Ene zeker Marc Reugebrink mag een kerstessay schrijven in De Standaard. Over de ontmenselijking van de maatschappij. Volgens deze auteur is een deel van deze kwalijke tendens te merken in hoe de maatschappij met kunst, meer bepaald literatuur omgaat. In niet mis te verstane bewoordingen laat deze Nederlander blijken dat hij zichzelf toch wel heel goed vindt.  Maar tussen de lijnen valt te lezen dat het maatschappelijk succes dat hem te beurt valt, een beetje aan de kleine kant is. Natuurlijk ligt dat zeker niet aan zijn kwaliteit, die is hoog. Zeg maar zeer hoog, zegt hij zelf. Maar het zijn de media. Die zoeken boerenlullen om op te voeren. Of aan alles lak hebbende onbenullen zoals een Brusselmans.

Nu is het eerste dat mij opvalt als ik dat kerstessay lees dat Reugebrink 10 woorden nodig heeft om er één te zeggen. Een oeverloos eindeloze  diarree aan woorden. Dat alles in een stijl waar zelfs een leesverslaafde bibliofiel een punthoofd van krijgt. Onbegeesterde en niet geïnspireerde woordenbrij. Woordenkramerij om ter meest. Dat zulke mensen geen breed maatschappelijk succes hebben, is met de ogen toe zonneklaar. Dat zulks in de literaire wereld kan overleven, ja zelfs prijzen bij elkaar schiet,  is alleen mogelijk dank zij de beschermende houding van de inteeltige ons-kent-ons kliek die het literaire kunstwereldje in stand wil houden. Hierin gesteund door een pers die heftig meewerkt aan het zuiver houden van het door de in-crowd aanvaarde paradigma van wat kunst of literatuur zou moeten zijn. Dat hiervoor niet welkome meningen worden gecensureerd en niet conformistische geluiden worden geweerd (bvb Brusselmans) maakt de angstige bloedarmoede, die er in de “ernstige” Nederlandstalige literaire kringen heerst,  alleen maar meer duidelijk. Dat deze Reugebrink zich van wild natrappen moet bedienen ligt overduidelijk gefundeerd in de frustratie door het eigen onvermogen zich schrijvend tot een maatschappelijk relevant niveau op te tillen. Dat literatuur weldegelijk een breed respect krijgt in de maatschappij werd onmiddellijk duidelijk door de vele reactie van mensen omtrent dit onderwerp.

Niet alleen de stijl is ondermaats, hetzelfde geld voor wat voor de inhoud moet doorgaan. Een verzameling open deuren en andere reeds dood beschreven evidenties. Elke individuele verantwoordelijkheid afschuivend naar de maatschappij. Blind voor de realiteit van de belangrijkheid van de economie, maar vooral gefrustreerd door het succes van anderen. De ontmenselijking van de maatschappij is al veel mooier, veel schrijnender, veel literairder, veel boeiender, veel aantrekkelijker beschreven. Ik denk zo maar voor de vuist weg aan Brave New World (Huxley) of 1984 van George Orwell.

De Standaard presenteert hier een mooi voorbeeld van iemand wie reeds veel eerder zou moeten aangeraden zijn iets anders te gaan doen dan schrijven. Te zien aan de kwaliteiten van de pleegsels lijken pareltjes rijgen, bloemschikken of misschien zelfs duivensport nauwer aan te sluiten bij de auteur zijn capaciteiten. Blijven proberen wat men echt niet kan, leidt tot zulke schabouwelijke kerstschrijfsels.  Zo slecht hebben ze het nog nooit gebakken bij de Vlaamse kwaliteitskrant. Door zulke mensen een dergelijk breed forum aan te bieden laat men ze in hun eigenwaan van “goed bezig te zijn”. Erger nog het zou kunnen worden gezien als een aanmoediging verder te krasselen in de wanstaltigheid. Door meningen te censureren laat De Standaard zien dat ze ijverig meewerkt deze mediocere uitwassen tegen alle fatsoen in te willen beschermen.  Als Dylan dan toch bij dit kerstmonster (en Dylan kent wat van kerstmonsters) moet worden gesleurd, dan is zijn “Is there a hole for me to get sick in?” heel wat beter geschikt dan het gebruikte “There must be some way out of here”.

28-12-2011 om 13:00 geschreven door De Rode Willem

Bruiloft op Capri van Paul Heyse.  Eens iets totaal anders. Een korte novelle. Vervlogen tijden in een vergeten stijl. Geen rauw modernisme maar zweemzoete geromantiseerde feel-good literatuur. Geen engagement anders dan het leven, de wereld, de mensen mooi voor te stellen. Vermooid. Het is eens een leuk intermezzo, doch niet meer van deze tijd. De enkele uren die ik mij in de tijdsgeest van midden 19^de eeuw heb ingeleefd, waarin ik mij heb laten meeslepen in die dramatisch verhaal met een goede afloop waren wel besteed. Doch de andere novellen die in het boek staan, zullen voor een andere keer zijn. Eén portie Heyse met de keer.

Heyse was tweede helft 19^de eeuw het grote Duitse literaire hoogtepunt. Hij inspireerde vele mindere goden uit zijn tijd. Door zijn schrijfstijl is het niet te verwonderen dat vooral vrouwen zich grote fan toonden van zijn werk. De Nobelprijs in 1910 kwam eigenlijk te laat voor hem. Zijn poëtische romantiek was toen reeds een voorbijgestreefde literaire vorm. Het naturalisme had zijn opgang gemaakt. Een van zijn laatste werken, Merlin, was dan ook niet meer dan een verbitterde aanval op die nieuwe literaire richting. Het werk van Heyse is dan ook in een snel tempo in de vergetelheid geraakt. Rond de eeuwwisseling naar de 20^ste eeuw werd de markt overspoeld met Heyse. Zijn gedichten werden op muziek gezet. In scholen was Heyse verplichte literatuur. Nu wordt Heyse zelfs door literatuurcritici nog nauwelijks vernoemd en wordt zijn werk als middelmatig en oubollig beschouwd. 

28-12-2011 om 08:00 geschreven door De Rode Willem

Wat moet ik met dit boek. Ik ben er door geraasd op anderhalve dag tijd. Het was ook dun, 130 of zo wat bladzijden. Ik kon het moeilijk weg leggen, en als het weg lag voelde ik de drang om toch verder te lezen.

Was het dan zo goed ? Neen zou ik zou direct zeggen. Want ik heb reeds ver voor het midden mijzelf de opmerking gemaakt dat dit een verplicht nummertje was. En over verplichte nummertjes ken ik nu wel iets. Ik zeg dat niet veel dat ik over dingen iets ken. Toch boeide het verhaal. Nochtans is het een flutverhaal.  Ik zei zo bij mijzelf, van ingewikkelde plots zal een Brusselmans het echt wel niet moeten hebben. Met overdrijvingen en Brusselmansiaanse neuk, pieseloe, piemel, penis scenes erop en eraan. Was het misschien omdat de setting “Hamme” is, en ik daar toevallig ook geboren ben. Ik kon de tocht van het hoofdpersonage volgen en erkende dingen uit mijn jeugd. Sus Castelijn bijvoorbeeld. En Hermans zus, die nu nog les geeft aan de school van Hamme.

Het hoofdpersonage, Herman Brusselmans zelf is op zoek naar roem en bekendheid. Hij kiest daarvoor de muziek. Om zijn doel te bereiken koopt hij twee gitaren, die hij omruilt voor een drumstel en richt hij een band op, met alles op en aan. Zelfs achtergrondzangeressen. Repeteren, opnames en een optreden. The rise and fall of the The Hidden Creators of the Sleepy Daydreams.

Maar zijn ogenschijnlijk oeverloze gezemel is van het hoogste niveau. Het werk mag dan nauwelijks passen binnen het dominante paradigma van wat goede literatuur is, zijn ook hier aanwezige, wellicht wat karikaturale schetsen van de gewone burgerman of –vrouw komen dichterbij het echte leven dan in menig roman van “erkende topauteurs”. Bovendien is zijn sublieme gevoel voor taal weer verantwoordelijk voor vele hilarische situaties en levert het een aanvulling van het vocabulaire van de lezer op. Ook weet Brusselmans met een paar korte scènes nog wat eigentijdse problematiek uiterst treffend te behandelen waar anderen boeken over vol leuteren.

27-12-2011 om 07:33 geschreven door De Rode Willem

Dun, kleine verhaaltjes…en eens iets anders. Dat laatste hoopte ik toch. Sartre en zijn “De Muur”. Ach ja Sartre…de man van wie ik De Walging had gelezen en daarvan zeker niet onder de indruk was. Een betere Brusselmans komt zeker zeer dicht in de buurt. Maar waarom niet ? Wij kunnen boeken toch steeds wegleggen als ze ons niet aanstaan ?

De Muur dus. Ook meteen het openingsverhaal. Speelt zich af in de Spaanse Burgeroorlog. Het hoofdpersonnage wordt ter dood veroordeelt en de laatste nacht mogen wij meemaken.  Dit wordt een overpeinzing van zijn leven natuurlijk. Intermenselijke relaties, zoals ze echt zijn. Onverbloemd en niet op gekuist. Een meesterlijk geschreven verhaal. Prachtige stijl, met een niet voorspelbaar eind. Sartre op het niveau van een nobelprijswinnaar ! Groots.

Hierna volgen nog de kleine verhalen “de kamer”, “herostratos” en “Intimiteit”. Het boek sluit af met de iets langere novelle “De jeugd van een leider”. Allemaal in dezelfde wervelende stijl. Grootse proza, aangrijpend menselijk. Allemaal vormen het verhalen van mensen die op zoek zijn naar de essentie van hun leven. Waarom zijn ze… en hoe moeten ze zijn ? Moeilijke vragen denkt u ? Filosofisch gezever ? Neen ! Doorleefde en menselijke verhalen. Herkenbaar. Geen ellenlange uiteenzettingen maar een verhaalverloop gebaseerd op dingen die verstaanbaar zijn voor iedereen. Geen rationeel afgeleide voorspelbaarheden. Soms een beetje absurd ? Ja dat wel maar nooit overdreven. De vereenzaamde of gewoon eenzame hoofdpersonage dwalen door een onverschillige wereld. Zij moeten hun weg maken door zelf te bepalen wat ze nu gaan doen. Geen hogere hokus pokus maar gewoon het leven zelf.

Knappe verhalen. Verfrissend ook al dateren ze van 1939. Eindelijk nog een een boek uit de topregionen van de literatuur. Een dikke 8,5 /10 ! 

26-12-2011 om 07:40 geschreven door De Rode Willem

Het nieuws is tegenwoordig van zulke triestheid dat ook ik het zo ongeveer beu ben. Radio 1 is reeds weg uitmijn favorieten. Wie heeft er nood aan dagenlang negativistisch gekwaak. Herhaald tot een self-fulfilling mantra. De krant blijft meer en meer ongelezen liggen. Ook daar strijden de "journalisten" naar de gouden medaille zwartkijkerij. Het lijkt wel of het hedendaags journaille vooral vitriool moet gedronken hebben en gemarineerd zijn in een maatschappij kwellende zwartkijkerij. Maar alsof dat nog niet genoeg is moet dit in Vlaanderen overgoten met de ophemeling van de versnelde neergang. Egoïstisch negativisme, destructief nestbevuilen en de gekoesterde verrotting  kan het in Vlaanderen tot man van het jaar schoppen ?! Intellectueel onbegrijpelijk maar vooral gevaarlijk contraproductief. Maar dat lijkt de bedoeling in deze tijden van negativistisch nihilisme.

En er zijn niet veel lichtpuntjes die een verandering zouden kunnen initiëren. Music for life misschien, waar eens niet geappelleerd wordt aan het gevaarlijk egoïsme dat onze huidige maatschappij regeert. Voor de rest zie ik niet veel optimistische hefbomen die verandering mogelijk zouden kunnen maken. In deze eindejaarsdagen waar iedereen zich moe loopt in de ratrace naar het ultieme consumentalisme ? Waar de enige zorgen van de vooral zichzelf als hardwerkend beklagende mens erin bestaat een soort van egoïstisch bekommernis te koesteren dat hun kinderen toch maar beter worden door enkele dompelaars dieper de put in te duwen ?! Neen, buiten dit navelstarend introvert tunnelgedrag vlijmscherp aan te klagen kan men blijkbaar weinig ondernemen...in de hoop dat bij de door spruitjeslucht verdoofde mens misschien eindelijk de ogen gaan open gaan en dat het groter geheel duidelijk wordt. Zodat de kleppen afvallen en voorbij de parochiezaal en de kerktoren kan gekeken worden.

26-12-2011 om 07:22 geschreven door De Rode Willem

De wereld draait gewoon verder. Och ja, ze staken. Tegen wat…of om wat. Van Quickenborne heeft zich wat overhaast. Was te verwachten ik heb dat ventje altijd al een rare kwiet gevonden. Een wat afwerelds figuur dat denkt dat de wereld één groot virtueel twitterpretpark is. De ganse commotie die hij nu opwekt verbaasd mij dus niet. Die man heeft nog nooit meer dan gebakken lucht verkocht. Administratieve vereenvoudiging...mijn oog ! Het is allemaal nog wat ingewikkelder geworden. En het is niet omdat het via internet kan dat het per definitie eenvoudiger is.

Dus ja het land zou moeten stil liggen. Het openbaar vervoer heeft sowieso al geen klant aan ons. Bussen zijn oncomfortabele sardienenblikken waarop men toch lastig gevallen wordt door allochtonen. Geen politie te zien of te horen dan. Zelfs niet als men ze opbelt en de bus blijft staan. En een auto hebben wij toch nodig om naar het dichtst bijzijnde station (12 km) te rijden. Als men toch al een auto heeft is hij veel goedkoper in gebruik dan het openbaar vervoer. Vandaar…laat die lamzakken maar staken. Dat ook het internationale treinverkeer plat zal liggen ? Treintje spelen is blijkbaar wel echt voor lamzakken die niet graag werken…nationaal internationaal het maakt hen niet uit als ze maar kunnen niet-werken.

Ook het onderwijs zal staken…net die mensen die hun leven eigenlijk al in niets doen doorbrengen, gaan staken ! Omdat ze moeten blijven “staan” tot hun 60^ste ?! Van vakantie naar vrijaf hun carrière opbouwen en dan nog vroeger willen stoppen. Trouwens of die luitjes nu staken of niet. Deze week werken die toch al niet meer. De kinderen zwalken nu al doelloos rond op straat, zichzelf bezig te houden.

En de rest ? Het OCMW staakt…profiteurs gaan dus last krijgen van de luiheid van de ambtenaren ? Toch crimineel lollig ? En de bib blijft toe…ach ja wij kunnen wel enkele weken doorlezen zonder naar de bib te trekken. En het zwembad. Welk zwembad ? En TV en Radio…de VRT dan toch. Alsof die nog veel opstaat in de tijd dat er 100 kanalen beschikbaar zijn ? En de cipiers doen ook wat wij van hen gewoon zijn, namelijk staken. Om cipier te worden moet men allicht geen arbeidscontract tekenen maar een verklaring van stakingsbereidheid. Maar zoals steeds zal dat ook nu niet meer hinder opleveren dan een scheet in een fles.

En de post Willem…de post staakt ook. Ze lijken daar wel het orkest van de Titanic. Kunnen ze ook geen rekeningen meer aanbrengen. Taksen, belastingen en heffingen ronddragen. Maar ze werken met die domme staking ook heel hard verder aan hun eigen nutteloze overbodigheid. Wij zullen nog meer e-mails met PDF aanhangsels verzenden tot B-Post tot een atavistische ruïne is vervallen die alleen nog de museumfunctie bekleed om mensen duidelijk te maken tot welke machtspositie idioten konden uitgroeien voor de e-mail was uitgevonden.

Blijven de ziekenhuizen en de loodsen. Wie echt in medische nood zit, zal wel nog geholpen worden. Dokters moeten wel. Alleen de verpleging gaat op zondagsdienst….wat een arrogant gedrag. Het is een zware job, verplegende zijn. Maar die dames en heren moeten zich wel bewust zijn dat elke eurocent die aan hen gespendeerd wordt, wel word verdiend en belangeloos afgedragen door mensen die wel economische meerwaarde creëren. De witte meute leeft op ons kap ! Bovendien zouden deze mensen het ethische gevoel moeten hebben dat staken in sector gewoon pervers is ! En die loodsen die via de havens het land echt wel economisch kunnen treffen ? Wel hier krijgt Di Rupo een eerste kans om het haar op zijn tanden boven te halen ! Opeisen die zooi ! 

22-12-2011 om 09:01 geschreven door De Rode Willem

Het werk van Herta Müller kent als terugkerend thema het leven onder de Roemeense dictatuur van Nicolae Ceauşescu. Herta Müller is geen schrijver die een verhaal met een kop en een staart weet te vertellen. Zij geeft op een impressionistische manier uitdrukking aan wat haar bezig houdt en opvalt. In korte stukken, niet gestructureerd met behulp van hoofdstukken, laat zij een stroom individuele observaties op de lezer los.

De vrouwelijke hoofdpersoon dient haar opwachting te maken bij majoor Albu die haar aan een verhoor onderwerpt. Dat is een gebeurtenis die vaker plaatsvindt. Een groot deel van het boek bestaat uit indrukken van dat verhoor, de last die het vooruitzicht ervan met zich meebrengt en de reis er naar toe met de tram. De gedachten van de ik-persoon waaien alle kanten op. Het gedrag van de trambestuurder en van sommige medepassagiers worden minutieus onder een vergrootglas gelegd. Dat begint al bij het instappen als de vrouw zich voorneemt een oude man voor te laten gaan. De stijl van Müller is zeer beeldend. Geleidelijk leren we de hoofdpersoon wat beter kennen. Zij is gescheiden van haar eerste man en leeft nu samen met Paul. Paul is een liefhebber van brandewijn. Om zes uur gaat de bar open maar pas vanaf elf uur is alcohol toegestaan. Daarom gaat de brandewijn eerst in koffiekopjes en pas later in glazen. De ik-figuur richt zich vaak tot haar vriendin Lili die bij een vlucht naar het buitenland door een grenswacht is doodgeschoten. De hoofdpersoon was werkzaam in een fabriek maar is ontslagen na verklikt te zijn. Overal ligt dreiging op de loer. Via omzichtige beschrijvingen krijgt de lezer de verschrikkingen van het leven in een dictatuur mee. Het is een permanente oefening in ongemakkelijkheid. Onzekerheid kruipt in alle poriën. Zelfs het taalgebruik lijkt ondergronds te gaan. Wat de verontrusting doet toenemen zijn de behoeftige omstandigheden waarin de mensen verkeren. Mensen staan in de rij voor openbare toiletten en maken gebruik van een draagbare deur als zij aan de beurt zijn. Somberheid is troef.

Soms is lezen doorzetten. Deze Herta Müller vergt een inspanning van de lezer. Maar wie zich die getroost krijgt een prachtig boek in ruil. Als scherven worden de verhaalbrokken gepresenteerd. Lezen is puzzelen, tot de vaas weer heel is. Beklijvend zonder spannend te zijn. Uitnodigend interessant. Zeer knap geschreven. Eindelijk nog eens een boek dat ver boven de middelmaat uitsteekt. Een knappe 7,5 op 10 !

07-12-2011 om 13:29 geschreven door De Rode Willem

Geachte dames – heren veelverdieners...als u echt teveel verdient ga dan naar uw baas en doe het voorstel om alles wat u meer dan 1200 euro per maand netto verdient terug aan uw patroon over te maken ! Als u na 6 maand leven van 1200 euro netto op de maand nog zo overtuigd bent dat de indexkoppeling moet afgeschaft worden, schrijf dan nog eens een opiniestuk. Nochtans ik persoonlijk vind het gegeven van moeten rondkomen met 1203 (om precies te zijn) euro per maand een economisch argument genoeg om die indexkoppeling toch maar te behouden. Vanuit een overbetaalde luxepositie is het gemakkelijk roepen dat Di Rupo het niet kan. Vanuit de situatie van 1200 euro per maand ben ik echt wel heel blij dat Di Rupo mensen van mijn inkomenscategorie wil ontzien ! Mochten wij wisselen van job, en ik ben daar wel eens een paar maand voor te vinden hoor, dan zou ik de lofzang zingen in mijn opiniestukken over een moedig politicus die eindelijk de fiscale wantoestanden met de bedrijfswagens wil aanpakken, over de verantwoorde houding van politici die de luiaardij-cheques willen duurder maken en niet meer fiscaal afrekbaar...en zou ik, in volle bewustzijn dat er weldegelijk nieuwe belastingen moeten komen, blij zijn dat men eerst denkt aan eerste klas vliegreizen, beleggingen (met geld dat toch op overschot is),..... Maar blijkbaar heb ik nooit het geluk gekend de juiste kruispunten in mijn leven tegen te komen zodat ik kon evolueren van een dwazekloot die zijn schaars inkomen verdedigt naar een slim en erudiet man die pleit om arme mensen nog armer te maken. Misschien gelukkig maar, want ik zou niet meer in de spiegel durven kijken.

17-11-2011 om 13:45 geschreven door De Rode Willem

Na een mislukte poging om Meneer Biswas en zijn huis gelezen te krijgen was het alweer tijd voor iets luchtigers. Boven in de reservekast, waar de “moet ooit eens gelezen worden” boeken staan, stond al jaren ene zeker Milan Kundera te roepen en te schreeuwen voor aandacht. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan.  De titel zei mij iets. Hersencellen gingen nijverig aan de slag. Een film ? The unbearable lightness of being. Nooit gezien.  Gewoon een cultboek ? Bekend omdat het in het communistische Oostblok verboden is geweest ? Of is het gewoon zo bekend omdat het zo fenomenaal goed is ?

Het boek volgt twee koppels, Tomas en Tereza enerzijds en Sabina en Franz, anderzijds, tijdens en kort na de Praagse lente van 1968, terwijl ze zich door het leven en de liefde proberen te slaan. Tereza en Tomas zijn elkaars tegenpolen, de ene jaloers tot in haar kleine teentje, de ander lichtzinnig tot en met. Ook Franz en Sabina blijken niet voor elkaar geboren: Sabina snakt naar vrijheid, terwijl Franz net probeert haar met alle mogelijke middelen aan zich te binden. Kundera laat ondubbelzinnig zien waar zijn sympathie naar uitgaat, en dat is meteen de reden waarom vanaf 1970 al zijn literaire werk, te beginnen met "De ondraaglijke lichtheid van het bestaan" in zijn geboorteland Tsjecho-Slowakije verboden werd.

Het boek begint in een luchtige doch zeer te smaken stijl. Voor u het beseft bent u aan pag 200. U gaat er later voor slapen of staat er vroeger voor op. Maar dit eerste deel van het boek is een literaire hoogstand. Ondanks het boek “filosofisch” wordt genoemd is de taal van een fenomenale lichtvoetigheid en storen de kleine filosofische uitweidingen zeker niet. Het verhaal, opgebouwd door kleine fragmenten, is gemakkelijk te volgen en bouwt zich op naar een te verwachten doel of climax.

Maar een mens moet eens gaan slapen, en dus het boek weg leggen. Niet getreurd, er komt een volgende morgen die toevallig een luie zondagochtend is en dus kijk ik al uit om binnen enkele uren het boek terug op te nemen. Had ik nu niet goed geslapen, of was ik niet in de mood…maar het vervolg van het verhaal las moeilijk. Politieke uitweidingen doorspekt met bij de haren erbij gesleurde vrijscenes. Het verhaal zwalpte alle kanten uit en ik had het lastig om er de bedoeling van te begrijpen. Dus na een uur en slechts 7 bladzijden verder lag de “ondraaglijke lichtheid” al terug gesloten op tafel. Bomen snoeien leek mij interessanter.

En het ging van kwaad naar erger. Het verhaal was verdwenen. Individuele woorden en zinnen namen de plaats in. De 100 bladzijden tussen 200 en 300 waren een marteling. Met als dieptepunt één volledig en lang hoofdstuk of “stront” (letterlijk) en “kitsch”. De zelfs na 6 keer lezen onbegrijpelijke defintie van kitsch werd over tientallen bladzijden uitgesmeerd, doorspekt met het woord “stront” en verzoop in oeverloos gezever en bodemloos geëmmer.  Zo erg zelfs dat ik het laatste hoofdstuk niet meer gelezen heb. Blijkbaar mis ik dus het literaire afscheid van twee van de personage van hun hond. Wereldschokkend kan het niet zijn…en zelfs al mocht het de literaire aantrekkelijkheid van de eerste 200 bladzijden hebben, het kan het boek niet meer redden. Dus overslaan was de boodschap. Masochistische tijdsverspilling.

Ik kan dus de lyrische bewierrokingen die op internet te vinden zijn van dit boek niet bijtreden. De diepgaande filosofische uitleg die aan het boek gegeven wordt, kan ik niet in overeenstemming brengen met enerzijds de ondraaglijke lichtheid van het mooi geschreven eerste deel en zeker niet associëren aan het ondoorgrondelijke en afstotende gewrocht dat zich vanaf pagina 200 ontvouwt. Voor mij is het boek een groot fiasco, nochtans zeer belovend begonnen valt het niveau in het tweede deel zeer ver beneden het aanvaardbare om er ook maar één boom, zelfs geen dunne, aan op te offeren. Een welverdiende 2 op 10 !

16-11-2011 om 15:58 geschreven door De Rode Willem

Vanwaar dat pervers genoegen om die domme NVA weer bij enige onderhandelingen te betrekken ? Meer dan een vol jaar heeft die compleet geconstipeerde partij de kans gehad een construktieve bijdrage te leveren aan de toekomst van ons land. Tot spijt van wij er zijn ijdele electorale hoop in gelegd had, heeft NVA op geen enkel moment een milligrammetje constructivisme kunnen opbrengen om ook maar één positief zinnige bijdrage aan het debat te leveren. Met een grote "zeg-eens-ferm-neen-met-bart" show heeft de NVA zichzelf geheel buiten de onderhandelingen geplaatst. Geen dwang (hebt u dwang gezien ?) geen druk. Gewoon vrijwillig opgeven.

En de rest fietste rustig verder. En werkte één voor één een aantal zeer belangrijke etappes af. NVA voelde zich niet echt goed in hun rol van "zeikers aan de zijlijn". De kakafonie van miscommunicatie bewees dat....trouwens ook nu alweer kon NVA geen enkel onderbouw woord van kritiek geven op de akkoorden. Ze moesten zielig in hun calimero-schelpje een beetje stampen naar de andere partijen die wel verder hun kiezers wilden vertegenwoordingen op de plaats waar het echt op aan kwam, namelijk de regeringsonderhandelingen.

En dan gisteren. 1 april op 6 november. Jambonsconi of Janjambondreou mocht alweer opdraven. Het is dan steeds lachen gieren brullen...herinner u Linkebeek en zijn 3000 oude verzuurde ventjes. Ook daar was Jambon in beeld ! Lachen gieren brullen dus. Ze willen terug meedoen....joehoe jongens....wij wisten niet wat neen betekent ? Wij willen wel meespelen....Zielig ! En ongeloofwaardig en helemaal niet ernstig. Welk normaal denkend mens wil in volle crisistijd, als elke dag de te saneren miljarden oplopen als hopscheuten, welk normaal mens dus wil nog een 500 dagen verspelen door de opgevers terug met de kopgroep te laten meerijden ? Enkele kompleet irrealistische gekken allicht....maar toch geen rationeel denkend mens. Trouwens in het echte leven hebben opgevers ook niet het recht om enkele etappes later terug mee te huppelen met diegenen die wel hebben doorgedaan. Dus in de politiek kan dat ook niet....trouwens de diepstgelovigen moeten dat niet erg vinden....die denken dat de belachelijke opgevers volgende keer alle stemmen gaan halen. Ondertussen moeten wij het met Jambon doen...en toegegeven een groter politieke clown bestaat er niet in het Vlaamse poucinellentheater.

07-11-2011 om 10:16 geschreven door De Rode Willem

Papandreou wil een referendum ! Het moet zowat het beste nieuws zijn wat er de laatste maanden te rapen was ! Eindelijk wordt de mening van de burger gevraagd. Democratie noemt zoiets. Een van de meest waardevolle waarden die het Westen kent.

De afwijzing van de andere Europese politici is dan ook niet goed te begrijpen. Met die Eurocrisis bleek meer Europa te gaan bestaan uit nog meer boven de hoofden van de mensen beslissingen nemende politici. Een groepje onderling konkelfoezenden politiekers die er alles aan deden hun achje te redden. Europa de meer en meer verglijdt naar een permanente inkomensgarantie voor nationaal geloosde politici. Mensen die door de wil van de kiezer getekend zijn als prutsers en ongeschikten. Europa als vluchtoord voor zulke onbenullen. Een vehikel dat alleen tot doel heeft de schade van de politieke onkunde van de politici van einde 20^ste en begin 21^ste eeuw naar de geldbeugel van de burger af te wimpelen !

Dergelijke hautaine politieke mislukkelingen tonen nu een schandalige dedain tegenover de democratie. De kleine Griek moet betalen en zijn bek houden. Stel je voor, die betaalslaven hun mening vragen ? Ongehoord !

Maar Willem, die Grieken, ook de kleintjes leefden toch ver boven hun stand. En dan nog op kosten van de staat. Ja, dat zal wel. Maar kan men dat die kleine Griekse burger verwijten ? Het zijn toch de politici die systemen opzetten en administraties uitbouwen die alles in goede banen moet leiden. Als die verkeerde systemen uitbouwt of gewoon willens en wetens systeemdodende constructies in stand houd, kan men de werkende burger toch niet verwijten dat ze ervan profiteren. Naar die kleine Grieken meppen is gemakkelijk. Maar waar blijft de vernietigende kritiek op parasitaire profitariaten zoals de subsidie van zonnecellen, brugpensioen, notionele interestaftrek, dienstencheques…ook deze zuigen het land financieel volledig droog en brengen het systeem in ademnood. Maar ja…die Grieken hé….echte profiteurs met de verkeerde mentaliteit. Kijk naar die Vlamingen, die verzaken spontaan aan zulke wantoestanden ? Euh ?

02-11-2011 om 11:44 geschreven door De Rode Willem

Europa is in crisis. De euro ook. De euro het grote politieke fiasco van de generatie Verhofstadt. De man voor wiens kwalijke verwaarlozing België nog ettelijke decennia zal moeten betalen. En blijkbaar was het elders in Europa niet beter. De geschiedenis geeft de euro-sceptici gelijk. De promotoren van meer Europa worden door die zelfde geschiedenis gedegradeerd tot postjesschuimers en Europese zakkenvullers zonder veel politieke inhoud en volledig verstoken van visie wat resulteerde in een rampzalig beleid dat er alleen uit bestond hun eigen grote profijt na te huppelen.

26-10-2011 om 11:10 geschreven door De Rode Willem

De beelden schokten. Flitsen. Lucht. Voeten. Bloed. Maar hij liep. Gekrijs, hongerige leeuwen zijn beschaafder. Gieren vechtend om het vlees. Meute, bende, cohorte, zooi, crapuul. Middeleeuwse gevangenname. Maar hij leefde. Ze leken er op los te beuken. Lucht, voeten, grond, ruggen, bloed. Veel lawaai. Geroep. Getier. Schoten. In de lucht, naar ik verhoop. Dierlijk, maar op de beelden waren het mensen. Lybiërs.

Stilte, en dan het nieuwsanker even. Foto’s. De wandelende man is dood. Opgezwollen gezicht. Ze beukten er niet naast. Bloed. Ontluisterend.

De dode man was een monster. Zeggen ze. Is ook zo. Geen groot gemis voor de gemeenschap. Hij verdiende niet beter ? Ola. Lybië wou bevrijd worden van een moordende smeerlap. Oog om oog is geen goed begin op weg naar de moderniteit. Wie heeft dat ooit geloofd ? Bengazi in maart – april. Het was crapuul. Toen al. Ongeloofwaardig en ongedisciplineerd. Ik zou zo en bende nooit steunen. Onze westerse leiders wel. Waarom ? Het is mij nog niet duidelijk. Bescherming van de bevolking ? Zijn Lybiërs dan van goud en Syriërs van lood ? Oliebelangen. Allicht.

Lybië wacht nu een stralende toekomst. Elke Lybiër zou een zonnebril moeten kopen. Het westen heeft ook daar de democratie een handje geholpen. Irak straalt nog. De rechtstaat komt wat later. Nu mogen levenden gewoon worden afgeknald zonder proses. Leuk hé ? Hoe gaan onze grote leiders, vroegere Kadhafi-vrienden dat verklaren ? Prille democratiën hebben minimi’s nodig. Louis Michel wist dat al vroeger.

En nu ? Bescherming voor de inwoners van Lampeduza ? Als het “bevrijdde” schorem merkt dat ze niet vooruit komen door alleen maar een man te doden ? De Arabische lente is gedoemd tot een complete mislukking als er daar geen beschaafde mensen gaan inzien dat vrijheid maar komt als het volk wat rijkdom vergaart. Dat een goed draaiende economie meer wonderen verricht dan een zootje ongeregeld uit Bengazi of een Tahrirplein vol met werkschuwe mannen ?

21-10-2011 om 10:04 geschreven door De Rode Willem

Golding ? De heer van de vliegen ! Die mannekes die neergestort zijn met hun vliegtuig op een onbewoond eiland. Op den duur zouden ze elkaar opeten. Ik vond het verhaal meer mythe dan het boek. Het boek is moeilijk. Een worstelpartij die onbevredigd eindigt. Maar terug dus een Golding genomen. Duisternis Verklaard. Darkness Visible.

Een raar boek. Begint met het leven van Matty. Een naamloze jongen die uit een verschrikkelijke brand komt gelopen. Geheel verminkt wordt hij in de wereld geworpen. Van hospitaal naar hospitaal, van school naar school. Op de duur is de bijbel zijn enige kompaan op zijn zoektocht naar antwoorden op vragen zoals “wie ben ik”, “wat ben ik”. Hij lijkt gek, gestoord maar is door en door goed. Het is een sterke opening van het boek. Een hoofdstuk met niet zo veel van die typische Goldingiaanse filosofie gekenmerkt door halve zinnen en worden schijnbaar zonder nut.

Het tweede deel is plots het verhaal van Toni en Sophie. Een tweeling. Mooi en meedogenloos. Berekend, zoals in de mooie beschrijving van het werpen van een steen die eindigt in de dood van een eendekuiken. Ook zij maken een zoektocht door. Niet zozeer spiritueel maar materieel op zoek naar meer. Naar bevrediging. Sex ? Ja maar.

In het derde deel komt alles samen. Matti en Sophie omgeven door pedofielen, gekke boekhandelaars en al even geflipte onderwijzers. De verhaallijnen komen samen. Het misdaadplot eindigt en geeft aanleiding tot het pedofilieplot om ook te kunnen eindigen.

Een moeilijk boek. Een literaire worsteling. Ach, niet al te erg. Maar het boek vraagt duidelijk voor een tweede lezing om beter begrepen te worden. En neen, ik heb het niet zo erg op zulke boeken. In Duisternis Verklaard (net als in De Heer der Vliegen) is het niet de mooie taal die voldoening schenkt. Het is de levensvisie van Golding, zijn bizar realistische kijk op mensen. Confronterend en duister. Het boek moet doorgeslikt. En pas met het proberen schrijven van dit kort memorandum beginnen de lagen zich meer en meer te ontvouwen en komt een glimp van het briljant van Golding in dit boek eventjes kijken. Een 6,5 op 10 !

16-10-2011 om 07:19 geschreven door De Rode Willem

Ze is dood…Sinds gisteren. Mijn vriendin.
Laat mij niet verkeerd verstaan. Ik ben gelukkig, heel gelukkig getrouwd. Al 22 jaar.
Maar Lucie was mijn vriendin. Van mijn 9^de jaar reeds. Dus nu zo’n 38 jaar.
Wij groeiden op…iedereen zei dat wij liefjes waren. Maar wij wisten beter. Zonder al dat hartstochtelijk gedoe, matchten wij elkaar. Wij vulden elkaar aan waar nodig, steunden elkaar waar niemand anders steun kon bieden en verstonden de wereld samen beter dan wie ooit.

Moppie kwam, en Bert. Een ander lief ? De wereld zag een breuk. Wij verzaamden sterker dan ooit. Moppie had nooit een concurentiegevoel. Bart is de beste café-maat die ik heb. Nooit heb ik Moppie of Bart bedrogen. Of zou het Lucie en mijzelf geweest zijn die wij zouden bedrogen hebben ? Gelukkig weet ik het niet. Boezemvrienden door dik en dun…maar dan van een ander geslacht.

Wij trouwenden, beiden met een ander. Peterschap en meterschap van de kinderen. Ondeugende knipogen, fantastische etentjes, bowlingavonden …het ultieme vangnet. Moppie doet raar…ach koop ze een bloemetje. Bert ziet mij niet meer staan…zou hij misschien opgebruikt worden door het werk…een weekendje aan zee met zijn vieren streek alle plooien vlak.

Tot die rampzalige 17^de april 1992. Altzheimer ! 28 jaar. Ze vergat nogal veel de laatste tijd. Stress dachten wij. Ook zij. Toch maar eens naar de dokter. Antistress pillen hoopte ze. En ja…daarmee moest ze het doen. Tot ze vergat welke dag het was, en rustig in bed bleef op een donderdag. Het was toch zaterdag beweerde ze. Ze reed zich verloren naar het werk. Ach ja…dat kan. Tot ze de verjaardag van haar dochter vergat. Dat doet een moeder niet !

Het werd erger. Ze legde dingen verkeerd. Vond ze nooit meer terug. Maar ze bleef werken. Functionerend werken. Dingen kwamen moeilijker naar buiten. Het duurde soms enkele keren voordat we begrepen wat ze nu net wou zeggen. Maar de weekends aan zee gingen door. De bowlingavonden bleven leuk. Tot ze drie weken na elkaar de eerste bladzijde van een boek las. Drie dagen later was haar laatste werkdag.

Halftijds werd één dag in de week. En minder. Woorden vervangen door kneepjes met de hand. Flikkeringen in de ogen. Op den duur niets meer. Bert zocht en vond tijd. Om haar thuis op te vangen. Moppie verzorgde haar. En ik ging langs en we steunden elkaar alle vier. Soms gaf ik haar eten. Ze kon niet meer. Soms voelde ik mij gewoon een voeder. De sonde moest komen. Anders zou het snel afgelopen zijn. Zouden wij ? Is dit nog menselijk ? Heeft zij er nog iets ? En wij ?

Ze was 44, toen de sonde kwam. Woorden waren helemaal weg, zelfs de geluidenbrei was stil gevallen. Ogen twinkelden niet meer, vingers knijpten niet. Maar we steunden elkaar alle vier. Midden september, onlangs dus. Ik was er. Ze ging achteruit. Snel. En sneller. Ik  keek naar haar…en daar viel één traan ! Bij mij vele. Nu zelfs op mijn klavier. Sorry. Ik omhelsde haar. Ze legde haar hand op mijn arm. Man, ik weende… van geluk.

Nu praten ze over euthanasie voor dementen. Gevraagd dementendoders ! Soylent green is op komst. Mocht ik ooit gevonden hebben dat ze dood mocht gaan voor de sonde…ik zou mij gaan ophangen aan een viaduct over de autostrade. Iemand die dat éne grootste moment van geluk wgedoodt, verdient niet meer dan een publieke vernederende dood.

14-10-2011 om 18:57 geschreven door De Rode Willem