Naar twee interessante Tuinen in Kent Yalding Organic Gardens en Brogdale
Howard Stringer en zijn vrouw Elisabeth
Zaterdag
22 september met een volle bus met vooral Veltleden uit de 5
Provincies, waaronder een groot deel bestuursmensen, inbegrepen de
directeur van Velt, naar Engeland. We hadden ook een vreemde eend in
de bijt, maar een interessante, zoals later zou blijken.
Om
11 A.M. in Yalding Organic Gardens (Maidstone) aangekomen, hadden we nog wat tijd
voor een eerste verkenning. De groei van de fruitbomen voldoet voor
mij niet waar
ze in het propere gazon staan.
Rond de stam is een vierkantje van een halve meter op een halve meter
uitgestoken, geen spoor van toediening van compost of stalmest. Alles
clean.
In
het achterste gedeelte is er wel mulching rond de stammen.
Yalding
heeft wel een boeiende, overdekte (klein)fruittuin. Hier wel een
dikke mulchlaag. Prachtig fruit.
Na
de stevige ploughman's lunch volgde de verkenning met gids. Er is
steeds zoveel te zien dat anderhalf uur rondgang steeds uitloopt,
maar ook in Brogdale (Faversham) wachten de gidsen.
Onze
oude fruitvriend Howard Stringer en zijn vrouw Elisabeth staan ons al
op te wachten. Beiden zijn 84 en nog steeds actief bij de Friends of
Brogdale. Howard is vorig jaar goed hersteld van zijn 2 de
hartinfarct en operatie. De lange autorit van Woking in Surrey (onder
Groot Londen) moet wel geregeld onderbroken worden door een
rustpauze.
Eerst
bezoeken we het perenperceel. De mooie peer Highland
nodigt uit tot proeven. Begint al te smaken.
We
zien nog tientallen peren.
De
Concorde heeft hier
een meer groene kleur. Bij mij en ook bij Christof in Schoten is er
meer roestkleur.
Deze
peer is een Engelse kruising tussen Doyenné du Comice en
Conference
(ook een Engelse peer) van 1977. Plukken eind september en bij
natuurlijke bewaring te genieten tot begin november (net als de
Conference). Het vlees is bleekgeel, zoet, sappig, smeltend,
boterig, fijn van textuur met een aangename, milde smaak.
Ik
zie al uit naar het werk over peren van Joan Morgan, de schrijfster
van het (New)Book
of Apples,
waarin de meer dan 2000 appels van Brogdale beschreven staan.
Veel
appelen werden geproefd.
Howard
maakte ons attent hoe de zaailingen van Cox kleine vruchten geven.
Cox is ook al niet zo'n grote vrucht. Ook in Engeland heeft dit ras
meer afgedaan. De zoete appels als de Galamutanten
worden populair.
Voor
de mensen die hier een eerste maal komen is het steeds een
overweldigende beleving zoveel vruchten, verschillend in kleur, vorm
grootte en smaak te zien. Doch steeds blijft er iets nieuws te ontdekken. De rassen zijn telkens in 2 exemplaren
aangeplant. Bij de appelen alleen al zijn dat 2300 rassen!
De
tijd was weer veel te kort, want de cream tea / koffie met scones +
boter, room en jam wachtte! Een lekkere, Engelse attractie!
Voor
het vertrek hield Howard er aan voor de groep iets over de toekomst
van Brogdale te vertellen; want er zijn serieuze veranderingen op
til.
Er
waren vijf kandidaten om de collecties van de staat over te nemen,
mits te voldoen aan een aantal voorwaarden, doch geen enkele
kandidaat voldeed bij de eerste bieding. Daarom werd een tweede ronde
geopend. Het nieuw bod moest gisteren 21 september binnen zijn.
De
bekendmaking zou voor november zijn.
Op
de weg terug rijden we door het golvende landschap van de North
Downs, de heuvelrug die tot onder Groot Londen doorloopt. Hierop ligt
de 225 km lange wandelweg, de Pilgrims
Way,
die zijn naam kreeg door de Middeleeuwse pelgrims naar het graf van
Thomas Becket, de in 1170 vermoorde aartsbisschop van Canterbury. De
wonderen bij zijn graf lieten niet lang op zich wachten en een nieuw
bedevaartsoord was geboren.
Te
Folkestone konden we zo op de trein rijden, een serieuze
tijdsbesparing. Op 35 minuten is men aan de andere kant.
Op
de bus in de Shuttle kon Albert Gijs van Assenede (Tel 091 344 906)
zijn boeiend verhaal doen. Gewoonlijk gaat hij met de vaste plantenkwekers
naar Engeland.
Maar
hij is ook al 50 jaar fruitliefhebber. Hij haalt zijn doos met
vruchten boven. Hij heeft 2 eigen perenzaailingen op eigen wortel,
bomen van een 6 tal meter. Hij zit op zware Poldergrond. De vruchten
zien er alvast goed uit. Er zitten ook enkele peren Géneral
Leclercq tussen. Maar vooral de reuzengrote Mutsu's vallen op. Mutsu
is een Japanse kruising met Golden. Hij heeft ook Golden bij. Ik gaf
als commentaar dat een liefhebber geen Golden Delicious moet planten,
overdreven schurftgevoelig. Mutsu is ten dele in hetzelfde bedje
ziek,
maar
gezien de grotere maat zijn de vruchten ondanks de vele
schurftplekken nog goed te genieten. Dit jaar vormt echter bij mij de
grote uitzondering: allemaal gave vruchten, die ook een stuk groter
worden. Ik wacht nog even met plukken. Bewaart tot februari. Lekkere
winterappel. Het ras is triploïd en vergt bestuivers.
Albert
spuit zijn fruit met scheikundige middelen. Vandaar de vreemde eend,
- waarop ik bij 't begin doelde - tussen de biomensen. Zijn bijdrage werd door iedereen gesmaakt.
Ik
zou wel eens willen weten hoe zijn peren het zouden doen zonder
spuiten. Zijn ze dan nog zo aanlokkelijk? De goede smaak blijft alvast dezelfde, schurftplekjes of niet.
24-09-2007, 00:00 geschreven door Daantje
|
