoort, zoals die eau de cologne hierboven. soms verspreidt een toeschouwer in mijn omgeving een heerlijk geurtje, als ik dan aan dat toneelstuk terugdenk ruik ik echt parfum. hilarisch, niet?
3. Almschi
'Ontembare muze. Oversekste circe. Drankzuchtig monster. Walkure met
vetbubbels. Majestueuze travestiet. Heerseres van haar tijd. Eerste
feministe. Het mooiste meisje van Wenen. Geen kunstenaarsvrouw sprak zo
tot de verbeelding als Alma Mahler. Deze componiste, vrouw van Gustav
Mahler, Walter Gropius en Franz Werfel, maar ook minnares van Kokoschka,
Klimt en Zemlinski, wilde een grote daad stellen in haar leven. En dat
deed ze. O ja. Annelies Verbeke schreef een sprankelende tekst voor het
theatercollectief SKaGeN. Octopus Solisten zingt een 16-stemmige
soundtrack van haar leven, transcripties van Gustav en Alma Mahler, A. Berg, R. Schumann e.a. met een creatie van Joachim Brackx.'
de actrice die alma mahler moest uitbeelden vonden wij te jong voor haar rol. anders een zeer ongewoon en eigentijds toneelstuk. arme alma, die zoveel mannen-kunstenaars moest plezieren en om de haverklap zwanger werd. van al dat babygeweld bleef uiteindelijk maar 1 kind in leven. de anderen stierven op heel jonge leeftijd - of alma pleegde abortus. niet zo fraai, maar dit item werd op grapppige manier uitgebeeld door witte voddenpoppen, die met een touwtje eraan werkelijk 'ten hemel stegen'. of hoe de vertolking van de grootste ellende toch nog met een beetje humor kan worden afgezwakt.
en de muziek was hemels.
* Tekstbewerking Bart Meuleman - Regie Bart Meuleman, met Ivo Kuyl, Goele
Derick, Herman Gilis,... - Productie KVS ism Ro Theater (NL)
* Tekst Philippe Blasband, met Mohamed Ouachen Medewerkers David Strosberg (coaching) Productie KVS & Théâtre Les Tanneurs * Een productie van OCTOPUS Solisten en SkaGeN in coproductie met
Oostende Cultuurstad 2010, i.s.m. De Tijd, en met de steun van de
Vlaamse Regering.
Vooreerst dit: fijn toch, dat het in de Arabische wereld begint te
bewegen. Natuurlijk zal 'het gewoel' daar niet als gevolg hebben dat het
dageljks leven daar plotseling drastisch verandert in positieve zin. Ik leef
mee met de vreugde van deze bevolkingsgroepen, die tot de meest vernederde in
de wereld behoren, maar toch een schitterend potentieel hebben aan intellect en
werkkracht. Getuige hiervan hun rijke culturele geschiedenis!
.
Afgelopen maand januari lekker veel gelezen, zalig
ingeduffeld in mijn bedje. Ook enkele prachtige tentoonstellingen gezien en een
toneelstuk. Cultuur is een grote troost en (voorlopig!) nog betaalbaar, ook
voor steuntrekkenden en gepensioneerden, haha... In deze bijdrage een afdruk -
of is het een indruk? - van de tentoonstelling die vier maanden lang in KMSK
te bezichtigen was, 'Van Delacroix tot
Kandinsky, oriëntalisme in Europa'.
Ach, die ongelooflijke aantrekkingskracht van het Oosten... toen ik twaalf was,
leerde ik mezelf het Toeareg-alfabet schrijven (het Tifinagh- dat direct van
het Punische alfabet is afgeleid), omdat ik door het lezen van een onnozel
feuilletonnenke in de Gazet van Halle (!?!) of een andere krant, weet het niet
meer, verliefd was geworden op de heldhaftige blauwe mannen.. Wat me
fascineerde was het feit dat bij dit volk de mannen zich sluierden, de vrouwen
niet.
Wij hebben rare ideeën over gesluierde mensen. Feit is, dat Afrikaanse en Oosterse
mensen oorspronkelijk hun hoofd en aangezicht met doeken bedekten om zich tegen
de zon of de droge woestijnwind te beschermen en dus niet om religieuze
redenen.
Wij vonden de tentoonstelling fantastisch. Prachtige monumentale doeken
afgewisseld met pareltjes van kleinere schilderijen en zelfs miniaturen. Ik heb
hier vijf van mijn favoriete doeken geknipt en geplakt, omdat zij elk voor zich
een inkijk geven op een levensfeer die ons aan het dromen zet. Maar owee! Onze
romantische opvattingen over de mysterieuze Oriënt werd af en toe getemperd
door de realiteit... in mijn bericht orentalisme 2 kunt u deze vijf schilderijen zien, met mijn commentaren...
.
Tot slot vier protretten van vrouwen die wereldberoemd zijn geworden, omdat zij
het waagden in hun tijd, ik spreek over vorige eeuwen, naar den Orient te
trekken en daar te bestaan, als sultana, als echtgenote van een
ontdekkingreiziger of als avonturierster die verliefd wordt op een
bedoeïenenhoofdman of een spahi, een cavaleriesoldaat in Noord-Afrika...
Aimée du Buc de Rivéry (19 december 1776 1817) werd als 11-jarige uk
gekidnapt op weg naar haar thuisland Martinique. Zij was het nichtje van
Joséphine de Beauharnais, Keizerin der Fransen en werd volgens de legende
weggevoerd naar de harem van Abdulhamit I in
Istanboel.
De geschiedenis
van Aimée du Buc de Rivéry is moeilijk te geloven, maar in talrijke
romans werd zij moeder van Sultan Mahmud II en kreeg zij de Turkse naam Nakşidil
(Nakshidil).
Een van de meest onvervaarde Angelsaksische reizigsters was wel Isabel Burton (geboren Isabel Arundell) (20 Maart 1831 - 22 Maart 1896). Zij was de
echtgenote en partner van de befaamde ontdekkingsreiziger, avonturier en
schrijver Sir Richard Francis Burton.
.
Jane Elizabeth Digby, Lady Ellenborough (3 April 1807 11 Augustus 1881) was een Engelse
aristocrate die een schandaalleventje leidde vol romantisch avontuur, op twee
continenten nog wel. Zij had vier echtgenoten en veel minnaars, waaronder koning
Ludwig I van Beieren, zijn zoon Koning Otto van Griekenland, staatsman Felix
Schwarzenberg, en een Albanese
rover. Zij stierf in Damascus, Syrië, als echtgenote van Sheikh Medjuel el
Mezrab, die twintig jaar jonger was. Op bovenstaand portret staat zij afgebeeld
in de traditionele bedoeïenenoutfit, kijk maar hoe mooi zij haar lange rode vlechten
draagt onder haar sluier. Daaronder een jeugdportret, toen zij nog een Engelse
lady was.
Isabelle Eberhardt(Genève, 17 februari 1877 - Ain sefra, Algerije, 21 oktober 1904)was een
Zwitserse/Russische ontdekkingsreizigster en schrijfster die in Noord- Afrika leefde en reisde.
Voor haar tijd was Isabelle Eberhardt een buitengewoon
onafhankelijke vrouw, die de conventionele Europese moraal afwees, haar eigen
weg koos en zich bekeerde tot de islam.
Onder de schuilnaam Si Mahmoud zwierf zij te paard door de woestijn en bezocht zelfs de
islamitische heilige plaatsen. Haar reizen betaalde ze met het schrijven voor
Europese kranten.
De levensstijl van Eberhardt - zij rookte hasjiesj, dronk als een
man en was seksueel vrijgevochten - baarde in die tijd het nodige opzien.
Eberhardt stierf op 27-jarige leeftijd, toen haar
hutje werd meegesleurd door een plotseling optredende modderstroom. Haar dagboeken zijn na de overstroming teruggevonden en in ook het
Nederlands vertaald.
.
Terwijl ik bovenstaande zinnen schreef, vroeg ik me af
wat het toch in mijn leven heeft betekend, die aandacht en passie voor het Oosten.
Tja, na mijn liefde voor de Toearegs ben ik mij een tijdje gaan verdiepen in Ierse
literatuur, omdat ik dacht dat de beste dichters uit Ierland kwamen, maar vanaf
het ogenblik dat ik in Theatre 140 een voorstelling gezien had van het Japanse
Kabuki-theater zou het Oosten mijn volle en definitieve aandacht krijgen, haha!
Ondertussen staan mijn boekenplanken, naast natuurlijk
Nederlandstalige literatuur, vol met verrukkelijke titels uit het Verre en
Nabije Oosten. Deze boeken zijn altijd mijn tedere kompanen geweest en hoe rijk
voel ik me... Deze twee culturen hebben mijn leven beeïnvloed, zij hebben mij
geestelijk en emotioneel gevormd tot de persoon die ik ben. En daar ben ik
trots op.
Je ne regrette rien, zingt Edith Piaf. Wel, ik heb
zeker geen spijt van alle wonderlijke uren die ik heb doorgebracht in mijn
diepgaande studie van het Oosten. Uiteindelijk ben ik een oriëntaliste...
* ORIENTALISME is de term die door Edward Said en anderen wordt gebruikt ter
aanduiding van de dominante westerse opvatting van de Oriënt, oftewel het Oosten in culturele zin, zoals die ontstaan is sinds de tweede helft van de 19de eeuw de tijd van de mondiale kolonisatie door de grote westerse mogendheden.
* Toeareg is en Afrikaanse bevolkingsgroep. Zij noemen
zichzelf Kel Tamasheq, Kel Tamajaq (Tamasheq"), Imouhar, Imuhagh, of Imashaghen ("Nobel en
vrij"). Maar er zijn ook Arabische Toeareg zoals de tuaregue van Marokko.Een
andere naam die zij voor zichzelf gebruiken is Kel Tagelmoust hetgeen
'Gesluierden' betekent. De Toeareg zijn vooral bekend geworden vanwege het feit
dat bij dit Islamitische volk de mannen hun gezicht sluieren, en de vrouwen
niet. Deze sluier wordt tagelmoust of eghewid genoemd. In het Arabisch
worden de Toeareg daarom ook wel Mulathimin genoemd, hetgeen 'Gesluierden'
betekent. De traditionele gezichtssluier is gemaakt van Alasho: een stof
geweven in de Nigeriaanse stad Kano,
en geverfd met natuurlijke indigo, die blauw afgeeft op het gezicht. Vandaar de
bijnaam 'blauwe mannen' die voor de Toeareg wordt gebruikt. * The Wilder Shores of Loveby Leslie Blanch, EXPLORATION,
2010, PAPER, 352 PAGE
Op dit schilderij van Jean-léon Gérôme,
De harem in de Kiosk, gemaakt in
1870-1975, zie je een soldaat (een eunuch?) een groepje vrouwen bewaken die
zich verpozen op een soort overdekt terras aan zee. Wat me onmiddellijk opviel
was de zee: de kleur van het water, de verre horizon...
De aanblik van dit moois was misschien het enige spleetje vrijheid die de
haremvrouwen en odalisken tijdens hun gevangenschap konden ervaren. Jaja, de
harem... ook daar hebben wij een geromantiseerde voorstelling van. de realiteit
was wel anders! in het boek The Wilder Shores
of Love vanLesley
Blanch, dat ik me aanschafte in de museumwinkel, las ik dat het leven in de
harem alles behalve fun was. Bij ongewenste zwangerschappen (en die kwamen
veelvuldig voor, want slechts de favorieten mochten kinderen baren) werd direct
tot abortus overgegaan, er was trouwens altijd een hofuitdrijver aanwezig... Slavinnen
die het waagden te ontsnappen, werden algauw gevat, gedood of in de zee geworpen,
gewikkeld in met stenen verzwaarde zakken... Toch had de harem veel aanzien,
want vele meiden prefereerden een luxueus leventje boven het gezwoeg en de
honger op het platteland.
.
De Oostenrijker Hans Makart schilderde De
dood van Cleopatra in de jaren
1874-1876, in de beste diagonale en theatrale traditie, haha!. Mooi is ze wel,
Cleo, we bewonderden haar gordel en haar juwelen en haar ivoorkleurige huid. Op
de grond een donkerhuidige slavin, ook met ontblote boezem. Rond haar tepels
zijn met henna fijne motieven getekend, mooi zo, beter dan een sportbh!
Nog een mooie madam. José Tapiró Baró noemde dit schilderij Schone
uit Tanger (1876). In Noord-Afrika hebben vele
mannen en vrouwen een ebbenhouten huid, omdat er hoogstwaarschijnlijk vermenging
is geweest met zwarte volksstammen. Ik zie prachtige stoffen, kettingen en
oorbellen uit goudkleurig metaal, een collier uit agaat en parels dicht tegen
de hals... deze dames konden zich mooi versieren... Maar wat me vooral trof was
de uitdrukking van lichte melancholie en ook de geslotenheid op het gelaat van
deze dame...
Dit vond ik een van de mooiste schilderijen van de tentoonstelling. Het
flitste me terug in mijn kindertijd, toen ik me dus interesseerde in de Toearegs..
James Tissot noemde
zijn schilderij De
drie wijzen onderweg (1894). De
pracht en de uitgestrektheid van het woestijnlandschap is hier schitterend in
okerkleurige en oranje tinten uitgebeeld, de kracht dIe uitgaat van een
karavaan bedoeïenen en hun kamelen is overrompelend.
Maar N. was het meest enthousiast over dit markttafereel in het Algerijnse
stadje Blidah, dertig mijl het land in, aan de spoorweg naar Oran. De Vlaamse Henri Evenepoel schilderde de Sinaasappelmarkt
te Blidah in 1898. Het is al oranje en
bloedappelsien dat hier de klok slaat, wat een ongelooflijke kleurenpracht...
gisterennamiddag in prille kerstsfeerstemming naar het theater: Van Plato tot Nato, een productie tot stand gekomen door de samenwerking van KVS & De Enthousiasten voor het Reële & Universele VZW.
lieve deugd, wat een mooie naam voor een theatercollectief...
in mijn eerste innerlijke commentaren had ik het over 'een politiek stuk, met fantastische projecties, beelden uit oude hollywoodfilms en foto's uit krantenartikels uit vorige eeuw, betreffende howard hugues enzo'. ook het spel van schaduwen van schaduwen van schaduwen intrigeerde mij en ik had napretjes als ik dacht aan de actrices in bh en tangaslipjes met daarover een panty of netkousen en hoe ze hoerige arabische dansjes opvoerden om te lachen. ik bewonderde mieke verdin (56) omdat zij zonder schaamte haar rondingen toonde en charlotte vandermeersch zeg, die kon zelfs opera zingen!
ik legde ook uit aan n. dat het hier ging om symbolen, maar hoe meer ik praatte over het stuk (aan a. legde ik bijvoorbeeld uit dat de griekse filisoof plato niet hield van een democratie, want die werd altijd opgevolgd door een tirannie. plato vond de ideale staat een oligarchie, waar het geld dus aan de macht was, een oligarchie die zich voordeed als democratie)... hoe meer ik het eigenlijk een ingewikkeld geheel vond, met al die collages en verwijzingen, waar ik soms de samenhang niet goed van begreep. maar toch al bij al een heel mooie ervaring, de acteurs speelden geweldig...
a. vond plato maar een stupido ,we leven trouwens nu in west-europa in een oligarchie voegde hij eraan toe, en wat is het resultaat? crisis overal en de banken blijven maar cadeautjes krijgen voor hun stommiteiten...
haha, daarna moesten we weer lachen want a. maakte van de naam plato een plateau en van tirranie tiramisu en ik zei dat indertijd toen ik geschiedenisles moest geven altijd aan olie moest denken als ik het woord oligarchie uitsprak, ook mijn dutskes van leerlingen vonden dit een moeilijk woordje...
alle gekheid op een stokje; vanmorgen op google commentaren gelezen over dit stuk (hieronderaan de links) en een korte intro gevonden, die ik hier knip en plak:
KVS & DE ENTHOUSIASTEN
VAN PLATO TOT NATO
theater
In De Republiek beschrijft Plato zijn ideale staat. Die heeft maar
weinig gemeen met een democratie. De absolute macht komt er immers toe
aan een elite van filosofen. In een beruchte passage in het derde boek
verbant Plato alle schilders, beeldhouwers, dichters, acteurs uit zijn
republiek. Muziek en dans kunnen wel, maar enkel in de vorm van
glorierijke militaire marsen.
Waarom waren kunstenaars niet welkom? En
wat had Plato tegen de democratie?
(tussen haakjes: de titel, Van Plato tot Nato', is gebaseerd op de snelcursussen
westerse beschavingsgeschiedenis aan amerikaanse universiteiten. de
toeschouwers krijgen eveneens een spoedcursus westerse geschiedenis mee. het historische overzicht eindigt met het rondwaren van het spook van
de vrijheid. we dénken dat we in een democratie leven, maar in feite is
het een oligarchie waarbinnen enkele machtige rijken en rijke machtigen
de plak zwaaien)
naar het schijnt waren de perscommentaren (in knack, op de site van cutting edge, in de morgen) niet zo positief, alleen anna luyten schreef er een ietwat poëtisch-dromerig commentaar over, dat u, dames en heren, kunt nalezen in onderstaande link (1)
ik wil hier besluiten met het volgende: tijdens de voorstelling ontwaarde ik de ganse tijd een geur van muskaatnoot, peper en hout. heel vreemd.
heb dat dikwijls: in het theater raak ik bedwelmd door geuren: zeepgeuren, bloemengeuren etc... dit keer was het dus muskaatnoot.
misschien zat de geest van howard hugues in de zaal, want het was een hele pittige mannelijke geur....
* op zondag 17 oktober in de kvs een schitterend optreden gezien: dure woorden, een geëngageerd programma over de armoede (in de wereld, in belgië). enkele cijfers: 1 op zeven personen leeft in armoede, 1/4 van de brusselaars idem dito, het maandelijks leefloon voor een alleenstaande ligt 158,68 euro onder de armoedegrens. mensen, we hebben het hier over een beschaafd rijk land, waar dure woorden worden gebruikt zoals alternatieve herverdelingsstrategie en deeltijds begeleide autoresponsabilisering en multifunctionele zefredzaamheidsprojecten, maar waar in de praktijk dikwijls niks van terechtkomt voor de mensen zelf...
erik vlaminck las voor uit zijn hilarische brieven van dikke freddy, vitalski las uit het zomert in barakstad van j.m.h. berckmans,, de dakloze schrijver lee stringer kwam helemaal uit amerika verhaaltjes voorlezen die hij schreef toen hij zelf op straat belandde, en gie van geel van de antwerpse sociaal-artistieke werkplaats tutti fratelli
(waar reinhilde decleir, zus van jan decleir de artistieke scepter
zwaait), las een totaalgedicht van hugo claus voor, de rillingen kropen over ons lijf! het programma dure woorden duurde tot zeven uur (start om vier uur!) en ik huilde toen aan het eind het lied Stand By Me | Playing For Change | Song Around the World* werd getoond én gezongen...
misschien lijkt het allemaal een beetje melige '68 nostalgie, maar de laatste tijd vraag ik me toch af of de armoede en de welig tierende uitsluting een toevallig item is, of het zoveelste logische gevolg van de zeer actuele hebzucht, hebzucht, hebzucht. de sluiting van fabrieken, werkloosheid, vluchtelingenstromen over heel de wereld, toename van illegalen, zichtbare toestroom van daklozen in de straten van onze grootsteden enz... zetten me aan het denken: is er een kilte binnengeslopen in ons hart? kiezen wij wel voor de juiste leiders, die bezorgd zouden moeten zijn over het welzijn van ons allen, of spelen wij de spelletes mee en klagen wij alleen maar over het feit dat onze buurman per toeval frans spreekt?
* 'in een tijd waarin sommigen koortsachtig proberen de macht van fracties te versterken en de stam tot hoogste vorm van sociale organisatie willen verheffen en daarbij de ene nationale groep ophitsen tegen de andere, zijn kosmopolitische dromen niet alleen wenselijk, maar ook een heilige plicht; dromen die de speciale band benadrukken die de vrijheidskrachten samenhouden.'
deze gevleugelde woorden komen van nelson mandela*, de man die, na jarenlange gevangenschap, mentale en fysische foltering, op de dag van zijn vrijlating in kaapstad een weergaloze toesprak hield, waarin hij iedere zuid-afrikaan opriep om nooit nog een andere persoon te discrimineren.
ik moest aan deze woorden denken, toen ik intekende voor een petitie
zeven jaar (?) geleden, toen iemand mij vroeg mee te ijveren voor de splitsing van bhv, voorspelde ik al het jarenlange gerommel dat dit politieke item zou veroorzaken en toen al had ik besloten niet meer te denken of te schrijven over politiek. maar toch wordt het tijd dat mensen eindelijk eens beginnen te reageren tegen de kille cinema die daar in de wetstraat en in de vergaderzalen van de politieke partijen wordt opgevoerd.
kosmopoitisch denken en dromen, dat is opnieuw broodnodig en vooral meer menselijkheid en warmte. let wel: politieke dossiers moeten geregeld worden, daar niet gelaten. dossiers lezen en behandelen en daarover helder, eerlijk en onpartijdig communiceren naar de mensen toe is trouwens de taak van alle regeringen.
maar veranderingen in een maatschappij gebeuren geleidelijk. het is niet omdat er aan een wet gesleuteld wordt dat mensen daar onmiddellijk beter van worden: sommige gevolgen zijn maar na enkele jaren voelbaar en ondertussen is de maatschappelijke constellatie ook al veranderd, zodanig dat weer een nieuwe wijziging nodig is.
de menselijke factor: geen wetten kunnen het menselijk gedrag tot in de puntjes regelen, anders wordt het leven als in een strafkolonie, waarbij mensen als robotten moeten meehuilen met de wolven. een regering is een algemeen kader dat het voortbestaan van een land moet garanderen, zonder de mensen te verplichten alleen maar 1 denkpiste te bewandelen: dat van het stamhoofd.
anders denken, anders voelen, dat noemt men misschien: creativiteit.
en cultuur is, zoals een van de ondertekenaars van de petitie het zo mooi verwoordt, niets anders dan de universele ziel van de mens.
* een onthutsend toneelstuk, dat het leven in een imaginare strafkolonie uitbeeldt is in de strafkolonie, het hol, twee kortverhalen van de sublieme franz kafka. ik knip en plak hier de intro van de website van de kvs:
Na een geslaagde Titus Andronicuspresenteren Toneelhuis en KVS een nieuwe coproductie: In de strafkolonie / Het hol, een regie van Bart Meuleman (Martens, The Bult and the Beautiful,...) naar twee kortverhalen van Franz Kafka. In In de strafkolonie
Krijgt een reiziger van een legerofficier uitleg over een vernuftige
executiemachine. Straks zal dit sinister apparaat een doodvonnis
uitvoeren en de reiziger mag het live meemaken. Waar bevinden wij ons?
In Afrika? Is de reiziger een westerling? En wil de officier met zijn
complexe redeneringen en technische kennis bewijzen hoe modern hij is?
De conversatie over beschaving en geweld verloopt zéér ongemakkelijk.
Deze novelle wordt voorafgegaan door een enscenering van Het hol, een intrigerend kortverhaal en de ultieme parabel over onze obsessie met veiligheid. * en tot slot: gisteren ook nog in theatre national naar het vrijheidsfestival geweest. ontluisterende kortflmpjes gezien over palestina:jeruzalem moments. palestijnse bouwvakkers die rondkruipen in holen, wonen in krotten, 's nachts hun leven riskeren door stiekem over de muur te klimmen om naar hun werk (woningen bouwen voor de kolonisten!) te kunnen....
toch ook leuke beelden gezien over palestijnse rappers die in vluchtelingenkampen een schitterende rapcultuur creëren (tsjonge, zij kunnen het!), maar toch: mensonterende toestanden, mensonterend, mensonterend. ach, israël, of all places....ook dit land kampt met een gigantisch armoedeprobleem: 30 procent van de israëli's leeft onder de armoedegrens!
* http://www.youtube.com/watch?v=Us-TVg40ExM
* In gesprek met mijzelf. Vertaald door Rob de Ridder, Lannoo, 2010 * http://www.youtube.com/watch?v=5P1ACAklfiY&feature=related
verleden zondag geheel onverwachts een geïmproviseerde art nouveau wandeling in elsene meegemaakt.
hier ziet u mij staan in de portiek van het huis Van Tassel, in de Paul Emile Jansonstraat nr 6. dit prachtige art nouveau huis werd door Victor Horta gebouwd in 1893, in opdracht van Emile Tassel, geometrieprofessor aan de Université Libre de Bruxelles en net als Horta lid van de vrijmetselaarsloge Les Amis Philanthropes (ik schrijf hier opzettelijk hoofdletters, kwestie van waardigheid).
haha, het was een zeer aangenwame wandeling daar in de keurige straten van elsene*, de huizen overdonderend mooi, de sfeer op zondag eigenlijk heel sjiek... ik droeg een jurk van cora kemperman, een bloemensjaal van l & l, een gebreid jasje (het was een beetje winderig) van peter hahn, een armband van esprit, een paarse paraplu van esprit, palestijnse oorbelletjes gekocht in het centre du monde arabe in parijs, een italiaanse paarse tas zonder merk maar van uitstekende kwaliteit, een pantalon van 3 suisses en sandalen van scholl en ik lach een schitterende vollemaanslach... (wou schrijven: fullmoonface, maar vollemaanslach klinkt leuker!)
bovenstaande ietwat dwaze striptease, dames en heren, om u even toe te laten in mijn emoties. zoveel prachtige gevels hebben we bewonderd en gefotografeerd (zie hieronder nog enkele mooie gevels), ook het sublieme hortahuis bezocht (daar mochten we niet fotograferen!). ik vroeg me tijdens de wandeling de hele tijd af, hoe die mensen toch leefden toen, in die tintelende versierde huizen met honderden krulletjes en koperen trapleuningen in arbesque-motieven en ijzeren ballustrades en boudoirs met blinkend gepoetste parketvloeren... hoe liepen ze daar rond, in welke jurken, kostuums en schoenen? hoe bewogen ze, hoe gingen ze zitten, hoe praatten ze, hoe ging dat in die tijd: ontbijten, lunchen en dineren ... ach, het echte leven van vroeger zullen we nooit kunnen reconstrueren...
ik ben nu, in het jaar 2010 van de eenentwintigste eeuw, dolblij met mijn vrijheid, mijn
supermakkelijke schollsandalen en mijn paarse paraplu, maar hoe zou mijn
leven er hebben uitgezien eind negentiende eeuw?
hoogstwaarschijnlijk zou ik, zoals mijn allerliefste bobonne (geboren in 1875!) een
eeuwig-zwarte wollen jurk hebben gedragen en een witte katoenen
gesteven schort. ik zou in een meidenkamertje hebben gewoond, authenteke
groentensoep (op basis van een bouillon getrokken van mergpijpjes)
hebben leren klaarmaken in de burgerkeuken van het sous-sol en dagenlang
koperen trapleuningen hebben gepoetst in het sjieke huis van mijn baas (in elsene of in
de louisalaan)...
oeps! plots gemerkt dat ik dit onafgewerkt blogbericht direct had gepost op mijn blog... hieronder dus het vervolg.
de aanstookster van bovengenoemd avontuur was anna, mijn hollandse schoonzus, die hier net haar dure nikon-fototestel manipuleert. ondanks haar keurige kapsel is deze dame een avontuurlijke reizigster: zij trok doorheen het midden-oosten, gewapend met haar rugzak en haar nieuwsgierigheid en zij heeft hele verhalen over hoe fout wij toch denken over de arabische landen. onderweg is zij altijd met de grootste voorkomendheid behandeld en zij is praktisch nooit bang geweest, zelfs al reisde zij alleen. voor haar job moest zij al enige malen in yemen zijn en zij is in de wolken als zij oude prenten (in sepia?) over dit land te pakken kan krijgen.
we hadden enkele leuke gesprekken over literatuur: indertijd las ik graag reisboeken geschreven door vrouwen, van en over isabelle eberhardt bijvoorbeeld en omtrent alexandra david neel. ook de nederlandse carolijn visser kon mij met haar verhalen bekoren en natuurlijk ook onze eigen belgische lieve joris ontbrak niet op het appèl. anna noemde ook de geschriften van de engelse freya stark, die leefde van 1893 tot 1993, de eerste westerse vrouw die door de arabische woestijn trok en het aandurfde helemaal in haar eentje rond te reizen in onherbergzame gebieden, waar nog nooit een westerling - laat staan een vrouw - een voet had gezet. sterke dames, die wereldreizigsters!
verder publiceer ik hier nog een kiekje van mijn ernstig kijkende schoonbroer (ik noem hem beautiful brother, de letterlijke vertaling uit het nederlands en het frans) en daaronder een sfeerbeeld van het feestje ter gelegenheid van de verjaardag van a. (eigenlijk ook beautiful brother's verjaardag. allebei verjaren ze eind augustus met 1 dag verschil). johan (rechts op de foto) is ongelooflijk gevoelig voor stralingen en veroordeelt ferm het gebruik van gsm's, draagbare telefoons en microgolfovens (zij zouden een nefaste invloed uitoefenen op onze gezondheid) en is vooral een subliem gitarist. zijn echtgenote (de dame met het grappige neusje) heeft haar zeven (!) kinderen naarstig opgevoed en zij is dol op kantklossen.
maar zoals bij de reportage van mijn tuinfeestje (zie het vorige bericht personages) wil ik deze sessie beëindigen met een fotootje van pipo, die een nieuwe slaapplek had gevonden (op de modem!) en zich van al dat mensengedoe geen sikkepit aantrok...
onlangs las ik dat er nieuw soort mensjes is ontstaan: de weps, of de welgestelde positieve senioren. een dwaze bank, i-n-g genoemd, had bepaald dat senioren maar 1000 euro per week mochten afhalen van hun rekening.
luid protest van de weps. we laten ons niet betuttelen, zijn heus groot genoeg om zelf over onze uitgaven te beslissen, ik zeg: we. want ik behoor misschien wel tot dit soort mensjes... welgesteld ben ik nu niet bepaald (leef bij momenten heel zuinig) maar postitief ben ik geloof ik wel en hedoniste op de koop toe.
verleden week in oostende het theaterfestival bijgewoond, ben superenthousiast en nog altijd in de wolken over de voorstellingen die ik heb gezien. de oostendse marollenopera,de pruimelaarstraat, yard sale, het komieke betoog van michiel vandevelde (een afgang en daarom superkomisch), uitgelezen met caroline gennez (die dacht dat ze in een politiek panel zat, terwijl er van haar verwacht werd in alle staten over literatuur te zingen), en als kers op de taart: het sublieme weg, met josse de pauw.
zaterdag motregende het (heerlijk!) en we gingen naar di caprio, de film inception. uren daarna, in mijn bedje, had ik nog last van de special effects, ik dacht dat ik aan het plafond hing....
onderstaande foto's zijn donderdag genomen op het strand van oostende. dans, dans, dans...heb duidelijk geen special effects nodig om te zweven, haha. luisterde wel met mijn ogen dicht (ziet u mijn i-pod?) naar de suprême libanese zangeres fairuz...
ach, ik wou deze foto's nog op mijn blog, wellicht zal ik in volgende berichten weer aandacht besteden aan anderen: de personages die mijn leven bevolken. heb trouwens nog altijd geen ondertitels gevonden voor mijn fotoromannetje. geen nood, heb zeeën van tijd...
om te besluiten nog enige fragmenten uit mijn e-mailverkeer betreffende taz:
09/08/2010
ward mertens wrote:
Vandevelde brengt, o zeldzaamheid onder de theatermakers, zijn
theorie in praktijk en maakt van theater weer kunst van en voor de
gemeenschap.
Ben het eens met deze stelling als je 'Vandevelde' vervangt door Yard
Sale. Had ik hetzelfde gevoel als jij, met hen wil ik meedoen, niet met
Vandevelde. Maar bon, smaken verschillen en iedereen heeft recht op een
eigen mening. Dat cultuur er kan zijn op zoveel verschillende manieren
is het mooie eraan. Ik vond het maar niks. Wat wel klopt in de
commentaar op Yard Sale is dat de samenhang niet helemaal duidelijk
was, maar is dat niet typisch voor 'onze generatie'. Ik beschouw
mijzelf (nog even) als jongere en merk dat ook ik over vanalles wil
proberen, zeer uiteenlopende dingen wil lezen, en ja, de samenhang
daartussen is soms zoek. Ik denk dat onze generatie (lelijke term
trouwens) in dat patchwork van proeven en maken coherent is. De
samenhang is dat er geen samenhang is. En door dat te zeggen ben ik het
weer grondig oneens met de auteur van tazette.
Date: Mon, 9 Aug 2010 07:22:58 +0200 From: nicole.van.overstraeten@telenet.be To: wardmertens@msn.com Subject: Re: Zee
het is kwart voor zeven, jouw mail open ik als eerste... ik zit al enkele minuutjes in mijn roze gestreepte pyjama en met een kopje koffie voor mijn scherm, mijn plan was nu eindelijk replieken te vinden voor mijn personages op zoek naar een auteur en een nieuw bericht te verzinnen, natuurlijk over taz. haha, vrijdag weg gezien met josse de pauw, absolute topklasse...
in het gazetje van taz, tazette, waren de commentaren over onze nomadenavond niet helemaal mijn ding.. de optredens van de vijf flinke meiden en de 2 schattige knullen werden als te licht bevonden, michielke brengt zogezegd het theater naar het publiek....
vind zelf dat yard sale heel wat in mij heeft losgemaakt, wou zo gaan meedoen.. ach, dat gezever van michiel vond ik een soort geweldpleging (al je niet meedeed beleefde je geen magisch moment) en bedrieglijk: wij werden als kleuters behandeld en ik wou absoluut NIET MEEDOEN!
heb wel al enkele tientallen minuutjes zitten nadenken waarom hij zo over het paard wordt getild door de commentator, daar kunnen wij ook eens een avondje over pinten...
waarom ik dit en voorgaand bericht schland noem, zal de lezer misschien wel een raadsel zijn. schland is de afkorting van duitsland en tegelijk de oerkreet van de duitse voetbalfans die hun ploeg brons zagen halen tijdens het wk voetbal in port elizabeth (zuid-afrika)! je moet het woord schland bij zo'n gelegenheden niet zomaar uitspreken, weet ik ondertussen...
op 16 juli jl kreeg ik deze denderende mail:
Hallo!
Tot nu genoten van jouw reportages uit Schland - en de foto's zijn ook
goed geworden. Ik ben benieuwd naar het volgende bericht.
Nog iets
over 'SCHLÁÁÁND: de eerste keer hoorde ik dat woord een maand ofzo
geleden als ik diepgrollend 'Deutschláááánd', op bezoek bij mijn zoon,
intoneerde, als artistieke voorbereiding op het wereldkampioenschap, en
als kleine inside joke tussen ons. Hij vertelde dan, dat het intussen
'schláááánd! is geworden. Met veel alcohol in je hoofd, en moe van het
luide brullen, is 'schláááánd voor de supporters natuurlijk eenvoudiger
uit te spreken (!?!?!). 'Schlááááánd' op de juiste manier
brullen en grollen, is de perfecte germaanse schlachtkreet. Dus: kelig,
rokerig, grof, erbij spugend. Misschien bel ik je op, om je nog eens
live van 'Schláááááááánd te laten genieten.
Schláááááánd, Jaak
hieronder dus een foto van de aanstoker van mijn patti smith avontuur... de strjidkreetbrullendealcoholdrinkendedodelijkvermoeideartistiekejokingbastard.
haha, dames en heren, de persoon die in ik deze
finale reportage over duitsland wil voorstellen is niet de eerste de
beste scorpion: kijk maar naar het intelligente venijn in de oogjes -
of zijn het nog de rokerige naweëen van een nachtje slempen?
haha, deze schlandbrullende duitser kom je liefst niet tegen in een
donker verlaten steegje! wees er maar zeker van dat hij bij gevaar de
eerste stralen van een dodelijke injectie zal pietsen naar zijn
tegenstander, die niets vermoedend de verkeerde prooi heeft
uitgepikt... want voor jaak is het bijvoorbeeld een koud kunstje rond te
dwalen in een van de gevaarlijkste steden ter wereld: het braziliaanse sao
paolo, criminele broeihaard bij uitstek.
je moet daar ongelooflijk op je hoede zijn, zegt hij, acteren dat je een slechterik bent, anders word je zelf het nietsvermoedende slachtoffer van een of andere zakkenroller of crimineel.
the queen en ik waren het er over eens: ondanks zijn
aandoenlijk talent om met dames over koetjes en kalfjes te praten, over
kwikjes en strikjes, om lekker met diezelfde dametjes een terrasje te doen en
alcoholvrij bier te drinken (en wat mij betreft: de sahnetorte en
beerentorte in het colner cafehaus in de minoritenstrasse waren
overheerlijk...) is hij een mannetje.. .
en een suprême chauffeur. honderden kilometer rijden om ergens een evenement bij te wonen is tweemaal niks. keulen - bonn, bonn - keulen, zo geflikt! even naar maastricht om.de finale wk bij te wonen...een spielerei....naar bremen om de zoon te bezoeken, ach wat, een detail!
heb bewondering voor jaak, eigenlijk in oorsprong een nederlander uit rotterdam. hoe hij zich helemaal ingeburgerd heeft in duitsland. hij spreekt de taal als geen ander, schrijft schitterende teksten in een soort zelfuitgevonden literair uberdeutsch, en heeft een supersupersociale baan: hij begeleid psychisch zieke mensen en werkt theaterprojecten uit in gevangenissen, waar hij met (super)zware jongens of zelfs moordenaars fantastische plots en ingenieuze mise-en scenes verwezenlijkt...ahum,ahum,ahum, wat anders dan die egotrippende dichtertjes en zogenaamde kunstenaars die ik her en der in eigen land ontmoet...
en met duitsland voelde ik me vreemd genoeg gedurende heel mijn uitstap (en ook nu nog) sterk verbonden. duitsers zijn schitterende mensen, heel het maatschappelijk gebeuren ademt hoe dan ook beschaving en degelijkheid uit. een paar dagen geleden (op 18/07/10) zag ik nog een reportage over de duitse deelstaat noordrijn-westfalen, waar naar aanleiding van ruhr 2010, het ruhrgebied
als culturele hoofdstad van europa, op een van de drukst bereden
autosnelwegen van voor een lengte van 60 kilometer een reuzepicknic werd greorganiseerd, 3 miljoen duitsers schoven aan aan tafel, heerlijk.... en duitsers hebben naar het schijnt een andere mentaliteit op de autosnelweg: zet je je
knippers aan om een wagen voorbij te steken, dan laten de auto's op het rechter rijvak je door.....
duitsers zouden van hun schuldgevoel betreffende de tweede wereldoorlog moeten afraken. al is dat al zo bij de jongere generatie. de vorige (en daar behoort bijvoorbeeld the queen toe) heeft soms nog moeite om bijvoorbeeld de horror van de concentratiekampen te plaatsen. ah, gisteren nog keek ik naar een engelse serie, spooks, waar werd gezegd dat de engelsen tijdens wo ii gemarteld hebben en ik las ergens dat de geallieerden die ons land zogenaamd kwamen bevrijden zich schaamteloos vergrepen aan jonge vlaamse boerenmeiden.....ach, in oorlogstijd zijn er geen goeden of kwaden....
hieronder nog een fotootje van jaak en the queen tijdens het concert. moet dringend aan jaak vragen of hij de plastic bekers met origineel handvat, waarvan ik er een aantal had verzameld en die ik jammer genoeg vergat mee te nemen, nog bijgehouden heeft. als hij nog eens in halle op bezoek komt moet hij ze dan meebrengen, mooi souvernir van duitsland vind ik...
om het portret van de schland-bruller nog te vervolmaken, verspreid ik voor de geïnteresseerden jaaks eigen stroomlijn-biografie
Zo, hier is de verbeterde versie van mijn stroomlijn-biografie, die je natuurlijk graag kunt gebruiken:
Ik
ben een intussen 57 jarige, voormalig in Nederland en Belgie maar nu al
29 jaar lang met onderbrekingen in Duitsland wonende, intellectuele,
éen-maal-in-vier-jaar-voetbalkijkende, schrijvende, soms voordragende,
orphische, tussen Apollo en Dionysos vliegende, in een met
germania-haatliefdeverhouding staande, humoristische, ironische, maar
ook nuchtere, theaterregisserende, sociaal-werkende, mannelijke,
van-2-kinderen-gevaderde, in een transcontinaal huwelijk zich
bewegende, goede victualien en weinen genietende, om zijn geld
werkende, muziekminnende, wereldreizende, kunstscheppende, godzoekende,
anarchistische, ascetische en hedonistische, alle jaargetijden
lievende, het vrouwelijk geschlacht bewonderende, pure extase
belevende, de sprong over het grote niets makende, soms onuitstaanbare,
onbegrijpelijke halve Lage Lander. Het kan echter ook anders geweest
zijn -
Hm, dat zou toch ook een prachtige contact-advertentie zijn?
jaja, jaak, een prachtadvertentie en het is allemaal waar, niet alleen van dat schrijven en die pure extase, maar ook van dat onuitstaanbare en dat onbegrijpelijke.! haha, grapjeee...maar over je hond staat niks vermeld, daarom deze leuke foto. zegt men niet dat na jaren het hondje op het baasje begint te lijken, of is dat nu omgekeerd?
op onderstaande foto, door jaak genomen in het kolumba-museum, dit schattige blazende cherubijntje. waarom hij dit engeltje een foto waard vond, begreep ik pas later: in zijn woonkamer tetterde jaak naar hartelust, als een overjaarse puber, op zijn vuvuzela (je bent nu eenmaal fan van het wk of niet!) en daarom moest hij een foto hebben van iets dat voor hem onmiddellijk herkenbaar was, argh!
alle gekheid op een stokje: de strjidkreetbrullendealcoholdrinkendedodelijkvermoeideartistiekejokingbastard heeft het talent iedereen aan te steken met zijn enthousiasme en vitaliteit!
hij is niet alleen alles wat hierboven is vermeld, maar ook: een uitstekende performer en theaterregisseur. zijn teksten (jaak is, als het jullie nog niet was opgevallen, een literair natuurtalent) bulken van leven. op dit ogenblik werkt hij aan enkele gedichten waarrond een dansproject zal worden gecreëerd...
en over brazilië, het land waar hij binnen enkele jaren (eventueel) definitief naartoe wil (want daar, zegt hij, ligt nog alles open), schreef hij deze glorieuze gedachtenstroom:
MONOLOGUE EXTÉRIEUR
BRASILIEN (voor Nico)
kijk hier lukt het de
puntjes op de ë op dit toetsenbord in de stad met miljoenen mensen miljoenen
autos ze rijden hier op vier of acht of twee rijbanen of met zn tweetjes
naast elkaar op 1 rijbaan met er tussenin zigzag jawel zigzag geen vierkante
lichtmetalen dozen maar motors en brommers altijd nog veiliger dan de duitse
autobahn een wilde dans in blik volgens een geheime choreografie tussen de
duizenden wolkenkrabbers in de lucht helikopters wolkenkrabbers verbonden door
kleine huisjes in rood geel en blauw de villa van harvey die naast tarot ook
nog met schelpen orakelt voor de mensen hier zwart koffiebruin geel en wit en daartussen
alle kleurovergangen in een achterhuis staat de computer in een tuin met kamerplanten
die bomen zijn geworden en bloesems knalgeel en rood kleine groene papagaaien in
zwermen op de takken het geluid van radios toch is het hier een oase van rust dankzij
de hoge muren en de wachtpostjes tegen het canaille de onzichtbare vijand uit
de straat uit het bos de jungle op elke hoek een klein huisje met de zwarte man
die kijkt of alles in orde is tussen de bomen
vruchten guaves mangos
ananas papayas die hier mamaõs heten ze zijn ook inderdaad te vrouwelijk om
alleen papaya te zijn kokosnoten groen vol sap het beste nog rietsuiker
uitgeperst door de molen gehaald en gedronken hier is alles te krijgen
middeltjes voor en tegen grote markten met fruit en groente alles voor 1 reai per
kilo gisteren en vandaag in een huisje van een tante aan de kust een uurtje
rijden op de viersporige snelweg door de bergen naar beneden daar ver weg is de
atlantische oceaan het is feest en honderdduizenden hebben hetzelfde idee
rijden naar santos en praia grande zodat op de tegenrijbaan een paar banen
worden vrijgemaakt voor het verkeer richting zee de stranden een dertig kilometer
lange loodrechte lijn langs de oceaan met een dertig kilometer lange boulevard zijstraatjes
met vakantiehuizen voor de hondderdduizenden toeristen uit saõ paulo op het
strand is er voor iedereen plaats de filosoof t.c. kronstadt tussen duizend mooie
vrouwen weet niet meer wat hij moet denken het is winter
maar prachtig weer zon dertig graden vandaag s avonds terug in de stad
eenentwintig graden we bevinden ons immers 700 meter hoger maar
straks is het lente primavera goed voor veertig onder de zon zijn we dan ook
nog zo snel vis eten en zwemmen slapen en weer eten in kilorestaurants het eten
gewogen per kilo of restaurants waar je voor vijf of zes reais zoveel kunt eten
als je wilt de puntjes op de ë is dat niet schitterend loopt op het strand
tot het besef gekomen dat het de moeite is om dit bericht te splitsen in schland 1 en schland 2. niet voor niets ben ik een inwoonster van halle, waar men het de laatste jaren over niets anders heeft gehad dan splitsen, haha, van bhv natuurlijk en van belgië, tweemaal haha.... maar ik wil dat dit een speels berichtje wordt, zo van rara, wie heeft hier het fotootje gemaakt... in schland 2 wil ik iemand voorstellen, andere koek!
deze eerste foto van me is genomen door mijn dierbare echtvriend a., op het terrasje van sam's cafe in het brusselse zuidstation, waar we een half uurtje voor het vertrekken van de thalys een koffietje dronken en grapjes maakten over de reuzenzebra aan de ingang (niet te zien op de foto, zal dringend de tijd eens moeten nemen voor een kiekje, wil ook absoluut de tekst lezen die tussen diens strepen is geschreven!).
gelukte foto, vind ik, heb een leuk wijs smoeltje, mijn neusje is niet te groot is en mijn armen lijken poezelig. ben duidelijk zenuwachtig, want ik speel met mijn linkeroorlel.
heb zo een theorie: de fotograaf moet houden van zijn onderwerp, of het tenminste de moeite vinden, dan lukt de foto altijd. foto's van me gemaakt door mensen die eigenlijk niet om me geven, daar sta ik altijd verschrikkelijk stom op. en rara, wie is dus de fotograaf van deze twee volgende foto's? jaak en ik zitten op een terrasje in bonn, waar we een lichte lunch hadden besteld. we zijn al in drukke conversatie, ik ben duidelijk in de wolken van woorden en formuleer op de tweede foto hoogstwaarschijnljk een mooie zin. wat ik ook alleen maar zo netjes doe in puik gezelschap. mijn décolleté valt elegant, mijn bloesje heeft meisjesmouwen en mijn oorbelletjes zijn goed zichtbaar.
aan de tafel links achteraan zit een dame in een prachtige zomerjurk. de lunch was overheerlijk en spotgoedkoop (ik koos een groenteschotel met tagliatelli en currysaus en dronk tweemaal een appelsapje, betaalde maar 13,50 euro!) maar terwijl we genoten van de zon, het pittige praten en het eten zwierf voortdurend een dakloze rond de tafeltjes, bedelde om geld. oeps! daar maakte ik abrupt kennis met de sociale realiteit in het supermachtige duitsland:: uit vele vergelijkende studies blijkt dat 6,5 miljoen duitsers 8 procent van de
bevolking zich in een positie van uitzichtloze armoede bevindt....
ik laat de lezer nog even wachten voor ik de verzamelde identiteit(en) van de fotograf(en) onthul. vorige foto's waren van vóór het concert van patti smith, de volgende zijn de dag daarna genomen... en ja, dit is een duitse sandwich, heerlijk brood, een sneetje worst, komkommer, een sausje en een blaadje sla, zo sierlijk geëtaleerd op het bord, dat je het broodje bijna niet durft op te eten. daarom maakte ik van het geheel een schilderijtje...
ik beken: ik was zelf de begenadigde fotografe, andy warhol achterna...
we verorberden dus heerlijke broodjes, dronken italiaanse wijn en waren verrukt....om deze 'broodjesplek' te bereiken reden we eersts langs duizelingwekkende slingerwegen door het bos. onderweg kwam ik te weten dat zich in de omgeving nog reeën, marters, wasdieren, adders, konijnen en hazen ophielden...jaak maakte me bang door daar ook nog beren en wolven aan toe te voegen (?) ...en hier en daar zag ik sporen van antieke esbattementen, zoals dit supergrappig heuske, oorspronkelijk het plekje om na een zalige maaltijd je behoefte te doen, maar tegenwoordig in onbruik, wegens te primitief, haha...
dit heuske was een aanhangsel van een fijn gerenoveerd boshuis, waar de fotografe van de terrasjeskiekjes woonde. haha, heb dus al een sluier van het raadsel opgelicht: een van de fotografen is dus een duitse dame, een lady, een bosnimf... the queen, zoals jaak haar graag noemt...
the queen maakt mooie schilderijtjes, van bloemen en wolken...
en draagt een schattig deens hesje, met een ceintuur van frida kahlo, of liever: geënspireerd op...
en hoho, hier zijn we dan: de koningin en haar vlaamse vriendin, vrolijk naar de dieptes wuivend, waar jaak zich bevindt. want het terrasje was gesitueerd op de top van een heuvel, vanwaar je een panoramisch uitzicht had op een landschap van steile glooiingen, bossen en wolken.... the queen woont hier heel alleen, midden in het bos, en zij vindt haar sublieme alleenheid overheerlijk!
deze foto is de finale, the queen and me. wat een mooie haren heeft die meid, wat een knappe dame! gevaarlijk toch, met een dame op de foto staan die duidelijk knapper is dan jezelf, argh!... maar ach, ben met mijn eigen face redelijk tevreden. alhoewel de sporen van een slapeloze (want overgoten met heerlijkheden als olijfjes en artsjokkenhartjes en japanse zoute pruimpjes en mini paprika's gevuld met kruidenkaas en een heel bord yoghurt met zwarte bessen en wijn en wijn en wijn)... duidelijk zichtbaar zijn, hehe...
triomf, triomf: ik slaag erin mijn foto's in de gewenste grootte te plaatsen, heb de truuk eindelijk te pakken! mijn commentaren over schland en zijn bewoners zullen nog even uitgesteld worden, eerst wil ik vertellen over de dom en het aartsbisschoppelijk museum kolumba, een ontdekking...
neen, niet de schijnbaar aartsdomme inspecteur columbo heb ik op mijn
duitsland-trip ontmoet (flauw grqpjeee...), maar zoals een echte toeriste ben
ik even de reusachtige dom van keulen binnengewandeld en heb een fotootje
gemaakt van dit schitterend nieuw glas-in-loodraam van gerhard richter, een van
de belangrijkste moderne kunstenaars van duitsland. hij maakte het van 11263
handgemaakte, vierkante stukjes glas.
hij heeft de eeuwenoude dom, het populairste
monument
van duitsland, met zijn kunstwerk eigenhandig de 21ste eeuw in
geparachuteerd. het knappe is dat zijn venster de indruk wekt
alsof het
er altijd al is geweest, want het oude glas-in-loodraam in de dwarsbeuk, haast negentien meter hoog
en
ruim negen meter breed, werd in de tweede wereldoorlog vernietigd en dit is dus het nieuwe, dat wonderwel past.
vanuit het aartsbisschoppelijk museum kolumba maakte ik dwars door de ramen deze snapshot, en ook de weerspiegeling van mijn bloesje waarop vreemd genoeg de naam van het tibetaans juwelenwinkeltje vlak naast het museum, vond ik een fotootje waard, wat zeggen jullie ervan?
woesj! een tafel die 75 graden voorover helt, in kolumba? in de achtergrond groeit een stoel in de muur... en wat doet dat mini-boodschappenkarretje met penaten-zalf (zinkzalf, middel tegen eczeem) hier plotseling? is dit historische avant-garde of zo? het museum is gebouwd op de resten van een laat-gothische kerk en sinds 1973 zijn ongeveer op dezelfde plek de grondvesten van een romeins huis blootgelegd. wat doen die absurde meubeltjes hier dan, temidden van deze schitterende middeleeuwse muren?
haha: tot 30 augustus is een tentoonstelling gaande, genoemd bequest, gewijd aan wat achtergelaten werd, met de dingen die we maken en gebruiken, die ons onderdak geven en kleden (ik vertaal uit de kleine brochure). zeker in deze historische locatie en temidden van de archeolgische artefacten is het ingenieus van de organisatoren sporen van menselijk leven te traceren en bij elkaar te brengen, dagelijkse antieke en moderne objecten. tegelijk wil deze tentoonstelling onze verantwoordelijkheid tegenover het historisch erfgoed stimuleren.
een artiest uit munich (kurt benning) toont zelfs een video waarbij alle objecten van een appartement (!) worden opgenoemd, net voor het verlaten wordt door zijn bewoners. het opsommen van de voorwerpen doen associaties en herinneringen in ons ontstaan en het is met dit uitgangspunt dat de selectie van werken in deze tentoonstelling is gemaakt...
stefan wewerka, table 75˚, 2003, holz, lackiert
stefan wewerka, zwei stuhlskulpturen (eingang lesezimmer und gegenüber
lastenaufzug) 1969, buche, lasiert
thomas rentmeister, ohne titel, 2003
maar ook echte antieke en relgieuze kunst was hier te zien. merovingische grafstenen, stenen wapenschilden, oude tunieken, gebedenboeken, kruisbeelden, relieken (met o.a. de tong van sint nepomuk, achttiende eeuw. ...wat een naam, een eskimo waardig...), reliëfs, madonna's, bustes van koningen, manuscripten, merveilleuze triptieken enz... onderstaand polychroom mariabeeldje (dat ik jammer genoeg niet kan situeren) vond ik superschattig, zou ik zo mee naar huis willen nemen...
en deze houten buste van een ernstige salzburgse koning uit de tweede helft van de veertiende eeuw kijkt dwars doorheen de tijd. door het spel van weerspiegeling is het net of hij onze wereld aanschouwt in gedachten. opvallend vond ik de symmetrie in dit beeld. zelfs de krullen zijn in spiegelbeeld aangebracht, de kroon, de wenkbrauwen, de ogen. alleen de neus staat ietwat krom.
zo, dit was de tweede shift. op naar het derde bericht!
heel trots ben ik op onderstaande foto's! want net vierenzestig geworden en voor het eerst in mijn leven een rockconcert bijgewoond, van een legendarische leeftijdsgenote nog wel: de sublieme patti smith. had een hele reeks foto's, maar ze waren te groot en ondanks mijn verwoede pogingen ze allemaal te compresseren en te verkleinen, kreeg ik vanochtend , o wonder, alleen maar deze foto's op mijn blog. ik pruts maar en pruts maar en plotseling lukt me iets - maar ik vergeet dan wat ik precies heb gedaan, daarom speel ik voorzichtig: wat ik nu heb is ok, dus ik verander niks meer, want ik zou, stom als ik ben, wel eens alles kunnen kwijtraken. op deze blog natuurlijk. maar hehe, is dat niet een levensles? blij zijn met wat je hebt, het onmogelijke en ingewikkelde loslaten, haha, hoe melig toch...
het groots spektakel greep plaats op 4 juli 2010, om 19 uhr in de kunst-und ausstellungshalle in de friedrich-ebert-allee 4 in bonn. vriend jaak had me uitgenodigd om even naar duitsland te sporen, want hij had tickets en ja, dat zou dus een heel speciaal verjaardagscadeau worden... en zo geschiedde!
ik herinner me de massa. we stonden urenlang recht tussen enthousiaste fans, jonge, oude, dikke, dunne, langharige, hippe, dreadgelockte, kale, behaarde en bekrulde rockfanaten, die luidkeels patti's songs meezongen. het was tropisch warm. ik voelde als het ware de zweterige huid van de mensen kleven tegen de mijne, al vraag ik me af of dit geen inbeelding was, want ach, ja, beschaafd ging het er wel aan toe.. en tegelijk gingen ontelbare witte en sproeterige armen de lucht in, zingen was niet genoeg, er moest ook nog gezwaaid worden, haha..
rock is nooit echt mijn ding geweest, maar toch kreeg ik het uiteindelijk te pakken: ik neuriede mee, wiebelde op maat, verplaatste mijn voeten zo goed en zo kwaad als het kon in een kriebelig danspasje... en had twee uren lang kramp in mijn linkerbeen. maar ik hield vol als de oersterke madam die ik uiteindelijk ben (zeggen ze toch)...
dit concert is wellicht een kantelpunt, een van de vele die ik tegenwoordig ervaar. had me stilletjesaan beginnen voorbereiden om rustig oud te worden, maar beleef de laatste tijd zonderlinge dagen en momenten. ontmoet steeds maar meer en meer mensen die op hun zestigste nog enthousiast aan een nieuw leven beginnen, ze hebben de meest fantastische plannen. vroeger had ik soms het gevoel: dit en dat doe ik nu voor de laatste keer, want mijn leeftijd...maar ben tot het glunderend besef gekomen dat ik wellicht niet het type ben om een pateekesmadammeke te worden, die met een aantal dikke vriendinnen afspreekt om een pateeke te gaan eten in een pateekeswinkel en de hele tijd zit te zeveren over bobokes en kleinkinderen... ach, daar kan ik niet aan meedoen!
zo wil ik dus niet zijn. ik wil houden van: mijn supertoffe vrienden, van patti smith en antony and the johnsons en van mythische arabische en zuidamerikaanse en steppenmuziek, van haruki murakami en ursula andkjær olsen, van reisverhalen over scandinavië en verfijnde theedegustaties, van mijn nieuwe zonnebril en van heerlijke smoothies, van een bruine leffe of een orvalleke 's avonds voor het slapen gaan en van de wolken en de hete wind boven het terras van t.& w. daar in de kempen...
dames en heren, bekijk onderstaande foto nog een keer, want ga nu mijn bericht afsluiten,.volgende maal heb ik het over mijn vriend jaak en schland, zoals hij duitsland noemt.
---) ---) ---) altijd een natuurtalent geweest, in de breedste betekenissen...
There is no land but the land
(up there is just a sea of possibilities)
There is no sea but the sea
(up there is a wall of possibilities)
There is no keeper but the key
(up there there are several walls of possibilities)
Except for one who seizes possibilities, one who seizes possibilities.
(up there)
I seize the first possibility, is the sea around me
I was standing there with my legs spread like a sailor
(in a sea of possibilities)
I felt his hand on my knee
2010 is het ensorjaar in oostende. wij
hadden gratis kaarten voor de tentoonstelling bij ensor op bezoek
in mu.zee. gisteren dus om halfelf de trein op, het was zonnig en fris,
ideaal wandelweer. maar aan zee waaide het heftig en in de schaduw was
het barkoud. toch waren de bloesems reeds van de partij. hieronder een take van me (ik poseer werkelijk) in het leopoldpark.
gelukkig bood het mu.zee beschutting, de tentoonstelling in de romestraat was een aangename en (ver)warm(d)e intro voor
ons maandeljks oostends uitstapje. want wij zijn gek op oostende, onze
liefste badstad...
heb mij altijd afgevraagd of ik nu wel hield
van james ensor, van zijn maskers, zijn skeletten (hierbij een grappige aankleding van een doodshoofd)
Ooit waren wij iemand anders.
Vin Diesel in The
Chronicles of Riddick(2004)
zijn stillevens met
schelpen, zijn intrede van christus in brussel en zijn burleske
spelletjes en parades betreffende leven en dood... feit is dat mu.zee wel een mooie tentoonstelling heeft
opgebouwd rond deze gevierde en beruchte kunstenaar, zo met afwisselend moderne crèmekleurige zetels en oude tapijten en meubeltjes en
installaties met oude witzwarte en sepia foto's en snuisterijen en
brocante uit de belle-époque, verspreid over de zalen van de eerste étage
van het gebouw... op de achtergrond oude muziek en het geruis van het
afspelen van authentieke filmpjes over oostende in de belle-époque, die
je in mysterieuze salonnetjes terzijde kon bekijken.
in het blauwe
salon (dat zo genoemd werd naar het authentieke blauwe salon in het
ensorhuis) hangt een reuzengroot wandtapijt. een imitatie van de
oorspronkelijke intrede van christus in brussel, een doek (2,5 m. op
4.3m) geschilderd in 1889 en dat nu in het getty museum in los angeles
hangt. dit meesterwerk licht schitterend op in het mu.zee, een
feest voor het oog. maar ik vertoefde met graagte in het literaire
salon, waar ik las dat ensor fragmenten van zijn geliefkoosde auteurs in
schirftjes overpende... in vitrines heel oude fragiele exemplaren van
boeken uit ensors bibliotheek, ik lees zelfs de datum 1903 op de
voorpagina van een van de boekjes...
maar in een betreffende uitgave van knack* lees ik net een artikel, geselecteerd uit ensors biografie*, waarin zijn raadselachtige relaties met enige dames wat nader worden belicht. tja, ensor keek, fantaseerde en schreef over vrouwen, maar ze konden hem niet echt over de streep halen. de auteur van dit artikel vergat echter te vermelden dat ensor toch ook schitterende vrouwenportretten schilderde. wij fotografeerden stefanie in het wit, een dame aan het ochtendtoilet en de oestereetster.
en helemaal onderaan ziet u een surrealistische foto van een dame die uit het oorspronkelijke raam van ensors atelier naar buiten kijkt. mooi, toch?
* KNACK EXTRA, 2de jaargang 2, 5 februari 2010,
België -ISBN 0772-3210
* Eric Min, James Ensor. Een biografie, Meulenhof/Manteau, 2008
de ontbijttafel dekken wij zoveel mogelijk van de avond tevoren en ook de koffie is op de timer gezet, zodat ik 's ochtends direct aan tafel kan gaan om te smullen van boterkhammekes met bosbessenjam en choco en een sneeuwwitte petit suisse met vloeibare acaciahoning. als de koffie nog niet helemaal doorgelopen is pers ik nog een bloedsinaasappel, feest compleet!
meestal ontbijt ik alleen (zalig!) want ben een uitgesproken ochtendmens, mijn huisgenoten doen net andersom: zij slapen 's morgens uit. zodoende zit ik hier op deze zaterdagochtend weer te tokkelen dat het een lust is, wil veel zeggen en vooral van alles tegelijk.
al een tijdje geleden hoor, dat ik nog mijn blog heb gebruikt. ik zeg wel degelijk: gebruikt. mijn blog is een soort dagboek dat ik vooral voor mezelf bijhou, om dingen die mij raken neer te schrijven, maar ook als oefening om een behoorlijk schrijfélan te bewaren.
want schrijven is bewegen, als je niet beweegt word je stram en oud en dat geldt dus ook voor het schrijven. heb al gemerkt dat mijn stijl langdradig en landerig wordt als ik een tijdje stil lig. daarna moet ik schrappen en nog eens schrappen om behoorlijke zinnen op papier te krijgen.
.
tja, wat een wintereinde is dit geweest. in de maand februari heel veel gedroomd, heel veel op dromensites gedurfd. verleden woensdag in de yoga van de vriendelijke godelieve nog enkele adressen van dromensites gekregen, gevonden in het wetenschappelijk tijdschrift EOS (april 2010, nr 4). ik noteer ze hier onmiddellijk, zodat ik ze niet kwijtraak...
www.dreambank.net
www.dreamresearch.net
www.allesoverdromen.nl (goede nederlandstalige informatie over slaap en dromen van de universiteit van utrecht)
ik noteer mijn dromen en wil enkele dromenverhalen schrijven, daarom.
.
in het fraaie magazine victoire, horend bij de krant le soir, een artikel gelezen over de franse kunstenares orlan. was onmiddellijk verkocht, wou haar tentoonstelling orlan remix in ter kameren zien, gisteren was het de laatste dag. maar owee: een verstuikte wijsteen en een afgerukt douchegordijn gooiden roet in het eten. gisterennamiddag dus, na een sessie voltarenmassage, voorzichtig naar de gamma om dat steeds neervallend douchegordijn te vervangen door een glazen badwand.
toch publiceer ik hier de nota's die ik over orlan heb opgetekend, want zij is een bijzondere dame...
V als orlan
orlan remix is een kortfilm die een sequentie uit clair de femme van costa-gavras remixt, waarin yves montand, aan een toog hangend, aan japanners vraagt: est-ce que vous êtes belge? een racistisch mopje, dat uiteindelijk resulteert in een anti-racistisch manifest.
orlan heeft deze beelden gemengd met beelden van huidcellen, haar eigen huidcellen en ook cellen van anonieme lichamen. tegen het dagdagelijks racisme antwoordt ze: hybridons-nous.
de metafoor die dit gezegde omsluit, is de mantel van harlekiijn. de mozaïek van de diamantvormige lapjes, naast de beelden van cellen van verschillende kleuren en origines, die meestal verkocht worden als openlijke raciale identificaties.
dezelfde mozaïek versiert de opblaasbare limousine (van een bruidspaar?) in gigantische afmetingen, op het einde van het filmpje en ook als installatie in ter kameren zichtbaar. de wagen heeft superafmetingen, zoals ook onze dromen over luxe, uiterlijk en sociale erkenning,
racisme wordt in onze maatschappij dagelijks gevoed door dromen van uitsluiting en het bewaren van de gefantaseerde raciale puurheid.
maar ik geloof niet in het versterken van nationalismen, zegt orlan, maar in de vermenging...
tussendoor hebben wij het al een paar dagen over het incident met benno barnard in de universiteit van antwerpen.
de jongelui die luidop hun ongenoegen over de lezing van benno barnard leve god, weg met allah hebben geuit hebben hoogstwaarschijnlijk net het omgkeerde bereikt van wat ze eigenlijk wilden: protesteren tegen de negatieve kritiek van benno, omtrent de islam. benno staat nu in het zonnetje, hij werd zelfs al uitgenodigd bij de zuinig sprekende phara.
waarom hebben de veiligheidsdiensten de oproerkraaiers niet gewoon uit de zaal verwijderd, zodat de lezing toch kon doorgaan? ook vind ik het onethisch dat een universiteit (toch een intellectueel hoogstaand instituut) ook niet (en waarom niet in debat) een tegenpartij uitgenodigt: iemand die gespecialiseerd is in islamkunde en die bedaard en op academisch niveau de wellicht onjuiste of onvolledige stellingen van schrijver benno barnard op wetenschappelijke en intrinsieke wijze kan weerleggen.
want een schrijver die zich aan niet onderlegde en tendensieuze kritiek waagt, om het even of het nu over godsdienstige, wetenschappelijke of politieke kwesties gaat, zit goed fout. schrijvers produceren literatuur en misschien is het best dat zij zich aan de literaire canon houden, de rest wordt uiteindeljk een lachertje, of is misschien zelfs gevaarlijk.
.
hoe dan ook: de geboorte van de lente is dit jaar niet zonder schokken en stoten gebeurd. ik vergeet nog het afschuwelijke treinongeluk in buizingen te vermelden: een event dat mij ook weken heeft verlamd. verontwaardigd was ik, dat ons veiligheidssysteem op de spoorwegen niet werkte. de echte verantwoordeklijken voor zoveel ellende verdienen de strop! ik correspondeerde over dit treinongluk met rose en schreef een gedicht:
lieve rose
je laatste mailtje heeft mijn man weer, ijverig als hij is, in een of
andere map weggemoffeld, maar ik herinner me duidelijk wat je schreef,
over mensenleed dat op dit ogenblik belangrijker was dan
dierengedichten en waarover ik zou (kunnen, moeten?) schrijven...
gisteren zijn we overrompeld: telefoontjes, smsjes, mails.. familie van
ahid, vriendinnen van natasja, kennissen, ze wilden allemaal weten of
we er niet bij waren... zo'n treinramp is natuurlijk
sensatoneel....
zelf was ik onder de indruk van die kille witheid, het beeld van mensen
die aan de kant zaten in dekens gewikkeld... en van de man die een
vrouw, een kind (het lichaampje in zijn armen, in een deken gewikkeld,
had lange, zwierig-donkere haren...) schommelend over de gladde sporen
droeg. ook was ik een beetje verontwaardigd: de eerste uitspraak van de
burgemeester .... een politieke positionering: dit was provinciale
materie...
en inge vervotte die bitsig respect opeiste voor het parket, dat zijn
werk moest doen.... die rommel, allemaal, in plaats van medeleven te
tonen voor de slachtoffers, die bloedend rondstrompelden... ook heb ik
even gelachen: mibnister vn binnenlandse rampen turtelboom versprak zich
bijna, zij vond het nodig eerst
de natio(correctie: identiteit) van de slachtoffers te achterhalen..
en daarachter, onzichtbaar bijna, het individuele leed van zij die
gekwetst zijn, zij die een dierbare verloren in dat vreselijke
ongeluk...
ik ben geen ramptoerist, maar misschien zit hier wel een historisch gedicht
of verhaal in...
mvg
nicole
ontbijt met sneeuw
opgedragen aan de hoogzwangere suzan demirci ((27)
uit quaregnon,
slachtoffer van de treinramp in buizingen, 15 februari
2010
.
op de trein ontbijt zij met sneeuw.
witte chocolade, acaciathee. hoelang nog
voor zij verandert in melk, in honing?
de sneeuwkoningin. zij smaakt naar bleke bechamel,
bearnaise, ijsgratin in de ochtend. yoghurtbol
uit kazakstan met gesmolten suiker.
de
karamelserail.
.
hoe konden deze wrede splinters
van staal
haar plots op deze
wijze omarmen?
hoe kon dit koele
vensterglas, dit ijzeren
gaatjesrooster, dit
armplankje van zilver
haar blijven zoenen
tot in de oneindigheid?
de
gsmshandtassensjaaltjesbrillen
wintermutsenportemonneesboterhammendozen
zij pletten haar
poriën tot zichtbaar bloed.
.
zij zochten haar, de
ijskoningin.
lag zij tussen de rode
lichamen op de bermen?
lag zij op de sporen,
tussen de kiezels?
zij sliep vloeibaar
tussen puin.
het gruis bedekte haar
openingen, haar schreeuwmond.
ondanks mijn voornemen alleen mijn felle en levendige dromen van de laatste dagen (weken) te noteren*, wil ik in dit bericht eerst mijn indrukken kwijt omtrent de voorstelling 'het kind van de smid' van en door josse de pauw in de kvs verleden zondag.
kon mij absoluut niet voorstellen waarover dit stuk zou gaan, had opzettelijk geen info opgezocht omtrent inhoud en vorm. groot was mijn verbazing op de scène een grote tafel te zien, met daarachter vier acteurs met hun boekskes: frank vercruyssen, willy thomas, josé verheire en josse de pauw zelf. oeps! het zou dus geen echt theaterspel worden met spannende interactie, ingenieuze enscenering en decoreffecten, maar gewoon een lezing! op een groot scherm zagen wij een tekst geprojecteerd in het frans, tegelijk met de krachtige wit-zwart tekeningen van beeldend kunstenaar koenraad tinel.
ach! na amper een paar minuten luisteren werden we ingepakt: het verhaal kende zijn gelijke niet. een schitterend avontuurlijk epos over een ierse migrant, die een paar eeuwen geleden naar amerika trok, met een indiaanse huwde en twee zonen opvoedde. de eerste zoon van de indiaanse vrouw sacajaweja had eigenljk een canadese vader, werd door 'de smid' (want dat was het beroep van de ier) geadopteerd en groeide op samen met zijn halfbroer.
de jongste zoon trekt naar ierland en komt door een samenloop van omstandigheden in een strafkolonie in australië terecht, waar hij een hele tijd noodgedwongen verblijft. hij slaagt er echter in te ontsnappen. terug in amerika zwerft hij van reservaat naar reservaat, op zoek naar zijn ondertussen blind geworden halfbroer.. . via het leven van deze twee personages schetst de auteur (josse de pauw zelf) de geschiedenis van de exploratie van de
noordwestelijke amerikaanse gebieden en het contact met de indiaanse
stammen, de hongersnood in ierland en de (straf)kolonisering van australië.
2.
verhalen... nu, het verhaal zelf van om het even welk theaterstuk, om het even welk gedicht, om het even welke roman of literaire thriller, is altijd het eerste wat wordt verteld en misschien het enige wat bijblijft. alles is verhaal. maar nog intrigerender vind ik bij een voorstelling de connotaties daaromtrent. had josse de pauw de tekst zelf geschreven of niet? blijkbaar wel, hij inspireerde zich op een roman van robert hughes * over de geschiedenis van australie. waar kunnen we die tekst terugvinden? wie waren de acteurs, wie maakte de tekeningen?
en ach, hoe was de sfeer in de zaal, in brussel, die bewuste zondag 10 januari 2010?
daarom schrijf ik dit bericht. ik wil me de sneeuw herinneren, de pittige kou en mijn voorzichtig schuifelen door de lakense straat, de fantastische muziek in café congo, de heerlijke koffie met een jeneverke en de plattekaastaart met speculoos, (te) vlug verorberd bij het wachten vooraf. en dan zag ik, onopvallend bijna, josse de pauw door het café drentelen. ach, hoe gewoon zien acteurs er uit als ze niet spelen of in functie zijn, ik heb zelfs de indruk dat ze dan een grijze muis willen zijn. het publiek de vijand. ook vond ik josse oud.
maar wat een acteur. wat een stem! en hoe prachtig beschrijft hij de natuur, passages die de gruwel even doen vergeten, zodat wij, het publiek, kunnen ademhalen bij een verhaal dat ons ademloos maakt. bravo...
* sinds 1994, schrijf ik, soms sporadisch, op andere momenten heel trouw en systematisch, mijn dromen op...
* HUGHES, ROBERT De fatale kust, Amsterdam, Uitgeverij Balans, 1989
het zit me erg hoog: onder het mom van democratisering, cultuur voor en door het volk, blijven een categorie mensen (waartoe ik behoor, ik besef dat nu ten volle!) compleet in de kou staan. mensen die willen genieten van bepaalde vormen van literatuur en theater, waar volgens de inrichtende macht 'toch niemand op afkomt'. william shakespeare in halle: dat moet ik nog eens zien gebeuren!
ook voor het komende seizoen komen wij niet aan onze trekken: maar amper twee echte theatervoorstellingen zijn gepland, foei! wel veel muziek (ook my tribute to the diva, over, van en met leah thys is een muziekoptreden) en comedy. toch laten praktisch alle programmatitels me ijskoud...
moeten we weer eens besluiten dat 'het altijd zo is geweest' en 'altijd zo zal zijn'? zaak is: een paar dagen geleden stuitte ik op enkele dagboekaantekeningen (onder de verzameltitel: 'halse kroniekjes') van twee jaar geleden.in de eerste zeg ik ongeveer hetzelfde als hierboven (verval ik in herhaling?), de tweede is een toemaatje...
Vrijdag 10 augustus 2007
Het nieuwe programmaboekje van het CC t Vondel voor het seizoen 2007-2008 oogt prettig - maar owee wie van theater en/of literatuur houdt: dit keer komen zij beslist niet aan hun trekken!
In het voorwoord worden ons verrassingen, warme en ontroerende momenten, sfeer, gezelligheid en feest beloofd, maar is dat niet een beetje een sullig vooruitzicht? Moet cultuur worden herleid tot ontspanning, tot louter hoempapa-toestanden en billengeklets?
Of zouden beleidsmakers ook moeten proberen het Halse publiek andere waarden bij te brengen, bijvoorbeeld het besef van de schoonheid en de kracht van het woord? De existentiële dimensie van de taal, uitgedrukt in de ontroerende, onthutsende en ontluisterende vormen die theater en literatuur kunnen aanreiken?
Maar 5 theatervoorstellingen zijn geprogrammeerd, tegenover meer dan dertig muziekprojecten!Ook geen spoor van literatuur! Ach, het argument zal weer zijn: wij willen wel goede literaire voorstellingen plannen, maar er komt geen volk op af!En nog gelijk hebben ze ook: de twee schitterende literaire projecten (Tom Lanoye en Antje Krog, en Koningsblauw) verleden jaar kregen maar weinig respons.
Maar geen nood: wij hebben hier thuis reeds een lidkaart gekocht voor het nieuwe seizoen van de KVS en ook plannen we filmvoorstellingen en concerten in Brussel.
En deze winter lezen wij ons te pletter!
Zaterdag 11 augustus 2007
In Brazilie kunnen homokoppels mekaars pensioen erven als een van beiden sterft.
Hier in Belgie, dit benepen, doch welvarende Belgie, kunnen dames meestal het pensioentje van hun overleden echtgenoot erven, maar andersom is niet altijd mogelijk.
Men zegt altijd dat ondanks de emancipatie vrouwen nog altijd achtergesteld zijn, maar het omgekeerde is dikwijls waar!
ach, als het cultuuraanbod pover is, de winter saai en koud, kunnen wij natuurljk gaan schrijven en schilderen. zoals ijslanders doen, weet ik uit goede bron. halle een ijsland...
al weer meer dan een weekje geleden, het
theaterfestival TAZ* in oostende. sinds enige jaren pikken we vlug of toevallig een of andere voorstelling mee, tijdens een
daguitstpje aan zee bijvoorbeeld. maar dit keer hadden we het beter
georganiseerd: met een flair-bon een paar nachtjes gereserveerd in het
ramada-hotel, aan het marie-joséplein, krek in het centrum van
oostende.
het weer was schitterend: donderdag 6 augustus
was de kleur van de zee van uitzonderljk diepblauwe kwaliteit, zelfs
identiek aan de kleur van de lucht. als je op het strand stond kreeg je
de indruk in een azuurblauw lucht- of onderwatervideofilmpje van, laat
ons zeggen, pipilotti rist (haha!) mee te spelen...
blijkbaar heeft pipilotti een enorme indruk op
me gemaakt: ik zie overal sporen van haar, in commercials
bijvoorbeeld... de ranke blonde dame (in een reclamespot voor
coca-cola), die haar gezicht tegen een glazen wand platdrukt en zo een
knotsgekke snuit trekt is een vrolijke versie van een take uit de
onthutsende video be nice to me, de onderwaterzwevende dames van vt4 zijn ontsnapt uit sip my ocean en zelfs de onderwaterfighters van spa barissart rood spuiten zó uit pipilotti's leefwereld... om van de song wicked game maar te zwijgen: op onbewaakte momenten, bij het opstaan, slapen gaan, bij het bereiden gisteren van het tapagerecht salmorejo neuriede ik vrolijk mee met de flarden muziek die door mijn hoofdje speelden.
ondertussen toch ook de herinneringen aan vier
toneelstukken en 1 film (Pubic Enemy), met Johnny Depp, in my mind
opgeslagen. alhoewel wij Jan Decortes 'Wintervögelchen' de beste voorstelling vonden - Jan Decorte is een genie - konden wij toch ook de monoloog van Annelore Crollet NINA ZARETSNAJA, naar De meeuw van Tsjechov en de performance Vieuwmaster (een hedendaagse versie van de 19e eeuwse Pepper's
ghost illusion') van de groep Rebecca September (met een
melancholische cover van Come as you are' van Nirvana als bijna-hoogtepunt) heel erg appreciëren.
n. was voorts in de wolken met de filmvoorstelling Public Enemies, omtrent de gangster John Dillinger, die in de periode 1931-1935 de banken in Chicago overviel, maar die toch heel menselijk in de film wordt geportretteerd. knap acteerwerk van Johnny Depp trouwens, moet ik eerlijk bekennen...
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
