Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
28-03-2006
Antalya
De turkse riviera... Niettegenstaande sommige van mijn vrienden een linkse heilsstaat genegen zijn en bij alles wat enigszins rechts georienteerd is spontaan beginnen braken, gaan deze vrienden van mij met regelmatige tussenpozen naar de Turkse Riviera's.Nu staat Turkije niet direkt bekend als het meest progressieve en tolerantste land op het westelijk halfrond. Maar daar malen mijn vrienden niet om: de principes moeten in dit geval wijken voor de portemonnee. Een euvel dat meer schijnt voor te komen in progressieve kringen. Maanden van te voren speuren zij in gazetten, reclamefolders en bij reisagentschappen naar de ideale - lees goedkoopste - vacantieformule naar Antalya, Bodrun en andere lieftallige plaatsen waar de zon schijnt en er danseresjes aan palen hangen. Eén van mijn vrienden, de leider, is bekend met "Turkey" en de rest volgt hem in zijn aanbevelingen. Het feit dat ze alle vier een redelijk comfortabel en enigszins gelukkig huwelijksleven consumeren is geen beletsel om hun vrouwen thuis te laten. Zij vertrekken onder het mom van een culturele doe-vacantie met bezoeken aan moskees, colleges en gekartelde minaretten. Niettegenstaande bijna veertig jaar huwelijk geloven hun vrouwen die smoesjes. Van zodra de grote dag daar is, pakken zij hun VTM-gestickerde valiezen, stappen in een gecharterde volumewagen en vertrekken met de goedkoopste vlucht vanuit Eindhoven of Charleroi naar hun plaats van bestemming. Eens aangekomen in Antalya laten zij zich als volleerde pacha's naar hun hotel voeren, zwieren hun koffers op een smoezelige vierpersoonskamer en duikelen vervolgens de eerste de beste bar binnen waarvan zij vermoeden dat er inheemse karakterdanseressen op hen liggen te wachten. In plaats van hun meegebrachte turkse lires aan een kebab te besteden frommelen zij de briefjes van duizend tussen de slipjes van de dansende dames. Dat duurt zo'n dag of tien. Tussendoor gsm-men zij eventjes met het thuisfront en op de laatste dag vertrekken zij moe en voldaan terug naar moeder de vrouw. Dat deze laatste, bij het sorteren van vaders ondergoed, niet in de gaten heeft dat ze vier vuil onderbroeken van hare vent mist, getuigt van het misbruik van vertrouwen waar mijn vier vrienden zich schuldig aan maken.
U begrijpt dat de escapades van mijn vrienden niet op deze ene bladzijde kunnen samengevat worden. Het vervolg mag u ongetwijfeld één dezer dagen op dit blog verwachten.
Arendonk bezet :1830 - 1839. Niettegenstaande België met de hulp van "de stomme van Portici" in 1830 de Hollanders buiten flikkerde bleef de hollandse koning Willem I aanspraak maken op het Belgisch grondgebied. Het bleef duren tot 1839 toen hij eindelijk het nutteloze er van inzag en zijn pogingen om het noordelijke deel van België te annexeren opgaf. Tot die tijd hadden de gemeentes aan de grens met Holland last van ingekwartierde troepen, regelmatige strooptochten over de landsgrenzen heen en ander militair gespuis dat ons vrouwvolk ambeteerde en ons bier opzoop.
In het "hedendaags archief van Arendonk" dat zich te Antwerpen bevindt zijn er twee boeken, "Register van processen verbaal, wegens ongevallen, diefstallen en dergelijke, 1819 - 1888". Deze boeken vertellen ons veel over de geschiedenis van ons dorp en de mensen die er woonden. Over de periode van 1830 - 1839 zijn er enkele mooie processen die handelen over de ingekwartierde soldaten die we U niet willen onthouden: Leest U mee:
"...3 mei 1833: Elisabeth Jacobs, spinster en 72 jaar oud is aangerand. De dag voordien was zij aan het werk in de Lookersche Dammen ofwel de torfputten genaamd. Rond 4 uur in de namiddag stond plotseling een naakte man voor haar. Deze staend poogde zig met haer vleeschelijk te vervoegen . Elisabeth weigerde en zei: gaat weg schandael . De man werpt de vrouw op de grond en gaat boven op haar liggen. Hij tracht haar kleed op te lichten, zeggende: gij moet er toch aan, zo niet zal ik u verder kwaad toebrengen. Tijdens het gevecht is Elisabeth in haar gezicht gekwetst. Dan ziet zij hulp opdagen in de persoon van Waltherus Vosters, smid.
Vostershad van ver het gebeurde gezien, kwam toegelopen en had de man zeer boos toegesproken. Deze liet direct de vrouw los en gaf toe dat hij verkeerd gehandeld had. Toen hij zich aankleedde zagen ze dat het een militaire korporaal was.
De commandant werd op de hoogte gebracht en ontdekt dat de dader korporaal SnickLeopold was. Deze had toegegeven dat hij die dag in de Lokerse Dammen gaan zwemmen was en dat hij daar een vrouw geslagen had. De korporaal wordt geconfronteerd met de vrouw en haar redder die hem herkennen. Hij wordt onder arrest van de militaire overheid geplaatst...."
Kijk, zo schrijven de polissen de dag van vandaag geen processen meer!!!!! "hij poogde zig staend met haar vleeselijck te vervoegen" mooi toch.
(met dank aan T.Van Eemeren van HK. "Als ice can")
Hierboven J.Rekel's vriend die poogde "Elisabeth" vast te houden.
Het operahuis in Sydney. Voor vrienden van mij die niet te beroerd zijn om toe te geven dat ze ook alles niet weten, plaatsen we in wekelijkse afleveringen een beschrijving van de zeven wereldwonderen. We zijn begonnen met de klassieke zeven en eindigen met de moderne zeven....Tenminste als we lezers overhouden.!!! Ondertussen zijn deklassieke zevende revue gepasseerd en gaan we verder met de moderne zeven. We zijn al aan nummerke vier van de moderne.
1. de beelden op het paaseiland.(06/03) 2. de Eifeltoren in Parijs.(14/03) 3. de Mayasteden in Zuid-Amerika.(20/03) 4. het operahuis in Sydney.(25/03) 5. de kathedraal van Chartres. 6. de Borobodur in Indonesië. 7. de tempel van Angkor Wat. 7.1 de Taj Mahal in India. 7.2 de Chinese muur.
Het Sydney Opera House is een gebouw voor opera en andere muziek in Sydney in Australië.
Het plan om het Sydney Opera House te bouwen is ontstaan in 1955. Er werd een internationale wedstrijd voor architecten uitgeschreven. Het winnende plan kwam van de deen, Jorn Utzon, die een spectaculair schelpenpatroon had gemaakt. De bouw leverde enige problemen op, maar ging uiteindelijk toch door. Het Sydney Opera House werd in 1973 geopend door koningin Elizabeth II. Architect Utzon is echter gaande het bouwproces afgehaakt en is nooit meer in het gebouw geweest.
Het Opera House ligt op de Bennelog Point, aan de rand van een haven waar vroeger een tramremise lag. Het gebouw bevat niet alleen een operazaal, maar ook nog drie andere concertzalen, restaurants en bars. Sinds de opening van het Sydney Opera House is dit gebouw tot het symbool van Sydney geworden.
In Afghanistan gaan ze iemand zijne kop er af kappen. Ze zijn daar te weten gekomen dat een zekere Abdul de verhaaltjes van Allah en Mohammedje niet meer geloofde en supporter is geworden van Jezus en zijne Pa. Volgens de moslimwet heeft die snoodaard van een Abdul de islam afgezworenen daar staat, in het fijne land dat Afghanistan heet, de doodstraf op. Nog niet zo lang geleden zijn er in Iran twee jonge homootjesin het publiek opgehangen omdat ze in datzelfde publiek mekaar hadden getongzoend en aan elkaars piemeltje hadden getrokken. En in Saoudi-Arabië waar Mohammetje zijn wiegske stond is er laatst nog een vrouwmens gestenigd omdat ze had aangepapt met een getrouwde vent. Hier bij ons is er ook een vrouwmens dat de kruisbeelden uit haar keuken heeft verwijderd en overgestapt is naar het geloof van de ayatollahs en van haar nieuw Marokkaans vriendje. Moet onze pastoor, overigens een vreedzaam en aimabel man, nu eisen dat er op het marktplein van Arendonk een kapblok met beul wordt opgesteld? Dit allemaal om u even te zeggen dat de gewone suskes en jeannekes van moslims en moslimas het natuurlijk geen fluit kan schelen of Abdul of Genevieve christen zijn geworden of hindoe of voodoo-aanbidder. Het zijn de Ayatollahs, de moellahs en hun immams die oproepen tot haat en onverdraagzaamheid.Het zijn zij die dagdagelijks bewijzen en moeite doen om hun godsdienst inderdaad achterlijk en onderontwikkeld te houden. ...Zou er nu een fatwa boven mijn hoofd hangen of krijg ik ambras met het centrum tegen racisme? Het zal me benieuwen.
De gezondheidsrisico's. Na het artikel over het "Nordic Walking" of het "tweestokkenlopen" (zie 20/03) kwam er in het gastenboek een reactie binnen van Professor Dokter Andrea Fielgoed, gynaecologe in het Academisch Ziekenhuis van Roermond, waarin zij de risico's van het "stokwandelen" aankaartte.
We laten hieronder mevrouw de professor zelf aan het woord: "...Nordic Walking" is in haar huidige vorm ontstaan als zomertraining bij Finse langlaufers. Sinds het begin van de 20e eeuw gebruiken zij in de zomermaanden hun langlaufstokken tijdens hardlopen en andere trainingsvormen om zodoende de coördinatie en de spierkracht van het bovenlichaam verder te ontwikkelen.Deze trainingsvorm is ondertussen uitgegroeid tot een hype en een rage waarbij iemand die niet deelneemt aan deze massahysterie meewarig wordt bekeken. De medische gevaren loeren echter om de hoek. . Ik word tijdens mijn consultaties meer en meer geconfronteerd met bloedende en beschadigde schaamlippen, kale plekken en haarverlies van het schaamhaar en dies meer. Navraag bij mijn patienten leert me telkens dat zij allen aan snelwandelen doen met stokken, het zogeheten "Nordic Walking". De hevigheid en de snelheid waarmee de buitenste schaamlippen en het omliggende gedeelte tegen elkaar aan schuurt en tegen elkaar klotst acht ik verantwoordelijk voor deze mankementen. Verder zijn mij gevallen bekend van eeltvorming op de venusheuvel, verschrompeling van het clitoriskapje en blauwe plekken op het schaambeen.. Negentig procent van mijn met stokken wandelende patienten maken tevens gewag van een langdurige siësta in hun sexleven. Aan het liefdesspel komen zij nauwelijks nog aan toe uit angst de opgebouwde conditie te verliezen door hun minnespel. Als gevolg daarvan zijn relatieproblemen niet uit te sluiten en zullen op termijn ook mijn collegas in de psychiatrie meer dan hun handen vol hebben.
Nadelige effecten van het stokwandelen bij mannen lijken minimaal te zijn, maar wat kan er in godsnaam ook gebeuren met eikels en zakken....".
Borgbrieven. Ge hoort de dag van vandaag wel eens de uitspraak: ze moeten alle sukkelaars binnen laten en ze moeten onderhouden worden." De voorstanders van open grenzen schermen wel eens met het argument dat in vroegere tijden iedereen altijd en overal welkom was.
Niets is echter minder waar: Daarvan getuigen de "borgbrieven". Wanneer in de late middeleeuwen en in de 17de, 18de eeuw de mensen meer en meer mobiel werden gingen ze ook automatisch een lief of een vrijer zoeken in een naburige gemeente. Het "eigen volk" was ineens niet goed genoeg meer en de "meiskes uit het buurdorp" hadden mooier en rooier wangetjes en kontjes. Tussen die gasten op vrijersvoeten zaten er natuurlijk een hoop die geen "nagel hadden om aan hun gat te krabben". Eens ze een mieke bij de geburen aan de haak hadden geslagen stapten ze naar de schepenenbank of naar de armenmeester om bijstand en financiele steun. De gemeentebesturen zagen al die armoeizaaiers met lede ogen hun gemeentekas plunderen. Om daaraan te verhelpen moest de toekomstige echtgenoot een schriftelijke verklaring hebben van de bestuurders van zijn gemeente van herkomst waarin die verklaarden, hun dorpsgenoot financieel te ondersteunen in zijn nieuwe woonplaats.Dikwijls werden zelfs de nog te verwekken kinderen in zulk een borgbrief opgenomen. Hieronder een afschrift van een borgbrief uit Reusel (Nederland) aan de schepenenbank van Arendonk van 15 januari 1706. (Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat al de inwoners van Reusel schooiers en armoeizaaiers waren.)
15 January 1706. Wij Schepenen en Armmeester des dorps van Reusel, quartier van kempenland, meyerije van S'Hertogenbosch verclaren en bekennen te inde inaneren costeloos en schadeloos te houden den armen ofte Heiligen Geest van Arendonck (:die buijten vermoeden:) dito armen zouden komen te leijden door Wouter van Doorn ingebooren alhier beneffens de hellichte de kinderen naer datum dezes in houwelijck staende te verwecken bij Catharina Maes geboortigh van Arendonck voorszijt tot dien eijnde verbindende onze Revenien en incomste der armen alhier, ten bedwanck van allen Heeren, Hoeven, Rechten en Rdchteren zulcx behoort, T'Oirconde deze door onze Secretaris doen schrijven en teeckenen op den 15 Januarij 1706.
't Kwam er dus op neer dat de gemeente Reusel haar ingezetene Van Doorn financieel zou ondersteunen bij armlastigheid en ook voor de helft van de kosten zou opdraaien voor de klein mannen die hij in Arendonk zou produceren. Een nobel principe dat gelukkig is afgeschaft. Voor ge het weet staat de helft van Noord-Brabant hier aan te schuiven.
De Mayasteden in Zuid-Amerika. Voor vrienden van mij die niet te beroerd zijn om toe te geven dat ze ook alles niet weten, plaatsen we in wekelijkse afleveringen een beschrijving van de zeven wereldwonderen. We zijn begonnen met de klassieke zeven en eindigen met de moderne zeven....Tenminste als we lezers overhouden.!!! Ondertussen hebben deklassieke zevende revue gepasseerd en gaan we verder met de moderne zeven....en vandaag zijn we aan nummerke "drie". 1. de beelden op het paaseiland.(06/03) 2. de Eifeltoren in Parijs.(14/03) 3. de Mayasteden in Zuid-Amerika.(21/03) 4. het operahuis in Sydney. 5. de kathedraal van Chartres. 6. de Borobodur in Indonesië. 7. de tempel van Angkor Wat. 7.1 de Taj Mahal in India. 7.2 de Chinese muur.
De Maya kunnen bogen op een geschiedenis van zeker 3000 jaar en er zijn vandaag nog een aantal miljoen Maya die een van de Mayatalen spreken. De archeologie heeft laten zien dat de Maya al vanaf die tijd begonnen zijn voor ceremoniële doeleinden bouwwerken neer te zetten. Van deze vroege tijd is het echter niet erg duidelijk waar de grenzen liggen tussen de eigenlijke Maya en hun buren de Olmeken.
De vroegste monumenten bestaan uit eenvoudige, soms met cement bedekte, grafheuvels waarvan er een aantal in vrijwel intacte staat te vinden zijn in El Salvador (Tazumal en San Andrés). Deze zouden zich echter in latere tijden tot imposante, uit steen opgetrokken, piramides ontwikkelen. In Cival in het laagland van Guatemala zijn daarvan al voorbeelden uit de 3de eeuw voor Christus. In later tijden ontwikkelden de Mayas de beroemde steden van Tikal, Palenque, Capan en Kalakmul naast Dos Pïlas, Uaxactun, Altun Ha en vele andere steden in Guatemala, Mexico en andere Zuid-Amerikaanse landen..
De kunst en architectuur van de Klassieke Tijd (ong. 200-1200) wordt algemeen als het meest verfijnd en van de grootste schoonheid van de antieke Nieuwe Wereld genoemd. Nu het schrift van de Maya goeddeels ontcijferd is, is duidelijk geworden dat de Mayakunstenaars hun werk signeerden. Dit is maar bij weinige beschavingen het geval.
In Tikal ligt de beroemdste Mayastad van Guatemala. Tikal is gelegen in het tropisch regenwoud.
Opgepast terreur op komst !!! Nog enkele weken en we worden als recreatiefietser en -wandelaar weer van de weg getoeterd door luid krijsende wielertoeristen op weg naar hun persoonlijke besttijd. Om lijf en leden te beschermen dient de recreant halsoverkop de wegberm in te duikelen om niet tussen de wielspaken te geraken van de voorbij razende terroristen.
Sinds kort zijn daar ook de "Nordic Walking wandelaars" bijgekomen.Nordic walking is een nieuw soort sport dat uitgevonden is door een paar snuggere fabrikanten van sportmateriaal die hun omzet in basketbalsloefkes en drinkbussen zagen slabakken. Aan goedgelovige mannekes en vrouwkes wordt verteld dat wandelen met twee gesofisticeerde stokken naast hun lijf tot ongekende fysieke prestaties kan leiden. En mits goed gebruik van die twee stokken zou heel uw lijf in beweging komen.....uw lichaamssappen zouden zelfs terug gaan spuiten...Ik mag er niet aan denken. Ik herinner me mijn grootvader zaliger nog. Dat was ne mens die voor de kost, dag in dag uit, zakken van 100 kilo uit een scheepsbuik moest sleuren. Na zijn uren verzorgde hij thuis nog een koeike. En daar gebruikte hij wel eens een stok: één uit de kant gesneden elzentak waarbij hij aan het boveneinde een gat had gemaakt en een nestel had doorgestoken. Met zo'n stok sloeg mijn grootvader zaliger zijn koei op haar achterkwartier als ze niet voortmaakte. Voor de rest is mijn opa zonder al teveel mankementen zesentachtig geworden.
Mijn vader zaliger had ook een stok. Die had hij meegebracht van een bedevaart uit Scherpenheuvel. Als ons moeder een "Lieve-vrouwke-met-water-erin" mocht kopen dan had hij recht op een wandelstok, meende hij. Aan het uiteinde van zijn stok zat zelfs een blikken pinneke; dat gaf een plezant tikkend geluid. Hij gebruikte zijn stok om in het voorjaar boontjes en erwtjes te zetten. Mijne pa heeft met veel miserie de achtenzestig gehaald. Ik heb fijne herinneringen aan die mannen in mijn leven.....en aan hun stokken.
...En nu hebben we dus Nordic Walking: Twee metalen stokken met allerlei snufjes, uitschuifbare stukken, veringen en ressorts....het kan niet op. Op een wandeling toekomen met een koppel stokken onder de 100 euro is heiligschennis, vooral slecht voor de bekkenbodemspieren en ge valt in schand met zo'n goedkope rommel.. De volgelingen van de "tweestokkensport" laten zich natuurlijk uitgebreid voor de zot houden door gewiekste commercanten die er een bloeiende commerce in zien: 10 lessen volgen, een blits trainingspakske, een aangepaste drinkbus, een Tom Boonenzonnebrilleke en ze zijn op weg: de wijde wegen van Vlaanderen vacantieland tegemoet: onderweg aangestaard door normaal functionerende wandelaars die ook deze rage zullen zien overgaan. Nog enkele weekends zwaar weer en op de komende antiekmarkten gaan we de eerste "Nordic walking-stokjes" al bij de andere rommel zien liggen....'t Kan niet rap genoeg.... Dan gaat ook het gekwijl bij mijn vriendinnen weer over.
Vervolg van de Jaarmarkt. Op hun jaarlijkse ronde langs de Arendonkse kroegen zijn mijn vrienden aanbeland in hun stamcafé. Het café heet "het Volkspaleis" of zoiets en dat is er aan te zien. Antoon Spinoy, de grote steenlegger, zou zich in zijn graf omdraaien. Het café is inderdaad het café van het volk geworden maar dan van exemplaren die zich lijken te gedragen als beesten: Zatte doosjes aan de toog, mannekes met gouden handjes, exotische tsjechische serveusjes en halfblote hollandse animeermeisjes en ander kermisvolk. Ondertussen proberen een paar overjaarse boerenzoons, hun vroegere strapatsen bij de KLJ indachtig, de minderjarige dochter van één van de serveuses zat te voeren. De vuiligheid in de glazen kan wedijveren met de smeerboel op de vloer en de spinnenwebben hangen vastgeklodderd in de pisbakken.Voorwaar een plaats waar de waarkmens zich moet thuisvoelen. En dan te bedenken dat hier ieder jaar, als de vogels jongen, de vlaggen door deuren en ramen buitensteken en er verheven toespraken worden gehouden door de "Willy" of de "Freddy". 't Wordt hoog tijd dat ze met de grote kuis beginnen. Mijn vrienden snapten dat ook en verplaatsten zich naar hun laatste jaarmarkthalte: het tegenoverliggend café "een bagatel". De vreugde en de lol in "café bagatelleke" was niet minder dan bij de waarkmens. Ook hier zatte, half uitgeklede teutebellen, venten met rooddoorlopen verzopen oogkes en als kers op de taart een overjaarse van een bierbuik voorziene hollandse charmezanger die zichzelf serieus stond te vinden. De cafébaas had hem in een hoek van de kroeg gedeponeerd en daar stond hij uitgebreid André Hazes en Frensje Bauwer na te kweiken.... Met succes zo bleek. Mijn vrienden hebben hun pint laten staan en hebben het pand verlaten: Aan de buitendeur moesten ze over een andere zatte hollander stappen die dwars voor de deur lag. Zijn broek open en zijn onderbroek op zijn knieen. Een paar supportsters waren met een brandende sigaar zijn schaamhaar weg aan 't stoken. Volgende week is het jaarmarkt in Retie maar daar passen mijn vrienden voor. Te wild en te vulgair voor hun doen, zeggen zij.
...een culturele hoogdag. Zoals elk dorp dat zich respecteert heeft ook Arendonk zijn jaarmarktkermis. Bij ons is dat de tweede zondag van maart. De maandag daarop wordt de markt en de aanpalende straten overspoeld door raar uitziende wezens met speciale karren die allerlei koopwaar aanprijzen dat, éénmaal aangekocht, niet blijkt te werken of totaal nutteloos blijkt te zijn. Vier vrienden van mij hebben een trouw abonnement op de jaarmarkt. In een snel tempo laveren ze voorbij al de kraampjes met snuisterijen, langs reclamemakende politieke partijen en tentjes van non-profitorganisaties om te belanden bij het vertrek: Café bij Jeanne Trul, een bruin café naast het gemeentehuis. Daar is de fine fleur van Arendonk al verzameld. Het gemeentepersoneel heeft een driekwart snipperdag gekregen van de burgervader en staat dat uitgebreid te vieren aan een geimproviseerde toog. Mijn vrienden drinken hier vier pinten; van ieder ééntje.
De volgende halte van mijn vrienden op hun kroegentocht is het cultureel centrum van de gemeente. In Arendonk heet dat centrum "De Garve". Het had evengoed "bij Jeanne Trul" of "den bonte Os" kunnen heten. Met jaarmarkt wordt De Garve ingepalmd door een plaatselijke fotoclub die, om hun kas te spijzen, dikke zelfgemaakte soep verkoopt. Dat is meteen de enige culturele activiteit waar de club zich op kan beroepen op uitzondering van een paar kunstig gemaakte naaktfotos van een model op jaren met een biljartkeu in d'r handen. Vroeger maakte de club foto's van BA's, bekende Arendonkenaars. Die werden telkenjare met groot succes tentoongesteld. 't Was ook geen kunst, maar het waren toch schoon foto's. Jaarmarkt heeft echter niets met kunst en cultuur te maken en dat beseffen mijn vrienden ook. Na het nuttigen van een verkeerd getapte stella verkassen zij naar hun lievelingskroeg en het clublokaal van hun geliefde partaai een paar honderd meter verder op. Hun verdere avonturen leest u nog deze week op dit blog of in de streekeditie van de Gazet van Antwerpen. Bij de politieberichten wel te verstaan.
Zot van 't voetballen. Vrienden van mij staan zot van 't voetballen. Op zich is daar niks op tegen. Ik heb zelfs vrienden die zot staan van de vrouwen. Ieder weekend spenderen sommige gasten een zondag en vijftien euro om ergens te velde een scheidsrechter uit te schelden voor "voile zwette", met apennootjes te smijten, oerwoudgeluiden te produceren en de tegenpartij te schofferen. Als ze dat zouden doen op een doordeweekse dag op de Meir in Antwerpen dan werden ze opgepakt voor ordeverstoring en aanzetten tot ontucht en rassenhaat. Mijn vrienden zijn zo niet: die laten zich op het voetbal voor de zot houden. En nog wel door jonge gasten tussen de 20 en de 35 jaar die zonder veel scrupules naast de bal stampen, er onder door koppen, er naast pakken en dan voor dood gaan liggen. Maar mijn vrienden worden stillekesaan slimmer en beginnen zich vragen te stellen bij het gedrag en de uitlatingen van hun idolen. Zij vinden het ook niet meer vanzelfsprekend dat die jonge gasten met BMW-sportkarren liggen rond te toeren, ze snappen ook niet meer dat jonge kerels elke werkdag onder de uren van den baas ongegeneerd en de godganse voormiddag mogen kaartspelen, ze verstaan niet dat gezonde kerels na twee voetbalmatchen in één week afgepeigerd en ten einde krachten zijn, het gaat hun verstand te boven dat hun idolen na een verloren match iedereen de schuld geven behalve zichzelf. Mijn vrienden pleiten er nu voor om heel de huidige voetballerij op topniveau bij het groot huisvuil te zetten en te beginnen met een proper lei en dat houdt in: - dat in iedere club nog maar maximaal 4 buitenlandse spelers mogen opgesteld worden. - dat iedere speler verplicht wordt om met de velo of met de lijnbus naar het werk te komen. -dat iedere profspeler minimaal 20 uren onbezoldigd vrijwilligerswerk per week dient te verrichten. - dat iedere speler zijn eigen boterhammen mee naar de training moet brengen. - dat alle spelers moeten meedraaien in een beurtrol voor de opkuis van de kantine, het grasmaaien, de kalklijnen trekken en de tribunes schuren.
Mijn vrienden zijn natuurlijk maar amateurs en wat ze zoal bedenken maakt natuurlijk geen schijn van een kans. Maar er over nadenken en nog wat regeltjes erbij verzinnen zou in ieder geval geen kwaad kunnen.
Wat een ravage... treft een mens aan als hij na enkele dagen afwezigheid weer onder de collega-bloggers plaats neemt. Herrie, varkenskoppen, schunnige fotos, scheldpartijen, blogs die aankondigen om voor de elfendertigste keer van het SN te verdwijnen, zich bedenken, terugkomen onder een andere naam en meer van die "carnavalsstreken". Bij het aanschouwen van dit alles zou een pas gerevalideerd persoon terug de schijterij krijgen. Neem nu de bloggers die om wat voor reden aankondigen dat ze een puntje zetten achter hun blogactiviteiten: Ogenblikkelijk schieten een paar goedmenende zielen in actie om deze bloggers te behoeden voor het martelaarschap. Ik vraag me dan af: Zijn die collega-senioren zo makkelijk te beinvloeden of menen ze het niet?. 't Is natuurlijk leuk voor de familiegeschiedenis: "opa is ooit actief geweest op internet en hij was daar heel geliefd....ze konden hem zelfs niet missen...iedere keer begon hij opnieuw."
Ik heb mijn "brabbesblog" gemaakt voor twee categorieën van mensen: de eerste categorie zijn de mensen die rondom mij leven: familie, kennissen en nogal wat goei vrienden (ja, die heb ik ook !!!): voor hen heb ik de beide zijkanten van mijn blog gereserveerd: familie- en andere kiekjes waar niemand anders iets aan heeft en van tijd tot tijd een anecdote over plaatselijke gebeurtenissen in het middenvak. De tweede categorie zijn de collega-bloggers, de toevallige passanten en andere geinteresseerden. 't Klinkt misschien een beetje cru maar ik heb eigenlijk geen affiniteit met deze mensen.- met uitzondering van hooguit een 5tal bloggers die ik heb leren kennen en waarderen via kanalen naast het bloggen. Ik ken de anderen van haar noch pluim. Ik blijf er vriendelijk tegen hoor, ik ga zelfs een goeie dag terug zeggen maar of zij al dan niet verkiezen om het bloggen adieu te zeggen zal mij een zorg wezen. Ik zou het genant vinden iemand die ik niet ken te vragen om te willen blijven. Ik ben ook niet te beroerd om toe te geven dat ik het fijn vind om een goede waardering te krijgen; dat ik het leuk vind als ik weer een plaatske ben gestegen in de galerij van de eeuwige roem. Diegenen die het olympisch principe huldigen van "meedoen is belangrijker dan winnen" beliegen zichzelf. En dan die eeuwige dankbaarheid: Waarom zou ik in een dankbare buiging moeten neerzijgen voor de makers van het seniorennet. Wij krijgen van hen de mogelijkheid om ons ding te doen en wij, alle 6.000 bloggers te samen, zorgen er op onze beurt voor dat het seniorennet door onze blogs miljoenen bezoekers trekt en alzo een kroonjuweeltje wordt. Wat ik wel heb voor de makers is respect en bewondering voor de manier waarop zij hun project uitbouwen. Daar kan men terecht fier op zijn. ...Maar ik ben afgedwaald: Ik kreeg dus bijna een beroerte toen ik de puinhopen aanschouwde die waren veroorzaakt door collega-bloggers. Eén slachtveld van verbale scheldpartijen. Misschien is het verstandig om de organisatoren te vragen om op het strand van Oostende een vierkante kilometer af te bakenen met een rood-wit politielint, aan beide kanten van dat vierkant een container rotte vis te zetten en de deelnemers aan de reunie naar believen te laten gooien met het stinkend goedje. Het zal de samenhorigheid ten goede komen. Ik zal verstek laten gaan: ik lees het 's anderendaags wel op het een of andere blog...als het ondertussen niet gestopt is.
De Eifeltoren in Parijs. Voor vrienden van mij die niet te beroerd zijn om toe te geven dat ze ook alles niet weten, plaatsen we in wekelijkse afleveringen een beschrijving van de zeven wereldwonderen. We zijn begonnen met de klassieke zeven en eindigen met de moderne zeven....Tenminste als we lezers overhouden.!!! Ondertussen zijn deklassieke zevende revue gepasseerd en gaan we verder met de moderne zeven. Vandaag zijn we aan nummerke 2. 1. de beelden op het paaseiland.(06/03) 2. de Eifeltoren in Parijs.(14/03) 3. de Mayasteden in Zuid-Amerika. 4. het operahuis in Sydney. 5. de kathedraal van Chartres. 6. de Borobodur in Indonesië. 7. de tempel van Angkor Wat. 7.1 de Taj Mahal in India. 7.2 de Chinese muur.
De Eiffeltoren is het meest opmerkelijke monument in Parijs en het is wereldwijd het symbool van Frankrijk. Het wordt door velen gezien als één van de niet-klassieke wereldwonderen. De toren, opgetrokken uit ijzer en genoemd naar zijn bouwheer Gustave Eiffel, ontvangt jaarlijks meer dan 5,5 miljoen bezoekers. Op 28 november 2002 verwelkomde de Eiffeltoren zijn 200.000.000ste gast.
De Eiffeltoren is gebouwd voor de Internationale tentoonstelling van Parijs in 1889, ter viering van de Franse Revolutie in 1789. De Prins van Wales, Koning Edward VII van Engeland, opende de toren.
Van de 700 voorstellen die waren ingediend voor een ontwerp competitie, werd het ontwerp van Maurice Koechlin & Emile Nouguier unaniem gekozen. De aannemer was ene meneer Gustave Eiffel en de architect was meneer Stephen Sauvestre. Het ontwerp werd niet meteen aangenomen, doordat enkele vooraanstaande Parijzenaars ertegen demonstreerden, waaronder Emile Zola, Charles Garnier en Dumas.
Met zijn 324 meter (inclusief vlaggenmast) was dit het hoogste gebouw tot 1930. Andere statistieken zijn: 2.5 miljoen klinknagels, 300 staalwerkers en 2 jaar om het te bouwen (1887 - 1889). De top beweegt maximaal 12 cm door de wind.
De hoogte varieert tot en met 15 cm afhankelijk van de temperatuur, 15.000 ijzeren stukken, 40 ton verf, 1.665 trappen naar de top. Het werd bijna gesloopt in 1909, maar werd gered vanwege de antenne op de top die werd gebruikt voor de telegraaf.
Ziek Mannen, den "Brabbes" is zo ziek als een hunneke.
beestjes in zijne buik, nagels in zijn koppeke, en zo stijf als een plank. de mannen van de Pidpa kunnen niet bijhouden met water leveren om het toilet door te spoelen.
Hij en zijne maat, J.Rekel, liggen dus een paar dagen plat.
(met dank aan "broertje Martinus" om het blog enigszins actief en onder de mensen te houden.)
De wereldwonderen lopen stilaan op een einde... En nu de glijmiddeltjes en de erectiepil een vooraanstaande plaats hebben ingenomen in de huisapotheek van de senioren is de tijd gekomen om aandacht te besteden aan het positiespel om het met een populaire voetbalterm te zeggen en dat vinden we in de Kamasutra. Ik weet het...ik weet het... Sommigen bloggers zijn me voorgegaan maar dat waren ofwel doktoors ofwel gasten die uit eigen ervaring spraken, wat niet altijd een referentie is.
Op zijn hondjes, gelijk de missionarissen, een zeldzame keer vastgebonden aan de sponden van het bed daar deden we het zo wat mee. Ondertussen weten we dat we nog wel op zon 50 ander manieren de liefde kunnen bedrijven Maar hoe moet datzonder onze nek te breken of een onherroepelijke hernia op te lopen? Daarom zoals reeds vroeger beloofd, gaan we in verschillende afleveringen voorlezen uit de Kamasutra, een oud liefdesboek uit India, dat ergens in de eerste eeuwen van onze jaartelling is geschreven. In deze seksuele handleiding komt van alles aan bod. Het gaat bijvoorbeeld over:
Seksuele technieken. Je kunt een vrouw wel op drie manieren zoenen, en verder zijn er wel acht soorten kussen. Je hebt de nekkus, de bijtkus, de snoepkus, de plaagkus, de waterkus en de zuigzoen. Omhelzen kan op vier manieren. Je kunt je nagels op maar liefst acht manieren in de huid van je geliefde zetten. En de penis kan negen bewegingen in de vagina maken. Versieren. Als een meisje heeft laten merken dat ze een jongen leuk vindt, moet hij haar verder voor zich winnen door bijvoorbeeld haar hand vast te pakken, door bij het zwemmen in het water te duiken en dicht naast haar boven te komen of door bij een feest haar voet aan te raken.
Het lichaam. bijvoorbeeld de grootte van geslachtsorganen. Mannen zijn van klein naar groot een haas, stier of paard; vrouwen zijn een hert, merrie of olifant. Op elk potje past een dekseltje, en waar geen dekseltje op past ondergaat een maagdenwijding of kan lid worden van de pauselijke wacht.
voor de anderen onder jullie:
Zet de spuitbus Reflex-spray en het potteke tijgerbalsem al maar klaar!.
de vogelgriep. We kunnen natuurlijk wel eens lachen met de ophokplicht. Ondertussen heeft men maar mooi en op een zeer adequate manier het gros van de bevolking de stuipen op het lijf gejaagd.
Zonder het probleem te minimaliseren kunnen we toch de vraag stellen of al deze paniekzaaierij nodig is. Even alles op een rijtje. Het vogelgriepvirus H5N1 behoord tot het grieptype A waartoe alle grote griepuitbarstingen in de vorige eeuw behoorden. In 1918 de Spaanse griep met 20 tot 40 miljoen doden. In 1957-1958 de Aziatische griep met 1 miljoen doden en later nog de HongKonggriep met 700.000 doden.
Het vogelgriepvirus H5N1 waar we nu mee zitten is opgedoken in 2003 in Azië en heeft sindsdien aan 76 mensen het leven gekost. Op uitzondering van 3 kleine Turkse meisjes zijn alle slachtoffers in Azië gevallen; meer bepaald in China, Thailand en Vietnam.
Momenteel is de ziekte slechts overdraagbaar van dier naar mens. Van mens naar mens zou enkel kunnen wanneer er een nieuw virus zou ontstaan uit een samensmelting van het vogelgriepvirus en een bestaand menselijk virus (griep..). En dan komen we tot de kern van de zaak: De hygienische omstandigheden in de genoemde Aziatische landen zijn van dien aard dat het een wereldwonder mag heten dat er nog niet meer slachtoffers zijn gevallen. De mensen slapen bij de kippen, de beestjes worden geslacht tussen de restanten van het huisvuil, open rioleringen en andere koeiendrek.
Zonder de zaak dus te minimaliseren dient men zich dan ook vragen te stellen of al deze voorzorgsmaatregelen niet ingegeven zijn door een vorm van paniek. 76 doden en één poes wereldwijd in een tijdspanne van 3 jaar- hoe erg ook voor alle nabestaanden - zijn niet van dien aard om de brave burger de schrik op het lijf te moeten jagen. Als men het probleem bij de bron wil aanpakken dan zal men in Vietnam en omstreken moeten leren om hun handen te wassen en niet in de waterput te pissen.
De ophokplicht. Ik ben vandaag mijn vriend gaan helpen. Mijne vriend is namelijk slachtoffer van de ophokplicht. Als semi-professionele kiekenkweker is hij in het bezit van een pluimveestapel voor dubbel gebruik (leg- en soepkiekens) en van ganzen. Bovendien ligt zijn commerce in de nabijheid van een vogelrichtlijngebied, een moeilijk woord voor een autostrade voor trekvogels. ........Mijne vriend zijn gevogelte moest dus opgehokt worden. Daar zijn we vandaag - véél te laat - mee bezig geweest. Het stalleke waar de beesten normaal in overnachten is ongeschikt omdat daar al een gecastreerde ezel resideert. Niettegenstaande de ballen bij dat beest zijn verwijderd is hij/zij even balorig gebleven als van te voren. Het is onverantwoord om daar enig ander levend wezend bij te huisvesten. Mijn vriend heeft dus noodgedwongen gekozen voor camouflagenetten. Omdat hij niet zijn hele hof wilde afspannen hebben we een terreintje afgebakend van 10 bij 10 meter. Ik weet het ; veel is dat niet, maar de kiekens en de ganzen moeten maar een beetje dichter bij elkander kruipen. De winter is tenandere het land nog niet uit en er kunnen nog koude nachten komen. Rondom dat terreintje hebben we palen geslagen die we op de vaartdijk hebben gevonden. De mannen van de "dienst der scheepvaart" zijn de dijken aan het herstellen en het is een aanschuiven van klein zelfstandigen om de oude palen op hun remorque te laden. We kwamen zelfs twee gepensioneerde gemeenteambtenaren tegen: eentje van de ontvangerij en eentje die elentrik repareerde op het ocmw. Bovenop die palen heeft mijn vriend het camoeflagenet genageld. De kiekens en de ganzen zijn nu opgehokt. 't Is natuurlijk geen zicht: de hof van mijn vriend lijkt nu op een gebombardeerd kamp van soennietische verzetstrijders in Irak. Maar hij is wel in orde met de wetgeving....Nu ik het zo bedenk: misschien wel de eerste keer in zijn leven.
De beelden op het Paaseiland. Voor vrienden van mij die niet te beroerd zijn om toe te geven dat ze ook alles niet weten, plaatsen we in wekelijkse afleveringen een beschrijving van de zeven wereldwonderen. We zijn begonnen met de klassieke zeven en eindigen met de moderne zeven....Tenminste als we lezers overhouden.!!! Ondertussen zijn deklassieke zevende revue gepasseerd en gaan we verder met de moderne zeven.Vandaag de eerste. 1. de beelden op het paaseiland.(05/03) 2. de Eifeltoren in Parijs. 3. de Mayasteden in Zuid-Amerika. 4. het operahuis in Sydney. 5. de kathedraal van Chartres. 6. de Borobodur in Indonesië. 7. de tempel van Angkor Wat. 7.1 de Taj Mahal in India. 7.2 de Chinese muur.
Het eiland werd waarschijnlijk rond 400 bereikt door Polynesische zeevaarders van de eilanden rond Tahiti. Getuige het gebruik in Polynesië van de zoete aardappel, die uit de Andes stamt, is er waarschijnlijk wel enig contact geweest met het vasteland van Zuid-Amerika. De bloeitijd van het eiland, waarin de beelden (moai) zijn opgericht, schat men op 1000 - 1600, en in die dagen had het eiland tot 7000 inwoners. Het eiland kende zijn eigen schrift, het Rongorongo, waarvan nog een aantal voorbeelden bewaard zijn. Nadien ging het bergafwaarts, waarschijnlijk door roofbouw en het verplaatsen van de beelden vanaf de plaats waar ze werden gemaakt naar de kust. Het eiland was oorspronkelijk bebost, maar van dat woud is geen spoor meer.
Zonder hout was het eiland hopeloos van de wereld afgesneden: er kon geen schip meer worden gebouwd. Er volgde waarschijnlijk grote sociale onrust, en in de 18e eeuw begon men alle ahu omver te gooien. Kanibalisme was het vervolg van de hongersnood, iedereen moordde elkaar uit en dus is het eiland nu onbewoond.
Het werd op Paasdag 1722 ontdekt door de Nederlandse ontdekkingsreiziger Jacob roggeveen, vandaar ook de naam van het eiland.
Wie heeft juffrouw Erdal verstopt? Deze week is er in 't Bels een terroristje gaan lopen. Eentje van extreem-linkse signatuur en daar bovenop nog een vrouwtje zou onze prins flip zeggen. Mevrouw Fehriye Erdal werd dinsdag in Brugge veroordeeld tot vier jaar cel en een boete van 2.500 Euro. Als lid van de DHPK-C, een militante Turkse terreurorganisatie werd zij in Turkije verdacht van mededaderschap aan de moord op een industrieel en twee van zijn personeelsleden in 1996. Zij zette het op een lopen en kwam in België terecht waar zij na verloop van tijd werd opgepakt voor verboden wapenbezit en bendevorming. Na een hongerstaking en nog wat gerotzooi kreeg zij huisarrest op een onbekende plaats in België en de Staatsveiligheid moest haar in de gaten en in 't leven houden. Dat moest tot dinsdagavond dus: de polis zou haar dan komen halen om haar straf uit te zitten. Maar de turkse mie was gaan vliegen. ...Foetsie. Madame Onkelinckx, de verantwoordelijke minister van justitie, snapte er nikske van: "..Er waren constant 3 ploegen van 8 agenten met de zaak bezig en we hadden nog een ploeg van 8 politiemannen met 4 autos achter de hand" declameerde de minister. Dat zijn 32 polissen. "We mochten ze niet oppakken" zei die andere minister, de skilatten nog onder zijn voeten."ze was nog niet veroordeeld."
TURKSE KAMERAAD ERDAL IS ONKELINX TE SLIM AF
Waar juffrouw Erdal uithangt zal me een zorg zijn. Eigenlijk hoop ik dat de Turken, na twee afgewezen uitleveringsverzoeken, bij de derde hun gelijk wel halen als ze haar hier per geluk nog kunnen terug vinden. Als 't mieke Erdal naar België gekomen is om hier rust en vrede te kennen had ze zich maar aan de regels moeten houden: dan had ze niet moeten gaan leuren met kalasnikovs en zeker den "terrorist" niet gaan uithangen. We moeten er niet meer teveel woorden aan vuil maken: "Laat juffrouw Fehriye Erdal van de DHPK-C in Istanboel haar straf uitzitten". Ze zal rap het verschil kennen tussen een turks prison en een belgisch huisarrest. ...en die twee ministers moeten voor hun straf elk vijfhonderd keer schrijven: "Wij hebben België belachelijk laten maken."
De Eiffeltoren is gebouwd voor de Internationale tentoonstelling van Parijs in 1889, ter viering van de Franse Revolutie in 1789. De Prins van Wales, Koning Edward VII van Engeland, opende de toren. 
eer adequate manier het gros van de bevolking de stuipen op het lijf gejaagd.
