OPAL

Of de Wonderen zijn de Wereld nog niet uit

Guido, mijn goede fruitvriend woont in vogelvlucht nog geen km van mij vandaan.

Gisteren hoorde ik dat hij aan zijn boom wel 20kg Opalpruimen geplukt had!

Volgens Guido gedijen ze wonderwel met het mestmateriaal uit zijn kippenhok.

Ik heb hoop en al 7 vruchten geoogst van mijn 2 bomen. Gebrek aan bestuiving. Ook bij Louis in Vorselaar bleef de bestuiving achterwege.

Na 25 jaar beginnen de pruimelaars al wat sporen van sleet te vertonen.

Nogal wat dood fijn hout. Wellicht worden ze aan hun wortels ook belaagd door de Honingzwam (Armillaria mellea). Mijn Kempische pruim is er duidelijk gevoeliger aan dan de St Julien onderstam.

De enten kreeg ik begin der tachtigerjaren van de Tuinbouwschool  van Vilvoorde. Ik entte ze op mijn Kempische pruim. De ene werd net boven de grond geënt en de andere op een meter hoogte.  Onderstam en ent hebben precies dezelfde omvang. Als je niet weet waar, kan je de entplaats niet onderscheiden.

Opal is een zeer regelmatige drager met lekkere, donker roodblauwe vruchten bij volledige rijpheid.  De plukperiode valt eind juli - begin augustus.

Wat ik bijzonder vind is dat de vruchten aan overladen bomen nog vrij behoorlijk smaken. Ditzelfde kan je niet zeggen van vele andere rassen.

Al 20 jaar heb ik Opal als pruim nummer één voor de liefhebber aangeprezen.

Moerbeien

(Morus nigra)

Alle dagen kunnen we nu enkele overheerlijke zwarte moerbeien snoepen. Tijdens de voorjaarssnoei heb ik de takken wat uitgedund. Je ziet de bessen nu beter hangen onder de grote, donkere bladeren. Het is speuren naar de donkerste bessen.

Moerbeien hebben een intense, rijke smaak. Het is luxe fruit dat je best direct op de boom consumeert. Wel opletten met het sap, want het maakt moeilijk te verwijderen vlekken. In Engelse tuinen heb ik gezien dat de moerbei tijdelijk met draad afgesloten werd. In Great Dixter was dit gelukkig niet het geval.

Het is niet gemakkelijk geweest om een moerbei groot te krijgen. Het was mijn derde poging. De boom staat in de kippenren en is na 20 jaar al flink uit de kluiten gewassen.

Een jong exemplaar is de eerste jaren niet bestand tegen serieuze vorst. Dertig jaar terug kregen we nog die strenge winters en bezweken mijn boompjes.

Mijn boom heeft tamelijk grote vruchten, doch ik heb er nog betere gezien, maar meestal waren het er kleinere. Ik heb ook de indruk dat de vruchten groter worden met de jaren.

De moerbei floreert tijdens warme zomers als dit jaar.

Normaal zijn de merels geduchte meeeters. Zoals ik al schreef laten deze het gelukkig al een tijdje afweten.

Nu hebben we last van de zwarte mieren die het op de rijpste vruchten gemunt hebben.

De Merels van Slag?

Al een tiental dagen, ook toen het nog heet was en de vogels hun dorst moesten laven, zat er heel soms één merel in de fruitkooi.

Wat mij nog het meest verwondert is dat ze de appelbessen, die al een hele tijd kleuren, totaal met rust laten. Vorige jaren waren ze er erg op verzot, net als op de kersen! De bessen zijn zeker al veertien dagen beginnen kleuren en dit zou moeten werken als een rode lap voor een stier. Ik moest vroeger steeds afschermen en dan nog zochten de leperds een gaatje om op rooftocht te gaan.

Dit jaar nog geen enkele keer een merel in de appelbessenstruik gezien!

Die staat wel vlak tegen het huis. Maar vroeger was dit geen intimidatie.

Nog meer bevreemdend is dat ook een struik in de kippenren niet aangeraakt wordt. Ik zag geen steeltjes waarvan de bes afgepikt was. De trossen hangen nog even vol.

Zou het kunnen dat de vogels als gevolg van de hitte vroeger in de rui gegaan zijn? In die periode hebben ze steviger eiwitrijk voedsel nodig en laten ze tijdelijk de bessen met rust

Luffa’s of Sponskomkommers

Via mail  kreeg ik volgende vraag:

Wou u mij sponskomkommers (luffa’s)  en zaad kunnen verkopen?

Het enige dat ik van luffa’s gezien heb is de gedroogde +/- cylindervormige spons (het gedroogde binnenste van deze pompoen) voor gebruik in de badkamer.

Luffa’s (Luffa aegyptiaca) behoren tot de grote familie van de komkommerachtigen. Deze soort groeit in een warm klimaat. Let op Egypte bij de soortnaam. Hoe deze soort het bij ons doet weet ik niet.

 
Misschien kan je meer te weten komen bij ‘Les Jardins Biologiques du Hainaut’. Jaarlijks richten zij te Antoing een groots Pompoenfeest in.

(Dit jaar 16 & 17 sept.)

Maanzaad van Russische Papavers

Dit jaar heb ik weer heel wat papaverzaad kunnen oogsten. Twee jaar na elkaar hadden de (kool)mezen alle bollen leeggesnoept.

Het zaad kreeg ik een goede 25 jaar terug van wijlen mevrouw De Meutter. Ze bracht het mee van een familiebezoek in Oekraïne.

Dank zij de braaklegging voor de aanleg van de gasleiding schoten er veel meer planten op of beter: ze werden niet weggehakt bij het wieden. Enige tijd vormden de bloeiende papers een vlammend landschap.

’t Is precies of de meesjes zich niet ver in de brousse wagen, want de vreterij bleef beperkt tot de zijkanten van de wilde strook.                                                                                                                                                    

Friends Day  Brogdale  (Faversham Kent) zo 23 juli 2006

Brogdale is een begrip in de fruitwereld. Daar staat de nationale fruitcollectie van Engeland, wellicht de grootste collectie van de wereld: 2300 appelrassen, 550 peren, 350 pruimen en haast evenveel kersen, perziken, abrikozen, kweeperen, hazelnoten, mispels, druiven enz. Van elk ras werden er telkens 2 bomen aangeplant. Verder collecties kleinfruit. De oppervlakte bedraagt zo’n 150 acres (30 Ha).

In 1991 werd Brogdale geprivatiseerd (tijdens de nadagen van Margareth Tatcher) en werd een Stichting met als hoogste patroon prins Charles en (adellijke) geldschieters. De Engelse schatkist staat in voor het voortbestaan van de collectie als genenbank. Het onderzoeksinstituut te Brogdale werd afgeschaft en geconcentreerd te East Malling. Studenten van de Hogere Tuinbouwscholen van Hadlow en Wye kunnen er nog terecht voor stage en eigen onderzoekswerk in verband met hun eindwerken betreffende fruit.

Daarnaast werd de vrijwilligers organisatie “The Friends of Brogdale” opgericht, die mee instaan voor de verkoop in het ‘Garden Center’, de winkel en restauratie. Elke dag staan er vrijwilligers in voor gidsbeurten in de collecties. Er zijn ook studiedagen en cursussen. Telkenjare organiseren zij ook fruitacties in Londen en nog op andere plaatsen.

De veroudering van de leden vormt wel een groot probleem.

Dit bleek voor ons overduidelijk op de zomerbijeenkomst van de Friends, die dit jaar in het teken stond van de kersen. Aleide en ik, toch al zeventigers, rekenden ons bij de jongere deelnemers. “De jeugd komt uit Vlaanderen” merkte de met ons meegereisde Ingolf op, samen met zijn vriend Christof en Vincent de jongsten uit het gezelschap.

Joan Morgan, de presidente van de Friends loodste ons langs de rijen meestal rijk beladen kerselaars. De vroege rassen waren al voorbij. Enkel de laatste rassen waren nog niet rijp. Voor de meeste rassen kon de datum niet beter gekozen zijn.

Overal werd er geproefd en ervaringen uitgewisseld. Naar het einde ging het proeven de capaciteiten van de meeste te boven. Naar de tientallen rassen krieken (zure kersen) werd nog nauwelijks omgekeken.

Wat smaak betreft was er geen enkele kers die mij niet voldoende beviel. (Bij appelen zijn er wel tientallen die geen hap waard zijn. Maar het kan dat ze wel goed zijn in de keuken of om te drogen bv). Er zijn natuurlijk wel vele gradaties in de smaken. Windsor Black vond ik bv uitstekend.

Na de lunch had men Derek Jennings, de grote onderzoeker van het Scottich Crop Research Institute uitgenodigd.

Hij vertelde over de evolutie bij de frambozen, grotendeels zijn werk. De interessantste evolutie bij herfstframbozen werd echter te East Malling verwezenlijkt door het inkruisen van de arctische bes in Autumn Bliss, de bekendste rode herfstframboos.

Na zijn pensionering (17 jaar geleden, zoals hij mij vertelde) heeft hij nog enkele uitstekende herfstframbozen – Herfstframbozen groeien, bloeien en geven vruchten in hetzelfde jaar. Zomerframbozen bloeien en geven vruchten in het tweede jaar – ontwikkeld, waaronder Joan Squire, benaamd naar zijn vrouw, het commerciële ras Joan J , Joan Irene en als laatste Brice. Met sommige herfstrassen (bv met Joan J) is een dubbele oogst mogelijk. In de herfst met grote bessen van 6 g . Daarna knipt men het bovenste gedeelte dat gedragen heeft af en in de lente heeft men opnieuw een oogst van bessen van 3 g, doch even vroeg als de vroegste zomerrassen en dus commercieel interessant. Of de plant dan nog kracht genoeg heeft om nieuwe, sterke stengels voor de herfstoogst te ontwikkelen vertelde hij er niet bij en ik ben het vergeten te vragen.

Simon Brice, fruitkweker op rust, had de drie huidige, commerciële zomerrassen mee: Glen Ample, die volgens de meeste de beste smaak had; Tulameen (Canadees) en Octavia, kleine, maar stevige en de laatst rijpende van de drie (misschien nog een tikje te onrijp). Dit is het laatste, te East Malling ontwikkelde ras.

Daarna stond nog het proeven van een zestal kersen op het programma.  Norvegian, een kleinere rood-gele kers. Ik noteerde rijk gevarieerde smaak; Turkey Heart, vast, knappend, zoet; Knight/Kent Bigarreau, rood-geel, de nummer één van Aleide; Pointed Black, goed, nog beter rechtstreeks van de boom? Alman Geilrod (Zweeds) rood-geel, zeer gevarieerde, lekkere smaak; de nummer 1 van Ingolf en van mij. En Colney zwart-rood, aantrekkelijk.

In het Garden Center pikte ik nog een koopje (£5) op: Coeur de Boeuf op MM 106, een grote, roodgebloste appel, die mij al opgevallen was op tentoonstellingen. In het Book of Apples van Joan Morgan lees ik dat het al een Middeleeuwse appel kan zijn. De smaak is fruitig en zoet (quite sweet in Nov.) Geeft een zoete, citroenkleurige appelmoes. Bewaart zeker tot maart.

Dat belooft met een voorkeur voor zoet als je ouder wordt!

Noot: als je in september nog mee wilt naar Brogdale: er resten precies nog 9 plaatsen voor de reis naar Yalding en Brogdale, die ik met Velt Zoersel inricht op zat 23 sept. (De zondag kan je nog uitrusten!) Opstapmogelijkheden in Wommelgem, Gent en Loppem.

'Yucca-extract tegen schurft in appelteelt werkt'

Onderzoek van Praktijkonderzoek Plant & Omgeving (PPO) heeft onlangs aangetoond dat Yucca-extract effectief is voor de bestrijding van schurft bij appels.

Yucca is een plantengeslacht (genus) dat tientallen soorten telt, waaronder doorlevende planten, struiken en bomen. Ze behoren tot de familie van de Agavaceae. Deze planten groeien in droge, subtropische streken in het zuiden van de VS, Mexico enz.

Het extract werkt zowel preventief als curatief (genezend). De vinding is daarmee een belangrijke doorbraak voor de biologische teelt. Ook de gangbare teelt heeft belang bij de vinding, omdat het gebruik van het extract volgens de onderzoekers de noodzaak van chemische bestrijding van schurft vermindert.

Appelschurft wordt veroorzaakt door een schimmel (Venturia inaequalis). De ziekte slaat vooral toe onder koele, regenachtige omstandigheden in het voorjaar. Schurft is van groot economisch belang in alle gebieden waar appels worden geteeld. De ziekte veroorzaakt directe schade door vlekken op de appels, die daarmee praktisch onverkoopbaar worden. Daarnaast ontstaat ook indirecte schade door vroegtijdige bladval, waardoor de vitaliteit van de bomen afneemt.

Gelukkig bleven we dit jaar tamelijk gespaard van schurftaantasting.

Uit praktijkproeven bleek dat de werking van Yucca-extracten even goed was als die van een lage dosering koper. Koper is in Nederland echter niet meer toegestaan en de Europese Commissie heeft besloten het gebruik van koper in heel Europa te beëindigen.

Het doel van het project is eveneens om alternatieven te vinden voor koper in de biologische teelt van druiven en appels.

De onderzoekers bestudeerden de werking van Yucca-extracten in het laboratorium én in de boomgaard. Bij onderzoek met appelzaailingen in het laboratorium, vonden de onderzoekers een preventieve én een curatieve werking van het extract. Het extract werkt preventief doordat het de kieming van de schimmelsporen volledig remt. De schimmel kan daardoor de planten niet infecteren. Tot minstens een dag na infectie met de schimmel werkt het extract ook curatief.

In een boomgaard van PPO in Randwijk en in een boomgaard in Denemarken bleek het extract ook in de praktijk veelbelovend. De werking was even goed als die van een lage dosering koper, een van de middelen waarvan veel biologische telers in Europa nu nog afhankelijk van zijn. Zij kunnen schurft alleen tegengaan door behandelingen met koper, zwavel en kalkzwavel. Koper is in Nederland echter al niet meer toegestaan en de Europese Commissie heeft besloten dat het gebruik van koper in heel Europa zal worden beëindigd.

Succesvol Entjaar

Ik heb de inventaris gemaakt van het kroonenten dit voorjaar.

18 van de 20 appelrassen zijn aan het groeien.

Van 2 rassen had ik maar zeer dunne enten. Vooraf wist ik al dat de kans op lukken zeer beperkt zou zijn. Zo’n magere houtjes drogen uit vooraleer ze kunnen aanslaan. Eventjes dacht ik nog dat het zou lukken met een van de twee, die eventjes een groen puntje vertoonde.

Met Juno en Liberty wil ik het volgend jaar nog eens proberen, maar dan met steviger enten.

De Houtwal een Oplossing voor Snoeihout

“Ik zit hier geregeld met hopen snoeihout waar ik eigenlijk geen raad mee weet.
Ik heb weliswaar een hakselmachine maar dat ding maakt zo een enorm lawaai dat ik het al lang afgedankt heb. 
De groene bak?  Is ook geen oplossing want veel te klein. 
Naar het containerpark rijden?  Ik heb geen aanhangwagen (meer) en bovendien kan ik mij daar in mijn oude dag niet meer mee bezighouden.
Dus stoken wij (eigenlijk mijn vrouw) dat snoeihout maar op. (wij wonen zeer landelijk en hebben niet zo direct buren)

Dat stoken nu is niet zonder risico's en zeker niet in droge periodes zoals nu.  Ik zoek dus een oplossing voor dat snoeihout.

Nu had ik eraan gedacht een houtwal aan te leggen.  In een verloren hoek onder hazelnotelaars.  Ik dacht aan een wal van zo'n 10m lang, 1,5m breed en ca. 1,2m hoog.
Maar ik vraag mij af of dat wel een goed idee is.  Ik speculeer er natuurlijk op dat die wal stelselmatig vergaat en in mekaar zakt zodanig dat ik de wal naargelang de noodzaak kan blijven aanvullen zonder dat hij te hoog wordt.
Heeft iemand van de tuiniers(ters) ervaring met zo'n wal?  Waarmee moet ik inzonder rekening houden?

Ik wil in elk geval dat stoken voorkomen.  Of vroeg of laat gaat de zaak, inclusief de woning (waarvoor de verzekering in de gegeven omstandigheid uiteraard niet tussenkomt), in de fik.”

Aldus Hughes in de mailgroep Tuinieren

Van in de pioniersjaren van VELT (Vereniging voor Ecologische Leef – en Teeltwijze vzw) hadden we hier op het secretariaat van de grootste afdeling met meer dan 1000 leden, een relatief zware hakselaar (10 pk) die aan de leden uitgeleend werd.

Wegens het oorverdovend en stinkend lawaai heb ik er persoonlijk nooit graag mee gewerkt.

Toen de laatste Gewetensbezwaarde hier weg ging, moest ik daarenboven zelf instaan voor nazicht en onderhoud.

Er zijn dingen die ik liever doe en de hakselaar werd overgenomen door een van de leden met veel zonen.

Kap – en snoeihout werden voortaan opgestapeld in ‘Het Bosje’.

Opstoken is door mijn vrouw ‘totaal verboden’, wegens ecologisch onverantwoord.

Na 2-3-4 jaar heb ik maar de stokken te verzamelen  en op lengte te breken of te zagen voor het houtkot, om ze droog te bewaren voor de tegelkachel of open haard. De omvang is intussen een stuk gereduceerd en minstens even belangrijk: veel gemakkelijker om te behandelen.

Dat natuurlijke vijanden van ratten en (woel)muizen, namelijk wezels, hermelijnen en bunzings er onder kunnen schuilen is mooi meegenomen. Ook voor egels is het een geschikt onderkomen.

De ’strooisellaag’ gebruik ik, na jaren voorvertering, maar al te graag onder mijn kleinfruit.

Kerspruimen

Zoals vroeger al vermeld dragen de kerspruimen geweldig.

Sinds een paar dagen begint een eerste boom te rijpen: licht rode pruimen met soms een lichtere kant. De vrucht heeft iets van een knapperige kers en voldoet voor mij wat smaak betreft. (Ook voor de vogels.)

Vlaamse Regering steunt nieuwe fruitrassen

Bij aanplant door beroepstelers van onderstaande nieuwe rassen komt er voor 30% steun van het Vlaams landbouwinvesteringsfonds (VLIF)

Belgica, Pinova, Topaz, Rubinstep (Pirouette) , Nicogreen (Greenstar), Ni­coter (Kanzi), Caudle (Cameo), Civni (Rubens), Diwa (Junami), PRI Nr 47 (Wellant) , Braeburn (Mutanten Maririred en Hillwell), Appache, Sweet Sensation (Peer), Corina (Saels) (peer)

Noot: soms wordt de rasnaam gevolgd door een  2^de naam tussen haakjes: dit is de commerciële benaming.

Een amateur zal de meeste rassen niet kunnen aanschaffen, omdat deze rassen clubrassen zijn en voorbehouden voor per contract gebonden leden.

Wellicht het interessantste ras voor de liefhebber is TOPAZ. Dit is een schurftresistent ras dat in de biofruitteelt sterk aangeplant wordt.

Dit ras is wel vrij te koop.

Rugscheuten trekken

Nu is het een prachtige tijd om rugscheuten te trekken. Ze zijn nog niet te zeer verhout en breken gemakkelijk uit. Ik heb mijn lesje geleerd tijdens de vroegere snoeidemonstraties.

“Je had deze scheuten tijdens de zomer moeten verwijderen. Dan zijn er ook geen slapende ogen meer, zoals die er nu onvermijdelijk zijn op de snoeistompjes. Ze zullen in de lente sterk uitlopen. Vergeet niet de uitlopers te verwijderen tijdens de vroege zomer.”

Ook indrogende kankertakjes merk je vanzelf op. Die breek ik meteen uit.

De wonden helen nu als vanzelf in de zon.

De kankertakjes worden meteen zorgvuldig verzameld om ze te verbranden.

Blijven ze op de grond liggen, dan worden de sporen weer actief bij nat weer.

Notenlikeur

Toevallig kreeg ik gisteren, 10 juli het recept van Doesburg (blog van 13 nov. 2005) terug onder ogen. Ik plukte een noot en kon die nog gemakkelijk verdelen. In het recept stond als uiterste datum St. Jan 24 juni.

Iemand liet mij weten dat er diverse recepten zijn en dat je hiervoor tijd hebt tot in augustus.

En nu maar het resultaat afwachten!

Broedse Kip

Iemand vroeg mij raad in verband met een broedse kip.

Wat te doen met een broedse hen als men ze niet wil laten broeden?

Zet deze kip in een hok op draadbodem en geef de eerste dag enkel water. De volgende dagen geef je naast water, ook een weinig voeder. Deze behandeling voortzetten tot het specifieke gekloek ophoudt. Zet ze dan terug bij de andere en sla ze gade.

Als ze direct terug naar het nest gaat, zal ze opnieuw beginnen broeden en moet ze terug worden afgezonderd.

Broedsheid gaat gepaard met een verhoging van de temperatuur in de hen. Doordat ze op draad zit, zal deze temperatuur geleidelijk afnemen en het verschijnsel zal verdwijnen.

(Uit de door mij herwerkte VELT-Kippenbrochure die Velt niet wou publiceren.)

Zelf zaad telen

Zelf zaad telen ging bij mij vanzelf.

Een heel groot stuk van de tuin bleef dit jaar ongebruikt omwille van het tracé van de gasleiding die men straks gaat leggen.

Ik was vergeten enkele schorseneren uit te doen.

Een maand terug trokken hun gele bloemen, de aandacht tussen het dansende rood van de Russische papavers.

Daarstraks werd mijn aandacht getrokken door de pluizige zaadbollen, die wat aan uitgebloeide paardebloemen doen denken, maar nog veel donziger.

Ik had  het zaad maar te oogsten!

Rabarber en Kippen

In het vroege voorjaar heb ik de wortels van rabarberstruiken verdeeld. Ze stonden op het tracé  van de aan te leggen gasleiding.

Ik had stukken over en plantte die in de kippenren.

Met zo’n 12 op 30 m zijn er voor de kippen veel hoekjes te verkennen.

De uitgeplante rabarber groeide voorbeeldig en werd tot vorige week relatief met rust gelaten.

Was het een gevolg van het warme weer dat de kippen plots zin in de rabarber kregen? Het was zeker niet omdat ze gebrek aan drinkwater hadden. Dit was ruim voorhanden.

Hadden de kippen als gevolg van de hitte zin in wat anders? In een zuurtje?

Verwelkte Aardbeiplanten

Gisterenavond viel er eindelijk een flinke bui. Het begon behoorlijk droog te worden. De bui van een goede week terug had enkel de bladeren nat gemaakt.

Eigenlijk had ik, om goed te zijn, de aardbeien een paar keer moeten begieten. Enkel de afleggers, vastgezet in potjes, kregen een keer water.

Gisteren verwijderde ik het gaasdoek, waarmee ik afschermde tegen vogelvraat. De aardbeien zijn afgedragen, behalve nog enkele vruchten aan het late ras Melate. Hier was het vochtgebrek duidelijk te merken aan de hardere vruchten.

De aardbeiplanten zien er tamelijk afgeleefd uit.

Bij één ras zijn er opvallend veel totaal afgestorven planten: Gorella.

Vorig jaar had ik op de markt in Heist op de Berg 20 mooie planten in pot gekocht. Meer dan de helft zijn helemaal kapot. Ik vergelijk met enkele jaren geleden. Toen bracht ik uitlopers van de bioteelt van Eddy Vets mee. Het was al ruim in september en zeker buiten het optimale plantseizoen en toch deden deze plantjes op naakte wortel het behoorlijk goed. De uitval was beslist veel geringer dan nu.

De mooie plantjes in pot van Heist op de Berg plantte ik uit op een perceel waar 15 jaar geen aardbeien hebben gestaan.

Naast de Gorella’s stonden ook enkele Elsanta’s. Het waren planten met naakte wortel. Misschien is Elsanta nog gevoeliger dan Gorella voor Verticillium, de schimmelziekte die de wortels doet afsterven. Welnu de Elsanta’s hadden zich duidelijk beter uit de slag getrokken.

Mijn hypothese is dat de amateur die de mooie Gorellaplanten gekweekt had , dit gedaan heeft in erg besmette grond.

Het afsterven gebeurt immers pas later bij de eerste zomerwarmte.

Een gouden raad: als je zelf plantjes wint, vul de potjes met goede potgrond of gesteriliseerde compost, in plaats van met besmette tuinaarde.

Mieze Nova, nieuw aardbeienras

Peter Bauwens was bij ons de wegbereider voor de ‘eetbare Tuin’.

Als zeer smakelijk aardbeienras propageerde hij het 70 jaar oude ras Mieze Schindler.

Alhoewel het aroma en de smaak uitstekend waren, had dit ras het nadeel dat het geen eigen stuifmeel vormde en door een ander ras moest bestoven worden.

Nog een nadeel waren de zeer kleine en weke vruchten.

In Duitsland propageert men nu het nieuwe ras Mieze Nova. Dit nieuwe ras werd gekweekt in het befaamde opzoekingsstation van Dresden Pillnitz.

Het is een afstammeling van Mieze Schindler, maar een duidelijke verbetering.

Dit ras heeft wel stuifmeeldraden en is zelfvruchtbaar.

Het uitstekende aroma en de echte smaak zijn gebleven, maar de vruchten zijn nu gemiddeld tot groot en voldoende stevig. Het zijn mooi gevormde, eerder ronde vruchten. Als men ze wat langer laat staan worden ze donker, zoals Mieze Schindler.

Mieze Schindler was een laat ras. Ook Mieze Nova is een later ras.

Een interessante eigenschap voor amateurtelers is de zeldzaam lange drachtperiode. De hoofddracht is voor juni, maar nabloei geeft opnieuw wat vruchten in Juli-augustus.

In Duitsland is het ras ondermeer te bekomen bij  N. L. Chrestensen te Erfurt.

http://www.gartenversandhaus.de

Met Art Fantastiek naar Raveel

Wie kan je beter hebben als gids dan Dinora De Waele, vrouw van kunstenaar Charles Pauwels , de voorzitter van de kring. Zij is zelf afkomstig van Machelen aan de Leie.

Een eerste stop was de Raveel-kapel. Het ietsje wachten op de drukbezette pastoor was meer dan de moeite waard. Hij bracht een beeldend verhaal over de creaties van Roger Raveel;  een waardevol kunstwerk, de verbeelding van emoties en gevoelens rond de christelijke religie in eigen schilderstaal van een ongelovige kunstenaar.

De dorpskerk, rondom rond met lambrisering en houtsnijwerk, maakte op mij een rijke indruk.

Aan de ernaast gelegen bocht in de Leie kregen we een boeiend relaas van Dinora, toen ter tijde betrokken bij de felle reactie tegen het storten van allerlei afval ‘om de bocht recht te trekken’. De dorpsoversten deden ijverig mee aan het storten. Haar jongerengroep vroeg de steun van Raveel. Ze hoorden toen van hem dat hij al een paar jaar hierover een dossier aan het samenstellen was. Raveel had toen de stunt met de Zwanen op de stinkende reien in Brugge net achter de rug en hergebruikte het materiaal in eigen dorp. De stunt wordt volgende zondag nog eens overgedaan ter gelegenheid van de viering van de 85 jaar van Roger Raveel. De Leiebocht werd tenslotte gered door De Saegher, minister van Openbare Werken. Dezelfde minister heeft destijds de grote verkaveling van Zoerselbos tegengehouden. We wandelden langs ‘De Muur der Verbeelding’ tot aan de woning van Raveel.

We volgden een eind de kerkwegel naast de woning om aan de achterkant de ateliers te zien. Mij trof een reuzen notenlaar, fenomenaal met vruchten overladen. 2006 is een geweldig notenjaar.

Tenslotte genoten we van een zeer fijn middagmaal in ‘De Karper’.

Vervolgens hadden we het door kunstenaar Marc Van Huyzebroeck geleid bezoek aan het stemmige Raveelmuseum. Hij liet ons ervaren hoe Raveel zowel inhoudelijk als vormgevend grenzen verlegt met zijn eigen symboliek van kleuren en vormen en materialen. Hierbij spelen vierkanten en spiegels een eigen rol. In eenzelfde werk zitten zowel de ratio, de gedachte, als de vitaliteit, het speelse, het Dionyzische.

Raveel is niet direct een gemakkelijke kunstenaar en gaandeweg verdunden de gelederen. Of was het de vermoeidheid door de hete  dag, die deed snakken naar een frisse pint in de kleurige Afspanning van het dorp?

Er werd herinnerd aan de uitspraak van Raveel op de TV: “Over 100 jaar zal men pas beseffen wat een uitzonderlijk kunstenaar ik feitelijk ben.”