MERITARE

Van Herman Vandepoele kreeg ik een schitterende foto van een van zijn lievelingspruimen doorgestuurd.

Jeanne de nieuwe stekelbes is bij ons al te bekomen.

Net van Marc Geens Feedback gekregen.

‘Zopas jouw artikeltje ten gronde gelezen.
In feite gaat het om het ras dat wij al enkele jaren van de US genenbank hebben gekregen en dat wij verkopen onder de selectienaam OT126.
We zullen onze volgende catalogus dan ook aanpassen en de naam Jeanne gaan hanteren.

In onze collectietuin worden de bessen wel wat groter (6,5 - 8 gram), is de productie redelijk, maar valt hij op door zijn stekelloosheid, late rijptijd (de laatste) en goede smaak. Op een schaduwrijke plek hebben we er in september pas rijpe bessen aan, op een zonnige plek is dit begin augustus’.

PRUIMENPARADIJS (2)

De reeks met 3 sterren

Sanctus Hubertus

Rivers Early Prolific

Ontario

Reine Claude Diaphane

Monsieur jaune

Belle de Thuin

Washington

Drap d’Or d’Esperen

Sprite

Reine Claude d’Althan

Royale de Vivorde

Altesse double

Wignon

Valor

R.C. de Bavay

Mirabelle d’octobre

2 Sterren:

Early Laxton, zijn vroegste

Czar

Magna Glauca. Voor confituur zijn allerbeste pruim. ( Bij mij is dat de Belle de Louvain.)

Mirabelle dorée

Sultan

1 *

Victoria. Waarschijnlijk omdat er bij Herman altijd te veel vruchten op staan. Sterk gedund zijn dit best lekkere pruimen.

Zijn slechtste pruim ooit was de Stoneless prune: uitgekapt.

Hij wacht nog op vruchten van RC sanguine de Wismes, Rode Japanse pruim, Jubileum : grote, blauwe vrucht. (In 2006 was dit mijn beste.)
en Coe’s golden Drop.

Het is Herman opgevallen, dat telkens wanneer hij 2 bomen van verschillende herkomst heeft, deze afkomstig uit de zware klei van Bart Dequidt in Kemmel, dat deze ook steeds de beste smaak hebben,  niettegenstaande de vruchten van een andere herkomst er iets mooier en groter uitzagen.

Nadat we de enten geknipt hadden was het interessant te zien hoe het hout van de verschillende rassen eigen kenmerken (verschil in lenticellen of huidmondjes) en tinten heeft. Voordien had Herman al gewezen op het donzen uitzicht van de jonge scheuten van Priesse Double.

De uitnodiging van Herman om in de zomer de proef op de som te komen nemen, zullen we niet vergeten!

PRUIMENPARADIJS

Mijn goede vriend Louis Eelen, pruimenenthoesiast en ik treinden voor €4 naar Herman Van De Poele te Torhout met het oog op entmateriaal.

Op 1000 m² bezit Herman een formidabele pruimencollectie , op gedraineerde zandleemgrond. De pruimen doen het er uitstekend en elk jaar is er een goede tot uitstekende oogst.

In de Kempen bij Louis en mij is dat heel wat minder.

Herman heeft een paar vrienden die het wijnmaken tot in de puntjes kennen. Een goed deel van de pruimen wordt aldus verwerkt.

Bij een superieure rabarber-pruimenwijn hadden we een lange babbel.

Ik was blij enkele zaken uit zijn rijke ervaring te kunnen noteren.

Voor een liefhebber is de eetkwaliteit het voornaamste.

Herman heeft zijn pruimen in 4 reeksen ingedeeld.

Hij geeft zijn topreeks **** sterren.

Meritare is op Early Laxton na, zijn vroegstrijpende pruim. (Soms al begin juli). Het is een vaste pruim die haar kwaliteit een week behoudt.

In een vroeg stadium, mits de nodige kleur is de vrucht al te genieten.

Zeer te spreken is Herman ook over Opal, eveneens een vroege pruim vanaf de derde week van juli. Voor de gewone handel is deze pruim niet groot genoeg. Het is een regelmatige drager. En wat bijzonder is: zelfs bij te grote dracht blijven de pruimen lekker. Ik vind dit ook de pruim nr. 1 voor de liefhebber.

Monsieur Hâtif, een pruim die rijpt tegen midden augustus krijgt eveneens 4 sterren. Het is de pruim die mijn kindertijd verblijd heeft. In Ichtegem noemden we ze eierpruimen.

Reine Claude d’Ouillins, een grote gele pruim, is bij hem een regelmatige drager. Zo is het niet bij mij (Onderstam Myrobolaan).

Bleu de Belgique is een andere kwaliteitspruim.

Kirkes Plum, geeft grote uitstekende vruchten, maar met mate.

Mirabelle de Nancy heeft elk jaar zo’n zware dracht dat hij de takken moet opbinden.

En tenslotte is er Priesse Double,  2 de helft aug., draagt over een lange periode. De vruchtbaarheid laat echter heel lang op zich wachten.

Deze pruim heeft een formidabel aroma. Een paar vruchten op de schaal en de ganse ruimte is er van vervuld.

Reine Claude Dorée, Jefferson, grote, gele pruim, eind aug., moniliagevoelig.

Prune de Prince en de zeer late, gele Ste Catherine sluiten de rij. (Bij mij is deze helemaal niet vruchtbaar.)

Een behartenswaardige reactie op Jeanne van Marc Geens, de stekelbessenspecialist van Zomergem

Bedankt voor de info. Ik had al een ander artikel gezien.
Het is verbazend hoeveel aandacht er aan deze lancering wordt gegeven voor een bes met erg kleine vruchten.
Bij ons halen goede rassen vruchtgewichten van 12 gram en meer.
Zelf leg ik de norm op 8 gram en totale productie voor een struik op 2,5 kg.
Ik zie er vooral een verzamelobject in, maar zeker geen aanrader voor de Europese markt. En dan weet ik nog niet eens of de smaak bij ons goed zou liggen...

Zelf denk ik dat vooral de kleur de gewone consumenten niet zal aanstaan.

Captivator, evenals de rode en de gele Hinonmaki’s hebben ook maar kleine bessen, maar om hun gezondheid en smaak worden ze hier door de liefhebbers algemeen geteeld.

Ik blijf toch benieuwd.

Jeanne, een nieuwe stekelbes

 
Aan de Oregon State University te Corvallis in de staat Oregon, VS.

werd de nieuwe, resistente stekelbes Jeanne ontwikkeld.

(De staat Oregon ligt boven Californië, aan de westkust van de Verenigde Staten).

Het is een laatrijpende, donkerrode, dessert stekelbes, zowel voor commerciële teelt als voor de liefhebber.

In Oregon verschijnen de eerste blaadjes op het einde van maart. De volle bloei vindt plaats van midden - of einde april, 7 dagen tot 2 weken later dan bij Malling Invicta of Captivator. (Bij ons populaire rassen).

De middelgrote bessen (5 g) rijpen een week later dan voornoemde. De bessen zijn donkerder dan deze van Captivator.

De productie is hoger dan deze van de meeste stekelbessen, ongeveer 1,5 kg per plant.

De groeiwijze is opgericht.

De smaak is vol en zoet, beter dan Captivator.

Vruchtkwaliteit:  oBrix = 16,6 (suiker) Anthocyaniden= 19,7 mg/100 g bessen

Phenolen= 128,4mg/ 100g bessen

Resistentie:

Bladeren en vruchten hebben een hoge resistentie tegen de meeldauw (Sphaerotheca mors uva Schwein). Op een schaal  van 1 (minst gevoelig) tot 9 (zeer gevoelig) behaalt het ras een 1, zowel op bladeren en vruchten. Vergelijk: Captivator telkens 2; Invicta: bladeren 2, vruchten 3. Al de jaren is dit zo gebleven. (De plant werd gecreëerd in 1981).

Er was praktisch geen aantasting door bladluizen en rupsen van zaagwespen (Pachynematus spp). Vergelijk 1 voor Jeanne, 9 voor Jubelee Careless.

Aantasting door de zwarte vlekken - of bladvalziekte (Drepanopeziza ribis (Kleb) Hohn, werd tijdens de zomer opgemerkt op sommige bladeren, maar leek geen schade te veroorzaken aan de plant.

De vraag is nu hoe lang nog wachten op plantmateriaal bij ons?

Vervolg op de Naakte Kiwi (29/1)

Bij het bezoek aan Howard was ik eerst een kijkje gaan nemen in het Plantcenter van Wisley. Ze hebben er een uitgebreid assortiment, maar wel aan 3 X de prijs van bij ons.

Ik was benieuwd of ze soms al de nieuwe zwarte bes Big Ben aanboden, je kon nooit weten.

Bij de Kiwi’s zag ik enkel rassen van de grote, harige kiwi en geen Siberische.

Toen ik dit aan Howard zei, antwoordde hij dat er vroeger wel proeven waren geweest, maar dat de vroege bloemen in Engeland telkens bevroren en men afzag van verspreiding.

Twintig jaar terug zag ik ook arguta’s in de toenmalige Fruitproeftuin van Wilhelminadorp (Zeeland). Ik weet nog dat de planten niet bevroren (het vroor toen nog ’s winters!), maar van vruchten herinner ik mij niets.

Christian De Kezel te St Amandsberg heeft een beregeningsinstallatie om in geval van late nachtvorst te kunnen ingrijpen.

Marc Geens te Zomergem heeft die niet en heeft intussen al enkele jaren ervaring. In zijn assortiment biedt hij wel verschillende Siberische kiwirassen aan.

Bij een volgende gelegenheid ben ik benieuwd zijn ondervinding te horen. Indien niet interessant zou hij die zeker niet aanbieden.

3 Febr. Een schitterende dag in Londen

We logeren bij Dallas en Dan. Hij is een Nieuw-Zeelandse ingenieur en zij een Chinese doctor in de geneeskunde. Hun dochtertje Vivian is 2,6 jaar.

Dan was de vriendin van dochter Leen, die net na de studentenrevolte (1989) op het Tiamenplein, Engels gaf op de Medische Universiteit van de Chinese Spoorwegen te Nanjin. Dan leerde Leen Chinees en zij Dan Engels. Daarna heeft Dan haar studies verder gezet in Engeland. In 2002 is zij getrouwd en Leen was aanwezig op de bruiloft in Londen.

Na een stevig Engels ontbijt trekken we naar Londen. In het station van Sellhurst ( deelgemeente van het grote Croyden ) kopen we een dagpas voor trein en metro.

£ 5.7 voor een volwassene. Tot 15 j. betaal je slechts £1! Als dat niet kindvriendelijk is.

In Victoria station was het overcrowded. Je moest je door de menigte wringen. We namen de metro - heel eenvoudig: je steekt je kaartje in de gleuf, het floept er iets voor je weer half uit. Je trekt het er helemaal uit en de deurpanden vliegen open. - tot Waterloo station en wandelden tot de Thames. Een schitterende, zonnige, warme lentedag. Een thermometer heb ik niet gezien, maar in de eigen contreien heb ik gehoord dat het 15 °C was. Veel zondagmensen, boekenstalletjes, levende standbeelden en andere exhibitiemensen. Een reuzenque aan het London Eye, het 135 m hoge reuzenrad. Je betaalt vanaf 16 j £ 14.50 (5-15: £7.25) voor een rit van een half uur.

Open vanaf 10am tot 8pm (ante en post meridiem). (in de zomer tot 9.00pm).

We trokken naar het Science Museum en profiteerden ervan om een safarifilm (Zuid Afrika) in 3 D te zien. Je krijgt hiervoor een speciale bril. Precies of de dieren voor uw neus lopen. Ik herbeleefde de beelden uit Etosha (Namibië), de Serengetti (Tanzanië) en Wasa (Kameroen). We gingen telkens op familiebezoek naar de dochters.

Daarna bezochten we Harrods, het befaamde chique grootwarenhuis met zijn feeërieke verlichting. We hadden vooral oog voor de delicatessenafdeling in art-deco stijl.

Terug de metro in om de sfeer van Covent Garden op te snuiven. Op de terugweg een deugddoende Guiness gedronken in een mooie, autentieke, maar zeer rokerige pub. Het zal nog wat duren vooraleer hier een rookverbod zal uitgevaardigd worden!

Howard Stringer en Frémy

(Op de foto Howard en Elisabeth, ik, dochter Mieke, kleinkinderen Jonas en Yamsi. Klik op de foto voor groter beeld)

Vorige vrijdag 1 februari was het een plezier Howard Stringer en zijn vrouw Elisa beth nog eens thuis te gaan opzoeken. Beiden zijn nog heel kranig voor hun 85. Howard is goed hersteld na zijn hartoperatie in oktober vorig jaar. Zij zijn nog steeds actief lid van de Friends of Brogdale en de Fruitgroup of the Royal Horticultural Society. Toen ik destijds van Brian Self, een voormalige medewerker te East Malling, vernam dat de fruitgroep zo’n 200 leden telde, maakte ik mij de bedenking dat fruitliefhebbers maar een zeldzaam ras zijn, als je vergelijkt met de 300.000 leden van de RHS!

Howard woont te Send in het graafschap Surrey. Send ligt maar een goede 5 km verwijderd van Wisley Gardens, hoofdkwartier van de RHS. Howard is een fijnproever. Het ras Otava dat ik hem destijds bezorgde vindt hij een van zijn heerlijkste appels.

Ditmaal gaf hij mij vruchten en enthout van Frémy, een late, Franse dessertappel. Ik had nog nooit van dit ras gehoord.

De vrucht werd circa 1830-40 door boer Frémy van Cherré, Maine et Loire geteeld. Joan Morgan in ‘The Book of Apples’ omschrijft de vrucht als volgt: rijk, veel suiker, fijn van structuur, vast, diep romig vlees. Ik kreeg een paar appels mee om thuis te proeven. Een lekkere appel vond ook Aleide. Evenwel lijkt de textuur toch iets minder fijn dan de beschrijving van Joan.

Plukrijp midden, eind oktober. Eetrijp: januari-april. De pel is geel-groen en iets gebronseerd (russet is de Engelse term). Formaat: gemiddeld of iets groter.

Ook gezien de lange bewaarbaarheid een interessante variëteit voor de liefhebber. En nu maar hopen dat het enten lukt.

Ook in Duitse Groenten en Fruit zitten illegale Pesticiden

Op  30.01.2007  publiceerde Greenpeace Duitsland de verontrustende resultaten van haar onderzoek.

Ze onderzochten 84 stalen en bij 29 % troffen ze niet toegelaten pesticiden aan.

Hierbij waren er 12 % met in Duitsland verboden giften.

Bij de andere 17 % vond men stoffen die voor andere gewassen, bijvoorbeeld graangewassen wel toegelaten zijn, maar niet op groenten of fruit. Bij de oogst van de graangewassen zijn ze verdwenen, niet zo bij groenten en fruit. Daar zijn ze nog gevaarlijk aanwezig bij het oogsten.

Met de verboden pesticiden brengen de boeren de gezondheid van de verbruikers en het milieu in gevaar.

Greenpeace wil de handel en het gebruik van illegale pesticiden strafbaar stellen.

De controle dient te verscherpen en de schuldigen dreigen hun subsidies te verliezen.

In de herfst van 2006 heeft Greenpeace met eigen onderzoek bewezen hoe gemakkelijk men in de handel aan deze illegale producten geraakt

Greenpeace nam ook buitenlandse producten onder de loupe.

Bijzonder ergerlijk: In 1 op de 2 Spaanse paprika’s (12 / 23) werd het hoogstgevaarlijke insectengif Isofenphos-Methyl gevonden, dat in de EU niet toegelaten is. Men vermoedt dat het product vanuit China illegaal in Spanje ingevoerd wordt. Zelfs in China is het gebruik op fruit en groenten verboden! Op 20 december 2006 had het ministerie van de deelstaat Baden-Württemberg al voor de spaanse paprika gewaarschuwd. De handel trok geen conclusies. Op 12. Januari kocht Greenpeace de 23 paprika’s, waarvan de helft ontoelaatbaar giftig waren.

Bron: www.greenpeace.de

Ik vraag mij af hoe het bij ons zit en wat onze eetwareninspectie doet? Naar alle waarschijn lijkheid worden die Spaanse paprika's ook bij ons ingevoerd. Soms is die dienst er als de kippen bij.

Enten snijden

Vandaag de enten gesneden. Na de vorst is dit een goed moment.

Ik sneed de enten van Reinette Hernaut op mijn tweede boom van een goede 15 jaar oud. Ik heb meteen enkele door kanker aangetaste kleine takjes weggeknipt. Meestal zat de aantasting aan het uiteinde van de kleine takjes. Nog niets gezien aan de dikkere takken. De moederboom is op die leeftijd ook kankeraantasting beginnen te ontwikkelen en ook meer perifeer, aan de buitenste en hoogste takken. Ik heb een paar keer grote schoonmaak gehouden en de toestand van de boom is nu al bij al behoorlijk.

Het waren flinke scheuten op de Reinette Hernaut. In het voorjaar was het een van de slachtoffers van de nooit geziene invasie van rupsjes van de kleine wintervlinder, die als valschermspringers neergedaald waren uit de boskant ernaast. Gevolg: eerst geen bladeren meer en meteen ook geen vruchtjes meer.

Op de Ecolette, die vorig jaar geweldig droeg, had ik moeite om iets dikkere, eenjarige scheuten te knippen.

Als je gaat kroonenten heb je liefst iets dikkere enten nodig. Deze hebben meer reserve tegen de indroging, vooraleer de ent aanslaat.

Hoogtijd om de Herfstframbozen te snoeien

Vandaag tabula rasa gemaakt met de herfstframbozen. Vroeger keek ik er niet veel naar om. Dan dragen ze ook vruchtjes in de tijd van de gewone frambozen, doch dan zijn het maar prutsbesjes.

Daar de plant al veel energie gestoken heeft in de eerste vruchtdracht, schiet er maar weinig groeikracht over voor de nieuwe scheuten die in de herfst vruchten moeten geven. Weer is het met de vruchten niet veel zaaks.

Een iets betere methode is het gedeelte dat in de herfst vruchten gaf af te knippen. Op het onderste van de tak zullen zich in de zomer vruchten vormen. Dit lukt tamelijk bij een groeikrachtig ras (bv. Joan Squire). Wel direct na de oogst de tak afknippen.

De beste methode is nu alle takken tegen de grond afknippen. Dan bekomt men de beste nieuwe stengels en dito vruchten. Hoogstens wat stengels uitdunnen.

Herfstframbozen kan je over een heel lange periode oogsten. Een voordeel is ook dat de merels veel minder meesnoepen. Zeker in de maand augustus niet, want dan ruien ze en zoeken dan proteïnerijk voedsel als pieren.

De Naakte Kiwi

Zaterdag was het een gevulde dag. Eerst naar Zomergem, bij Marc Geens om indien mogelijk de stekelbes Weisse Neckerstal (een oude, vroege, gele stekelbes ) aan te schaffen om die volgend weekend in Engeland te bezorgen aan mijn goede fruitkennis Howard Stringer.

Ik kom een jaar te vroeg. De stekken zijn pas geplant en moeten nog een jaar groeien.

 
Marc biedt een uitstekend assortiment Kleinfruit aan.

Zie: http://www.proeftuin.info

Al een jaar geleden had ik een Blauwe Honingbes (Lonicera cerubea Kamschatica) besteld. In het Duits zijn dit de Maibeeren, waarvan ik al twee jaar het ras Maystar heb staan. Het zijn langwerpige, lange bessen, die rijpen eind mei, begin juni. Het zijn de eerst rijpende vruchten. Voor een betere bestuiving plant je best een paar rassen.

Vorig jaar dacht ik dat de vruchten, die beschut, binnen in de struik hingen, zouden ontsnappen aan de blikken van de merels. Ik had die voor de zoveelste keer onderschat!

Tijdig afschermen is de boodschap.

In het assortiment van de proeftuin zitten ook de drie soorten kiwi’s: de bekende grote, bruine met haartjes (Actinidia chinensis) maar vooral rassen van de kleine, onbehaarde, siberische kiwi (Actinidia arguta), de naakte kiwi.

Deze soort kan als plant heel wat meer vorst verdragen dan de grote kiwi.

Maar er zijn nog meerdere soorten, die als plant weinig vorstgevoelig zijn.

Marc heeft ook de meest vorstweerstandige soort Actinidia kolomikta.

Al 2 jaar heb ik de Actinidia arguta Weiki, een in Duitsland ontwikkeld ras staan. In de catalogus van de kwekerij stond dat er geen mannelijke plant nodig was. Weihenstephan, waar het ras werd ontwikkeld raadt dan wel weer een mannelijke plant aan. Ik had me voorgenomen een mannelijk ras aan te schaffen, maar naast de Weiki is er slechts plaats voor één bijkomende plant.

Als oplossing stelde Marc voor het tweeslachtige ras Issai te nemen. Dit kan dan ook als bestuiver voor de Weiki dienen.

Ik heb de kleine, groene vruchten van de Issai leren kennen bij de kiwi specialist Christiaan De Kezel. (blog van 26/10/2005). Ze vielen in de smaak.

Zijderupsen – Stippelmotten – Kleine Wintervlinder

Berichten uit de mailgroep Tuinieren

‘Gedurende een paar jaren zit ik in het begin van het fruitseizoen geplaagd met duizende kleine zijderupsen die de bloesems en jonge blaadjes van de bomen vreten zodat elk jaar de volledige oogst verloren gaat. Enkel de perziken en de noten zijn er niet gevoelig voor. Kan er iemand van de groep me helpen dit probleem op te lossen. Dank bij voorbaat en de groetjes van de nauwe’

‘Er was een lid die sprak last te hebben van zijderupsen; ik denk eerder dat er de rupsen van de stippelmot worden bedoeld (de stippelmot wordt ook wel spinselmot genoemd).
De rupsjes van dit kleine vlindertje maken enorme spinselnesten waar de rupsjes met duizenden in leven. Ze kunnen in korte tijd een hele boom van alle bald ontdoen. De aantasting ziet er bedreigend uit maar is totaal niet kwaardaardig. Wanneer de ene boom (of struik) kaalgevreten is vertrekt de hele kolonne naar een volgende. Vele vogels (vooral mezensoorten) kunnen zich geweldig te goed doen aan deze rupsen. De rupsjes hebben de eigenschap om zich als verdediging bij het bewegen van een tak aan een draadje naar benden te laten zakken om zo te ontsnappen. Is de tak weer rustig dat takelen ze zichzelf weer omhoog het nest in. Mezen kennen dit gedrag en gaan een paar maal op een takje met nesten van de rupsjes op en neer wippen en de rupsjes vallen ze als gebraden kippetjes in de snaveltjes.........
Bestrijden is eigenlijk nuttleoos omdat de aantasting onschuldig is; sterker nog het is een goede manier van natuurlijke voeding voor vele dieren (vogels ihb.). Mocht men het toch hinderlijk vinden dan is een koude stevige waterstraal al genoeg om de rupsjes te verdrijven.’

Mijn antwoorden:

De "zijderupsen" waarover Nauwe het had zijn het zeker niet, maar waarschijnlijk de rusjes van de Kleine Wintervlinder. Zie de beschrijving op http://blog.seniorennet.be/ fruit op 23 mei 2006. Nog vroeger heb ik het er meerdere keren over gehad.

Telkenjare heb ik wel enkele haardjes van stippelmot (Yponomeuta malinellus). Ik heb nog er nog nooit echt schade van ondervonden. Slechts beperkte vraatschade aan enkele blaadjes. Wellicht zijn de meesjes goede helpers.

Heel veel spinselnesten heb ik ooit gezien in een sleedoornstruweel, maar ook daar waren er nog voldoende bladeren. Ik weet niet meer in welke streek dit was.
Dat ik nooit een sterke stippelmotplaag heb gezien, wil nog niet zeggen dat dit ergens anders niet kan.
Hou er wel rekening mee dat de spinselmot een stuk later komt dan de wintervlinder, die al actief is van voor de blaadjes zich ontvouwen. Let eens op een zich ontsluitende bot met een minieme beschadiging. Plooi voorzichtig het knopje open en binnenin ontdek je een paar milimeter groot rupsje. De Wintervlinder komt voor op meerdere struikgewassen.

Glanskopmees, toevallige bezoeker

Gisteren, di.23 januari , de eerste dag van de eerste winterprik, kwam er weer een voorbijganger, of beter een voorbijvlieger, even snoepen aan de mezenbollen. Waarschijnlijk een glanskopmees (Parus palustris).

Maar het onderscheid met een matkopmees (Parus atricapillus) is nauwelijks te zien.

Ik heb het vogeltje maar enkele keren zien aan - en afvliegen.

De glanskopmees behoort tot de kleinere mezen.

Ik heb maar een keer zijn nestje gezien in een weidepaal dicht hier in de buurt, maar dit is al decennia geleden.

De kuifmeesjes van een paar weken geleden heb ik ook maar een korte poos gezien.

Om een onverklaarbare reden is de week met onder andere dit verslag echter uit het archief verdwenen. De eerste maal –voor zover ik weet - dat dit gebeurt op mijn blog. Een gat op het seniorennet.

Meloenperen ( Solanum muricatum )

“Ik heb verleden voorjaar 2 planten melonenbirne (Solanum "Pepino Gold") gekocht, deze hebben rijkelijk vrucht gedragen tot begin november. (Heel smakelijk) Nu staan ze op zolder vorstvrij, onder het dakvenster, maar ik vind ze er niet florisant bijstaan, regelmatig krijgen ze water . De vraag  doe ik iets verkeerd?
Groeten van Sneeuwuil.”    Aldus een vraag in de mailgroep Tuinieren.

Ik zou denken dat ze misschien iets te veel water krijgen.

In de serres van de Provinciale Proeftuin voor Kleinfruit in Pamel-Roosdaal stonden in 2005 45 meloenpeerstruiken. Leraar Raymond Longin en zijn leerlingen van de tuinbouwafdeling van de Elishoutschool begonnen in november 2004 de vermeerdering met welgeteld één plant.

,,Het verhaal begon in november 2004, vertelt Raymond Longin. ,,Een inwoner uit de regio kocht een kleine meloenpeerstruik op de markt in Halle. De meloenpeer is een niet-winterharde struik uit Chili. Hij kwam er mee naar de Proeftuin om te kijken hoe je deze plant in België best laat overleven. We hebben de struik in volle grond in de serre geplant. En het is een dankbare plant. Takjes die de grond raken, beginnen snel te wortelen.''

,,De plant mag tijdens de winter niet in aanraking komen met vriestemperaturen. Je kan hem wel als terrasplant gebruiken. De bloempot moet een minimuminhoud van minstens 25 liter hebben. In een nog (veel) grotere pot hebben de wortels meer ruimte en dat levert grotere vruchten op.''

Een aanrader

Raymond Longin raadt tuinliefhebbers eveneens aan om dit experiment uit te proberen. ,,Het is een plant met zomerstek. De groei wordt met een leidraad ondersteund. Rijpe vruchten hebben een lichtgele tot oranje kleur. De smaak houdt het midden tussen een meloen en een peer, zoals de naam het zegt. Het gebruik? De vrucht fijn schillen, de zaadjes verwijderen en in schijfjes snijden. Een meloenpeer past in fruitsla, bij een koude schotel of men kan er confituur mee maken.''
Uit Het Volk   19/05/2005

S. muricatum heeft vruchten (meloenperen of pepino’s) die eetbaar zijn, net als de tomaat. Deze soort komt oorspronkelijk uit Zuid-Amerika Peru and Chile, Columbiaanse Andes. Hij wordt al in het Middellandse-Zeegebied commercieel gekweekt. De smaak van de vruchten ligt tussen die van meloen en peer in, met een iets bitter zweempje. Heel apart. In ons land rijpen de vruchten vanaf augustus. Vooral het ras ‘Pepino Gold’ wordt zo nu en dan aangeboden. De vruchten daarvan zijn zo groot als tennisballen. De plant is erg fraai als hangplant.

De Plant

Behoort tot de Solanaceae famillie; de nachtschadigen waartoe ook de aardappel behoort. De Solanum muricatum, pepino of meloenpeer is een groenblijvende struik, die niet hoger wordt dan 1 m. De bloemen zijn wit en paars als deze van de aardappel. De bloemen zijn tweeslachtig en worden door insecten bestoven. Zelffertiele planten. De plant vertoont ook parthenocarpie: vruchtzetting zonder bevruchting. Dan worden geen zaden gevormd.

Vrucht

De vruchten zijn rond tot iets langwerpig. Er zijn verschillende rassen ontwikkeld met verschil in smaken (Soms een wat bittere pel). De vrucht bevat 35 mg vitamine C per 100g, 7% carbohydraten en 92% water. Men plukt de vruchten iets voor volle rijpheid. Bewaren verschillende weken op kamertemperatuur

Cultuur

De meloenpeer wordt gemakkelijk vermeerderd door stek van halfrijp hout juli, augustus onder raam. Men kan ook warm voorzaaien. Uitplanten na 15 mei, na vorstgevaar.

De plant kan hoogstens -2 ° C verdragen, vandaar de teelt bij ons in containers. Men zou het in volle grond kunnen proberen en afdekken met een flinke mulch. Vanaf -3C vriezen de takken af, maar de wortels kunnen overleven, tenzij het hard gaat vriezen, wat we al een tiental jaar niet meer meegemaakt hebben. Met jonge stekplantjes kan je zoiets nog niet proberen. Deze moet men eerst in pot telen, zodat deze binnen kunnen overwinteren.

De plant moet in de zon staan. Te veel stikstof heeft als resultaat te veel bladgroei, ten koste van de vruchten, net als bij aardappelen.

Grond

Vraagt een doorlatende, maar vochthoudende, vruchtbare grond, met een neutrale tot lichtzure PH. (minstens 6 PH).

Feest

Gisteren ging ik met dochter Mieke, zijn petekind, naar het familiefeest voor de 70 jaar van schoonbroer Evert.

We hebben volgende limerick gebrouwd.

 
Op verkenning in Antwerpen, Brussel, Maastricht, Amsterdam en Wenen

Sociale complexen hebben voor hem geen geheimen of problemen

Barcelona ligt nog in ’t verschiet

Dat vergeten we echt niet

Van nonkel Evert leren we veel, samen op stap verwarmt hart en benen.

Hij was bij de eerste lichting ruimtelijke ordening en Stedenbouw in Leuven.

Ook voor de streek hier heeft hij zijn verdiensten.

Toen het dossier ter klassering van Zoerselbos, opgemaakt door Leo Cautereels, halverwege de zeventigerjaren ingediend werd bij de Commissie Monumenten en Landschappen ‘verloren’ werd door de voorzitter (een prof van Leuven) , zorgden Walter Cogge en hij dat het duplikaat wel terecht kwam en dat Zoerselbos geklasseerd werd.

Lentezang van de Grote Lijster

Vanmorgen, in de stilte na de storm, hoorde ik voor ‘t eerst weer de zang van de Grote Lijster, die als ‘t ware helder bedelroept naar de lente.

NL - Biologische telers beoordelen resistente                                                                   aardappelen

Phytophthora is een groot knelpunt in de biologische aardappelteelt. Het project De Smaak van morgen demonstreerde in 2006 twee opties om de ziekte te beheersen: rassenkeuze en vervroeging. Biologische telers kregen de eerste resultaten gepresenteerd tijdens de informatiemarkt 'Beheersing ziekten en plagen in de biologische landbouw' op 21 december 2006 bij PPO agv in Lelystad.

Kwekers werken hard aan het beschikbaar krijgen van nieuwe rassen met hoge tolerantie voor Phytophthora. Om een beeld te krijgen van deze rassen onder biologische omstandigheden is in 2006 op PPO Prof. Broekemahoeve een demo aangelegd met de rassen:

* Biogold (Van Rijn)
* Ditta, Novella, Toluca en Donna (Bioselect Agrico)
* Spirit (Meijer)
* Sarpo Mira (Danespo)

Ze bieden mogelijk perspectief vanwege hun hoge tolerantie. Toluca en Sarpo Mira zijn in eerdere proeven volledig vrij gebleven van Phytophthora, zelfs onder zware infectiedruk. In 2006 bleef de ziektedruk extreem laag, waardoor nauwelijks verschillen in aantasting zijn waargenomen.

Of deze rassen echt een alternatief zijn voor de biologische teelt hangt ook af van de teelt-, bewaar- en consumptie-eigenschappen. Als voorproefje konden bezoekers van de informatiemarkt naast de bekende biologische rassen Ditta en Biogold, de nieuwe en goed phythophtoraresistente Toluca en Sarpo Mira proeven.
Komend seizoen gaat PPO opnieuw een demoveld aanleggen met nieuwe aardappelrassen met verhoogde resistentie tegen aardappelziekte. De rassenkeuze wordt in februari/maart bepaald.

Daarnaast wordt de proef met het vervroegen van het gewas door afdekken met acryldoek van aardappelruggen herhaald. Daarmee is de gewasontwikkeling met één tot twee weken te vervroegen. Wanneer Phythophtora vroeg optreedt (zoals in 2005) kan mogelijk toch enige opbrengst veilig gesteld worden. Afgelopen jaar moest echter het dek half juni verwijderd worden, omdat door het extreem warme weer het voor het gewas onder het dek te heet werd. Bovendien kwam de aardappelziekte niet zoals gebruikelijk in juli maar in augustus. Uiteindelijk was er geen effect te zien van afdekking.

Beide proeven zijn te bezichtigen tijdens de tweede Velddag op 18 juli op de prof. Broekemahoeve van PPO in Lelystad.

Bron: biokennis.nl, 16/01/2007